All the King's men, Part 2. [Τέλος]

Αναστέναξε, πιο βαριά αυτήν τη φορά, και κούνησε το κεφάλι γνέφοντας το "ναι". Ο υπαρχηγός χαμογέλασε με τετοιο τρόπο που της θύμισε δαιμόνιο! «Φέρτε του πινέλο και χαρτί λοιπόν, μην κάθεστε με σταυρωμένα τα χέρια,» διέταξε τους άντρες του κι εκείνοι έτρεξαν να ικανοποιήσουν τα αιτήματά του.

Τότε και μόνο τότε παρατήρησε τον Okita μέσα στο δωμάτιο, στις σκιές, να παρακολουθεί τα τεκτενόμενα, μα καρφώνοντας την ίδια. Τότε γύρισε και ο Hijikata σ'εκείνη. «Η συμφωνία πλέον ολκληρώθηκε, παραπάνω από ικανοποιητικά. Θα λάβεις ένα ακόμα μικρό ποσό σαν ανταμοιβή για την καλή σου πράξη και φυσικά αυτό που συζητήσαμε προηγουμένως.»

Το βλέμμα του Okita καρφωμένο πάνω της, την ανησύχησε για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαινε. «Μάλιστα. Χάρηκα για τη συνεργασία.» Έδωσε το χέρι από συνήθειο κι όταν το συνειδητοποίησε πήγε να το πάρει πίσω, αλλά είχε προλάβει να το σφίξει ο υπαρχηγός. «Κι εγώ δεσποινίς. Κι εσύ...Mark, ευχαριστώ πολύ.»
«Ω-ωω, εεεε, παρακαλώ!» Άρχισε να ξύνει το κεφάλι του απ'την αμηχανία, αλλά ξέχασε να κάνει την υπόκλιση, ακόμα κι όταν τον χτύπησε η Lorenza στα πλευρά.

Ένας shinsegumi την οδήγησε στην έξοδο, μα για κακή της τύχη ήταν ο Okita. «Τι καλά που ήσουν εσύ εδώ ΄ αν δεν ήσουν μπορεί να μην τον πιάναμε ποτέ και η αστάθεια που δημιουργούνταν να μας έκανε μεγάλο κακό. Σε ευχαριστούμε πολύ όλοι μας.» Η έλλειψη ενθουσιασμού ή πραγματικής ευγνομωσύνης σε αντίθεση με το περιεχόμενο των λόγων του, εξέπληξε τον Mark. «Δεν ήταν τόσο τυχερό που ήσουν εδώ σε μια τέτοια άτυχη στιγμή για μας; Και πάνω που ήθελες να κάνεις και όνομα για τον εαυτό σου, πολυυυύ τύχη ναι;»

Να την πάλι! Να η υπόννοια, η έμμεση κατηγορία πως αυτή είχε κάτι να κάνει με τον φόνο. Μπορεί το σκεπτικό της να ήταν περίεργο, μα δε θα σκότωνε κάποιον μόνο και μόνο για να ενοχοποιήσει κάποιον άλλον και να πιάσει αυτόν που ήξερε πως θα φαινόταν ένοχος. Εξάλλου, δεν ήξερε καν ποιος θα ήταν το καλύτερο θύμα! Δεν είχε μείνει αρκετό καιρό στο νησί και δεν ήταν και τόσο καλή στο να μαζεύει πληροφορίες - όσο κι αν την πονούσε να το παραδεχτεί, ακόμα και στον εαυτό της -.

Αλλά, δε μίλησε, δεν είπε τίποτα απ'όλα αυτά. Απλώς έμεινε να τον κοιτάει. Και η αναμέτρηση ξεκίνησε: θα κέρδιζε η δική του άδικη, απαθής κατηγορία ή η δική της θυμωμένη αλήθεια; Όταν φάνηκε το χαμόγελό της ήταν κακoηθές, αγανακτισμένο. Του Okita ήταν μάλλον προκλητικό, αλλά τόσο διακριτικό. Αντάλλαξαν βλέμματα για πολλές στιγμές.

Ο Mark κοιτούσε μια τον ένα, μια την άλλη. «Εεεε παιδια;» Λες και κάτι αποφασίστηκε μεταξύ τους σιωπηλά, ο Okita κοίταξε μακριά απ'την κοπέλα. «Τρεις χιλιάδες παραπάνω ΄ αυτά αποφάσισε να σου δώσει ο Hijikata-san.» Της πέταξε ακόμα ένα πουγκί το οποίο η κοπέλα έπιασε στον αέρα. Οι δυο τους μοιράστηκαν ένα τελευταίο περίεργο χαμόγελο και τράβηξαν τους δικούς τους δρόμους.

