[Τελος] Mephisto's Wrath!

Η μετακινηση μου ηταν γρηγορη, και με καταναλωση λιγης ενεργειας, της δικης μου, της πυρηνικης, καταφερα να φτασω στο επομενο νησι της περιπετειας μου. Δεν ειχα σκοπο να σταματησω σε αυτο αλλα βλεποντας την τεραστια γεφυρα να εκτεινεται σε τοσο μεγαλη αποσταση απο αυτο, αποφασισα να ριξω μια ματια στο νησι και να θαυμασω λιγο αυτο το μηχανικο θαυμα. Ετσι λοιπον αλλαξα την πορεια του ταχυπλοου μου και κατευθυνθηκα στο νησι που οι χαρτεσ ονομαζαν Tequila Wolf.

Αποφασισα πρωτα να προσεγγισω την γεφυρα και να την ακολουθησω μεχρι το νησι. Πλησιαζοντας λοιπον παρατηρησα πολλους ανθρωπους δεμενους με αλυσιδες να χρησιμοποιουνται σαν το κυριο εργατικο δυναμικο για την κατασκευει της γεφυρας. Πολλοι επιτηρητες τους συχνα ασκουσαν βια πανω τους, κυριως στους πιο αδυναμους και μεγαλους που δεν ειχαν την δυναμη να επιτελεσουν την εργασια που τους ειχαν αναθσει, ή μαλλον αναγκασει να κανουν. Με μαστιγια και ροπαλα οι "επιτηρητες" χτυπουσαν οσους δεν μπορουσαν να δουλεψουν με αποτελεσμα στην πλειοψηφεια των περιπτωσεων οι εργατες να χανουν τις αισθησεις του. Με οργη διαπιστωσα οτι παρόλο που εχαναν τις αισθησεις τους, αιμοραγουσαν, ή πονουσαν, οι επιτηρητες τους δεν εδιναν καμια σημασια και προχωρουσαν στον επομενο που δεν μπορουσε να κανει σωστα την δουλεια του. Αναμεσα στους επιτηρητες και τους εργατες περιπολουσαν μικρες ομαδες μαρινς για να εξαφανισουν οποιαδηποτε αντιδραση και επανασταση περναγε απο το μυαλο των... δουλων!
Αυτο ηταν! Το ποτηρι ξεχειλισε!!!

Πηδηξα απο την βαρκα μου και με την βοηθεια των πτητικων ποδιων μου καταφερα να φτασω στο υψος της γεφυρας! Στην θεα μου ενας εργατης σηκωσε το κεφαλι και με κοιταξε.
Το ηξερα αυτο το βλεμμα. Ηταν αυτο της απογνωσης, της απογοητευσης, ηταν το βλεμμα που ελεγε οτι δεν ξερεις τι σου επιφυλασει η μοιρα για αυριο, αλλα σιγουρα τιποτε καλο! Ε, λοιπον, η τυχη των ανθρωπων αυτων θα αλλαζε...
Ενας επιτηρητης πλησιασε και αρχισε να μαστιγωνει τον εργατη.
-Τολμας και σηκωνεις τα ματια σου απο την δουλεια σου? Γρηγορα βρωμερε σκλαβε, σταματα να ονειρευεσαι και συνεχισε αυτο που πρεπει να κανεις!
Ο ανθρωπος με περισσεια δυναμη καταφερε να αντεξει τα χτυπηματα και να συνεχισει με περισσοτερη πλεον δυσκολια το κουβαλημα σιδηρου.

