[Τελος] Sweet Revenge!

Ειχαμε φυγει απο το North Blue πλεον και ειχαμε μπει στο East Blue. Κατευθυνομασταν καρφι προς το Commi Island. Ειχε ερθει η ωρα της εκδικησης. Ο Τζιμπο ειχε πολυ αγωνια για την επερχομενη μου μαχη με τον Αρλονγκ. Συνεχεια με ρωτουσε αν θα τα καταφερω και αν ειμαι ετοιμος.
-Μεφιστο...
-Πες μου...
-Εισαι σιγουρος οτι μπορεις να νικησεις τον Αρλονγκ?
-Μην φοβασαι... Μπορω.
-Δεν εισαι κουρασμενος? Τοσες μαχες εχουμε περασει.
-Ακου τζιμπο. Δεν εχει νοημα να ανησυχεις. Θα παω, θα πολεμησω και θα δουμε αν μπορω ή οχι. Μην ανυσηχεις.
Ο Τζιμπο σωπασε...
Ωστοσο ειχε και μεγαλη θλιψη για ολα τα γεγονοτα που θα του ερχονταν στο μυαλο, οταν ξαναπατουσε στο νησι. Ο θανατος των γονιων του και ο θανατος της αδερφης του ηταν βαθια ριζωμενα στην μνημη του και ας ξεχαστηκε λιγο με τις περιπετειες μας...

Σιγα σιγα φταναμε στο νησι και η αγωνια ου ειχε μεγαλωσει. Οταν φτασαμε ειδαμε ενα πλοιο των μαρινς να ειναι αραγμενο σε ενα χωριο.
Πλησιασαμε με την γρηγορη βαρκα μας το πλοιο και κατεβηκαμε κατω περιεργοι για το τι θελουν οι μαρινς στο νησι των πειρατων.
-Λες να ηρθαν να τους πιασουν? ρωτησα.
-Μπα μαλλον ηρθαν για να του παρουν λεφτα. Βλεπεις ο Αρλονγκ εχει λαδωσει τους μαρινς ετσι ωστε να αφηνουν ησυχο το νησι του.
-Ατιμοι μαρινς! Και ενω γινεται αυτη οι αδικια ολα αυτα τα χρονια, αυτοι πληρωνονται και κανουν τα στραβα ματια?
Ο Τζιμπο εγνεψε καταφατικα.
Θυμωσα πολυ με την συμπεριφορα τους αυτη.

-Nuclear Eruption! φωναξα και το πλοιο των μαριν αρχισε να καιγεται. Μερικοι βγηκαν εξω αλλα αντιμετωπισαν το λειζερ μου και βρρεθηκαν και αυτοι νεκροι.
Πιο περα με την συνοδεια τεσσαρων ψαρανθρωπων ο καπετανιος του πλοιου μαζι με δυο ναυτες επεστρεφαν σε αυτο οταν ειδαν τι γινοταν.
Οι ψαρανθρωποι με αναγνωρισαν αμεσως και μου επιτεθηκαν. Τους ακολουθησαν και οι δυο ναυτες.
Με μια ομοβροντια κανονιων και το πυρηνικο λειζερ μου καθαρισα το θεμα και ετρεξα πανω στον καπετανιο.
Τον επιασα ευκολα και ουτε καν αντεδρασε. Ηταν πολυ ασχημομουρης και φοβιτσιαρης με το που τον επιασα αρχισε να κλαιγεται.
-Σε παρακαλω, παρε τα λεφτα αν θες, θα σου δωσω και αλλα...
-Τα λεφτα ανηκουν στους πολιτες!
Αυτες ηταν οι τελευταιες κουβεντες που ακουσε...

Σιγα σιγα οι ανθρωποι βγηκαν απο τα σπιτια τους. Κοιτουσαν με περιεργεια και ευγνωμοσυνη να δουν ποιος σκοτωσε τους διεφθαρμενους μαρινς που τοσα χρονια δεν εκαναν τιποτα για να τους απελευθερωσουν απο την τυραννια των ψαρανθρωπων.
-Τζ... τζιμπο?
Ηταν ο γερος του χωριου του Τζιμπο. Τον θυμηθηκα αμεσως. Ηταν αυτο που παρακαλουσε τους ψαρανθρωπους να μην σκοτωσουν την Βαιολετ.
Θυμηθηκα την βαιολετ. Σε αυτο το χωριο την ειχα γνωρισει. Την ειχα σωσει με το που πατησα στο νησι, αλλα απετυχα να κανω το ιδιο την δευτερη φορα. Θλιψη πλημμυρισε την καρδια μου και οργη το μυαλο μου.

