Το παρελθόν Μέρος δεύτερο: Αναπάντεχος επισκέπτης [ΤΈΛΟΣ]

Το επόμενο πρωινό με ξύπνησε ο πατέρας μου, ένιωθα πως είχα παρακοιμηθεί.
-Τι ώρα είναι πατέρα.
-Κοντεύει να μεσημεριάσει.
-Γιατί με ξύπνησες τόσο αργά;
-Ήθελα να σε αφήσω να ξεκουραστείς, για πρώτη φορά χθες πολέμησες και είναι λογικό να είχες κουραστεί.
Μου είπε χαμογελώντας
-Μην φοβάσαι δεν έχουμε μείνει πίσω στο ταξίδι μας. Έχουμε πολύ χρόνο ακόμα μπροστά μας... Σήκω σιγά σιγά να ετοιμαστούμε να ξεκινήσουμε.
Σηκώθηκα... αρχίσαμε να μαζεύουμε την σκηνή και τα πράγματα μας, δεν πονούσα πουθενά...(!) ο πατέρας μου με είχε περιποιηθεί καλά.


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εγώ- Καφέ
Πατέρας Μου- Πράσινο
Εχθρός- Μαύρο
Περιγραφή μάχης- Πορτοκαλί

Μέσα σε δέκα λεπτά ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε πάλι το ταξίδι μας. Ταξιδεύαμε για πολύ ώρα. Μου φάνηκαν ατέλειωτες οι ώρες επειδή βαριόμουν, πονούσαν τα πόδια μου, δεν είχαμε σταματήσει να φάμε τίποτα διότι είχαμε χάσει ήδη χρόνο από το ταξίδι μας, και για αυτόν τον λόγο δεν έκανα κανένα παράπονο. Παρόλα αυτά όμως φαίνεται πως ο πατέρας μου το είχε καταλάβει πως είχα κουραστεί. Όταν άρχισε να πέφτει λίγο ο ήλιος είχαμε φτάσει σε ένα δασάκι, εκεί ο πατέρας μου σταμάτησε.
-Ας σταματήσουμε εδώ για λίγο να μαγειρέψουμε, να φάμε και να ξεκουραστούμε για λίγο. Σε δυο ώρες θα ξεκινήσουμε πάλι.

-Ένταξη πατέρα, θα πάω να μαζέψω λίγα ξύλα για να ανάψουμε φωτιά.
Ο πατέρας μου έμεινε πίσω να ετοιμάσει το φαγητό και εγώ άρχισα να ψάχνω για ξύλα που θα βοηθούσαν στο άναμμα μια φωτιάς. Γυρνούσα στο δάσος για περίπου μισή ώρα όταν άκουσα ξαφνικά σπαθιά να συγκρούονται μεταξύ τους. Ταράχτηκα! Ξεκίνησα τρέχοντας να πηγαίνω στο σημείο όπου είχα αφήσει τον πατέρα μου, όταν έφτασα είδα τον πατέρα μου όρθιο να κρατάει το κατανα του και να είναι σε στάση μάχης. Απέναντι του βρισκόταν ένας νεαρός άντρας όπου κρατούσε και αυτός ένα σπαθί. Ο άντρας μου ήταν άγνωστος... τον έβλεπα πρώτη φορά στην ζωή μου, άνοιξε το στόμα του και μίλησε με μια απαλή φωνή.

-Ώστε εδώ είσαι... Σε έψαχνα... Στην πόλη μου είπαν πως ταξιδεύεις βόρεια και ήρθα να σε βρω.
-Τι θες Sugi Yakamano;!
Είπε ο πατέρας μου
-Γιατί μου επιτίθεσαι έτσι ξαφνικά!
Sugi Yakamano; Σκέφτηκα, ποιος είναι αυτός;
-Χα χα χα...
Γέλασε ο Sugi
-Στο νησί έχει εξαπλωθεί μια φήμη ότι είσαι ο καλύτερος ξιφομάχος εδώ πέρα και ήρθα να σου πω πως εγώ είμαι ο πιο δυνατός! Είμαι εδώ για να μονομαχήσουμε μέχρι θανάτου.
-Αυτά είναι βλακείες! Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο και ποτέ δεν με ενδιέφερε κάποιος τέτοιος τίτλος όπως "ο καλύτερος".
-Δεν έχει σημασία τι λες εσύ... Όσο υπάρχουν άνθρωποι σε αυτό το νησί που το πιστεύουν τότε έχω λόγο να σε πολεμήσω!

Έτρεξε προς τον πατέρα μου με σηκωμένο το σπαθί του να επιτεθεί.
Εγώ βρισκόμουν πίσω από ένα δέντρο, δεν με είχε δει κανείς. Ήξερα πως ο πατέρας μου δε θα μου επέτρεπε να επέμβω στη μάχη του οπότε το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάτσω πίσω και να ελπίζω για τη νίκη.
Ο πατέρας μου σήκωσε το σπαθί του και απέκρουσε το σπαθί του αντιπάλου.
Ο Sugi χαμογέλασε
-Ξεκινάω...
Ο Sugi εξαπέλυσε μια σειρά σφοδρών επιθέσεων, ήταν τόσο γρήγορος που με δυσκολία τα μάτια μου μπορούσαν να δουν το σπαθί του. Ο πατέρας μου κατάφερνε να αποκρούει κάθε χτύπημα του αντιπάλου, είχα εντυπωσιαστεί, αλλά δεν έβρισκε ευκαιρία να επιτεθεί ο ίδιος.