Τοτε ο επιτηρητης με κοιταξε.
-Τι κοιτας εσυ? Φυγε απο δω! Δεν επρεπε καν να βρισκεσαι εδω! Ή μηπως θες να κανεις παρεα μαζι με τους σκλαβους?
Δεν μιλησα. Αυτο το "ανωτερο" και επιτακτικο υφος που μιλουσαν ολοι προς τους σκλαβους με τρελαινε! Τι ηταν? Ανωτεροι? Καλυτεροι? Επιλεγμενοι απο καποιον θεο?
Περπατησα προς το μερος του και πριν προλαβει να αντιδρασει πηδηξα και του εριξα μια μπουνια στην μουρη. Ακουσα διαφορους ηχους απο διαφορα κοκαλα να σπανε. Ο επιτηρητης ηταν αναισθητος, ισως και νεκρος. Τοτε οι εργατες σηκωσαν το κεφαλι τους και με κοιταξαν. Αλλον ενα βλεμμα που αναγνωριζα. Ξεκαθαρα στα ματια τους φαινοταν η... ελπιδα!

Δυστυχως εκτος απο τους εργατες ομως με κοιταξε και αλλος ενας επιτηρητης πιο κατω. Πριν προλαβω να ενεργοποιησω τα πολυβολα στην πλατη μου και να τον πυροβολησω, η σφυριχτρα του ηχησε παντου. Οι μαρινς αναγνωρισαν τον ηχο και αρχισαν να μαζευονται. Μια μικρη ομαδα απο αυτους που ηταν ηδη κοντα μας εφτασε ακριβως την ωρα που οι σφαιρες μου χτυπουασν τον επιτηρητη που τους φωναξε!
Αναμεσα στους μαρινς που ηρθαν ηταν και ενας βαθμοφορος. Πρωτος αυτος εκτιναχτηκε κατα πανω μου και με χτυπησε με το τσεκουρι του. Αυτη την φορα ενιωσα ενα τρανταγμα και απο την δυνμη του χτυπηματος εκανα 2 βηματα πισω. Ο βαθμοφορος με κοιταζε εκπληκτος καθως στριφογυριζε με ευκολια το τσεκουρι του. Σιγουρα δεν περιμενε μονο ενα τρανταγμα αλλα να με κοψει στα δυο...

-Ποιος εισαι?
-Mephistopheles φωναζω τον εαυτο μου αν και δεν ειναι αυτο το ονομα μου.
-Και γιατι λοιπον, Mephistopheles, βοηθας αυτους τους σκλαβους?
-Γιατι καποτε και εγω ειχα βρεθει στην θεση τους. Καποτε και εγω ημουν ενας απο αυτους και ξερω πως ειναι να στερεισαι καθε ελπιδας και ελευθεριας!
-Ησουν σκλαβος λοιπον? Φανταζομαι δραπετευσες απο τον ιδιοκτητη σου. Συγνωμη που θα σε απογοητευσω αλλα ολα τα προιοντα πρεπει να επαναφερονται. Δεν μπορω να αφησω ενα σκουπιδι σαν εσενα ή σαν αυτους ποτε να κυκλοφορησει ελευθερο...
-και εγω δεν πρεπει να αφησω κανεναν απο τους ανθρωπους αυτους χωρις να τους δωσω την ελπιδα και την ελευθερια τους ξανα!
-Και ποιος εισαι που θες να τους δωσεις τετοια πραγματα? Ο ΘΕΟΣ???
-Οχι... Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ!!!
Οι μαρινς εκαναν ενα βημα πισω, βλεποντας το σωμα μου να κοκκινιζει. Ειχα αρχισει να θυμωνω και το φρουτο μου αρχισε να αντιδρα σε αναλογια με την ψυχικη μου κατασταση.

