[Τέλος]Στο νησί του στέματος

Link προηγούμενης ιστορίας:

Περίληψη Προηγούμενων:

Κοίταζα με τρόμο την κοσμοχαλασιά μπροστά μου. Η αλήθεια είναι ότι με είχαν προειδοποιήσει, το περίμενα κι εγώ, αλλά αυτό που έβλεπα δεν το είχα ξανααντιμετωπίσει. Ανεβοστρόβιλοι σήκωναν τα νερά της θάλασσας σε τεράστια ύψη και τα στροβίλιζαν σε απίστευτες ταχύτητες. Παρατήρησα την κατεύθυνση που έδειχνε η Log Pose μου. <<Πρέπει να περάσω ανάμεσα στα τέρατα;>> Ξανακοίταξα σαν χαμένη τον χαλασμό. <<Δεν σφάξανε!>> Και μόνο να έπεφτε νερό πάνω μου στην ενδιάμεση πορεία μου, θα σήμαινε το τέλος μου, πόσο μάλλον αν έκανα ένα λάθος. Στην τελευταία περίπτωση φλέρταρα με το ενδεχόμενο να αρχίσω να στροβιλίζομαι κι εγώ με το καραβάκι μου. Έκανα μερικούς υπολογισμούς και αποφάσισα να κάνω μια μικρή παράκαμψη ώστε να αποφύγω τα χειρότερα. Αποδείκτηκε πιο δύσκολο από ότι αρχικά περίμενα, τα χέρια και τα πόδια μου είχαν πάρει φωτιά τρέχοντας και προσαρμόζοντας σχοινιά και πανιά για να τα προλάβω όλα, αλλά μετά από δύο ώρες μπορούσα να πω ότι είχα γλιτώσει τον κίνδυνο. Φυσικά όμως ήμουν πτώμα, άρχιζα να βλαστημώ την στιγμή που είχα αποφασίσει ότι "ήμουν αρκετή" για να τα καταφέρω στην GL.

Πέρασαν αρκετές ώρες ακόμα στις οποίες ελάχιστη ξεκούραση βρήκα. Όμως επιτέλους διέκρινα ένα κομμάτι στεριάς. Αμέσως ένιωσα το ηθικό μου να αναπτερώνεται. Μετά θυμήθκα βέβαια, τι είχα τραβήξει στο προηγούμενο νησί και έχασα τις ελπίδες ότι θα μπορούσα να ξεκουραστώ επιτέλους. Όσο το πλησίαζα, διέκρινα και περισσότερες λεπτομέρειες. Ήταν σχεδόν κυκλικό ενώ στο μεγαλύτερο μέρος του διέκρινα μόνο δάσος, αρκετά πυκνό για να μου δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κανείς λογικός άνθρωπος δεν α άντεχε να κατοικήσει εκεί. <<Λες να είναι έρημο;>> Πραγματικά δεν ήθελα να δω κανέναν περίεργο τύπο μπροστά μου, ούτε έναν όμως! Βέβαια, θα μπορούσε να είναι γεμάτο επικινδυνα ζώα αλλά αυτά τουλάχιστον ήξερα να τα χειρίζομαι. Συνέχισα να πλησιάζω προς την ακτή, ένα φυσικό λιμάνι ανοιγόταν μπροστά μου. Και οι ελπίδες μου καταρίχθηκαν. Ένα καραβι σαν το δικό μου ήταν αγκυροβολημένο εκεί, οπότε σίγουρα θα συναντούσα κάποιον. Έριξα μια περίεργη ματιά, κάτι οικείο είχε το συγκεκριμένο μέσο. <<Μπα! Αποκλέιεται! Ιδέα μου θα ναι...>> Το άφησα και προχώρησα από την αμμουδιά προς το εσωτερικό. Είχα παρατηρήσει ότι όλη η περίμετρος του νησιού καλυπτόταν από μια σειρά περίεργων βράχων. Δεν ήξερα αν ήταν τυχαίο ή όχι, υποπτευόμουν ήδη όμως ότι το νησί δεν θα ταν τόσο "φυσιολογικό" όσο περίμενα.

Βάδιζα αργά και προσεχτικά, παραμερίζοντας κλαδιά και φτέρες από δέντρα και θάμνους που έλεγες ότι μόλις ξεφύτρωσαν απλά για να σου κόψουν τον δρόμο. Άκουγα θορήβους. αρκετά πρίεργα κρωξίματα, σκιρτήματα στο έδαφος και όχι μόνο. Ένιωθα μάτια να με παρακολουθούν, αλλά κάθε φορά που γύρναγα για να αιφνιδιάζω τους κατασκόπους δεν έβρισκα κανέναν. Είχα αρχίσει να αισθάνομαι πολύ άβολα, ήμουν και μόνη μου, έπεφταν και οι σκιές πάνω μου από τα πανύψηλα δέντρα.... Ήμουν στο τσακ να αρχίσω να τρέχω πανικόβλητη. Και τότε είδα τους θάμνους μπροστά μου να αναδεύονται. Και από μέσα βγήκε ένας αναφιασμένος κόκορας! Χτυπούσε εκνευρισμένα τα φτερά του με αποτέλεσμα πολλά, πολύχρωμα πούπουλα να πεταχτούν στον αέρα. Έπειτα με είδε και σήκωσε περήφανα το κεφάλι του, γυρνώντας το στο πλάι για να παρατηρεί καλύτερα. Ξεφύσιξα ανακουφισμένη. Αν όλα τα ζώα του νησιού ήταν σαν το πρώτο που είδα, δεν είχα να φοβάμαι τίποτα.
-Karasuke! Περίμενε μεεεεεεε!
Ένα αγόρι πετάχτηκε πίσω από τον κόκορα. Από την πολύ του φόρα δεν πρόλαβε να σταματήσει. Έπεσε πάνω μου, και οι δυο μαζί στο χώμα.

