[Τελος] The Nuclear Comeback!

Προσγειωθηκα στο δασακι στο Mirror ball island. Ειχα ακομη μπολικη ενεργεια χαρης στην ατερμονη τροφοδοτηση απο το φρουτο μου. Ειχα πραγματικα τρομαξει για λιγο με την δυναμη και την τεχνικη του Juggernaut. Μπορω να πω οτι ηταν ο πρωτος δυνατος και τακτικος αντιπαλος που αντιμετωπιζα εως τωρα, και ο πρωτος που εφτασε τοσο κοντα στο να σταματησει το ταξιδι μου προωρα. Δεν με πτοησε αυτο ομως ημουν σιγουρος οτι αν ημουν καλυτερα προετοιμασμενος θα μπορουσα να νικησω. Ωστοσο με την μαχη μου με το Αγριογουρουνο επαθα ορισμενες ζημιες στο συστημα πλοηγησης και συστημα σκοπευσης και επρεπε να τα διορθωσω. Επρεπε λοιπον να φτασω το μερος που ειχα αφησει την βαρκα μου και να παρω τον καταλληλο εξοπλισμο...

Προχωρησα λιγο πιο εξω απο το δασος προς την πολη, ωστοσο δεν μπορουσα να παω ετσι στην πολη θα κινδυνευα να αναγνωριστω οχι μονο απο τους κυνηγους κεφαλων αλλα και απο τους μαρινς... Ετσι παρατηρωντας λιγο την περιοχη ειδα ενα σπιτι εκει κοντα και αποφασισα να παω και να παρω κατι να μεταμφιεστω. Ετσι λοιπον, πορευτηκα στο σπιτι. Μολις εφτασα παρατηρησα εναν γερο ανθρωπο εξω απο το σπιτι σε μια καρεκλα. Στην φυλη μου στο νησι των ουρανων παντα μου ελεγαν να σεβομαι τους γερους ανθρωπους γιατι εχουν πολυ σοφια αν και δεν ειχα παρατηρησει το ιδιο και στην μπλε θαλασσα. Ωστοσο πριν καν τον πλησιασω μου μιλησε.
-Τι θες εδω παιδι μου?
Δεν μιλησα, αλλα ουτε αυτος με κοιταξε. Υστερα καταλαβα... ηταν... τυφλος!

-Θα ηθελα καποια ρουχα. Ισα ισα να καλυψω το προσωπο μου.
-Ελα κοντα μου...
Προχωρησα επιφυλακτικα προς το μερος του.
Αποτομα απλωσε τα χερια του και επιασε το προσωπο μου. Αρχισε να το ψαχουλευει και να σκεφτεται...
-Πονος... πολυς πονος... Ειχες μια δυσκολη και αδικη ζωη... Σε λυπαμαι γιε μου.
Ειχα μεινει αναυδος.
-Ομως εχεις μεγαλα ποσα ενεργειας υπομονης και πιστης μεσα σου. Θελεις να επιτυχεις πολλα και η πιστη σου θα σε βοηθησει. Αληθεια ποιος ειναι ο σκοπος σου?
-Ενας καλυτερος κοσμος...
-Τοτε λοιπον γιε μου, παρε οτι θελεις και καλη τυχη στο δυσκολο εργο σου. Αν ποτε καταφερεις αυτο που ζητας ελα και πες το μου. Να ξερω οτι γνωρισα και βοηθησα καποιον που ηθελε το καλο σε αυτη την θαλασσα και καταφερε να το επιτυχει.
Αφησε τα χερια του και βαλθηκε να κοιταζει ξανα τον ουρανο...

Εψαξα λιγο και βρηκα αυτο που ηθελα. Ενα φουτερ μα κουκουλα. Μολις το πηρα κατευθυνθηκα προς την εξοδο. Ο γερος σοφος δεν φανηκε να με προσεχει.
-Ευχαριστω πολυ!
Δεν απαντησε ομως. Περιεργο. Ωστοσο δεν σταματησα. Φορεσα την κουκουλα και πηγα προς την πολη. Αν ποτε πετυχαινα τον στοχο μου θα επεστρεφα να το πω στον γερο. Δεν ξερω γιατι αλλα κατι με εδενε μαζι του πλεον...
Ξαφνικα αρχισα να ζαλιζομαι... Το συστημα πλοηγησης ειχε κλεισει. πλεον ειχα μονο την οραση μου να με καθοδηγει. Ειχα συνηθισει παντα να βλεπω τα πραγματα καλυτερα μεσω της βιονικης ματια μου. Τωρα απλα ενιωθα αβολα...

