[Τελος] A Painfull Defeat!

Κατευθυνομουν προς το παρκο των ψαρανθρωπων. Η τυραννια τους επρεπε να τελειωσει. Ακομη δεν χωνεψα το γεγονος οτι οι ψαρανθρωποι, μια φυλη που εχει δεχτει πιο πολυ απ'ολους την σκληροτητα της υποδουλωσης, ηταν αυτοι που υποδουλωναν τους ανθρωπους. Ο θυμος μου ηταν μεγαλος για τις πραξεις τους! Ωστοσο, δεν ηταν τοσο μεγαλος οσο, ο θυμος που ειχα εναντιον τους για την επιθεση στην Βαιολετ. Πραγματικα η κοπελα αυτη με ειχε συγκλονισει. Ουτε καν την ηξερα και θα μπορουσα να παρατησω τα παντα για αυτην. Ενιωθα ηδη πολυ μεγαλο φορτιο και ευθυνη για την επερχομενη μαχη με τους ψαρανθρωπους, οχι επειδη παλευα για ολοκληρο το νησι, αλλα επειδη παλευα για αυτην. Δεν με ενοιαζε πλεον η ολοκληρωση των στοχων μου, οχι αμεσα τουλαχιστον, το μονο που ηθελα ηταν η απελευθερωση του νησιου ετσι ωστε να βλεπω συνεχεια το χαμογελο της ζωγραφισμενο στο προσωπο της. Μονο και μονο για αυτο, μνο και μονο για να μην κλαψει ξανα, αξιζε να πολεμησω!

Οταν πλεον αρχισε να αχνοφαινεται το παρκο των ψαρανθρωπων ακουσα φωνες πισω μου. Δεν καταλαβαινα τι ελεγαν αλλα μολις γυρισα ειδα τον Τζιμπο να τρεχει με οργη προς το μερος μου. Με ξαφνιασε αλλη μια φιγουρα πισω απο το παιδι. Ηταν ενας ψαρανθρωπος!
-Βοηθεια! Μεφιστο! Βοηθεια!
-Ελα εδω μικρε δεν μπορεις να ξεφυγεις!
Χωρις δευτερη σκεψη αρχισα να τρεχω προς το μερος του Τζιμπο. Και μολις τον περασα πηδηξα και εχωσα μια μπουνια στον ψαρανθρωπο, ο οποιος διαπιστωσα με εκπληξη οτι την αποκρουσε με τα χερια του.
-Δυνατη μπουνια αλλα οχι αρκετη για να περασει το Mermen Karate μου.
Ο Ψαρανθρωπος συνεχιζε να με κοιταζει.
-Μην μου πεις οτι εισαι ο...
-Ναι αυτος ειναι που σκοτωσε τον ηλιθιο φιλο σου! Και θα κανει και το ιδιο με εσενα!
Ο ψαρανθρωπος φανηκε να θυμωνει με τα λογια αυτα...

-Εσυ σκοτωσες τον Chew? Τολμησες να σκοτωσεις εναν ψαρανθρωπο, low-life human?
-Θα σκοτωσω οποιον προσπαθησει να κανει κακο στους ανθρωπους αυτου του νησιου και ιδιαιτερα στην οικογενεια αυτη!
-Χαχαχαχα! Αληθεια, τοτε θα σε ενδιαφερει να μαθεις οτι ο ιδιος ο Αρλονγκ, το αφεντικο μας κανονιζει ηδη το χωριο και την κοπελα, ενω απ'οτι φαινεται επεσε σε μενα ο κληρος να σκοτωσω εσας τους δυο και να εκδικηθω για τον χαμο του φιλου μου!
-Τι ειπες? Για την κοπελα?
-Μην ανυσηχεις εσυ θα εχεις πεθανει πριν απο αυτη!!! Χαχαχαχα!
Ενιωθα να χανομαι! Πως εγινε αυτο? Απο που πηγαν οι ψαρανθρωποι και εφτασαν πιο νωρις απο εμενα στο χωριο! Τα πραγματα ηταν πολυ δυσκολα! Επρεπε να βιαστω!
-Τι εγινε ανυσηχεις? Δεν χρειαζεται, η ζωη σου, καθως και του ηλιθιου μικρου απο εδω, τελειωνει σημερα!
Ο τζιμπο εκανε πισω φοβισμενος!