Με ολη μου την οργη επιτεθηκα στον βαθμοφορο αυτον. Ομως δεν ηταν σαν τους αλλους. Απεφυγε την μπουνια μου και διεταξε τους μαρινς τους να μου επιτεθουν με σπαθια. Οι επιθεσεις τους δεν μου εκαναν τιποτα αλλα με απασχολουσαν αρκετα ετσι ωστε να μην μπορω να δωσω αρκετη προσοχη στον βαθμοφορο ο οποιος μου ξαναεπιτεθηκε με το τσεκουρι του και αυτην την φορα με πληγωσε ελαφρα στο κεφαλι. ηταν η πρωτη φορα που ενιωθα αιμα να κυλαει στο προσωπο μου, αποδειξη οτι ημουν ανθρωπος παρόλα αυτα που ειχε περασει το σωμα μου. Οντας λοιπον απροσεχτος εχοντας τους μαρινς γυρω μου, θυμωσα με το εαυτο μου. τα πολυβολα που ηταν ηδη ενεργοποιημενα πηραν φωτια και συντομα εμεινα μονο εγω με τον βαθμοφορο. Αυτος γελασε και επιτεθηκε ξανα, αυτην την φορα απεφυγα την επιτεση του και προσπαθησα και εγω να τον χτυπησω, ομως απεφυγε και αυτος την επιθεση με την σειρα του. Συνεχισε να γελα και τοτε καταλαβα γιατι. Πισω του ερχονταν και αλλοι μαρινς...

Δεν μπορουσα να χασω χρονο με ολους αυτη σε κοντινη μαχη. Ετσι αφου καθορισα μια προεπιλεγμενη πορεια για τις ριπες των πολυβολων, μια πορεια που λογικα δεν θα φηνε κανεναν ζωντανο, αρχισα να πυροβολω με φλεγομενες σφαιρες. Ηταν μια δυνατη επιθεση και μολις τα πολυβολα μου σταματησαν ελαχιστοι ηταν ζωντανοι και μονο ενας ορθιος: Ο βαθμοφορος.
-Ποιος ειναι το δικο σου ονομα?
-Ειμαι ο vise-captain των μαρινς εδω στην Tquila Wolf, Crain Fiercecutter!
-Εισαι αρκετα δυνατοτερος απο καθε αλλον που εχω συναντησει στην Μπλε θαλασσα...
-Μπλε θαλασσα? Γιατι υπαρχει και ασπρη, Υπαρχει και κοκκινη? Απο που εισαι τρελαρα???
Δεν συνεχισα την ανοητη και ανωφελη αυτη συζητηση. Αρχισα να τον πυροβολω με φλεγομενες σφαιρες.
Με δυσκολια καταφερε να τις αποφυγει.
-Δεν θα συνεχισω την μαχη, φωναξε, Χωρις υποστηριξη δεν θα σε αντιμετωπισω. Ομως να ξερεις οτι θα επιστρεψω! Και αυτην την φορα το τσεκουρι μου θα σε κοψει κομματια!!!
Με τα λογια αυτα απομακρυνθηκε. Ηταν συνετο αυτο που εκανε αλλα δεν θα αλαζε το αποτελεσμα: ειτε τωρα ειτε αργοτερα θα τον σκοτωνα!

Μαζεψα τα πολυβολα και εβγαλα απο την μιζερια τους αυτους που ειχαν επιζησει τραυματισμενοι απο την επιθεση μου. Χωρις να χασω αλλο χρονο πηρα ενα εργαλειο που εμοιαζε με κοφτη και προσπαθησα να κοψω τις αλυσιδες των εργατων που ηταν πλησιεστερα σε εμενα. Ομως ηταν δυνατες αλυσιδες και ο κοφτης λυγισε πο την δυναμη. Ετσι τον πηρα μαζι μου κι κατεβηκα στην βαρκα μου να του κανω καποιες βελτιωσεις. μετα απο λιγο ξανα ανεβηκα και αυτην την φορα ο κοφτηε εκανε την δουλεια του. Σιγα σιγα, ενας ενας οι εργατες αποκτουσαν ξανα την ελευθερια τους! Μολις ελευθερωθηκαν ολοι αρχισαν να περιθαλπτουν αυτους που βιωσαν την κακοποιηση απο τους επιτηρητες.