Αμέσως το αγόρι σηκώθηκε με βιαστηκές κινήσεις από πάνω μου.
-Συ-συγνώμη! έδειχνε να ναι σε πολύ άβολη θέση. Σε χτύπησα;
-Όχι, τον βεβαίωσα καθώς ορθωνόμουν και τίναζα την σκόνη από τα ρούχα μου. Μην ανησυχείς. Βέβαια, δεν περίμενα ότι θα υπήρχε κάποιος στο νησί, πίστευα ότι ήταν έρημο.
Τον έβλεπα αρκετά διστακτικό απέναντι μου, κάτι που με έκανε να πιστεύω ότι έτσι είχε συνηθίσει και εκείνος στο νησί.
-Πως σε λένε; τον ρώτησα αφού του συστήθηκα πρώτα για να τον ξεμπλοκάρω.
-Με λένε Momambi, και αυτός, έδειψε τον κόκορα, είναι ο Karasuke. Είναι ο καλύτερος μου φίλος από τότε που ξεβράστηκα στο Crown Island.
-Α! Έτσι λένε το νησί; Έβγαλα ένα κομμάτι χαρτί και μολύβι από τα πράγματα μου και είδα με την άκρη του ματιού μου τον Momambi να με παρακολουθεί περίεργος. Είπες ότι ξεβράστηκες, βούλιαξε το πλοίο σου;

-Ναι. Ταξίδευα με τους γονείς μου όταν ήμουν μικρός ακόμα. Θυμάμαι όμως οτι πέσαμε σε καταιγίδα. Ξέρεις τα ρεύματα κοντά στο νησί προκαλούν διάφορα προβλήματα στα καράβια.
-Το παρατήρησα....
-Θυμάμαι πως στεκόμουν στην κουπαστή, όταν μας χτύπησε ένα τεράστιο κύμα. Κουνήθηκε όλο το πλοίο και γω δεν πρόλαβα να κρατηθώ αρκετά. Ίσα-ίσα γλίτωσα τον πνιγμό! Όταν ξύπνησα, βρισκόμουν στην παραλία, νόμιζα ότι θα πέθαινα. Φοβόμουν πολύ, δεν ήξερα πως να επιβιώνω. Ύστερα όμως γνώρισα τον Karasuke, είδα και τα υπόλοιπα ζώα που δεν είναι καθόλου εχθρικά. Συνήθισα στην μοναξιά του νησιού, στην ζωή, με συνήθισαν και τα ζώα.
-Δεν στέφτηκες ποτέ να φύγεις;
-Δεν ήρθαν ποτέ να με ψάξουν, κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Αυτό μου λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω για να προσπαθήσω να επιστρέψω. Καλά είμαι εδώ.
Προχωρούσαμε ακόμα προς το εσωτερικό του νησιού. Εγώ πάλι χαιρόμουν που είχα παρέα, και όσο διαστκτικός κι αν ήταν ο Momambi για να το παραδεχτεί, κι αυτός πρέπει να χαιρόταν για την αλλαγή.

Μπροστά μας πήγαινε ο Karasuke καμαρωτός καμαρωτός, ενώ εμείς συνεχίσαμε να μιλάμε. Με ρώτησα τι σκόπευα να κάνω στο νησί και του εξήγησα ότι ήθελα να το χαρτογραφίσω όπως έκανα σε κάθε προορισό μου. Μου πρότεινε λοιπόν ένα μέρος όχι πολύ μακριά, που είχε αρκετά υψηλό υψόμετρο για να βλέπω τις άκρες του νησιού.
-Γιατί το λένε Crown Island; Υπάρχει κάποιον λόγος;
-Κάθε φορά που πεθαίνει ο βασιλιάς των ζώων, γίνεται η στέψη του επόμενου. Και τότε πηγές περιμετρικά του νησιού εκρήγνονται όλες μαζί. Το νησί είναι ιδιαίτερα κυκλικό, μοιάζει πράγματι με στέμα όταν γίνεται αυτό!
Είχε μια μελαγχολία καθώς μου εξηγούσε. Φαντάστηκα ότι το δέσιμο του με τα ζώα ήταν τέτοιο που δεν γινόταν να μην στεναχωριόταν όταν κάποιο από αυτά πέθαινε.
-Στην πραγματικότητα, σύντομα θα ξαναδούμε κάτι τέτοιο. Είδε το ερωτηματικό μου ύφος και συνέχισε: Πέθανε ο προηγούμενος βασιλιάς, σύντομα θα εκλέξουν νέο τα υπόλοιπα ζώα. Οπότε θα μπορούσες να μείνεις λίγο παραπάνω για να παρακολουθήσεις το θέαμα;

