[Αρχή] The Unforgiven Pirates και το νέο μέλος του πληρώματος! [Τέλος]

... Όταν ξυπνήσαμε είχε ξημερώσει. Κοίταξα γύρω μου και το μόνο που έβλεπα ήταν θάλασσα.
"Gost καμένε, σηκώ! Έχουμε να κουμαντάρουμε λίγο τη βάρκα μπας και βρούμε κανά νησί, γιατί έτσι όπως πάμε...
ψόφιους πάνω εδώ θα μας βρούνε.""
"Εμμμ...Μμμμ.... 5 λεπτάκια ακόμα!!!"
"ΤΩΡΑ!!!" του φώναξα και του πέταξα ένα σάντουιτς στο κεφάλι.
"ΟΚ!" είπε καταβροχθίζοντάς το.
" Είσαι τέρας... "
Αφού κατεβάσαμε το πανί, κάθισα στην πλώρη και αγνάντευα τον ωκεανό.

Πέρασαν λίγες ώρες πλέοντας. Φάγαμε λίγο, αλλά φροντίσαμε να τρώμε μικρές ποσότητες για να έχουμε αποθέματα.
Απ'τη στιγμή που δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω πάνω στη βάρκα, κοίταζα τον ορίζοντα με ένα τηλεσκόπιο που είχα πάρει μαζί μου. Το τοπίο άρχιζε να γίνεται μουντό... παντού υπήρχε γαλάζιο... μόνο γαλάζιο,
όταν ξαφνικά ένα πλοίο αγνοφάνηκε σε μεγάλη απόσταση από μας. "Τι να είναι αυτό άραγε;"
"Gost, πήγαινέ μας δεξιά. Είναι ένα πλοίο εκεί."
Ο Gost ακούγοντας τη διαταγή γύρισε το πηδάλιο προς τα δεξιά και κατευθυνθήκαμε προς το αγνώστου ταυτότητας πλοίο.

Το παρατηρούσα όση ώρα πλέαμε. Δε φαινόταν να μας είχε αντιληφθεί. Όταν φτάσαμε σε μια ικανοποιητική απόσταση απ'αυτό, κατάφερα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Τα πανιά του έγραφαν...MARINES.
"Ωχ!" αναφώνησα
"Τι;"
"Marines είναι!"
"Ωραία, πάμε να τους δείρουμε!!! Έτσι κι αλλιώς πειρατές είμαστε." είπε δείχνοντας μου την σημαία μας πριν προλάβω να μιλήσω.
"Πφφφφ! Καλά!"
Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι δεν μας είχαν προσέξει. Ετοιμαστήκαμε για την εμπλοκή και περιμέναμε να φτάσουμε κοντά.
Δέκα λεπτά αργότερα, ήμασταν μπροστά στο πλοίο. Είχε ρίξει άγκυρα. Αυτή ήταν η ευκαιρία μας.

Φτάσαμε δίπλα στη χοντρή αλυσίδα της άγκυρας του καραβιού και αφού δέσαμε τη βάρκα μας εκεί, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε.
Έλεγξα το χώρο κι αφού σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν κανείς κοντά, επιβιβαστήκαμε στην πλώρη του πλοίου.
Δυστυχώς για εμάς, το θέαμα που αντικρίσαμε δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.
Ένα άλλο καράβι των marines βρισκόταν σταματημένο ακριβώς δίπλα σε αυτό που ήμασταν και έτσι όπως είχαν σταματήσει,
δε φαινόταν από απόσταση επειδή το έκρυβε.
"Ικανοποιημένος; Την κάτσαμε τώρα." είπα ξεφυσώντας.
"Άσε να το κάνουμε μια φορά με τον τρόπο μου. Pleaseee? "
"Κάνε ότι θες αρκεί να ζήσουμε και φυσικά όχι σε φυλακή."
"Yooooooooosh!!!!"

Έτσι είπα και άρχισα να φωνάζω.
"Οιιιιι! Οιιιιι! Marineees!!! ΕΛΑΤΕ ΕΙΜΑΙ ΠΕΙΡΑΤΗΣ!!!"
" Είσαι ηλίθιος, θα μας σκοτώσουν!"
"Είναι βλάκες, δεν μπορούν."
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα και τα δύο πλοία γέμισαν με marines.

