[Αρχή] Διακοπές στο νησί του ψωμιού.

Χρειαζόμουν επειγόντως διακοπές. Κάπου να πάω και να ξεχαστώ. Να μη θυμάμαι. Τη νύχτα έρωτα με την Ilya και τον τραγικό της θάνατο. Αν και δεν πρόλαβα ν' αναπτύξω πολλά και δυνατά συναισθήματα για εκείνη, ο θανατός της δεν μου πέρασε αδιάφορος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μου θύμιζε εμένα. Σε όλα της. Έπλεα για μέρες χωρίς σκοπό στον ωκεανό απλά και μόνο από τα κύματα. Δεν έκανα τίποτα παρά μόνο να σκέφτομαι. Τι θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα για να τη σώσω κι άλλες παρόμοιες σκέψεις απασχολούσαν το μυαλό μου. Ο πόνος με είχε κυριεύσει. Αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Τα λόγια του δηάρχου με έφεραν πίσω.
-"Μην βυθίσεις τον εαυτό σου στη θλίψη όταν μπορείς α την αφαιρέσεις τόσο εύκολα απ' τους άλλους."
Ήταν η σανίδα σωτηρίας μου κι αρπάχτηκα από αυτήν σαν τη μόνη μου ελπίδα. Πάνω στην ώρα ήρθε κι η καινούργια μου αποστολή. Και πράγμα παράξενο, ήρθε με περιστέρι. Χρησιμοποιούσαμε και τέτοια μέσα τώρα; Αναρωτήθηκα τι άλλο θα 'βλεπαν τα μάτια μου. Πήρα το φάκελο και τον άνοιξα. Άραγε τι θα μ' έβαζαν να κάνω τώρα;;;

Η νέα αποστολή ήταν αυτό που ήθελα. Μια ευκαιρία να σφάξω πειρατές και να κάνω διακοπές. Με στέλναν στο Pringtan Island. Νησί φημισμένο για το ψωμί του, για τη φιλοξενία των κατοίκων του και για τα θέρετρα διακοπών του. Βασικές γνώσεις. Ευτυχώς μου έδιναν την άδεια μετά να κατσω να κάνω διακοπές στο νησί. Ωραία, λίγη ξεκούραση και ξενοιασιά. Την υποσημείωση ναμην το παρακάνω επέλεξα να την αγνοήσω. Στην κατάστασή μου οι διακοπές ήταν κάτι το κατεπείγον. Ευχαρίστησα από μέσα μου τον αρχηγό. Μετά το μάτι μου έπιασε τη δεύτερη υποσημείωση.
-"Σου απαγορεύεται αυστηρά να μπλέξεις τους κατοίκους και τους τουρίστες του νησιού στην αποστολή σου. Ήταν χρήσιμο στο Karate Island αλλά όχι εδώ. Αυτή τη φορά θα την κάνεις μόνος σου. Όπως επίσης καλό θα ήταν να μη σε καταλάβει κανείς. Θέλουμε διακριτικότητα."
Μάλιστα. Διακριτικότητα. Και πως ήλπιζε να το πετύχω αυτό; Με κάτι πειρατές που έσφαζαν τον κόσμο εγώ θα έπρεπε να τους σκοτώσω ή να τους συλλάβω χωρίς να με καταλάβουν; Τι ωραία προοπτική.

Η αποστολή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Αλλά όπως πάντα δεν είχα σκοπό ν' αποτύχω. Ανάγκασα ένα χωριό να συμπεριφερθεί σαν στρατιωτική μονάδα εδώ θα αποτύγχανα;;; Έλεγξα την πορεία μου με την πυξίδα και σημείωσα τη θέση μου στο χάρτη. Είχα ακόμα μία μέρα μπροστά μου. Δεν πίστευα πόσο γρήγορα κυλούσε ο χρόνος. Ήταν σαν νερό που κυλάει. Οι μέρες στη θάλασσα είναι τόσο ίδιες που χάνεις εύκολα το μέτρημα. Εκεί που νόμιζα πως ήμουν μόνο λίγες μέρες να που κόντευα να φτάσω στο νησί πριν το καταλάβω. Μέσα στη νύχτα έπλεα προς το νησί κοιτώντας τα φώτα της πόλης του. Ήταν ατελείωτα. Λες κι έβλεπες ένα μικρό κομμάτι του ουρανού στη γη. Τόσα πολλά και τόσα διαφορετικού χρώματος φώτα. Μια πανδεσία χρωμάτων. Από μακρυά έμοιαζε με μικρό ουράνιο τόξο. Σαν να μου φάνηκε ότι είδα πυροτεχνήματα να σκάνε. Το μυαλό μου πήγε στην Shana και τη Mika. Τι να κάνανε άραγε τώρα, πως τα περνούσαν;;; Φαντάζομαι πως θα είναι μια χαρά κι οι δύο. Ειδικά με τον Augoun νεκρό. Κάποια στιγμή θα περνούσα να τις ξαναδώ. Σίγουρα. Τώρα όμως έπρεπε να φτάσω στον προορισμό μου.