Είδα την ελπίδα στο ύφος του και δεν μπορούσα να αρνηθώ. Δεν μπόρεσε να κρύψει τελείως την ευδιαθεσία του. Αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να παρακολουθήσω μία στέψη, έστω ζώων. Όσο υπήρχε όμως φως, ήθελα να το εκμεταλλευτώ για τον χάρτη μου. Συνεχίσαμε να μιλάμε γενικά, του ανέφερα διάφορες περιπέτειες που είχα μπλεχτεί στα ταξίδια μου, αν και "ξέχασα" να του εξηγήσω πως ήμουν πειρατής. Έδειξε γοητευμένος από τα μέρη που είχα δει, ήμουν σίγουρη ότι έναν νέο παιδί σαν κι αυτόν επιθυμούσε να ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Και τότε βρεθήκαμε μπροστά από ένα ξέφωτο. Ακούγαμε βαριά σκιρτήματα, το θόρυβο που κάνουν οι θάμνοι όταν παραμερίζονταν, βήματα και σύρσιμο. Ο Momambi φοβήθηκε, σίγουρα δεν περίμενε κι άλλους επισκέπτες. Όμως μπροστά μας εμφανίστηκε έναν αντρας, τόσο άσχημος όσο χοντρός ήταν! Και με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν και στα καλά του, έδειχνε δαρμένος με πολλούς μώλωπες αν και ακόμα είχε την δύναμη να σέρνει ένα ρόπαλο πιο μεγάλο από εμένα.
-Που πήγε αυτός ο πειρατής; αναρωτήθηκε χωρίς να μας έχει προσέξει ακόμα. Τι θα πω στο αφεντικό;

Έσπρωξα τον Momambi προστατευτικά πίσω μου ενώ ο Karasuke κακάριζε μπροστά μας χτυπώντας τα φτερά του. Αυτό τράβηξε την προσοχή του άντρα που γύρισε και μας κοίταξε λες και ήμασταν μερμύγκια. Όμως αυτό που είχε πει για τον πειρατή....
-Ποιοι είστε εσείς;
-Εσύ ποιος είσαι και τι κάνεις εδώ; ρώτησα πριν προλάβω να συγκρατηθώ.
Ο μόνος λόγος που δεν εκνευρίστηκε ο άντρας ήταν επειδή ήταν ακόμα ζαλισμένος. Έδειξε να αγχώνεται στην σύγχηση του.
-Εγώ... Τι είπε το αφεντικό; Εγώ είμαι μαζί με το αφεντικό μου... είμαστε ζωολόγοι! το βρήκε τελικά.
-Α! Μάλιστα! Καλά... Εμείς να πηγαίνουμε, και προσπάθησα να σύρω τον Momambi για να μην πει καμιά βλακεία.
Όμως ο άντρας έκανε την λάθος κίνηση. Βλέποντας τον Karasuke να χτυπιέται, σήκωσε το βαρύ του ρόπαλο.
-Α! Φαΐ!
Και ο Momambi πετάχτηκε για να αρπάξει τον φίλο του στην στιγμή. Και τα κατάφερε την τελευταία στιγμή ενώ τράβαγα τα γάντια μου έτοιμη να βοηθήσω.

Ο άντρας έδειχνε τώρα πράγματι θυμωμένος, του χαν πάρει το γεύμα καθώς σίγουρα δεν αναγνώριζε φιλίες με ζώα. Σήκωσε ξανά το ρόπαλο του, αυτήν την φορά για να χτυπήσει και τον Momambi και τον Karasuke για να ξεμπερδεύει. Μπήκα ανάμεσα τους και φέρνοντας τα χέρι μου στην πορεία του όπολου του, έκοψα την φόρα του. Οι πατούσες μου απώθησαν το χτύπημα λες και δεν είχε γίνει τίποτα!
-Φύγε από την μέση κοριτσάκι!
Με την ανάστροφη του χεριού του, που κάλυπτε σε μεγεθος όλα μου τα πλευρά, προσπάθησε να με διώξει. Και αναγκάστηκα να το δεχτώ, φοβούμενη ότι η επίθεση θα στρεφόταν εναντίον των άλλων. Ένιωσα το σώμα μου να πετάγεται στο πλάι και έπειτα έσκασα πάνω σε ένα δέντρο. Πάνω στην στιγμή που άνοιγα τα μάτια μου, είδα το αγόρι να σηκώνει το χέρι του προστατευτικά πάνω από τα κεφάλια τους, λες και κάτι τέτοιο θα βοήθαγε απέναντι σε τέτοιον εχθρό.
-Momambi, σκύψε!
Και χτύπησα το χέρι μου βίαια, στέλνοντας ένα κύμα αέρα εναντίον του άντρα που έπεσε κι αυτός κάτω, σηκώνοντας ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης.

-Πως τολμάς;! έφτυσε και τρόμαξα από το πόσο παραμορφωμένο από θυμό ήταν το πρόσωπο του. Κανείς δεν τα βάζει με τον Hotdog και μένει ατιμώρητος!
Πετάχτηκε όρθιος αλλά το ίδιο έκανα και γω. <<Μάλλον ξεχνάει ότι κάποιος τον σάπισε πριν λίγο!>> Τώρα είχα την απόλυτη προσοχή του, έπρεπε μόνο να προσέχω μην έπεφτε πάνω στους άλλους δύο και τους έλιωνε. Παρόλα αυτά αποδείχτηκε πολύ δύσκολο να προσέχω το τι γινόταν γύρω μου. Στην μανία του να με χτυπήσει, με έκανε να τρέχω για να ξεφύγω πριν προλάβω καν να σκεφτώ ότι έπρεπε να αντεπιτεθώ.
-Κι άλλος δειλός αντίπαλος! Σταματήστε να τρέχετε!
-Ναι, καλά! τον ειρωνεύτηκα. Θα σε νικήσω όπως έκανε και ο προηγούμενος!
Πήρα φόρα και πήδηξα πάνω στον κορμό ενός δέντρου, καθώς πεταγόμουν προς την αντίθετη κατεύθυνση άκουσα το ξύλο να σπάει από το όπλο του. Και γύρισα το σώμα μου στον αέρα, πλέον ήταν πολύ κοντά μου. Πριν συνειδητοποιήσει τι σημέβαινε, τον χτύπησα με την πατούσα μου στο πρόσωπο. Η αμέση επαφή τον εκτίναξεπρος τα πίσω.