"Εγώ το ένα, εσύ το άλλο." και πήδηξα στο διπλανό πλοίο.
"Δεν συμφώνησα σε κάτι τέτοιο."
"Δεν με νοιάζει. Είπες με το δικό μου τρόπο."
" Τι θέλω και του δίνω πρωτοβουλίες." μουρμούρισε εκείνος.
Δεν πρόλαβα να ανέβω στο πλοίο και άρχισαν οι πυροβολισμοί. Οι σφαίρες με διαπερνούσαν. Οι marines φώναζαν: "Τέρας... Τι είσαι;"
"Πάλι τα ίδια. Εν τέλει, εσείς οι marines είστε πραγματικά ηλίθιοι. Θα σας συστηθώ κανονικά. Με λένε Gost 'The Water Sinner'."
"Wa... Water Sinner;" είπε τραυλίζοντας ένας marine. "Αυτός που σκότωσε το Higuma;"
"Αχά!"
"Είσαι κτήνος!! Σκότωσες τόσο κόσμο και χαίρεσαι;"
"Προστάτευα το χωριό μου και γι αυτό χαίρομαι."
"Είσαι εγκληματίας!"
"Δεν είμαι εγκληματίας! Mizu Mizu no... POUND CANNON!!!"

Ο καταστροφικός πίδακας διέλυσε τη βάση του καταρτιού, παίρνοντας μαζί γύρω στους 20 Marines.
Από δίπλα άκουγα φωνές. "Πάλι σφάζει κόσμο ο J." συλλογίστηκα.
Έβγαλα το Tsunami Sword και όρμησα στο πλήθος των Marines. Μερικοί ήταν έμπειροι ξιφομάχοι και είτε με μπλόκαραν,
είτε απέφευγαν τις επιθέσεις μου. Οι υπόλοιποι χαροπάλευαν να με αποκρούσουν, αλλά τους ήταν αδύνατο.
Μετά από λίγη ώρα ξιφομαχίας, έπεσαν κάτω νεκροί.
"J. αυτό είναι πολύ εύκολο...", αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. Ανησύχησα.
"Mizu Mizu no... Yari!!!" η μυτερή αιχμή δημιουργημένη από τεράστια πίεση νερού,
διαπέρασε το πλοίο των Marines καταστρέφοντας το πηδάλιο.
"Είσαι αισχρός!!!" φώναξε ένας ναύτης.
"Δεν πέτυχες κανέναν!" ακούστηκε μια άλλη φωνή.
"Χάσαμε το πηδάλιο!!! Δεν επισκευάζεται!!!"
"Έλεος. Μα τέτοια τύχη; " σκέφτηκα.

Δίπλα ακούγονταν φωνές. "Είναι πολύ βλάκας... δεν είμαι logia."
"ΠΑΛΙΟΒΛΑΚΑΑΑ!!!" του φώναξα :[m096]:
Οι marines με είχαν στοχεύσει. "Ποιος είσαι και γιατί είσαι εδώ;"
"Α; Α, κατά λάθος. Θα είχατε την καλοσύνη να μου πείτε που είναι το επόμενο νησί;"
"Έχεις πολύ θράσος πειρατή! Στοχεύσατε!!!"
"Αααα!!! Τι κάνεις ρε; Θα με σκοτώσεις!" είπα και έτρεξα πίσω απ΄το κατάρτι καθώς ακουγόταν το "ΠΥΡ!"
Οι marines πυροβόλησαν, αλλά δεν κατάφεραν να διαπεράσουν το χοντρό μαστό του καταρτιού.
" Θα τον σκοτώσω, αλλά προηγούνται οι marines. Χμμμ... πώς γίνεται να διαλύσω ένα πλοίο μόνος μου;
Για να δούμε... Δεν είναι κακή ιδέα." αφού σκέφτηκα τι στρατηγική θα ακολουθήσω, βγήκα απ'την κρυψώνα και είπα:
"Κύριοι! Κυρίες! Σας καλωσορίζω στην κόλαση. Kage Moji Retsu!!!"

