[Τέλος-Παρελθόν (μέρος 2ο)] Αχτίδα φωτός στο σκοτάδι

Άλλη μια ένδειξη της παιδικής αφέλειας που είχα ήταν η θέληση να γίνω Ναυτικός. Ήμουν μόνος σ' ένα νησί χωρίς τρόπο να φύγω ή να επικοινωνήσω με κάποιον από το Ναυτικό ώστε να με στρατολογήσει. Κι όμως για κάποιο περίεργο λόγο η τύχη αποφάσισε να μου χαμογελάσει με έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο. Γιατί οι άνθρωποι που μου δημιούργησαν τον χαρακτήρα μου ήταν αυτοί που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Ναι, χρωστάω τις δυνάμεις μου και το φρούτο μου στους πειρατές. Τους είμαι ευγνώμων. Γι' αυτό όποτε τους συναντάω προσπαθώ να μην τους σκοτώσω άμεσα αλλά να τους δώσω μια ευκαιρία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να παραδωθούν.
Το πρώτο ποτήρι τέλειωσε. Πήρα το δεύτερο γιατί το κουβάρι των αναμνήσεων είναι μεγάλο και έχει ακόμα να ξετυλιχτεί πολύ. Ξαναβυθίστηκα στις αναμνήσεις μου.

Τις πρώτες μέρες μετά την καταστροφή οι επιζώντες έψαξαν την πόλη, βρήκαν τα πτώματα και τα θάψαν. Όλα πλην των πειρατών, αυτά πετάχτηκαν στη θάλασσα. Μάζεψαν τα μπάζα και τα συντρίμια, καθάρισαν την πόλη και την ξαναχτίσαν. Μετά από χρόνια όλοι είχαν συνεχίσει τη ζωή τους σα να μη συνέβη τίποτα.
Όσο για 'μένα εκείνο τον καιρό έψαχνα το μέλλον μου.
Έφυγα από την πόλη κι έμεινα στην παραλία περιμένοντας την εμφάνιση κάποιου κυβρνητικού πλοίου ώστε να παρακαλέσω να με πάρουν ως καμαρότο ή μούτσο μέχρι να μεγαλώσω αρκετά να καταταγώ στο Ναυτικό. Μάταιος κόπος. Περίμενα ένα μήνα μέχρι να εμφανιστεί έστω ένα πανί. Και πάνω που είχα απελπιστεί το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ένα πλοίο ήρθε.

Ήταν ένα πλοίο περαστικό το οποίο εκτελουσε κάποια αποστολή, αλλά είχε εμπλακεί σε μάχη και ήρθε στο νησί μας να κάνει επισκευές και ανεφοδιασμό. Αντ' αυτού ήρθε και βρήκε την καταστροφή. Έμεινε λίγες ώρες, πήρε τρόφιμα κι έφυγε. Εγώ μπάρκαρα μαζί του.
Το να πείσω τον καπετάνιο ήταν πολύ δύσκολο. Όσα επιχειρήματα κι αν του είπα στεκόταν αμετάπειστος.
-"Όχι δεν γίνεται" μου είπε.
-"Μα γιατί;" ρωτούσα. Δεν ήξερα τότε ότι το πλοίο μετέφερε ένα από τα περιβόητα φρούτα του διαβόλου.
-"Σας παρακαλώ θα κάνω ότι θέλετε, ότι χρειαστεί. Για χάρη του πατέρα μου πρέπει να με αφήσετε" παρακάλαγα γονατιστός.
-"Ποιός είναι ο πατέρας σου μικρέ και πρέπει να του κάνω χάρες;" ήρθε η εύλογη ερώτηση.
-"Ο Hakumo Saito" απάντησα.
Τότε σαν από θαύμα δέχτηκε. Κατόπιν έμαθα ότι χάρη στον πατέρα μου μια φορά είχε γλυτώσει από βέβαιο θάνατο. Ακόμα και νεκρός με βοηθούσε.

