[Αρχή] The Unforgiven Pirates [Τέλος]

[Αρχή]

Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν σ'ένα δωμάτιο. Κοίταξα γύρω μου. Το μέρος μου φαινόταν γνωστό.
Ήμουν σ'ένα κρεβάτι και είχα επιδέσμους στα σημεία που είχα τραυματιστεί. Όσο προσπαθούσα να θυμηθώ το μέρος,
μια κοντόχοντρη νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο. Βλέποντάς την, θυμήθηκα που βρισκόμουν.
Ήμουν στο χωριό μου. Η νοσοκόμα ήταν η βοηθός του ιατρού του χωριού Jin. Η νοσοκόμα με πλησίασε και εξέτασε τις πληγές μου. Ένιωθα ευχάριστα που επιτέλους είχα γυρίσει στο χωριό μου, δίχως να χρειάζεται να κρυφτώ.
Όταν τελείωσε η νοσοκόμα, μου είπε:
"Ανόητα παιδιά! Το τραύμα στην πλάτη σου δε θα εξαφανιστεί ποτέ, αλλά να είσαι χαρούμενος που είχες μόνο αυτό. Σημαντικότερα, θα μπορούσατε να είχατε σκοτωθεί. Βέβαια δεν είστε πλέον παιδιά και τα καταφέρατε. Όλο το χωριό σας είναι ευγνώμων. Οι γονείς σου θα ήταν περήφανοι για σένα και για τον Gost!" και με αυτά τα λόγια βγήκε απ'το δωμάτιο πετώντας μου ένα γέλιο.

Ακούγοντάς τα αυτά, ένιωσα ακόμα περισσότερη ευχαρίστηση και δάκρυα χαράς κύλισαν στο πρόσωπό μου.
Άρχισα να γελάω και να κλαίω από χαρά μόνος μου σαν βλάκας, αλλά πλέον το συνειδητοποίησα,
είχαμε σκοτώσει τον Higuma και το χωριό ήταν ελεύθερο. Εκείνη τη στιγμή, μου πέρασε απ'το μυαλό ο Gost. "Τι κάνει αυτός τώρα;" σκέφτηκα και με μιας, σηκώθηκα απ'το κρεβάτι, φόρεσα τα ρούχα μου και βγήκα έξω απ'το δωμάτιο.
Εκεί ο Jin με είδε και πήγε να με σταματήσει, αλλά τον προσπέρασα με γρήγορες κινήσεις και βγήκα απ'το ιατρείο,
λέγοντας ένα "Ευχαριστώ!", ενώ από πίσω ακουγόταν ο Jin να λέει:
"Ανόητε! Μην σηκώνεσαι ακόμα θα ανοίξουν οι πληγές σου!!!" αλλά μάταια.

Έβλεπα τις ίδιες εικόνες... Αυτοί οι Ογκόλιθοι είχαν σχήμα κύβου... Είδα διάφορα τοπία με αυτούς τους Ογκολίθους... Είδα έναν σε έναν τάφο, έναν κάτω από μια τεράστια χρυσή καμπάνα με φόντο έναν καταγάλανο ουρανό, έναν μέσα στον πάτο της θάλασσας, έναν μέσα σε ένα ηφαίστειο περιτριγυρισμένο από μάγμα... Ήξερα ότι κάτι σήμαιναν και ότι είχαν κάποια σχέση με το Tsunami Sword μα δεν ήξερα ποια ήταν η σχέση αυτή... Άκουγα φωνές που είχα χρόνια να ακούσω... Η κούραση όμως δεν με άφηνε ούτε τα μάτια μου να ανοίξω, ούτε να μιλήσω... Μετά από λίγα δευτερόλεπτα με πήρε ο ύπνος...

