[ΤΕΛΟΣ]To the mysterious full moon he howls

Ανοιξα λοιπον τον χαρτη για να δω τις επιλογες μου μιας και δεν ειχα καποια συγκεκριμενη αποστολη. Κοιταζα τον χαρτη με ενα κενο βλεμα περιμενωντας να δω κατι που θα μου κεντρισει το ενδιαφερον. Εκει που επινα την πρωινη μου σοκολατα ειδα στην ακρη του χαρτη ενα νησακι.
-To νησι Cytheria... Αν θυμαμαι καλα φημιζεται για τους ξιφομαζους του.
Ενιωθα οτι η τυχη μου χαμογελουσε για αλλη μια φορα.
-Μιας και δεν εχω κατι να κανω και σιγουρα χρειαζομαι προπονηση δεν πρεπει να αφησω αυτη την ευκαιρια να περασει ετσι!
Υπολογισα την αποσταση και το ταξιδι θα διαρκουσε περιπου 5 μερες αν ο καιρος ηταν καλος. Επιασα λοιπον το πηδαλιο και καβαλωντας τον ανεμο αφησα πισω μου το Avalon.

Πριν βγω απο το λιμανι τελειως συναντησα στο δρομο μου 2-3 καραβια καποια κρουαζιεροπλοια και καποια μικροπωλητων αλλα απο την ωρα που βγηκα στα ανοιχτα δεν υπηρχε κανενα καραβι στον οριζοντα. Ο καιρος ηταν υπεροχος και ο αερας φουσκωνε τα πανια μου με αποτελεσμα να εχω ηρεμο ταξιδι. Ή τουλαχιστον ετσι νομιζα. Την πρωτη μερα τα πραματα κυλησαν ομαλα χωρις πολλες αναταραχες κατι το οποιο μου εδωσε και την ευκαιρια να εξασκησω τις ικανοτητες μου στο ψαρεμα. Την δευτερη μερα ειχε λιγη συννεφια αλλα οχι κατι ανησυχητικο...

Μεχρι να βραδιασει ομως ο ουρανος ειχε γινει γκριζος και ενας βιαιος αερας σηκωθηκε.
-Τωρα βρηκε να ξεκινησει καταιγιδα?
Μαζεψα τα πανια μου και προσπαθησα να μην αναποδογυρισω. Ο καιρος ολο και χειροτερευε και ειχε αρχισει πλεον να βρεχει. Το καραβι μου ηταν στο ελεος των κυματων. Εκει που προσπαθουσα να δω αν υπηρχε καποιο νησι κοντα ενας κεραυνος επεσε και μου εσπασε το κεντρικο και μοναδικο μου καταρτι. Ξαφνικα βρεθηκα σε μια κατασταση πανικου και το μονο που μπορουσα να κανω ηταν να ελπιζω για ενα νησι.

Οι ελπιδες μου ευτυχως πιασαν τοπο. Εκει γυρω στα 50 μιλια ειδα στερια. Εμοιαζε με νησι. Χωρις πανια και χωρις να μου εγγυηθει κανεις οτι θα εφτανα εκει επρεπε να δρασω γρηγορα. Μπηκα στην καμπινα και βρηκα ενα σκοινι με το οποιο δεθηκα πανω στο καραβι. Γυρισα προς το πισω μερος και πειρα θεση.
-Ελπιζω να πιασει!
Τεντωσα τα χερια μου μπροστα και χρησιμοποιησα το φρουτο μου.
-Petal Tornado!!
Εκατομμυρια πεταλα αρχισαν να πεταγονται μεσα απο τα μανικια μου και δημιουργησα εναν τεραστιο στροβιλο, μεγαλυτερο απο το καραβι, τον οποιο και κατευθυνα προς τη θαλασσα,
δημιουργοντας ετσι μια αναποδη ρουφιχτρα ελπιζοντας η πιεση του νερου να με σπρωξει. Τα περισσοτερα πεταλα εκτοξευθηκαν στον αερα ή βυθιστηικαν καθως αποδυναμωθηκαν απο το νερο.. Ειμουν σιγουρος οτι θα γινοταν αυτο για αυτο και αυξησα τον αριθμο και την σκληρυνση. Τωρα ηταν πια θεμα χρονου. Θα εφτανα στο νησι ή θα με εγκατελειπαν οι δυναμεις μου και τελος?

