άρωμα θανάτου[ΤΕΛΟΣ]

βρισκόμουν στην καλύβα και πακετάριζα σε κιβώτια πράγματα που ήθελα να κρατήσω και όταν ξαναγυρίσω κάποια μέρα να τα έχω και πάλι.είχα πει στον Yahiko τον μπάρμαν πως θα του πήγαινα κάτι κουτιά που ήθελα να φυλάξει στην αποθήκη του σπιτιού του μέχρι να γυρίσω.ναι,ήταν αλήθεια το είχα αποφασίσει πια, θα έφευγα.ήθελα να γυρίσω όλες τις θάλασσες και να γίνω όσο πιο δυνατή γίνεται, και τέλος ήθελα να κάνω έναν χάρτη της Grand line..πρώτα απ όλα όμως θα κοίταζα να βρω ένα πλήρωμα και φυσικά να ξανασυναντήσω τον αδελφό μου.ήθελα πολύ να τον δω..μου έλειπε και η αλήθεια είναι πως μέσα μου ήλπιζα πως θα τον έβρησκα σε κάποιο νησί πριν παει στην grand line.<να με σκέφτεται καθόλου άραγε..?>ρωτούσα και ξαναρωτούσα τον εαυτό μου χαμηλόφωνα καθώς κοιτούσα έξω απο το παράθυρο..

όταν επανήλθα σήκωσα τις 3 κούτες που είχα γεμίσει και κίνησα για το σπίτι του yahiko.ήταν ένα όμορφο μικρό πέτρινο σπίτι με κόκκινα κεραμίδια και μια καμινάδα που κάπνιζε..είχε μία αυλή γεμάτι χρωματιστά λουλούδια και έναν κήπο με λαχανικά, αναμενόμενο αφού έμενε με την μητέρα του. ο yahiko ήταν ο τύπος του άνδρα που το παίζει δυνατος, άτρωτος και γυναικάς αλλά πρώτη θέση στην καρδιά του είχε η μανούλα του η οποία κανάκευε τον κανακάρη της σαν να είναι ακόμα μωρό, να τον κυνηγάει με τον πλάστη όταν δεν είναι καλό παιδί και να τον πρίζει να βρει γυναίκα!

χτύπησα την πόρτα και η κυρία ayumi μου άνοιξε.όταν με είδε σάστησε έχασε τα λόγια της.είχα πολλά χρόνια να έρθω εδώ...
ο Yahiko είναι μέσα?>ρώτησα με γλυκιά φωνή και της χαμογέλασα
<...ναι...πε...πέρασε μέσα σάκουρα.>μου είπε διστακτικά.εγώ πέρασα μέσα.το σπίτι ήταν φωτεινό γεμάτο αντίκες και και αγαλματίδια με γάτες. παρατήρησα ακόμα έναν λευκό γάτο να αράζει σε μια πολυθρόνα.

<ο yahiko είναι στο δωμάτιό του πρώτη πόρτα αριστερά.>μου είπε και πήγε στην κουζίνα

<ευχαριστώ>της απάντησα.και με τις κούτες στα χέρια πήγα προς το δωμάτιο του γιαχικο με μεγάλη προσοχή ώστε να μην πάρω τίποτα σβάρνα. έσπρωξα την καφέ πόρτα και πέρασα μέσα.

ο yahiko ήταν πεσμένος στο κρεβάτι κυριολεκτικά σαν πτώμα!είχε ανοιχτά τα χέρια και τα πόδια και ροχάλιζε σαν γουρούνι με ανοιχτό το στόμα.επιπλέον ήταν μόνο με το εσώρουχο!!!!εντάξει κοπέλα είμαι δεν άντεξα να μην σχολιάσω απο μέσα μου : <ωραίο πισινό έχει!!!δεν το ήξερα!>σκέφτηκα.
τον πλησίασα και τον σκούντηξα με το χέρι μου λέγοντάς του:
<Yahiko...ξύπνα ρε στόκε!!!>
εκείνος άνοιξε τα μάτια του και του πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει που βρισκόταν ποια είμαι και γιατί είμαι εδώ.
μετά με μία κίνηση με τράβηξε στο κρεβάτι και ήρθε απο επάνω μου.
<τι κανεις εκεί ρε μα&%$# ??!!!!>του φώναξα και τον έσπρωξα.αυτό μου έλειπε τώρα..-.-
<νόμιζα πως ήθελες...>μου είπε με ένα απογοητευμένο βλέμμα.

