[ΤΕΛΟΣ] Spirit Island Part 1: Curiosity

Θελαμε μιση μερα ακομα και θα φταναμε επιτελους στον προορισμο μας. Μετα την σταση μας το μυαλο μου ηταν εντελως χαμενο και σκεφτομουν συνεχεια την μητερα μου για καποιο λογο. Δεν ηταν πολλες οι μερες που ειχαν περασει απο τον χωρισμο μας αλλα και παλι ενιωθα οτι ηθελα να της μιλησω και να της πω τι ειχα περασει και οσα ειχα μαθει. Καθαριζα λοιπον το καταστρωμα (καταραμενη τιμωρια :[m0153]: ) οταν κατι περιεργο χαλασε την ηρεμια μας. Ξαφνικα ολα τα den den mushi πανω στο πλοιο αρχησαν να χτυπανε συγχρωνως.

Ειμουν ο πιο κοντινος στο den den mushi του καταστρωματος οποτε ειπα να το σηκωσω.
-Εμπρος? Εδω Marine Hannah Jinto παρακαλω πειτε μου.
Μια μεγαλη παυση ακολουθησε.
-Εμπρος? Ειναι κανεις εκει?
-Βοηθεια...
Ξαφνιαστηκα. Μια νεαρη γυναικια φωνη ακουστηκε, τοσο αδυναμη σχεδον σαν ψυθηρος.
-Ναι ποιος ειναι? Βοηθεια?
-Βοηθεια... Τη δευτερη φορα ακουστηκε πιο δυνατα οποτε σιγουρεψα αυτο που ακουσα την πρωτη.
Οι υπολοιποι που ηταν στο καταστρωμα ειχαν μεινει να με παρακολουθουν.
-Βοηθεια? Βρισκεστε σε κινδυνο? Που ειστε?
Παλι σιωπη... Αυτο που ακολουθησε μετα ηταν το πιο ανατριχιαστικο πραγμα που εχω ακουσει ποτε μου.

-Βοηθεια....βοηθεια....βοηθεια....βοηθεια...
Η φωνη επαναλαμβανωταν σαν να κολλησε καποια κασετα. Συνεχεια στον ιδιο τονο και χρονο. Το τηλεφωνημα ειχε αρχισει να αποκταει μερικα παρασιτα και η φωνη ακουγοταν ολο και πιο δυσκολα.
Μετα απο λιγο σταματησε. Ειχε πεσει απολυτη σιωπη μεχρι που την εσπασε μια κραυγη.
-ΓΚΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!
Απο τον αιφνιδιασμο μου πεταξα το ακουστικο και επεσα κατω. Η κραυγη μου τρυπουσε τα τυμπανα και εκανε ολο μου το κορμι μου να ανατριχιαζει. Ηταν λες και ερχοταν απο τα βαθη της κολασεως. Λιγα δευτερολεπτα μετα σταματησε...

Αφου ξεπερασα το σοκ κοιταξα τους αλλους. Ειχαν ολοι την ιδια εκφραση τρομου και ανυσηχιας. Κανενας δεν μιλουσε και το μονο που ακουγοταν ηταν οι γλαροι και τα κυματα. Αμεσως την σιωπη εσπασε το αποτομο ανοιγμα της πορτας του γραφειου του καπετανιου.
-Αντρες! Το ακουσατε και εδω? Ποιος απαντησε σε αυτο το τηλεφωνο?
Ολοι δειξανε εμενα που ειμουν ακομα στο πατωμα. Ετρεξε τοτε ο καπετανιος και με επιασε απο τους ωμους.
-Hanji? Μ'ακους? Ξεκολλα! Ειπε και μου εδωσε ενα χαστουκι.
Αμεσως συνηλθα.
-Καπετανιε... Τι στο δαιμονα ηταν αυτο?
-Δεν ξερουμε ακομα αλλα το σιγουρο ειναι οτι ηταν ανοιχτη εκπομπη και για αυτο χτυπησαν ολα τα den den mushi. Επισης ξερουμε οτι ηρθε απο καποιο κοντινο νησι και εκει ειναι το προβλημα.

Εβγαλε εναν χαρτη απο το παλτο του και τον ανοιξε.
-Εμεις αυτη την στιγμη ειμαστε εδω. Βλεπεις κατι περιεργο?
Κοιταξα για λιγο τον χαρτη και του ειπα.
-Δεν υπαρχει καποιο νησι κοντα μας...
-Σηκω πανω λιγο...
Δεν μπορουσα να καταλαβω που το πηγαινε αλλα σηκωθηκα.
-Ε τοτε λοιπον τι ειναι αυτο εκει? Και εδειξε στα δεξια του πλοιου.
Κοιταξα και εμεινα αναυδος. Εκει ακριβως ηταν ενα ολοκληρο νησι και μαλιστα οχι απο τα μικρα.
-Μα πως...? Αναρωτηθηκα ενω ταυτοχρονα κοιτουσα τον χαρτη.
-Αυτο ακριβως ειναι που αναρωτιεμαι και εγω. Πως γινεται ενα νησι αυτου του μεγεθους να μην εχει χαρτογραφιθει? Εκτος αν... σιγομιλησε και αμεσως αρχισε να δινει διαταγες...
-Αντρες! Ξεχαστε το τηλεφωνημα! Φευγουμε απο εδω με πληρη ταχυτητα προς...
Δεν προλαβε να ολοκληρωσει την προταση του οταν κατι εξωπραγματικο συνεβει...