Μετα απο 30 λεπτα συνεχους χρησης ενιωθα το σωμα μου να βαραινει.
-Οχι ακομα... Εχω το πολυ 50 μετρα...
Και με αυτη την σκεψη εδωσα οτι ειχα και δεν ειχα. Ξαφνικα το καραβι βρηκε καπου και εκσφενδονιστηκα στον αερα οπου κατεληξα πανω σε κατι οπου και λυποθυμησα. Καποια στιγμη ανοιξα τα ματια μου. Μεσα στην θολουρα το πρωτο πραγμα που ειδα ηταν ο ουρανος. Ειχε καθαρισει και τα αστερια φαινονταν πεντακαθαρα. Κοιταξα γυρω μου προσπαθωντας να δω που βρισκομουν αλλα το μονο που εβλεπα ηταν κλαδια.
-Που στο καλο βρισκομαι? Ειπα και εκανα μια προσπαθεια να σηκωθω. Πονουσα παντου και ενιωθα πολυ κουρασμενος.
-Οι παρενεργειες απο την υπερβολικη χρηση προφανως.

Επεξεργαστηκα το τοπιο το οποιο εμοιαζε ατελειωτο. Μπρος θαλασσα και πισω δασος. Εψαξα με το βλεμμα μου να βρω το καραβι μου. Οταν το εντοπισα εφριξα. Ειχε πεσει πανω σε υφαλο 10 μετρα μακρια απο την παραλια.
-Ευτυχως δεν φαινεται να βουλιαζει. Αυτο ηταν κατι το οποιο με καλμαρε καπως. Το επομενο βημα ηταν να φτιαξω μια κατασκηνωση καπου με καθαρο νερο και ετσι ξεκινησα να περπαταω κατα μηκος της παραλιας. Μετα απο κανα 20λεπτο περπατημα βρηκα εναν καταρρακτη.
-Σωθηκα! Νερακιιιιιι!! Και σαν χαζοχαρουμενο παιδακι ετρεξα προς τα εκει και κυριολεκτικα εχωσα το κεφαλι μου μεσα στο πεφτουμενο νερο. Αφου ηπια οσο μπορουσα εκατσα στην ακρη και εμεινα να κοιταω την λιμνουλα που σχηματιζε ολο χαρα.

Οταν κοιταξα μεσα και ειδα την αντανακλαση μου, μου εμοιαζα διαφορετικος. Τα κοκκινα ματια μου ελαμπαν εντονα οπως και τα λευκα μαλλια μου τοτε μονο προσεξα οτι και το λευκο παλτο μου ελαμπε. Δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι γινοταν αυτο μεχρι που προσεξα την αντανακλαση του φεγγαριου στην λιμνη. Ηταν μια πολυ λαμπρη πανσεληνος η οποια φωτιζε τα παντα. Οταν κοιταξα τον ουρανο και ειδα το φεγγαρι με τα ματια μου κατι με επιασε. Ξαφνικα ενιωσα το αιμα μου να βραζει και δεν μπορουσα να κουνηθω. Τα ματια μου ειχαν καρφωθει στο ασημενιο φεγγαρι το οποιο ενιωθα να με καταπινει. Το κεφαλι μου κοντευε να σπασει και ξαφνου ενας ηχος βγηκε απο το στομα μου.
-Kufufufu...

