[Τέλος] Βλέπω το θανατό μου.

Ανοίχτηκα στο πέλαγος και άφησα τα κύματα να με παρασύρουν. Πρίν αποχωρήσω πήγα να πάρω κάποια αποστολή για να εκτελέσω ώστε να μην παραδέρνω στα νησιά άσκοπα. Μία έκπληξη όμως με περίμενε αυτή τη φορά. Η αποστολή μου ήταν κάτι το μη αναμενόμενο. Και συνάμμα πολύ ενδιαφέρουσα.
-"Η αποστολή σου αυτή τη φορά και η μόνη διαθέσιμη αυτό τον καιρό είναι να πας στο Destiny Island. Θέλουμε να μάθουμε αν αληθεύει η φήμη ότι μόλις πατάς στο νησί λιποθυμάς και βλέπεις σε όνειρο τον θανατό σου. Αν αληθεύει μάθε την αιτία. Η Κυβέρνηση διατηρεί μία βάση εκεί με επιστημονικό προσωπικό που το ερευνά. Εσύ θα διεισδύσεις στην τοπική βάση και θ' ανακρίνεις τον επικεφαλή της για πληροφορίες. Σου απαγορεύεται αυστηρά να προκαλέσεις οπιονδήποτε θάνατο."
Πάγωσα. Το Deatiny island είχε αυτή τη φήμη. Όλοι προσπαθούσαν να το αποφύγουν, κι όσοι αναγκάζονταν να σταματήσουν εκεί προσπαθούσαν να φύγουν όσο το δυνατό γρηγορότερα.

Καθώς ταξίδευα προς το νησί σκεφτόμουν όσα ήξερα γι' αυτό. Την γεωγραφία του, τον πληθυσμό που το απαρτίζει και διάφορες άλλες πληροφορίες. Ήξερα ότι η αποστολή αυτή τη φορά θα ήταν δύσκολη. Θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω όλη μου τη διπλωματία και την τέχνη του λόγου για να πείσω τον καθηγητή να μου αποκαλύψει της πληροφορίες του. Και πάλι δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος. Ειδικά η διαταγή για τους θανάτους ήταν υπερβολικά περιοριστική. Όταν προσπαθείς να κάνεις κάποιον να μιλήσει ένας θάνατος πάντα βοηθάει. Τι να κάνω, οι οδηγίες είναι οδηγίες. Θα το έβγαζα χωρίς. Σκέφτηκα χίλιους τρόπους, βασανιστήρια, καλοπιάσματα, ορούς αλήθειας, μέθη και διάφορα άλλα κατα καιρούς αποδοτικά εργαλεία αλλά φοβόμουν πως μάλλον δε θα απέδιδαν. Λογικά ο καθηγητής θα ήταν εκπαιδευμένος ν' αντιστέκεται σε ορούς και φάρμακα να μην υποκύπτει σε βασανιστήρια και λογικά δε θα έπινε πολύ. Ήταν ένας γρίφος. Αλλά όπως έλεγα πάντα, "Δεν απέτυχα ποτέ ως τώρα σε αποστολή, δε σκοπεύα να ξεκινήσω από αυτή".

Οι ώρες περνούσαν και το βράδυ ερχόταν. Το ταξίδι δεν θα τελείωνε πρίν την επόμενη μέρα. Είχα καιρό να σκεφτώ την αποστολή μου ξανά και ξανά, αλλά αυτό που με απασχολούσε τώρα ήταν το ίδιο το νησί. Η φήμη που το συνόδευε. Είχα συναντήσει στα ταξίδια μου ανθρώπους οι οποίοι είχαν επισκεφτεί το νησί.
Ήταν λες κι έβλεπες φαντάσματα. Το βλέμμα τους ήταν κενό και φοβισμένο, τους τάραζε ο παραμικρός ήχος, κι άμα τους ρωτούσες για το νησί ή για το τι συνένη σε αυτό σε κοίταζαν μ' ένα φοβισμένο βλέμμα κι άλλαζαν αμέσως την κουβέντα. Κανένας δεν αποκάλυπτε τίποτα και για κανένα λογο. Το χειρότερο όμως ήταν ότι όλοι πέθαιναν με τον τρόπο που είχαν ονειρευτεί. Και μόνο στη σκέψη της πιθανότητας να συμβεί αυτό μ' έπιαναν ανατριχίλες. Αφέθηκα να αποκοιμηθώ με το πηδάλιο δεμένο για να μη λοξοδρομήσω. Τα όνειρά μου ανήσυχα γεμάτα με διάφορες απειλές και μελλοντικά ενδεχόμενα θανάτου.

