[ΤΕΛΟΣ]Undercover Mission: Hannah the Journalist (Part 2)

Ειμουν ενθουσιασμενος απο την μια αλλα απο την αλλη ειχα μια περιεργη αισθηση στο στομαχι μου... Μαλλον πεινουσα και ετσι σκεφτηκα πριν βγω εξω να παω να φαω πρωτα.
-Στην κουζινααααα! Φωναξα και βγηκα σχετικα τρεχωντας απο το δωματιο με οτι συνεργα χρειαζομουν στις τσεπες.
Ετρεχα στους διαδρομους προσπαθωντας να βρω τον δρομο μου παλι.
-ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΒΑΣΗ ΚΑΙ ΟΛΟ ΧΑΝΟΜΑΙ? ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ! ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ?

Μεσα σε αυτο τον χαμο μου μυρισα κατι ωραιο.
-Ωπα.. μυριζει φαι.. Αυτο σημαινει οτι ειμαι κοντα.
Και ακολουθησα την μυτη μου προς την αναζητηση της κουζινας.
Χωρις να το καταλαβω βρεθηκα στην τραπεζαρια στην οποια υπηρχαν μονο καμια 10αρια Marines και 2 μαγειρες. Πειρα εναν δισκο και εβαλα οτι μου εμοιαζε νοστιμο. Αφου τελειωσα ρωτησα προς τα που ειναι η εξοδος, δεν θα την ξαναπαταγα, και εφυγα απο την βαση.

Η πολη ειχε γεμισει κοσμο καθε ειδους. Απλους πολιτες και μικρα παιδακια να παιζουν μεχρι παχουλες αριστοκρατισες που εβγαζαν τα σκυλια τους βολτα. Ο αρχηγος ειχε δικιο. Ηταν σαν 2 τελειως διαφορετικοι κοσμοι. Και ομως αν τους προσεχες καλα θα εβλεπες κλεφτες ματιες μισους και απεχθειας...
-Αυτη η πολη χρειαζεται διορθωσεις πριν καταρρευσει... Βεβαια δεν ηταν δικια μου δουλεια να την διορθωσω οποτε αγνοησα οτι εβλεπα και συνεχισα τον δρομο μου μεχρι το σπιτι του Yamamoto. Αφου περιπλανηθηκα λιγο στους δρομους το βρηκα. Χτυπησα την πορτα και περιμενα να μου ανοιξουν. Ενας κυριος με ειδε που περιμενα και μου ειπε.
-Τον Yamamoto ψαχνεις? Δεν ειναι εδω. Εχει παει στο λιμανι και βγαζει λογο παλι. Ποτε δεν σταματαει μεχρι να βρει το δικιο του...
-Ευχαριστω πολυ... του ειπα και τραβηξα προς το λιμανι.

Καθως πλησιαζα αρχισα να ακουω πολλες φωνες και κοσμο να τρεχει προς την ιδια κατευθυνση με μενα. Αφου εφτασα στο σημειο ειδα με τα ματια μου γιατι ολος ο πανικος.
Ενας νεαρος λιγο μεγαλυτερος μου ειχε ανεβει πανω σε ενα βαρελι και μιλουσε στο πληθος.
Εκατσα λιγο να χαζεψω μεχρι να αρχισει να διαλυεται το πληθος για να πλησιασω.
-Για αυτο το λογο πρεπει να δρασουμε οσο πιο γρηγορα μπορουμε πριν καταληξουμε να πουλησουμε τα παντα για να ζουμε με τα βασικα!
Οσο μιλουσε φαινοταν οτι πραγματικα ηθελε την αλλαγη και δεν το εκανε μονο και μονο για φημη ή τιποτα τετοιο.

