[Τελος] Terror in the Woods!

Ταξιδευα πλεον στην Δυτικη θαλασσα απο τις Τεσσερις. Ειχα παει εκει για εναν σκοπο. Ειχα ακουσει οτι η μεγαλυτερη κτηνωδια των Μαρινς και της Παγκοσμιας κυβερνησης θα μπορουσε να βρεθει εδω, και συγκεκριμενα στην Οχαρα. Ετσι ειχα αποφασισει να βρω και να δω μονος μου αυτο το νησι. Γιατι ολοι, απο τους σκλαβους μεχρι τους γιατρους και μηχανικους μιλουσαν για αυτο το νησι με ντροπη και οι μαρινς χαιρονταν. Ηθελα να μαθω την ιστορια πισω απο την σχεση των Μαρινς με αυτο, και ισως ειχα κατι περισσοτερο να τους μισησω.
Ωστοσο ειχε βραδυασει και δεν ηθελα να κοιμηθω παλι στην βαρκα. Ετσι κατευθυνθηκα στο κοντινοτερο νησι στον χαρτη... την Ilusia.

Πλησιαζοντας μεσα στην νυχτα ακουσα λυκους να ουρλιαζουν. Κατεβηκα στο νησι και εψαξα να βρω ενα καλο μερος να κοιμηθω, ισως ενα ερημο σπιτι ή ενα πανδοχειο αν δεν ειχε φτασει μεχρι εδω η φημη μου. Βασικα βασιζομουν στο τελευταιο αφου δεν ειχα πατησει ποτε το ποδι μου στο West Blue. Καθως προχωρουσε μεσα στις παρυφες του δασους παρατηρησα καποιες γρηγορες και υποπτες κινησεις αναμεσα στα δεντρα. νυσταζα ομως τοσο που δεν εδωσα σημασια.
Προχωρησα για κανα μισαωρο ακομη, οντας ακολουθουμενος απο τις κινησεις αυτες σε ολη την διαρκεια της διαδρομης, και στο τελος βρηκα ενα χωριο. δεν ηταν και μικρο αλλα ουτε αρκετα μεγαλο για να φοβηθω για μαρινς ή για να εχουν υπ'οψην τους το ονομα μου... Ετσι συνεχισα στο εσωτερικο του χωριου.

Μπηκα στο χωριο ομως τα παντα ηταν κλειστα. Ολες οι πορτες, ολα τα παραθυρα.
"Σκατα" σκεφτηκα "μεχρι και εδω εχει φτασει η φημη μου?"
Ομως δεν ημουν εγω αυτος που φοβουνταν οι χωρικοι.
Βρηκα το πανδοχειο και χτυπησα την πορτα.
-Μηπως μπορεοτε να μου ανοιξετε? Θα ηθελα ενα δωματιο!
Ομως τιποτα! Ενα παραθυρο ανοιξε και ενας γερος βγηκε!
-Φυγε απο εδω γιατι θα μας καψεις ολους! Φυγε!
Ενας αντρας τον τρβηξε μεσα και εβγαλε αυτος το κεφαλι του απ'εξω.
-Σου ανοιγω! Ελα γρηγορα ομως μεσα γιατι θα μας μυριστουν οι λυκοι!!!
Δεν καταλαβαινα τι εννοουσε αλλα μπηκα μεσα μολις ανοιξε. Ο Αντρας πηγε να με τραβηξει πιο γρηγορα αλλα δεν καταφερε τιποτα δεδομενου του βαρους μου. Απλα εμεινε να με κοιταζει περιεργα...