<όχι...με παρεξήγισες..σου έφερα τα πράγματα..είναι όλα μέσα σε αυτές τις κούτες,...τέσπα έλα σήκω!!πάμε βόλτα!έχει πολύ ωραία μέρα εδώ...!>του είπα ξερά.

ήθελα να περπατήσω στην πόλη, να την 'χορτάσω' αφού σε 2 μέρες θα έφευγα.ήθελα -όσο γινόταν- να αναπληρώσω κάποιο απο τον χαμένο χρόνο αυτά τα δύο χρόνια.ακόμα και τώρα που ο μοργκαν ήταν νεκρός ήταν επικίνδυνο να τριγυρνώ.ήμουν καταζητούμενη.
αφού ντύθηκε ο Yahiko χαιρετήσαμε την μητέρα του και φύγαμε.περπατούσαμε προς το λημάνι. ο Υahiko μου έλεγε τα δικά του, στην πραγματικότητα όμως δεν έδινα σημασία.προσποιούμουν πως τον άκουγα όμως στην πραγματικότητα σκεφτόμουν τα δικά μου.είχα πολλά στο κεφάλι μου.ένιωθα λες και κάτι έλειπε απο μέσα μου.ήρθε στο μυαλό μου ο kenshin, μου έλειπε..θα έδινα την ίδια μου την ζωή για να γυρνούσε πίσω.αν και τώρα ο θυμός μου είχε ξεθυμάνει καθώς είχα εκδικηθεί του υπαίτιους για τον θάνατό του, ποτέ δεν μπόρεσα να συχωρέσω τον εαυτό μου που δεν προσπάθησα να εμποδίσω τον θάνατό του.φυσικά ήξερα πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα αλλά τουλάχιστον έπρεπε έστω να προσπαθήσω άσχετα αν θα είχε αποτέλεσμα ή όχι.

ο Υahiko δεν είχε καταλάβει ότι δεν τον πρόσεχα.συνέχιζε να μιλάει και εγω απλά συμφωνούσα η διαφωνούσα με αυτά που έλεγε κάνοντας ένα νεύμα.
την προσοχή μας όμως τράβηξε ένα μεγάλο πλοίο με πειρατική σημαία που ήταν αραγμένο στο λιμάνι.κάτι περίεργο συνέβαινε εαν έκρινα σωστά απο την αναμπουμπούλα στην οποία βρίσκονταν οι πολίτες.πλησιάσαμε διακριτικά το πλοίο για να δούμε τι συμβαίνει.είδαμε ένα τσούρμο πειρατές να έχουν αράξει στο κατάστρωμα και να τα κοπανάνε.
προσωπικά τους άκουσα να λένε κάτι για κλεμμένα μπέλι. είχαμε ένα θέμα εδώ.

<θα ήταν καλύτερα αν πήγαινες σπίτι στην μητέρα σου..>είπα με σοβαρό βλέμμα στον yahiko.

<γιατί>με ρώτησε και είχε πάρει ένα βλέμμα του στιλ καλά τι στο καλό λέει αυτή τώρα?!

<απλά κάνε αυτό που σου λέω!υποψιάζομαι πως κάτι πολύ άσχημο θα παιχτεί εδώ πέρα.>του είπα με σοβαρό τόνο.
εκείνος τελικά έφυγε για το σπίτι του.

είδα μία γυναίκα να τρέχει κλαίγοντας.έτσι λοιπόν καθώς πέρασε απο δίπλα μου την έπιασα από το μπράτσο και την σταμάτησα.εκείνη κοκάλωσε απο τον φόβο.
<...μη...μην με πειράξεις..>μου είπε με τρεμάμενη φωνή.