-Τζιμπο?
Επανηλθα στην πραγματικοτητα. Ο γερος κοιτουσε τον Τζιμπο αλλα αυτος ειχε παγωσει. Ισως σκεφτοταν τα ιδια με εμενα...
-Gen-san! ορμηξε κλαιγοντας στον γερο!
-Τι κανεις αγορι μου? Ολοι ανυσηχουσαμε για εσενα! Εξαφανιστηκες για τοσο καιρο και δεν ξεραμε που ησουν τι εκανες... Αν... ησουν ζωντανος.
-Μια χαρα ημουν Gen-san! Ο Μεφιστο φροντισε για αυτο...
-Μεφιστο? Α, πειρατη, εσυ...
Με κοιταξε.
-Εχεις κανει πολλα για εμας και παρολα αυτα συνεχισες να προστατευεις τον τζιμπο? Ευχαριστουμε! ειπε.
Ενιωσα πολυ αβολα.

Και αλλοι μαζευτηκαν γυρω μου και αρχισαν να με ευχαριστουν, κανοντας με να νιωθω ακομη πιο ασχημα.
-Ας φερουμε νερο και φαι στα παιδια! Πηγαινετε να τους φερετε λιγα πραγματα να αναπληρωσουν τις δυναμεις που χασανε απο το ταξιδι τους.
Αμεσως καποιες γυναικες εφυγαν...
-Σας παρακαλω, δεν χρειαζονται ολα αυτα. Καθιστε εδω.Καλυτερα ας μην συνεχισουμε με τις ευχαριστιες. Μπορειτε να μας πειτε, μονο, τι εγινε εδω οσο καιρο λειπαμε?
-Ναι αν μπορεις Gen-san, πες μας!
Οι ανθρωποι ησυχασαν.
Ο Γερος σωπασε και σκεφτοταν.
Και αρχισε να μας διηγειται.

"Οταν δραπετευσατε κανεις δεν το εμαθε. Και ισως ακομη δεν το ξερουν. Το γεγονος οτι σηκωθηκαν καποια κεφαλια εναντιον του, Θυμωσε ομως τον Αρλονγκ. Αυξηθηκαν ακομη περισσοτερο οι φοροι για την ζωη μας ενω οποιος δεν ειχε πεθαινε χωρις δευτερη σκεψη, χωρις να βοηθηθει ή να δανειστει απο αλλους. Οι ψαρανθρωποι εγιναν πιο σκληροι, εκαναν εισβολεις στα χωρια μας και επιτηρουσαν την καθε μας κινηση. Καποιοι προσπαθησαν να ξεφυγουν αλλα ο θανατος τους συναντησε. Ηταν τρομερο"
Ολοι σωπασανε. Καποιες γυναικες αρχισαν να κλαινε.
Ο Τζιμπο θυμωσε πολυ. Το ιδιο και εγω! Ειχαν φερθει τοσο ασχημα σε αυτους τους ανθρωπους.

-Αθλιοι ψαρανθρωποι! Αξιζει ολοι τους να πεθανουν!
-Ηρεμα Τζιμπο.
Το πληθος συνεχιζε να με κοιταζει.
Κοιταξα τον γερο.
-Γιε μου, θελω να σου ζητησω κατι αν δεν γινομαι εγω και ολο τον χωριο φορτωμα στην πλατη σου. Επειδη ειδαμε οτι μονο εσυ μπορεις, αν μπορεσεις... γονατισε και επεσε στα ποδια μου... αν μπορεσεις... ελευθερωσε μας απο τον τυραννικο ζυγο του Αρλονγκ! Σε παρακαλουμε! Σε ικετευουμε!
Πραγματικα ειχα παγωσει. Ολοι με κοιτουσαν σαν να ηταν ετοιμοι να κανουν το ιδιο με τον γερο. Ακομη και ο Τζιμπο...
Χαμογελασα.
-Δεν χρειαζεται να ανυσηχειτε! Θα τακτοποιησω το θεμα μεχρι να πειτε... ψαρανθρωπος!
Οι χωριατες φανηκαν να ενθαρυνονται.

