[Τελος] Getting out of Prison... Getting In Mecha!!!

Η αποδραση μου ηταν ένα τελειως τυχερο γεγονος. Η ελειψη στοιχειων για το παρελθον μου ηταν σωτηρια για εμενα. Η αγνοιων των δεσμοφυλακων μου όχι μονο για τα ανυπαρκτα ορια των δυναμεων μου αλλα και για το βιονικο μου σωμα λειτουργησαν σαν τον καλυτερο συμμαχο υπερ μου και φυσικα καταλαβαινα ότι πλεον δεν θα ξαναχρησιμποιουσα το ιδιο κολπο. Ας είναι καλα οι αναβαθμισεις στο ανδροειδες κορμι μου που τοσο πολύ με εσωσαν. Αν οι Wardens γνωριζαν για αυτό φυσικα θα ειχαν αλλα μετρα ασφαλειας εναντιον μου…

Η φυλακη ηταν μια κολαση. Στο επιπεδο που με κρατουσαν όμως ηταν πιο ηπια κατασταση για εμενα. Starvation Hell. Μια ζωντανη κολαση για ολους τους κρατουμενους του επιπεδου μου. Δεν ηταν, όμως, κατι που δεν θα αντεχα με τιποτα. Στο κατω κατω λιγο λαδι για τις μηχανες μου ηθελα μονο. Γελασα με το ιδιο μου το «κρυο» αστειο, γνωριζοντας τι κολαση ζουν εκει περα χιλιαδες πειρατες και αλλοι καταδικοι. Βεβαια, ολοι το αξιζαν! Ολοι μηδενος εξαιρουμενου αξιζαν την θεση τους εκει! Ακομη και εγω…

Ο χρονος στην φυλακη αν μη τι άλλο με εβαλε σε πολλες σκεψεις! Τα πιο συχνα πραγματα που σκεφτομουν ηταν η συζητηση μου με τον Marine Commander Destro ο οποιος ισως πλεον πηρε προαγωγη. Ηταν κατι που με ενοχλουσε συνεχεια. Ημουν αραγε λαθος? «ΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΤΙ ΤΟΤΕ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ! ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ!» ηταν τα λογια του πριν από την μαχη μας. Ειχε δικιο? Θα μπορουσα να αλλαξω ολο το κακο που ειχε κανει η Κυβερνηση? Θα μπορουσα εγω μονος να την κανω μια «καθαρη» οργανωση? Όλα αυτά τα ερωτηματα βασανιζαν μερες το μυαλο μου, κανοντας με να υποφερω χειροτερα από οποιαδηποτε κολαση και αν βρισκομουν.

Ωσπου μια μερα… Παρατηρουσα τους αλλους κρατουμενους, ηταν ολοι αδυναμοι και χτικιάρηδες από τα βασανηστηρια, όμως ακομη και τοτε η φυση του πειρατη δεν μπορεσε παρα να εμφανιστει όταν μερικοι τροφιμοι της φυλακης προσπαθησαν να μου επιβληθουν. Βεβαια ακομη και χωρις το φρουτο μου τους κανονισα μια χαρα. Στο τελος με παρακαλουσαν για την ζωη τους την οποια όμως δεν τους χαρισα. Αν και εκαψα λιγη απομη από την πολυτιμη ενεργεια που ειχε αποθηκευτει στο Cyborg κορμι μου (μιας και δεν μπορουσα να παραγω νεα λογω των kairouseki Handpuffs) ενιωσα ένα αισθημα δικαιωσης καθως τετοια σκουλικια όπως αυτοι δεν δικαιουνται να ζουν. Και τοτε μπηκε ένα συμπερασμα που μου αλλαξε την ζωη…