<μην φοβάσαι δεν θα σε πειράξω!!α! και συγνώμη για το χέρι.>της είπα και της το άφισα..εκείνη έτριψε λίγο το μπράτσο της και με κοίταξε.
<ήθελα να σε ρωτήσω αν ξέρεις τι συμβαίνει εδώ...γιατί όλοι αυτή η αναμπουμπούλα και ποιοι ήταν αυτοί οι πειρατές?>την κοίταζα στα μάτια.

<εμ να...αυτοί είναι ένα πλήρωμα πειρατών που μόλις ξεκίνησαν και δεν είναι γνωστοί. λεηλατούν σπίτια της πόλης με σκοπό να αποκτήσουν πλούτη και φήμη!!συγγνώμη μα πρέπει να φύγω!!.μου είπε η γυναίκα και έφυγε τρέχοντας!

σκόπευα να μάθω τι παίζει εδώ πάση θυσία.δεν θα άφηνα κανένα να κάνει κακό στην πόλη μου ήτε ήταν πειρατής ήτε ήταν μαριν.
θα πήγαινα στην πόλη ώστε να κάνω μια εκτίμηση της κατάστασης και μετά θα πήγαινα να δώσω ένα μάθημα στον καπετάνιο αυτών των πειρατών.θα έμπαινα στο πλοίο με την πρόφαση πως και καλά θέλω να μπω στο πλήρωμα..πιστεύω πως η πρόταση μου θα ήταν αρκετά δελεαστική καθώς έχω μπάουντι...και λογικά πρέπει να έχει ανέβει εξ αιτίας των τελευταίων μου μαχών.εν τέλει θα του ζητούσα να μιλήσουμε οι 2 μας και όταν θα μέναμε μόνοι μας θα τον σκότωνα...μαζί και όποιον απο το πλήρωμα θα προσπαθούσε να μου επιτεθεί

έτσι λοιπόν κίνησα για το κέντρο της πόλης...
στην αρχή όλα φαίνονταν νορμάλ...αλλά όσο πλησίαζα στο κέντρο τόσο η κατάσταση χειροτέρευε..υπήρχαν κάποια μισοκατεσραμένα σπίτια, γυναίκες με παιδιά που έκλαιγαν στους δρόμους, άνδρες νεκροί. μα που σκατά ήταν οι μαρινς???έλεος!!ένιωθα τεράστια οργή. πως μπορούσαν να το κάνουν αυτό?εννοώ δεν λυπούνται αυτές τις οικογένειες? κάποιος έπρεπε να τους δώσει ένα μάθημα και απότι φαινότανε αυτός ο κάποιος θα ήμουν εγώ...αφού οι μαρίνς δεν ενδιαφέρονται καν.

την προσοχή μου τράβηξε ένα ουρλιαχτό

<ααααααααααααααα!!μαμά!! μανούλα μου ξύπνα σε παρακαλώ!!!μαμάα..τι της έκανες κάθαρμααα??>ακούστηκε μία παιδική φωνή που τράβληζε από το κλάμμα. μετά άκουσα ένα βροντερό γέλιο

<χαχααχχααχχα η μαμά σου δεν θα ξαναξυπνήσει κοριτσάκι!!!και ετοιμάσου να κοιμηθείς και εσύ για πάντα !χαχαχαχαχαχχα ας μου έδινε τα λεφτά!!!>ακούστηκε μια άλλη φωνή. κινήθηκα προς τα εκεί δεν θα άφηνα να πειράξει το κοριτσάκι.


<μα δεν έχουμε λεφτά!!σε παρακαλώ μην μου κάνεις κακό μην με πειράξεις!!!>έλεγε το μικρό κοριτσάκι κλαίγοντας.
εκείνη την στιγμή μπήκα μέσα στο σπίτι που είχε σπασμένη πόρτα.ένας άντρας ψηλός και γεροδεμένος είχε στριμώξει ένα όμορφο ξανθό κοριτσάκι σε έναν τοίχο και την σημάδευε με ένα σπαθί.