Λιγη ωρα μετα και ενω ειχε παει μεσημερι το πληθος διαληθηκε λιγο και βρηκα την ευκαιρια να κανω την κινηση μου.
-Με συγχωρεις εισαι ο Yamamoto Sousouke?
-Αναλογος ποιος τον ζηταει...
-Hannah δημοσιογραφος απο τον εβδομαδιαιο γλαρο. Στην εφημεριδα αυτης της εβδομαδας θελουμε ενα αρθρο για την κατασταση του νησιου και ετσι με στειλανε να παρω συνεντευξη απο τους αντιπροσωπους των 2 παραταξεων. Ηδη πηρα συνεντευξη απο τους πιο ευπορους και τωρα θα ηθελα και μια απο εσενα.
-Μα ποτε δεν σου επιβαιβεωσα την ταυτοτητα μου.
-Ναι αλλα ο λογος σου πριν αλλα μαρτυρουσε...

Με κοιταξε για λιγο και χαμογελασε...
-Νομιζω οτι θα τα παμε καλα εμεις οι 2 αλλα θελω να μου λυσεις μια απορια.
-Οτι θες...
-Γιατι κουβαλας μαζι σου σπαθια?
Κολλησα... εβαλα το χερι μου στο πλαι και οντως τα σπαθια μου ηταν εκει. Τι ηλιθιος... ξεχασα να τα κρυψω...
-Ε να ξερεις τωρα. Δημοσιογραφος, μονος στην θαλασσα πρεπει να εχω καποια προστασια.
-Και γιατι 2?
-Ε ειμαι και λιγο αδεξιος. Να μην εχω εναλλακτικο?
Γιατι ενιωθα ξαφνικα οτι εγω ειμουν αυτος που τον ανεκριναν? Επρεπε να αλλαξω γρηγορα την κουβεντα.

-Λοιπον για εκείνη την συνεντευξη...Τι λες μιας και ειναι και μεσημερι να παμε σε ενα μπαρακι εδω πιο πανω να τα πουμε και να φαμε και τιποτα?
-Πολυ ευχαριστως. Παρεπιπτοντως δεν συστηθηκαμε επισημως. Με λενε Yamamoto Sousouke. Χαρηκα για την γνωριμια.
-Hannah και παρομοιως. Λοιπον παμε?
-Βεβαια.
Και ξεκινησαμε για το μπαρ. Στον δρομο αρχισα να του κανω καποιες ερωτησεις γενικου περιεχομενου για να καταλαβω πανω κατω τι ανθρωπος ειναι και αν θα καταφερνα να παρω τις πληροφοριες που ηθελα. Μετα απο λιγο περπατημα φτασαμε στον προορισμο μας.

Οταν μπηκαμε μεσα γυρισαν τα 3-4 τραπεζια που ηταν γεματα και μας κοιταξαν. Ολοι τοτε αρχισαν να χαιρετανε τον Yamamoto και αυτος ανταπεδιδε τον χαιρετισμο. Φαινοταν πως ολοι τον συμπαθουσαν κατι που να πω την αληθεια δεν μου εκανε και εντυπωση. Παρα το νεαρο της ηλικιας του εβγαζε μια αυρα εμπιστοσυνης.
-Yamamoto και διπλα σου ειναι ο... Hannah?!
-A Ken! Τι ξερεις τον δημοσιογραφο?
-Δημοσιογραφος? Α ωστε αυτη ηταν η δουλεια που μου ελεγες...
-Ναι... Χεχε... Λοιπον τι καλο εχεις να φαμε? Του ειπα και εκατσα στο μπαρ.
-Οτι τραβαει η καρδια σας.
-Ωραια λοιπον φερε μας μια ποικιλια και... Μπυριτσα πινεις? Γυρισα και ρωτησα τον Yamamoto ο οποιος εγνεψε καταφατικα.
-Εφτασααααν!

Μεχρι να φερει την παραγγελια μας εβγαλα το μπλοκακι μου και ξεκινησα την συνεντευξη-δολωμα.
-Λοιπον τα προβληματα ειναι πολλα και τα περισσοτερα αφορουν τις διαφορες μεταξυ ευπορων και μικρομεσαιων. Που πιστευεις οτι οφειλεται αυτο?
-Μα φυσικα στον τροπο που σκεφτονται οι ανθρωποι.
Με ξαφνιασε η απαντηση του. Περιμενα να κατηγορησει τους πλουσιους ή την κυβερνηση. Ειτε οντως το πιστευε αυτο ειτε ηθελε να με κανει να πιστεψω οτι δεν εχει καμια σχεση με επαναστατες. Επρεπε να πιεσω λιγο τα πραγματα αν ηθελα να παρω αυτο που ηθελα.

