The Sun must go on!!!

ΑΡΧΗ

Είχαν περάσει λίγες ώρες απ'την ώρα που έφυγα απ'το παράξενο νησί και είχα παραδόση το άσχημο γερο-πειρατή στο ναυτικό. Όση ώρα ταξίδευα στη θάλασσα σκεφτόμουν διάφορα για το παρελθόν,με είχε πιάσει νοσταλγία αλλά απ'την άλλη ένιωθα ικανοποιημένος με την μέχρι τώρα πορεία μου.
[...]
Μετά από λίγη ώρα συνειδητοποίησα πως είχα φτάσει σ'ένα νησί. Από τον χάρτη που είχα μαζί μου είδα πως αυτό το νησί είναι το Mystery Island. Δεν είχα πολλές πληροφορίες γι'αυτό το μέρος πέραν του ότι είχε μία πανέμορφη πόλη μ'όλες τις ανέσεις.

Εφτασα στο νησί κ ήμουν ασυνήθιστα κουρασμένος, μάλλον απ'την μάχη με τον γέρο αλλά δεν "πονούσα" πλέον.Ήμουν σίγουρος πως η σύλληψη του έπρεπε να γίνει κ αυτό ξαλάφρωνε κάπως τη συνείδησή μου. Το νησί ήταν γεμάτο με κρουαζιερόπλοια και γενικά ήταν πολύ φωτεινό. Ήταν αργά το βράδυ και δεν μπορούσα να κάνω πολλά τέτοια ώρα.
Πήγα για φαγητό σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Αργότερα, αφού τελείωσα το δείπνο μου πήγα και έμεινα σε ένα ξενοδοχείο για να ξεκουραστώ.

Ενώ ήμουν αφάνταστα κουρασμένος, δεν είχα ύπνο. Σηκώθηκα απ'το κρεβάτι το βράδυ και τριγύριζα μέσα στο δωμάτιο. Υπολόγισα τι ώρα θα ήταν τώρα στην Loguetown και είπα να καλέσω τον Σμοκερ με το Den Den Mushi μου καθώς είναι απόγευμα ακόμα,εκεί. Χάρηκε πολύ που μ'άκουσε όπως κ γω φυσικά. Μου είπε κάποια νέα σχετικά με τις μελλοντικές του κινήσεις και κάποια γενικά νέα σχετικά με τον κόσμο. Μου είπε όμως και κάτι υπερβολικά αναπάντεχο που με τάραξε πολύ εκείνο το βράδυ...Όταν το κλείσαμε, πήγα ξανά ξάπλωσα. Δεν μπορούσα να σταθώ, τα πόδια μου σχεδόν έτρεμαν...
Είχε σκοτωθεί ο καλύτερος μου φίλος σε μία μάχη στο Centaurea πριν λίγες μέρες. Μου είπε το όνομα του φονιά του....

Μέχρι τα ξημερώματα είχα κοιμηθεί για περίπου μια ώρα. Ξύπνησα νωρίς και προσπάθησα να μην δείχνω ανήσυχος. Ποτέ δεν μου αρέσει να δείχνω τα συναισθήματα μου, γιατί αυτό με καθιστά αδύναμο... Αποφασισα να πάω μια βόλτα στην πόλη για να ψωνίσω κάτι και να πάω να φάω. Αφού πήγα λοιπόν στα μαγαζιά αγόρασα ένα σακίδιο, για βάλω κάποια πράγματα που κουβαλάω μαζί μου συνήθως..

Όλα έδειχναν πως θα περνούσα ένα πολύ όμορφο και ήσυχο διήμερο στο Mystery Island.
Δεν μ'αρέσει αυτό, όταν δεν είμαι καλά θέλω να έχω κάτι να ξεσπάω.
Καθώς περπατούσα κοιτούσα από εδώ και από εκεί για αφίσες πειρατών.Ελάχιστες υπήρχαν εδώ,και γενικά δεν έχει πολλούς δυνατούς πειρατές στο East Blue.
Πήγα να φάω σε ένα εστιατόριο. Ενώ λοιπόν τρώγαμε ένας βρόμικος και ψηλός τύπος πέρασε από δίπλα μου την ώρα που έπινα σακέ, με κούνησε και χύθηκε πάνω μου.
Δεν ζήτησε συγνώμη και με κοίταξε με αγριεμένο ύφος, σηκώθηκα και του έκοψα τον δρόμο και αντι να απολογηθεί, πήγε να με βαρέσει με τον σουγιά του. Τότε του έπιασα το χέρι, εκείνο που κρατούσε τον σουγιά και το έλιωσα λόγω θερμοκρασίας. Εκείνος άρχισε να σπαρταράει απ'τον πόνο και με μια γροθιά τον πέταξα στο απέναντι κτήριο.

