The bin-head[Τελος]

Αλλη μια περιπετεια ειχε περασει. Ημουν κουρασμενος, και σωματικα και ψυχικα. Επρεπε να βρω ενα τροπο να ηρεμησω. Προσπαθησα λιγο να σκεφτω κατι αλλα ιποτα δεν μου ηρθε στο μυαλο. Υστερα απο λιγο, αποφασισα οτι θα θα μου εκανε καλο λιγος υπνος. Ετσι, χωρις καθυσετερηση πηγα στο δωματιο μου και επεσα για υπνο. Δεν με ενοιαζε ουτε η πορεια του πλοιου, ουτε τιποτα. Μονο να αδιασει το κεφαλι μου απο ολα οσα συνεβαιναν τελευταια και να συνεχισω πιο χαλαρος το ταξιδι μου προς τον στοχο μου.

- Στην υγεια των Undeads! ειπε ο Chris...
- KANPAAAAAII!! ειπανε ολοι μαζι. Επειτα πινοντας μια γουλια με χαιρετησαν ολοι μαζι. Αρχισα να χανομαι απο αυτο το σκηνικο και ολοι τους, μαζι με το πλοιο αρχισαν να μικραινουν μεσα σε ενα μαυρο φοντο. Εγω προσπαθουσα να τους προλαβω πριν χαθουν...
- Περιμεντε με!!! φωναξα κι ενα δακρυ κυλησε στο μαγουλο μου.

Αμεσως μετα, πεταχτηκα πανω καταϊδρωμενος. Ονειρο ηταν.... Καταλαβα οτι μου ελειπαν ολο και περισσοτερο οι nakama μου και επρεπε να τους βρω. Ηταν δυσκολο να ταξιδευω χωρις να εχω καποιον να μιλαω, να πειραζω να κανουμε πλακες, να αλλαζουμε βαρδιες στο πηδαλιο...

Αυτος ο υπνος μονο χειροτερα με εκανε... Σηκωθηκα πανω και βγηκα εξω για να παρω λιγο καθαρο αερα. Πλεον ειχε σκοτεινιασει αλλα δεν με ενοιαζε. Ειχα κατσει σε μια καρεκλα μεσα στο σκοταδι και σκευτομουν διαφορα πραγματα. Τους nakama μου, το ταξιδι μου στην Grand Line, το νησι που μεγαλωσα και γενικα ολα οσα ειχα περασει στην ζωη μου. Για καποιο λογο με ειχε πιασει μελαγχολια αλλα δεν ηξερα γιατι. Ολο το βραδυ το περασα στην καρεκλα και σκεφτομουν.

Το πρωι ηρθε... Εγω ακομα καθομουν στην καρεκλα... Δεν ειχα κοιταξει την Log Pose καθολου αυτο το βραδυ. Οταν με χτυπησε το πρωτο φως του ηλιου το συνηδητοποιησα. Αμεσως πανικοβληθηκα στην ιδεα οτι μπορει να βρισκομουν πολυ μακρια απο την επομενη περιπετεια μου. Ηθελα να κανω κατι για να ξεχαστω και οι περιπετειες ηταν ο καλυτερος τροπος. Ετσι της εριξα μια ματια και προς μεγαλη μου ανακουφηση καταλαβα οτι συνεχιζα να κατευθηνομαι σωστα. Σηκωθηκα απο την καρεκλα και πηγα να ετοιμασω κατι να φαω.

Αφου εφαγα και μαζεψα οσα ειχα κανει και ερασε ενα μισαωρο. Επειτα βγηκα εξω για να παρω λιγο αερα και να κατεβει κατω το φαϊ, πριν παω για εναν υπνακο. Ομως αυτο που ειδα με εκανε να ξεχασω και τον υπνο κι ολα. Ενα νησι βρισκοταν μπροστα στα ματια μου. Σε μακρυνη αποσταση βεβαια, αλλα το εβλεπα. Αμεσως αναθαρησα και ετρεξα να παρω τα κυαλια για να το δω καλυτερα. Το μονο που μπορουσα να καταλαβω απο την αποσταση που ημουν ειναι οτι ηταν ενα μικρο νησι.

