[Τελος] A Fine Wine!

Φυγαμε απο το East Blue σε μια προσπαθεια να αναζητησουμε νεες περιπετειες και να δυναμωσουμε με σκοπο να παρουμε την εκδικηση μας. Ειχα υποσχεθει στον Τζιμπο οτι θα τον βοηθουσα να μαθει να πολεμαει ετσι ωστε καποτε να γινει "σαν και εμενα" οπως παντα ελεγε. Ειχα καταλαβει πλεον οτι με θαυμαζε και με ειχε ως προτυπο, μονο που δεν ηξερα αν ημουν το καταλληλο προτυπο για ενα παιδι. Ωστοσο αυτο ηταν ενα θεμα που επρεπε να ασχοληθω αφου τελειωναμε με τον Αρλονγκ. Πλεον συζητουσαμε με τον Τζιμπο περισσοτερο οσο ταξιδευαμε. Ισως οι περιπετειες που περασαμε μαζι μας ενωσαν. Ηταν κατι που μου αρεσε, ποτε δεν ειχα φιλους σε αυτην την θαλασσα και μου αρεσε που πλεον ειχα εναν εστω και πολυ μικροτερο...

Πλεοντας στα νερα της North Blue πλεον με την μηχανικη βαρκα μου, παρατηρησαμε ενα νησι, το οποιο φαινοταν αρκετα δραστηριο. Αποφασισαμε να παμε στο νησι και να δουμε τι γινεται εκει. Στην πορεια μας, συναντησαμε ενα πλοιο των μαριν, το οποιο ομως δεν θα επιτεθηκε αλλα μας παρεκαμψε και ακολουθησε μια συγκεκριμενη κατευθυνση.
Γεμματος περιεργεια για τον λογο που δεν μας κυνηγησαν, γυρισα την βαρκα και πηρα στο κατοπι το πλοιο τους εως ότου το εφτασα. Οι μαρινς καταλαβαν οτι τους ακολουθουσα και σταματησαν. Οργανωθηκαν σε εναν πυκνο σχηματισμο και μπροστα βγηκε ενας βαθμοφορος.
-Τι θελεις πειρατη? ποιος ο σκοπος σου στο πλοιο αυτο?
-Θελω να μαθω τον λογο που ειδατε εναν πειρατη με επικυρηξη 28.000.000 μπελλι και τον αγνοησατε.
-Ο λογος ειναι απορρητος, απο την στιγμη ομως που μας προσσεγγισες ειμαστε αναγκασμενοι να σε συλλαβουμε...

Γελασα.
Οι μαρινς αρχισαν να πυροβολουν. Οι σφαιρες τους χτυπησαν πανω μου και εξοστρακιστηκαν. Στην συνεχεια εκτοξευτηκα στην πλωρη του πλοιου και χτυπησα με τα πολυβολα μου τους κοντινοτερους μαρινς. Καποιοι αλλοι προσπαθησαν να μου επιτεθουν αλλα οι επιθεσεις τους σταματησαν τις πανισχυρες αμυνες μου. Η αντεπιθεση μου ομως ητν σφοδρη και γρηγορα βγηκαν εκτος μαχης. Παραδιπλα προσεξα οτι ενα κανονι ηταν γυρισμενος προς το μερος μου και εκπυρσοκροτησε. Η κανονομπαλα περασε απο μεσα μου και κοκκινησε απο την εντονη ενεργεια που με περιεβαλε.
-Θελετε να παιξουμε με κανονια? Για δοκιμαστε αυτο! Cannon Wrath!
Η ομοβροντια τους χτυπησε και τους διασπασε. Πλεον ημουν νικητης.
-Δεν τελειωσε ακομη! Θα υπερασπιστω την ιδιοκτησια του Καπετανιου Σμοκερ! Πεταχτηκε ο βαθμοφορος
Παραξενευτηκα δεν καταλαβα τι εννοουσε!

Μου επιτεθηκε με ορμη, ωστοσο το σπαθι του ελιωσε αφου δεν ειχε τον απαραιτητο εξοπλισμο για να πολεμησει λογκια χρηστη φρουτου. Επιτεθηκα και εγω με πυρηνικο λειζερ και τον λυγισα αμεσως.
-Τι εννοουσες πριν? Τι ειναι ιδιοκτησια του καπετανιου σμοκερ? Το πλοιο?
-Ανοητε! Δεν ξερεις απο ποιο νησι ερχομαστε? Αυτη ειναι η Micqueot, η πολη του κρασιου! Εχει φεστιβαλ κρασιου και ο καπετανιος μας εστειλε να αγορασουμε το ακριβοτερο κρασι, το Dovran's Divine Wine-Chateau Delarouge no5.
-Και?
-Απο ποια θαλασσα ερχεσαι εσυ δεν ξερεις τι σημαινει αυτο?
Με νευριασε που δεν μου εξηγουσε αλλα συνεχεια με ειρωνευοταν.
-Μεφιστο, αυτο ειναι πολυ ακριβο κρασι, δεν καταλαβαινεις. Τα κρασια αυτης της σειρας κυμαινονται απο 50.000 εως 1.000.000 μπελλι το μπουκαλι, ισως και ακριβοτερα. Προοριζονται για βασιλιαδες, και υψηλοβαθμους μαρινας αλλα και για πειρατες με πολλα λεφτα, ανεπισημα βεβαιως.
Εμεινα κοκκαλο, ειναι δυνατον να κοστιζει τοσα πολλα ενα μονο μπουκαλι?