Όταν βγήκα έξω υπήρχε πολύς συνωστισμός. Μόλις με είδαν, άρχισαν να χειροκροτούν και να με χαιρετούν.
Είχα να δω τους συγχωριανούς μου πολλά χρόνια και το ίδιο ίσχυε γι' αυτούς.
Αφού χαιρετήθηκα με όλους στα γρήγορα, πήγα προς το σπίτι του Gost. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα.
Εκεί είδα τον πατέρα του Gost, ο οποίος όταν με είδε σηκώθηκε απ'την καρέκλα στην οποία καθόταν και δώσαμε τα χέρια.
Είχε δυνατή χειραψία όπως πάντα "Γεια σας κύριε Siru!"
"Γεια σου J. είσαι καλά; Βέβαια κοιμάσαι μια μέρα οπότε μια χαρά είσαι!"
" :[m053o]: Ο Gost είναι εδώ;"
"Ναι, κοιμάται ακόμα. Θες να το ξυπνήσω;"
"Όχι...όχι, όλα καλά! :[m066]: " ήξερα ότι θα ήταν πολύ επίπονο για τον Gost να το ξυπνήσει ο πατέρας του.
Δε ξύπναγε τον κόσμο πολύ κόσμια... Ξαφνικά, κάπου απ'το βάθος του σπιτιού ακούστηκε η φωνή του Gost "ΦΑΓΗΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ! ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟΟΟΟΟΟ???"

Δεν ξέρω πόσες ήταν οι ώρες που είχα φτάσει. Όταν πλέον άνοιξα τα μάτια μου δυο πράγματα ένοιωσα... Φαγούρα και μια τρελή πείνα... Η φαγούρα δεν ήταν κάτι το τρομερό, προερχόταν από τουσ επιδέσμους... Αφού ήμουν σπίτι ήξερα ότι θα μου είχαν αφήσει φαγητό δίπλα στο κρεβάτι. Μα όταν γύρισα δεν είδα τίποτα... :[m0153]: .......... :[m067]: ......... :[m0643]: ......
"ΦΑΓΗΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ! ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟΟΟΟΟΟ???"
Στιγμές αργότερα μπήκε ο πατέρας μου με τον J.. Προσπάθησα να σηκωθώ μα δεν μπορούσα πόναγα φρικτά στην μέση...

Ο πόνος προερχόταν από τις γροθιές που είχα δεχθεί στην μάχη με τον ληστή... αφού είπαμε περιληπτικά όσα είχαν γίνει όσο λείπαμε... Μπήκε η μητέρα μου λέγοντας με ένα χαμόγελο:
"Τι κάνουν οι μικροί μου φύλακες;"
"Καλά είμαστε" λέει ο J.
Εγώ δεν απάντησα είχα εστιάσει όλη μου την προσοχή στις πιατέλες που κράταγε η μάνα μου στα χέρια της... Οι πιατέλες είχαν μια μεγααάλη ποσότητα από μακαρόνια με λευκή σάλτσα και μανιτάρια... Ένα πράγμα γύρναγε στο μυαλό μου το όποιο και φώναξα:
"Μ-Α-Κ-Α-Ρ-Ο-Ν-Ι-Α!!!!"
Η μητέρα μου με ένα χαμόγελο όπως πάντα άφησε την μια πιατέλα στα πόδια μου και την άλλη στα πόδια στου J. πέσαμε με τα μούτρα στο φαϊ...

"Μόνο;" είπα με στεναχωρημένο βλέμμα.
"Μην ανησυχείς θα σου φτιάξω κι άλλο." είπε η μητέρα μου και βγήκε από το δωμάτιο με ένα γλυκό χαμόγελο
που μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια. Μέσα σε μια στιγμή όλα σοβάρεψαν.
Ρώτησα τον J.: "Θέλεις να το πούμε;"
"Ποιο;" ρώτησε με περιέργεια ο J.
"Ποια είναι η σημαντικότερη αλλαγή που μας έχει συμβεί;"
"Σωστά."
"Αλλά τι μας συνέβη;"
" :[mo144]: :[mo144]: :[mo144]: Είσαι ηλίθιος; Εσύ δεν με ρώτησες; Πόσο ηλίθιος μπορεί να είσαι; Θες να μου πεις ότι δε ξέρεις;"
Εκεί ένιωσα κάποιον να με πνίγει. Ο πατέρας μου πάγωσε. Είδε την σκιά του J. να πνίγει τη δικιά μου...
Όταν άρχισα να γίνομαι μπλε, ο J. με άφησε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο πατέρας μου σοκαρισμένος ρώτησε: "Τι ήταν αυτό J.;"
"Μην ανησυχείς πατέρα, είμαι πιο δυνατός απ'αυτόν." είπα εγώ
"Μα... πώς...τι;"
"Ηρέμησε πατέρα. Θα στα εξηγήσουμε όλα. Τώρα όμως που έφαγα θέλω να πάρω έναν υπνάκο. Θα τα πούμε όταν ξυπνήσω."

