[Τέλος] Πώς βγήκα απ τον βούρκο.

Η Kathrin ούρλιαζε:
-Dom!! Βοηθεια!! DOOOOOOM!!!

Εγω ετρεχα οσο πιο γρηγορα μπορουσα αλλα για καποιο περιεργο λογο η πορτα του δωματιου απομακρυνοταν ολο και περισσοτερο... Ο χρονος τελειωνε. Ηξερα οτι η μεγαλη φιγουρα που ειχε αρπαξει την αδερφη μου και την κρατουσε κολλημενη στον τοιχο θα την σκωτωνε σε λιγο, μα εγω δεν μπορουσα να κανω απωλύτως τιποτα, γιατι οσο και να ετρεχα ο διαδρομος ολο και μεγαλωνε και η πορτα μικραινε συνεχως. Πανω λοιπον που πιστεψα οτι μπορούσα να επιταχύνω αρκετα ωστε να φτασω επιτελους νιωθω μια δύναμη να με τραβάει προς τα δεξια.

Ηταν σαν η βαρύτητα, ενας παγιος νομος της φυσης ο οποιος ολοι γνωρίζουμε οτι ελκει τα αντεικίμενα προς το κεντρο της γης, να ειχε αποφασίσει ξαφνικα, πανω στην πιό κρισιμη στιγμη, να αρχισει να ελκει τα αντικειμενα, κι εμενα μαζι προς τα δεξια. Εκεινη τη στιγμή ένοιωσα εναν εντονο πονο στην δεξια πλευρά του κεφαλιού μου και η εικονα του διαδρομου και της πόρτας του δωματίου της Kathrin εξαφανίστηκαν.
-Αντε πια Dom ποσο θα πιεις ακόμα?
Ακουσα μια γυναικεια φωνη να λεει και ανοιξα τα ματια μου. Η όραση μου αρχικα ήταν θολη. Ανοιγοκλεισα λίγο τα ματια μου μπας και σιαξει λίγο και αντίκρησα μπροστά μου τέσσερα ξύλινα πόδια, τα οποια προφανώς ανηκαν στο τραπεζι στο οποιο καθόμουν, και πίσω απο αυτα δύο ακόμα χοντροκομένα γυναικεια πόδια.
-Σε λίγο θα ξημερώσει! Πανε σπίτι σου να κοιμηθείς να κλείσω κι εγω το μαγαζι. Αν εβλεπε η Kat τα χαλια στα οποία βρισκεσαι... Πόσο θα στενοχωριόταν η καημένη...

Kat... Ετσι φώναζε ολο το χωριό την Κathrin Reltab την παντα χαρούμενη και ευθημη σερβιτόρα μιας απο τις μεγαλύτερες ταβέρνες του χωριού. Μόλις άκουσα το ονομα της ήταν σαν να μου είχε ρίξει καποιος εναν κουβά με παγωμένο νερο στο κεφαλι.
-Σου εχω πει χιλιες φορες να μην αναφέρεις το ονομα της μπροστά μου παλιόγρια.
Ειπα με φωνη που ισα ισα ακουγονταν μετα απο τόσο αλκοόλ που ειχα καταναλώσει.
"Σκατα... παλι με πηρε ο ύπνος στο πανδοχείο. Πόσο ηπια αραγε? Αστο... δεν εχει σημασια. Ας ξεκινήσω για το σπίτι γιατι το κεφάλι μου θα σπάσει."
Σκέφτηκα και σηκώθηκα απ το πάτωμα στο οποίο με ειχε πετάξει η Winry, η υπέυθηνος του πανδοχείου.
-Δέν θα δώσω σημασια στα λόγια σου γιατι είσαι μεθυσμένος, οχι οτι τον τελευταίο καιρο εισαι και ποτε ξεμέθυστος... Αντε τωρα φύγε γιατι έχω να συμμαζέψω τα χάλια που έκανες πρίν κλείσω το μαγαζι.