-Χαχα, ωραια!
Εριξα μια μπουνια στον βαθμοφορο και τον αφησα αναισθητο.
-Ελα, ειπα στον Τζιμπο.
-Που παμε μεσα σε ενα πλοιο μαριν?
-Θα βρουμε το μπουκαλι και θα το παρουμε! Αν κοστιζει τοσα λεφτα αξιζει να το πουλησουμε...
-Χμμμ, πραγματικα, δεδομενου οτι ειναι νο5, λογικα θα κανει 50.000 ισως και παραπανω. Λογικο αφου ο Σμοκερ ειναι καπετανιος, δεν εχει λεφτα για παραπανω.
-Ναι αλλα δεν εχει και λιγα!!!
Γελασαμε και οι δυο, καθως βυθισζομασταν στο εσωτερικο του πλοιου των μαριν για να βρουμε αυτο που ψαχναμε.

Το μπουκαλι βρισκοταν στην καμπινα του βαθμοφορου. Ηταν ομορφα σχεδιασμενο και φαινοταν οτι το περιεχομενο του περιειχε κατι πολυ ακριβο.
Πηρα το μπουκαλι στα χερια μου.
-Τελεια! ειπα σηκωνοντας το μπουκαλι ψηλα, με αυτο το μπουκαλι γιναμε πλουσιοι!
-Και μπορουμε να διορθωσουμε το χωριο μας με τα λεφτα του!
-Ναι!!! φωναξα κουνοντας το μπουκαλι πανω κατω! ωστοσο δεν προσεξα το χαμηλο ταβανι του πλοιου και το μπουκαλι βρηκε εκει και εσπασε, χυνοντας ολο το περιεχομενο του πανω μας.
Παγωσαμε!
-ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ? μου φωναξε ο Τζιμπο!
-Εεεε, ουτε εγω δεν μπορουσα να καταλαβω πως σκατα ημουν τοσο απροσεχτος!
-Παντως ειναι ωραιο, ειπα γλειφοντας λιγο απο αυτο που επεσε στο προσωπο μου, προσπαθωντας να σπασω τον παγο.
-Ναι ειναι ωραιο! Μολις διαλυσες 50.000 μπελλι και πανω!!!
-Καλα καλα, Συγνωμη Συγνωμη!!!
Ο Τζιμπο με αγριοκοιταξε και μαζι βγηκαμε εξω απο το πλοιο και ανεβηκαμε στην βαρκα μας.

Μολις που φευγαμε απο το πλοιο οταν ηρθε η ιδεα στον Τζιμπο!
-Ας κλεψουμε μερικα μπουκαλια...
-Τι?
-Αφου θα παμε που θα παμε στο νησι ας κλεψουμε μερικα μπουκαλια. Τι ενδοιασμους εχεις? Πειρατης δεν εισαι?
-Εεεμ, ναι αλλα...
-Θελεις η δεν θελεις να εξιλεωθεις για την γκαφα που εκανες πριν?
Κατσουφιασα.
-Καλα οτι πεις! Ας κλεψουμε μερικα μπουκαλια κρασι... Αλλα ας πιουμε, δηλαδη πιω, πολλα περισσοτερα!
-Κανπαι! φωναξε ο Τζιμπο.
Πλεον κατευθυνθηκαμε στο νησι της Micqueot με πραγματικο σκοπο. θα κλεβαμε τα μπουκαλια, θα τα πουλουσαμε σε αλλο νησι και θα σωζαμε το χωριο του Τζιμπο...