Η πρωινή αύρα λειτούργησε σαν ξυπνητύρι. Σηκώθηκα με μια κακή διάθεση. Μάλλον θα έφτεγε ο προορισμός μου. Είχα ενδοιασμούς, και μια φωνή μέσα μου μου έλεγε να μην πάω. να γυρίσω πίσω και να παραδώσω την αποστολή. Την κατέπνιξα μαζί με τους ενδοιασμούς στο πιο βαθύ σημείο του μυαλού μου. Δεν θ' άφηνα κάτι τόσο ταπεινό όπως ο φόβος να με νικήσει, θα έφερνα την αποστολή μου εις πέρας. Είχα βρεί επιτέλους το κουράγιο μου. Κοιτούσα μπροστά με χαρά κι ανυπομονησία. Ο αέρας φύσηξε δυνατότερα και φούσκωσε το πανί μου σπρώχνοντάς με προς τον προορισμό μου. Ακόμα κι αυτός κατάλαβε τη δίψα μου για να εκπληρώσω το έργο μου κι έγινε αρωγός στην προσπαθειά μου. Έτσι όπως φυσούσε εκτιμούσα να φτάσω σήμερα το βράδυ στο νησί. Έβγαλα μια θριαμβευτική κραυγή χαράς:
-"Destiny Island σου 'ρχομαι, ήρθε η ώρα να μάθω τα μυστικά σου".

Όπως είχα υπολογίσει το βράδυ έβλεπα το Destiny island να πλησιάζει απειλητικά κοντά. Έδεσα τη βάρκα σ' ενα στύλο της προκυμαίας κι αποβιβάστηκα στο νησί. Ως τώρα ήταν όλα καλά. Κανένα όνειρο. Περπάτησα την προβλήτα, και πάτησα τον πλακόστρωτο δρόμο. Τότε ήταν που έννοιωσα για πρώτη φορά πολύ κουρασμένος. Σαν να μην ήθελαν τα μέλη μου να κουνηθούν. Όλο μου το σώμα ήθελε να μπεί σε λήθαργο και να βυθιστεί σε όνειρα βαθιά. Πάλεψα να κρατηθώ αλλά τελικά ηττήθηκα. Λιποθύμησα στο δρόμο και αυτό που τόσο φοβόμουν έγινε πραγματικότητα. Η φήμη του νησιού ήταν απολύτως αληθής και δυστυχώς θα το μάθαινα με τον δύσκολο τρόπο. Το όνειρο του θανάτου μου ήταν πλέον μπροστά στα μάτια μου. Και δεν μου άρεσε καθόλου.

Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου όταν άκουσα τις σειρήνες. Ένας άντρας ακούστηκε στο διάδρομο να τρέχει και να φωνάζει. Μετά οι ήχοι πολλαπλάσιάστηκαν λες κι όλοι οι άντρες στο κτίριο φώναζαν σαν ένας.
-"Ξυπνήστε όλοι, δεχόμαστε επίθεση, όλοι οι άντρες σε θέσεις μάχης."
Δεν χρειάστηκε να μας το πει δεύτερη φορά. Εξ' άλλου αυτό περιμέναμε όλοι. Σηκωθήκαμε και σε ελάχιστο χρόνο όλη η ομάδα μου είχε ντυθεί, κι εξοπλιστεί. Βγήκαμε στο διάδρομο και τρέξαμε προς τις θέσεις μας. Πίσω και μπροστά μας βλέπαμε κόσμο να τρέχει κι αυτός προς τα πάνω. Ήμασταν σε υπόγειους ορόφους οπότε μας πήρε λίγη ώρα. Όταν βγήκαμε έξω τρέξαμε προς τις ορισμένες θέσεις μάχης. Αντικρίσαμε ένα σκηνικό που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα μπορούσαμε να δούμε. Εκατοντάδες πλοία ερχόταν προς το μέρος μας, άλλα πειρατικά, άλλα επαναστατικά, άλλα χωρίς σημαία. Όπου κι αν έπεφτε το μάτι στον ορίζοντα έβλεπες εχθρικά πλοία. Κανένας δεν είχε αμφιβολία πως αυτή η μάχη θα ήταν σκληρή κι ανελέητη. Ήταν βλέπεις η τελευταία μας.