Η σκιά μου άρχισε να διαμελίζεται και να χάνει τη μορφή της. Είχε χωριστεί σε περίπου δέκα μέρη και άρχισε να κινείται άτακτα προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις.
"Τι...Τι στο καλό είναι αυτό;"
"Α! Μα φυσικά. Δε σας συστήθηκα... πόσο αγενές εκ μέρους μου. Μπορείτε να με φωνάζετε ShadowRuler."
"Μας... μας δουλεύεις; Αυτός που σκότωσε το Higuma και διέλυσε ένα πλοίο μας;"
"Εμμμ... Ναι, αλλά το πλοίο το κατέστρεψε ο Gost από δίπλα !!!"
Η σκιά μου συνέχισε να κινείται και οι marines κοιτούσαν το θέαμα έντρομοι. Ξάφνου σταμάτησε να την κίνηση και επιστρέφοντας πίσω, πήρε πάλι την κανονική της μορφής. Σε κλάσματα δευτερολέπτου οι marines με βαριές πληγές σωριάστηκαν στο έδαφος,
ενώ οτιδήποτε είχε σκιά στο οπτικό μου πεδίο (συγκεκριμένου χώρου) διαμελίστηκε.

"Αυτό ήταν;"
"Commander! Commander! Δεχόμαστε επίθεση από δύο rookie pirates, Water Sinner και ShadowRuler. Έχουν σκοτώσει σχεδόν όλα τα πληρώματα. Χρειαζ..."
"Χαίρεται κύριε marine. Ωραίο σαλιγκάρι. Τρώγεται; Kage no Tamashi!!"
Η σκιά μου επεκτάθηκε, άγγιξε αυτήν του marine και επέστρεψε. Ο marine ύστερα απ'την επίθεση έπεσε νεκρός στο έδαφος.
"Να πάρει. Θέλω κι εγώ ένα σαλιγκάρι..."
"Den-Den Mushi λέγεται άχρηστε. Ώστε εσείς είστε οι πειρατές που μας κάνουν επίθεση;" ένας ψηλός γεροδεμένος άντρας με ένα τσεκούρι στο δεξί του χέρι,
εμφανίστηκε μπροστά μου. Φορούσε ανάλογη ενδυμασία με αυτή του δεκανέα στο Dawn Island,
αλλά φάνταζε πιο δυνατός και επικίνδυνος.
"Ναι! Ποιος είσαι εσύ κηπουρέ;"
"Πρόσεχε πως μιλάς σε μένα νιάνιαρο. Εγώ είμαι ο Ishin!!"
"Δε σε ξέρω.." γύρισα την πλάτη μου και πήγα προς την άγκυρα να περιμένω τον Gost.

Ο Ishin επιτέθηκε και έκοψε κάτι βαρέλια δίπλα μου.
"Ούτε να με σκοτώσεις πισώπλατα δεν μπορείς; Kage-Zashi!!!"
Οι σκιές μας ενώθηκαν και τραβώντας τα σπαθιά μου, έκοψα το στα σημεία που ήταν η σκιά.
Αφού η σκιά μου πήρε την κανονική της μορφή, δύο μεγάλες πληγές εμφανίστηκαν στο στήθος του marine.
Εκείνος γονάτισε φτύνοντας αίμα.
"Devil Fruit User ε; Ωραία! Θα σε αφήσω να κάνεις παρέα με τα ψάρια!"
Με αυτά τα λόγια σηκώθηκε και πήγε να με κόψει με το τσεκούρι του, αλλά το απέφυγα γρήγορα και τον μαχαίρωσα στο πόδι.
"Απέχεις ακόμα κηπουρέ! Όσο είμαι ξεκούραστος δεν μπορείς να με αγγίξεις. Kage no Tamashi!!!"
Αυτό ήταν και το τέλος του Ishin. Του πέτυχα ένα θανατηφόρο χτύπημα στο στήθος κι εκείνος έπεσε σε κάτι βαρέλια με ρούμι νεκρός.