Έμεινε ανάσκελα να βαριανασαίνει.
-Τους μισώ τους χρήστες φρούτων! Πρώτα ο Roni και τώρα ένα παιδάκι! Τι ντροπή!
Του απέσπασα με μια κλοτσιά το ρόπαλο και το πέταξα μακριά. Έπειτα του δωσα άλλο ένα χαστούκι για να πάψει να παραμιλάει στον πόνο του. Αλλά τα λόγια του είχαν επεξεργαστεί από το κεφάλι μου, πλέον ήμουν σίγουρη ότι εκείνο το καράβι που είχα βρει στην παραλία ήταν του nakama μου. Δεν το περίμενα αλλά τελικά είχα πέσει πάνω του. Θα έπρεπε να τον βρω αλλά πρώτα έπρεπε να αντιμετωπίσω τον Momambi. Είχε έρθει κοντά μου, αγκαλιά με τον Karasuke, και με κοίταξε εξονυχιστηκά.
-Που έμαθες να πολεμάς έτσι; είχε έναν θαυμασμό στο ύφος του μαζί με κάτι άλλο που δεν προσδιόρισα.
-Ήταν αναγκαίο, τα ταξίδια είναι επικίνδυνα μερικές φορές!
-Είσαι πειρατής;
Τώρα καταλάβαινα την υποψία του. Είχε ακούσει το σχόλιο του Hotdog, λογικό να συμπεράνει ότι και η δεύτερη που τον είχε νικήσει ήταν πειρατίνα σαν εκείνον τον Roni που ανέφερε.
-Όχι καλέ! προσπάθησα να τον καθησυχάσω. Δεν ήθελα να τρομάξει όπως θα έκανε όλος ο κόσμος ακούγοντας την παράταξη μου. Παρεξήγησες!

Συνέχεια απο: http://www.onepiecegr-rpg.com/t6399-topic#215353


Κατέβηκα την μικρή πλαγιά και πετάχτηκα μπροστά στα έκπληκτα μάτια της Nakama μου και του πιτσιρίκου. Με κοιτούσαν λες και είχαν δει φάντασμα και καλά αυτός το καταλαβαίνω, εκείνη όμως? Πριν από μερικά λεπτά είχε ακούσει πως ήμουν στο νησί. Την χαιρέτησα με μια κίνηση του χεριού μου:
Καλώς τα παιδιά!!! Τι κάνετε δεσποινίς μου? Πως και από τα μέρη μας? Εσύ έλεγες πως δεν ήσουν ακόμα έτοιμη για την Μεγάλη Γραμμή... Καλώς μας ήρθες πάντως!
Εεε?? Τι θες πάλι μπροστά μου εσύ? Και που ήσουν τόση ώρα που πολεμούσα? Είμαι σίγουρη πως ήσουν κρυμμένος κάπου εδώ γύρω και δεν εμφανίστηκες καν για να βοηθήσεις... είπε με έναν ψεύτικο θυμό η Mia, αλλά ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο της, την πρόδωσε...!
Ο μικρός που την ακολουθούσε μας κοίταγε με ένα βλέμμα απορείας, τελικά ρώτησε αν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο.
Φυσικά και την γνωρίζω μικρέ, είναι Nakama μου και πλοηγός του πειρατικού μας πληρώματος... Βέβαια ο καπετάνιος μας κάνει διακοπές, αλλά τι να πεις... Εσύ από που την ξέρεις? Αίσθημα αίσθημα? τον ρώτησα πειραχτικά για να δω την απάντηση του. Εκείνος έδειξε να κοκκινίζει λίγο, αλλά το ξεπέρασε γρήγορα και επανήλθε στο βασικό γεγονός:
Εεε αν δεν σε πειράζει μπορείς να μου πεις τι είδους πλήρωμα έχετε? ρώτησε διστακτικά...
Πειρατικό φυσικά! απάντησα ανέμελα και γύρισα να μιλήσω και πάλι στην Mia!

Την χειρότερη στιγμή, πάνω που τα μπάλωνα είχε εμφανιστεί κι αυτός! Ό,τι και να του πα στα νεύρα μου μου φαινόταν λίγο. Είδα ανήσυχη τον Momambi να ασπρίζει μόλις άκουσε "πειρατικό". Έπειτα με κοίταξε σαν να μην ήθελε να το πιστέψει. Άνοιξα το στόμα μου αλλά πριν βγεί άχνα, το αγόρι γύρισε πλευρό και άρχισε να τρέχει με τον κοκορα να τον ακολουθεί κατα πόδας.
-
-Έγινε κάτι; ρώτησε ο Roni που δεν κατάλαβε ότι τα χε κάνει θάλασσα.
-Μην ασχολήσε! του απάντησα αν και δεν συνέχισα <<...άλλο και τα κάνεις χειρότερα!>> Αποφάσισα να έρθω κι εγώ στην Grand Line.
-Με ακολουθείς μικρή; και χαμογέλασε λες και τον διασκέδαζαν οι αντιδράσεις μου. Μάλλον πρέπει να μου κατακόκκινη από τα νεύρα μου.
-Έτυχε! τον έκοψα, δίχως να παραδέχομαι την αλήθεια στα κίνητρα μου.
Η αλήθεια ήταν ότι με καθησύχαζε το γεγονος ότι είχα έναν nakama σε κοντινή απόσταση. Ότι αν συνέβαινε κάτι κακό, θα μπορούσα να ζητήσω βοήθεια. Βέβαια, πάντα ξέχναγα ότι οι αντιδράσεις και ο υπεροπτικός του τόνος, συνήθως με απέτρεπαν λόγω δικού μου εγωισμού να το κάνω...