Κρυψαμε την βαρκα και μπηκαμε στην πολη της Micqueot. Ηταν τεραστια πολη. Και το νησι ηταν μεγαλο αλλα γεματο οικισμους και πολλους αμπελωνες. Η πολη ηταν το μονο τοσο γεματο πληθυσμο μερος του νησιου. και μαλιστα την περιοδο που την επισκεφτηκαμε, στην πολη λαμβανε χωρα η γιορτη του κρασιου. Ειχε πολυ κοσμο απο ολα τα μηκη και τα πλατη του κοσμου και φυσικα αφθονο κρασι.
Ο Τζιμπο απειρες φορες με τρβηξε μακρια απο το κρασι. Πλεον, αν και ακομη δεν αντεχα πολυ ποτο, μου αρεσε παρα πολυ. Ετσι η δουλεια του τζιμπο ηταν να με προφυλασσει απο την μοναδικη μου αδυναμια...
Σε καθε γιορτη μαθαμε οτι υπηρχε ενα τιμωμενο προσωπο, και φετος ηταν ο ιδιος ο δημαρχος της Loguetown. Καθε φορα στην αρχη της γιορτης συμβολικα ο δημαρχος της Micqueot επινε το πρωτο ποτηρι κρασι μαζι με το τιμωμενο προσωπο για την εναρξη του φεστιβαλ.
Αναζητησαμε πληροφοριες και συντομα μαθαμε απο που προερχονταν τα ακριβοτερα κρασια στον κοσμο...

"Πλουσιοτερος στο νησι ειναι ο Dovran Delarouge, ο μεγαλυτερος παραγωγος κρασιου. Καποιοι λενε οτι του ανηκουν περιπου οι μισοι αμπελωνες στο νησι. Το κρασι που παραγει θεωρειται το καλυτερο, ενω καθε χρονο υπαρχει ενα επιλεκτο μερος παραγωγης απο τα καλυτερα σταφυλια, το Dovran's Divine Wine-Chateau Delarouge, το οποιο κοστιζει πολλα χιλιαδες μπελλι και ειναι αυτο που απολαμβανουν μονο οι επιλεκτοι και πλουσιοτεροι στον κοσμο."
Αυτα μας ειπε ενας μεθυσμενος συμμετεχοντας στο φεστιβαλ.
-Μηπως ξερεις που μπορουμε να βρουμε την επαυλη του?
-Στο τελος της πολης, ειναι τοσο μεγαλη οσο και η μιση πολη και εχει τεραστια αχανη κελαρια γεματα κρασια. Και μερικα αλλα...
-Ναι?
-Με το ακριβο του κρασι... Αλλα ειναι πολυ καλα ασφαλισμενα με κλειδαριες και φυλακες....
Τοτε και ο τυπος λυποθημισε απο την μεθη...

Παρεβρεθηκαμε λιγο στο φεστβαλ και ρωτωντας μαθαμε ποιος ηταν ο Dovran Delarouge. Παρατηρησαμε λιγο το τραπεζι των επισημων και τον ειδαμε εκι να καθεται και να μιλα με τον δημαρχο της Loguetown.
-Ή τωρα ή ποτε. μου ειπε ο Τζιμπο.
-Ωραια αλλα θελω εσυ να πας στην βαρκα. Δεν θελω να εμπλακεις με κλοπες και πειρατειες!
-Καλα, ειπε κατσουφης.
Μολις εφυγε κατευθυνθηκα και εγω στην επαυλη του. Ακομη και στις πορτες ειχε φυλακες. Αλλα με τοσα λεφτα ειναι δυνατον να μην εχει προστασια? Θα ηταν ο στοχος καθενος φιλοχρματου μπασταρδου (σαν εμενα... σκεφτηκα και γελασα...)
Εκανα διακριτικα τον γυρο της επαυλης του και βρηκα μια πορτα για το προσωπικο. Καλυτερα να εμπαινα απο εκει για αρχη γιατι αν δημιουργουσα φασαρια απο την αρχη ισως να μην προλαβαινα να φτασω τα βαθια κελλαρια πριν μαζευτουν ολοι οι φυλακες και μαρινς της πολης...

Μπηκα στη επαυλη και πανω που νομιζα οτι θα διασχισω ολο το δωματιο προσωπικου χωρις προβλημα ακουσα μια φωνη:
-Ποιος εισαι εσυ? δεν σε εχω ξαναδει εδω!
-Εεεε
Ολοι με κοιτουσαν πλεον.
-Ειμαι ο νεος υπευθυνος συντηρησης των κρασιων. απαντησα στην τυχη.
-Αληθεια? Τι επαθε ο Ζακ?
-Εεεε... Ασθενεια.
-Σοβαρη?
-Μπα θα ειναι πισω σε κανα μηνα.
Οι απαντησεις μου, αν και απαντησεις του αερα φανηκαν να πειθουν και σιγα σιγα τα βλεμματα τραβηχτηκαν απο πανω μου. ομως εγω πλησιασα παλι αυτη που μου ειχε μιλησει.
-Επειδη λογικα θα ηταν εδω ο Κυριος Delaroyge για να με περιηγησει στα κρασια, αλλα προφανως ειναι στην γιορτη, μηπως θα μπορουσες να μου πεις που βρισκονται τα κοκκινα κρασια που ειναι προγραμματισμενο να συντηρηθουν σημερα? και πανω που ηταν ετοιμη να μου απαντησει προσθεσα: Συμπεριελαμβανομενων και των Dovran's Divine Wine.
Η κοπελα διστασε, αλλα μου ειπε, ωστοσο περιμενε να μου ειχε δωσει ο ιδιοκτητης τα κλειδια και την αδεια για τα κελια του ακριβου κρασιου οποτε δεν μπορεσα να επωφεληθω αλλο απο αυτην. Απλα συνεχισα την πορεια μου στα βαθη των κελλαριων.