<πωπω ένας άντρας που τα βάζει με μικρά κοριτσάκια!!! γιατί δεν τα βάζεις με κάποια στα μέτρα σου ρε μα@#$% ή μήπως φοβάσαι?? >του είπα με ειρωνικό υφάκι. εκείνος κινήθηκε κατα επάνω μου και με έκοψε κάθετα με το σπαθί του, χωρίς αποτέλεσμα όμως καθώς εγώ ξαναενώθηκα. τον κοίταξα στα μάτια και χαμογέλασα στραβά

εκείνος κινήθηκε τρομαγμένος προς τα πίσω και μου είπε...<αααα!!είσαι χρίστης φρούτου!!!μην με πειράξεις!!!!!>

<δεν σκοπεύω να σε σκοτώσω...σε χρειάζομαι επειδή θέλω να μπω στο πλήρωμα σου.για αυτό θέλω να με οδηγήσεις στον καπετάνιο σου.α!και άσε το κοριτσάκι ήσυχο.> του είπα με παγερό βλέμμα και γύρισα προς την πόρτα. εκείνος έκανε ένα καταφατικό νεύμα και με ακολούθησε έξω.
ήθελα να σπάσω στο ξύλο και μετά να σκοτώσω αυτόν τον μπα&%$#@! αλλά έπρεπε να συγκρατηθώ μέχρι να ολοκληρώσω τον σκοπό μου.

με οδήγησε στο πλοίο τους στο λιμάνι.
όταν ανέβηκα επάνω όλοι οι πειρατές με κοιτούσαν σαν ξελιγωμένοι αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία.έπρεπε να το παίξω χαλαρή μέχρι να μου δοθεί η ευκαιρία να σκοτώσω τον καπετάνιο.
με πήγε στο υψηλότερο κατάστρωμα όπου βρισκόταν ο καπετάνιος.
ήταν ένας χοντρός με μακρύ λαδωμένο μαλλί ο οποίος καθότανε σε μια πολυθρόνα που αν έκρινα απο την μυρωδιά που ανέβλυζε από αυτόν πρέπει να καθόταν εκεί για πολύ καιρό καθώς λογικά είχε χρόνια να κάνει μπάνιο και η πολυθρόνα ήταν μες στην μπίχλα. δίπλα του υπήρχε ένα τραπεζάκι με μία ασημένια πιατέλα γεμάτη μπούτια απο κοτόπουλο.αυτός τα καταβρόχθιζε το ένα μετά το άλλο σαν γουρούνι.ήταν πραγματικά η πιο αποκρουστική σκηνή που είχα δει στην ζωή μου.

<capten koujo αυτη η κοπέλα μου ζήτησε να την φέρω σε εσάς διότι λέει πως θέλει να μπει στο πλήρωμα..>είπε ο ανόητος πειρατής που πήγε να σκοτώσει τ κοριτσάκι

<δεν είπα πως δεν μπαίνει όποιος να ναι στο πλήρωμά μας άχρηστε!!!????λυπάμαι κοπέλα μου αλλά φύγε πριν σε σκοτώσω.!>είπε ο καπετάνιος και έβγαλε την μπότα του και την πέταξε στον πειρατή. άσχετο αλλά κόντεψα να λιποθυμήσω απο την βρόμα. συν του οτι είχε μια τρύπα εκεί που είναι το μεγάλο του δάχτυλο στην κόκκινη κάλτσα που φορούσε!!!

<μα καπετάνιο η κοπέλα είναι δυνατή έχει φάει φρούτο!!πήγα να την κόψω με το σπαθί και ξαναενώθηκε!!!>είπε με απολογητικό τόνο ο πειρατής.

ο καπετάνιος με κοίταξε σκεπτικός και είπε:<βγάλε την κουκούλα σου!>
εγώ την έβγαλα και εκείνος με κοίταξε μετά φώναξε σε έναν άλλο πειρατή να του φέρει τα μπάουντι πόστερς

ένας κοντός πειρατής του έφερε μια στίβα με μπάουντι πόστερς και αυτός τα ξεφύλλισε μέχρι που σταμάτησε σε ένα...