-Καταραμενοι πειρατες... Ολοι θα καταληξετε θυματα μου... Θα βρω τις κρυψωνες σας και θα τις βαψω κοκκινες με το αιμα σας... Ουτε ενας δεν θα μου γλυτωσει... Kufufufu...
Ειχε αρχισει να μου βγαινει ο παρανοϊκος εαυτος μου προς τα εξω. Η πανσεληνος ευθυνοταν για αυτο. Οσο ειχα ακομα τα λογικα μου και με μεγαλη προσπαθεια ενεργοποιησα το φρουτο μου και καλυψα τα ματια μου. Το σωμα μου ελευθερωθηκε και το κεφαλι μου σταματισε να ποναει. Ειχα λαχανιασει απο την αντισταση και προσπαθουσα να ξαναβρω την ανασα μου.
-Τι διαολο? Τι συνεβει μολις τωρα?
Ειχα μπερδευτει. Αφου ηρεμισα μαζεψα μερικα ξυλα με μεγαλη προσοχη και αναψα μια φωτια. Κρεμασα τα βρεγμενα μου ρουχα και καθισα κοντα της για να ζεστανω το κοκκαλακι μου. Για καλη μου τυχη οταν εψαχνα για ξυλα βρηκα μερικα φρουτα και ετσι γεμισα καπως το και στομαχι μου. Χωρις να ξερω τι ωρα ηταν ακριβως αν και υπολογιζα γυρω στις 2 τα ξημερωματα εμεινα να κοιταω την φωτια σαν χαμενος. Διχως να το καταλαβω με πηρε ο υπνος.

Δυστυχως δεν ηταν μακρας διαρκειας καθως ενας δυνατος θορυβος με ξυπνησε. Στην αρχη δεν καταλαβα τι ηταν αλλα μετα τον ξανακουσα. Αυτη τη φορα σιγουρευτικα πως ηταν πυροβολισμος. Ντυθηκα γρηγορα, φορωντας το παλτο μου αναποδα για να μην φενεται το λευκο, και εσβησα την φωτια. Αμα ηταν ληστες σιγουρα δεν θα ηθελα να με βρουν. Αλλα γιατι να πυροβολουν? Ισως να τους επιτεθηκε τιποτα μεσα στο δασος σκεφτηκα. Εβγαλα τα σπαθια μου και μπηκα στο δασος. Το φως της πανσελινου καθιστουσε την οραση μου σε καλα επιπεδα οποτε δεν ειχα προβλημα να προσαρμοστω. Το μονο που φοβομουν ηταν μηπως επεφτα σε καποιο κενο απο δεντρα και απο την εντονη λαμψη των μαλλιων μου με εντοπιζανε οποτε απεφευγα τετοια σημεια.
-Μακαρι να ειχα ενα μαντιλι ή τιποτα τετοιο.

Οι πυροβολισμοι δεν ξανακουστηκαν και στο δασος κυριαρχουσε μια περιεργη υσηχια την οποια εσπασε ενας ανησυχητικος ηχος.
-ΑΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ
Σταματησα να περπαταω. Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει δυνατα. Τα ματια μου δεν εμεναν σε ενα μερος καθως σκαναραν την περιοχη γυρω μου. Για αλλη μια φορα ακουστηκε το ουρλιαχτο συνεχομενα αυτη την φορα και αυξανοταν μεχρι που ακουσα σπασιμο κλαδιων και σκοτεινιασε ο ουρανος. Κοιταξα πανω και ειδα ενα πλασμα το οποιο δεν καταλαβα τι ηταν να πεφτει απο τον ουρανο. Ενστικτωδως απομακρυνθηκα απο το σημειο προσγειωσης του και κρυφτηκα πισω απο ενα δεντρο.

Προσπαθουσα να μην ανασαινω δυνατα για να ακουω που ειναι αλλα τελικα με βρηκε αυτο. Ακουσα λεπιδες και το δεντρο το οποιο ειχα ακουμπησει κοπηκε στην μεση. Ευτυχως για μενα απομακρυνθηκα εγκαιρως και αρχισα να τρεχω. Τοτε βρηκα ενα ανοιχτο σημειο και πηγα στο κεντρο ελπιζοντας να με ακολουθησει για να δω τι αντιμετωπιζα. Ακουσα βηματα και μεσα απο τις σκιες εμφανιστηκε. Ηταν ενας αντρας. Δεν πιστευα στα ματια μου. Ειμουν σιγουρος οτι ηταν ανθρωπος αλλα εμοιαζε πιο πολυ με λυκο.
-Δεν ξερω τι εισαι αλλα επιτεθηκες σε Marine και αυτο σε κανει αυτοματα εχθρο της Κυβερνησης και δικο μου. Ετοιμασου να πεθανεις! Για αλλη μια φορα ουρλιαξε και ξεκινησε η μαχη.