-Τζιμπο κανε πισω! Κρυψου!
Ο μικρος ακολουθησε την διαταγη μου.
-Οσο και να κρυφτειτε δεν ξεφευγε-
-Σταματα πια! "Δεν ξεφευγετε", "θα πεθανετε", "τελειωσατε". Γιατι δεν δοκιμαζεις να με σκοτωσεις και βλεπουμε για αυτα που λες! Ετσι ελεγε και ο ασχημομουρης ψαρανθρωπος που εφαγα εχθες και στο τελος δεν ηταν παρα χασιμο χρονου η μαχη μου μαζι του!
Ο ψαρανθρωπος θολωσε!
-Ανοητε! Μπορει να ειμασταν φιλει αλλα τα αδυναμα κανονια του Chew δεν συγκρινονται με το δικο μου... Mermen Karate!!! Ηρθε η ωρα να πεθανεις απο τα χερια μου! Καθε χτυπημα θα ειναι και χτυπημα εκδικησης για τους ψαρανθρωπους που σκοτωσες!
Μου επιτεθηκε... πηδηξα πισω... η μαχη αρχισε!

Ηταν πολυ δυσκολη μαχη. Το γεγονος οτι ειχα την προηγουμενη μερα παλεψει εναν ακομη απο την ελιτ των ψαρανθρωπων με ειχε εξουθενωσει. ωστοσο πιστευα πως ειχα την δυναμη να τους νικησω ολους. και ετσι ηταν. οι επιθεσεις του ηλιθιου πειρατη σταματησαν μπροστα στην επιβλητικη μου δυναμη. Συντομα εχασε ακριβως με τον ιδιο τροπο που εχασε και ο φιλος του εχθες. ηταν πολυ αδυναμος οπως και αυτος! Πλεον δεν με σταματαγε τιποτα! Τον σκοτωσα και γυρισα στον μικρο τζιμπο.
-Πες μου τι τρεχει? Οι ψαρανθρωποι επιτεθηκαν στο χωριο οταν ελειπα ε?
-Ναι! Ηρθαν απο την θαλασσα! Τους εχουν μαζεψει ολους και βασανιζουν την Βαιολετ! Σε παρακαλω! βοηθα την!
-Στο υποσχομαι... Θα κανω οτι μπορω!
Μαζι τρεξαμε για την σωτηρια του χωριου και σημαντικοτερα ακομη, για την σωτηρια του μοναδικου ανθρωπου που με αγγιξε πραγματικα, της Βαιολετ.

Τρεχοντας φτασαμε στο χωριο. Το θεαμα ηταν εξωφρενικο. Τα σπιτια αναποδογυρισμενα ολα με τις σκεπες προς τα κατω. Πολλοι ανθρωποι αιμοφυρτοι στο εδαφος. Ενα μπουλουκι απο χωριατες μαζεμενο γυρω απο ψαρανθρωπους και η βαιολετ στην μεση να δεχεται πολλα χτυπηματα απο εναν ψαρανθρωπο με πριονωτη μυτη και με ενα τεραστι οδοντωτο σπαθι στο χερι! Καθε χτυπημα πανω της ηταν και ενα χτυπημα στο ηθικο μου! Ενα χτυπημα στην καρδια μου! Ο Τζιμπο απο διπλα εχασε αμεσως την ενεργητικοτητα του, εμεινε εκει, να κοιταζει καθως οι ψαρανθρωποι βασανιζαν την αδερφη του. Η οργη μου ειχε φτασει σε ανυπερβλητα επιπεδα. Νομιζα οτι ποτε δεν θα μπορουσα να θυμωσω παραπανω!

-Ανοητη γυναικα! οχι μονο δεν πληρωσατε εσυ και ο αδερφος σου, αλλα μας φερατε και αυτον που σκοτωσε πολλους απο τους δικους μας! Αχρηστοι ανθρωποι! Θα το πληρωσετε ακριβα και οι δυο. Μολις ο Kuroobi πιασει τον Αδερφο σου θα σας σφαξω και τους δυο προς παραδειγματισμο και ελπιζω να πιασω και τον ηλιθιο που τολμισε να χτυπησει ψαρανθρωπο!
-Αφησε την! Ουρλιαξα στην κυριολεξια! Μην αγγιξεις ουτε μια τριχα της ξανα!
-Και ποιος εισαι εσυ?
Κοιταξε και ειδε τον Τζιμπο διπλα μου.
-Χμμμ αυτο το ζωυφιο προλαβε και σε φωναξε ε? Δεν πειραζει καλυτερα! Θα πεσετε ολοι απο την δυναμη μου!
Με αυτα τα λογια αρπαξε πιο στενα την Βαιολετ!