Γρήγορα ήρθαν οι άνθρωποι που είχαν το εστιατόριο με όπλα και μου ζήτησαν να φύγω γιατί προκαλώ φασαρίες. Κοιτάζω τον μετρ και με αλλαζωνικό ύφος του λέω:
-Είσαι σίγουρος οτι εγώ προκάλεσα φασαρίες;
-Ναι,μόλις κόντεψες να σκοτώσεις έναν δικό μας άνθρωπο που πήγαινε φαϊ στην πιο δυνατή γυναίκα πειρατή της East Blue, την Alvida.
-Μάλιστα,και που βρίσκεται αυτή τώρα;
-Σιγά μην σου πούμε,φύγε αλλιώς θα σε σκοτώσουμε!!!
Τότε άρχισα να μετατρέπω σε φωτιά τα χέρια μου και έλιωσα τα όπλα τους βάζοντας τα χέρια μου στις κάνες των όπλων. Ξαφνικά με κοιτούσαν με μεγάλο φόβο.

Ζήτησα να με σερβίρουν γιατί πεινούσα πάρα πολύ. Μου γέμισαν το τραπέζι με όλων των ειδών τα φαγητά και έγιναν πολύ ευγενικοί μαζί μου.
-Μάλλον τους τρόμαξα πάρα πολύ!! Είπα δυνατά και άρχισα να γελάω.
Αφού έφαγα ανενόχλητος και ξέγνιαστος, ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται βήματα, πολλά βήματα λες και θα περνούσε ολόκληρη στρατιά από πειρατές απ'έξω.
Περίμενα με τα χέρια σταυρομένα για την εμφάνισή τους. Ξαφνικά σταμάτησαν να ακούγονται βήματα και φωνές,ώσπου μια έκρηξη διελυσε το εστιατόριο ολόκληρο.

Αφού βγήκα απ'τα συντρίμια αυτής της έκρηξης χωρίς να πάθω κάτι μιας και είμαι λογκια αποφάσισα να μάθω ποιος ευθυνόταν γι'αυτήν την επίθεση. Μετατράπηκα λοιπόν σε μια ακτίνα ήλιου και άρχισα από ψηλά να ψάχνω για στοιχεία. Κατά την διάρκεια της πτήσης μου,περάσα πάνω απ'την πλατεία. Είχε παντού κόσμο, πάρα πολλά άτομα. Μέσα στο πλήθος διέκρινα ένα πρόσωπο πολύ γνώριμο. Συνέχισα να πετάω, αλλά σκεφτόμουν συνέχεια αυτό. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν όντως το άτομο που νομίζω. Έτσι λοιπόν πέταξα γρήγορα πίσω στην πλατεία για να αναζητήσω εκείνη την γνώριμη παρουσία. Ήταν όντως αυτή, δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Έχουμε να μιλήσουμε πάρα πολύ καιρό και ενδιάμεσα έχουν συμβεί πολλά πράματα. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση όμως και γρήγορα.Τα επόμενα 3 δευτερόλεπτα ήταν πολύ βασανιστικά...

Δεν μ'αρέσει όταν έρχομαι σε τέτοια θέση και δεν μ'αρέσει να δειλιάζω ποτέ.
Χωρίς να χρονοτριβίσω άλλο την πλησίασα από πίσω. Έβαλα το χέρι μου στον ώμο της...
-Emma,τι κανεις;
Γύρισε με κοίταξε στα μάτια σοκαρισμένη, χωρίς να μιλάει. Ξαφνικά στο πρόσωπο της σχηματίστηκε μια έκφραση χαράς και με αγκάλιασε. Σε σχέση με εμένα είναι αρκετά κοντούλα, είναι και αρκετά χρόνια μικρότερη μου.
-Destrooooo...Πόσο καιρό έχω να σε δω,σε πεθύμησα!!!
-Χαχα,όντως έχει περάσει αρκετός καιρός.
-Aπό τότε που έφυγες απ'την Loguetown μέχρι τώρα έχεις αλλάξει πολύ..
Καθώς μου έλεγε αυτές τις λέξεις δάκρυζε και με έσφιγγε ακόμα πιο δυνατά.
Και ψιθηριστά έκανε την επόμενη της ερώτηση.