H μια επιθεση ακολουσε την αλλη μεχρι που με μια αιφνιδιαστικη κινηση καταφερα να δωσω το τελειωτικο χτυπημα... Πλεον το θυριο κειτοταν στο χωμα. Ειχα πολλες γρατζουνιες και μια βαθια πληγη στο δεξι χερι. Ακουμπησα με την πλατη πανω σε ενα δεντρο και προσπαθησα να παρω μια ανασα οταν ακουσα βηματα... Αμεσως ξανασηκωσα τα σπαθια μου και γυρισα προς την μερια που πορερχονταν και εμεινα εκπληκτος. Μια ομαδα ανθρωπων με δαδες, τσουγκρανες και οπλα στα χερια εμφανιστηκαν...
-Ποιοι ειστε και τι θελετε?
Με αγνοησαν και το μονο που εκαναν ηταν να κοιτανε το πτωμα.
-Ειπα ποιοι ειστε και... πριν τελειωσω την προταση μου αρχισαν να πανηγυριζουν...
-Επιτελους!!! Ειμαστε ελευθεροι!!
Εμεινα να τους κοιταω... ενιωθα λες και ειχα χασει επεισοδια...
Με πλησιασαν και με περικυκλωσαν.
-Σε ευχαριστουμε παρα πολυ για το καλο που εκανες... Ελα μαζι μας μεχρι το χωριο να σε περιποιηθουμε σαν ανταλλαγμα...
Δεν με αφησαν να πω κουβεντα και με κουβαλισαν μεχρι το χωριο τους ενω καποιοι μεινανε πισω να θαψουν το πτωμα.

Ηταν ενα μικρο χωριουδακι περα απο το δασος. Με πηγαν στο σπιτι του γιατρου ο οποιος και καθαρισε τις πληγες μου. Μου κανανε διαφορες ερωτησεις στις οποιες και απαντουσα οπως το πως βρεθηκα εκει και τετοια.
-Λοιπον σειρα μου τωρα. Ποιος ηταν αυτος στο δασος και γιατι μου επιτεθηκε?
Η ατμοσφαιρα βαρυνε λιγο και κανεις δεν μιλουσε μεχρι που πηρε τα ινια ο γιατρος.
-Το δασος που ειμασταν το προσεξες καλα?
-Οχι πολυ ξερετε ετρεχα να σωθω...
-Ολα τα δεντρα ειναι ιδια... Το συγκεκριμενο ειδος εκκρινει μια οπτικονευρικη τοξινη στην ατμοσφαιρα. Αυτη η ουσια ενεργοποιειται οταν το φως του φεγγαριου πεφτει πανω στο οπτικο νευρο. Αυτο επιδρα πανω στο μερος του εγκεφαλου που ελεγχει τον θυμο. Οσο περισσοτερο φως πεφτει τοσο χειροτερα. Ευτυχως η επιδραση φευγει μεσα σε 24 ωρες. Το τερας ομως που σκοτωσες ηταν ενας πειρατης ο οποιος πριν πολλα χρονια ειχε ερθει εδω και εμενε στο δασος χωρις να ξερει για την τοξινη. Προφανως απο την πολυ εισποη επεδρασε υπερβολικα πανω του και καθε φορα που ειχε πανσελινο γινοταν ετσι και εμεις ανγκαζομασταν καθε βραδυ για καλο και για κακο να κρυβομαστε μεχρι που ηρθες εσυ.