Το λιμάνι ήταν ευρύχωρο και επιμελώς οργανωμένο. Όλα τα πλοία έμπεναν σε ειδικά χτισμένους χώρους ανάλογα με το μέγεθός τους και την κοινωνική θέση του ιδιοκτήτη τους. Είδα κρουαζιερόπλοια μεγάλα σαν πόλη, μικρά σκάφη αναψυχής κι ένα μεγάλο πλοίο του Ναυτικού που προφανώς εφευγε για αποστολή. Με άφησαν να δέσω τη βάρκα μου στον χώρο για τα μικρότερα πλοία κι αποβιβάστηκα στην πόλη. Έπρεπε να βρώ ένα καλό ξενοδοχείο να μείνω και να αρχίσω τη συλλογή πληροφοριών. Έψαξα να βρω ένα που να είναι σχετικά φτηνό αλλά αντιπροσωπευτικό του πληθυσμού. Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ βρήκα κάτι ακόμα καλύτερο, ένα μικρό μονόπατο σπιτάκι με υπόγειο κελάρι. Τέλειο. Θέρετρο διακοπών είναι το νησί οπότε ήταν πολύ απλό να βρω αυτό που ήθελα. Εγκαταστάθηκα, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, άλλαξα και έριξα έναν ωραιότατο κι αναζωγοηνιτικότατο υπνάκο. Δεν χρειάζεται να μπω από τώρα στην αναζήτηση των πειρατών, θα το έκανα από αύριο. Ας ξεκουραζόμουνα και λίγο. Ούτως ή άλλως για διακοπές δεν ήρθα;;;

Η ερώτηση ήταν φυσικά ρητορική διότι δεν είχα έρθει για διακοπές, όσο κι αν η επίσημη δικαιολογία ήταν αυτή. Την άλλη μέρα το πρωί στρώθηκα στη δουλειά. Δεν συνέτρεχε λόγος να καθυστερώ. Πρώτη στάση το καπηλειό. Έπρεπε να συλλέξω πληροφορίες. ο κόσμος στο δρόμο προχωρούσε χαρούμενς και ξένοιαστος. Άνθρωποι έλεγαν αστεία και γελούσαν, απολάμβαναν μια πρωινή βόλτα με την οικογένειά τους και γενοκότερα χαίρονταν μια ηλιόλουστη μέρα. Οι πλανόδιοι διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, και οι τουρίστες του νησιού έκαναν μια φασαρία προσπαθώντας να πετύχουν καλύτερες τιμές. Κανένας δεν έδιχνε να ασχολείται με το γεγονός πως ανα πάσα στιγμή μπορούσαν να τους επιτεθούν πειρατές. Φτάνοντας στο καπηλειό διάλεξα ένα τραπέζι σχετικά απόμερο, τοποθετημένο έτσι ώστε να παρακολουθεί όλο τον χώρο. Προσπαθούσα να κρυφακούσω καμμιά συζήτηση μπας και μάθω κάτι χρήσιμο αλλά κανείς δεν έλεγε κάτι ενδιαφέρον. Όπως φαινόταν θα μας έπαιρνε η ώρα.
-"Τί θα πάρετε παρακαλώ;" Μια ομορφούλα σερβιτόρα στεκόταν από πάνω μου περιμένοντας.

-"Ένα ζεστό κρασί με καρυκεύματα" μια κλασική παραγγελία. Το βλέμμα της έμεινε για λιγα δευτερόλεπτα πάνω μου σαν να με μετρούσε. Είχα ξαναδεί τέτοια βλέμματα πάνω μου. Γεμάτα λαγνεία. Σκεφτόμουνα πως θα μπορούσα να την εκμεταλευτώ αργότερα. Θα ήταν χρήσιμη πηγή πληροφοριών. Έπρεπε να μάθω πάση θυσία. Έπινα αργά κι ήσυχα το κρασί μου περιμένοντας κάποια από τις παρέες να πει κάτι σχετικό με τις επιδρομές. Τίποτα. Μετά από λίγο φώναξα τη σερβιτόρα.
-"Τι οφείλω;". Πλήρωσα το λογαριασμό και σηκώθηκα.
-"Είμαι καινούργιος στην πόλη και δεν ξέρω τα κατατόπια. Μήπως θα μπορούσες να μου προτείνεις ένα τρόπο να περάσω ευχάριστα το βράδυ μου; Αν θέλεις είσαι ευπρόσδεκτη να έρθεις κι εσύ."
Κοκκίνησε και έσκυψε το κεφάλι της.
-"Έχω να σας προτείνω πολλά πράγματα. Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Θα σας βρω στην πλατεία το βράδυ κι ευχαρίστως να σας ξεναγήσω." Δέχτηκε πολύ εύκολα, σε βαθμό αρκετά ανησυχητικό. Έπρεπε να έχω το νου μου.

Συναντήθηκα με την κοπέλα στην πλατεία. Είχα μια ανησυχία ως προς τη συνάντηση, όπως είπα ήταν πολύ εύκολο. Με πήγε σε διάφορα μέρη της πόλης, μια πόλη η οποία κάθε βράδυ έστηνε και μια γιορτή. Αυτό το μήνα οι μεταμφιέσεις είχαν την τιμιτική τους. Όλοι ήταν μεταμφιεσμένοι με διάφορους τρόπους ορισμένοι από τους οποίους ήταν αρκετά ευφάνταστοι. Ομολογουμένως η νύχτα ξεκινούσε ευχάριστα. Με πήγε σε διάφορα μαγαζιά όπου δοκίμασα εκλεκτές λιχουδιές και ήπια διάφορα ποτά. Για να μην πολυλογώ η νύχτα με βρήκε στο σπίτι μου να απολαμβάνω μια νύχτα με τη κοπέλα. Με πήρε ο ύπνος αμέσως μετά. Το ένστικτο μου μου έλεγε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Επιβεβαιώθηκα πριν περάσει πολύ ώρα. Μόλις νόμιζε η κοπέλα πως αποκοιμήθηκα άρχισε να ψάχνει το δωμάτιό μου για πολύτιμα αντικείμενα. Δε βρήκε τίποτα εκτόςς από την τελευταία εφημερίδα και το σήμα της οργάνωσης. Με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο θυμό. Αμέσως έπιασε ένα από τα σπαθιά μου και πήγε να με καρφώσει. Το απέφυγα την τελευταία στιγμή. Μου επιτέθηκε αμέσως. Απέφυγα την επίθεση και έπιασα το χέρι της, το έστριψα πίσω από την πλάτη της και την αφόπλισα. Αμέσως την ακινητοποίησα και την πέταξα στο κρεβάτι. Άρπαξα το σπαθί και κόλλησα την αιχμή στο λαιμό της.
-"Ποιά είσαι και τι θέλεις από μένα;"