H Mia μου είπε πως είχε αποφασίσει να έρθει και αυτή στη Μεγάλη Γραμμή, με πειραχτικό τόνο την ρώτησα αν με ακολουθούσε αλλά κοφτά μου απάντησε πως τυχαία βρεθήκαμε στο ίδιο νησί. Η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά χαρούμενος που έβλεπα ένα γνωστό πρόσωπο σε αυτή την τρελή θάλασσα, είχα δει τόσα από την μέρα που ήρθα εδώ που η ιδέα του να βρω κάποιον γνωστό μου φαινόταν όχι απλά καλή αλλά και αναγκαία. Εν το μεταξύ ο μικρός είχε εξαφανιστεί τρέχοντας προς μια άγνωστη κατεύθυνση όταν άκουσε πως είμαστε πειρατές, όχι ότι με ένοιαζε κιόλας, αλλά η Mia φαινόταν να ψιλό ανησυχεί για εκείνον, έτσι ασυναίσθητα ρώτησα αν είπα κάτι που τον πείραξε. Η Mia μου είπε πως δεν έγινε και κάτι που έφυγε, αν και θα μπορούσα να του το φέρω πιο ομαλά το γεγονός. Δεν ασχολήθηκα άλλο με τον πιτσιρίκο και άλλαξα θέμα συζήτησης.
Λοιπόν μικρή για πες! Πως σου φαίνεται η θάλασσα αυτή? Δεν είναι τόσο δυνατή που σε κάνει να ανατριχιάζεις? Με το που μπήκα έχασα το πλοίο μου, τελικά πήρα ένα άλλο από τον γέρο που έμενε στο Reverse Mountain, τρελό εεε?
Έτσι εξηγήτε το γεγονός πως κάτι μου πήγαινε στραβά με εκείνο το πλοίο, κάτι μου φαινόταν περίεργα ξένο πάνω του... Την σημαία μας γιατί την έβγαλες?
Την έχασα μαζί με το πλοίο, την πήρε η θάλασσα... Έχω μια αλλά θέλει μερικές μικρο διορθώσεις και ακόμα δεν έχω βρει νησί με αγορά...

-Είναι λίγο περίεργα τα πράγματα σε αυτήν την θάλασσα! συμφώνησα.
Σκεφτόμουν πόσο πιο μεγάλη δυσκολία είχα με τους αντιπάλους μου πλέον. Τον κοίταξα και όπως πάντα δεν διέκρινα κανένα σημάδι από μάχη πάνω του. Λες κι εκείνος δεν είχε κανένα πρόβλημα, ό,τι κι αν έλεγε, να ανταπεξέλθει στις μάχες. Ένιωσα ένα τσίμπημα ζήλειας... Ίσως χρειαζόμουν ειδική προπόνηση. Είχα καιρό εξάλλου να ασχοληθώ με τις δυνάμεις του φρούτου μου αν και πρόσφατα είχα παρατηρήσει περίεργα συμβάντα.
-Ό,τι και να λες πάλι χάλια τα έκανες! και του δειξα με τον αντίχειρα το σώμα του άντρα πίσω από την πλάτη μου.
-Ε τι; Τον άφησα να ζήσει! Είναι μια πρόοδος κι αυτό! τόνισε παίζοντας το θιγμένος. Δεν έβγαζα νόημα, δεν θα συννενοούμασταν ποτέ τελικά. Βέβαια, μπορεί να βρεις και άλλους έτσι... συνέχισε σαν να μην έτρεχε τίποτα.
-Τι εννοείς;
-Ε αν ψάξεις μπορεί να βρεις κανα δυο ακόμα στην κατάσταση αυτού!
-Δεν σκοπεύω! Δεν ψάχνω μπελάδες εγώ, σε αντίθεση με κάποιους! Εγώ, θα ψάξω τον Momambi, εσύ κάνε ό,τι θες!

Γέλασα με την αντίδραση της, φαινόταν τόσο πειραγμένη που έπαιζα με τον κίνδυνο και τις μάχες. Η αλήθεια όμως είναι πως είχα σκεφτεί αρκετές φορές το να αποκτήσω έναν λίγο πιο ήρεμο τρόπο ζωής από το να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση για αντιπάλους που θέλουν την ζωή μου. Δεν ήθελα να αφήσω την πειρατική ζωή, αλλά δεν θα με πείραζε να είναι και λίγο πιο χαλαρή από ότι είναι τώρα...! Μου τόνισε πως δεν θα έψαχνε για μπελάδες και πως θα πήγαινε να βρει τον Momambi, έτσι λεγόταν ο πιτσιρίκος που ήταν μαζί της προηγουμένως. Την κοίταξα αποσβολωμένος σχεδόν, τι το ήθελε το πιτσιρίκι ήθελα να ξέρα... Να πω πως ήταν Nakama μας, εννοείτε πως θα έπρεπε να βοηθήσουμε, αλλά αυτό ήταν εντελώς ξένο!!
Τώρα πάλι τι τον θες αυτόν? Δεν το χρειαζόμαστε, άλλωστε έχουμε δουλειές να κάνουμε. Ψάχνω να βρω τον αρχηγό αυτών των μπούφων, αλλά δεν τον βλέπω πουθενά, ίσως τέσσερα μάτια να είναι καλύτερα από δυο. είπα ανέκφραστα... Εκείνη δεν απάντησε ακριβώς, έκανε κάτι σαν βρυχηθμό και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη.