Είχαν μείνει γύρω στα 10 άτομα μαζί με τον αρχηγό. Ο αρχηγός ήταν ένας κοκαλιάρης ξιφομάχος, που αν και υπήρχαν πιο ικανοί άντρες απ'αυτών στο πλήρωμά του, έφερε το αξίωμα του δεκανέα.
"Με μέσο μπήκες ρε ανίκανε;"
"Είμαι αρχηγός αυτού εδώ του πληρώματος και του πλοίου!!!"
"Δεν είπα το αντίθετο."
"Δεν με άφησες να ολοκληρώσω."
"Δεν με νοιάζει. Εγώ πάλι θα σε νικήσω!"
"Με εκνευρίζεις. Σκοτώστε τον!!!"
"Μizu Mizu no... POUND CANNON!!!" και εκτόπισα απ'το πλοίο τους πάντες εκτός απ'τον δεκανέα σκοπίμως.
"Θα σε βυθίσω μαζί με το πλοίο σου 'καπετάνιε'." και έσκασα στα γέλια.
Πήδηξα στο απέναντι καράβι και με γρήγορες κινήσεις, ανέβηκα στο κεντρικό κατάρτι.
Ο αρχηγός του πλοίου που ετοιμαζόμουν να βυθίσω, με κοίταγε με περιέργεια περιμένοντας το τι θα κάνω.
Πήγα στην άκρη του καταρτιού και κοίταξα από κάτω. Ο J. έδερνε έναν ψηλέα.
"Ετοιμάσου!"
Το Tsunami Sword έλαμψε, έγινε νερό και το απορρόφησα. "Mizu Mizu no... Dragon!!!"
Ο δράκος από νερό, διαπέρασε το πλοίο και το άνοιξε στη μέση. "Σαν καρπούζι άνοιξε."
"Καρπούζι; Πείνασα! J. πάω στη βάρκα να φάω!!!" φώναξα και κατέβηκα κάτω.

"Καταντάει σπαστικό. Αρχίζω και κουράζομαι. Πώς να καταστρέψω το πλοίο; Χμμμ.. αχά! Θυμήθηκα. Πάμε στο αμπάρι."
Πήγα προς το αμπάρι που λογικά βρισκόταν στο κάτω κατάστρωμα. Σε όλη τη διαδρομή, συνάντησα όλους κι όλους τρεις marines, τους οποίους σκότωσα ξιφομαχώντας. Βρήκα το αμπάρι, το οποίο ήταν γεμάτο με εκρηκτικά και μπαρούτι.
"Γιουχου!!! Bingo!!!" φώναξα και αφού έβγαλα ένα σπιρτόκουτο απ'την τσέπη μου, άναψα ένα σπίρτο και το πέταξα στο μπαρούτι.
"Λοιπόν, θέλει λίγα δεύτερα μέχρι να κάψει το περιτύλιγμα, οπότε...... ΤΡΕΧΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!"
Άρχισα να τρέχω μανιωδώς μέχρι να ανέβω στο πάνω κατάστρωμα. Όταν ανέβηκα, οι εκρήξεις είχαν αρχίσει.
Έφτανα στην άγκυρα λαχανιασμένος. Εκεί ήταν ο Gost.
"Βλάκα περίμενε. Μάλλον όχι... τρέεεεχα!!!"
"Ε; Τι;"
"Πήδα στη βάρκα!!!"
Με τα λόγια αυτά πηδήξαμε στη βάρκα μας, την λύσαμε και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε κάνοντας κουπί.
"Κάνε το CANNON!!!! Πρέπει να φύγουμε. ΤΩΡΑ!!!"
"Mizu Mizu no.... POUND CANNON!!!"
Η βάρκα εξσφενδονίστηκε λίγα εκατοστά από τη θάλασσα και μετά από λίγους παφλασμούς, απείχαμε αρκετά μέτρα απ'το καράβι.
Τότε το καράβι άρχισε να καταστρέφεται. Οι εκρήξεις άρχισαν να παίρνουν τεράστιες διαστάσεις και σε λίγη ώρα,
το μόνο που είχε απομείνει ήταν συντρίμμια.

"Πεινάωωωωωω!!!!"
"Φάε πέτρες. Αν δε βρούμε νησί δε θα τρως όποτε να ναι."
" Είσαι κακός..."
"Μην μιλάς μπάμια. Παρά λίγο να ψοφήσω."
"Δε ψόφησες όμως! "
"Μ-η-ν μ-ι-λ-ά-ς!!! "
Αφού βάλαμε τα κουπιά στη θέση τους, ανοίξαμε το πανί και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Συνέχιζα να κάθομαι στην πλώρη και να παρατηρώ, καθ'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Όταν ο ήλιος άρχισε να πέφτει, διέκρινα κάτι στον ορίζοντα. Ήταν νησί.
"Κώλε! Ξύπνα και φάε! Σε κανά δύωρο θα είμαστε σε νησί."
"Αλήθεια; Μάσα time!!!" και άρχισε να τρώει σαν ζώο.