Μετα απο καμια δεκαρια ερωτησεις και αφου ειχαν ερθει οι μπυρες και το φαι εκλεισα το μπλοκακι μου χωρις να βγαλω ακρη.
-Και τωρα να σου κανω μια ερωτηση εκτος συνεντευξης. Για να μην μακρηγορω θα μπω κατευθειαν στο ψητο.
Πλησιασα πιο κοντα του και εσκυψα το κεφαλι μου για να του το πω χαμηλοφωνα.
-Ακουσα απο καπου οτι πισω απο τι ταραχες στο νησι κρυβονται επαναστατες ξερεις τιποτα για αυτο?
Ο Yamamoto εμεινε σιωπηλος ενω μολις τελειωσα την φραση μου ενα ποτηρι επεσε απο εναν σερβιτορο. Γυρισαμε και τον κοιταξαμε αλλα αυτος ηδη ειχε σκυψει και μαζευε το ποτηρι.
-Θα ηθελα πολυ να σου απαντησω αλλα θα σε απογοητευσω. Δεν ξερω κατι τετοιο.
Φτου γα**το... Τρυπα η υποθεση.
-Οκ τοτε σε πιστευω... Ας συνεχισουμε λοιπον το φαγητο μας. Ken πιασε ενα ποτηρι και βαλε και για σενα! Θα γιορτασουμε για το αρθρο μου!

Η ωρα περασε πολυ γρηγορα και ειχε ηδη σκοτεινιασει. Μιλουσαμε για διαφορα πραγματα και σιγουρευτικα οτι δεν ειχαν καμια σχεση με επαναστατες.
Ειχα παρει τον δρομο της επιστροφης ή τουλαχιστον ετσι νομιζα καθως ειχα πιει και λιγο παραπανω μεχρι που ακουσα πισω μου γρηγορα βηματα να πλησιαζουν. Γυρισα πισω μου και ειδα μια σκια να τρεχει καταπανω μου. Δεν προλαβα να κανω κινηση αλλα για καλη μου ατυχια γλυστρισα και περασε απο διπλα μου ενω ακουσα και εναν πυροβολισμο.
-Ποιος ειναι εκει?
-Το θεμα δεν ειναι ποια ειμαι εγω αλλα ποιος εισαι εσυ στην πραγματικοτητα. Μηπως αυτο σου θυμιζει κατι... Hanji the Marine?
Σοκαριστηκα. Ποια ηταν αυτη και πως ηξερε ποιος ημουν? Τοτε αρχισαν ολα να βγαζουν ακρη. Οι 2 φρουροι που δεν ηξεραν οτι ειχα ραντεβου. Ο σερβιτορος που του επεσε το ποτηρι μολις ανεφερα τους επαναστατες. Προφανως οι φρουροι ηταν κατασκοποι και μεσα στο χαος της βασης κανεις δεν το προσεξε οποτε απο την αρχη ξερανε οτι ειμουν Marine.

-Να υποθεσω οτι οντως υπαρχουν επαναστατες και εσυ εισαι μια απο αυτους?
-Υπεθεσες σωστα μονο που εκανες ενα μικρο λαθος. Δεν ειμαι μια απο αυτους. Ειμαι η αρχηγος τους και ηρθα να βεβαιωθω οτι δεν θα φυγεις ζωντανος απο εδω!
Σηκωσε το οπλο της και πυροβολησε. Απεφυγα την σφαιρα με δυσκολια, τραβηξα τα σπαθια μου και αντεπιτεθηκα.
-Καταραμενος να εισαι Hannah Jinto! Ειπε και επεσε στο πατωμα. Μπορει να ηταν δυνατη αντιπαλος αλλα παρεμενε γυναικα και ετσι προσπαθησα να μην την αποτελειωσω. Της περασα χειροπεδες στα χερια και ξεκινησα να την κουβαλαω προς την βαση που ευτυχως απηχε 5-6 στενακια.