Τους αφησα και κατευθυνθηκα με τις ευχες τους προ το παρκο του Αρλονγκ.
-Που νομιζεις οτι πας? φωναξε ο Τζιμπο, Εισαι γελασμενος αν νομιζεις οτι θα πας μονος σου εκει!
-Τι?
-Θα ερθω και εγω μαζι σου!
-Και εγω ακουστηκε η φωνη του γερου!
-Και εγω!
Σιγα σιγα ολοι ηθελαν να ερθουν.
-Ολοι θα ερθουμε! Σημερα τελειωνουν ολα, ειτε με τον ενα τροιπο ειτε με τον αλλο!
"Χαζοι ανθρωποι δεν καταλαβαινετε οτι ολα αυτα με αγχωνουν?" σκεφτηκα.
Ολοι μαζι λοιπον ξεκινησαμε για το παρκο...

Μολις φτασαμε δυελυσα την πορτα.
-ΑΑΑΑΡΛΟΝΓΚ!!!!
Ο Αρλονγκ με κοιταξε λοξα.
-Βλεπω οτι τα αδυναμα ανθρωπακια δυσκολευονται να πεθανουν! Γιατι ηρθες? Για να ξανα χασεις? Προσεχε γιατι αυτην την φορα θα φροντισω να μην επιζησεις!
-Ηρθα για το κεφαλι σου. Ομως θελω κατι να σε ρωτησω πρωτα! Εισαι ψαρανθρωπος, εχεις ζησει τοσα χρονια την σκλαβια στο πετσι σου! Γιατι τα κανεις ολα αυτα? ή μηπως δεν ησουν και εσυ ενας απο τους ψαρανθρωπους σκλαβους που ελευθερωθηκαν?
ο Αρλονγκ θολωσε! μου εδειξε το τατουαζ του ηλιου
-Ηλιθιε τι ξερεις εσυ απο σκλαβια? Το σημαδι αυτο ειναι απλα μια διορθωση του σημαδιου των σκλαβων! Οι Ανθρωποι οι ιδιοι φροντισαν να μην ξεχασουμε ποτε τα χρονια της σκλαβιας μας! Και για αυτο αξιζουν να πληρωνουν! Οπως και εσυ! γιατι αυτοι μας οδηγησαν σε αυτην την κατασταση!!!
-ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΠΕΡΑΣΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ? φωναξα και τοτ εδειξα το σημαδι στο μπρατσο μου.

-Και ησουν και εσυ σκλαβος? Τι θελεις να μην κατηγορω τους ανθρωπους? Αφου αυτοι ειναι υπαιτιοι για ολα τα κακα που μας προκαλεσαν! και θα πληρωνουν μια ζωη για αυτο! Τα λεφτα τους ειναι τοσο ωραια που πλεον δεν θελω τιποτα αλλο στην ζωη μου! Με αυτα η φυλη μας θα ανεβει στην κορυφη του κοσμου! Θα κυβερνησουμε ολο το East Blue, μετα και τις θαλασσες και μετα και την μεγαλη Γραμμη! Και τοτε εσεις οι ανθρωποι, τοτε εσεις θα γινεται οι σκλαβοι μας!!!!
Θυμωσα παρα πολυ με την τελευταια του κουβεντα!
-ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΛΕΣ ΑΥΤΑ, ΕΝΩ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ???
Χωρις αλλες κουβεντες θελησα να του επιτεθω! Να τον κανω ενα με το εδαφος! Η εκδικηση που ηθελε ηταν λανθασμενη και θα το καταλαβαινε αυτο αφου... τον σκοτωνα! Οι πραξεις του ηταν ιδιες με αυτες που επαθε! Δεν αξιζει να ζει καποιος σαν και αυτον!!!

Η μαχη μου με τον αρλονγκ τελειωσε. Η νικη ηταν δικη μου! Ηταν πολύ σκληρη μαχη και ισα ισα καταφερα να επιζησω όμως αξιζε. Με το τελειωμα της μαχης οι Ψαρανθρωποι στο νησι πηραν τον Αρλονγκ και εφυγαν! Δεν θα ξαναπατουσαν πλεον εδώ. Αυτό ηταν σιγουρο!
-ΖΗΤΩΩΩΩ! Φωναζαν οι χωρικοι!
-Nuclear Eruption, φωναξα με οση δυναμη μου απομεινε.
Η εκτρηξη διελυσε το παρκο του αρλονγκ και το εκανε θρυψαλα σημαινοντας την ληξη μια εποχης τυραννιας για ολους τους κατοικους του νησιου!
Ετσι ένα παιδι πηρε την μισοκαμμενη σημαια από το παρκο του αρλονγκ και αρχισε να τρεχει στο νησι:
-ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΙΙΙΙ!!!!