-Τι κάνεις σε αυτό το νησί; Κυνηγάς πειρατές να φανταστώ;;;
-Χαχααχαχα..Με ξέρεις καλά..Είναι η δουλειά μου αυτή!!!
-Αχ πόσο χάρηκα που σε είδα. Υποσχέσου οτι δεν θα εξαφανιστείς. Άσε μου τουλάχιστον ένα Den Den Mushi.
-Ξέρεις πως αν συναναστρέφεσαι μαζί μου θα έχει ως αποτέλεσμα να σε κοιτάν αρκετοί με μισό μάτι κ όχι μόνο πειρατές....
-Δεν με νοιάζει....
-Ακόμα το παίζεις μαγκάκι ε;;;;
Γέλασε δυνατά, με κοίταξε και ξεκινήσαμε να περπατάμε. Δεν είχα χρόνο όμως. Μπορεί να έφταναν πειρατές ή κάποια διαταγή και να έπρεπε να φύγω .Χωρίς να την προειδοποιήσω, την άρπαξα απ'το χέρι και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς το ξενοδοχείο. :[m055]:

Μετά από λίγο φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ανεβήκαμε στο δωμάτιο μόυ. Εκεί έγινε ένα πολύ ωραίο "περιστατικό". Εγώ της χάϊδευα τα μαλλιά, και της έλεγα πόσο χαρούμενος είμαι που βρέθηκε στον δρόμο μου. Πραγματικά είναι πολύτιμη για εμένα. Μετά από λίγη ώρα επικράτησε σιωπή. Αυτή η σιωπή που κάθε φορά με βυθίζει σε έναν άλλον κόσμο,τον δικό μου...Το κόσμο της φαντασίας που όλα γίνονται χωρίς μηχανισμούς,σε έναν κόσμο που ζεις χωρίς βιασύνες... Την κοίταξα,είχε κοιμηθεί. Την πήρα στην αγκαλιά μου, ήρεμα για να μην την ξυπνήσω. Ήμουν πολύ χαρούμενος εκείνο το βράδυ. :[m135]:

Μετά από λίγο σηκώθηκα και πήγα για μπάνιο. Καθώς έκανα μπάνιο είχα βυθιστεί ξανά σε εκείνον τον κόσμο που παρακαλούσα να είναι αληθινός.
Ένας κόσμος πιο εύκολος,πιο δεμένος και ίσος.
Αυτόν τον κόσμο που κάποτε ονειρεύτηκα μαζί με τον πατέρα μου.
Μετά από αρκετές σφαλιάρες της ζωής τα σχέδια μου έχουν αλλάξει πλέον.
Θα αλλάξω τον κόσμο, με όποιον τρόπο μπορώ. Βγήκα απ'το μπάνιο, έβαλα μια νέα αλλαξιά που είχα στον σάκο.

Κοίταξα την Emma,να δω αν ήταν καλά. Κοιμόταν ακόμα,φαινόταν πολύ ήρεμη και ευτυχισμένη. Αυτή μάλλον θα έχει αυτά που θέλει απ'την ζωή της,σκέφτηκα. Άνοιξα το παράθυρο κ βγήκα στο μπαλκόνι. Μπροστά μου απλωνόταν μια όμορφη και φωτεινή πόλη.
-Οι ζωές των ανθρώπων είναι τόσο φωτεινές άραγε; Παραμίλησα...
Πόσοι από αυτούς ζουν αυτά που πραγματικά θέλουν να ζήσουν; Η δική μου η ζωή άλλαξε δύο φορές, μέσα σε δύο διαφορετικές απλές στιγμές. Αυτό που ζεις στο τώρα ,μπορεί να είναι αυτό που θα μισήσεις, στο μετά. Όσο ζεις αυτό που θες ,ο κόσμος σου φαίνεται όμορφος αλλά όταν όλα αλλάξουν, αλλάζει όλο το σύμπαν μαζί σου...

Με μια απότομη κίνηση ,πήδηξα στον αέρα και μεταμορφώθηκα σε ηλιαχτίδα. Πετούσα πάνω απ'την πόλη. Οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν στα σπίτια τους. Όμως υπήρχαν μερικοί που περπατούσαν,χωρίς φόβο,στους δρόμους.
Όλοι φαίνονται τόσο μικροί... Αφού πέρασα λίγα λεπτά στην θέση του θεού εκεί πάνω,κατέβηκα και περπάτησα. Πέρασα έξω από αρκετά μπαράκια τα οποία ήταν γεμάτα με πειρατές. Καθώς περνούσα όμως από ένα στενό δρομάκι,άκουσα μια γυναίκα να φωνάζει "βοήθεια",άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα προς το μέρος από όπου ερχόντουσαν οι κραυγές.