-"Δεν θα σου πω τίποτα." Μου πήρε ώρα, χρησιμοποίησα ότι τεχνική ήξερα. Βασανιστήρια, ψυχολογική πίεση και ότιι άλλο είχα στο οπλοστάσιό μου. Μετά από αρκετή ώρα λύγισε. Ήταν μια πειρατής. Κατάσκοπος. Είχε έρθει να μαζέψει πληροφορίες για τους πειρατές. Εγώ ήμουν ένα υποψήφιο θύμα. Όταν βρήκε όμως το σήμα της οργάνωσης αποφάσισε πως ήμουν επικίνδυνος. Ήξερα πως δεν έπρεπε να με καταλάβουν, έπρεπε να καλύψω τα νώτα μου. Πήρα την απόφασή μου σε λίγα δευτερόλεπτα. Δεν έβγαλε άχνα όταν την έριξα αναίσθητη. Την έδεσα και την άφησα στο δωμάτιο. Έπρεπε να βιαστώ, έιχα μάθει τα ονόματα και τις τοποθετήσεις των συνεργών της. Ντύθηκα οπλίστηκα και ξεκίνησα. Είχα δουλειά να κάνω. Γύρισα την πόλη ψάχνοντας τα σπίτια που ήθελα. ΄Επρεπε να τα βρω και να τελειώσω τη δουλειά πριν ξημερώσει η μέρα και γίνω αντιληπτός. Αρκετούς μπελάδες είχα δεν χρειαζόμουν κι άλλους. Ευτυχώς είχα ακόμα αρκετές ώρες ως το ξημέρωμα.

Γυρνούσα σαν το φάντασμα στα σοκάκια όταν εντόπισα το πρώτο σπίτι. Πλησίασα την πόρτα. Είδα φως στο παράθυρο κι υπέθεσα πως κάποιος θα ήταν σκοπός. Έψαξα γύρω από το σπίτι για άλλες εισόδους. Όλες είχαν σκοπό. Δεν περίμενα λιγότερα. Θα έμπαινα από τη σοφίτα η οποία φαινόταν αφρούρητη. Από ένα δέντρο ανέβηκα στη ταράτσα του διπλανού σπιτιού και πήδηξα στη σκεπή του δικού μου. Πλησίασα τη σοφίτα κι άνοιξα το φεγγίτη. Κανείς. Προσεκτικά μπήκα, έγινα αόρατος κι άνοιξα την πόρτα. Ο διάδρομος ήταν έρημος. Πεερπάτησα προς την πρώτη πόρτα, την άνοιξα μαλακά και είδα τον κάτοικο του δωματίου να κοιμάται. Πλησίασα από πάνω του και τον έστειλα σιψπηλά στον άλλο κόσμο. Σειρά είχαν οι άλλοι. Στα άλλα δωμάτια υπήρχαν άλλοι δυο άνθρωποι. Πέθαναν τόσο ησυχα που αμφιβάλω αν κατάλαβαν ποτέ πως έγινε. Οι φρουροί στις πόρτες το ίδιο. Όλα έγιναν χωρίς να ακουστεί ήχος. Έψαξα με την ησυχία μου το σπίτι όπου βρήκα χάρτες και σημειώσεις για την επίθεση. Δεν υπήρχαν ακόμη αρκετοί άντρες για να γίνει. Δυστυχώς δεν βρήκα τίοτα για το κρυσφήγετο. Δεν μ' ενοχλούσε αυτό, ήξερα πως στο τέλος κάτι θα έβρισκα.

Βγήκα από το σπίτι από την πίσω πόρτα και έφυγα στη νύχτα. Έψαξα και για τα δύο άλλα σπίτια, τα βρήκα έυκολα. Οι ένοικοί τους κοιμόταν ήσυχοι χωρίς καμμία υποψία για τη μοίρα τους. Καλύτερα. Κανένας από αυτούς δεν ξύπνησε αύριο. Στα επόμενα σπίτια όμως ήταν μόνο δύο άτομα ανα σπίτι οπότε υπέθεσα πως το πρώτο ήταν η βάση επιχειρήσεων όπου αναφέρονταν όλοι και στέλνονταν οι πληροφορίες. Άρα αν ερχόταν κάποιος για να ελέγξει θα ήταν εκεί. Γύρισα στο δωμάτιο και πλησίασα την κοπέλα.
-"Εαν θέλεις να ζήσεις θα μου πεις το σύνθημα το οποίο χρησιμοποιούσες για να μπεις στη βάση σας."
-"Δε θα σου πω τίποτα. Αν μιλήσω θα με σκοτώσουν, οπότε καλύτερα να πεθάνω τώρα."
-"Αναμφίβολα αυτό θα συμβεί, αλλά με μια διαφορά. Εκείνοι θα σε σκοτώσουν αμέσως, εγώ θα σε κάνω να θεωρείς το θάνατο λύτρωση." Με κοίταξε μ' ένα βλέμμα τρόμου. Δεν με πίστευε.