Οταν τελειωσαμε με ολα καποιοι μου μιλησαν.
-Ευχαριστουμε ξενε, ομως γιατι μας βοηθησες και μπηκες σε τετοιον μπελα και μπλεξιμο για εμας?
-Γιατι κανεις δεν εκτιμα την ελευθερια οπως εμεις.
Λεγοντας αυτα σηκωσα το μανικι μου και τους αποκαλυψα το τατουαζ σκλαβων που ειχα. Αμεσως καταλαβαν. Πολλοι εσκυψαν το κεφαλι τους αλλοι το κουνησαν επιδοκιμαστικα.
-Και τωρα τι θα κανουμε? Δεν εχουμε μεσο να διαφυγουμε! Πως θα μπορεσουμε να απελευθερωθουμε?
-Πιστευω πως πρεπει να μεινουμε ολοι ενωμενοι, ειπα, και ολοι μαζι να παλεψουμε για την ελευθερια. Εχω ενα σχεδιο που νομιζω, και ελπιζω, να πετυχει!
Μαζευτηκαν ολοι γυρω μου πιο κοντα για να ακουσουν τι επροκειτο να κανουμε...

Οι επιδοκιμασιες για το σχεδιο ηταν εντονες. ολοι ανυπομονουσαν να ξεκινησουμε και να φτασουμε στο τελος της γεφυρας. Βεβαια ολοι ηξεραν οτι καποιοι δεν θα καταφερναν ποτε να φτασουν εκει αλλα ολοι ειχαν ξανα ελπιδα και την δυνατοτητα να παλεψουν για την ελευθερια τους. η δουλεια στην γεφυρα ειχε δυναμωσει τους περισσοτερους και παρολο που ηταν κουρασμενη μια νεα πνοη δοθηκε στα αδυναμα σωματα τους στην ιδεα της ελευθεριας. Αφου ηρεμησαν και σταματησαν να με επιδοκιμαζουν βαλαμε σε σειρα το σχεδιο και αρχισαμε τις εργασιες ελπιαζοντας να μην παει τιποτα στραβα...

Οι δυνατοτεροι πηραν τα σπαθια και τα οπλα των μαρινς που ειχα νικησει. Καποιους απο αυτους τους εβαλα περιπολα στην γεφυρα για να μας ειδοποιησουν αν γινει ορατη καποια αντεπιθεση των μαρινς. οι υπολοιποι στησανε κατω τα αμονια και αρχισανε να φτιαγνουν οπλα απο τα σιδερα και τις φωτιες που ηδη υπηρχαν πανω στην γεφυρα. το αποτελεσμα δεν ηταν ασχημο και μετα απο μερικες ωρες ολοι οι ανθρωποι -πρωην εργατες, ειχαν εξοπλιστει και απο ενα οπλο. Φυσικα ηταν αδυνατο να φτιαξουμε τουφεκια, ετσι περα απο αυτα που ειχαμε απο τους μαρινς ο μικρος στρατος μας ειχε ελλειψη απο οπλα μακρινης αποστασης. Αυτο ομως θα το καλυπτα... εγω.
Οταν πλεον μαζευτηκαν ολοι, ετοιμοι και εξοπλισμενοι, τους παραταξα κατα μηκος της γεφυρας και τους ειπα να ξεκουραστουν. εν τω μεταξυ καλεσα αυτους που μπορουσαν να βοηθησουν σχετικα με πληροφοριακα θεματα πανω στους μαρινς του νησιου.