Συνεχισα τον δρομο μου για την πολη. Μπηκα μεσα χωρις προβλημα και πηγα προς το λιμανι. Στον δρομο ειδα καποιους μαρινς ομως δεν με καταλαβαν. Μετα απο λιγη ωρα εφτασα το λιμανι. Βρηκα την βαρκα μου και μπηκα μεσα. Ενεργοποιησα την μηχανη και εφυγα προς τα πλαγια του νησιου σε καποιο απομερο μερος οπου θα μπορουσα να διορθωσω με την ησυχια μου τις ζημιες μου! Ετσι λοιπον εφυγα προς μια παραλια εγκατελειμενη και προσαραξα να αρχισω ησυχα ησυχα την δουλεια μου...
κατεβασα τα εργαλεια απο την βαρκα τα εστησα γρηγορα γρηγορα και επιασα δουλεια...

Μετα απο αρκετη ωρα τελειωσα. Ειχα ξανα την βιονικη μου οραση και ενιωθα ξανα γεματος αυτοπεποιθηση. Μαλιστα καταφερα να ολοκληρωσω ενα νεο μου οπλο. Καταφερα να κανω τα κανονια μου να πυροβολουν μια ασταματητη ομοβροντια που ηταν λιγο πολυ σαν πολυβολο αλλα αντι με σφαιρες με κανονομπαλες. την επιθεση αυτην την ονομασα Cannon Wrath, γιατι στην ουσια αποτελουσε την ωργη των κανονιων μου ετσι βιαια που εκτοξευονταν προς τον αντιπαλο...
Εν τω μεταξυ δοκιμασα την νεα μου επιθεση και σε καποια δεντρα και φανηκε αρκετα αποτελεσματικη...
-Μπραβο, μπραβο... Βλεπω βελτιωθηκες πολυ απο την τελευταια φορα...
μια γερικη φωνη ακουστηκε πισω μου.

Ηταν ξανα ο γερος που εμενε στο σπιτι απο το οποιο ειχα παρει την κουκουλα.
-Δεν με θυμασαι ετσι? Ισως καλυτερα ετσι! Εχω κανει πραγματα και σε εσενα και σε αλλους που εχω μετανιωσει πικρα παιδι μου!
Προσπαθησα να θυμηθω αλλα δεν μπορουσα, ηταν μια αγνωστη φατσα για εμενα.
-Ισως σε βοηθησει αυτο, ατυχο παιδι μου.
Μου εδειξε ενα ταμπελακι:
"Dr. Lugger Χημικος Μηχανικος"
Μια γρηγορη και οδυνηρη αναμνηση περασε απο το μυαλο μου.
-Εσυ...
-Ναι, εγω ημουν ενας απο τους επιστιμονες με τους οποιους περασες 11 χρονια απο την ζωη σου! Ημουν ενας απο αυτους που σκοτωσαν αθωους και παραλιγο να σκοτωσουν και εσενα...
Ξαφνικα δεν ενιωθα τιποτα... Δεν ηξερα πως να αντιδρασω...