<dark assassin sakura....21.000.000 bounty....ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΗ?>είπε και μου έδιξε το ποστερ.21.000.000???πότε έφτασα εκεί?...σκεφτηκα..

τον κοίταξα στα μάτια και του απάντησα με σταθερή φωνή <ναι εγώ είμαι..
αυτός με κοίταξε με καχυποψία και με ξαναρώτησε <
και γιατί θες να μπεις στο πλήρωμά μου???>

χμμμ δεν ήταν και τόσο χαζός τελικά.μόνο που εγώ ήμουν πιο έξυπνη.εν τω μεταξύ όλο το πλήρωμα είχε μαζευτεί και σχολίαζε.

<θέλω να μπω γιατί είδα πόσο δυνατό είναι το πλήρωμά σου και τι έκανε στην πόλη.>είπα με σταθερό βλέμμα.ήμουν καλή στα ψέματα.

αυτός γέλασε δυνατά και είπε < φέρτε ρούμι για να γιορτάσουμε την άφιξη του νέου μας μέλους!!!>

έτσι λοιπόν όλη μέρα πίναμε ρούμι και 'γιορτάζαμε' το ότι μπήκα στο πλήρωμα.η αλήθεια είναι όμως πως εγώ περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να δράσω.
και αυτή ήρθε όταν έπεσε η νύχτα.πρότεινα να μείνω ξύπνια στο κατάστρωμα να φυλάξω μαζί με άλλους 2 πειρατές.
όταν κοιμήθηκαν όλοι τους πλησίασα.
<τι γίνεται παιδιά?>είπα με ένα σαγινευτικό βλέμμα.οι πειρατές χαμογέλασαν

<γεια σου κούκλα.εδω έχουμε όρεξη...για παιχνίδια. εσύ??>μου είπε ένας απο τους δυο βρωμιάρηδες.

<και εγώ...>του είπα και τον πλησίασα. <ασ παίξουμε λοιπόν >είπα και τράβηξα το stealth katana.με μία κίνηση έριξα νεκρό τον πειρατή.ο άλλος προσπάθησε να μου επιτεθεί αλλά δεν ήταν αρκετά γρήγορος.είχε την ίδια μοίρα.

κατέβηκα τις σκάλες για τα αμπάρια.βρέθηκα σε έναν διάδρομο.υπήρχε μία πόρτα στα δεξιά μία στα αριστερά και μία μπροστά μου. απο τις πόρτες δεξιά και αριστερά ακούγονταν ροχαλητά.
σκέφτηκα πως εκεί κοιμόταν το πλήρωμα..έτσι άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα..υπήρχαν καμιά δεκαριά πειρατές που κοιμόνταν σε αιώρες και ντιβάνια.
ένας κοιμόταν σε ένα ντιβάνι δίπλα στην πόρτα.τον πλησίασα και του κάρφωσα στην καρδιά το κατάνα.η κραυγή που έβγαλε όμως ξύπνησε τους άλλους.θα γινόταν μάχη.

9 αγουροξυπνημένοι πειρατές ήρθαν κατά επάνω μου προσπαθώντας να με σκοτώσουν
<Bara Bara no deception> είπα και διαμελίστηκα σε άπειρα κομμάτια.άρχισα να κινούμαι πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να μην βλέπουν ποιο είναι το κομμάτι (χέρι) με το κατάνα και έτσι να τους σκοτώνω έναν-έναν.κάποιοι προσπάθησαν να κόψουν τα κομμάτια που αιωρούνταν με τα σπαθιά τους χωρίς αποτέλεσμα όμως καθώς τον μόνο που κατάφερναν ήταν να με χωρίζουν σε ακόμα πιο μικρά κομμάτια.
είχα τελειώσει με τους πειρατές και τώρα έμενε ο καπετάνιος που κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο.