Οι χωρικοι με περιτρυγυρισαν και αρχισαν να ζητοκραυγαζουν με μανια!
-Πηγαινετε ετοιμαστε τα πραγματα για την γιορτη! φωναζε ο γερος.
Τον ακουσαν και καποιοι φυγανε αμεσως!
-Ευχαριστουμε! Δεν ξερεις τι εκανες για εμας με αυτη την νικη σου αγορι μου! μου ειπε.
Εμενα μου αρκουσε που εκδικηθηκα για τον θανατο της βαιολετ! για εμενα αυτο ηταν η μεγαλυτερη ανταμοιβη.
Σιγα σιγα ολοι φυγανε για τις ετοιμασιες της γιορτης! Εμεινα μονος με τον Τζιμπο. Αυτος με πλησιασε...
-Ελα. Θελω να σου δειξω κατι...
Τον ακολουθησα.

Με τραβηξε μεσα στο δασος. Καποια στιγμη εχασα τον προσανατολισμο μου. Δεν ηξερα που με πηγαινε. Οταν φτασαμε ομως σε εναν ταφο γεματο λουλουδια καταλαβα.
-Εδω μας εφερνε ο Gen-san αφοτου πεθαναν οι γονεις μας. Ηταν τοσο ωραια.
Δεν μιλησα.
-Αδερφουλα μου! Ολα τλειωσαν, ειμαστε ελευθεροι πλεον! Ο Αρλονγκ εχασε! Μακαρι να το βλεπεις και εσυ! Ο θανατος σου δεν πηγε χαμενος! μακαρι να ησουν εδω!!!
-Μην φοβασαι! Εδω ειναι. Και να σου πω την αληθεια πιστευω οτι βοηθησε κιολας να νικησω την μαχη! Ηταν εδω απο την αρχη!
Ο Τζιμπο γυρισε και ξεσπασε σε κλαματα πεφτοντας μεσα στην αγκαλια μου. Δεν ενοιωσα αβολα και αυτο με εξεπληξε. Ενιωσα σαν να πετυχα τον στοχο μου, σαν να καταφερα να προστατευσω αυτους που επρεπε σαν να εφτασα ενα βημα πιο κοντα στον στοχο μου...

Φυγαμε απο το δασος και πηγαμε στο χωριο. Επικρατουσε χαμος. Μολις ειχε αρχισει το γλεντι και πραγματικα επικρατουσε χαος! Χορος, τραγουδι, ποτο και φαι για τρεις ολοκληρες μερες, τοσες κρατησε το γλεντι. Οι ανθρωποι ηταν υπερχαρουμενη για την ελευθερια τους. αναγνωριζα αυτο το συναισθημα.
Την τελευταια μερα ο Τζιμπο παρουσιασε στους χωρικους τα λεφτα που ειχαμε μαζεψει. Καποιοι αρχισαν να κλαινει απο "την ανθρωπια μου" οπως λεγανε. Μονο που δεν ενοιωθα ανθρωπος...
Λιγο πριν φυγω ο Τζιμπο με πλησιασε.
-Τους χαιρετησα ολους! Θα ερθω μαζι σου!
-Δεν σου ειπα τα ασχημα της πειρατειας?
-Μα δεν θα γινω πειρατης, αλλα μαριν!
Εμεινα εκπληκτος.
-Μην εκπλήσσεσαι, αποφασισα οτι ενας τροπος υπαρχει να επικρατησει η δικαιωσυνη και αυτος ειναι μεσα απο τους μαρινς, και οσον αφορα την διαφθορα στην οργανωση αυτη, πιστευω οτι θα μπορεσω να την εξουδετερωσω απο μεσα.
Πραγματικα με αφησε αναυδο η πολυ ωριμη σκεψη του Τζιμπο.
-Ωραια λοιπον μπες στην βαρκα. Θα σε παω ο ιδιος στο νησι των μαριν! Θα σε παω στο Blue Island και θα γινεις ενας σπουδαιος μαριν!!!