Η αλήθεια είναι οτι δέν ειχε άδικο. Απο την μέρα που πέθανε, μαλλον πιο σωστα δολοφονήθηκε, η αδερφή μου, μοναδικη μου έννοια ηταν πως να μεθαω για να ξεχνάω τον πόνο μου. Οχι οτι και αυτό βοηθούσε ιδιαίτερα, γιατι κάθε φορα μετά το μεθύσι ακολουθούσε ο εμετος και μετα το ονειρο. Τι ιδιο καθε φορά ονειρο στο οποίο δέν μπορώ να αποτρέψω την δολοφονία της γιατι λίγο πρίν το κάνω ξυπνάω. Λές και η τιμωρία μου είναι τόσο μεγάλη που ακόμα και στα όνειρα μου πρέπει να τιμωρούμαι. Ναι, παραδέχομαι οτι εκανα ενα τρομερό λαθος, αλλα γιατι να καταλήξουν ολα αυτά στον θάνατό της?
Η Winry στο μεταξύ ειχε πάρει ήδη τα σύνεργα καθαρισμου και ειχε σκυψει μπροστά μου καθαριζοντας τα χάλια που είχα δημιουργήσει μετα απο αρκετο ποτό.
- Δέν θέλω βοήθεια, ούτε λεφτά για τα τελευταια ποτα. Απλά πανε σπίτι σου και σκέψου ότι με αυτά που κάνεις δεν την φέρνεις πίσω απλά καταπονέις τον εαυτο σου. Αλκοολικός θα καταλήξεις αν ασυνεχίσεις ετσι.

Είπε γλυκά και συμπονετικά συνοδέυοντας την τελευτία φράση με ένα φιλικό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
-Ξεκουράσου μια-δυο μέρες και μετά πήγαινε και άνοιξε ξανα το μαγαζί. Νομίζω οτι έτσι θα ξεχαστείς κιόλας.
"Ου καλα... Οπως ακριβως τα λες... Θα ξεχαστώ δουλευοντας στο μαγαζι το οποιο απο το θάνατο του πατέρα μου το δουλέυαμε εγω και η Kat."
Σκέφτηκα κουνόντας το κεφάλι και απομακρύνθηκα.
Βγήκα απο το πανδοχείο και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου το οποιο βρίσκονταν δύο δρόμους πιο κάτω. Στάθηκα έξω απ την πόρτα αναποφάσιστος για το αν θα μπώ η όχι. Η Wιnry με είχε βάλει σε σκέψεις αναφέροντας την ταβέρνα η οποία είχε κλείσει εδω και τρείς εβδομάδες σχεδόν.
"Τα πράγματά της θα είναι ακόμα εκει. Το μπαούλο το ίδιο..."

"Οχι δέν θα το ανοίξω. Ηταν κατι που μου απαγόρευε να κάνω οταν ζούσε και δεν πρόκει..."
Τότε θυμήθηκα την απαντησή της οταν την είχα ρωτήσει τι εχει εκεί που δεν θέλει να δω.
-Ειναι κατι που δεν θέλω να δεί κανείς πριν πεθάνω τουλάχιστιον.
Τωρα ήταν νεκρή και ουσιαστικά είχα το δικαίωμα να το ανοίξω.
Χωρίς να το σκεφτώ δέυτερη φορα έτρεξα προς την ταβέρνα. Σκόνταψα μερικές φορές στην διαδρομή αφου δεν ειχα συνέλθει καλα καλα απ το μεθύσι αλλα τελικα έφτασα.
Ανοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα στο μισοσκότεινο ταβερνείο. Οι αναμνήσεις έρεαν στο κεφάλι μου σαν ποτάμι και εικόνες περνούσαν μπροστά απ τα μάτια μου απο την εποχή που η ταβέρνα αυτή έσφυζε απο ζωη.
"Τρείς εβδομάδες σαν τρία χρόνια μου φάνηκαν."
Σκέφτηκα κοιτώντας λυπημένος τον χώρο.

"Εεμ τόσο που έπινες ρε ηλίθιε Dom τι περιμένεις, να έχεις και την αίσθηση του χρόνου?"
Περνωντας ανάμεσα απ τις άδειες καρέκλες και τα τραπέζια έφτασα μπροστά στην πόρτα της πίσω αποθήκης.Δίστασα για μερικά δευτερόλεπτα αλλα τελικά την άνοιξα και μπήκα μέσα. Ακριβώς διπλα απο την πόρτα κολλημένο στον τοίχο βρισκόταν το μπαούλο της αδερφής μου.
"Κανονικά δεν πρέπει να το κάνω αυτό αλλα..."
Σκέφτηκα και άνοιξα με δύναμη το καπάκι απ το μπαούλο.
Ναι το μπαούλο ήταν πάντα ξεκλείδωτο. Η Kat βασίζονταν στον λόγο μου οτι δεν πρόκειται ποτέ να το ανοίξω αν δεν μου δώσει άδεια. Και έτσι έκανα. Ποτέ δεν ειχα σκεφτεί να το ανοίξω εκτός απο σήμερα.