Συνέχεια εδώ: http://www.onepiecegr-rpg.com/t6399-topic#215353

Δεν καταδέχτηκα να απαντήσω. Φουρκισμένη συνέχισα στον δρόμο που είχε ακολουθήσει το αγόρι. Ήθελα να του ζητήσω συγνώμη, λυπόμουν που είχα πληγώσει την εμπιστοσύνη του. Αλλά που να το εξηγήσω αυτό στον Roni... Εκείνος έμεινε πίσω παρακολουθώντας με, ίσως ήθελε να μου φωνάξει κάτι αλλά δεν το έκανε τελικά. Ακολούθησε την δική του πορεία για όσα ήθελε εκείνος να κάνει.
Παραμέριζα φύλλα και κλαδιά, είχα προχωρήσει πολύ ακολουθώντας ανηφορική πορεία όπως θα έκανα και μαζί με τον Momambi για να βρεθώ στον λόφο που μου είχε υποσχεθεί. Δεν μπορούσα να διακρίνω ίχνη του, το χώμα ήταν πολύ σκληρό για να διαγράφονται. Έμεινα να φωνάζω επίμονα το όνομα του. Όταν βγήκα τελικά στο ξέφωτο, ήμουν πάνω στον λόφο. Γύρω γύρω υπήρχαν δέντρα αλλά στο κέντρο, υπήρχε μόνο ένας ψηλός βράχος. Και πάνω του, ο Momambi καθόταν στεναχωρημένος, χαμένος σε σκέψη ενώ ο πιστός του φίλος, ο Karasuke γυρώφερνε κοντά του.

Τον πλησίασα αλλά, βλέποντας τον να σκυρτά ανήσυχος, κράτησα μια απόσταση για να μην το σκάσει πάλι.
-Συγνώμη που δεν σου είπα την αλήθεια. Δεν ήθελα να τρομάξεις, αυτός ήταν ο λόγος.
-Τελικά έγινε όμως.
Δεν μίλησε με άσκημο τρόπο, είχε ηρεμήσει κάπως για να ακούει και την δική μου μεριά της ιστορίας.
-Έχεις δίκιο. Κοίτα, μην βλέπεις τον Roni. Δεν είναι τόσο κακός όσο θέλει να φαίνεται και σίγουρα δεν θα έκανε ποτέ κακό σε σένα! Θα πρόσθετα "και στα ζώα" αλλά δεν ήμουν σίγουρη απόλυτα για να το πω....
-Είστε όμως πειρατές! είπε αν και έβλεπα ότι ο φόβος του εξανεμιζόταν από τον ήρεμο και παρακλητικό τόνο μου.
-Είμαστε! Η αλήθεια είναι ότι έχουμε κάνει πολλά, αλλά όχι σε αθώους πολίτες. Απλά δεν συμπαθούμε τους marines. Είναι τόσο άσχημο να σαι διαφορετικός από τους "κανονικούς" ανθρώπους;
Αυτό ήταν μια μπηχτή και για τον ίδιο και το αναγνώρισε. Και ο ίδιος άλλωστε, που προτιμούσε την μοναξιά του νησιού αυτού, δεν αποτελούσε τον μέσο νεαρό. Έδειξε έτοιμος να συμφιλιωθεί με την κατάσταση. Αλλά τότε συνέβει κάτι που θα τον έπειθε για καλή μου τύχη, καλύτερα από κάθε λέξη που θα μπορούσα να πω, για τα κίνητρα μου.

Ένιωσα λες και μας πλησίαζε κίνδυνος. Τα μάτια του Momambi γούρλωσαν καρφωμένα σε κάτι πίσω από την πλάτη μου. Έσκυψα ενστικτωδώς αλλά δεν πρόλαβα να αποφύγω εντελώς ένα χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Κύλισα στο έδαφος μακριά από τον ξαφνικό εχθρό και γύρισα για να αντικρίσω ποιος ήταν. Ένας άντρας βρισκόταν εκεί, κρατούσε ένα σπαθί και έδειχνε έξω φρενών για δικό του λόγο. Με κοίταζε όμως με μίσος λες και έφταιγα εγώ για όσα βάσανα είχε τραβήξει. Γιατί πρέπει να είχε περάσει πολλά! Είχε μπλαβείς μώλωπες σε όλο του το σώμα, το ένα μάτι του ήταν τόσο πρησμένο από την κάτω πλευρά, που φαινόταν σχεδόν κωμικό το πόσο είχε κλείσει έτσι κατακόκκινο όπως ήταν.
-Είσαι nakama του Roni;!
Η ερώτηση ήταν ρητορική, με μιας πήρα την απάντηση που έψαχνα. Σίγουρα είχε κρυφακούσει την συζήτηση μου με τον Momambi. Όπως και με τον χοντρό, ηταν κι αυτός ένα από τα θύματα του Roni και δυστυχώς θα ερχοταν σε μένα ψάχνοντας για αντίποινα!