Ο θησαυρός του Roger είχε βρεθεί και δωθεί στους Επαναστάτες οι οποίοι τον χρησιμοποίησαν για να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμό τους. Η Κυβέρνηση πυρετωδώς ετοιμαζόταν κι αυτή για τη μεγάλη μάχη που όλοι ξέραμε πια ότι ερχόταν. Πλοία, όπλα κανόνια, πολεμοφόδια και κάθε λογής πολεμικό υλικό κατασκευάστηκε σε ποσότητες που υπερέβαιναν το λογικό. Και οι δύο πλευρές ήταν αποφασισμένες να τελειώνουν μια και καλή μ' ένα μόνο συντριπτικό χτύπημα. Και να που η ώρα ήρθε. Εκεί που μια προηγούμενη φορά οι πειρατές χάσαν έναν πολύ διάσημο σύμμαχό τους εκεί τους περιμέναμε ξανά. Ο στόλος του Ναυτικού έκανε 5 μέρες να συγκεντρωθεί εδώ κι άλλες 2 για να τακτοποιηθεί και να πάρει θέση. Εκείνη τη στιγμή στο Marineford βρισκόταν κοντά στα 5000 πλοία επαναστατών κι άλλα τόσα δικά μας. Ήταν μια επική μάχη. Μια μάχη όπου ο νικητής θα ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου.

Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η ζωή μου ως τώρα. Όλα όσα έκανα, όσα δεν πρόλαβα να κάνω, οι ανεκπλήρωτοι πόθοι μου. Συμμετείχα σε αυτή τη μάχη όχι από πατριωτισμό αλλά από μίσος κι επιθυμία να εκπληρώσω τον όρκο μου. Κοίταξα τους άντρες μου στα μάτια. Τότε ο Ναύαρχος του στόλου μας μίλησε.
-"Σήμερα τελειώνουν όλα. Δεν επιτρέπεται να χάσουμε, ούτε να δειλιάσουμε. Δεν θα υποχωρήσουμε. Θα πολεμήσουμε εδώ και θα δώσουμε σε αυτά τα καθάρματα ένα καλό μάθημα. Θα τους σκοτώσουμε όλους και θα καταπνίξουμε μια και καλή κάθε αντίσταση. Δεν πολεμάτε για καμία κυβέρνηση σήμερα, ούτε γιατί είστε στρατιώτες. Πολεμάτε για το δικαίωμά σας να ζείτε ειρηνικά, χωρίς να σας αδικούν και να σας καταπιέζουν οι πειρατές. Πολεμάτε για τις οικογενειές σας και για το μέλλον τους. Για μια χώρα με διακιοσύνη, ειρήνη κι ευμάρια. Ετοιμαστείται λοιπόν να δώσετε στα σκουλήκια που έρχονται το καλωσόρισμα που τους αξίζει. ΠΥΡ!!!!!!!!!!"
Κι η μάχη άρχισε. Πυροβολισμοί κανονιές και ανατινάξεις παντού. Πτώματα, αίματα, κομμάτια από ανθρώπους και τραυματίες υπήρχαν παντού. Και μέσα σ' όλο αυτό το χάος ο Ναύαρχος καθόταν ακίνητος στο πόστο του. Όσες σφαίρες κι αν σφύριζαν ότι κι αν συνέβαινε αυτός δεν κουνήθηκε απ' τη θέση του. Πολεμούσε σαν απλός στρατιώτης μαζί με τους άλλους.