-Συγνωμη για την ενοχληση! Απλα θα ηθελα ενα δωματιο για την νυχτα.
-Θα μας σκοτωσει ολουυυς! ακουγοταν ο γερος καθως μια γυναικα τον εστελνε στο δωματιο του.
-Συγχωρεσε τον πατερα μου! Τα σημεια των καιρων θα τον τρελανουν ετσι οπως παει!
Μου εδωσε τα κλειδια.
-Δωματιο 5, και να προσεχεις μην ξαναβγεις εξω μονος την νυχτα!
Ο τυπος πηγε για υπνο και εμεινα μονος να αναρωτιεμαι τι εννοουσε.
Ενα κυμα νυστα με χτυπησε. Θα πηγαινα για υπνο και το πρωι θα τον ρωτουσα γιατι ολη αυτη η φασαρια...
Ανοιξα το δωματιο μου και επεσα ξερος στο κρεβατι.

Την επομενη μερα ξυπνησα το μεσημερι.
Κοιταξα τον ηλιο.
"Πρεπει να ημουν πολυ κουρασμενος!" παρατηρησα.
Πηγα στην εισοδο του πανδοχειου και κοιταξα εξω. Ολα ηταν φυσιολογικα. Μαγαζια, ανθρωποι, χωραφια, σκυλια, ενα κανονικο χωριο.
-Θα παραξενευεσαι που τα βλεπεις ολα κανονικα ενω εχθες ηταν τα παντα κλειδαμπαρωμενα...
Εγνεψα καταφατικα.
-Το περιμενα οτι δεν ηξερες για το νησι αυτο πριν ερθεις.
-Να ξερω τι?
-Κατσε και θα στα εξηγησω ολα! λουσι φερε δυο καφεδες!
Η γυναικα που εβαλε τον γερο για υπνο εχθες, μας εφερε δυο καφεδες.
-Ευχαριστω αγαπη μου, ειπε ο αντρας και αρχισε να μου διηγειται μια απιθανη ιστορια.

-Καταλαβες τωρα ξενε, τι βασσανα εχει το χωριο μας?
Εγνεψα καταφατικα.
-Αληθεια ποιο ειναι το ονομα σου? Θα μεινεις ακομη καιρο?
Μπηκα στο διλημμα να μην απαντησω, αλλα μετα σκεφτηκα οτι δεν θα γινοταν και τιποτα αν μαθαιναν το ονομα μου...
-Mephistopheles, με λενε. Δεν σκοπευα να μεινω καιρο αλλα με ενδιαφερει η κατασταση στο χωριο σας.
-Εμενα με λενε Jacob. Και σε παρακαλω μην παιρνουν αερα και τα δικα σου μυαλα. Δεν θα αντεξει το χωριο και αλλους αερομυαλους νεκρους.
Γελασα. Δεν θα ειχα προβλημα να βρω τι κρυβεται πισω απο ολα αυτα!!!
-Παω να ξαπλωσω ως το βραδυ, απο σημερα τελειωνει η ιστορια.
Ο Jacob με ειρωνευτηκε και συνεχισε την δουλεια του.

Το βραδυ εφτασε στο χωριο και οπως παντα ολοι αρχισαν να κλειδαμπαρωνονται στα σπιτια τους. Πριν και ο jacob κλειδωσει το πανδοχειο κατεβηκα τις σκαλες.
-Περιμενε να βγω και μετα κλειδωσε.
-Συγνωμη αλλα δεν θα αφησω καποιον ακομη να πεθανει!
-Βασικα δεν σε παρακαλουσα.
Kοιταξα εκφοβιστικα τον jacob. Αυτος ανοιξε την πορτα.
-Δικη σου αποφαση, δικια σου ζωη! εγω σε προειδοποιησα παντως.
βγηκα εξω και περιμενα.
Οι λυκοι εμφανιστηκαν μετα απο λιγο. Ηταν πολλοι, χωρισμενοι σε αγελες για να καληψουν ολο το χωριο. Ηταν πολυ οργανωμενη δουλεια. Ουτε λυκανθρωπος ουτε λυκος το εκανε αυτο αλλα... Ανθρωπος!