Φτανοντας στην πορτα που οδηγουσε στα πανακριβα κρασια παρατηρησα τους 2 φρουρους που με πλησιασαν. Τερμα τα ψεματα. Αρκετα καλα τα πηγα ως εδω.
-Ποιος εισαι και τι θες εδω? με ρωτησε ενας απο τους φρουρους.
Δεν απαντησα, ο ενας φρουρος μιλησε με την μπουνια μου και ο αλλος με τα κανονια μου. Σε λιγο ημουν μονος με την πορτα. Χρησιμοποιησα το πυρηνικο μου λειζερ για να διαλυσω τις κλειδαριες και να ανοιξω την πορτα. Μεσα ηταν ο παραδεισος των κρασιων. Ολοκληρα ραφια με Dovran's Divine Wine-Chateau Delarouge. Κοιταξα και πηρα αυτα που ειχαν επιγραφη "Ultimate Edition". Αυτα πρεπει να ηταν και τα καλυτερα μετα τα νο1,,νο2,,νο3,,νο4,,νο5 και καποια αλλα που ηταν εκει. Τα εβαλα σε ενα μικρο καφασι που χωρουσε 6 μπουκαλια και την εκανα για την εξοδο.

Στην εξοδο με περιμενε μια δυσαρεστη εκπληξη. Ηταν πολλοι φυλακες μαζι με τους μαρινς και τον ιδιο τον Dovran Delarouge και τον δημαρχο Γκραβαν.
-Πως τολμας να μου κλεβεις τα αριστουργηματα μου? ειπε ο Ντοβραν
-Και πως μπορεις να αμαυρωνεις με αυτην την πραξη σου το φεστιβαλ κρασιου της πολης μας? συμπληρωσε ο δημαρχος, Συλλαβετε τους!
Οι μαρινς μου ορμηξαν και αφου αφησα προσεκτικα το καφασακι με τα μπουκαλια σε μια γωνια, τους επιτεθηκα και εγω.
Τα κανονια και οι σφαιρες μου επεφταν βροχη. καποι μαρινς καταφεραν να με χτυπησουν και αλλα τα σπαθια τους περασαν μεσα απο το πυρηνικο σωμα μου.
Ωστοσο μαρινς και φυλακες ηταν πολλοι και δεν μπορουσα να συνεχισω να τους πολεμω ετσι...

Αρπαξα λοιπον το καφασι και εκτοξευτηκα στον ουρανο.
Καθως οι σφαιρες απο τους μαρινς επεφταν βροχη μια πετυχε και εσπασε ενα μπουκαλι.
-ΚΑΤΑΡΑ! φωναξα και επιτεθηκα στο πληθος απο κατω:
-Nuclear Eruption!
Η εκρηξη χτυπησε τους περισσοτερους ισως σκοτωσε και καποιους αλλα δεν με ενοιαζε τον χρονο για να διαφυγω τον βρηκα και κατευθυνθηκα αμεσως προς τον Τζιμπο.
Η πτηση ηταν ηρεμη και ευτυχως κανεις δεν με ακολουθησε.
Συντομα ειδα τον Τζιμπο στο λιμανι...

Κατεβηκα και τον χαιρετησα.
-Πως πηγε?
-Ολα καλα παμε να φυγουμε ομως γιατι δεν μας βλεπω καλα.
-Ποσα πηρες?
-6 πηρα αλλα 5 εμειναν χαρη σους ηλιθιους μαρινς.
-Μια χαρα ειναι παμε να την κανουμε τωρα.
Ανεβηκαμε στην βαρκα και πηγαμε να φυγουμε. Ωστοσο το πλοιο των μαρινς που ειχαμε συναντησει μας εκλεινε τον δρομο.
-Τωρα θα δειτε! Θα σας εκδικηθουμε που πηρατε την ιδιοκτησια του καπτεν σμοκερ!
Πισω μας ειδα να μαζευεται κοσμος. Μας καταλαβαιν. Δεν ειχαμε χρονο επρεπε να φυγουμε!
-Nuclear Eruprion!
Η εκρηξη βρηκε το πλοιο των μαριν στην μεση. Το διαλυσε και μπορεσαμε να περασουμε με ευκολια απο μεσα του. Το πελαγος μας ανοιχτηκε ξανα και πλεον δεν μας ενοιαζε τιποτα!