Ευτυχως οι Μαρινς τους εχωσαν εδώ μεσα και ησύχασε ο κοσμος. Στην αρχη δεν συνειδητοποιησα τι ειπα αργοτερα όμως τρομαξα με αυτόν τον συλλογισμο μου. Μετανοιωνα γιατι ηξερα τι ειχα τραβηξει στα χερια τους θυμομουν καθαραμ σκλαβια, πειραματα, κακομεταχειρηση… «ΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΤΙ ΤΟΤΕ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ! ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ!» να τα λογια του Marine Commander ξανα. Μπορουσα αραγε να αλλαξω ότι μου ειχε συμβει? Όχι. Μπορουσα να κανω τις απαραιτητες ενεργειες για να μην συμβει σε αλλους? ΝΑΙ! Πως όμως? Μεσα από την ζωη του πειρατη? Ετσι που ολοι θα με κυνηγουσαν? Ετσι που δεν θα καταφερνα ουτε καν να μιλησω με τους σκλαβους να τους πω τι σκεφτομαι? Ετσι? Με μια ζωη μαχης και κουρασης? Στον δρομο της οποιας μαλλον θα με σκοτωνανε? Και ισως πριν καταφερω οτιδηποτε?

Ενώ… Σιγα σιγα συνειδητοποιησα την διαφορα των πειρατων με τους Μαρινς. Οι πειρατες ηταν αξεστοι, για να λυσουν όλα τα προβληματα τους κατεφευγαν στην βια! Αν ενας τυπος ελεγε έναν πειρατη ηλιθιο, που θα ειχε και δικιο, αυτό ηταν ικανος να καταστρεψει ολο το νησι του μονο για αυτό. Οι πειρατες ηταν αξεστοι τραμπουκοι που τρομοκρατουσαν τους παντες! Λιγοι ξεχωριζαν σαν εμενα! Αλλα ξεχωριζα? Δεν ειχα κανει ένα καρο καταστροφες? Δεν ειχα διαπραξει τοσα εγκληματα? Ειπα στον marine Commander Destro ότι δεν σκοτωσα κανεναν αθωο. Όμως οι Μαρινς που εφαγα τι ηταν? Τι μπορουσαν να κανουν εναντια στην καταστροφικη μου δυναμη? Δεν ηταν «αθωοι» μπροστα της?

Και εξαλλου, ότι κακο εκανε η Κυβερνηση, ότι εγλημα διεπραξε, οι Μαρινς δεν ηταν παρα οργανα, δεν ηταν αυτοι οι υπαιτιοι των καταστροφων! Αν υπηρχε ισχυρη βουληση! Αν καποιος ή μαλλον καποιοι μπορουσαν να ανατρεψουν ολο αυτό τον τροπο σκεψης? Να επηρεασουν κατά ένα εκατοστο την σκεψη των ανωτερων? Κανεις δεν θα μπορουσε να το κανει αυτό παρα οι ανωτατοι αξιωματικοι των Μαρινς. Ο Marine Commander Destro εκανε καθαρη την αποψη του με τα λογια του. Δεν ηταν εναντιον μου. Ηταν μαλλον υπερ της ιδεολογιας μου. Ο Fleet Admiral όμως? Οι Vice-Admirals? Αυτοι? Αυτοι θα μπορουσαν να καταλαβουν τι εννοω??? Και να μην καταλαβαιναν όμως όταν αποκτουσα θεση Admiral στους Μαρινς, τοτε θα καταφερνα να τους εμφυσησω οποια ιδεα ηθελα!

Ωπα! Ωπα! Που ταξιδεψε το μυαλο μου? Εγω Μαριν??? Εγω να γινω αυτό που μισω? Πως θα γινοταν αυτό. Εστω ότι εγω μετανοιωσα αλλα η κυβερνηση? Ο Fleet Admiral? Είναι αυτοί ετοιμοι να με δεχτουν? ΟΧΙ! Αυτό είναι το μονο σιγουρο. Αρα ενας νεος στοχος ξεπροβαλει για εμενα πλεον! Πρεπει να πεισω τους Μαρινς πως μετανοιωσα! Πρεπει να κανω τα παντα για να τους δειξω πως η δυναμη μου μπορει να τους φανει χρησιμη, και θα τους φανει! Πραγματικα, θα μπορουσα να κανω παπαδες στους μαρινς! Θα μπορουσα να τους ανεβασω ένα επιπεδο, γιατι δεν λεω καλος ο Commander Destro αλλα οι δυναμεις του ειχαν περιορισμους! Ειχαν συμαντικους περιορισμους!