Έφαγα όλες τις προμήθειες.
Μετά από μισή ώρα...
"J.!!! Πεινάω!!!"
"Έφαγες το φαγητό τεσσάρων ημερών και πεινάς;"
"Ναι." "Ωωω!!! Ένα νησί. J. ένα νησί."
"Πριν μια ώρα δεν στο είπα;"
"Ναι;"
"Δεν ξανά ασχολούμαι. "
"Μα γιατί; "
"Σ-Κ-Α-Σ-Ε ! ! ! "
"Καλά!"
Ήταν η πιο βαρετή ώρα της ζωής μου. Η πόλη ήταν ελαφριά φωτισμένη και πίσω φαινόταν ένα κτήριο. Μια βάση των Marines.
" Coooool! Εδώ θα έχει και Marines!!! Θα παίξω ξύλο! Θα παίξω ξύλο!"
"Μην κάνεις καμιά βλακεία. Θα μας φάνε λάχανο. Θα είναι πολλοί απ'αυτούς!"

Δεν άντεχα άλλο να περιμένω. Ήταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμουν νησί. Απείχαμε μόνο λίγα λεπτά απ'το λιμάνι.
Ενώ ο ήλιος έδυε, με έκανε να νοσταλγήσω το χωριό μου και το ηλιοβασίλεμα που έβλεπα μαζί με τον J. Εκείνη τη στιγμή, του είπα:
"J. υποσχέσου μου σε αυτό το ηλιοβασίλεμα ότι θα ξαναγυρίσουμε στο χωριό."
"Gost σταμάτα... Θα περάσουν χρόνια μέχρι να ξαναγυρίσουμε."
"Δεν με ενδιαφέρει, απλά υποσχέσου το!"
"Τι σε έπιασε; Εσύ δε χαιρόσουν που φύγαμε;"
"Ναι...μα..."
"Δεν έχει μα. Αυτό διαλέξαμε και αυτό θα κάνουμε. Μα όταν θα γυρίσουμε τον κόσμο και γίνουμε δυνατοί και ξακουστοί,
τότε θα γυρίσουμε!"
Με δάκρυα στα μάτια κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και κοίταξα προς το λιμάνι.

Μερικά λεπτά αργότερα πιάσαμε λιμάνι. Η πόλη ήταν σαφώς σε καλύτερη κατάσταση απ'το χωριό μας,
αλλά και πάλι φαινόταν να είναι βασανισμένη από κάτι. Ξέραμε απ'αυτά.
"Κάτι κακό έχει γίνει εδώ!" είπε ο J. "Είναι νωρίς μα στους δρόμους δεν υπάρχει κανείς." συνέχισε.
"Το ίδιο θα σου έλεγα κι εγώ." είπα και κατέβηκα απ'τη βάρκα περιμένοντας τον J. να μου πετάξει το σκοινί,
για να τη δέσω στους πασσάλους.

Οι δρόμοι στην πόλη ήταν λιθόστρωτοι, ενώ το λιμάνι από τσιμέντο, πέτρες και λεπτομέρειες.
Τα περισσότερα σπίτια ήταν φτιαγμένα από πλίνθους.
Ήταν βαμμένα λευκά ή αλλιώς ήταν αφημένα άβαφτα και είχαν τα φυσικά χρώματα της πέτρας. Ήταν ελαφρώς πυκνοκατοικημένα.
Το συμπέρασμα του J. αλλά και το δικό μου, ότι κάτι συνέβαινε εδώ, προερχόταν απ'τις διάφορες ζημιές στα σπίτια και
κυρίως απ'τα παράθυρα και τις πόρτες.
"Η πόλη λέγεται Shell Town." ακούστηκε μια γέρικη φωνή.
"Στο τέλος του δρόμου θα βρείτε ένα μπαρ-ταβέρνα. Εσύ με το μαγιό, ψάξε με αύριο. Ρώτα να σου πουν το σπίτι μου... Γέρο-Kizu.
Καλή διασκέδαση. Α και να προσέχετε μια κοπέλα. Έχει το 'διάολο μέσα της'." είπε κλείνοντας το μάτι και
ο γέρος χάθηκε μέσα σε ένα στενό.
"Πάμε! Θα το κοιτάξουμε αύριο το πρωί. Πάμε για Μ-Π-Υ-Ρ-Α!!!" είπε ο J. με ενθουσιασμό.