Ανάμεσα σε δύο σπίτια, σε ένα πολύ στενό μέρος, ένας πειρατής βίαζε μια γυναίκα. Δεν με αντιλήφθηκαν.Τότε με την πύρινη γροθιά μου βάρεσα το δεξί κτήριο που ήταν ερηπωμένο, χωρίς να πάρω το βλέμμα καθόλου απ'τον βιαστή. Και οι δύο,πολύ τρομαγμένοι,γύρισαν προς το μέρος μου.
Ο πειρατής με κοίταξε μέσα στα μάτια. Σήκωσα το αριστερό μου χέρι και με το δάχτυλο μου εκτόξευσα ένα φλογερό βέλος, μικρό αλλά μυτερό, στο κεφάλι του. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Αυτός μάλλον πέθανε ευτυχισμένος, γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είχε αυτό που ζητούσε λίγο πριν πεθάνει.

Πήγα πάνω απ'το πτώμα του, χωρίς να δώσω καθόλου σημασία στην κακόμοιρη γυναίκα. Και κοιτούσα το πτώμα του.
-Αν με ακούς από εκεί που είσαι.Θα σου πω γιατί σε σκότωσα...Έτσι γιατί στο χρωστάω.
Άρχισα να φωνάζω πάνω απ'το άψυχο κουφάρι του.
-Σε σκότωσα γιατί άνθρωποι σαν και εσένα δεν έχουν δικαίωμα να με κοιτάνε στα μάτια.Άνθρωποι χωρίς όνειρα,άνθρωποι που μολύνουν,αυτόν τον ήδη μολυνσμένο κόσμο θα πεθάνουν απ'τα χέρια μου...
Σηκώθηκα και κοιτούσα τον ουρανό,το βλέμμα μου ήταν θυμωμένο....
-Κάθε σκουπίδι όμοιο σου θα πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο που μπορώ να του προσφέρω. Μπορεί με έναν τέτοιο ακραίο τρόπο να έρθω αντιμέτωπος με άτομα που έχουν τον ίδιο στόχο με εμένα αλλά διαφορετική γέφυρα. Εγώ θα ξέρω όμως, πως το πέτυχα. Έστω και έτσι. Αλλά αυτός θα είναι ο δικός μου τρόπος....

Μετά που τελείωσα τον μονόλογο μου γύρισα και κοίταξα την γυναίκα που δεν είχε μαζέψει καν τα ρούχα της.Με κοιτούσε τρομαγμένη...
-Είσαι καλά;
-Σε σε σε ευχαριστώ πολύ.
Μου είπε αυτές τις κοβέντες και άρχισε να μαζεύει βιαστηκά τα ρούχα της και όση τιμή της είχε μείνει.Ήταν έτοιμη να φύγει.
-Πες μου πως μπορώ να σε ευχαριστήσω;
-Με το να θυμάσαι το όνομα μου,Destro...
-Θα σε θυμάμαι για πάντα...Και σε ευχαριστώ πολύ!
Με μια δήθεν ευχαρίστηση έφυγε από εδώ, εγώ συνέχισα να περπατάω με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, χωρίς όμως να σκέφτομαι αυτό το περιστατικό.
Σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε...Γύρισα στο ξενοδοχείο και μπήκα απ'το μπαλκόνι.Το δωμάτιο είχε μόνο ένα διπλό,τεράστιο κρεβάτι. Εκείνο που κοιμόταν η Emma.Τα ρούχα της Emma ήταν πεταμένα στο πάτωμα.

Είχε περάσει περίπου ένα τέταρτο απ'την ώρα που γύρισα και εγώ ήμουν εκεί στο παράθυρο και έπινα λίγο σακε. Πραγματικά σήμερα θα μου είναι δύσκολο να μείνω ξύπνιος, γιατί νιώθω τρομερή ψυχική κούραση. Ίσως το καλύτερο θα ήταν να ξαπλώσω και εγώ δίπλα στην Emma και να κοιμηθώ μέχρι το πρωί. Σήκωσα λοιπόν την κουβέρτα. Η Emma ήταν τελείως γυμνή, είχε βγάλει τα εσώρουχα της ,και ήταν κάτω απ'την κουβέρτα. Κρατούσα την κουβέρτα με το δεξί μου χέρι και κοιτούσα το σώμα της. Σκεφτόμουν πόσο είχε μεγαλώσει και πόσο πολύ είχε μεγαλώσει. Μπήκα και εγώ κάτω απ'την κουβέρτα,προσπαθώντας να κοιμηθώ.
.....Έχουν απομείνει 5 ώρες μέχρι να φανεί ο ήλιος,ελπίζω να ξεκουραστώ και να μην έχουμε κανένα απρόοπτο με πειρατές μέσα στην νύχτα!