Καθως πλησιαζα ειδα στην αριστερη πλευρα του πλοιου μου ενα αλλο πλοιο να πλησιαζει το νησι. Ηταν ενα τεραστιο καραβι και ειχε ενα μαυρο πανι. Μονο και μονο απο αυτο καταλαβα οτι δεν ηταν πλοιο των marines. Αυτο με απογοητευσε λιγο αφου ηθελα λιγη παραπανω περιπετεια, μεχρι να φτασω σε αυτο το νησι. Το κοιταξα με τα κυαλια που κρατουσα και ειδα οτι ειχε πειρατικη σημαια. "Θα ειναι αλλοι πειρατες που οδηγηθηκαν εδω απο την Log Pose" σκεφτηκα και αρχισα να τους παρατηρω καθολη την διαρκεια μεχρι να φτασω στο νησι.

Πανω στο πλοιο υπηρχαν τουλαχιστον 100 ατομα τα οποια γιορταζαν και γλεντουσαν ολη την ωρα. Οταν πηραν χαμπαρι το πλοιο μου, πολλοι απο αυτους σταματησαν να χορευουν, να πινουν κλπ. και μαζευτηκαν στην μερια του πλοιου τους που μπορουσαν να δουν το δικο μου καλυτερα. Καποια στιγμη πλησιασε και ενας με μια τεραστια μυτη και κοιταξε με τα κυαλια του. Επειτα αρχισε να γελαει. Ειπε κατι στους υπολοιπους και επειτα ολοι φωναξαν τοσο δυνατα που τους ακουσα μεχρι το πλοιο μου.

Χαιρονταν ολοι μαζι για κατι... Υποψιαζομαι οτι αυτη η χαρα ειχε να κανει με επιθεση που θα μου εκαναν. Εστριψαν το πλοιο τους προς το μερος μου και τοτε σιγουρευτηκα. Ετσι εστριψα κι εγω το δικο μου για να παω να το αφησω σε αλλο σημειο του νησιου, αφου δεν ηθελα να τους αντιμετωπισω πανω στο πλοιο για να αποφυγω το ενδεχομενο οτι θα παθαινε καποια ζημια. Κανοντας εναν κυκλο γυρω απο το νησι καταφερα να τους ξεφυγω αφου ειχαν πολυ μεγαλυτερο και πολυ βαρυτερο πλοιο. Κατα συνεπεια και πολυ πιο αργο. Ομως ηξερα οτι δεν θα την γλυτωνα τοσο ευκολα αφου και αυτοι και εγω θα σταματουσαμε στο ιδιο νησι.

Αραξα το πλοιο μου σε ενα σημειο που φαινοταν καλο για να προστατευτει ενα πλοιο απο τα στοιχεια της φυσης. Κατεβηκα κατω και αρχισα να περπαταω πανω στο νησι. Που και που, εριχνα κλευτες ματιες στο πλοιο για να δω αν κυνδινευει. Αφου σιγουρευτηκα οτι δεν πλησιαζαν σε αυτο οι πειρατες, αρχισα να εξερευνω το νησι. Προχωρουσα προς τα ενδοτερα του νησιου και γινομουν ολο και πιο περιεργος με αυτα που εβλεπα. Τα δεντρα στο νησι ηταν πολυ αραια και παρα πολυ ψηλα...

Επισης περασε απο μπροστα μου το μπροστα μερος του σωματος ενος σκυλου. Ομως παραηταν μακρουλος για να ειναι σκυλος. Κοιτουσα για να δω ποτε θα τελειωσει το σωμα του και τελος δεν εβλεπα. Μετα απο 1 λεπτο περασαν και τα πισω ποδια μαζι με την ουρα του. Ολη αυτη την ωρα καθομουν και το κοιτουσα χωρις να κουνιεμαι καθολου.
"Πως μπορει κατι να ειναι τοσο μακρυ?" σκεφτηκα με απορια. Επειτα ειδα να περνανε απο μπροατσα μου και τα ποδια ενος ζωου. Κοιταξα πιο πανω και ειδα και το κεφαλι 4-5 μετρα πιο ψηλα απο το εδαφος.
"Ολα τοσο μακροστενα να ηταν αραγε σε αυτο το νησι?"