-Ειχαμε σχετικοι ελευθερια σε σχεση με τους υπολοιπους εργατες εδω και ξερουμε ενα-δυο πραγματα παραπανω, μου ειπαν 2 εργατες που με πλησιασαν.
-Ξερετε το αριθμο των μαρινς εδω στο νησι ή τον καπετανιο τους?
-Με εναν γρηγορο υπολογισμο πρεπει να ειναι περιπου στους 200, ισως και παραπανω, με δυο μεγαλα πολεμικα πλοια. Μην νομιζεις ομως οτι ειναι πολλοι, ο αριθμος τους ειναι τετοιος γιατι ειχαν να ελεγξουν και εναν μεγαλο αριθμο εργατων, μην νομιζεις οτι ειαστε λιγοτεροι, απλα μας εχουν σπασμενους σε διαφορα μερη της γεφυρας για να μας ελεγχουν καλυτερα.
-Οσο για τον καπετανιο τους, δεν ξεουμε το ονομα του αλλα ειναι αρκετα δυνατος, χρησιμοποιει ενα μεγαλο σπαθι που καθε αλλος κανονικος ανθρωπος με δυσκολια θα σηκωνε, αν το σηκωνε.
-Και οι επιτηρητες? Θα εχουμε και με αυτους προβλημα?
-Οχι, δεν εχουν στρατο, ηλιθιοι ανθρωποι που τους δωσανε μαστιγια και τους εμφυτεψαν ιδεες υπεροχης ειναι μονο, τιποτα παραπανω.
-Ωραια, πιστευω οτι ειμαστε ετοιμοι και ενημεροι για να ξεκινησουμε, ειπα βλοσυρα, ακομη δεν ηξερα αν θα τα καταφερναμε...

Οι εργατες σηκωθηκαν και ο μικρος στρατος ητανετοιμος να ξεκινησεις. Ωστοσο κατι που περιμενα αλλα οχι τοσο νωρις συνεβη.
-Ερχονται!!! Ερχονται!!!
Ηταν ενα απο τα περιπολα, το τελευταιο που ειχαμε στειλει. πλησιασαν και μοιραστηκαν τις πληροφοριες τους.
-Ερχονται. δεν ξερω ποσοι, ισως και 100 μαρινς. Αρχηγος τους ειναι αυτος που αντιμετωπισες Αρχηγε Mephistopheles.
-Σε ποση ωρα θα ειναι εδω?
-Οχι πολυ. ηδη φαινονται! ειπε και εδειξε με το δαχτυλο του...
Απο μακρια φαινοταν ο δικος τους μικρος στρατος. Ηταν περισσοτεροι απο εμας, αρκετα περισσοτεροι...
-Ακουστε με, φωναξα. Ειχε ερθει η ωρα για τον λογο πριν την μαχη, επρεπε να τους ανεβασω το ηθικο.

"Ποσο καιρο ειστε εδω σκλαβοι τους? Ποσο καιρο σας αναγκαζουν να στερειστε την ελευθερια που δικαιωματικα σας ανηκει? Ποσο καιρο θα νομιζουν οτι ειστε ζωα που μονο με την βια οδηγουνται? Ποσο ακομη θα τους αφησετε να νομιζουν οτι δεν εχετε βουληση? οτι δεν εχετε δυναμη? Τωρα ηρθε η ωρα να τους δειξετε οτι εχετε και απο τα δυο. Βουληση να διεκδικησετε την ελευθερια σας, και δυναμη να παλεψετε για αυτην!!! Δουλος ημουν και εγω και ξερουμε καλυτερα απο τον καθενα τους την αξια της ελευθεριας! Ξερουμε καλυτερα απο τον καθενα τους την δυναμη που μας δινει μονο και μονο η ιδεα της! Ας παρουμε λοιπον δυναμη απο αυτην και ας παλεψουμε για αυτην! ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!"
Το πληθος ειχε πορωθει! Οι εργατες ειχαν γινει αλλοι ανθρωποι. ηταν ετοιμοι πλεον να αντιμετωπισουν τα παντα! Οι μαρινς εφτασαν απενατι μας Δεν ηξεραν ομως οτι θα αντιμετωπιζαν εναν παθιασμενο στρατο, τον στρατο της ελευθεριας!!!
"Για την ελευθερια!!!" Αναφωνησα αλλη μια φορα και η μαχη που θα καθοριζε τα παντα ειχε μολις αρχισει....