έτσι λοιπόν βγήκα στον διάδρομο και άνοιξα την πόρτα που ήταν στα δεξιά.πέρασα μέσα ο koujo κοιμότανε σαν βόδι και έτσι δεν με είχε πάρει χαμπάρι.
το κρεβάτι του ήταν ένα μεγάλο βαρύ και ξύληνο και γενικά το δωμάτιό του ήταν αρκετά μεγαλοπρεπές!ιδικά σε σχέση με το δωμάτιο που κοιμόταν -όσο ζούσε- το πλήρωμα.

<ξύπνα!!!!καιρός να πληρώσεις για τον θάνατο που έσπειρες εσύ και το πλήρωμά σου στην πόλη μου!!>

αυτός άνοιξε το ένα μάτι και σηκώθηκε απότομα.
<τι είναι αυτά που λες????!!!> με ρώτησε απότομα.

<αυτό που άκουσες!!ο μόνος λόγος που μπήκα στο πλήρωμα είναι για να σας κάνω να πληρώσετε!!!!> του είπα με έναν τόνο που δήλωνε την ικανοποίηση που με διέτρεχε διότι κατάφερα τον σκοπό μου.
εκείνος σηκώθηκε απότομα και ετοιμάστηκε να με πολεμήσει

<ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΑΝΟΗΤΟΙ!!!!ΜΑΣ ΚΟΡΌΙΔΕΨΑΝ!!!ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΣΑΣ!!!> φώναξε προσπαθώντας να ξυπνήσει το πλήρωμά του.δεν ήξερε όμως πως όλοι έκαναν τον αιώνιο ύπνο...

<άδικα φωνάζεις...είναι όλοι τους νεκροί.τους σκότωσα έναν προς έναν!>του είπα με ύπιο και παράλληλα περιπαιχτικό τόνο.

<θα μου το πληρώσεις αυτό που έκανες!!!!>είπε αυτός.ήταν οργισμένος.ήθελε να με σκοτώσει.δεν θα το κατάφερνε όμως...

έτρεξε κατευθείαν επάνω μου και μου έριξε μια μπουνιά με μια μεταλλική γροθιά.μάτωσα.μπορεί να μην με επηρέαζαν οι λεπίδες αλλά αυτό δεν ίσχυε και για τα άλλα αντικείμενα.δεν ήμουν λόγκια.

<bara bara no coup!!>φώναξα και πήδηξα στον αέρα χωρίζοντας το σώμα μου σε 5 μέλη!άρχισα να κουνώ τα άκρα μου και να τον χτυπώ με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ξέρει απο που του έρχονται. τελικά το χέρι που κρατούσε το stealth katana τον κάρφωσε στην κοιλιά.αυτός κοίταξε την πληγή του που μάτωνε και μετά εμένα.τελικά έπεσε κάτω νεκρός.

τον κοίταξα απαξιωτικά.καλά να πάθει!!σκέφτηκα..βγήκα στον διάδρομο για να φύγω όταν μου τράβηξε την προσοχή η πόρτα στο τέλος του διαδρόμου...δεν άντεξα.ήμουν περίεργη.έπρεπε να δω τι υπήρχε εκεί μέσα.έτσι λοιπόν προχώρησα στον διάδρομο και άνοιξα την πόρτα.αυτό που αντίκρισα μέσα με άφησε άφωνη... εκατομμύρια μπέλι!!!!και ήξερα τι έπρεπε να κάνω.έτσι λοιπόν μάζεψα όλα τα μπέλι ένα προς ένα σε κάτι σάκους και τους πήρα στους ώμους μου...σκόπευα να τα μοιράσω στους πολίτες της σελ ταουν....ούτος ή άλλος τα μισά κλάπηκαν απο εδώ!!
έτσι λοιπόν ανέβηκα στο κατάστρωμα του πλοίου. -αν και ήταν επικίνδυνο-σκόπευα να τα πάω στην βάση των μαρινς ώστε να τα επιστρέψουν εκεί που ανήκαν πραγματικά.ήξερα πως ο τωρινός μαριν που διοικούσε την βάση ήταν έντιμος και πως δεν θα κρατούσε τα μπέλι για τον εαυτό του. όταν όμως κοίταξα προς την μεριά του λιμανιού είδα κάτι που με άφησε άφωνη!!!!