Με πίστεψε ώρες αργότερα. Όταν ο πόνος της έλυσε κάθε διαθεση αντίστασης. Τότε μίλησε και τα είπε όλα. Αφού έμαθα ότι ήθελα, την άφησα στο κελάρι κι έφυγα. Κλείδωσα τις πόρτες οπότε δεν μπορουσε να ξεφύγει. Πήγα πίσω στο σπίτι-αρχηγείο. Έπρπε να μείνψ εκεί. Κι έμεινα για μέρες. Πήγαινα κάθε μέρα στο άλλο μου σπίτι να δω τι γίνεται με την άλλη. Ήθελα να ζήσει, μπορεί να αποδυκνειόταν πολύ χρήσιμη. Είχε περάσει μια εβδομάδα και κανείς δεν ήρθε να δει τι γίνεται. Έπρεπε να περιμένω κι άλλο. Επιτέλους την ένατη μέρα κάποιος ήρθε. Άκουσα την πόρτα να χτυπάει το βράδυ.
-"Ε εσείς ανοίξτε, τί έγινε κοιμάστε; Ανοίξτε!" Γέλασα με την ειρωνία της τύχης, για άλλους είχαν έρθει άλλον βρήκανε. Αόρατος άνοιξα την πόρτα. Μπήκαν τρείς και δε βρήκαν κανένα. Τράβηξαν τα όπλα τους και χωρίστηκαν ψάχνοντας τα δωμάτια. Ξανασυναντήθηκαν μπροστά στην πόρτα.
-"Τί γίνεται εδώ; Που είναι όλοι; Είδα σημαδια από αίμα αλλά κανένα πτώμα, τι έγινε;"
-"Κι εγώ τα ίδια, που πήγαν όλοι;"
-"Είναι παγίδα πάμε να φύγουμε τώρα!" 'Ηταν πλέον αργά. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη και δεν άνοιγε.

Όλη αυτή την ώρα κοίταζα τους πειρατές προσπαθώντας να τους ψυχολογήσω για να βρω τον πιο αδύνατο χαρακτήρα απο αυτούς. Τον ήθελα ζωντανό. Αποφάσισα να τους τρομάξω λίγο.
-"Πλεον δεν υπάρχει γυρισμός. Θα πεθάνετε όλοι εδώ, και τα πτώματά σας θα λειτουργήσουν σαν προειδοποίηση για τους υπόλοιπους.". Ένας απ' όλους έτρεξε προς την πόρτα ξεχνόντας πως ήταν κλειδωμένη.
-"Ποιός έισαι; Τί έκανες στους συντρόφους μας;". Οι πιο ψύχραιμοι πειρατές αξιολογούσαν την κατάσταση και προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο. Δεν τους άφησα. Σκότωσα τον πειρατ'η που ρώτησε εμφανιζόμενος ανάμεσά τους.
-"Ο θάνατος που ήρθε να σας πάρει. Οι συντροφοί σας είναι νεκροί εδώ και μέρες. Όπως θα είστε σε λίγο κι εσείς.". Μου όρμησαν και οι δύο. Απέφυγα τη σπαθιά του πρώτου και τον σκότωσα μ' ένα χτύπημα. Ο δεύτερος αστόχησε για πολύ λίγο λόγω της ταραχής του. Έβαλα σ' εφαρμογή το σχεδιό μου. Η επόμενή του επίθεση ήταν κι αυτή βεβιασμένη λίγο πριν αστοχήσει μπήκα στην τροχιά της κάνοντάς την να με γδάρει λίγο. Ταυτόχρονα έριξα τα κλειδιά της πόρτας στο πάτωμα. Έπεσα κάτω κάνοντας ότι πονάω από σοβαρό τραυματισμό. Αμέσως έγινα αόρατος κι έτρεξα να κρυφτώ.

Το ρίσκο του σχεδίου μου ήταν ότι αν ο άλλος ήταν έξυπνος θ' ακολουθούσε το αίμα μου και θα με κυνηγούσε. Όπως κι έγινε. Αμφέβαλα αν ήταν από εξυπνάδα ή από υπερβολική σιγουριά. Έπρεπε να "βοηθήσω" τον ανόητο να κάνει αυτό που ήθελα. Μια πιστολιά με προειδοποίησε πως είχα αφερεθεί από το στόχο μου. Όρμησα προς τα πάνω του, τοποθέτησε το σπαθί του έτσι ώστε να πέσω πάνω του με τη φόρα μου πριν τον καρφώσω αλλά υπολόγισε λάθος. Μ' ένα αλματάκι το απέφυγα και βρίσκοντας άνοιγμα τον χτύπησα με την λαβή του σπαθιού μου στο κεφάλι. Ζαλίστηκε κι έκανε να πέσει αλλά κρατήθηκε όρθιος. Με το δεύτερο χτύπημα έπεσε λιπόθυμος.
-"Πολύ ανθεκτικός μου είσαι εσύ. Για να δούμε τώρα θα κάνεις ότι πρέπει;". Με όσα από τα φάρμακα είχαν απομείνει στο σπίτι σταμάτησα την όποια αιμοραγία είχα κι ανέβηκα στη σκεπή περιμένοντας τον αναίσθητο πειρατή να ξυπνήσει. Περίμενα αρκετή ώρα. Ξαφνικά άκουσα την πόρτα ν' ανοίγει και τον είδα να βγαίνει. Έψαχνε γύρω του μπας και με δει. Ακόμα ήταν νύχτα αλλά θέλαμε μόνο μια ώρα ως την αυγή. Έφυγε κατευθείαν για το κρυσφήγετό τους. Τον ακολούθησα όσο πιο σιωπηλά μπορούσα. Κάθε τόσο σταματούσε κι έριχνε μια πέτρα προς μια κατεύθυνση γύρω του. Κάποιες φορές γλιτωσα τελευταία στιγμή να με βρει.