Σιγα σιγα με περικυκλωσαν, πεινασμενοι καθως ηταν. Εβγαλα τα πολυβολα μου και ανοιξα τα κανονια μου. Για μερικα δευτερολεπτα απλα κανανε γυρους σε τροχια γυρω μου. Ομως μετα απο λιγο μου ορμηξαν ολοι μαζι ταυτοχρονα. Εγω εκτοξευτηκα στον ουρανο και φροντισα να με χασουν για λιγο. προσγειωθηκα πισω τους και αρχισα να τους πυροβολω και να τους ριχνω κανονιες. Καποιοι λυκοι επεσαν αλλα οι υπολοιποι δεν πτοηθηκαν. Σε τελειο σχηματισμο με προσεγγισαν και με περικυκλωσαν ξανα. Καθως πηγαιναν παλι να μου επιτεθουν προκαλεσα ενα ξεσπασμα πυρηνικης ενεργειας που φωτισε ολο το χωριο. Οι λυκοι καψαλισμενοι μερικοι, καμμενοι μεχρι θανατου καποιοι αλλοι, εκαναν πισω.

Ομως δεν υποχωρησαν.
"Ή πεινουν πολυ ή εχουν συγκεκριμενες εντολες" σκεφτηκα "Το πως, θα το μαθω αλλα μαλλον το δευτερο πιστευω οτι ειναι"
Αν και ειχαν μεινει οι μισοι οι λυκοι συνεχιζαν να με φερνουν γυρω γυρω. Τα στοματα τους εσταζαν σαλια ενω τα ματια τους ειχαν γινει κοκκινα, απο θυμο και μερικων απο πονο. Σιγα σιγα με πλησιαζαν. Απελευθερωσα ακτινοβολια γ προς ολες τις κατευθυνσεις και οι λυκοι αρχισαν να ουρλιαζουν απο πονο, καθως η ακτινοβολια εκαιγε την πετσα και το τριχωμα τους.
Μετα την τελευταια επιθεση μου, το ηθικο τους εσπασε και αρχισαν να τρεχουν πανικοβλητοι προς το δασος...

Ενω οι πρωτες πορτες αρχισαν να ανοιγουν κι οι περιεργοι κατοικοι αρχισαν να βγαινουν απο την ασφαλεια των σπιτιων τους, εγω ηδη ειχα ξαμολυθει πισω απο τους λυκους και τους κυνηγουσα. Και οτι και αν ηταν αυτο που τους ελεγχε, οι ιδιοι θα με οδηγουσαν σε αυτο.
Μπηκαμε βαθεια μεσα στο δασος και εμφανιστηκαν πολλες σκιες σαν αυτες που με ακολουθουσαν οταν εφτασα στο νησι. υστερα απο λιγο καταλαβα οτι και αυτοι λυκοι ηταν.
Σε ενα ξεφωτο μαζευτηκαν ολοι και με περικυκλωσαν. Απο πισω τους ξεπροβαλλε μια μεγαλυτερη σκια, μια σκια που δεν ανηκε σε λυκο... αλλα σε Ανθρωπο!!!

-Τολμας να πληγωνεις τους λυκους μου? Τολμας να τους προκαλεις πονο?
-Ωστε εσυ κρυβεσαι πισω απο ολες αυτες τις επιθεσεις! Ποιος εισαι και τι θες απο το χωριο?
-Το ονομα μου ειναι Hiku the Wolfman! Αλλες απαντησεις δεν προκειται να παρεις απο εμενα, αν δεν αποδειξεις την Αξια σου! εμπρος καλα μου λυκακια δειξτε του τι παθαινουν οσοι μπλεκονται στα ποδια μας!!!
Οι λυκοι ηταν πλεον πολλοι περισσοτεροι. Και ολοι μου επιτεθηκαν ταυτοχρονα. Καθως ομως πλησιασαν επαιξα το δυνατοτερο μου χαρτι.
-Nuclear Explosion!!!
Η εκρηξη διαλυσε μεχρι και μερικα δεντρα, οι λυκοι πεταχτηκαν πισω, ενω ακομη και ο Hiku εκανε πισω!
Το κοκκινο μανιταρι εφτασε μεχρι τον ουρανο! Ολα φωτιστηκαν!