Ο ουρανος εγινε γκριζος και σηκωθηκε δυνατος αερας.
-Γρηγορα ασφαλιστε τα πανια!
Ο καπετανιος εδεινε διαταγες για να μην αναποδογυρισουμε και τοτε προσεξα κατι περιεργο. Το καραβι ειχε παρει κατευθυνση για το νησι.
-Καπετανιε κοιτα! Του φωναξα αλλα δεν με ακουσε.
Ξαφνικα ο ουρανος σκοτεινιασε ακομα περισσοτερο και οταν κοιταξα πανω το ειδα. Ενα γιγαντιο κυμα ερχοταν για να καταβροχθισει το καραβι και εμας μαζι του. Φοβηθηκα. Ηθελα να παω βοηθησω τους υπολοιπους αλλα ολο μου το ειναι ελεγε να τρεξω να σωθω. Ειχα πανικοβληθει και δεν μπορουσα να κουνηθω. Μετα απο λιγο το κυμα μας επιασε.

Ανοιξα τα ματια μου.
-Που ειμαι? Αναρωτηθηκα. Τοτε ειδα οτι ειμουν ακομα στο καραβι.
Προσπαθησα να σηκωθω αλλα ζαλιζομουν ακομα. Ακουσα μια φωνη.
-Εισαι καλα? Κοιταξα και ειδα τον Zeus τον μαγειρα του καραβιου.
-Τι συναιβει? Που ειμαστε?
-Το κυμα μας παρεσυρε και καταληξαμε σε καποιο νησι.
Ωχ... ειχαμε βρεθει στο νησι που βλεπαμε? Σκεφτηκα και αφου καταφερα να σηκωθω κοιταξα αμεσως τριγυρω...

Το θεαμα ηταν παραλογο... Το καραβι ειχε σκασει πανω στο νησι με την πρυμνη λες και καρφωθηκε... Στην πισω μερια του καραβιου μπορουσα να δω τον ηλιο παλι και τον καθαρο ουρανο. Στην μπροστα ομως το μονο που εβλεπα ηταν ομιχλη, βραχοι και χωματενια μονοπατια.
-Ποτε μου δεν πιστευα στα παραμυθια αλλα να τελικα που θα πρεπει να πιστεψω...
Ειχε ερθει ο καπετανιος διπλα μου και μονολογουσε.
-Πιο νησι ειναι αυτο?
-Το νησι που δεν θα επρεπε να υπαρχει... Το νησι των ψυχων... Πολλοι ανθρωποι εχουν επιστρεψει απο αυτο το νησι αλλα κανενας τους δεν ειχε σωας τας φρενας. Οταν τους αναφερανε το ονομα του οι περισσοτεροι ειτε κατερρεαν ειτε επαιρναν μια εκφραση πονου και ξεσπουσαν σε κλαματα... Υπηρχαν βεβαια και περιπτωσεις που καποιοι εκαναν και αποπειρα αυτοκτονιας.

Ακουγα τον καπετανιο να μιλα και προσεξα οτι ανησυχουσε παρα πολυ...
-Πρεπει να φυγουμε απο εδω το συντομοτερο δυνατων.
-Ναι αλλα το τηλεφωνημα?
-Σας ειπα να το ξεχασετε...
-Αν ομως πραγματικα βρισκεται καποιος σε κινδυνο?
Τον κοιταξα στα ματια προσπαθωντας να τον πεισω να με αφησει να παω. Αυτο το νησι μου ειχε τραβηξει τοσο το ενδιαφερον που αν και φοβομουν μεχρι θανατου ηθελα να το εξερευνησω. Οσο επικινδυνο και αν ηταν μια μικρη φωνουλα το πισω μερος του κεφαλιου μου μου ελεγε να παω.
Ο καπετανιος αναστεναξε...
-Καλα λοιπον. Θα πας εσυ και 3 ακομα αντρες να ψαξετε οσο εμεις θα προσπαθουμε να ξεκολλησουμε ΑΛΛΑ μολις σας παρω τηλεφωνο θα τρεξετε πισω στο καραβι οτι και να γινει.

-Μαλιστα κυριε!
-Α και Hanji... Αν παθεις κατι δεν θα στο συγχωρησω ποτε!
Του χαμογελασα και του ειπα
-Θα προσπαθησω να μεινω ζωντανος. Τα ειπαμε αυτα δεν θα με ξεφορτωθεις τοσο ευκολα!
Πηγα στο δωματιο μου και μαζεψα οτι χρειαζομουν. Αφου ετοιμαστηκα ανεβηκα στο καταστρωμα οπου με περιμεναν οι αλλοι τρεις και ο καπετανιος.
-Ολα καλα?
-Ναι και ειμαι πανετοιμος!
-Ωραια λοιπον. Ειστε ελευθεροι και οπως ειπαμε.
-ΜΑΛΙΣΤΑ!