Η μάχη τραβούσε για ώρες. Οι τραυματιοφορείς κι οι γιατροί είχαν χάσει το μέτρημα από τους στρατιώτες που είχαν να φροντίσουν, χωρίς να μετράμε τους νεκρούς. Οι αντίπαλοί μας το ίδιο. Είχαν καταφέρει να σπάσουν το μπλόκο των πλοίων και ν' αποβιβαστούν στο νησί. Μάχες σώμα με σώμα μαίνονταν διάσπαρτες εδώ κι εκεί. Κανένας δεν ήθελε να χάσει. Κανένας δεν έδινε έδαφος στον αντίπαλο. Για να πάρεις έστω κι ένα μέτρο χώρο έδινες σκληρλη μάχη. Όμως η πλάστιγγα έγερνε προς το μέρος μας. Η κούραση από το ταξίδι, η μεγάλη διάρκεια της μάχης αλλά κυρίως ο μεγαλύτερος αριθμός αντρών μας έδινε αργά αλλά σταθερά τη νίκη. Η ομάδα μου κρατούσε ένα σημείο μπροστά στο σημείο αποβίβασης των εχθρών. Δεχόμασταν ανελέητο σφυροκόπημα. Είχαμε στοιβάξει ένα βουνό πτώματα μπροστά μας αλλά δεν αρκούσαν. Κι άλλοι ερχόταν συνέχεια. Οι σφαίρες μας σώθηκαν, τα σπαθιά είχαν αναλάβει εδώ και ώρα. Υποχωρήσαμε αλλά μάταιος κόπος, μας περικύκλωσαν. Εκεί δώσαμε την τελευτάια μάχη μας. Ουρλιάζοντας καλωσορίματα στο θάνατο πήραμε όσους περισσότερους εχθρόυς μπορούσαμε στο τελευταίο μας ταξίδι. Ένας στρατιώτης βρήκε ένα μικρό βαρέλι μπαρούτι. Οι τελευταίοι δέκα το ανατινάξαμε λίγο πριν πεθάνουμε από τα σπαθιά των εχθρών μας. Η έκρηξη συντάραξε τον τόπο κι αποτέλεσε τη νεκρική πυρά μας. Δεν μάθαμε ποτέ τι έγινε στη μάχη εκείνη.

Ξύπνησα γι' άλλη μια φορά σε μαλακό κρεβάτι. Γύρισα περιμένοντας να δω τη Shana ή τη Rea αλλά καμία από τις δυό δεν εμφανίστηκε. Η μόνη γυναίκα που ήταν εκεί ήταν μια τριαντάρα κυρία με ποδιά σερβιτόρας και όμορφο παρουσιαστικό.
-"Ξύπνησες; Ωραία. Καλωσήρθες στο νησί μας. Ελπίζω το όνειρό σου να μην ήταν πολύ επίπονο. Σε είδα που τρανταζόσουν στον ύπνο σου. Τί έβλεπες;". Η φωνή της ήταν απαλή σαν νανούρισμα.
-"Ναι ξύπνησα και όντως το όνειρό μου ήταν αρκετά δύσκολο. Αλλά αν μου επιτρέπεται θα το κρατήσω για τον εαυτό μου. Ευχαριστώ που με μαζέψατε και με φροντίσατε.". Προσπαθούσα να είμαι ευγενικός.
-"Μα ναι φυσικά. Συγνώμη που ρώτησα. Παρακαλώ καλέ μου. Κάθε νεοφερμένος το παθαίνει και τους φροντίζω όλους. Δεν μπορώ να σας αφήσω έτσι έξω. Θα ήθελες κάτι να φας και να πιείς;"
Καλά ήταν ερώτηση αυτή. Έφαγα στην τραπεζαρία του τοπικού πανδοχείου και συνάμμα bar. Το φαγητό ήταν υπέροχο. Η περιέργεια όμως αυτής της γυναίκας ήταν πολύ μεγάλη.
-"Με συγχωρείς που ρωτάω αλλά τί σε φέρνει στο νησί μας; Δεν έχουμε και πάρα πολλούς επισκέπτες."
-"Περαστικός ήμουν και μου τελείωσαν τα τρόφιμα. Είπα να 'ρθω να αγοράσω προμήθειες και διάφορα άλλα χρήσιμα εργαλεία. Τελικά δεν ήταν και πάρα πολύ καλή ιδέα."
-"Μα γιατί το λέτε αυτό, το νησί μας είναι υέροχο."