Αφού βγήκα απ'το σπίτι του Gost, ήθελα να δω το χωριό μου ξανά,
να περπατήσω στα ίδια στενά και να μιλήσω με όλους τους κατοίκους. Πήρα τον κατήφορο,
πέρασα πάλι απ'το ιατρείο του Jin και κατευθύνθηκα προς το λιμάνι. Βρήκα την προβλήτα όπου καθόμασταν με τον Gost.
Ήταν ίδια, αν και λίγο παραμελημένη εξαιτίας των προβλημάτων. Ο δρόμος με τα καταστήματα ήταν εκεί
και παρ'όλες τις δυσκολίες και τις ζημιές, οι κάτοικοι συνέχιζαν να προσπαθούν να δουλεύουν και να βοηθάνε ο ένας τον άλλο.
Γύρισα όλο το χωριό, μίλησα σε μερικούς συγχωριανούς μου και έφτασα πάλι έξω απ'το σπίτι του παιδικού μου φίλου.
Χαμογέλασα. "Τα χει παίξει με την αδερφή του."

"Όι J.!" Γύρισα απ'την άλλη και είδα 3 χωρικούς να με πλησιάζουν.
"Τι κάνετε; Είστε όλοι καλά;"
"Χαχαχαχαχα! Μια χαρά τώρα που σταμάτησαν οι επιθέσεις! Δε σας είδαμε νωρίτερα... είχαμε να τελειώσουμε κάποια δουλειά!
Βασικά θα θέλαμε να τη δεις. Όλο το χωριό συμφώνησε και αφιερώσαμε αρκετούς μήνες για να τα καταφέρουμε. Έλα μαζί μας."
Με τα λόγια αυτά κατηφορίσαμε πάλι και στρίψαμε δεξιά σε ένα σημείο λίγο πιο έξω απ'το χωριό.
"Εξαιτίας των επιδρομών δεν μπορούσαμε να το φτιάξουμε μέσα στο χωριό. Ελπίζουμε να μην σε πειράξει και να σου αρέσει!"
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι με περίμενε. Σε λίγα λεπτά ήμασταν μπροστά στο δάσος όπου μέναμε τόσα χρόνια.
Μπήκαμε μέσα και συνεχίσαμε να προχωράμε. Μπροστά φαινόταν ένα σημείο, όπου δεν υπήρχαν δέντρα.
Εκεί, βρισκόταν ένα σπίτι, καλοφτιαγμένο, το οποίο προφανώς χρειάστηκε τα δέντρα που είχαν κοπεί για να κατασκευαστεί.

"Αυτό είναι το δώρο μας προς εσένα. Έχασες τους γονείς σου άδικα και γι'αυτούς και για εμάς, έθεσες τη ζωή σου σε κίνδυνο.
Το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε για σένα, ήταν να σου χτίσω με ένα σπίτι όσο πιο κοντινό με αυτό των γονιών σου."
είπε ο ψηλότερος χωρικός Ken. Ακούγοντάς τα αυτά,
θυμήθηκα τους γονείς μου, το σπίτι μου, το χωριό μου και τους κατοίκους. Έπεσα στα γόνατα και άρχισα να κλαίω.
Δάκρυα συγκίνησης, χαράς και αγάπης για τους ανθρώπους αυτούς κυλούσαν στο πρόσωπό μου χωρίς σταματημό.
Το μόνο που κατάφερα να αρθρώσω μέσα απ'τους λυγμούς μου, ήταν ένα "Σας ευχαριστώ όλους!"