Κατεβηκα απο το καραβι και προχωρησα προς τα μονοπατια. Υπηρχαν 3 μονοπατια ενα δεξια ενα αριστερα και ενα ευθεια. Μιας και εγω ειμουν αυτος που τους εμπλεξε ολους τους ειπα οτι θα παω εγω ευθεια και ξεκινησα να ακολουθω το μονοπατι. Η ομιχλη οσο προχωρουσα πυκνωνε ολο και πιο πολυ. Αντιδραστικα γυρισα πισω να δω το πλοιο και φαινοταν ακομα.
Παλι καλα δεν ειμαι πολυ μεσα ακομα, σκεφτηκα...
Εκανα 4-5 βηματα και ακουσα εναν ηχο πισω μου.
Γυρισα και ειδα οτι το πλοιο ειχε εξαφανιστει μεσα στην ομιχλη.

Αρχισα να φωναζω τον καπετανιο αλλα δεν επαιρνα απαντηση. Ξεροκαταπια και συνεχισα την πορεια μου.
-Ειναι κανεις εδωωωω?
Καμια απαντηση. Οσο βαδιζα πιο βαθεια στην ομιχλη τοσο πιο πολυ ενιωθα περιεργα. Ο αερας εφερνε μαζι του και μια μυρωδια καμενου ξυλου που γινοταν ολο και πιο εντονη. Σε ολο τον δρομο μου δεν πετυχα τιποτα ζωντανο. Οπως προχωραγα ξαφνικα κουτουλισα πανω σε κατι και επεσα κατω.

-Αουτς... Τι ηταν αυτο?
Κοιταξα πανω και ειδα ενα καμενο δεντρο... Φυσηξε δυνατος αερας και καθαρισε λιγο το τοπιο. Καθολο το μηκος του δρομου υπηρχαν καμενα δεντρα. Κοιταξα και πισω και ειδα το ιδιο πραγμα. Ηταν νεκρα και ειχα παρει περιεργες στασεις. Προχωρησα λιγο ακομα και προσεξα οτι η ομιχλη περεμενε πισω απο τα δεντρα. Σαν να ηθελε να τα βλεπω. Δεν μπορουσα να καταλαβω τι συνεβαινε. Ακολουθωντας το μονοπατι εφτασα σε ενα ξεφωτο. Ηταν περικυκλωμενο απο ενα καμενο δασος και στο κεντρο υπηρχε ενα μεγαλυτερο δεντρο.

Πηγα κοντα του. Η ολη σκηνη μου θυμιζε λιγο την Οhara. Απλωσα το χερι μου και το ακουμπησα. Ηταν κρυο και ο φλοιος ισα που στεκοταν οταν ξαφνικα κατι εγινε. Το δεντρο αρχησε να ανθιζει παλι. Απομακρυνθηκα καθως το δεντρο ολο και επαιρνε την κανονικη μορφη του.
-Αδυνατον... Αυτο ειναι θαυμα...
Το δεντρο ειχε αναζωογονηθει και στην θεση εκενου του ετοιμορροπου κορμου ειχε ανθισει μια κερασια τοσο ομορφη και καμαρωτη. Σχεδον αμεσως ακολουθησαν τα υπολοιπα. Βρεθηκα να ειμαι περικυκλωμενος απο ενα ροζ δασος. Ενιωθα οτι βρισκομουν στον παραδεισο.

Αλλα τη χαρα μου αυτη την στερισα απο μενα με ενα δευτερο αγγιγμα. Οταν ξαναπλησιασα το δεντρο και το ακουμπησα αυτο σχεδον ταυτοχρονα πειρε φωτια και οπως και πριν το υπολοιπο δασος δεν αργησε να ακολουθησει.
-Τι στο καλο γινεται? Τι ειναι αυτο το νησι?
Πριν καλα καλα το συνειδητοποιησω βρισκομουν στο κεντρο μιας πυρινης κολασης. Το μονοπατι απο οπου ηρθα ειχε εξαφανιστει και ο αερας ειχε γινει αποπνικτικος. Ο πανικος με ειχε κυριευσει και δεν ειχα καμια ελπιδα σωτηριας. Αρχισα να βηχω λογο του καπνου. Μου τελειωνε ο καθαρος αερας. Προσευχομουν να φυσηξει για αλλη μια φορα οπως πριν αλλα ματαια. Τα ματια μου δακρυζαν και η οραση μου εξασθενουσε.
-Ωστε εδω τελειωνουν ολα εε? Λυπαμαι καπετανιε τελικα δεν κρατησα την υποσχεση μου.
Παραμιλησα και μετα εχασα τις αισθησεις μου...