Μετά κόπων και βασάνων φτάσαμε τελικά στη βάση τους. Ήταν σ' ένα καλά κρυμμένο ξέφωτο του δάσους. Μια σειρά σκηνών τοποθετημένες κυκλικά γύρω από μια πολύ μεγαλύτερη. Ο "οδηγός' μου είχε πάψει πια να έχει χρησιμότητα. Ανέπτυξα ταχύτητα και τον πρόλαβα. Το ενστικτό του τον βοήθησε λίγο διότι καθώς έβγαζα το σπαθί μου έκανε μια απότομη περιστροφική κίνηση και παραλίγο να με πετύχει, αλλά για καλή μου τύχη απείχα ένα βήμα από την τροχιά του σπαθιού του. Μόλις γύρισε πλάτη τον κάρφωσα στο ύψος τον πνευμώνων του. Πέθανε χωρίς να βγάλει ήχο ενώ το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν το "Ευχαριστώ" που του ψυθίρισα στ' αυτί. Φορτώθηκα το πτώμα και το πέταξα στη θάλασσα. Το ξέφωτο απείχε ελάχιστα απ' την ακτή στην οποία ήταν αραγμένο το πλοίο τους. Ένα πολύ βολικό σημείο. Γύρισα στην κατασκήνψσή τους. Απ' όσο είδα υπήρχαν είκοσι άτομα στις σκηνές. Στη μεγάλη σκηνή μπαινόβγαινε κόσμος. Είδα σε μια στγμή να βγαίνει κάποιος ο οποίος έδωσε διαταγές σε δύο άλλους και ξαναμπήκε μέσα. Πρέπει να ήταν ο αρχηγός. Οι δύο ξεκίνησαν προς τη μεριά της πόλης. Έπρεπε να πεθάνουν πριν φτάσουν εκεί.

Το πρόβλημα ήταν πως έπρεπε να εξαφανίσω και τα πτώματα χωρίς να με πάρουν χαμπάρι. Ένα πτώμα στη θάλασσα ήταν καλό αλλά τρία ήταν πάρα πολλά. Κάποιο σίγουρα θα γινόταν αντιληπτό και τότε θα είχα πρόβλημα. Πως θα το έκαν όμως; Δεν είχα χρόνο για περιττά σχέδια, έπρεπε να βιαστώ. Αποφάσισα να τους ακολουθήσω και να τους σφάξω μες στο σπίτι-βάση στην πόλη. Το υπόγειο φιλοξενούσε ήδη οκτώ πτώματα, άλλα δύο δεν θα έκαναν καμμία διαφορά, εκτός ίσως από την μυρωδιά. Ευτυχώς είχα προνοήσει κι αγόρασα πολλά αρωματικά κεριά με τα λεφτά που βρήκα στους πειρατές. Όταν έφτασα στο σπίτι είδα τα υποψήφια θύματα να μπαίνουν μέσα. Μπήκα από πίσω τους και μόλις άρχισαν να ψάχνουν τα δωμάτια κλείδωσα την πόρτα. Πήγα κι άνοιξα την πόρτα του υπογείου. Αναστατωμένοι ήρθαν πίσω κι είδαν ανοιχτή την πόρτα. Ο ένας κατέβηκε κι ο άλλος έμεινε να φυλάει σκοπός. Με το που άκουσα την κραυγή αγωνίας του πρώτου έσφαξα κατευθείαν το δεύτερο. Μετά κατέβηκα τη σκάλα. Στη μέση είδα τον τρομοκρατημένο πειρατή να έρχεται τρέχοντας. Μου επιτέθηκε αμέσως. Ανταλλάξα με μερικές σπαθιές και δεν άργησε να πεθάνει κι αυτός. Μετέφερα τα πτώματα στο υπόγειο, και μετά πήγα επάνω να επιδέσω τις αμυχές μου. Δεν ήθελα να αιμοραγώ για κανέναν λόγο.

Πάνε κι αυτοί αλλά για πόσο μπορούσα να συνεχίσω ακόμα; Κάποια στιγμή θα τους εξωθούσα στα άκρα και θα έκαναν την επίθεση. Ήταν κάτι που έπρεπε πάση θυσία να το αποφύγω. Τα γεγονότα μιλούσαν από μόνα τους. Η μόνη λύση που είχα ήταν να επιτεθώ στην κυρίως κατασκήνωση σήμερα κιόλας. Όσο πιο γρήγορα τελείωνα μαζί τους τόσο καλύτερα τα πράγματα για το χωριό. Δεν μου άρεσε να επιτίθομαι μόνος μου σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Ήταν παρακινδυνευμένο και άκρως εξουθενωτικό. Το παραμικρό λάθος μπορούσε να προκαλέσει ολέθρια αποτελέσματα. Δεν είχα άλλη επιλογή όμως. Ξαναγύρισα στον καταβλισμό και συνηδειτοποίησα πως όλοι ετοιμάζονταν για επίθεση. Η λόγική υπαγόρευε να την κάνουν αύριο τη νύχτα με την κάλυψη του σκοταδιού. Ήταν λίγοι οπότε θα χτυπούσαν επίλεκτους στόχους οι οποίοι λογικά δεν θα φρουρούνταν και καλά. Βέβαια όλα αυτά ήταν εικασίες. Την προσοχή μου τράβηξε μια ομάδα η οποία μπήκε στη μεγάλη σκηνή. Πολεμικό συμβούλιο. Άδραξα την ευκαιρία απ' τα μαλλιά. Έγινα αόρατος και προσπαθώντας να κάνω όση περισσότερη ησυχία γινόταν πλησίασα τη σκηνή. Το πανί της εισόδου ήταν ακόμη ανοιχτό αλλά οι φρουροί στην είσοδο καιροφυλακτούσαν. Μπήκα μέσα πατώντας στα νύχια των ποδιών μου. Έπιασα την πιο απόμερη γωνιά και περίμενα.