Με ένα εγκάρδιο χαμόγελο, οι χωρικοί με άφησαν μόνο μου. Αφού ξαναβρήκα τον εαυτό μου,
σκούπισα το πρόσωπό μου και μπήκα στο σπίτι. Ήταν φωτεινό, καθαρό και πάνω απ'όλα ζεστό. Ένα πυκνό χαλί κάλυπτε το πάτωμα, ενώ το πρώτο δωμάτιο, ήταν ένα μεγάλο καθιστικό. Υπήρχαν πέντε καρέκλες και ένα τραπέζι,
πάνω στο οποίο υπήρχαν φωτογραφίες που είχαν καταφέρει να σώσουν απ'την πυρκαγιά.
Στάθηκα αρκετή ώρα μπροστά σ' αυτές. Ύστερα, συνέχισα προς το βάθος του σπιτιού, όπου υπήρχε η κρεβατοκάμαρα,
η κουζίνα και το μπάνιο. Σε όλα τα δωμάτια παρατήρησα ότι υπήρχαν έπιπλα απ'το παλιό μου σπίτι με τις αναμνήσεις μου,
αλλά ο Gost θα είχε τελειώσει με τους γονείς του ως τώρα.
Έτσι, κατευθύνθηκα προς την προβλήτα, όπου και θα συναντιόμασταν με τον Gost.

Μετά από κανά δύωρο ξύπνησα... Σηκώθηκα απ΄το κρεβάτι, αλλά με πόναγε ο ώμος και όλη η πλάτη μου. Βγήκα από το δωμάτιο και είδα ένα μικρό κοριτσάκι να παίζει με τα παιχνίδια μου.
Απόρησα. Σκέφτηκα ότι θα είναι κάποια ανιψιά ή ξαδέρφη μου κι έτσι πήγα στο τραπεζάκι κάθισα δίπλα στον πατέρα μου,
ο οποίος ήταν σκεφτικός. Το ρώτησα τι είχε και εκείνος μου απάντησε: "Είσαι γιος μου και έχουν συμβεί πολλά. Ο θείος σου πέθανε. Έχεις δύο ξαδερφούλες." Το διέκοψα "Δηλαδή αυτό το κοριτσάκι έξω απ' το δωμάτιό μου είναι ξαδέρφη μου;"
"Όχι αυτή είναι η αδερφή σου η Meisha."
"Ώ..."
"Ναι... έχεις αδερφή. Ξέρει ποιος είσαι, πώς είσαι. Της εξηγήσαμε και ελπίζουμε ότι κατάλαβε."
"Πόσο χρόνων είναι; Την έχει πειράξει κανείς; Πες μου, θέλω να μάθω τα πάντα."
"Δεν έχεις χάσει πολλά. Απλά σε έβλεπε σε φωτογραφίες και ρώταγε ποιος είσαι. Ξέρεις.. είναι 3 χρονών."
Ένα δάκρυ χαράς κύλισε στο πρόσωπό μου. "Θέλω να σας πω κάτι.....

...Φώναξε την μητέρα και φέρτε και ένα ποτήρι άδειο."
"Άδειο;"
"Ναι" Μετά από λίγο ήρθαν μέσα.
"Λοιπόν τι σημαντικό έχεις να πεις παιδί μου;" είπε η μητέρα μου.
"Λοιπόν εγώ και ο J. έχουμε κάποιες δυνάμεις. Έχουμε φάει δύο απ'τα φρούτα του διαβόλου." Οι γονείς μου πάγωσαν.
"Ξέρω ακούγεται τρελό. Που ν' ακούσετε για τις δυνάμεις μας. Ο J. όπως καταλάβατε ελέγχει τις σκιές.
Έφαγε το Kage Kage no Mi όπως μου έχει πει. Κουλό το ξέρω."
"Δηλαδή εσύ τι δύναμη έχεις;"
"Εγώ ελέγχω το νερό και γίνομαι ο ίδιος. Επομένως δεν μπορώ να τραυματιστώ."
"Τότε πώς ήρθες με τόσες πληγές;"
"Υπάρχει ένα μέταλλο το λεγόμενο Kairouseki (Sea Stone). Είναι το ισχυρότερο μέταλλο στη φύση στη φύση και είναι άθραυστο.
Είναι η μόνη μου αδυναμία όπως βέβαια είναι και οι φυσικοί μου εχθροί, όπως ο ηλεκτρισμός και ο κεραυνός."
Οι γονείς μου δεν είχαν τι να πουν. Τους καθησύχασα λέγοντάς τους ότι το ελέγχω σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ύστερα ρώτησα τον πατέρα μου που είναι το Tsunami Swrod.

