[Τέλος][Αλλαγή Παράταξης]Everyone's Dead!? Endless Gluttony!

Το νησί που έμενα μικρός, όπου μεγάλωσα και ξεκίνησαν οι περιπέτειές μου. Στην Loguetown έγινα Marine και έτσι πραγματοποίησα ένα μέρος του ονείρου μου. Άφησα το καράβι στο λιμάνι αμέσως μόλις έφτασα και πήγα έναν περίπατο στην πόλη. Πολλά είχαν αλλάξει και δεν μιλάω μόνο για τα σπίτια. Ολόκληρη η πόλη ήταν γεμάτη κόσμο. Όλοι φαίνονταν όπως πάντα χαρούμενοι καθώς εδώ η προστασία των πολιτών ήταν πολύ μεγάλη. Οι Marines είχαν χτίσει εδώ μία πολύ δυνατή βάση που ποτέ δεν έπεσε μέχρι τώρα από κανέναν. Επίσης ένας ακόμα πιο σκληρός και παντοδύναμος άνθρωπος ο οποίος δοιηκούσε τις μονάδες των Marine παραμόνευε... ο Smoker...

Έτσι όπως προχωρούσα μέσα στο πλήθος είδα ένα τεράστειο μαγαζί με μεγάλες ταμπέλες. Ήταν το αγαπημένο μου εστιατόριο όταν είμουν μικρός. Οι γονείς μου με έφερναν πολλές φορές εδώ γιατί λάτρευα τα φαγητά τους. Τότε όμως ήταν ένα μικρό μαγαζάκι. Η φήμη του είχε ταρακουνήσει την πόλη καθώς παντού έγραφε το όνομα του εστιατορίου. Μπήκα μέσα για να δω αν υπήρχαν ακόμα τα άτομα εκείνα που μου έφτιαχναν φαί. Με το που μπήκα ένας σερβιτόρος ήρθε και μου έδειξε μία άδεια θέση. Τον ευχαρίστησα και του είπα πως δεν θα καθόμουν αλλά κάτι μου φάνηκε γνώριμο. Τον κοίταξα καλύτερα και του ζήτησα να βγάλει το καπελάκι που φορούσε. Αναγνώρισα αμέσως εκείνο το μαλλί! Ήταν ο γιός εκείνης που είχε το μαγαζί. Όταν του θύμισα ποιος είμουν εκείνος αμέσως όρμηξε πάνω μου και με έριξε κάτω...

Παίζαμε μαζί από μικρά παιδιά καθώς βρισκόμασταν στην ίδια περίπου ηλικία. Είπαμε λίγο τα νέα μας και μετά μου είπε να πάω και να χτυπήσω μία πόρτα σε μία γωνία του εστιατορίου. Πήγα και άνοιξα την πόρτα. Με το που μπήκα μέσα στο ευρύχωρο δωμάτιο βρήκα την ιδιοκτήτρια. Δάκρυσα από την χαρά μόλις την είδα. Ήταν η μητέρα του φίλου μου ο οποίος έκανε τον σερβιτόρο. Ήταν πάντα μία πολύ καλή και ευγενική γυναίκα. Όταν με έβλεπε πάντα με καλούσε να με κεράσει γλυκά.
-Ρόζυ! Πόσο καιρό έχω να σε δωωωω!! φώναξα και έτρεξα πάνω της.
Είχε γεράσει και τα μαλλιά της από καστανό χρώμα είχαν πάρει το άσπρο.
-Jellal? Εσύ είσαι? Ωωωω πώς μεγάλωσες!? Πάει πολύς καιρός...