-Αν μόνο αποκρούεις τα χτυπήματα μου τότε δεν θα καταφέρεις τίποτα!
Είπε με ένα χαμόγελο ο Sugi.
Ο πατέρας μου παραπάτησε πάνω σε μια πέτρα, έχασε την ισορροπία του και ο αντίπαλος βρήκε την ευκαιρία να του κάνει δυο βαθιά κοψίματα, ένα στο δεξί μπούτι και ένα στον αριστερό ώμο. Ο πατέρας μου έδειχνε ότι πονούσε.
-Μάλλον οι φήμες δεν είναι αληθινές...
-Μην με κάνεις να γελάω...! Ακόμα δεν επιτέθηκα!
Ο πατέρας μου έκανε ένα άλμα με το σπαθί κρατώντας το ψιλά στην προσπάθεια του να επιτεθεί στο κεφάλι του αντιπάλου κατεβάζοντας το με δύναμη κάτω, αλλά αυτός με ένα ελαφρύ κούνημα του σπαθιού του απέκρουσε την επίθεση και κάρφωσε το σπαθί του πάνω από το δεξί ώμο του πατέρα μου.

Ο πατέρας μου έκανε ένα μορφασμό από τον πόνο και έπεσε στο έδαφος. Ο Sugi πήγε από πάνω του με το σπαθί του στραμμένο στο λαιμό του.
Άρχισα να τρέχω
-ΠΑΤΈΡΑAAAA!!!
-DRAGNEEL ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ!!! Είναι επικίνδυνος!
-Ώστε αυτό είναι το παιδί σού.
-Μην τολμήσεις να τον ακουμπήσεις!
Ο Sugi χαμογέλασε
-Μην φοβάσαι δε το είχα σκοπό. Χμμμ...;
Ο Sugi έμεινε ακίνητος. Τέντωσα το κεφάλι μου και είδα πως πάνω από το κεφάλι του πατέρα μου είχε εμφανιστεί μια κόμπρα και κατευθυνόταν απειλητικά προς τα πάνω του

-Απότι φαίνεται δεν χρειάζεται να σε αποτελειώσω εγώ...
Εκείνη τη στιγμή η κόμπρα άνοιξε στόμα της και δάγκωσε τον πατέρα μου στον ώμο. Η γκριμάτσα του πατέρα μου πρόδιδε πως το δάγκωμα του φιδιού περιείχε δηλητήριο. Μακάρι να είχα αντιδράσει... μακάρι ο πατέρας μου να την είχε δει... ήταν πλέον αργά. Ο Sugi έβαλε το σπαθί του στη θήκη του, γύρισε πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται. Ο πατέρας μου σφάδαζε από τον πόνο στο έδαφος, το δηλητήριο έπρεπε να είχε αρχίσει να εξαπλώνεται. Έτρεξα προς το μέρος του, γονάτισα και σήκωσα το κεφάλι, βρισκόταν σε μια μισολιπόθυμη κατάσταση.

Ο Sugi καθώς απομακρυνότανε σταμάτησε... γύρισε το κεφάλι του και μου είπε.
-Θα περιμένω για την μάχη μας... Dragneel.
Και εξαφανίστηκε. Είχε πλέον αρχίσει να νυχτώνει, βρισκόμουν στη μέση του πουθενά με τον πατέρα μου έτοιμο να πεθάνει από το δηλητήριο της κόμπρα που τον δάγκωσε. Κάτι έπρεπε να κάνω... ΤΟ ΒΡΗΚΑ! Ο πατέρας μου με είχε εκπαιδεύσει πάνω στους δηλητηριασμούς! Μου είχε πει για ένα αντίδοτο που γιάτρευε τους περισσότερους κοινούς δηλητηριασμούς, που μπορούσες να το φτιάξεις με λίγα και απλά υλικά... καίρια φυτά και βότανα.

Πρέπει να ψάξω να τα βρω σε αυτό το δάσος, σκέφτηκα, πρέπει να βιαστώ όμως γιατί σε λίγο ο ήλιος θα δύσει και δεν θα μπορώ να δω! Έτσι σηκώθηκα άναψα γρήγορα μια φωτιά για να κρατάει ζεστό τον πατέρα μου και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος για να βρω τα φυτά και τα βότανα που θα έφτιαχναν το αντίδοτο. Ευτυχώς στο δάσος αυτό δεν είχαν περάσει πολλοί άνθρωποι και βρήκα σχετικά γρήγορα αυτά που χρειαζόμουν και έτρεξα πίσω στον πατέρα μου. Άρχισα να φτιάχνω το αντίδοτο. Η κατασκευή του δεν ήταν εύκολη υπόθεση... χρειαζόταν σωστή αναλογία δόσεων, σωστή θερμοκρασία και ανακάτεμα.

