[Τελος] The Loss After Defeat!

Πορευτηκαμε συντομα και γρηγορα προς το επομενο νησι. Ημουν ασχημα χτυπημενος και αποδυναμωμενος. Ισα ισα σωθηκα απο τον πνιγμο και τωρα πονουσε ολο μου το σωμα. Στο μερος που με ειχε δαγκωσει ο Αρλονγκ η αμυνα μου ειχε διαλυθει και ηθελε επισκευες, ενω το αιμα ετρεχε αφθονο. Οι μηχανικες μου αρθρωσεις ειχαν πετσοκοφτει και ιδιαιτερα στα ποδια μου χωρις την βοηθεια τους τα κακομοιρα γονατα μου επαιρναν ολο το βαρος του σωματος μου.
Ομως τιποτα απ'ολα αυτα δεν ποναγε οπως ο χαμος της Βαιολετ. Ηταν η μεγαλυτερη μου ηττα ακομη και σε σχεση με την ηττα μου απο τον Αρλονγκ. Το μονο ατομο που εβλεπα διαφορετικα απο καθε αλλον ειχε πλεον χαθει. Ηξερα οτι επρεπε να μην το σκεφτομαι, να επικεντρωθω στους στοχους μου αλλα μεχρι να παρω εκδικηση αυτο μου ηταν αδυνατον...

-Ενα νησι! Ειπε ο τζιμπο που ηταν ακομη μαζι μου.
Κοιταξα το νησι. ηταν σαν ζουγκλα, εμοιαζε πολυ με το Big Bird Island. Θα ηθελα ενα πιο εξοπλισμενο νησι αλλα τι να κανουμε τωρα? Αν δεν σταματουσα δεν θα επιδιορθωνομουν και θεραπευομουν συντομα.
-Ας σταματησουμε. απαντησα.
Με τον Τζιμπο δεν μιλουσαμε πολυ. Ηταν περιεργη η ατμοσφαιρα μεταξυ μας. Πολλες φορες σκεφτηκα οτι ισως κατηγορει εμενα για τον θανατο της αδερφης του, ισως κατηγορει και τον εαυτο του. Ειχε γινει παντως, ανεξαρτητα απο αυτο, πολυ κλειστος, καμια σχεση με τον παλιο χαρουμενο και υπερενεργητικο Τζιμπο!
Η σταση στο νησι θα ηταν ευεργετικη μαλλον για την σχεση μας. Θα μπορουσα να θεραπευτω και με το καλο να συμαζεψω τις δυναμεις που ανακαλυψα στις προηγουμενες μου μαχες. Η ακτινοβολια γ και οι πυρηνικες εκρηξεις επρεπε να οριοθετηθουν και να γινουν πιο ακριβεις...

Κατεβηκαμε στο νησι, δεσαμε την βαρκα και πηραμε διαφορα χρησιμα εργαλεια και πρωτες υλες για την επιδιορθωση μου. Αυτο που με ανυσηχουσε περισσοτερο ηταν οι κανονικες πληγες μου, οχι οι ζημιες στο ανδροειδες σωμα μου. Καπως επρεπε να τις φροντισω και δεν ειχα προνοησει να παρω ιατρικο εξοπλισμο, πληρως βασισμενος στην αμυνα μου. Ηταν ανοητο και επιπολαιο λαθος αλλα τωρα βρεθηκα σε δυσκολη θεση. Αφηνοντας τις σκεψεις αυτες πισω μας, πηραμε τα πραγματα και κατευθυνθηκαμε με τον Τζιμπο στο κεντρο του νησιου, ψαχνοντας για ενα καλο μερος να κατασκηνωσουμε, μακρια απο την παραλια.

Καθως βυθιστηκαμε στην ζουγκλα παρατηρησαμε καποια πολυ περιεργα ζωα. Φαινοταν σαν να ηταν συντηξεις και μεταλαξεις 2 ή περισσοτερων ζωων. Ετσι, συναντουσες μια αλεπου με κεφαλι γουρουνιου, εναν ελεφαντα με ποδια πουλιου και φατσα ταυρου ή και ενα πουλι με προσωπο αρουραιου.
Ο τζιμπο ειχε μεινει αναυδος και φαινοταν να του φτιαχνει λιγο η διαθεση. κοιτουσε αρσιτερα δεξια προσπαθωντας να μην χασει ουτε ενα ζωο που να μην παρατηρησει. Εξαλλου, δεδομενου οτι στο Commi Island γεννηθηκε και εκει εμεινε για ολη την μικρη ζωη του το να βλεπει κατι διαφορετικο και συναρπαστικο ηταν για αυτον, αξιοθαυμαστο.
Τον αφησα να παρατηρει και επιασα το μερος που με ειχε δαγκωσει ο Αρλονγκ. πονουσα και η πληγη ακομη δεν ειχε κλεισει! Επρεπε να βρω επιδεσμους και λιγο οινοπνευμα...