Δεν με είχε πάρει ακόμα ο ύπνος,κοιτούσα το ταβάνι. Η Emma σε μια στιγμή γύρισε και με αγκάλιασε, ενώ είχε κολλήσει πάνω μου. Ακούμπησε το πρόσωπο της στον λαιμό μου και άρχισε να με χαϊδεύει και να με φιλάει. Δεν είχα καταλάβει ακόμα αν αυτά τα έκανε ενώ κοιμόταν ή ήταν ξύπνια.
Αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνει αυτό ενώ είναι ξύπνια... Προσπάθησα να τραβηχτώ,χωρίς ιδιαίτερα αποτέλεσμα. Δεν ξαναπροσπάθησα γιατί δεν ήταν κάτι που να μην μου αρέσει. Με έκανε να νιώθω πολύ ωραία. Συνέχισε να με φιλάει στον λαιμό,στο πρόσωπο και στο στήθος ώσπου ανέβηκε πάνω μου.

Τώρα πλέον έβλεπα το πρόσωπο της. Με κοιτούσε με τα κόκκινα μάτια της. Χαμήλωσε το πρόσωπο της και μου είπε "Άσε με να σε ευχαριστήσω".
Έβαλα τα χέρια μου στην πλάτη της πιέζοντας την πάνω μου,δεν μίλησα.
Ένιωθα το κορμί της πάνω μου. Δεν ξέρω αν η ευχαρίστηση που ένιωθα ήταν μόνο σωματική, ένιωθα παραπάνω πράγματα. Ίσως αυτή η ευχαρίστηση που νιώθω να είναι ένα κράτημα για να μην με πάρει από κάτω αυτό που έζησα τις περασμένες ώρες. Ίσως....Δεν ξέρω.... Περνάω πολύ ωραία αυτή τη στιγμή, εννοώντας πλήρως αυτήν την λέξη, δεν θα χαραμίσω άλλες στιγμές με το να σκέφτομαι. Και θα αφήσω την Emma να με ευχαριστήσει. Συνεχίστηκε αυτό όλη την νύχτα,χωρίς σταματημούς. Μόνο όταν ξημέρωσε σταματήσαμε. Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας δεν είχα προσέξει πως το σεντόνι είχε γεμίσει αίματα...Κοίταξα με απορία την Emma η οποία ήταν καθισμένη στο κρεβάτι και ακουμπούσε το κεφάλι της στο γόνατο της. Όταν την κοίταξα λοιπόν με απορία στα μάτια, αυτή με κοιτούσε με ένα πανέμορφο και γαλήνιο χαμόγελο που ταυτόχρονα μου έδειχνε θαυμασμό. Δεν μίλησα,της χαμογέλασα και εγώ.Σηκώθηκε και με φίλησε. Μετά κάναμε μπάνιο μαζί...

Μετά που βγήκαμε απ'το μπάνιο, ντυθήκαμε και οι δύο. Φεύγωντας ο ξενοδόχος με κοιτούσε με φόβο,του είπα να πλησιάσει και του έδωσα τα διπλάσια λεφτά από την κανονική αξία του δωματίου. Πριν προλάβει να με ευχαριστήσει,τον ευχαρίστησα εγώ. Με την Emma,δεν είχαμε ξαναμιλήσει,μόνο τα μάτια μας συναντιόντουσαν σε μοιραίες στιγμές και ανταλλάζαμε χαμόγελα. Περπατούσαμε στην πόλη,προς το λιμάνι,υπήρχε το κλασσικό κλίμα. Πανικός και συνοστισμός ατόμων. Ήθελα να κάνω πολλές ερωτήσεις στην Emma, αλλά δεν είχα βρει το θάρρος ακόμα. Μεταξύ μας υπήρχε σιωπή....

Κάναμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη κάθως είχα αποφασίσει πως πρέπει να φύγω για το επόμενο νησί και να συνεχίσω τις περιπέτειες μου. Γύρισα το πρόσωπο μου στην Emma,την κοίταξα,της χαμογέλασα,το ίδιο έκανε και αυτή. Μετά φιλιθήκαμε και βυθιστήκαμε και οι δύο μας,στην σιωπή. Ενώ τα χέρια μας ήταν δεμένα...Δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε κουβέντα ακόμα κ τότε της είπα:
-Φεύγω για ένα νέο ταξίδι...
-Θα έρθω όπου και αν πας...Θα είμαι μαζί σου....

ΤΕΛΟΣ