-Αφησε την αλλιως θα μοιραστεις την τυχη των ψαρανθρωπων που προσπαθησαν να σκοτωσουν καποιον απο την οικογενεια αυτην! Και οι δυο απο αυτους ηταν και στην ελιτ σου. θα σε ενδιαφερει να μαθεις οτι και οι δυο ειναι νεκροι!
-Kuroobi... Δεν το πιστευω! Τι εκανες? Θα πεθανεις! Τολμησες να σκοτωσεις και αλλον απο εμας?
Η οργη του Αρλονγκ ηταν τεραστια, τα ματια του εγιναν ασπρα και η φωνη του εκκωφαντικη!
-Θα σε χτυπησω ομως εκει που πονας περισσοτερο! Ας δουμε λοιπον πως πολεμας με πληρη οργη.
Επιασε το σπαθι του και το εβαλε στον λαιμο της Βαιολετ. Καταλαβα τι θα εκανε.
-ΟΧΙΙΙΙΙΙ! φωναξα!
-ΒΑΙΟΛΕΤ! φωναξε ο αδερφος της!
Το σπαθι κουνηθηκε προς τα μεσα, το αιμα κυλισε, η βαιολετ ηταν νεκρη...
Και να που νομιζα πως δεν μπορω να θυμωσω περισσοτερο.

Το αγγελικο βλεμμα της παρεμεινε στο προσωπο της. Ηταν τοσο ομορφη... Ειχα παγωσει. Δεν μπορουσα να κουνηθω για καποιον λογο. Διπλα μου ενιωθα τους λυγμους του Τζιμπο. Δεν αντεχα στην σκεψη οτι δεν θα μου ξαναμιλουσε, δεν θα μου χαμογελουσε. Ο ανθρωπος που πραγματικα με ειχε συνεπαρει απο την πρωτη στιγμη ηταν νεκρος. Δεν μπορεσα να την προστατευσω! Η τελευταια σκεψη ηταν και η χειροτερη. Η ακινησια που με τυλιξε εδωσε την θεση της σε ενα κενο. Ενα τιποτα με γεμισε. Δεν την ηξερα καθολου καλα και ομως ο θανατος της με κατεστρεψε! Σιγα σιγα το τιποτα γεμισε... γεμισε με οργη, θυμο, εκδικηση! Ο Αρλονγκ θα υπεφερε εναν πολυ αργο και βιαιο θανατο! Θα τον σκοτωνα με τα ιδια μου τα χερια! Ειχε παρει κατι πολυτιμο απο εμενα, ή τουλαχιστον ετσι ενιωθα! Η οργη μου θα ηταν τρομερη, ουτε ο θεος ο ιδιος δεν τον εσωζε πλεον!

Απο διπλα μου ο Τζιμπο συνεχισε να κλαιει. Ετρεξε και πλησιασε την αδερφη του, το πτωμα της οποια κειτονταν παραδιπλα. Εκει που το ειχε πεταξει ο Αρλονγκ. Την κοιταξε και την αγκαλιασε. Γεμισε αιματα. Στην συνεχεια την τραβηξε και αρχισε να απομακρυνεται.
-Τζιμπο! Τζιμπο! φωναξα.
Δεν απαντησε ομως. Απλα συνεχισε να τραβα την αδερφη του προς το δασος. Δεν πρεπει να καταλαβαινε καν τι συνεβαινε. Ισως ειχε τρελαθει απο τον πονο και την θλιψη. Τον καταλαβαινα, ειχε χασει 2 γονεις και την αδερφη του. πως μπορει ενα παιδι να τα αντεξει αυτα? Συντομα χαθηκε μεσα στα δεντρα. Ενας ψαρανθρωπος πηγε να τον ακολουθησει αλλα η πυρηνικη ακτινα μου τον εκοψε στα δυο πριν καν κανει 3 βηματα.
-Εισαι νεκρος... ειπα σιγα και ηρεμα στον Αρλονγκ. μονο ο θυμος εφτανε για να τον σκοτωσω...

Η ορμη με την οποια ξεχυθηκα στον αρλονγκ ηταν πρωτοφανης. Ωστοσ αυτος δεν κουνηθηκε απο την θεση του.
-Μοοομοοο! φωναξε.
Απο την θαλασσα πεταχτηκε ενα τεραστιο sea King με φατσα αγελαδας και καθισε μπροστα του.
-Αυτο εδω ειναι υπευθυνο για την κατασταση των σπιτιων. καιρος να δεις την δυναμη του!
Το τερας μου ορμηξε κατα μετωπο! ανοιξε το στομα του και προσπαθησε να με φαει!
-Να με φας θες? Να λοιπον. φωναξα δυνατα
Δεν αντισταθηκα και συντομα βρεθηκα μεσα στο στομα του. Καθως αυτο εκλεινε ακουγα τα γελια των ψαρανθρωπων απο εξω. η οργη μου ομως δεν ειχε ξεσπασει ακομη!!!