~παράλληλα~


Ήταν η τελευταία μου μέρα στν σελ ταουν και είχα σηκωθεί απο νωρίς καθώς ήθελα να περάσω όσο καλύτερα γινόταν.
Θα πήγαινα απο το σπίτι του yahiko και μετά θα πηγαίναμε στο μπαρ να γίνουμε κουρούμπελο με ρούμι ως συνήθως
Εν τέλει τακτοποίησα την καλύβα μου και ρύθμισα τις τελευταίες λεπτομέρειες για το ταξίδι.
Μαζί μου σκόπευα να πάρω το μικρό σεντούκι με τον χάρτη της ραφτελ στο οποίο είχα βάλει μέσα τα αντικείμενα που μου άφησε η μητέρα μου και τις φωτογραφίες του αδελφού μου. Ακόμα είχα πάρει μερικά ρούχα και 100 000 beli για τα πρώτα μου έξοδα. όλα χώρεσαν σε έναν σάκο
Είχαν περάσει μόνος λίγες ώρες απο την αναχώρηση του αδελφού μου και ήδη μου έλειπε!! τώρα θα αργούσα να τον ξαναδώ αφού είχαμε ανανεώσει το ραντεβού μας στην μεγάλη γραμμή. σίγουρα θα πέρναγε καιρός μέχρι να φτάσω εκεί.

Βγήκα από την καλύβα και κίνησα για το σπίτι του γιάχικο. Τελικά όταν έφτασα είδα την μητέρα του να είναι στον κήπο και να ποτίζει κάτι κίτρινα και ροζ λουλούδια. Ήταν πολύ ωραία εικόνα. Στιγμιαία μου έδωσε την εντύπωση πως και η δική μου ζωή ήταν απλή σαν και την δική της. Ίσως τελικά αυτές οι μικρές και όμορφες στιγμές της απλής καθημερινότητας που πολλοί θεωρούσαν ρουτίνα να ήταν που άξιζε πραγματικά < γειά σας!! > της είπα και την χαιρέτησα με ένα νεύμα, εκείνη μου κούνησε το κεφάλι και μου χαμογέλασε. Η πόρτα του σπιτιού ήταν ανοιχτή και έτσι πέρασα μέσα. Βρήκα τον γιάχικο στο δωμάτιό του να παίζει με τον γάτο του. Εκείνος δεν με είχε πάρει χαμπάρι και έτσι κάθισα λίγο και τον παρακολούθησα. Ήταν αστείος!!< καλημέρα!!> είπα με χαρούμενη φωνή και με ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά.

< γειά σου sakura!! καλά είσαι?> με ρώτησε αυτός με μία πολύ ευδιάθετη φωνή θα έλεγα! <ναι! Μια χαρά > του απάντησα, αν και η αλήθεια ήταν πως ήμουν ψιλοστεναχωριμένη που θα άφηνα την σελ τάουν μετά απο τόσα χρόνια και παράλληλα ένιωθα και άσχημα που έφυγε και πάλι ο αδελφός μου. Κατέβασα το βλέμμα μου στο πάτωμα και αμέσως το σήκωσα και τον κοίταξα στα μάτια ρωτώντας τον <εσύ? > ..καλά και εγώ>είπε καθώς σηκώθηκε απ το κρεβάτι και πλησιάζοντας προς το μέρος μου

< Sakura....> μου είπε.. τώρα με είχε πλησιάσει τόσο που βρισκόταν απέναντι μου. Μου έπιασε το χέρι..< κοίτα...τ ώρα που φεύγεις θέλω να σου πω την αλήθεια... > είπε καθώς με κοίταζε κατάματα. Η καρδιά μου πήγαινε σαν τρελή. Τι στο καλό θα μου έλεγε? Κάτι υποψιαζόμουν αλλά παρακαλούσα μέσα μου να μην μου το πει.