Καθως συνεχιζαμε να προχωραμε ακουστηκε μια φωνη:
-Ποιος τολμα να εισβαλλει στο Νησι Μου? Ποιος θελει να νιωσει την οργη Μου? Την οργη του Θεου αυτου του νησιου?
Ο Τζιμπο τρομαξε.
-Ωχ, τι κανουμε τωρα? Δεν εισαι σε θεση για αλλη μαχη!
-Ηρεμησε, απαντησα.
Ειχα προσεξει οτι ενας θαμνος κουνιοταν παραδιπλα. Δεν ξερω ποιος ή τι ηταν αυτο που μας μιλησε αλλα σιγουρα οχι θεος.
Ωστοσο δεν μπορεσα να συνεχισω τις σκεψεις μου και επεσα στο εδαφος. Τα γονατα μου δεν αντεχαν πλεον το βαρος, ηθελα ξεκουραση, και οι πληγες μου ηταν αρκετα σοβαρες επισης...
Το τελευταιο πραγμα πριν βυθιστω στο σκοταδι ειναι ενας ανθρωπος μεσα σε σεντουκι με ενα θαμνο στο κεφαλι να πεταγεται και να λεει:
-Μα αυτος ειναι ασχημα τραυματισμενος! Πρεπει να σε βοηθησουμε...
Και μετα το σκοταδι.

Μολις ανοιξα τα ματια μουενιωθα ακομη την ατσαλινη επενδυση μου στραπατσαρισμενη αλλα τις πληγες μου πολυ πολυ καλυτερα.
Θυμηθηκα τον ανθρωπο σεντουκι-θαμνο. Μαλλον πρεπει να ηταν καποιο περιεργο ονειρο. Γυρισα το κεφαλι μου και τι να δω? Πιο περα σε μια φωτια αυτος ο περιεργος τυπος μαζι με τον Τζιμπο μιλουσαν!
Μολις καταλαβαν οτι ξυπνησα με πλησιασαν.
-Πως εισαι? με ρωτησε ο Τζιμπο.
-Εκανα οτι μπορω για τις πληγες, για τα σιδερικα που εχεις μεσα δεν μπορω να κανω τιποτα.
-Δεν χρειαζεται αυτο που εκανες ηταν υπεραρκετο. Μα... πως σταματησες τις αιμοραγιες?
-Ευκολο, καποια φυλλα σε αυτο το νησι ειναι πολυ απορροφητικα και αλλα χρησιμευουν πολυ σαν γαζες, ενω ενα ποτο που φτιαχνω απο τα φρουτα ηταν αρκετο για να σου καθαρισω τις πληγες.
Ημουν ευγνωμων.
-Ευχαριστω... ηταν η μονη λεξη που μου βγηκε εκεινη την στιγμη.

Αφου καταφερα να σηκωθω καθισα μαζι με τους αλλους.
-Μεφιστο πιες λιγο απο το ποτο! Ειναι υπεροχο!
Ο Τζιμπο μου εδωσε μια κανατα και αρχισα να πινω. Πραγματικα ηταν πολυ καλο ποτο και δυνατο.
-Δεν νομιζω να ηπιες μικρε, ε?
-Εεεε οχι ετσι και αλλιως δεν κανει να πινω αλκοολ.
-Και πως ηξερες οτι ηταν καλο?
-Μου το ειπε ο Γκαιμον!
-Ποιος?
-Εεεε, εγω του εδωσα λιγο, ισα ισα να δοκιμασει. Το ονομα μου ειναι Γκαιμον...
-Α, οκ. Εμενα με...
-Mephistopheles, ξερω, μου τα ειπε ολα ο Τζιμπο. πραγματικα λυπαμαι.
Δεν μιλησα ηταν μια οδυνηρη σκεψη, στην θυμιση της οποιας αρχισα να πινω ολο το περιεχομενο του ποτηριου, και δεν ημουν και συνηθισμενος στο ποτο.
-Καλο ποτηρι εισαι ε?
-Μπα... απαντησα σωστα αφου ηδη το ποτηρι αρχισε να με πιανει. Γκαιμον, η εμφανιση σου, αυτο το ερημο νησι. Πως εφτασες εδω? τι σου συνεβη?
-Αααα αυτο ειναι μια μεγαλη ιστορια... Λοιπον, ακουστε!