Μου είπε ότι βρίσκεται σε ένα κουτί στην αποθήκη. Όταν το είδα από μακρυά,
είπα στον πατέρα μου να το φέρει γιατί το κουτί ήταν από Sea Stone. Πήγε και το πήρε. Συγκινημένος μου είπε:
"Όταν στο έδωσα ήσουν ένα μικρό παιδάκι που με το ζόρι το έσερνες. Τώρα είσαι ολόκληρος άνδρας, πολύ δυνατός με λαμπρό μέλλον. Θέλω να σου ομολογήσω κάτι. Ο προπάππους σου ήταν πειρατής με ένα bounty των 90.000.000.
Το όνομά του... Tsiru 'The WaterSinner'. Και αυτή εδώ, ήταν η σημαία του. "
Ύστερα από όλα αυτά το μόνο που ήθελα ήταν να χαρώ την αδερφή μου. Έπαιξα σαν παιδί. Μα η ώρα πέρναγε και δεν είχα δει τον J. Λοιπόν, πήρα την Meisha και κατέβηκα στην προβλήτα.

Λίγη ώρα αργότερα, ήμουν στην προβλήτα του λιμανιού και καθόμουν. Ο Gost δεν άργησε να φανεί.
Μαζί του είχε φέρει την μικρή του αδερφή, Meisha, η οποία ήταν συνεπαρμένη απ'το μέρος. Όταν τους είδα, χαμογέλασα.
Απ'ότι φαινόταν κανένας απ'τους δυο μας δεν είχε όρεξη να μιλήσει.
Συνέβησαν πολλά σε πολύ λίγο χρόνο και χρειαζόμασταν ένα διάλειμμα.
Τελικά ρώτησα: "Ενημέρωσες τον πατέρα σου για τις δυνάμεις σου;"
"Ναι"
"Και πώς το πήρε;"
"Μια χαρά!"
Το "Μια χαρά" το είχε πει πολλές φορές και ακούγοντάς το, ξέσπασα σε δυνατά γέλια.
"Ουφ!" είπα σταματώντας να γελάω. Ο Gost δεν ήταν όσο ζωηρός όσο συνήθως, κοίταζε επίμονα τον ορίζοντα.
"Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα;" είπε γυρνώντας προς το μέρος μου.

"Ξέρεις Gost..."
"?"
"Τόσον καιρό που πολεμούσαμε, δεν κάναμε ένα πράγμα."
"Τι δηλαδή;"
"ΜΠΥΡΕΣ!"
"ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ!!! :[m207]: "
Μετά απ'αυτά τα λόγια, γυρίσαμε σπίτι του Gost για να αφήσουμε την Meisha και με τεράστια ταχύτητα τρέξαμε προς την ταβέρνα του χωριού. Όταν έφτασε στην είσοδο, ο Gost έλειπε."Έλεος! Πώς τα κατάφερε;"
"ΟΟΟΟΟΟΙΙΙΙ!!! Gost!!! ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;;;"
"Εδώ πάνωωωωωωωω." ακούστηκε η φωνή του από κάπου μακριά.
Κοίταξα γύρω μου και τον είδα στην κορυφή του λόφου δίπλα στην ταβέρνα.
"Τι κάνεις εκεί ρε;"
"Δεξιά είπες να πάμε!"
"Αριστερά ρε τούβλο. Ούτε το χωριό σου δε θυμάσαι!;"
" :[m082]: Καλά έρχομαι."
"ΟΧΙ. Θα έρθω να σε πάρω εγώ. ΜΗΝ ΚΟΥΝΗΘΕΙΣ ΑΠΟ ΚΕΙ!"
"ΟΚ!!!"

Και έτσι έκανα. Μετά από κανά δεκάλεπτο και μπόλικες σφαλιάρες, φτάσαμε και πάλι μπροστά στην ταβέρνα.
"Θα μπω θεαματικά."
"Όχι...Μην τολμήσεις."
Αλλά ήταν ήδη αργά. Είχα ήδη μπει μέσα φωνάζοντας "Να μας τε κι εμείς!"
"Καθίστε μαζί μας!"
"Όχι!!! Μαζί μας!" ακούστηκε μια άλλη φωνή.
Όλο το βράδυ μας κέρναγαν μπύρες και ρούμι. Μας έφεραν πολλά φαγητά... έτρωγα του σκασμού και συνέχιζα να τρώω.