Η σερβιτόρα είχε διάθεση για κουβέντα, έπρεπε να το εκμεταλευτώ. Έπρεπε να προσπαθήσω να μάθω ότι μπορώ από αυτήν.
-"Μα φυσικά για τη φήμη του νηδιού σας. Την οποία δυστυχώς διαπίστωσα από πρώτο χέρι ότι είναι αληθινή. Πολύ περίεργο μέρος αυτό το νησί μα την αλήθεια."
-"Ώστε έτσι. Σας διαβεβαιώνω ότι κανένας αυτόχθονας κάτοικος του νησιού δεν έχει ποτέ του δει τέτοιο όνειρο. Μόνο εσείς οι ξένοι το παθαίνετε."
Ενδιαφέρουσα πληροφορία. Αναρρωτιόμουν τι θα είχε να πει ο καθηγητής γι' αυτό.
-"Δηλαδή κανένας από 'σας δεν έχει δει το θανατό του;"
-"Όχι."
-"Δεν είναι κάπως περίεργο αυτό. Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί;"
-"Δεν μας νοιάζει ιδιαίτερα. Ούτε κι ο καθηγητής που το ερευνά έχει απάντηση." Ωραία οι πληροφορίες μου επιβεβαιονώταν μία μία.
-"Καθηγητής, υπάρχει καθηγητής που το μελετά αυτό;"
-"Μα φυσικά! Ο καθηγητής Ramon. Ήρθε εκ μέρους της κυβέρνησης να το μελετήσει το φαινόμενο. Είναι κλεισμένος στο ερευνητικό του κέντρο και έρχεται εδώ μόνο για φαγητό και ν' αγοράσει προμήθειες."
Μάλιστα. Η επόμενη εύλογη κίνηση ήταν να μάθω που ακριβώς ήταν το κέντρο και να πάω αμέσως εκεί.
Το δυσκολότερο έργο ήταν να κερδίσω την εμπιστοσύνη του καθηγητή.

Έφτασα έγω από το κτίριο. Ήταν ένα μικρό κτίριο. Όχι το είδος το οποίο χαρακτιρίζεις ως μεγάλο κέντρο ερευνών. Δύο πέτρινα κτίρια όλα κι όλα, το μεγαλύτερο από τα δύο προφανώς ήταν το εργαστήριο. Χτύπησα την πόρτα του μεγάλου κτιρίου. Μου άνοιξε ένας άντρας γύρω στα 60. Είχε το σοβαρό πρόσωπο του πανεπιστημιακού και το "φευγάτο" βλέμμα του εργαστηριακού επιστήμονα.
-"Τί θέλετε;"
-"Είστε ο καθηγητής Ramon;"
-"Ο ίδιος. Τι θα θέλατε από 'μένα;"
-"Να σας ρωτήσω για τα όνειρα." Η έκφρασή του σκλήρυνε. Η φωνή του βγήκε σιγανή αλλά και θυμωμένη.
-"Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό το θέμα. Τώρα σας παρακαλώ πηγαίνετε σπίτι σας. Πρέπει να επιστρέψω στα πειράματά μου."