Δέν ξέρω τί περίμενα να βρώ αλλα πάντως όχι αυτο που βρήκα.
Μέσα ειχε έναν σκούφο μέσα στον οποίο βρίσκονταν ένα ζευγάρι γάντια. Ολα του πατέρα μας. Επίσης υπήρχαν δύο daggers. Το Thorn και το Sting. Τα daggers τα οποία μόλις πέθανε ο πατέρας "εξαφανίστηκαν". Φορεσα τα γάντια και το σκούφα και έβαλα τα Daggers στη ζώνη μου, και τότε ειδα κατι φωτογραφιες μιας γυναίκας που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. "
Τι στο καλο? Αντε τα πράγματα του μπαμπά που ήθελέ να κρατήσει γιατί ήξερε ότι θα της τα έπαιρνα αλλα γιατί να μην θέλει να δεί κανείς φωτογραφίες μιας..." Τότε κατάλαβα τα πάντα...

Η μητέρα μας είχε φύγει απ το νησί 3 μέρες αφού με γέννησε, όταν η Kat ηταν 8 χρονών. Απο τότε κανείς δεν την ξαναειδε ποτέ. Ο πατέρας μας ποτέ δεν μου μιλούσε γι αυτήν. Απλά με ενθάρρυνε να διαβάζω, όπως και την αδερφή μου τα βιβλία αρχαιολογίας της, και να μην μιλάμε γενικά στον κόσμο γι αυτη.
- Οταν μεγαλώσεις περισσότερο θα σου πω., παντα ελεγε.
Ποτέ δεν μου είπε τιποτα και όποτε ρωτουσα την Κατ τι ήξερε για τη μαμα δεν μ απαντούσε κ αλλαζε κουβέντα αμέσως. Αργότερα όταν άκουσα την ιστορία με το νησί των αρχαιολόγων κατάλαβα τι συνέβει. Ποτέ δεν είχα δεί το πρόσωπο της μητέρας μου μέχρι και αυτη τη στιγμή.

Ηταν μία πολύ όμορφη και ψηλή γυναίκα με μακρια ξανθα μαλλια και κρατούσε στην ακγαλιά της ένα μωρό ενώ δίπλα της βρίσκοταν ένα μικρο κοριτσάκι.
"Γι' αυτό και τα δικά μου ξανθα λοιπόν..."
Σκέφτηκα και χαμογέλασα ελαφρώς καθώς τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου.
Τοτε πρόσεξα ότι στον γοφό της ήταν περασμένα τα δύο daggers που είχα κ εγώ περασμένα στη ζώνη μου. Πρόσεξα επίσης οτι στήν μέσα πλευρά του αριστερού της βραχίονα είχε ένα στόγγυλο σημάδι σαν κάψιμο, το οποίο φαινόταν καθώς με κρατούσε στην αγκαλιά της.

Κοιμήθηκα δίπλα στο μπαούλο αγκαλιά με τις φωτογραφίες της μητέρας μου. Ξύπνησα το μεσημερακι έχοντας κάνει τον καλύτερο ύπνο των τελευταίων τριών εβδομάδων.
"Καιρός να βγω απ τον βούρκο στον οποίο ήμουν τόσο καιρο. Τέρμα η μιζέρια και το ποτο. Ωρα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου γιατί δέν γίνεται να κάθομαι στο χωριό και να πίνω κλαιγοντας την μοίρα μου και τον χαμο της Kathrin. Στο κάτω κάτω δεν θα το ήθελαν αυτό για 'μένα."
Σκέφτηκα έχοντας ανανεωμένη διάθεση. Οι φοτωγραφίες μου είχαν θυμήσει και κατι άλλο βέβαια.
" Αν όχι ο τελευταίος είμαι ένας απο τους λίγους αρχαιολόγους που έχουν απομείνει στον κόσμο."