Αντιθέτως ο J., φλέρταρε με την κόρη του ιδιοκτήτη, την Eliza (και όπως λέει ο Sanji) "Eliza-chwaan!!! :[m055]: :m098]: "
Για να μη γίνει καυγάς είπα ότι ο J. ήταν μεθυσμένος γι αυτό έκανε ότι έκανε και την έπεφτε στην Eliza.
Σε κάποια στιγμή ένας άτυχος συγχωριανός με προκάλεσε σε διαγωνισμό φαγητού. Φυσικά και έχασε, αφού έφαγα και από τα δικά του γιατί πείναγα πολύ.
Όλο το βράδυ πέρασε κάπως έτσι. Το ξημέρωμα μας βρήκε να κοιμόμαστε πάνω στην μπάρα της ταβέρνας, όπου μας ξύπνησε ο ιδιοκτήτης.

Με ξύπνησε ο ιδιοκτήτης πάνω στην μπάρα της ταβέρνας. Το κεφάλι μου πονούσε και με το ζόρι σηκώθηκα απ'το σκαμπό. "Ευχαριστούμε κύριε Harumo και συγγνώμη αν χαλάσαμε ή κάναμε τίποτα. Θα σας βοηθήσουμε να το φτιάξετε."
του δήλωσα κρατώντας το κεφάλι μου και παραπατώντας απ'τη ζάλη.
"Όλα καλά. Το σημαντικό είναι ότι πέρασαν όλοι όμορφα." απάντησε πλένοντας τα ποτήρια.
"Gost άνιωθε! ΞΥΠΝΑ!" και ρίχνοντάς του μια γροθιά στο κεφάλι ξύπνησε φωνάζοντας: "Ποιος είναι; Πού είναι; Από πού;"
"Σκάσε βλάκα!!!"
":[m074]:"
"Ευχαριστούμε και πάλι! Καλό ξημέρωμα!"
Βγήκαμε απ'την ταβέρνα παραπατώντας. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι μου.
"Πονάει το κεφάλι μου." είπε χασμουριώντας ο Gost.
"Τότε γιατί χασμουριέσαι;;; :[m070o]:"
"Νυστάζω και πονάω.:[m082]: "
" :[m053o]: :[m053o]:"
"Αλήθεια που πάμε;"
"Τι σε νοιάζει; Λες και θα θυμάσαι το δρόμο και το μέρος μετά."
"Α! Ωραία... Τελικά που πάμε;"
":[m0643]: :[mo144]:" " :[m074]: :[m074]:"

"Σπίτι μου. Θα κοιμηθούμε εκεί."
"Α! ΟΚ! Σπίτι σου..." λίγα δεύτερα αργότερα "Σπίτι σου; Πώς; Πού; Πότε;"
"Ε; Αααα! Ξέχασα να στο πω! Οι χωρικοί ξανά έχτισαν το σπίτι των γονιών μου στην άκρη του δάσους."
":[m053o]: :[m053o]:! Αυτό είναι σημαντικό ξέρεις."
"Ναι."
"Μόνο αυτό έχεις να πεις;"
"Τι άλλο να πω;"
":[m096]:"
Εν τέλει, φτάσαμε στο σπίτι μου, μπήκαμε μέσα και μετά τις σπαστικές ζητωκραυγές του Gost ξεραθήκαμε στον ύπνο.

Όταν ξύπνησα, ο Gost ήταν ήδη ξύπνιος. "Όπα; Ξύπνησε πιο νωρίς από μένα; Έλεος."
Σηκώθηκα απ'το κρεβάτι μου και είδα τον Gost όρθιο στο καθιστικό. "Μέρα!", αλλά δεν απάντησε.
Τον πλησίασα και τον είδα να κοιμάται. "Κοιμάσαι όρθιος τρισάθλιε. Σιγά μη ξύπναγε πριν από μένα. ΞΥΠΝΑ ΛΕΩΩΩΩ!"
φώναξα ρίχνοντας του μια μπουνιά στο πρόσωπο. "Εεεε! Τι βαράς πρωί πρωί;"
"Κοιμόσουν όρθιος."
"Α! Έχει τίποτα να φάμε;"
"Όχι."
" :[m003]: "
"Κυριότερα. Πρέπει να πάμε να πάρουμε το κεφάλι του Higuma απ'την πρώην βάση του. Οι χωρικοί χρειάζονται τα χρήματα."
"Ναι, αλλά πρέπει να φάω πρώτα."
" :[m756o]: :[mo144]: " " :[m074]: :[m074]: "
"Καλά... πάμε."