-"Περιμένετε. Η Hiana μου είπε για 'σας. Θέλω να σας βοηθήσω." Ξαφνιάστηκε. Δεν περίμενε μάλλον να ξέρω τόσα.
-"Η Hiana. Δεν ξέρει να κρατάει το στόμα της κλειστό αυτή η γυναίκα." Μετά συνειδητοποίεισαι τι του πρότεινα.
-"Να βοηθήσεις, πώς; Τί μπορείς να κάνεις;"
-"Να γίνω το πειραματόζωό σας. Είδα κι εγώ όνειρο. Θέλω να μάθω τι σημαίνει και γιατί. Πότε θα πραγματοποιηθεί και ότι άλλο μπορεί να μάθει κανείς." Με κοιτούσαι για ώρα σκεφτικός, ζυγίζοντας την απόφασή του.
-"Έλα μέσα μου είπε."
Ο χώρος ήταν ζεστός κι άνετος. Κάθισε σε μια καρέκλα και μου έτεινε άλλη μια.
-"Κάτσε και πες μου τι είδες."
Του τα είπα όλα από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν έδειξε καθόλου παραξενεμένος. Ήταν λες και το περίμενε.

-"Μάλιστα. Ομολογώ ότι το όνειρό σου είναι περίεργο αλλά τίποτα που δεν το περιμέναμε. Όσο για τη σημασία του, την ξέρεις ήδη. Θα πεθάνεις με τον τρόπο τον οποίο είδες στ' όνειρό σου. Το πότε είναι τελείως αβέβαιο. Μπορεί μέσα στο χρόνο μπορεί και πολλά χρόνια αργότερα. Το χρονικό διάστημα ποικίλει. Η αιτία είναι ακόμα άγνωστη. Υποθέτω όμως ότι είναι κάτι από το ίδιο το νησί."
-"Μα οι κάτοικοί του δεν έχουν δει ποτέ τίποτα."
-"Έτσι πιστεύουν. Τα πειράματα που έκανα σε μωρά απέδειξαν πως τα έχουν δει, απλά δεν το θυμούνται."
Τώρα τα κομμάτια κολλούσαν στη θέση τους. Γι' αυτό η Hiana δεν ήξερε τίποτα. Γι' αυτό οι αυτόχθονες πιστεύαν ότι έχουν ανοσία. Τώρα έπρεπε να βοηθήσω τον καθηγητή να βρεί την αιτία.
Ένα δύσκολο έργο ξεκινούσε.

Ένας μήνας είχε περάσει από τοτε που χτύπησα την πόρτα του καθηγητή. Ένας μήνας σκληρής δουλειάς. Κάναμε όλα τα πιθανά πειράματα. Με έβαλε σε τεχνητό ύπνο σε διάφορες ώρες, υπό επήρεια διαφόρων ουσιών, βοτάνων και ποτών που φτιάχνονταν από χόρτα και προϊόντα του νησιού, σε διαφορετικές θέσεις και σημεία του νησιού. Κανένα αποτέλεσμα. Τίποτα απ' όλα δεν απέδωσε. Φτάσαμε σε κατάσταση απελπισίας. Ψάχναμε ένα πιθανό πείραμα που δεν είχαμε κάνει, κάποια πιθανότητα που να μας είχε ξεφύγει. Τίποτα. Στο μυαλό μας δεν υπήρχε τίποτα. αποφασίσαμε να πάμε στη Hiana να πιούμε τίποτα να χαλαρώσουμε. Το μαγαζί ήταν μισογεμάτο. Η Hiana μας καλωσόρισε και μας έφερε την παραγγελία μας. Κάθισε μαζί μας και πιάσαμε τη συζήτητση. Τα λόγια της, ήταν λόγια παρηγοριάς σε δύο ανθρώπους στα πρόθυρα της απελπισίας. Μας έφτιαξε τη διάθεση και σε λίγο γελούσαμε με αστεία και πειράγματα. Με το που φύγαμε από το μαγαζί ήμασταν πάλι έτοιμοι να δοκιμάσουμε και πάλι και να πετύχουμε.