Ο πατέρας μου όμως με είχε μάθει καλά και δεν είχα πρόβλημα. Από την άλλη μεριά η κατασκευή αυτού το αντιδότου μπορεί να ήταν δύσκολη αλλά ευτυχώς δεν ήταν χρονοβόρα... μέσα σε 10 λεπτά ήταν έτοιμο, το τέλειωσα το φτιάξιμο του αντιδότου και έτρεξα στον πατέρα μου, ανέπνεε πλέον με δυσκολία. Παρακαλούσα μέσα μου να μην είχα καθυστερήσει και να είναι πλέον ανούσιο να του το δώσω. Του άνοιξα το στόμα και του το έχυσα μέσα, έπειτα έκλεισα το στόμα του για να το καταπιεί. Άρχισε να βήχει, ήταν πλέον θέμα χρόνου... το μόνο που ευχόμουν ήταν να το είχα πετύχει το αντίδοτο.

Σηκώθηκα και περιποιήθηκα και τα υπόλοιπα τραύματα του, του έδεσα με επίδεσμο τα κοψίματα που του είχε κάνει ο Sugi Yakamano και έπειτα τον σκέπασα και τον αφίσα δίπλα από τη φωτιά. Στη συνέχεια ξεκίνησα να ετοιμάζω φαγητό... όλη την ημέρα ταξιδεύαμε δίχως να έχουμε φάει και μετά μας προέκυψε μια αναπάντεχη μάχη που μας είχε εξαντλήσει και σωματικά αλλά και ψυχικά... οπότε το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν πέρα από όλα αυτά ήταν το στομάχι μου που με παρακαλούσε να το ταΐσω. Μαγείρεψα και έφαγα... δυστυχώς δεν ήταν εύκολο να ταΐσω τον αναίσθητο πατέρα μου αλλά κατάφερα να του δώσω μερικές μπουκιές.

Την υπόλοιπη ώρα καθόμουν δίπλα από τον πατέρα μου περιμένοντας να δω κάποια αντίδραση. Πότε πότε έβαζα το αυτή μου στο στήθος του για να βεβαιωθώ ότι η καρδία του ακόμα χτυπάει και ότι ακόμα αναπνέει. Το επόμενο πρωί με ξύπνησε ο πατέρας μου.
-Dragneel... Dragneel... ξύπνα...
Άρχισε να βήχει. Σηκώθηκα απότομα πάνω και κοίταξα τριγύρω... η φωτιά είχε σβήσει και εγώ ήμουν στο πάτωμα δίπλα από τον πατέρα μου. Απότι φαίνεται με είχε πάρει εκεί ο ύπνος, μετά από λίγο το συνειδητοποίησα... Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ!!

Τον αγκάλιασα και με αγκάλιασε και αυτός σφιχτά.
-Είσαι ο καλύτερος γιος του κόσμου Dragneel!
-Μπαμπά φοβήθηκα πάρα πολύ για εσένα... με το φίδι, το δηλητήριο και με εκείνον το τύπο που μονομάχησες... ποιος ήταν αυτός μπαμπά;
-Μην σε απασχολεί πλέον αυτό, είμαι καλά... αυτό έχει σημασία... είμαι καλά χάρις εσένα Dragneel!
Είπε χαμογελώντας και με ξανά αγκάλιασε πιο σφιχτά.
Ήμουν πολύ χαρούμενος...! Ο πατέρας μου ήταν καλά δεν κινδύνευε πλέον από τίποτα... και το κατάφερα εγώ αυτό... μόνος μου!

-Μπαμπά σου έχω έτοιμο φαγητό που μαγείρεψα εγώ χθες, αλλά πρώτα θέλω να δω τα τραύματα σου αν είναι να αλλάξω τους επιδέσμους.
-Χα χα χα!!
Άρχισε να γελάει ο πατέρας μου.
-Είσαι καλός σε αυτά τα θέματα, πρώτα φτιάχνεις το αντίδοτο, μετά μου δένεις τα τραύματα και μετά με προσέχεις... Μάλλον γιε μου πρέπει να γίνεις γιατρός όταν μεγαλώσεις.
Είπε χαμογελώντας
-Μπορεί.
Του απάντησα και εγώ χαμογελώντας Του άλλαξα τους επιδέσμους, κοίταξα να δω αν έχει πυρετό και τον αφίσα ξαπλωμένο. Ήταν ακόμα πολύ πρωί, ξεκίνησα να μαζεύω τα πράγματα μας μα δεν έκανα βιαστικά όπως τις προηγούμενες φορές διότι θα γυρνούσαμε πίσω στο σπίτι μας... η έτσι τουλάχιστον νόμιζα.

Όνομα: Dragneel
Haki Points: -
Player of the Week Points: 7
Beli: 19.000 (μαζι με τα bonus του παρελθοντος)
Bounty: -
Post: 3.000