Το πλοίο ξεκίνησε αλλά δεν έμελλε ν' απομακρυνθεί πάρα πολύ. Στα ανοιχτά το πρόλαβαν δύο πειρατικά. Ήθελαν το φρούτο. Οι μηχανές δούλευαν στο full για να τους ξεφύγουμε αλλά δεν έγινε ποτέ. Μας πρόλάβανε και άλλη μια εφιαλτική μάχη ξεκίνησε. Εμένα με στείλανε στο δωμάτιο του καπετάνιου μαζί με αυτόν και καμμιά δεκαριά άλλους να προσέχουμε το σεντούκι του. Δεν ήξερα τί είχε μέσα, ακόμα. Η μάχη πάνω ήταν σφοδρή. Οι πειρατές ήταν ελάχιστα περισσότεροι κι αυτό τους βοήθησε. Στο τέλος επικράτησαν.
Όσοι έμειναν ζωντανοί κατέβηκαν στην καμπίνα.
-"Ανοίξτε την πόρτα, φέρτε μας το φρούτο αλλιώς θα πεθάνετε όλοι!"
-"Ποτέ! Εαν θέλετε το φρούτο ελάτε να το πάρετε! Θα το πληρώσετε με τη ζωή σας όμως." ήταν η απάντηση του καπετάνιου μας. Γενναίος τύπος.

Η πόρτα μετά από λίγο παραβιάστηκε.
-"ΠΥΡ!!!" άκουσα τον καπετάνιο.
Πυροβολισμοί, καπνός και σπαθιά, μαχαίρια ή ότι είχε ο καθένας μπήκε σε δράση. Κορμιά πέφταν κι άλλα εμφανίζονταν να πάρουν τη θέση τους. Ο καπετάνιος σκοτώθηκε γρήγορα, έπεσε δίπλα μου από μια σφάιρα. Όταν οι αριθμοί μας άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα μικροί αποφάσισα πως δεν θα αφήσω τους πειρατές να πάρουν το φρούτο, ότι κι αν ήταν αυτό. Πήρα το κλειδί από την αλυσίδα στο λαιμό του κι άνοιξα το σεντούκι. Μέσα στον ορυμαγδό της μάχης κανένας δε με πρόσεξε, κι αν το έκανε δεν είχε και το χρόνο ν' αντιδράσει. Είδα ένα φρουτο κόκκινο σαν το αίμα και παραξενεύτηκα. Τί να ήταν αυτό άραγε που οδηγούσε αυτούς τους ανθρώπους να σκοτώνονται για χάρη του. Μια κραυγή με επανέφερε στην πραγματικότητα.

Ο τελευταίος ναύτης είχε σκοτωθεί. Οι πειρατές ορμούσαν προς το μέρος μου κραδαίνοντας τα όπλα τους.
Έκανα τότε τη μοναδική ενστικτώδη κίνηση για την οποία δε μετάνοιωσα ποτέ μου. Έφαγα το φρούτο. Είχε ωραία γεύση και κατέβηκε γρήγορα στον οισοφάγο και στο στομάχι μου. Ένοιωσα τη δύναμη να με πλημμυρίζει. Ένοιωθα δυνατός χωρίς να ξέρω την αιτία. Οι πειρατές είχαν σταματήσει την επέλαση επειδή τα είχαν χάσει. Δεν περίμεναν από κάποιον να φάει το φρούτο του διαβόλου και μάλιστα όταν αυτός ο κάποιος ήταν ένα παιδί. Σάστισαν και δεν ήξεραν τί να κάνουν. Τότε μπήκε ο αρχηγός τους στο δωμάτιο.

-"Τί γίνεται εδώ, πού είναι το φρούτο μου;" ρώτησε. Τα μάτια του πλανήθηκαν στο χώρο, στο ανοιχτό σεντούκι, σε 'μένα. Και εδώ παρένειναν.
-"Το, το, το έφαγε ο μικρός καπετάνιε. Δεν προλάβαμε να τον σταματήσουμε" τραύλισε ένας γεμάτος φόβο.
-"Τί έκανε λέει;" ούρλιαξε ο καπετάνιος τους.
-"Και τολμάς να μου το λες έτσι;" φώναζε στον δύσμοιρο. Ο άλλος είχε αλλάξει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου από την τρομάρα του.
-"Αληθεύει σπόρε;" ρώτησε.
-"Δυστυχώς για 'σένα ναι. Σιγά μη σ' άφηνα να πάρεις αυτό το "φρούτο". ".
-"Δεν ξέρεις τι έκανες έτσι μικρέ; Τί ήταν αυτό που έφαγες, δεν έχεις ιδέα." το ύφος του δεν μου άρεσε καθόλου.
-"Όχι" απάντησα.
-"Αυτό είναι ένα φρούτο του διαβόλου μικρέ. Σου δίνει ικανότητες πέρα από τη φαντασία. Και το ήθελα μικρέ. Τώρα όμως το έχεις εσύ. Και δεν έχω τρόπο να το πάρω πίσω. Αναρρωτιέμαι τι να σε κάνω τώρα για να σε τιμωρήσω. "
-"Σκοτωσέ με να τελειώνουμε" του είπα.
-"Όχι τόσο εύκολα κι όχι τόσο γρήγορα. Θα σε αφήσω να ζήσεις, πάνω σε μια σχεδία αλυσοδεμένο στο έλεος των κυμάτων. Ίσως έτσι να καταλάβεις τι έκανες. " Το γέλιο του σατανικό και γεμάτο κακία.