μπροστά από το πλοίο υπήρχαν καμια 150αριά μαρινς μαζί με τον τωρινό τους διοικιτή.σάστησαν όταν με είδαν να βγαίνω απο το πλοίο.

<αργήσατε λίγο!!!!σκότωσα ήδη όλο το πλήρωμα!!δεν μπορούσα να επιτρέψω σε αυτούς τους πειρατές να λεηλατούν την πόλη μου!!ακόμα μέσα σε αυτούς τους σάκους βρίσκονται μερικά εκατομμύρια μπέλι!!!είναι μαζί και αυτά που είχαν κλέψει από τους κατοίκους της σελ τάουν!!!παρακαλώ να τα μοιράσετε στους κατοίκους δίκαια!!!>φώναξα στους μαρινς που βρίσκονταν μπροστά απο το πλοίο στο λιμάνι και τους πέταξα τους σάκους με τα λεφτά.
τότε ο διοικητής των μαρίνς πλησίασε και άρχισε να ανεβαίνει στο πλοίο.
οχι!δεν θέλω να κάνω μάχη μαζί του!!είναι καλός άνθρωπος!!σκεφτόμουνα.ήμουν σε δύσκολη θέση.πίσω μου υπήρχε θάλασσα και μπροστά μου μαρινς ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω ήταν να σκοτώσω και πάλι...δεν ήθελα όμως...

οι μαρινς κάτι συζητούσαν μεταξύ τους.δεν μπορούσα να καταλάβω, το μόνο που άκουγα ήταν ένα μουρμουρητό.και τότε μια φωνή με έκανε να ανχωθώ για το τι έπεται να ακολουθήσει στην συνέχεια...

<dark assassin sakura....έχω να σου κάνω μια πρόταση..καταρχήν δεν θέλω να κάνω μάχη μαζί σου.θέλω να σου μιλήσω...>μου είπε ο διοικητής.τώρα βρισκόταν πάνω στο πλοίο και περπατούσε προς στο μέρος μου...τι στο καλό ήθελε να μου προτείνει..?!


<σε ακούω...>του είπα και τον κοίταξα στα μάτια.
ο μαριν ήταν ψηλός και λεπτός με καστανά μαλλιά και μάτια γαλάζια σαν του ωκεανού....

με κοίταξε και χαμογέλασε.

<η πρόταση που έχω να σου κάνω είναι η εξής : παρόλο που είσαι πειρατίνα πρέπει να παραδεχτώ πως έχεις βοηθήσει πολύ την πόλη μας..σκότωσες τον κλέφτη άρλονγκ που για χρόνια μας παίδευε και δεν μπορούσαμε να του κάνουμε τίποτα καθώς τον προστάτευε ο μόργαν...σκότωσες τον μόργκαν που έκανε την ζωή των πολιτών δύσκολη και τώρα σκότωσες ένα ολόκληρο πειρατικό πλήρωμα επειδή έκανε κακό στους πολίτες και επέστρεψες και με το παραπάνω τα χρήματα που είχαν κλαπεί..επιπλέον αν θυμάμαι καλά είσαι αδελφή του Kint D. One που είναι ένας απο τους δυνατότερους μπαουντι χαντερς!τι θα έλεγες λοιπόν να μεσολαβούσα να σβηστεί η επικήρυξη σου με την προϋπόθεση να γίνεις και εσύ μπάουντι χάντερ και να δρας και ως προστάτης της πόλης μας????>είπε ο μαρίν με σοβαρό ύφος.οι μαρινς από κάτω είχαν κοκαλώσει, λογικά δεν περίμεναν να πει κάτι τέτοιο...
η αλήθεια είναι πως ούτε και εγώ το περίμενα!!και ο τύπος σοβαρολογούσε..!δεν λέω η πρόταση ήταν δελεαστικότατη.μου ήρθε στο μυαλό ο αδελφός μου, ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος...μακάρι να άκουγε την πρόταση που μόλις μου έγινε..θα ήταν υπερήφανος για μένα..δυστυχώς όμως δεν μπορούσα να την δεχτώ. είχα βάλει έναν στόχο και είχα και ένα όνειρο να ακολουθήσω.και τα μεγαλύτερα πλούτη και μεγαλεία να μου πρόσφεραν έναντι του στόχου μου και του ονείρου μου δεν θα τα δεχόμουν.γιατί απλά δεν με ενδιέφεραν οι υλικές απολαύσεις...