-Μα πως...
-Βρεθηκα εδω? Δεν αντεχα αλλο. μετα απο το ατυχες συμβαν που προκαλεσες καταλαβα οτι ειχα φτασει στο τελος της φρικιατικης ερευνας αυτης. Αποσυρθηκα, ηρθα στο ησυχο νησι αυτο και να πω την αληθεια παντα ηλπιζα να σε συναντησω ξερωντας οτι θα αναζητουσες την εκδικηση σου.
-Μετα απο το ατυχες συμβαν?
-Ναι! Την εκρηξη απο το πυρηνικο φρουτο σου! Η Κυβερνηση σε συνεργασια με τον Vegapunk καλυψαν το γεγονος σαν μια "ατυχη εκρηξη". Το προτζεκτ "πυρηνας" εγκαταληφθηκε και το γεγονος ξεχαστηκε.
-Ξεχαστηκε? ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ? Δεν φανταζεσαι τι περασα εκει μεσα! Ηταν χειροτερα απο βασανηστηρια, μονο η ελπιδα να αποδρασω με κρατουσε ζωντανο ολα αυτα τα χρονια!
-Καταλαβαινω...
-Οχι δεν καταλαβαινεις! Και ποτε δεν θα καταλαβεις! Η μαλλον δεν θα σε αφησω να καταλαβεις!
Πεταχτηκα καταπανω του και το επιασα απο τον λαιμο. Ειχα ορκιστει οτι θα καταστρεψω οσους με χρησιμοποιησαν, οσους μου στερησαν την ελευθερια... Η μετανοιες δεν θα εσωζαν κανεναν...

-Παιδι μου, καταλαβαινω την οργη σου, αλλα ασε με να σε βοηθησω, ασε με να νιωσω οτι διορθωσα καπως τα πραγματα. Ασε με να κανω κατι τελευταιο για σενα.
-Οτι και να κανεις δεν προκειται να σε αφησω να φυγεις, συγνωμη, αλλα εχω ορκιστει να καταστρεψω τα παντα απο το παρελθον...
-Το καταλαβαινω και εχω παρει αποφαση την τιμωρια μου. Μου αξιζει αλλοστε ο θανατος, εχω κανει, οπως ξερεις και προειπα κιολας, τρομερα πραγματα, απλα ασε με να σε βοηθησω, ασε με να σουδειξω κατι τελευταιο κατι που μπορει να σε βοηθησει και ισως βοηθησει και εμενα να μην καω στην κολαση...
τα χερια μου απελευθερωσαν τον λαιμο του.
-Καλα. Δειξε μου γρηγορα οτι ειναι να δειξεις, και ελπιζω να αξιζει...

Ο γερος αρχισε να μιλα:
"Οπως ξερεις η δυναμη του φρουτου σου ειναι η δυναμη της πυρηινκης ενεργειας, δηλαδη η δυναμη να διασπας τον πυρηνα οποιουδηποτε ατομου και μοριου και να εκμεταλευεσαι τα τεραστια ποσα ενεργειας που εκλυονται"
Πηγα να μιλησω αλλα με νοημα με σταματησε.
"Ωστοσο υπαρχει κατι που δεν ξερεις για το φρουτο σου. Η ενεργεια αυτη εκπεμπεται και σαν ακτινοβολια βλαβερη για τον ανθρωπο και για ολα τα εμψυχα γενικοτερα. Αυτη η ακτινοβολια χωριζεται σε πολλα μερη. Οι κυριες και δυνατοτερες ειναι η πυρηικη ακτινοβολια που καιει τα παντα και η πιο δυσκολο να αποσπασεις ακτινοβολια γαμμα που ειναι πολυ αποτελεσματικη σε ολα τα οντα με γενετικο υλικο καθως ειναι ακρως μεταλλαξιογονα. Τις ακτινοβολιες αυτες λοιπον μπορεις να τις αποσπασεις και να τις διοχετευσεις σε λειζερ. Εχω ακομη μια ερευνα ενος μηχανικου που εδειχνε τον τροπο να γινει αυτο για την πυρηνικη ακτινοβολια. Η γαμμα ειναι πιο απαιτητικη και ισως θελει την δικη σου εμπνευση για να αποσπαστει. Θα ηθελα λοιπον πριν συναντησω τον θανατο μου να σε βοηθησω να εξελιξεις λιγο το φρουτο σου και να το φερω σε αρμονια με το ανδροειδες σωμα σου. Τι εχεις να πεις?"