Πλεον η αναγκη για να αποδρασω εγινε πιο σημαντικη. Πλεον θελησα να αποδρασω για να αποδειξω ότι ειμαι «καλο παιδι». Και θα το καταφερνα! Η περιοδος καταστροφων και ζημιων θα εμενε στο παρελθον! Η ζωη μου θα γινοταν «καθαρη» και οποιοσδηποτε πειρατης επεφτε στα χερια μου θα βιωνε την κολαση της δυναμης μου! Ημουν πλεον ενας άλλος ανθρωπος! Ημουν πλεον πολύ αποφασισμενος να αλλαξω παραταξη. Τοσο που μια κωλοφυλακη δεν θα με εμποδιζε από το να πραγματωσω τον στοχο μου!

Μες την ιδια την κολαση ειδα τους φρουρους! Παντα μας επισκεφτονταν για να μας επιθεωρησουν και φυσικα να μην χασουν την ευκαιρια να μας βασανισουν. Δεν μας αξιζε τιποτα λιγοτερο όμως! Χωρις να χασω χρονο εριξα διακριτικα λιγο λειζερ από τα οπλα του ανδροειδους κορμιου μου και χωρις να γινει αντιληφτο εκοψα τα κλειδια από την ζωνη ενός δεσμοφυλακα. Δεν το καταλαβαν, ουτε καν οι τροφιμοι δεν το καταλαβαν, καθως ετρεχαν να σωθουν από τις σαδιστικες ορεξεις των δεσμοφυλακων. Καποια στιγμη αυτοι σταματησα διπλα μου. Δεν κουνηθηκα!

-Δεν μας βλεπεις σκουληκι?
Αρχισα να γελαω.
-Δεν μας φοβασαι? Τωρα θα νιωσεις τον πονο.
Ηταν ο Saldeth και φυσικα δεν θα εχανε χρονο να με τυραννήσει. Αλλα δεν αφηνα τα κλειδια μακρια από το οπτικο μου πεδιο με τιποτα! Ο Saldeth φωναξε τα Bvlglori για να με χτυπησουν και να με κανουν να «χασω κάθε ενδιαφερον για τη ζωη» όπως ελεγε. Βεβαια οποιοσδηποτε στην θεση μου θα την εχανε αλλα εγω με το υπερσληρο κορμι μου περιοριστηκα σε λιγο πονο και πολύ προσποιηση πονου ετσι ώστε να μην καταλαβουν ότι ημουν ανδροειδες. Οι μπραβοι του Saldeth ηταν αρκετα ηλιθιοι για να μην καταλαβαινουν και ετσι εγω καταφερα να τους ξεγελασω πολύ ευκολα… Όπως παντα.

Μολις εχασε το ενδιαφερον του με εμενα και βαρεθηκε αποσυρθηκε από τις φυλακες και οι τροφιμοι ξανα βγηκαν από τις κρυψωνες τους. Εγω ειχα ηδη παρε τα κλειδια και απελευθερωνα τον εαυτο μου από τον περιορισμο των kairouseki handpuffs. Μολις το καταλαβαν αυτό οι υπολοιποι ορμηξαν πανω μου να μου παρουν τα κλειδια. Εγω απλα τα πεταξα μακρια και ετσι ολος ο οχλος πηγε προς το μερος που τα πεταξα. Συντομα ολοι λυθηκαν και καποιες πορτες ανοιξαν. Σε λιγο θα επιτυγχανα το σχεδιο μου…

Όπως περιμενα ολοι οι τροφιμοι αρχισα να ξεχυλιζουν από το 3ο επιπεδο σαν κοπαδι που τρεχει να σωθει από λυκους. Επικρατησε πανζουρλισμος καθως ανεβαιναν επιπεδο και οι φρουροι ετρεχαν να τους περιορισουν. Επικρατησε ενας κακος χαμος, μαχες, φωνες, αγωνια… Εγω απλα καθομουν στο επιπεδο μου και περιμενα. Μολις το χαος εδραιωθηκε για τα καλα αρχισα να ανεβαινω σιγα σιγα τα επιπεδα αντιμετωπιζοντας οποιον προσπαθουσε να με περιορισει αλλα και αποφευγοντας οποιαδηποτε μη αναγκαια μαχη.