Το συμβούλιο άρχισε μερικά λεπτά αργότερα.
-"Σας μάζεψα τώρα για να ρωτήσω τη γνώμη σας. Πρέπει να επισπεύσουμε την επίθεσή μας. Δεν έχουμε χρόνο να περιμένουμε ενισχύσεις.". Αυτός που μίλησε ήταν αυτός που υπέθεσα πως ήταν ο αρχηγός.
-"Προς τι τόση βιασύνη; Οι αναφορές που λαβαμε ως τώρα ήταν καθησυχαστικές. Τί άλλαξε;;;" ήρθε η εύλογη ερώτηση.
-"Όσο για τις αναφορές, έχουμε να λάβουμε κάποια εδώ και μια βδομάδα και κάτι. Οι ομάδες έρευνας που έστειλα δεν γύρισαν πίσω. Η λογική λέει πως είναι νεκροί ή φυλακισμένοι, το οποίο σημαίνει πως μας έχουν καταλάβει. Πρέπει να τους αιφνιδιάσουμε τώρα που μπορούμε.". Ήταν πολύ σωστές οι εκτιμήσεις του. Είχα έναν έξυπνο αντίπαλο. Κακό αυτό, έπρεπε να τον σκοτώσω πρώτο.
-"Μήπως τότε να ματαιώσουμε την επίθεση; Αν αποτύχει είμαστε χαμένοι."
-"Ούτως ή άλλως είμαστε χαμένοι. Από μέρα σε μέρα υπάρχει πιθανότητα να δεχτούμε επίθεση. Δεν θα φύγουμε με άδεια χέρια από το νησί. Θα κάνουμε τη επίθεση μεθαύριο. Προετοιμάστε τις ομάδες σας."
Ακολούθησαν κουραστικές λεπτομέρειες του σχεδίου. Ανόητοι που να ήξεραν πως δεν θα γινόταν ποτέ παραγματικότητα.

Όταν άδειασε η σκηνή με αφήσαν μόνο με τον αρχηγό τους. Με μια ματιά τον αξιολόγησα. Θα ήταμ δύσκολη μάχη. Θα τον άφηνα τελευταίο, όταν θα είχα αποδεκατίσει τους άντρες του ώστε να μην έχει να λάβει βοήθεια από πουθενά. Βγήκα από τη σκηνή με τον ίδιο τρόπο που μπήκα. Μέχρι στιγμής είχα περάσει απαρατήρητος, καλ΄΄υτερα όμως να μη βασιζόμουν σε αυτό. Ποτέ να μην είσαι σιγουρος ότι μια τεχνική που αποδυκνείεται χρήσιμη μια φορά θα είναι για και πάντα, μου είχε πει ο μέντοράς μου. Προσωρινά όμως θα εκμεταλευόμουν το πλεονέκτημά μου. Είχα μια πολύ απλή επιλογή για να ξεπαστρέψω το στρατό του. Δηλητήριο στο φαγητό τους. Έψαξα τα μαγειρία τους. Δεεν ήταν δύσκολο να τα βρω. Ήταν τοποθετημένα στην άκρη της κατασκήνωσης στραμμένα προς το πλοίο τους. Δεν είχα μαζί μου τα κατάλληλα υλικά, ευτυχώς το δάσος θα μου προμήθευε τα απαραίτητα. Η ανεύρεση των συστατικών ήταν αρκετά δύσκολη. Έψαξα για ώρες τα υλικά του δηλητηρίου μου. Με μια ανάμειξη διαφόρων φυτών (δηλητητριώδη μανιτάρια, φύλλα από δηλητηριώδη κισσό κι άλλα παρόμοια) θα πετύχαινα τη δουλειά μου. Μου έλειπαν βέβαια τα απαραίτητα σκέυη για να φτιάξω το δηλητήριο αλλά αυτά θα τα εύρισκα από τη βάση των πειρατών. Μάζεψα τα υλικά μου και τα άφησα σ' ένα απόμερο σημείο κοντά στα μαγειρία. Βρήκα τη σκηνή του γιατρού και έκλεψα ένα γουδί, ένα γουδοχέρι και μπουκάλια. Πήγα κοντά σε μια πηγή που υπήρχε στην κατασκήνωση των πειρατών (έξυπνη επιλογή τοποθεσίας) κι άρχισα την παρασκευή του δηλητηρίου μου.

Έλιωσα τα φυτά μου κι έφτιαξα μια σκουρόχρωμη κόνη και μετά έφιαξα μια ομόχρωμη πάστα αναμιγνύοντας το πολτοποιημένο υλικό με νερό. Διέλυσα την πάστα σιγά σιγά παράγοντας το διάλυμα που ήθελα. Ένα διαυγές σμαραγδί χρώματος διάλυμα το οποίο σε μεγάλες δόσεις μπορούσε να σκοτώσει έναν ολόκληρο στρατό. Εγώ είχα στη διάθεσή μου δύο μπουκάλια. Πλησίασα τα μαγειρία, πάνω στην ώρα. Είχε ξεκινήσει το μαγείρεμα εδώ κι ώρα και απ' ότι καταλάβαινα δε θ' αργούσε να τελειώσει. Κινήθηκα γρήγορα. Πλησίασα το καζάνι κι άδειασα το περιεχόενο των μπουκαλιών στις κατσαρόλες. Τώρα είχα μπροστά μου ένα διάστημα μεγάλης υπομονής. Ένα παιχνίδι με το χρόνο. Κάθισα σε απόσταση ασφαλείας και περίμενα. Το φαγητό ετοιμάστηκε και σερβιρίστηκε μετά από αρκετή ώρα. Το στομάχι μου γουργούριζε από τη πείνα όμως δεν είχα ώρα για να το ικανοποιήσω. Παρακολουθούσα μ' ενδιαφέρον το αποτέλεσμα της προσπάθειάς μου. Οι πειρατές έφαγαν όλο το φαγητό τους και ένευαν ευχαριστημένοι. Πριν περάσει κάποια ώρα θα τους κοβόταν η χαρά, ήμουν σίγουρος. Ώπερ κι εγένετο. Λίγα λεπτά μετά το πέρας του γεύματος ο πρώτος πειρατής κατέρευσε σφαδάζοντας από τον πόνο. Μέσα σε δευτερόλεπτα τον ακολούθησαν κι άλλοι. Σε λίγο όλο το στρατόπεδο είχε εκδηλώσει τα συμπτώματα της δηλητηρίασης. Ό γιατρός ήταν από τους πρώτους που συνηδειτοποίησαν τι συνέβη. Προσπάθησε να φτάσει στη σκηνή του και να παρασκευάσει το αντίδοτο, αλλά δεν τον άφησα. Ένας πυροβολισμός ήταν αρκετός να λύσει το πρόβλημα.