-Α, τι θλιβερο, ειπε ο Τζιμπο.
-Πραγματι, οι ιδιοι σου οι φιλοι. Αυτο δειχνει τι σοι ανθρωποι κατοικουν τις θαλασσες αυτες!
-Α οχι μην με λυπαστε! Γιατι εδω βρηκα νεους φιλους και μαλιστα πολυ πιστους και καλους! Τα ζωα! Πως νομιζεις οτι σε εφερα μεχρι εδω 1 τονο ανθρωπο? Πως νομιζεις οτι εμαθα ολα τα βοτανα. Σε ολα τα ζωα μου σταθηκαν σαν νακαμα, για αυτο και εγω τα προστατευω και τους φερομαι σαν να ειναι δικοι μου νακαμα.
Ενα ζωο πλησιασε τον γκαιμον και τον εγλειψε με την γλωσσα του.
-Απιστευτο! ειπε ο τζιμπο.
Σιγα σιγα μετα απο αρκετες ιστοριες και πολυ ποτο, πεσαμε για υπνο. Ακομη και τα κρεβατια απο φυλλα ηταν τοσο καλα. Ισως ειχα πολυ καιρο να απολαυσω τετοια μεταχειρηση.

Πρωι πρωι πρι σηκωθουν ακομη και τα ζωα, σηκωθηκα. Πηρα τον εξοπλισμο μου και τραβηχτηκα σε ενα απομερο μερος. Εκει αρχισα να διορθωνω τις αμυνες μου, εκανα πολλες βελτιωσεις καθως μπορεσα να συγκεντρωσω σωστα επιτελους και την γ ακτινοβολια. Φροντισα για ομοιομορφη προσθηκη των κομματιων ατσαλιου που ελειπαν και οχι προχειρα μπαλωματα, και το μεσημερι ημουν ετοιμος να επιστρεψω ξανα στην κατασκηνωση μας, να δω κιολας τι θα τρωγαμε. Και θυμισα στον εαυτο μου στο επομενο νησι να αγορασω κομματια ατσαλιου γιατι σιγα σιγα εβλεπα να τελειωναν και αυτα!
Οταν εφτασα στην κατασκηνωση μας δεν ηταν κανεις εκει. Κοιταξα γυρω την περιοχη και ειδα ενα πλοιο αραγμενο. Αυτο μαλλον προβληματα θα προκαλεσει.

Ετρεξα προς το μερος που λογικα ειχαν κατεβει οσοι ηρθαν στο νησι.
Με γοργο ρυθμο εφτασα σε ενα ξεφωτο και τους βρηκα ολους μαζεμενους. Για αλλη μια φορα θα φαινομουν ανικανος να προστατευσω τους φιλους μου, αλλα δυστυχως ή ευτυχως δεν το ηξερα ακομη.
-Που ειναι? Το παρακολουθησαμε και ειναι εδω!
-Δεν θα σου πουμε ποτε! ειπε ο Τζιμπο.
-Δεν θα μαθεις τιποτα απο εμας. συνεχισε ο Γκαιμον.
-Ναι? Μα εσυ εισαι θεος! Πρεπει να ξερεις τα παντα! Χαχαχαχα! Εφερα πολυ κοσμο μονο για αυτον τον λογο βρωμιαρη! Παρακολουθουσαμε για καιρο τις κινησεις του Mephistopheles. Στο Νησι του Αρλονγκ δεν μπορουσαμε να παμε γιατι εχουν λαδωσει τους παντες να μην τους ενοχλουν, εδω ομως τον ειδαμε να ερχεται και θα μας πεις που ειναι τωρα.
Πηγα να μιλησω, να φανερωθω αλλα ο Γκαιμον με προλαβε φτυνοντας τον... juggernaut!
-Ηλιθιε ψωριαρη! Θα το πληρωσεις αυτο!
Τα σπαθια του κινηθηκαν με ταχυτητα.
-Οχιιι!
-Αφησε τον!!!
Ο Γκαιμον ηταν νεκρος. Αλλος ενας ανθρωπος που μπορουσα να αποκαλω φιλο χαθηκε. Αλλη μια απωλεια σε ατομα που με περιτριγυριζαν. Ενιωθα πολυ ασχημα....

Με πλημμυρισαν σκεψεις της βαιολετ. Στην συνεχεια του Γκαιμον. Ημουν απελπισμενος πλεον. Ολοι γυρω μου πεθαιναν. Και το χειροτερο? Δεν μπορουσα να τους προστατευσω!
Ο θυμος με κυριεψε για αλλη μια φορα! Κοιταξα τον Juggernaut και του ορμηξα.
Αυτος ορμηξε στον Τζιμπο.
-Δεν θα αφησω κανεναν ζωντανο! Θα δεις ολους τους φιλους σου να πεθαινουν πριν πεθανεις και εσυ!
-Σιγα μην σε ΑΦΗΣΩ!
Με τα τελευταια λογια μου τον χτυπημα πριν αγγιξει τον Τζιμπο. Οι αλλοι κυνηγοι που ειχε φερει μαζι του μου ορμηξαν με την σειρα τους!
Οσοι και να ηταν ενα ηταν σιγουρο:
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΠΕΜΕΙΝΕ!

-Incendiary Bullets!
-Cannon Wrath!
-Nuclear Eryption!
Με αυτην την καταιγιστικη σειρα επιθεσεων, ολοι οι κυνηγοι αν δεν βγηκαν νοκ αουτ, τουλαχιστον επεσαν κατω απο την δυναμη μου.
Καποιοι σηκωθηκαν αλλα συντομα το μετανιωσαν οταν οι μεταλικες μπουνιες μου τους εβρισκαν στο προσωπο...
Συντομα μονο εγω ημουν ορθιος και ο Juggernaut!
-Οι δυο μας μειναμε λοιπον... μου ειπε.

-Επρεπε να φερεις περισσοτερους μαζι σου. Τωρα και εχω δυναμωσει και εχω απιστευτο θυμο εις βαρος σου. Δεν εχεις ελπιδα. Θα σε σκοτωσω και θα το απολαυσω κιολας!
Ο Κυνηγος φανηκε οτι τρομαξε. ΦΑνηκε οτι καταλαβε οτι του ειπα. Δεν το δεχτηκε ομως.
-Εχω δυναμωσει και εγω!
-Θα το δουμε λοιπον! Ωρα να πληρωσεις!
Του επιτεθηκα με απιστευτη ορμη. δεν ειχα διαθεση να χασω ξανα, ουτε να πιαστω απο το σκοινι καιρουσεκι που ειχε στα σπαθια του!
Θα τελειωνα την μαχη γρηγορα και ανωδυνα... για εμενα.

Μου ορμηξε πρωτος. Προσπαθησα με το πυρινκο μου λειζερ να τον σταματησω. Ομως αν και καηκε αντεξε και συνεχισε την επιθεση του. Συνεχισα με μια ομοβροντια κανονιων με στοχο να τον ριξω και να τον νικησω οπως την τελευταια φορα! Απεφυγε ομως την επιθεση πηδώντας ψηλα με σκοπο να με δεσει με τα ηλιθια καιρουσεκι σκοινια του.
-Δεν θα με ξανα ριξεις με την ιδια επιθεση!
-Ουτε εσυ θα με ξαναπιασεις με τα ηλιθια σκοινια σου!
Πριν ακομη με αγγιξει προκαλεσα ενα πυρηνικο ξεσπασμα και τον εστειλα ιπταμενο να προσγειωθει φαρδυς πλατυς αρκετα μακρια.
-Ηρθε η ωρα να νιωσεις μια πραγματικη πυρηνικη εκρηξη. Εδω ειναι το τελος του ταξιδιου!
NUCLEAR ERUPTION!

η πυρηνικη εκρηξη τον χτυπησε ολοκληρη! Τα ρουχα του κολλησαν στο σωμα του και στην συνεχεια καηκαν μαζι με την σαρκα του. Αρχισε να καιγεται απο την υπερβολικη εκλυση ενεργειας. Συντομα ηταν κατακοιτος.
Τον πλησιασα. με κοιτουσε αλλα δεν μπορεσε να μιλησει. Το σημαδεψα με το χερι μου.
-Στο ειπα οτι ηταν το τελος σου!
Το λειζερ μου τον αποτελειωσε. Και εκεινη την στιγμη που πεθαινε ενιωσα μια δικαιωση μεσα μου, ενιβσα ξανα δυνατος και ικανος να προστατευσω τους φιλους μου! Το ηθικο μου ξανανεβηκε και ειχε ερθει η ωρα για την πραγματικη εκδικηση!

Βρηκα και σηκωσα τον Τζιμπο.
Μαζι θαψαμε τον Γκαιμον οπως του αξιζε. Ολα τα ζωα του νησιου ηταν εκει, ολα θρηνουσαν. Ωστοσο εγω ενιωθα δικαιωμενος εχοντας εκδικηθει τον θανατο του. Σιγα σιγα διαλυσαμε και εγω με τον Τζιμπο πηγαμε προς την βαρκα μας.
-Θα παμε στον Αρλονγκ τωρα?
-Οχι! Θελω να δυναμωσω λιγο ακομη, θελω ακομη λιγη περιπετεια πριν τον σκοτωσω. Θελεις να ερθεις μαζι μου?
-Hell Yeah!
Και ετσι ξεκινησαμε για νεες περιπετειες....