Η αναβαση μου στα επιπεδα δεν ηταν δυσκολη λογω τους χαους που προκαλεσα. Τοση ωρα χωρις το kairouseki ειχα αρχισει παλι να ξεχειλιζω από ενεργεια και αφου εφτασα επιτελους στο ανωτερο επιπεδο ημουν ετοιμος να απελευθερωσω την ενεργεια που τοσο ευκολα μαζεψα! Θα ηταν ένα τεραστιο μπαμ αφου θα εβγαζα ολη μου την οργη. Οργη για την ηττα, οργη για τα βασανιστήρια, οργη για την λαθος ζωη που ισως ακολουθουσα τοσα χρονια! Ολη αυτή η οργη θα τροφοδοτουσε μια magnificent nuclear explosion…

Όμως δεν ημουν μονος. Με ειχαν παρει χαμπαρι και ιδιαιτερα ο warden της φυλακης ο Magellan. Ηταν ενας τρομακτικος ανθρωπος με δυναμεις που ουτε καν φανταζομουν! Ετσι αποφασισα μολις τον ειδα να ανεβαινει να κανω την δραπετευση μου ταχυτερη!
-Nuclear explosion!
Η εκρηξη κατεστρεψε ολο το βορειοανατολικο τμημα της φυλακης ανοιγωντας μια ομορφη τρυπα προς τον θαυμασιο ουρανο! Ηταν η ευκαιρια μου…

Όμως ο Warden ηδη με ειχε φτασει. Ηταν ετοιμος να απελευθερωσει τις δυναμεις του οατν του επιτεθηκα με πολυβολο και κανονια! Όμως κάθε τι που εφτανε το δερμα του βυθιζοταν σε αυτό και… εξαΰλωνοταν! Τι δυναμεις ειχε? Καποιο τυπο ενεργειας? Κατι σαν τις δικες μου δυναμεις? Όχι! Με τρομο αντικρυσα τις πραγματικες του δυναμεις όταν πλεον τις απελευθερωσε! Παραλιγο να παγωσω στην θεση μου και να μην αντιδρασω. Ηταν πραγματικα τρομακτικη δυναμη, ειχαν δικιο οσοι τροφιμοι τρομοκρατουνταν στο ακουσμα του…

Απεναντι μου ηταν ένα τεραστιο πλασμα από ακρως επικινδυνο δηλητηριο. Αν με βυθιζε μεσα στο δηλητηριο αυτό θα εβλεπα χωρις αμφιβολια τα ραδικια αναποδα! Θα ελιωνα σιγα σιγα σαν να ημουν παγωτο στην ζεστη! Ακομη και αν ειχα σκληρο σιδερο κατω από το δερμα μου δεν προκειται να αλλαζε κατι. ωστοσο ακομη δεν ειχα πει την τελευταια μου κουβαντα και με τον ουρανο από πανω μου αυτό που θα εκανα δεν θα μπορουσε να το ανατρεψει ουτε ο Magellan. Αυτος με κοιταξε στα ματια. Ηταν ετοιμος να επιτεθει?

Την στιγμη που ο Magellan απελευθερωνε την δηλητηριωδη Υδρα του πανω μου εγω εκτοξευομουν από την τρυπα που ανοιξα και εφευγα προς την ελευθερια! Ο Magellan προσπαθησε να απλωσει το δηλητηριο προς τον ουρανο οσο μπορουσε αλλαηταν ηδη αργα. Οι πτητικες μου ικανοτητες για άλλη μια φορα μου χαρισαν την ελευθερια! Ηταν η δευτερη φορα που σωνομουν από αυτές όπως τοτε από το εργαστηριο του Vegapunk! Το μονο που εμενα να κανω ηταν να αποφασισω που θα παω για να κρυφτω για λιγες μερες!

East blue δεν γινοταν. Το ειχα γυρισει ολο και ολοι με ηξεραν. Ετσι και αλλιως από εκει ειχα ξεκινησει και εκει ειχα πρωτο δημιουργησει την φημη μου! South Blue, το ιδιο. Και εκει ειχα κανει πολλα πραγματα και καταστροφες και ηταν και η θαλασσα που αιχμαλωτιστηκα! Αρα εμενε μονο η West και North Blue. Σε αυτές τις θαλασσες δεν ειχα παει τοσο συχνα και δεν ειχα περασει πολύ χρονο αρα μπορουσα να κρυφτω εκει με πολύ ασφαλεια. Τελειως τυχαια αποφασισα να παω στην West Blue και να κρυφτω στο πρωτο νησι που θα εβρισκα με την προυποθεση να μην ηταν κατοικημενο.