Γυρίσαμε στο εργαστήριο και στρωθήκαμε στη δουλειά για να σκεφτούμε κάτι άλλο. Εκαίνη τη στιγμή το μάτι μου έπεσε σε μια συσκευή που ποτέ δεν έμαθα τι έκανε και πάντα μου κινούσε την περιέργεια. Ρώτησα τον Ramon τι κάνει.
-"Είναι ένα όργανο που μετράει την ακτινοβολία στοιχείων." Προσπάθησα να το ανοίξω. Έκανε έναν περίεργο ήχο και μετά άρχισε να μεταδίδει κοφτούς ήχους κάθε λίγο. Ο Ramon πετάχτηκε κι άρπαξε το μηχάνημα. Το πρόσωπό του ήταν τραβηγμένο από την ένταση.
-"Ποτέ δεν είχε δείξει κάτι. Στα τόσα χρόνια. Αναρρωτιέμαι τι να γίνεται τώρα. Πάμε. Ας βρούμε την πηγή του."
Τρέξαμε έξω από το σπίτι, έξω στα χωράφια κι απο 'κεί προς την κατεύθυνση του βουνού. Ο ανηχνευτής δονούνταν ολοένα κι εντονότερα. Μας οδηγούσε στο βουνό κι από 'κει σε μια έρημη πλαγιά. Ήταν κακοτράχαλη και δύσβατη. Μας πήρε πολύ ώρα να κατεβούμε. Στον πάτο βρήκαμε μια σπηλιά. Ένα απόκοσμο φως ερχόταν μέσα από τη σπηλιά.

Η σπηλιά φωτιζόταν απαλά και ίσα ίσα που βλέπαμε που πηγαίναμε. Αλλά η ανυπομονησία μας ήταν τέτοια που πηγαίναμε πολύ πιο γρήγορα απ' ότι θα ήταν ασφαλές. Στο βαθύτερο σημείο της σπηλιάς είδαμε ένα παράξενο βράχο από γη. Ήμασταν σίγουροι ότι ήταν ένας μετεωρίτης. Εξέπεμπε αρκετά μεγάλες ποσότητες ακτινοβολίας. Αλλά ευτυχώς δεν ήταν θανάσιμες. Πήραμε ένα κομμάτι του μετεωρίτη για αναλύσεις. Περάσαμε όλη τη νύχτα στο εργαστήριο. Κάναμε πειράματα με τον μετεωρίτη κι εμένα με τεχνητή ύπνωση. Επιτέλους είχαμε αποτελέσματα. Και τα καλύτερα δυνατά. Είχαμε βρεί την αιτία των ονείρων του κόσμου. Οι αυτοχθονες αρχικά δεν είχαν συνηθίσει στην ακτινοβολία οπότε αρχικά επηρεαζόταν αλλά μετά καθώς συνήθιζαν τα συμπτώματα περνούσαν κι αποκτούσαν ανοσία.
Ήμασταν καταχαρούμενοι. Είχαμε κάνει την ανακάλυψη που τόσο καιρό ποθούσαμε.

Την άλλη μέρα απλά κοιμόμασταν μέχρι το βράδυ. Τότε πήγαμε στο bar και ήπιαμε όσο χωρούσαν τα στομάχια μας. Γλεντούσαμε σαν μικρά παιδιά. Κερνούσαμε όλο το μαγαζί ξανά και ξανά. Το βράδυ γυρίσαμε τύφλα στο εργαστήριο. Την άλλη μέρα αφού συνήλθαμε από το μεθύσι καθίσαμε και συγγράψαμε μια επιστημονική αναφορά. Ο Ramon μου έδωσε ένα αντίγραφο από την αναφορά. Δεν με ρώτησε τι το ήθελα. Δεν τον ένοιαζε. Μάζεψε τα πράγματά του και πήρε το πρώτο πλοίο για την πρωτεύουσα. Είχε να παραδώσει την αναφορά του για το νησί. Αργότερα ξαναγύρισε για να περάσει εκεί ήσυχα την υπόλοιπη ζωή του. Την επόμενη μέρα έφυγα αφού έστειλα την αναφορά με το "ταχυδρομείο" στην οργάνωση. Άλλη μια αποστολή τελείωσε. Περίμενα λίγες μέρες να μου έρθει η απόμενη αποστολή η οποία ήρθε με έναν έμπιστο αγγελιοφόρο και έφυγα για την επόμενη αποστολή μου.

Όνομα: Hajime Saito
Haki Points:0
Player of the Week Points:9
Beli:23.000
Fame Points:+2.000.000