Ηταν ενδιαφερουσα προσφορα. Αληθεια θα με βοηθουσε να ξεπερασω πολλα εμποδια.
-Δεχομαι την προσφορα σου γερο αλλα προσεξε μην με κοροιδεψεις και να ξερεις οτι η αποφαση μου δεν αλλαζει.
-Το ξερω, δεν με νοιαζει ομως. Το κανω για τους δικους μου λογους.
Ετσι πηγε και εφερα τα blueprints για την νεα προσθηκη και αρχισαμε να δουλευουμε μαζι πανω στο ιδιο μου το σωμα. Η κατασταση αυτη δεν μου αρεσε καθολου γιατι με πηγαινε πισω στις εποχες που με χρησιμοποιουσαν σαν να ημουν πειραματοζωο. Ωστοσο εκανα υπομονη και οι προσθηκες συντομα τελειωσαν.
-Λοιπον? Θα το δοκιμασουμε? ειπε ο γερος.
-Γιατι οχι.
Σημαδεψα με το χερι μου ενα δεντρο και...
-Nuclear Laser!
Μια ακτινα κοκκινου φωτος εκτοψευτηκε και εκανε το δεντρο ψητο. Μαλιστα αρπαξε και φωτια απο την επιθεση αυτη...
Η προσθηκη δουλεψε!

Υστερα γυρισα προς τον γερο χημικο μηχανικο.
-Ευχαριστω αλλα τωρα πρεπει να κανω την αρχη της εκδικησης μου...
Γελασε.
-Το ξερω. Δεν θα αντισταθω. Μονο μια χαρη. σκοτωσε με με το νεο οπλο σου, με το λειζερ.
-Οχι! Δεν σου αξιζει ο πονος του καψιματος πριν να πεθανεις, θα πρεπει να ειναι ανωδυνος και γρηγορος θανατος, οπως πρεπει για καποιον που μετανιωσε και με βοηθησε.
-Ευχαριστω.
Τα πολυβολα μου ενεργοποιηθηκαν και τον σημαδεψαν.
-Μια ερωτηση πριν... Πως με καταλαβες?
-Παιδι μου... Ποτε δεν θα ξεχασω τα φτερα σου! Οσο κρυμμενα και να τα εχεις. Καθε μερα στο εργαστηριο που τα εβλεπα αιμοραγουσε η καρδια μου... νομιζα οτι βασανιζαμε εναν αγγελο...
Με συγκινησε αλλα δεν εκανα πισω. τα πολυβολα ηχησαν και σιωπησαν ξανα.
-Παρε την εκδικηση σου. Κανε τον κοσμο καλυτερο... ηταν τα τελευταια λογια του Dr.Lugger πριν σωριαστει νεκρος. ηταν καλος ανθρωπος...

Με περισσεια δυναμη λοιπον και νεα καλυτερα οπλα ανεβηκα στην βαρκα μου, εβαλα μπρος την μηχανη και την εκανα για την πολη μεσω θαλασσης. Μολις εφτασα κατευθυνθηκα κατευθειαν για το μπαρ των κυνηγων. Μολις μπηκα μεσα ο Juggernaut ηταν ηδη μεσα.
-Να που ηρθες τελικα. Κριμα. Μπαρμαν οριστε τα 1.000 μπελλι που βαλαμε στοιχημα.
Ο μπαρμαν μου χαμογελασε.
-Βλεπεις νομιζα οτι θα ησουν εξυπνος και δεν θα επεστρεφες αλλα αποδειχτηκε πιο χαζος απ'οτι νομιζα. Ο Υπαρχηγος μου παραλιγο να πεθανει εξάιτιας σου και αυτο με κανει ακομη πιο ανυπομονο να σε λιωσω.
-Γιατι δεν αρχιζουμε λοιπον?
-Χαχαχα! Βιαζεσαι να πεθανεις! Μου αρεσει αυτο!!!
Εβγαλε τα σπαθια του και η επαναληπτικη μαχη ξεκινησε!

Τα σπαθια του αρχισαν ξανα να ανεμιζουν συριζα απο το σωμα μου καθως τα χειριζοταν με πολυ δεξιοτητα. Ωτσοσο καταφερα να του ριξω μια μπουνια και απελευθερωσα τα οπλα μου μιας και η αποσταση ηταν αρκετα καλη.
-Incendiary Bullets!
-Cannon Ball!
Οι σφαιρες μου δεν τον χτυπησαν καθολου αφου προστατευτηκε απο τα τεραστια σπαθια του. η κανονομπαλα ομως τον βρηκε στην κοιλια. αυτος ομως δεν κουνηθηκε αν και φανηκε πως η μπαλα τον χτυπησε.
-Αυτο το μπαλακι δεν ειναι καν σαν τις κανονομπαλες των αχρηστων μαριν! Τι περιμενεις να μου κανει?
Τα σπαθια του αλλη μια φορα με πλησιασαν, και αλλη μια φορα τα απεφυγα τελευταια στιγμη...