-Ετσι εξηγουνται ολα. Για αυτο με επιασε κριση οταν κοιταξα την πανσελινο.
Μολις το ειπα αυτο ο γιατρος τρομαξε.
-Την κοιταξες και δεν επαθες τιποτα?
-Επαθα αλλα μαλλον εχω καλη συγκρατιση νευρων... εκτος απο οταν πολεμαω. Ειπα χαζογελωντας...
-Aλλα δεν μπορω να καταλαβω γιατι ελαμπαν λιγο τα ματια μου και τα μαλλια μου.
-Για τα ματια ευθυνεται η τοξινη αλλα για τα μαλλια δεν ειμαι πολυ σιγουρος. Μηπως βραχικες καθολου?
-Βασικα λογο της καταιγιδας κατεληξα εδω.
-Ε τοτε για αυτο. Καθισε η σκονη στο μαλλι σου και απορροφηθηκε μαζι με το νερο οποτε ειχε το ιδιο αποτελεσμα.
-Μαλιστα...
-Λοιπον για σημερα θα ξεκουραστεις και αυριο θα σε βοηθησουμε να φυγεις.
-Ευχαριστω για ολα!
Εφυγαν ολοι απο το σπιτι και ο γιατρος πηγε στο δωματιο του. Εγω κοιτουσα το ταβανι μεχρι που με πηρε ο υπνος. Την επομενη μερα σηκωθηκα και προς μεγαλη μου εκπληξη ειδα οτι καποιος ειχε ραψει τα σκισμενα μου ρουχα. Αυτο με χαροποιησε και μου εφτιαξε την μερα. Βγηκα απο το ιατρειο και ειδα οτι ολο το χωριο με περιμενε. Ολοι με χαιρετουσαν και εγω ανταπεδιδα. Ενιωθα ωραια, σαν ηρωας. Βρηκα τον γιατρο και τον ρωτησα ποιος μου εφτιαξε τα ρουχα και μου εδειξε μια ομαδα απο κοριτσακια οχι παραπανω απο 13 χρονων. Πηγα προς το μερος τους, τους χαμογελασα και τους εφτιαξα τριανταφυλλα ενα για την καθε μια με το φρουτο μου για ευχαριστω. Ο γιατρος με οδηγησε προς το λιμανι και προς εκπληξη μου ειδα το καραβακι μου να με περιμενει με προχειρα φτιαγμενο το καταρτι. Ετρεξα κοντα του και το αγκαλιασα.
-ΚΑΡΑΒΑΚΙΙΙΙΙΙΙΙ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥ!!!

-Και αυτα ειναι δωρο απο ολο το χωριο. Ειπε και μου εδωσε ενα πουγκι με λευτα και ενα σακο. Οταν τον ανοιξα ειδα τα οπλα του Hiku. Τον ρωτησα γιατι μου τα εδωσε και μου ειπε οτι θα βοηθουσαν στην δημιουργια καινουριων kodachi μιας και τα δικα μου ειχαν παθει μεγαλη ζημια. Τα δεχτηκα με ευχαριστηση.
-Για το καραβι σου καναμε οτι μπορουσαμε αλλα καλυτερα θα ηταν να το πας μεχρι το Doom Island να στο επισκευασουν κανονικα.
-Doom Island? Προς τα που πεφτει?
Εβγαλε ενα χαρτη και μου εδειξε.
-Αααα ωραια.
-Θα μπορουσαμε να κανουμε κατι αλλο?
-Μπα δεν το νομιζω. Ειπα και καθως κοιτουσα τον κοσμο προσεξα κατι. Ηταν ενα καπελο. Ενα ωραιο μαυρο ψηλο καπελο. Το ερωτευτικα. Ο παππους που εμενε απεναντι μου παντα φορουσε ενα τετοιο και το ζηλευα.
-Θα ηθελα αν γινεται ενα τετοιο καπελακι... ειπα σαν υπνωτισμενος και εδειξα το καπελο.
Τοτε ο ανθρωπος χωρις καν να το σκεφτει το εβγαλε και μου το εδωσε. Το φορεσα και μου ταιριαζε γαντι. Ηταν λιγο σφιχτουλικο αλλα ετσι σιγουρευοταν το οτι δεν θα μου εφευγε ευκολα. Ανεβηκα πανω στο πλοιο και αφου τους αποχαιρετησα ξεκινησα για το Doom Island γεματος χαρα, με γεματο πορτοφολι και με ενα καινουριο καπελο!!

Όνομα: Hannah "Hanji" Jinto
Haki Points: -
Player of the Week Points: 6
Beli: 19,000
Bounty/Fame Points:1,500,000
Post:3000