-Τι εκανες εκει? Λυκοι! ΟΧΙ!!!
Ετρεξε και επιασε εναν καμμενο λυκο στην αγκαλια του!
-Θα... Θα πληρωσεις για αυτο! Δεν επρεπε να γινει ετσι!!! Δεν επρεπε! Θα σας εκδικηθω αδερφια μου! ΕΣΥ! Τολμησες να τους σκοτωσεις! Τολμησες! Εχω μεγαλωσει μαζι τους απο μωρο! Ειναι Αδερφια μου! Τωρα θα δεις!!!
Ο Hiku the wolfman ειχε θυμωσει παρα πολυ. Τα ματια του κοκκινισαν και εβγαλε τρεις λεπιδες σε καθε χερι.
-Ετοιμασου να πεθανεις!!!
Η μαχημολις ξεκινησε!!!

Νικησα τον Hiku the Wolfman αλλα οχι ευκολα. Μαλιστα ο θανατος του ηταν πιο δυσκολος π'οτι περιμενα. Οι λυκοι που απεμειναν διαλυθηκαν αμεσως μολις ειδαν τον αρχηγο τους να πεθαινει. Δυστυχως για αυτος, οι επιδρομες ειχαν τελειωσει. Πηρα το πτωμα του Χικου και τον κουβαλησα μεχρι το χωριο. Εκει ειχε πολυ κοσμο και ολοι με περιμεναν με περιεργεια. Μολις εφτασα ο Τζακομπ με ρωτησε:
-Τι ειναι αυτος? Τι εγινε? τι ηταν αυτο το μανιταρι?
-Θα σας τα εξηγησω ολα! φωναξα και αρχισα να τους διηγουμε οτι ειχε συμβει.
Μια μεγαλη γυναικα απο τμια γωνια επεσε στην αγκαλια του αντρα της και αρχισε να κλαιει με το που τελειωσα!

-Τι τρεχει?
-Ειπες μεγαλωσε εκει με τους λυκους απο μωρο?
-Ναι.
-Ηταν το παιδι μου! ξεσπασε η γυναικα.
Ο αντρας της την αγκαλιασε και εξηγησε.
-Η μητερα της πεταξε το παιδι στο δασος οταν γεννηθηκε γιατι δεν ηθελε να εγκρινει τον γαμο μας! Απο τοτε δεν το ειδαμε ποτε!
Ολοι ειχαν μεινει καγκελο. Η αιτια που βασανιζονταν τοσο καιρο ηταν η ιδια η ανθρωπινη φυση: η μνησικακια των ανθρωπων!
Σιγα σιγα το πληθος διαλυθηκε ενω η γυναικα με τον αντρα πηραν για να θαψουν το πτωμα του γιου τους...
Το συγνωμη, δυσκολα εβγαινε απο τα χειλη μου. ο γιος τους ειχε κανει πολλα!!!

Πηγα πισω στο πανδοχειο και μαζεψα τα πραγματα μου.
κατεβηκα και εκει με περιμενε ο Τζακομπ με την γυναικα του.
-Ευχαριστουμε! μου ειπαν και οι δυο!
-Τι σας χρωσταω? χαμογελασα.
-ηρθες εδω και δεν πιστευα ποτε οτι θα μπορουσες να κανεις κατι τετοιο, και ομως εσυ μας εσωσες! θες να πληρωσεις κιολας? Ε? πειρατη?
Παγωσα.
Μου εδειξαν ενα ποστερ με την επικυρηξη μου.
Ακριβως εκεινη την στιγμη το εσκισαν μπροστα μου.
Ευχαριστουμε ειπαν ξανα και απομακρυνθηκαν...
Η περιπετεια μου ειχε τελειωσει σε αυτο το νησι!