<λυπάμαι μα δεν μπορώ να δεχτώ αυτή την πρόταση.έχω επιλέξει ποια θέλω να είμαι και έχω όνειρα και στόχους να ακολουθήσω. κοιτάξτε να δείτε, την πόλη μου την αγαπώ και πάντα όποτε είμαι εδώ θα κάνω το καλύτερο για αυτήν.σας λέω όμως πως σε 2 μέρες θα φύγω..λυπάμαι πολύ αλλά η απόφασή μου είναι οριστική.>είπα με σταθερή φωνή.μετά κοίταξα τον μαύρο ουρανό...τι να μου επιφύλατε άραγε το μέλλον??

<μα πως θα μπορούσαμε να σε ευχαριστήσουμε για αυτά που έκανες για εμάς??>μου είπε ο μαρίν με απολογιτικό ύφος..


<με το να με αφήσετε να πάω σπίτι μου απόψε χωρίς να χυθεί άλλο αίμα...ακόμα αν γίνεται να μην μαθευτεί η συζήτηση που έγινε απόψε...>είπα και χαμογέλασα.

αυτός μου έγνεψε καταφατικά και έκανε νόημα στους μαρινς να με αφήσουν να περάσω..ένιωθα περίεργα που περνούσα ανάμεσά τους και υπήρχε ειρήνη.
<α! και μην ξεχάσετε να μαζέψετε τα πτώματα απο μέσα!!!>γύρισα το κεφάλι πίσω και φώναξα στον διοικητή..

προχωρούσα στον δρόμο για την καλύβα μου.ο αέρας που φυσούσε έπαιρνε τα μαλλιά μου προς τα πίσω και φύλα sakura χόρευαν στο κενό, ήταν λες και ο άνεμος έπαιζε μαζί τους. κοίταξα για άλλη μία φορά τον ουρανό.ένα λαμπερό αστέρι τρεμόπαιζε εκεί πάνω...<kenshin...>είπα και συνέχισα τον δρόμο μου.


κάποιες φορές ευκαιρίες σου έρχονται απο το πουθενά και δεν ξέρεις αν πρέπει να τις αρπάξεις ή να τις αφήσεις να φύγουν...τα όνειρα και η ελπίδα πως θα τα πραγματοποιήσεις κάποια μερα , είναι αυτά που σου δίνουν την δύναμη να συνεχίζεις να παλεύεις για άλλη μία μέρα ελπίζοντας πως αργά ή γρήγορα θα ανταμειφτείς...τώρα όσον αφορά τον θάνατο..ου φονεύσεις..θεωρείται αμάρτημα.απο την στιγμή όμως που θα το κάνεις για τον οποιοδήποτε λόγο δεν υπάρχει γυρισμός..εγώ επέλεξα αυτή την ζωή...και μπορεί αύριο να είναι η τελέυταία μου μέρα..οπότε σκέπτομαι την τελευταία φράση του αρχαίου φιλόσοφου σωκράτη :< Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω, κι εσείς για να ζήσετε. Ποιο από τα δύο είναι το καλύτερο, είναι άγνωστο σε μας. Μόνο ο Θεός το γνωρίζει.>...ένα όμως ξέρω..δεν θα πεθάνω σήμερα!και σκοπεύω να συνεχίσω...εως ότου έρθει αυτή η μέρα!

[ΤΕΛΟΣ]