Την επομενη φορα ομως βρηκαν τον στοχο τους. Ευτυχως οχι ολοκληρωτικα αλλα με εσκισαν λιγο στην κοιλια. Αρκετα ωστε να φανει ο ατσαλινος μηχανισμος απο μεσα.
-Τι σκατα εισαι? Και λογκια φρουτο εχεις και ανδροειδες εισαι? Δεν εισαι λιγο υπερφορτωμενος φιλαρακο?
-Τωρα θα δεις υπερφορτωση! NUCLEAR LASER!
Η κοκκινη ακτινα τον χτυπησε στο χερι και αρχισε να τον καιει. Ο Κυνηγος ουρλιαξε, αλλα μπορεσε να γλιτωσει απο την επιθεση και να σωσει το χερι του.
-Ατιμε! Δεν ειναι πολλα... πολλα αυτα που με κανουν να φωναζω! Τωρα θα δεις θα σε πνιξω με το καιρουσεκι, ουτε καν θα σε σφαξω!
Τοτε πηδηξε πηλλα και ακριβως με τον ιδιο τροπο οπως και στην προηγουμενη μαχη μας με τυλιξε με το καιρουσεκι που ενωνε τα σπαθια του, αυτην την φορα ομως απο τον λαιμο.

Ενιωθα να πνιγομαι. Ο κυνηγος περασε αλλη μια φορα απο πανω μου και προσγειωθηκε μπροστα μου κανοντας διπλη την θηλια μου στον λαιμο. Μπορει να επαιρνα ενεργεια απο τον αντιδραστηρα αλλα δεν ημουν ρομποτ... σαν ανδροειδες ειχα αναγκη και το οξυγονο, οξυγονο το οποιο δεν περνουσε απο τον λαιμο μου.
Ωστοσο ειχα μια ελπιδα ακομη! Σηκωσα τα χερια μου.
-Τι θα μου ριξεις και αλλες μπαλιτσες? Δεν θα μου κανουν τιποτα! Το τελος σου ηρθε! Χαχαχα! Αλλο ενα κεφαλι θα μπει στην συλλογη του Juggernaut!
-Can..non Wr.. Wrath!!!
Οι κανονομπαλες αρχισαν να φευγουν σαν πολυβολο απο τα χερια μου. μια κανονομπαλα ο κυνηγος δεν μπορουσε να αντεξει αλλα μια ομοβροντια?
Η ριπη της επιθεσης τον εκανε να αφησει τα σπαθια του και να εκτοξευτει πολυ πισω βαρια χτυπημενος...

Βηχοντας τον πλησιασα.
-Ποτε να μην εισαι σιγουρος για την νικη... δεν ξερεις τι κολπο θα κανει την τελευταια στιγμη ενας ατιμος πειρατης! ειπα γελωντας.
-Α..ατι..με... ειπε ο Juggernaut και επεσε αναισθητος. Ηταν νεκρος? Δεν με ενοιαζε. ημουν χαρουμενος με τις νεες μου ικανοτητες.
Χαιρετησα τον μπαρμαν και τον αφησα να μαζεψει το χαος που προκαλεσα στο μπαρ του. Ωστοσο παρα το χαος με χαιρετησε με ευθυμια και αυτος.
Περπατωντας εφτασα στην βαρκα μου και μπηκα μεσα.
Φευγοντας σκεφτηκα ποσο αξηζε η ηττα απο τον κυνηγο την πρωτη φορα. Τελικα μεσα απο τις ηττες γινεσαι δυνατοτερος. Γελασα. Μετα σκεφτηκα τον γερο που μεβοηθησε. Ισως δεν επρεπε να τον σκοτωσω. το παρελθον μου περασε ξανα απο το μυαλο. Σκληρυνα. Τελικα καλα εκανα...