Ο πυροβολισμός βέβαια θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα, υπό κανονικές συνθήκες..... Πάλι καλά που οι συνθήκες δεν ήταν κανονικές. Εμφανίστηκα μέσα στη μέση της κατασκήνωσης, πήρα ένα τουφέκι από τη στοίβα των πειρατών και σφαίρες κι άρχισα να αποτελειώνω τα ανήμπορα ν' αντιδράσουν μέλη τους. Εύκολα απλά και ήσυχα. Όλα τα καλά παιδιά πήγαν στον άλλο κόσμο μια βόλτα. Σειρά είχε ο αρχηγός τους. Δεν ήταν πουθενά. Σε όλη την κατασκήνωση δεν υπήρχε κανένας άλλος ζωντανός. Αυτό δεν ήταν καλό. Έπρεπε να τον βρώ άμεσα. Δεν υπήρχαν και πολλά μέρη στα οποία θα μπορούσε να έχει πάει. Μόνο το πλοίο τους. Εκεί θα τον έβρισκα. Έτρεξα προς τα εκεί. Ανέβηκα τη ράμπα και επιβιβάστηκα στο κατάστρωμα. Η πόρτα για τα κατώτερα καταστρώματα ήταν ανοιχτή. Πήγα κατευθείαν κάτω κι έψαξα το ιατρείο. Λογικά εκεί θα πήγε. Ήμουν απόλυτα σωστός. Ήταν εκεί κι είχε μπροστά του μια φυάλη με αντίδοτο. Λογικά είχε καταλάβει το είδος του δηλητηρίου και έπαιρνε τη θεραπεία ή απλά δοκίμαζε το καλύτερο αντίδοτό που υπήρχε. Δεν μ' ένοιαζε ιδιαίτερα. Απλά θα τον σκότωνα και θα τελείωνα.
-"Έλα μέσα νεαρέ. Για μένα ήρθες. Φανερώσου και πολέμησέ με σαν άντρας". Δεν με είχε καταλάβει, τα μάτια του κοίταζαν γενικά στην κατεύθυνση της πόρτας. Μια περίεργη αίσθηση με κατέλαβε. Δεν ξέρω γιατί αλλά του έκανα τη χάρη.
-"Όπως επιθυμείς. Αν και θα προτιμούσα να παραδοθείς παρά να πολεμήσουμε."
-"Αυτό δε θα συμβεί και το ξέρεις. Δεν πρόκειται ποτέ να με πιάσεις ζωντανό."
-"Αυτό κανονίζεται"

-"Πρίν αρχίσουμε θα ήθελα να μάθω ποιόν αντιμετωπίζω. Και ποιόν θα έχω τη χαρά να κλείσω μια για πάντα στη φυλακή ή δύο μέτρα κάτω από το χώμα."
-"Riku, τ' όνομά μου είναι Riku. Και νομίζω πως εσύ θα είσαι αυτός που θα πεθάνει." Μεγάλα λόγια από ένα τελικά πιο δύσκολο αντίπαλο απ' ότι περίμενα. Η μάχη άρχισε σφοδρή. Είχαμε περιορισμένο χώρο στη διάθεσή μας κι η κινήσεις μας δεν ήταν όσο άνετες θα θέλαμε. Παλεύμε ανταλλάσωντας σπαθιές για ώρα μέχρι που η μάχη σιγά σιγά μεταφέρθηκε σε όλο το πλοίο. Μετακινούμασταν από δωμάτιο σε δωμάτιο με ταχύτητα αστραπής. Όλο το πλοίο έφερε τα σημάδια της μάχης μας. Κομμένα ξύλα, χαρακιές και σπασμένες πόρτες και διάφορα άλλα σημάδια. Το κυνηγητό συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση κι η ροή της μάχης άλλαζε κάθε δευτερόλεπτο. Εαν κάποιος παρατηρητής κοιτούσε τη μάχη μας δεν θα μπορούε να πει ποιός θα κέρδιζε.