Μολις καταλαβα οτι ημουν στην West Blue το πρωτο νησι που ειδα ηταν και ο στοχος μου. Μολις κατεβηκα μου φανηκε αρκετα μικρο. Και η υφη του νησιου και του εδαφους... Κατι δεν πηγαινε καλα.
Με μεγαλη περιεργεια διαπιστωσα καποια ρομποτ που κινουνταν πιο μακρια...
προχωρησα και τα ειδα απο κοντα. Ηταν ρομποτ ζωα τα οποια μου αρεσαν με την πρωτη ματια και μαλιστα μου φανηκαν φιλικα αλλα καποια στιγμη οταν πλησιασα αρχισαν να μου ξερνανε φωτια και να με δαγκωνουν. Ετσι αναγκαστηκα να τα εξαυλωσω με τις δυναμεις μου. Πλεον εγιναν ψωμι για τοστ...

-Σου αρεσαν τα ζωακια μου???
Ηταν ενας αφανας τυπος με ασχημη φατσα που ξεπροβαλε απο μια γωνια και μου μιλησε.
-Ωραια ηταν αλλα πολυ απλη τεχνολογια.
-Οπως και εσυ... Η κανω λαθος? Δεν εισαι ρομποτ?
-Οχι φυσικα! Ειμαι ανδροειδες και εχω πολυ δυναμη μεσα μου και πολυ τεχνολογια για να αφησω εναν τενεκε σαν και εσενα να με κρινει!!!
Ο τυπος κομπλαρε και κολλησε λιγο...

Ηταν πολυ χαζος και το απολαμβανα. Τοσε μερες μεσα στο Ιμπελ μου ειχε λειψει λιγη μαχη και απεναντι σε εναν τοσο χαζο και επιθετικο τυπο δεν θα αρνιομουν μιαωραια και ευκολη μαχη!!!
-Λοιπον καταλαβες τι εννοω ή εχει καει ο επεξεργαστης σου?
-Κανεις δεν κοροιδευει τον Honki!
-Και τι θα κανεις για αυτο?
-Θα σε σκοτωσω!
-Χαχαχαχαχααχαχα! Δεν μπορεις! Αλλα η μαχη μας θα με αναζωογονησει λιγο. Ετσι και αλλιως θελω να δοκιμασω καποιες νεες μου ικανοτητες!

Τελικα ειχα δυναμωσει πολυ! Δεν ξερω αν ηταν η φυλακη ή η μαχη μου με τον Marine Commander destro αλλα οι δυναμεις μου ειχαν ανεβει σε αλλο επιπεδο!!!
Χωρις να δωσω σημασια στο ψοφιο σωμα του τυπου προοχωρησα πιο μεσα στο νησι.
τοτε ακουσα βηματα. Σιγουρα φιλοι του αλλου του μπουφου ειχαν ακουσει και δει τις εκρηξεις και ερχονταν να τον σωσουν! Ας ερχονταν! Θα τους αντιμετωπιζα ολους!!!
Κρυφτηκα σε κατι φυλλωσιες για να τους ξαφνιασω και να μην με περιμενουν!!!

Σε λιγο ξεπροβαλε ενας τυπος και μολις ειδε τον ηττημενο πεσμενο στο εδαφος ετρεξε πανω του και αρχισε να τον επισκευαζει. Τοτε βγηκα και εγω απο τις φυλλωσιες.
-Πραγματικα δεν χρειαζεται να τον επισκευαζεις! Ειναι παλιοσιδερα απλα!
-Τι λες ανοητε? Η τεχνολογια του ειναι υψηλη! Εγω τον εφτιαξα!
-Χαχαχα! τοτε εισαι ενας πολυ αχρηστος μηχανικος!!!
-Τι τολμησες να μου πεις?
-Ειπα οτι ειναι αληθεια!
Ο Αντιπαλος μου ομως διστασε να μου επιτεθει!