Φεύγοντας απο το ταβερνείο ξεκίνησα να πηγαίνω προς τον τάφο της Kathrin.
"[color=orange]Η ειναι η πιο όμορφη και ηλιόλουστη μερα τών τελευταίων τριών εβδομλαδων ή φταίει πού δεν έχω πιεί καθόλου. Οπως και να 'χει δέν πρόκειται να ξαναβάλω αλκοολ στο στόμα μου.[/color]"
Καθώς προχωρούσα καπνίζοντας και σιγοψυθίριζοντας αυτα τα λόγια θυμήθηκα οτι αυτή την υπόσχεση την είχα ξαναδώσει στον εαυτό μου αρκετες φορές αυτές τις μέρες. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα την φωτογραφία της μητερας μου που είχα δεί το προηγούμενο βράδυ. Παίρνοντας μια τελευταία ρουφηξιά απ το τσιγάρο μου και φυσώντας την έσβησα την γόπα πανο στον αριστερο μου χερι περίπου στο σημείο που είχε το στρόγγυλο κάψιμο και η μητέρα μου.

Αυτό το σημάδι είναι η υπόσχεση προς ολους σας οτι θα βγω απ τον βουρκο των τελευταίων εβδομάδων και θα πάρω τη ζωή ξανά στα χέρια μου. Επίσης είναι η υπόσχεση προς εσενα Kat ότι θα εκδικηθω τον θάνατό σου σκοτώνοντας κάθε Marine που συναντάω μπροστά μου με την δύναμη η οποία έγινε η αιτία να χάσεις τη ζωή σου.
Είπα αυτά τα λόγια απο τα βάθη της καρδιάς μου ενοώντας τα μέχρι και την τελευτία συλλαβή.
Αφησα πάνω στον τάφο της Kat φρέσκα λουλουδια που είχα μαζέψει στη διαδρομη μαζι με τη γόπα του τσιγάρου που είχα σβήσει πάνω μου και με συνοδο το ελαφρύ τσούκσιμο στο χέρι μου πήρα τον δρόμο της επιστροφής.

Το είχα πάρει απόφαση πια.
" Δέν μπορώ να κάτσω πια σ' αυτό το νησί. Είναι η γενέτειρά μου, η πατρίδα μου, το σπίτι μου αλλα έχω τελειώσει απο εδω."
Σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα ενώ κατευθυνόμουν στο τοπικό μαγαζι για να αγοράσω μια βάρκα αφού ήδη ειχα περάσει απ το σπίτι και την ταβέρνα για να πάρω τα απαραιτητα για το ταξίδι μου.
"[/i]Δέν θα κάτσω να μλεχτώ σε δακρύβρεχτους αποχεραιτισμούς. απλα Παίρνω την βάκα μου και την κάνω απο εδω.[i]"
Μπήκα στο μαγαζί αγόραζοντας το σκαφος που μου φαινόταν πιο ανθεκτικό για τα λεφτα που ειχα και ενω ευχόμουν να μην είχα ξοδέψει τόσα λεφτα σε ποτα κατευθύνθηκα πρός την παραλία που ήταν λιγο πιο κάτω.

Πρός μεγάλη μου έκπληξη στο λιμανάκι ενω ημουν ετοιμος να ανεβω στη βαρκα μου ακοθσα μια φωνη πίσω μου να λεει:
-Φέυγεις έτσι? Χωρις ένα αντίο?
-Ναι γιατι δεν ήθελα να εχω δακρύβρεχτους αποχαιρετισμους
-Οκ αλλα ούτε ανα αντίο στη θεία Winry?? Οπως και να 'χει σου έχω ένα δωρο πριν φυγεις. Πάρε αυτο. Ηταν του πατέρα σου.
Και μου Εδωσε ενα λευκο παλτο.
-Ευχαριστω πολυ Winry. Αντίο.
Είπα και φόρεσα το παλτο που μου είχε δωσει μόλις η αδερφη του πατέρα μου. κοίταξα την βάρκα μου που είχε απομακρυνθεί καμια εικοσαρια μέτρα απ' την ακτη και με ένα απαλο "φλοπ" βρέθηκα μέσα.