Η μοίρα είναι άτεγκτη. Για άλλη μια φορά με χαστούκιζε αλύπητα. Αλυσοδεμένος σε μια σχεδία παράδερνα για ώρες στα κύματα. Όταν επιτέλους έπιασα στεριά ήμουν στην άλλη πλευρά του νησιού μου. Κουρασμένος, πεινασμένος, εξαντλημένος. Λιποθύμησα έτσι όπως ήμουνα. Τα όνειρά μου άστατα κι ανάκατα. Άκουγα τις κραυγές της μάνας μου καθώς την κακοποιούσαν και τους χωρικύς να ζητάνε βοήθεια, με κατηγορούσαν που έζησα και δεν βοήθησα κανέναν τους. Κι εγώ έκλαιγα ανήμπορος να κάνω κάτι κι έτρεχα να ξεφύγω.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν ξαπλωμένος σε μαλακό κρεβάτι, σ' ένα δωμάτιο ωραία στολισμένο σαν από γυναικείο χέρι. Μια κανάτα με νερό κι ένα πιάτο φαϊ ήταν ακουμπισμένα σε τραπεζακί δίπλα μου. Κι απέναντί μου ένας άγγελος καθόταν σε μια καρέκλα. Το όνομά της ήταν Rea.

-"Πού είμαι, ποιά είσαι και γιατί μ' έσωσες;", ένα ευχαριστώ δεν είπα ποτέ.
-"Μη μιλάς και ξεκουράσου μου είπε. Φάε πιες και θα στα πω όλα.". φωνή της είχε μια ευγένια και μια ζεστασιά που μ' ανακούφιζαν, ακόμα και τώρα το κάνουν.
Μου εξήγησε πως αυτή κι ο πατέρας της πήγαν μια βόλτα στην παραλία για ψάρεμα. Εκεί με βρήκαν. Δεμένο στην σχεδία, λιπόθυμο, με τα όπλα μου δίπλα μου (ακόμα δεν κατάλαβα ποιά σαδιστική παρόρμηση οδήγησε τον καπετάνιο να μου τ' αφήσει, ίσως ήλπιζε να μεγαλώσει την απελπισία μου καθώς θα τα έβλεπα και δεν θα μπορούσα να τα φτάσω). Με λύσαν με πήγαν σπίτι τους και με περιποιήθηκαν. Κοιμόμουν τρείς μέρες συνέχεια. Είχαν φοβηθεί πως δε θα τα έβγαζα πέρα.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο άνθρωπος στον οποίο χρψστάω τα πάντα. Την εκπαίδευσή μου, τη ζωή μου, τη δουλειά μου και όλα όσα αποτελούν τον χαρακτήρα μου ( τα καλά τουλάχιστον).