Η μαχη συνεχιζόταν αμείωτη για ώρες. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, το ίδιο κι ο Riku αλλά κανένας δεν έκανε πίσω. Θα παλεύαμε μέχρι το τέλος. Γνωρίζαμε κι οι δύο πως κάναμε ένα διαγωνισμό αντοχής, κι ο νικητής απλά θα ζούσε, ο χαμένος θα πέθαινε. Έπρεπε ν' αντέξω. Λογάριαζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Το σώμα μου ήδη κουρασμένο και φθαρμένο από τις διαρκείς μάχες που έδωσα όσο ήμουν στο νησί με πρόδιδε. Η ροή της μάχης όμως ευνοούσε τον Riku, ήταν πιο δυνατός, πιο ταχύς και πιο ανθεκτικός από 'μένα. Η πλάστιγγα έγερνε συντριπτικά προς το μέρος του. Έντρομος κατάλαβα ότι θα πέθαινα. Άρχισα να τρέχω για να σωθώ και να προλάβω να πάρω μια ανάσα. Η φωνή του αντηχούσε πίσω μου.
-"Κουτάβι, τρέξε να σωθείς. Όσο μακριά και να πας όμως θα σε βρω και θα σε σκοτώσω σαν το σκυλί". Ήξερα πως είχε δίκιο. Κατα λάθος (και για καλή μου τύχη) βρέθηκα ξανά στο ιατρείο του πλοίου. Έψαξα σαν τρελός για κάποιο φίλτρο που θα βοηθούσε. Βρήκα ένα και το ήπια. Με αναζοωγώνησε. Έννοιωσα τις δυνάμεις μου να επανέρχονται. Τότε με βρήκε ο Riku.
-"Εδώ είσαι ε, ήρθε η ώρα να πεθάνεις."
Τα μάτια του πέσαν στο φυαλίδιο, κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί. Τότε πήρε ένα έντρομο βλέμμα. Γνώριζε πως θα πέθαινε. Το σπαθί μου τον διαπέρασε σαν να ήταν από χαρτί. Είχε ένα χαμόγελο ειρωνίας όταν έπεφτε, και μετά τον άκουσα να λέει:
-"Σε υποτίμησα μικρέ, τελικά είσαι πιο έξυπνος απ' όσο περίμενα.".

-"Όχι δεν με υποτίμησες, το αντίθετο μάλιστα. Εγώ σε υποτίμησα. Η νίκη μου με ντροπιάζει. ΜΑκάρι να σε είχα νικήσει τίμια και καθαρά χωρίς το φίλτρο. Ή ακόμα καλύτερα έπρεπε να είχα πεθάνει από τα χέρια σου.".
-"Μην είσαι βλάκας μικρέ. Δεν υπάρχει τιμιότητα στη μάχη. Εγώ δε θα δίσταζα ούτε στιγμή. Κέρδισες, τώρα ζήσε και απόλαυσέ το.".
Αυτό ήταν το τελευτάιο πράγμα που μου είπε. Μετά ξεψύχησε. Ήμουν πεσμένος στο πάτωμα του δωματίου, ανήμπορος ν' αντιδράσω. Οι πληγές μου αιμοραγούσαν ακατάσχετα κι ένοιωθα το θάνατο να πλησιάζει. Με την μεγαλύτερη προσπάθεια που έκανα στη ζωή μου, σύρθηκα ως το νουλάπι κι ανασηκώθηκα στα γόνατα. Έφτασα τους επιδέσμους κι άρχισα την επίδεση των τραυμάτων. Δεν ήμουν γιατρός το ήξερα. Αλλά για ανίδεος τα κατάφερα καλά. Λιποθύμησα αμέσως μετά και ξύπνησα ώρες αργότερα. Πονούσα παντού. Με τη βοήθεια του σπαθιού του Riku (το έκανα μπαστούνι) έφτασα στην πόλη νύχτα. Κατέρευσα και πάλι έξω από το σπίτι μου. Την επόμενη μέρα ξύπνησα στο νοσοκομείο. Είχα μπροστά μου μια αργή ανάρρωση. Το απόγευμα σηκώθηκα κι επέστρεψα σπίτι αφού πήρα οδηγίες και φάρμακα. Άνοιξα το υπόγειο κι ελευθέρωσα την κρατούμενή μου.
-"Ο αρχηγος σου είναι νεκρός από τα χέρια μου καθώς κι όλοι σου οι σύντροφοι. Εσένα δε θα σε σκοτώσω. Θα σε παραδώσω στον λοχαγό της τοπικής βάσης για να φυλακιστείς όπως σου αξίζει. Ελπίζω να έρθεις μαζί μου ήρεμα και να μην αντισταθείς.".

Υποτάχτηκε άμεσα. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι έλεγα αλήθεια. Δε μ' έννοιαζε. Διέσχισσα τους δρόμους, παρουσιάστηκα στη βάση όπου και τους εξήγησα τί είχε γίνει. Δε με πίστεψαν στην αρχή. Τους οδήγησα στο σημείο της σφαγής. Τα πτώματα απέδειξαν τα λεγόμενά μου. Οι στρατιώτες δεν πίστευαν στα μάτια τους, δεν μπορούσαν να διανοηθούν τέτοια ωμότητα, τέτοια σκληρότητα. Αφού τους θάψαν όλους γυρίσαμε στη βάση. Ήταν νύχτα και μάλιστα αργά. Ο διοικητής της βάσης με πλήρωσε μια αρκετά πενιχρή αμοιβή για το κεφάλι του αρχηγού. Γύρισα αμέσως σπίτι κι έπεσα να κοιμηθώ. Έπρεπε να ξεκουραστώ άμεσα. Πέρασα μια εβδομάδα ακόμα στο νησί για ν' αναρώσω. Οι πληγές μου είχαν επουλωθεί τέλεια. Στο μεταξύ μου ήρθε ο φάκελος που τόσο περίμενα. Η επόμενη αποστολή μου και τα χρήματα της αμοιβής από αυτή. Έπρεπε ν' αγοράσω εξοπλισμό και καινούργια πανοπλία. Η παλιά είχε αρχίσει να χαλάει. Όταν τακτοποίησα κι αυτές τις υποχρεώσεις έφυγα από το νησί. Μια νέα δουλειά ανοιγόταν μπροστά μου.

Όνομα: Hajime Saito
Haki Points: -
Player of the Week Points: 10
Beli: 23.000
Fame Points: 2.500.000