«Ο...κ...αυτό ήταν περίεργο.» Η κοπέλα δεν απάντησε γι αυτό δεν το συνέχισε. «Λοιπόν, πάμε για ύπνο;»
«...» Τον κοίταξε αλλόκοτα. «Τι εννοείς; Φεύγουμε.» Λες κι έλεγε κάτι το αυτονόητο, σήκωσε τα χέρια της με τις παλάμες προς τα έξω.
«Ναι, θα φύγουμε αύριο το μεσημέρι. Τώρα είναι τέσσερις η ώρα το πρωί κι απ'ότι ξέρω όλα μας τα πράγματα είναι στο δωμάτιό μας οπότε μπορούμε κάλλιστα να πάμε εκεί για να διανυκερεύσουμε με την ησυχία μας. Δεν είσαι κουρασμένη; Εγώ πάντως είμαι ξεθεωμένος.»

Το σκέφτηκε ΄ δεν ακουγόταν και τόσο ηλίθιο αυτό που πρότεινε, γιατί όχι; Θα υπάρχουν και το απόγευμα πλοία για να φύγουν. Και καθώς το σκεφτόταν, θυμήθηκε πως δεν είχε πραγματικά επόμενο προορισμό. Κοίταξε κρυφά τον Mark κι αναλογίστηκε πως θα μπορούσε μέχρι και να τον ρωτήσει γι αυτό το θέμα, με τόσες καλές ιδέες που είχε τελευταία. Αλλά πώς να το κάνει χωρίς να φανεί πως θέλει τη γνώμη του; «Καλώς, θα το κάνουμε όπως λες,» είπε στο τέλος και σταύρωσε τα χέρια της. Ένιωσε το ύφασμα των ρούχων της. Ωωωω πόσο λάτρευε την υφή του τζάκετ της. «Μήπως έχεις και καμιά ιδέα για το πού να πάμε μετά...;»

«Αααα ναι σωστά! Πού να πάμε...Εγώ λέω Baterilla! Όμορφο μεγάλο νησί, πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Καλό εμπόριο, μεγάλη αγορά. Αν και έχει μόνο μία πόλη. Κι ένα χωριό. Το οποίο κατοικείται από επαναστάτες. Είδες; Θα χεις και δουλειά να κάνεις! Βέβαια ελπίζω όχι τόσο επικίνδυνη όσο αυτή--μα πώς σου ήρθε και μπλέχτηκες με τον πιο επικίνδυνο άντρα που μπορούσε κανείς να μπλεχτεί σε αυτό το νησί; Είσαι πολύ άτυχη.
Τέλος πάντων.
Εκεί έχει και κάποιους Marines, μπορεί να θέλουν να συνεργαστούν μαζί τους, αν έχουν λίγα χέρια--που λογικά θα έχουν έλλειψη εφόσον οι επαναστάτες πήραν το χωριό.»
«Αυτό ακούγεται...λογικό.»
«Τέλεια! Πάμε για ύπνο τώρα. Βλέπεις όσο ήμουν στη φυλακή...!»

Το βήμα του είχε μια ζωηράδα που δεν την είχε ξαναδεί ΄ με τα χέρια του στο κεφάλι, σχεδόν χοροπηδούσε. Ακόμα κι ο τρόπος που μιλούσε ήταν ξαφνικά χαλαρός και μιλούσε εντελώς αδιάφορα, σαν να είπε ό,τι ήθελε. Και τότε της σχηματίστηκε η ανησυχητική εντύπωση πως ο Mark τα σχεδίαζε πολλές ώρες αυτό, ίσως όσες ήταν μες στο κελί του, να διαλέξει αυτός το επόμενο νησί. Καλά, τι έκανε--διάβαζε τουριστικοιύς οδηγούς εκεί μέσα; Τον κοίταξε σαν να τον κατσαδιάζει. «Συγγνώμη, συγγνώμη, μάλλον είσαι κουρασμένη...Πάντως να ξέρεις, δε χάρηκα όταν σε είδα με εκείνον τον περίεργο. Και φυσικά το όπιο δεν ήταν για μένα. Δε μ'αρέσουν τα ναρκωτικά--και το ξέρω ότι με είδες.»

«Και η κοπέλα που σου το έδινε; Είναι εκείνη που μου έλεγες;»
«Α, όχι. Απλώς έπρεπε να κάτσω μαζί της, αλλιώς τι να έκανα εκεί μέσα; Θα με διωχναν.»
«Mark...» Περίμενε μέχρι να γυρίσει προς αυτήν. Μόνο τότε μίλησε, λίγο πιο εύθυμα αλλά και γρήγορα από πριν. «Σ'ευχαριστώ.»
«Παρακαλώ πολύ.»