Αφου εβλεπα και αλλα παραξενα σε αυτο το νησι, οπως ενα πουλι που ο λαιμος του ηταν ισως με εμενα ολοκληρο ενω το υπολοιπο σωμα και το κεφαλι του ηταν πιο μικρα απο το κεφαλι μου, ειχα αρχησει να πειναω. Εψαξα στα, λιγοστα, δεντρα καποιο φρουτο αλλα δεν βρηκα τιποτα. Ετσι αποφασισα να πιασω κανα ζωο απο αυτα τα μακροστενα του νησιου και να το ψησω. Καθως εμπαινα ολο και πιο βαθια στο νησι, βρηκα ενα αγριογουρουνο με πολυ μακρυα ποδια. Λογω των ποδιων δεν μπορουσε να τρεξει καλα κι ετσι το επιασα ευκολα.

Αφου αναψα φωτια το εβαλα πανω για να το ψησω. Δεν περασαν ουτε 10 λεπτα και ακουσα φωνες απο μακρυα. Δεν περιμενα να αργουσαν πιο πολυ να με βρουν. Το νησι δεν ηταν και τοσο μεγαλο κι ετσι ηξερα οτι δεν θα εκαναν παραπολυ ωρα, αφου ηταν πολλα ατομα και μπορυσαν να καληψουν πιο μεγαλη εκταση. Μαλλον ομως αυτο που τους οδηγησε σε εμενα ειναι το κρεας που ψηνοταν. Θα ειδαν τον καπνο απο μακρυα και ερχονταν προς το μερος απο οπου πηγαζε... Αφου το αφησα να ψηνεται, εκανα τα χερια μου λεπιδες και ετομαστηκα για μαχη.

Μετα απο λιγα δευτερολεπτα ειδα στην κορυφη ενος μικρου λοφου να ξεπροβαλλουν τουλαχιστον 30 ατομα. Καθως αυτα προχωρουσαν κι αλλοι ερχονταν απο πισω τους, τρεχοντας και εφτασαν τα 60-70 ατομα. ηταν πολλοι για να τα βαλω με ολους αυτους, και προσπαθουσα να βρω καποιο σχεδιο. Τελευταιοι ανεβηκαν στην κορυφη του λοφου ο τυπος με την τεραστια μυτη, μαζι με μια κοπελα, με αλλους 3-4 ευσωμους και εναν γιγαντα. Αυτοι ομως σταματησαν στην κορυφη και κοιτουσαν τους υπολοιπους που ετρεχαν καταπανω μου γελοντας. Μαλλον αυτοι πρεπει να ηταν οι καλυτεροι του πληρωματος, μαζι με τον καπετανιο.

- Πιιιι πι πι πι πι... εκανε ο τυπος με την μεγαλη μυτη στην κορυφη του λοφου. Εγω στην αρχη δεν τον ειχα δει και νομιζα οτι καποιος χτυπησε. Αλλα τελικα καταλαβα οτι ηταν αυτος που γελουσε....
Αφου ξεπερασα αυτο το σοκ επικεντρωθηκα στην μαχη με τους πειρατες. Επρεπε να βρω κατι και μαλιστα γρηγορα γιατι πλησιαζαν επικυνδινα. Αρχισα να τρεχω προς το πλοιο για να χρησιμοποιησω το κανονι και να βγαλω εκτος μαχης τους περισσοτερους. Μολις ομως ειχα απομακρυνθει λιγα μετρα μακρυα ακουσα τον τυπο με την μεγαλη μυτη να λεει:
- Noro Noro Beam...

Δεν εδωσα σημασια σε αυτο που ειπε και συνεχισα να τρεχω. Ομως ολοι σταματησαν να τρεχουν και αρχισαν να χασκογελανε. Σταματησα κι εγω γι να δω τι συμβαινει και μολις γυρισα με χτυπσε κατι σαν μια ακτινα. Απο εκει και περα δεν μπορουσα να κουνηθω οσο γρηγορα ηθελα. Για την ακριβεια δεν μπορουσα να κουνηθω σχεδον καθολου.
- Τιιιι στοοο δι****οοο ειει...ναιαιαι... αυτοοοο??? ειπα οσο πιο γρηγορα μπορουσα να μιλησω. Ολοι αρχισαν να γελανε πολυ δυνατα και επειτα με περικυκλωσαν. Υστερα απο μισο λεπτο απο την στιγμη που με χτυπησε η ακτινα ειχα επανελθει στο φυσιολογικο.