Έτσι ντυθήκαμε και πήγαμε στην ερειπωμένη βάση του Higuma. Ήταν μεγάλη διαδρομή και με ωραίο τοπίο. Όταν είχαμε πάει για να τον σκοτώσουμε δεν ενδιαφερόμασταν γι αυτό.
Παντού υπήρχαν δέντρα, πλούσια σε φύλλωμα και φρούτα. Αφού περνάγαμε μέσα απ' τα δάση, ο Gost μου είπε:
"Αλήθεια, που κοιμηθήκαμε;"
" :[m023o]:! Στο σπίτι που έχτισαν για μένα οι χωρικοί."
"Αλήθεια; :[m135]: !"
"Ναι. Μοιάζει πολύ με το παλιό μου..."
Ο Gost δεν με ακολουθούσε πλέον. "Χάθηκε! Πάλι!" "GOOOST! ΒΛΑΚΑ!"
"Μμμ.... έγα, κι χες;" απάντησε μπουκωμένος πάνω σε ένα δέντρο.
" :[m0643]: Κατέβα κάτω!"
"Μα πεινάω!"
"Δε με νοιάζει :[mo110]:!"
"Καλά!" παίρνοντας τρία ακόμα φρούτα, κατέβηκε απ'το δέντρο και συνεχίσαμε την πορεία μας.

Ύστερα από ένα τρίωρο ταξίδι, φτάσαμε στη βάση. Όλα ήταν όπως τα αφήσαμε, κατεστραμένη πύλη και κτήρια, πολλά πτώματα,
ενώ παντού υπήρχαν σημάδια μάχης. Πήγαμε προς το κτήριο του Higuma και βρήκαμε το κεφάλι του λίγο έξω απ'τα ερείπια.
"Βρωμάει! Α! Ξέρω! Κάποιος άφησε το φαγητό να σαπίσει. Τι χαζός."
" :[m074]: " " :[m0643]: "
Αφού πήρα το κεφάλι, ήταν ώρα να κατηφορίσουμε προς το χωριό

Έτσι ξεκινήσαμε προς το χωριό. Ήθελα πολύ το κεφάλι και αφού έσπασα τα νεύρα του J., τον ανάγκασα να μου το δώσει.
"Μπουυυυυ! Είμαι ο Higuma! Χαχαχαχα!"
" :[m096]: Είσαι βλάκας.".
Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και το ηλιοβασίλεμα έκανε έντονη την εμφάνισή του. Τελικά φτάσαμε στο ψηλό λόφο πάνω απ'το χωριό. Κατεβαίναμε προς την πλατεία του χωριού, όπου και θα αφήναμε το κεφάλι. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με το γεγονός.
"Οοοο! Το χωριό μας. Πάμε!!!" κι άρχισα να τρέχω προς τα εκεί.
"Τώρα το είδε... :[m096]: " είπε ξεφυσώντας ο J.

Έβλεπα κόσμο στην πλατεία. Έτσι προσπέρασα τον J. γιατί είχα κάτι πονηρό στο μυαλό μου.
Έκρυψα το κεφάλι σε έναν σάκο και έφτασα στο λιμάνι.
O J. ήταν πιο πίσω, ενώ εγώ χώθηκα μέσα στο πλήθος και βγάζοντας το κεφάλι, άρχισα να φωνάζω:
"ΝΑΙ! Έχω το κεφάλι του Higuma. ΝΑΙ! Διαλύσαμε τη βάση του και σκοτώσαμε πολλούς ληστές."
Την ίδια στιγμή έφτασε στο λιμάνι o J. και μου είπε ότι είχε δει ένα πλοίο στο λιμάνι.