Οπως προχωρουσα ξαφνικα εμφανιστηκαν καμια 10αρια αντρες μπροστα μου.
-Ασε την αρχηγο μας κατω!
-Πφφφ... Δεν εχω ορεξη για εσας τωρα! ειπα και ακουμπησα την Hiyoko στο πατωμα.
-Kaben Kaben no Mi: Petal Tornado!
Δημιουργησα εναν στροβιλο απο πεταλα ο οποιος παρεσειρε τους επαναστατες τους πεταξε στον αερα και επεσαν αναισθητοι στο πατωμα.
Ξανασηκωσα την κοπελα και συνεχισα. Μολις εφτασα στην πορτα της βασης οι 2 φρουροι κοκκαλωσαν στο θεαμα που κουβαλουσα. Χωρις καν να το σκεφτω τους εξουδετερωσα με το φρουτο μου.

Πηγα κατευθειαν στο γραφειο του αρχηγου και μπουκαρα μεσα κοπανοντας την πορτα.
-Τι εγινε παλι? Hannah? Ποια ειναι η κοπελα?
-Πιασε τα κλειδια για τα κελια και θα σου πω τα παντα στον δρομο.
Με κοιταξε λιγο αλλα αμεσως εκανε οτι του ειπα και ακολουθησε. Μεχρι να φτασουμε στο κελι του εξηγησα την ολη κατασταση και μονο που δεν μου εμεινε στα χερια.
-Ειμαι τοσο αχρηστος που ουτε τους ιδιους μου τους αντρες δεν ξερω.
-Βασικα πρεπει να γινεις λιγο πιο σκληρος. Να μην τους αφηνεις να σε κουμανταρουν.
Ειχε κατσουφιασει και νευριασει ταυτοχρονα αλλα προσπαθησα να τον πεισω οτι δεν ηταν ωρα για τετοια. Αφου βαλαμε την κρατουμενη στο κελι της καλεσε τα κεντρικα και ζητησε ενισχυσεις και ανεφερε και την επιτυχης συλληψη που εκανα.

Το πρωι τα καραβια εφτασαν στο λιμανι και μια επιχειρηση σκουπα ξεκινησε. Εγω αφου πηρα τα ευσημα, και ενα χρηματικο ποσον, αποχαιρετησα τον αρχηγο ο οποιος ηδη ειχε ξεκινησει να παιρνει την θεση του πιο σοβαρα. Πριν φυγω του ζητησα να μου δωσει ενα καραβακι ουτε πολυ μεγαλο αλλα ουτε και σε μεγεθος βαρκας για να κινουμαι με ανεση κατι το οποιο και μου εδωσε. Στον δρομο μου για το λιμανι περασα και απο το μπαρκαι προς μεγαλη μου εκπληξη με περιμενε εκει ο Yamamoto ο οποιος μιλουσε με τον Ken.
-Βρε βρε καλως τον κυριο “δημοσιογραφο” μας... ειπε με εναν παιχνιδιαρικο και ταυτοχρονα ειρωνικο τονο ο Yamamoto.
-Δεν ειναι οτι ηθελα να σας κοροιδεψω απλως...
Με διεκοψε σηκωνοντας το χερι του μπροστα στο προσωπο μου.
-Δεν χρειαζεται να απολογηθεις. Ειχες μια αποστολη και αυτο επρεπε να κανεις. Ειπε και μου εδωσε το χερι του. Αφου ανταποκριθηκα στην χειραψια τους χαιρετησα και πηγα στο λιμανι οπου με περιμενε το σκαφος μου. Ηταν πανεμορφο. Ηταν σχετικα μικρο αλλα αρκετα μεγαλο για να εχει καμπινα.
-Αυτος ειναι τροπος μεταφορας! Και χωρις να το σκεφτω επιβιβαστηκα στο καραβι και αφου ξεναγηθηκα για λιγο εβαλα μπρος για τον επομενο σταθμο μου. Το αγνωστο!!

Όνομα:Hannah Jinto
Haki Points:0
Player of the Week Points:5
Beli:19.000
Fame Point:+3,000,000