Μου επιτέθηκε αμέσως με ένα σπαθί που κουβαλούσε. Άρχισα να πισωπατάω, καθώς προοθούνταν, για να αποφεύγω. Εγώ ήμουν ήρεμη, σε αντίθεση με εκείνον που όχι μόνο έβραζε από τα νεύρα του, αλλά φαινόταν και κουρασμένος για να ανταπαξέλθει. Σε μια ξαφνική του έφοδο, στην οποία όμως βρέθηκε αντελώς ανοιχτός σε μετωπική επίθεση, του κατάφερα ένα χτύπημα με την πατούσα μου, μέσα στο πρόσωπο. Και πάλι απομακρύνθηκα ενώ εκείνος κάλυπτε με το χέρι του το σημείο που τον είχα χτυπήσει πονώντας.
-Δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό σας. Πρώτα εκείνος ο χοντρός, τώρα εσύ... Γιατί, εφόσον δεν κατάφερες να κερδίσεις τον Roni, νομίζεις ότι μπορείς να τα βάλεις με μια nakama του;
Ο άντρας έδειχνε να συνειδητοποιεί κάτι. Αμέσως όμως σκυθρώπιασε. Μια κακιασμένη έκφραση απλώθηκε στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
-Γιατί εσύ δείχνεις πιο αδύναμη!
Έπρεπε να καταλάβαινα ότι ο μοναδικός του στόχος με αυτό το σχόλιο ήταν να πληγώσει την περηφάνεια μου, όμως εκνευρίστηκα τόσο πολύ όταν άκουσα κάτι που σκεφτόμουν και γω ανά διαστήματα, που δεν κατάλαβα την παγίδα. Με κυρίευσε η οργή μου και όρμισα κατά πάνω του.

Ο Momambi μας παρακολουθούσε βουβός και τρομαγμένος. Δεν του άρεσε το θέαμα του να παλεύουμε, ειδικά όταν είδε πόσο πολύ εκνευρίστηκα, τρόμαξε. Ένιωθε να χάνει την εμπισοσύνη του στο πρόσωπο μου, με σκεφτοταν όλο και περισσότερο ως έναν κοινό πειρατή και η απόσταση του από μένα μεγάλωνε. Αντιθέτως, εγώ δεν μπορούσα να σκεφτώ πέρα από τις κινήσεις που έκανα. Όντως ήταν τρομαχτική η όψη μου, ειδικά όταν, μετά από μια βίαιη αλλά άστοχη επίθεση του άντρα, εγώ του έπιασα τον καρπό. Τον κοίταξα με κακία μέσα στα μάτια και τον έσφυξα τόσο που άκουσα τα κόκαλα του καρπού του να σπάνε. Τον είδα να ουρλιάζει και χάρηκα σαδιστικά με τον πόνο του. Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε την υπομονή του Momambi. Σηκώθηκε, θορυβημένος, και έτρεξε να φύγει. Ο άντρας που ακόμα πάλευε να ξεφύγει, επιχείρησε να κόψει με το σπαθί που κράταγε στο ελεύθερο χέρι του τον δικό μου καρπό. Αναγκάστηκα να τον αφήσω και παρατήρησα με έκπληξη, μιας και σχεδόν είχα ξεχάσει την ύπαρξη του αγοριού, ότι ο άντρας τον κυνήγησε και τον έπιασε. Έφερε το μπράστο του γύρω από το λαιμό του, ενώ ο σπασμένος του καρπός κρεμόταν σε μια γελοία γωνία ανίκανος να κάνει κάτι παραπάνω. Πάγωσα στην θέση μου αντιλαμβανόμενη την απερισκεψία μου.

Αν ήμουν εγώ στην θέση του αγοριού, θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ την αδυναμία του χεριού του άντρα. Όμως, ο Momambi δεν είχε καμία εμπειρία σε μάχη και δεν μπορούσε να σκεφτεί καν καθαρά. Διέκρινα στο μάτι του φόβο, έτρεμε ότι θα τον σκότωναν και μάλιστα για κάτι που δεν έφταιγε.
-Άφησε τον! διέταξα αν και δεν περίμενα όι θα με άκουγε. Και οπως το περίμενα, τον είδα να χαμογελάει ειρωνικά και ούτε που καταδέχτηκε να μου απαντήσει. Άφησε τον αλλιώς δεν θα γλιτώσεις με την ζωή σου! συνέχισα.
-Δεν νομίζω ότι θα έκανες κάποια βλακεία που θα τον έθετε σε κίνδυνο! Άρχισε να υποχωρεί αν και με κοίταγε ακόμα καχύποπτος και κατάλαβα που το πήγαινε. Τώρα εμείς θα πάμε μια βόλτα και εσύ δεν θα ακολουθήσεις αν δεν θες να βρίσκεις διάφορα μέλη του κομένα στην πορεία!
-Έτσι και κάνεις το παραμικρό θα~
-Δεν πρόκειται να κάνεις τίποτα! και τον έσφιξε τόσο που τα πόδια του δεν πατούσαν πια στο έδαφος.
Τον είδα να πνίγεται και να πασχίζει να πάρει ανάσα με τις μύτες των παπουτσιών του να ξίνουν το χώμα για να πατήσει. Έσφιξα τα δόντια, εγκαταλελημένη από ιδέες.