Ο πατέρας μου με γέννησε και με ανέθρεψε για να είμαι καλός ναυτικός, αλλά καλό κυνηγό μ' έκανε ο μέντοράς μου. Isami Kondo. Το όνομα του έρχεται στα χείλη μου με ευγνωμοσύνη, σεβασμό κι αγάπη.
Με πήρε νε στέγασε και με γιάτρεψε από τις πληγές μου. Μου έμαθε να χειρίζομαι το σπαθί και το πιστόλι, το τόξο και τον λόγο. Να έιμαι αρεστός και ταυτόχρονα επικίνδυνος, να μην αφήνω τίποτα στην τύχη, να επιζώ μόνος μου στα βουνα και της ερημιές κι όλα όσα χρειάζεται ένας καλός κυνηγός για να επιζήσει.
Όμως ας τα πάρω με τη σειρά.
-"Μικρέ ξύπνησες βλέπω. Είσαι καλύτερα;" με ρώτησε μια βαθιά καθησυχαστική φωνή.
-"Έτσι πιστεύω κύριε. Ευχαριστώ που με σώσατε. Πως μπορώ να σας το ξεπληρώσω;"
-"Αρχικά λέγοντας μου πως κατέληξες έτσι κι έπειτα βλέπουμε".
Του τα διηγήθηκα όλα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Εκείνος δεν είπε τίποτα. Η Ρέα απλά ήθε με αγκάλιασε και με παρηγόρησε. Εκεί μέσα σε αυτή τη ζεστή αγκαλιά επιτέλους ξέσπασα. 'Ενα πολυπόθητο ξέσπασμα σε κλάμματα, ανακουφιστικό για τα τεντωμένα νεύρα μου και την τσακισμένη μου ψυχή.

Τις επόμενες μέρες έφαγα ήπια και ξεκουράστηκα. Έκανα ότιδήποτε μπορούσα για να βοηθήσω στο σπίτι, δουλειές σπιτιού,αγγαρείες, θελήματα, τα πάντα. Δεν ήθελα να γίνομαι βάρος.
Μια μέρα με φώναξε ο Kondo στη βιβλιοθήκη του σπιτιού. Όταν μπήκα μου είπε να καθήσω και μου πρόσφερε την ελπίδα που πάντα ήθελα.
-"Μικρέ νομίζω ότι πλέον ξέρεις πως δεν μπορείς να καταταγείς στην κυβέρνηση. Όταν θα δουν την ιδιότητα του φρούτου σου και μάθουν πως την πήρες τότε θα αντιμετωπίσεις πολλά προβλήματα. Έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις απο 'δω και πέρα;"
-"Δεν θα μπορώ μα δεν έφταιγα, δεν έκανα τίποτα κακό. Ίσα ίσα τους εμπόδισα να το πάρουν"
-"Δεν νομίζω πως κανένας θα το δει με αυτόν τον τρόπο. Θα σου πουν πως έπρεπε να το φέρεις και διάφορες άλλες δικαιολογίες και θα σε κλείσουν στη φυλακή ή θα σε σκοτώσουν. Είναι μάταιο να προσπαθήσεις." Οι ελπίδες μου πέθαιναν μία μία.
-"Μα θέλω να κυνηγάω πειρατές, το υποσχέθηκα. Δεν μπορώ να κάνω πίσω τώρα.". Πεισματάρης όπως πάντα.
-"Τί θα έλεγες τότε να γίνεις κυνηγός επικηρυγμένων;". Νατη. Η πρόταση που μου άλλξε τον κόσμο.

-"Κυνηγός Επικηρυγμένων;"ρώτησα. Δεν είχα ξανακούσει ποτέ γι' αυτούς.
-"Είναι μια οργάνωση ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν παρακρατικά για να πιάσουν τους επικηρυγμένους από την Κυβέρνηση εγκληματίες και εισπράτουν την αμοιβή της επικήρυξης. Λειτουργούν στο σκοτάδι, κάτω από την επιφάνεια. Υπάρχουν και βοηθούν την κυβέρνηση να κρατάει μια τάξη στους εγκληματίες όταν αυτή για κάποιο λόγο δεν μπορεί. Δεν χαίρουν της καλύτερης γνώμης του κόσμου αλλά είναι πολύ χρήσιμοι στην κυβέρνηση. Πολλοί από αυτούς συνεργάζονται άμεσα με αρκετά υψηλόβαθμους αξιωματικούς της κυβέρνησης. Πολύ λίγοι έχουν επίσης λάβει και αξιώματα στην Κυβέρνηση και στο Ναυτικό της.".
Απάντησα "ναι" πριν καν το σκεφτώ. Πριν ολοκληρώσει την πρότασή του. Μου έδινε αυτό που ζητούσα. Έναν τρόπο να εκπληρώσω την επιθυμία μου. Και τον άρπαξα απ' τα μαλλιά.