Ομως ημουν περικυκλωμενος και δεν μπορουσα να διαφυγω απο πουθενα. Αμεσως ολοι επεσαν πανω μου φωναζοντας, βαρονας και κλοτσοντας οτι εβρισκαν μπροστα τους. Εγω ειχα γινει ολοκληρος ατσαλι και οσο και να με βαρουσαν δεν καταλαβαινα και πολλα εκτος απο το οτι με ακουμπουσαν. Οσοι με βαρουσαν, εφευγαν μακρυα με χερια και ποδια σπασμενα η με καταγματα, αφου δεν ηξεραν οτι θα βαρουσαν ατσαλι και εβαζαν ολη την δυναμη τους. Επειτα σιγα σιγα αρχισαν ολο να απομακρυνονται και ειχαν σχηματησει ενα κυκλο γυρω μου απορριμενοι και συναμα τρομαγμενοι.
- Τωρα ειναι η σειρα μου... ειπα χαμογελοντας.

Επειτα τους επιτεθηκα. Ακουσα απο μακρυα να λεει παλι το τυπος με την μεγαλη μυτη:
- Noro Noro Beam... κοιταξα κατευθειαν εκει και ειδα αλλη μια ακτινα να ερχεται προς το μερος μου. Ετσι εκανα μια βουτια στο πλαι και την απεφυγα. Ετσι συνεχησε την πορεια της και χτυπησε εναν απο τους δικους του αντρες. Αμεσως σηκωθηκα τον πλησιασα και του εκανα ενα κοψιμο στο στηθος. Δεν εβγαλε αμεσως αιμα. Μονο ειδα την σαρκα να σκιζεται και μετα να ανοιγει αργα αργα. Αφου περασε για αλλη μια φορα το μισο λεπτο συνεχισα να κινειται κανονικα και η πληγη αρχισε να τρεχει πολυ αιμα.

Επεσε κατω και αρχισε να κλαιει, οπως ολοι οι λυποψυχοι ανθρωποι που ειχα αντιμετωπισει μεχρι τωρα.
- Θα πληρωσεις γι αυτο που εκανες!! φωναξε ενας απο ολους αυτους που ηταν γυρω μου. Οι αλλοι πανω στον λοφο απλα καθονταν και με κοιτουσαν, σκεπτομενοι, εκτος απο εκαν που εμοιαζε με μαιμου και ειχε το χερι του μπροστα στο στομα και γελουσε ολη την ωρα. Ολοι μου ξαναεπιτεθηκαν αλλα εγω για αλλη μια φορα δεν κουνηθηκα. Ηξερα οτι δεν ειχαν καιροσεκι οπλο,επειδη αν ειχαν θα το ειχαν χρησιμοποιησει οταν διαπιστωσαν οτι ειμαι χρηστης φρουτου.

Αρχισε περιπου να γινεται το ιδιο που γινοταν πιο πριν μονο που βαρουσαν πιο προσεκτικα τωρα. Τους εβλεπα να προσπαθουν απελπισμενα να με βαρεσουν και αποφασισα να λαβω δραση. Αφου μπορουσα επρεπε να το τελειωσω γρηγορα ακομα και αν διασκεδαζα αρκετα. Ετσι μετετρεψα τα ατσαλινα χερια μου σε λεπιδες.
- Ittoryu Nigiri!! ειπα και εκοψα τους 3 πρωτους που βρηκα μπροστα μου. Αμεσως ολοι πεταχτηκαν πισω αφου δεν περιμεναν αυτη την αντιδραση.
- Δεν ξερετε με ποιον τα εχετε βαλει ανοητοι. ειπα χαμογελοντας και ξαναεπιτεθηκα.

Ενας σταθηκε μπροστα μου και απεκρουσε την επιθεση μου.
- Οσοι δεν εχετε οπλα απομακρυνθειτε!! Θα τον καθυστερησω εγω οσο μπορω... ειπε και προσπαθουσε να με κρατησει ακινητο. Ο τυπος με την μεγαλη μυτη βρηκε την ευκαιρια απο ολη αυτη την αναταρραχη και μου εριξε αλλη μια ακτινα. Αμεσως πεταχτηκα πισω και η ακτινα πετηχε τον τυπο που προσπαθησε να με σταματησει. Αλλος ενας αντιπαλος επεσε νεκρος μετα απο αυτο. Ολοι αρχιζαν να μου φωναζουν που σκοτωνα τους δικους τους την στιγμη που δεν μπορουσαν να αντιδρασουν αλλα δεν τους εδωσα καμια απολυτως σημασια.