Και ο άντρας άρχισε να χάνεται πίσω από τα δέντρα με εμένα να τον κοιτάω καρφωμένη στην θέση μου. Το παρακλητικό και απελπισμένο βλέμμα του αγοριού ήταν το τελευταίο πράμα που είδα από τους δυο τους πριν εξαφανιστούν. Χτύπησα το κεφάλι μου εκνευρισμένη που ούτε ένα αγόρι δεν μπορούσα να προστατεύσω. Κάτι έπρεπε να κάνω, αλλά τι; Δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά. Έπρεπε να τους ακολουθήσω αλλά χωρίς να με καταλάβουν. Αλλιώς κινδύνευε ο Momambi να χάσει κανά αυτί ή χειρότερα! Ήλπιζα τουλάχιστον να του έκοβε του Momambi να αφήσει κάποιο ίχνος στο πέρασμα του και ξεκίνησα μετά από κάποια ώρα να ψάχνω για σημάδια, σπασμένα κλαδιά, γρατζουνιές, κάτι. Τζίφος! Αν έψαχνα στα τυφλά υπήρχε περίπτωση να πέσω κατά λάθος πάνω τους, και αυτό ήμουν σίγουρη πως ο άντρας δεν θα το εκτιμούσε καθόλου! Έξυνα το κεφάλι μου βασανισμένη για το ποια έπρεπε να ναι η επόμενη κίνηση μου όταν άκουσα ένα κακάρισμα. Γύρισα και είδα τον κόκορα-φίλο του Momambi, τον Karasuke, να με κοιτά με σηκωμένο το λυρί περηφρονητικά.
-Μπορείς να με βοηθήσεις; τον ρώτησα ελπίζοντας. Τα ζώα πάντα είχαν καλύτερο ένστικτο από τους ανθρώπους. Ίσως μπορείς να βρεις εσύ τα ίχνη τους!

Το πτηνό με πλησίασε με αργά βήματα και έσκυψα περιμένοντας το. Αφού ήρθε κοντά μου άπλωσα το χέρι μου φιλικά. Παραδόξως, εκείνο με τσίμπησε δύο φορές και έπειτα χτύπησε τα φτερά του μπροστά μου εκνευρισμένα πριν το σκάσει κακαρίζοντας. <<Μαλλον το άξιζα αυτό...>> Έπρεπε να τα καταφέρω μόνη μου μιας και εγώ έφταιγα για την απαγωγή του φίλου του. Θυμήθηκα ότι ο άντρας δεν ήταν μόνος του, είχε κι αυτός nakama. Όταν σκέφτηκα πως αντέδρασε όταν με άκουσε να μιλάω για εκείνον τον χοντρό με ψυχραιμία, σιγουρεύτηκα ότι θα προσπαθούσε να τον βρει. Ίσως είχαν κάποιο λιμέρι και θα συναντιόντουσαν εκεί. Επέστρεψα λοιπόν στο μέρος όπου είχα αφήσει τον χοντρό αναίσθητο όμως με έκπληξη είδα ότι δεν ήταν πια εκεί. <<Ακόμα μπορεί να κουνηθεί; Τι χοντρόπετσος!>> Ευτυχώς όμως, εκείνος, λόγω μεγέθους, είχε τεράστια δυσκολία να καλύψει τα ίχνη του. Παντού ανακάλυπτα συρσήματα από πελώριες πατούσες και σπασμένα κλαδιά καθώς άνοιγε δρόμο. Είχε αρχίσει να βραδιάζει αλλά ένιωθα ότι πλησίαζα. Πόσο μακριά να βρισκόταν εξάλλου; Και σταμάτησα απότομα όταν άκουσα φωνές συνομιλίας. Κρύφτηκα πίσω από έναν κορμό και μεταφερόμουν από τον έναν στον άλλον για κάλυψη μέχρι να μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα τι άκουγα.
-Αδερφέ, τι συνέβη; Ποιος είναι αυτός;

Από ότι φαινόταν η σχέση μεταξύ των δύο ήταν πιο στενή από ότι αρχικά πίστευα. Είδα τον πιο λεπτό άντρα να σηκώνεται από την θέση του δίπλα σε μια ζωηρή φωτιά. Είχε κάνει μια πρόχειρη προσπάθεια να δέσει τον καρπό του πάνω σε ένα ξύλο για να είναι ίσιο, ενώ είχε δέσει και φιμώσει τον Momambi σε έναν γειτονικό κορμό. Με πρώτη ματιά φαινόταν σώος και αβλαβής αν και κατατρομαγμένος. Ο χόντρος άντρας χάρηκε που είδε τον άλλον, για μια στιγμή νόμιζε ότι θα τον αγκάλιαζε στοργικά αλλά...
-Ηλίθιε! του φώναξε και του κατάφερε μια γροθιά στο σκληρό σαν μπετό κεφάλι του.
-Τι βαράς Heaby; Δεν φταίω εγώ! Ήταν πολύ δυνατός εκείνος ο Roni! δικαιολογήθηκε τρίβωντας το σημείο που τον βάρεσε.
-Και ήταν ο μόνος; Μέχρι και εκείνο το κοριτσάκι δεν σε ταπείνωσε;
-Που το ξέρεις; έδειξε έκπληκτος. Μετά σαν από θαύμα, κατάλαβε. Σήκωσε το δάχτυλο με γουρλωμένα μάτια και τον σημάδεψε. Σε έδειρε και σένα!
-Δεν είναι αυτό το θέμα μας! τον διέκοψε θυμωμένος ο Heaby. Το θέμα είναι ότι ενώ εκείνοι οι δύο μας νίκησαν ο ένας μετά τον άλλο, η δική μας ομάδα δρούσε διεσπαρμένη! Που ήταν ο Butler όλην αυτήν την ώρα, μου λες; Αν ήταν μαζί μας να μας βοηθήσει, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε! Αλλά αυτός κοίταγε μόνο τον εαυτό του, να σωθεί και ας πάθουμε εμείς ό,τιδήποτε!