Η εκπαίδευσή μου ήταν δύσκολη επίπονη και κοπιαστική. Τη μία ήμασταν στην πόλη και προσπαθούσα να μάθω να κινούμαι χωρίς να τραβάω την προσοχή, να βρίσκω στοιχεία που ήταν κρυμμένα, να μαζεύω πληροφορίες για διάφορους ανθρώπους χωρίς να κινώ υποψίες. Την άλλη στο βουνό για σωματικές ασκησεις και προπόνηση με όπλα, ανίχνευση περιοχής, στήσιμο κι αφοπλησμό παγίδων, και βασικες αρχές επιβίωσης. Προπόνησα το σώμα μου ν' αντέχει σε ακραίες συνθήκες κούρασης, στέρησης φαγητού και νερού. Απέκτησα δύναμη αρκούδας κι ευελιξία γάτας, ταχύτητα αστραπής και μάτια γερακιού. Ιδίως με πυροβόλα όπλα ήμουν ιδιαίτερα εύστοχος. Βέβαια η κλίση μου στο χειρισμό των σπαθιών ήταν εμφανής. Ήταν σαν προέκταση των χεριών μου. Το πιο δύσκολο κομμάτι της εκπαίδευσης ήταν η χρήση του φρούτου μου και η μόρφωσή μου. Για να καταλάβω την ιδιότητά μου και να την τελοιοποιήσω πέρασαν τρία χρόνια.
Ακόμα και τώρα προπονούμαι πάντα για να βελτιώσω τις ικανότητές μου.

Η χειρότερη ώρα της προπόνησης ήταν η πνευματική άσκηση. Ο μέντοράς μου επέμενε να καλλιεργήσω το πνεύμα μου μαζί με το σώμα μου. Το θεωρούσα άχρηστο και πάντα προσπαθούσα να ξεφύγω. Μάταιος κόπος. Τώρα βέβαια που έχω σώσει το τομάρι μου καναδυό φορές λόγω αυτής της μόρφωσης την αποζητώ όσο γίνεται. Τουλάχιστον είναι πολύ χρήσιμη ώρες ώρες. Αποστήθισα ονόματα πόλεων και νησιών καθώς και τη γεωγραφία του κόσμου μας, έμαθα ιστορία, διάβασα λογοτεχνία και ποίηση, ώστε να οπλιστώ με ωραίες λέξεις για να με βοηθήσουν στη δουλειά μου, διάβασα φιλοσοφία για να μάθω να σκέφτομαι ορθολογικά, ανατομία και βιολογία για να μάθω να σκοτώνω καλύτερα και πολλά άλλα σημαντικά κι ασήμαντα βιβλία. Με γνλωρισε στους υπόλοιπους κυνηγούς του νησιού κι έγινα επίσημο μέλος της οργάνωσης. Όταν επιτέλους ήμουν έτοιμος με πήρε στις αποστολές μαζί του. Ήταν καλός κυνηγός. Έμαθα πολλά μαζί του. Μετά όταν ήρθε η ώρα μου με αποχαιρέτησε και με έστειλε στον κόσμο να εκπληρώσω το ονείρό μου.

Ήμουν 20 χρονών όταν ξεκίνησα να κάνω αποστολές. Αγόρασα μια σχεδία σε σχήμα βάρκας όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό και έφυγα να κάνω αποστολές. Γύρισα νησιά και πόλεις κι έβγαζα λεφτά προσπαθώντας να κάνω την υπόσχεση πραγματικότητα. Όποτε ένοιωθα κουρασμένος και δεν είχα κάτι να κάνω γύριζα στο νησί μου κι έβλεπα τον Isami και τη Rea. Ήμουν πάντα καλοδεχούμενος. Έμενα λίγες μέρες κι έφευγα για το άγνωστο. Καλή ώρα όπως και τώρα. Στη Hesclusia για αποστολή. Έχοντας πιεί κι ηρεμήσει τους δαίμονές μου πάω να πάρω λίγες ακόμα ώρες ύπνου πριν παρουσιαστώ στην οργάνωσή μου για δουλειά. Αναρρωτιέμαι τί να είναι αυτή τη φορά, σύλληψη, δολοφονία ή κάποιο πρόσωπο που θέλει συνοδεία; Τι μου επιφυλάσει η μοίρα για το μέλλον. Δε θ' αργήσω να μάθω. Λίγες ώρες υπομονή ακόμα. Ως το ξημέρωμα. Μια νέα μέρα αρχίζει αύριο. Μια νέα ελπίδα γεννιέται. Το φως θα νικήσει για άλλη μια φορά το σκοτάδι.