< τι έγινε..? >του είπα και έριξα τα μάτια μου στο πάτωμα
<κοίτα όλα αυτά τα χρόνια που κάναμε παρέα, και όταν ζούσε ο kenshin πάντα μου άρεσες... Δεν με ενδιαφέρει αν είσαι δολοφόνος ή πειρατίνα ή αν σε ψάχνουν οι μαρινς ή οτιδήποτε αυτό που νιώθω για σένα δεν μπορώ να το ελέγξω... Ξέρω ποια είσαι πραγματικά και είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος... >σταμάτησε για λίγο, ήταν σαν να μην ήξερε πως έπρεπε να εκφράσει αυτό που είχε στο μυαλό του.< κοίτα ξέρω ότι πάντα σου άρεσε ο kenshin και πως ποτέ δεν ένιωσες κάτι τέτοιο για μένα... απλά από τότε που γύρισες και πέρασα όλες αυτές τις μέρες μαζί σου ένιωσα όπως και παλιά, σαν να μην είχε μεσολαβήσει αυτό το χρονικό διάστημα των δύο χρόνων...ήταν οι καλύτερες μέρες της ζωής μου..> συνέχισε.. Δεν κρατούσε το χέρι μου πια... Μήτε με κοιτούσε. κοιτούσε έξω απ το παράθυρο όπου ο αέρας έπαιζε με σάκουρα κάνοντάς τα να μοιάζουν σαν να χορεύουν.

μην πεις άλλα...ο kenshin ήταν κολλητός μου και ΜΟΝΟ. Εγώ.... Εγώ.... >του είπα με σοβαρό ύφος, όμως δεν μπορούσα να εκφράσω αυτό που πραγματικά ένιωθα.. Όχι με λόγια τουλάχιστον. Τον έπιασα και τον φίλησα. Πάντα αυτός μου άρεσε. Και τώρα που επιτέλους του το έδειξα ένιωθα όμορφα,.. Δεν ήξερα όμως αν έπραξα σωστά καθώς θα έφευγα και θα τον άφηνα πίσω..
Αυτός με κοίταξε και μου είπε <θα σε περιμένω...>
< μα δεν ξέρω πότε θα γυρίσω... Και εάν θα γυρίσω...! > του είπα απολογητικά.. Δεν ήθελα να τον αφήσω μα δεν μπορούσα ούτε εγώ να μείνω και να αφήσω το όνειρό μου αλλά ούτε και να τον πάρω μαζί μου. Δεν σκόπευα σε καμία περίπτωση να του επιβάλλω μία ζωή που εκείνος δεν θα ήθελε. Επιπλέον καταζητούμουν..!
<δεν με ενδιαφέρει..τ όσα χρόνια μόνο εσύ είχες θέση στην καρδιά μου, έχεις και θα έχεις!!> μου είπε, άγγιξε με το χέρι του το μάγουλό μου και με φίλησε ξανά.

καλύτερα θα ήταν να πηγαίναμε μια βόλτα...>του είπα και εκείνος κουνόντας το κεφάλι του καταφατικά με πήρε απο το χέρι και βγήκαμε έξω απο το σπίτι. Δεν πηγαίναμε συγκεκριμένα κάπου... απλά περπατούσαμε
Καθώς περπατούσαμε... Έθιξε ένα θέμα που δεν ήθελα όμως να συζητήσω..
κοίτα σάκουρα... έμαθα για τα γεγονότα που σημειώθηκαν εχτές και προχτές το βράδυ με τον αδελφό σου και τον chris....> μου είπε. Φαινόταν ανίσυχος.. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί... Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα το να εμπλακώ σε τέτοιου είδους γεγονότα.
ναι... Ήταν επεισοδιακές βραδιές...>σχολίασα χωρίς να μπω σε λεπτομέριες....
Το θέμα με έκανε να νιώθω άβολα. Ο αδελφός μου είχε φύγει και δεν ήξερα πότε θα τον ξαναέβλεπα, αν και είχαμε ανανεώσει το ραντεβού μας για την μεγάλη γραμμή, θα περνούσε καιρός μέχρι να φτάσω εκεί... Άλλωστε δεν χρειαζόταν να του αναλύσω τα γεγονότα καθώς όλοι στην σελ ταουν είχαν μάθει για τις μάχες που είχαν γίνει τις ΄δύο προηγούμενες βραδιές.

Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε για λίγη ώρα. Βασικά δεν είχαμε και κάτι να πούμε... Απλά τριγυρνούσαμε στα σοκάκια της shell town... ήταν όμορφη πόλη με έναν δικό της τρόπο, και αυτό ακριβώς ήταν που την καθιστούσε ξεχωριστή. Τώρα όσον αφορά τους μαρίνς που με έψαχναν δεν φοβόμουν ούτε και με ενδιέφερε.. Ακόμα όμως κυκλοφορούσα με καλυμμένο το πρόσωπο, διότι καλό θα ήταν να μην με αναγνώριζε κανείς.