Όμως όταν φτάσανε στο δωμάτιό τους, ήρθαν αντιμέτωπη με μια δυσάρεστη έκπληξη: τους είχαν κλέψει. Τα 5000 μπέλι που είχε αφήσει μέσα στο δωμάτιο για ρεζέρβα είχαν εξαφανιστεί ενώ το υπόλοιπο δωμάτιο είχε γίνει άνω-κάτω. Αμέσως έτρεξε στην τσάντα που κρατούσε τα δηλητήριά της και είδε με ανακούφιση πως δεν έλειπε τίποτα.
«Δε σου είπα πως θα μας λήστευαν; Ορίστε.»
«Εντάξει, αλλά πού να ξερα;»
«Τώρα ξέρεις και δε θα το ξανακάνεις, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο νησί γιατί μέχρι εκεί θα είμαστε μαζί. Μετά κάνε ό,τι θες, αλλά δε θα σε έχω άλλο μαζί μου. Φαίνεσαι καλύτερα έτσι κι αλλιώς.»
Πανικός τον κατέκλυσε. «Ν, ναι αλλά--είδες, σε βοήθησα. Σωστά; Γιατί να μη μείνουμε μαζί σαν, σαν συνεργάτες;»
«Συνεργάτες;»
«...μην είσαι τόσο συγκαταβατική, ναι, συνεργάτες,» είπε αφού συκρότησε τις σκέψεις του. «Είχα καλές ιδέες. Και έχω αρκετά λεφτά για να χρηματοδοτώ τυχόν εγχειρήματα αν εσύ υπολοίπεσαι μια στιγμή για κάποιο λόγο. Ωωωω έλαααααα, είμαι καλός σ'αυτά! Οι γονείς μου ήταν πολιτικοί όλη τους τη ζωή, ξέρεις με τι μπορώ να σε βοηθήσω...;»

Το παρακλητικό του ύφος ήταν σχεδόν κωμικό, τόσο υπερβολικό που ήταν. Όμως ήταν φανερό πως είχε ανάγκη την παρέα της για λίγο ακόμα τουλάχιστον ΄ μπορεί να φαινόταν καλύτερα, αλλά...ποτέ δεν ήξερε. Δεν ήθελε τέτοιο αίμα στα χέρια της. Και είχε δίκιο για τη βοήθεια. Τον κοίταξε για πολύ ώρα.

«Το επόμενο νησί δες το σαν μια δοκιμασία,» είπε αργόσυρτα κι αυτός, όλο προθυμία να ακούσει, την κοίταξε στα μάτια «που αν καταφέρεις να περάσεις, θα σε αφήσω να μείνεις μαζί μου σίγουρα για δύο ακόμα νησιά.»
«ΝΑΙ!» Της έσφιξε το χέρι υπερβολικά δυνατά, κι άρχισε να το κουνάει πάνω κάτω με ενθουσιασμό. «Θα προσπαθήσω να μην τα κάνω θάλασσα, σ'έυχαριστώ πολύ που μου δίνεις την ευκαιρία να το προσπαθήσω!»
«...μετανιώνω ήδη την απόφασή μου,» δήλωσε με απάθεια που θα τη ζήλευε μέχρι κι ο Okita, κοιτώντας το άπειρο. Με δύο κινήσεις πήρε το χέρι της πίσω κι ο άλλος τη σκούντηξε φιλικά.
«Άντε βρε, που όλο λες δε θες, αλλά πάντα κάνεις αυτό που σου είπα εξαρχής...»

Είχε την εντύπωση ότι μόλις την αποκάλεσε κάτι κακό. Όπως και να 'χε, τώρα είχε την αποφασίσει έτσι παραδόθηκε στην περίεργη τροπή που πήρε η ζωή της. Τουλάχιστον δεν ήταν μόνη--ο μπαμπάς θα χαιρόταν. Α ναι, τώρα που τον ανέφερε. «Θυμίσου να πάμε να δούμε αν απάντησε ο μπαμπάς το μεσημέρι.»
«Και να μην έχει απαντήσει ακόμα μπορούμε να αφήσουμε εδώ ειδοποίηση να τους πω αν έρθει γράμμα για σένα να το στείλουν στο Baterilla...εκεί δε θα πάμε τελικά;»
«Γιατί όχι,» είπε και ειλικρινά πλέον δεν την ένοιαζε «ας το κάνουμε.»

Το επόμενο απόγεμα, στις 5 ακριβώς, σάλπαρε το πλοίο της γραμμής για νέο λιμάνι, το λιμάνι της Baterilla.

Όνομα Χαρακτήρα: Lorenza Bane
Παράταξη: Πολίτης
Bounty:-
Story of the month:ναι
Φήμη:3
Beli:28.000
Βαθμολογία:9/10
Παρατηρήσεις:Πάρα πολύ καλή η ιστορία με αναλυτικότατες περιγραφές. Μου άρεσε ιδιαίτερα η ανάλυση των σκέψεων σε κάθε γεγονός που προέκυπτε καθώς επίσης και η μάχη. Το μόνο θέμα μου ήταν με το μέγεθος της ιστορίας. Όταν πρόκειται να γράψεις αρκετά πόστ, είναι καλύτερα να τα σπάς σε 2-3 κομμάτια(2-3 ιστορίες δηλαδή) για να είναι πιο εύκολη και πιο ευχάριστη η ανάγνωση της ιστορίας.

Τα βραβεία προστέθηκαν