Συγκεντρωθηκα και αφησα την οργη μου να κατευθυνει την δυναμη της πυρηνικης εκρηξης που προκαλεσα μεσα στο στομα του ατυχου πλασματος!
-Nuclear Burst! φωναξα με θυμο!
Η εκρηξη πραγματικα κατεστρεψε το κεφαλι του ζωου. Αιματα πεταχτηκαν παντου και το αψυχο κορμι του επεσε πανω σε ενα σπιτι.
Ο Αρλονγκ κοκκαλωσε!
-Πως...? Μομο... Τωρα θα δεις βρωμερε ανθρωπε! Θα δει τι παθαινουν οσοι μπλεκουν με-
Ειχα ομως ηδη φτασει τον ψαρανθρωπο. Το χερι μου καρφωνοταν στην φατσα μου. Ολος ο θυμος μου μεταφερθηκε εκει. Ημου σιγουρος οτι η μπουνια αυτη ηταν πολυ δυνατοτερη απ'ολες που θα μπορουσα να ριξω.

Ομως ο Αρλονγκ ηταν δυνατοτερος απ'οτι νομιζα! Ουτε καν επεσε απο την μπουνια αλλα αντιθετα γυρισε και με μια επιδεξια κινηση με δαγκωσε. Ενιωσα εναν κοφτερο πονο να με διαπερνα. Ωστοσο η αδρεναλινη μου ειχε ανεβει στα υψη, δεν ενιωθα τιποτα. Το μονο που ειχα ηταν οργη. Εκανα αλλη μια εκρηξη που εκαψε τον αρλονγκ και τον εστειλε πισω. Ομως δεν εχασε καιρο και επιτεθηκε ξανα. Αυτην την φορα μπορεσα να αποφυγω το δαγκωμα και του καταφερα ενα χτυπημα με το πυρηνικο μου λειζερ. Δεν φανηκε να νιωθει και Μου επιτεθηκε με το οδοντωτο σπαθι του. Δεν μπορεσα να το αποφυγω. Ο πονος ηταν μεγαλος. Ο θυμος εξαφανιστηκε. Δεν μπορουσα να κανω τιποτα...

Με επιασε απο το χερι και με εσυρε μεχρι την προβλητα του χωριου. Στην συνεχεια με επιασε απο τον λαιμο και με σηκωσε σαν να ημουν κανονικος ανθρωπος πανω απο το επιπεδο της θαλασσας.
-Ανοητε ανθρωπε. Νομιζες οτι θα μπορουσες να με νικησεις? Ειμαστε τελειως διαφορετικη φυλη, και η δικη μου ειναι πολυ ανωτερη! Ηρθε η ωρα να πληρωσεις για ολα. Εσεις οι χρηστες φρουτου ειστε αδυναμοι στο νερο. Αντιο. Ασημαντε Ανθρωπε!
Με αφησε και επεσα στο νερο. Δεν μπορεσ να κουνηθω. Τιποτα. Δεν ειχα καν το κουραγιο να λειτουργησω τον μηχανισμο αναδυσης. Ημουν στο ελεος του βυθου. συντομα θα πνιγομουν.
Καπου εκει στη ελλειψη οξυγονου μου ηρθαν εικονες απο την βαιολετ. Τοσο ομορφη, τοσο καλη. Το χαμογελο της... Ολα χαθηκαν. Ανοιαξ τα ματια μου ξαφνικα. ημουν στην βαρκα μου.
-Γρηγορα πριν μας καταλαβουν. Πως παιρνει μπρος αυτο?
Ηταν ο τζιμπο...

Συγκεντρωθηκα λιγο και η μηχανη ξεκινησε. Φευγαμε απο το νησι.
-Π... πως?
-Οι ψαρανθρωποι φυγανε μετα την ηττα σου. Δεν πειραξαν αλλο το χωριο. Ο Αρλονγκ ηταν ευχαριστημενος που νικησε. Βλεπεις εμαθε οτι εχεις 20.000.000 επικυρηξη. Μολις εφυγαν γυρισα απο το δασος. Με την βοηθεια των χωρικων σε βγαλαμε απο την θαλασσα ελπιζοντας να εισαι ακομη ζωντανος. Ισα ισα προλαβαμε πριν σβησει αυτο στο στηθος σου. Σε βαλαμε στην βαρκα και αναλαβα εγω να σε παρω μακρια. Οι ψαρανθρωποι μαλλον δεν καταλαβαβ τιποτα. Ελπιζω δηλαδη γιατι αλλιως δεν θα βρουμε χωριο μολις επιστρεψουμε.
Χαλαρωσα. Σιγουρα θα επιστρεφαμε. Δεν μπορουσα να κανω τιποτα λιγοτερο απο το να τους σκοτωσω ολους... Για την βαιολετ...
-Μια ερωτηση μονο: Τι εκανες οταν εφυγες στην αρχη της μαχης?
-Πηγα να θαψω την βαιολετ. ειπε με πικρια και δεν μιλησα ξανα.
Μαζι φευγαμε απο αυτην την κολαση... σιγουροι οτι θα γυρνουσαμε να την κανουμε παραδεισο...