Είπαμε και με εκείνη τα νέα μας τέλος πάντων και στο τέλος μου είπε να πάω στο σπίτι μου να κάνω έκπληξη στην οικογένειά μου. Ανυπομονούσα να πάω να δω την οικογένειά μου. Το σπίτι μου δεν βρισκόταν ακριβώς μέσα στην πόλη αλλά λίγο πιο έξω εκεί που βρίσκονταν οι περισσότερες κατοικίες...
Έφτασα αρκετά κοντά μέχρι που φάνηκε επιτέλους. Ευτυχώς τίποτα δεν είχε αλλάξει από την τελευταία φορά που είχα έρθει. Πλησίασα ακόμα περισσότερο και χτύπησα την πόρτα. Περίμενα αρκετά λεπτά αλλά τίποτα. Ξαναχτύπησα αλλά χωρίς απάντηση. Πήγα πίσω από το σπίτι μήπως ήταν η μητέρα μου και έκανε δουλειές. Κανείς... όλοι έλειπαν. Ξαναπήγα μπροστά στην πόρτα και την κοίταξα. Εκείνη τη στιγμή άκουσα μία φωνή.

-Συγνώμη αλλά θέλετε κάτι κύριε?
Γύρισα και είδα μία πανέμορφη γυναίκα να με κοιτάζει και δίπλα της έναν ψηλό και μεγαλόσωμο άντρα. Εκείνοι ήταν... Πρόσεξα πως αφού τους χαμογέλασα έριξαν τα πράγματα που κρατούσαν στα χέρια τους. Η μητέρα μου έβαλε τα χέρια της στο στόμα και δάκρυσε.
Προχώρισα προς το μέρος τους. Η μητέρα μου έτρεξε και με αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά και δυνατά μπορούσε. Και δεν ήταν και αδύναμη γυναίκα.
-Επιτέλους... γύρισες Jellal!! Πάνε τόσα χρόνια από την τελευταία φορά που σε είδα! Τί κάνεις? Πώς περνάς? Έλα μέσα στο σπίτι να καθίσεις!

Έκανε τόσες ερωτήσεις που δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου και δεν σταματούσε. Είχε πάντα αυτό το θέμα όταν μιλούσε. Ποτέ δεν σταματούσε ειδικά όταν κάτι είχε σχέση με εμένα και τον αδερφό μου. Άνοιξε γρήγορα την πόρτα του σπιτιού και μπήκαμε μέσα. Ο πατέρας μου ήρθε στο πλάι μου και έβαλε το χέρι του στον ώμο μου.
-Συγχαρητήρια μέχρι τώρα γιέ μου! Είμαι πολύ περήφανος για εσένα... μαθαίνουμε συχνά για εσένα μέσω της βάσης των Marine του νησιού!
-Ευχαριστώ πατέρα! Δεν μου είπατε όμως... εσείς πως είστε?

-Χαχαχα άσε μας εμάς... μια χαρά είμαστε! Δεν χρειάζεται να νοιάζεσαι τόσο για εμάς! Σημαντικότερο είναι να μας πεις εσύ. Θέλω να μου πεις τις περιπέτειές σου...
-Θα μείνεις έτσι δεν είναι Jellal? Δεν πιστεύω να φύγεις τώρα που είχαμε τόσο καιρό να σε δούμε...
-Εμμ ναι, θα καθίσω αρκετά πιστεύω. Δεν έχω κάποια αποστολή αν και θέλω να επισκεφτώ την βάση εδώ για κάθε ενδεχόμενο.
-Ωραία να σου φτιάξω κάτι να φας?
Κάτι δεν ήταν το ίδιο μέσα στο σπίτι. Και δεν μιλούσα για έπιπλα και διακοσμητικά. Αυτό που έλειπε ήταν...

-Ο αδερφός μου!? Πού είναι?
Τα πρόσωπά τους πήραν ένα διαφορετικό ύφος. Λυπητερό θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω.
-Ο αδερφός σου δεν είναι σπίτι πλέον. Έφυγε μία εβδομάδα πριν. Είπε πως ήθελε να γίνει Marine όπως και εσύ αλλά εμείς όπως το κατάλαβες είμασταν αντίθετοι. Δεν έχει μεγάλη ηλικία για να γίνει και εσύ το ξέρεις από πρώτο χέρι έτσι δεν είναι...?
-Έχετε δίκιο! Του μιλήσατε για εμένα? Για το πως εντάχθηκα εγώ στους Marine? Να δει τουλάχιστον την διαφορά που υπάρχει και τις δυσκολίες.
-Προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να τον μεταπείσουμε. Έπρεπε να περιμένει μερικά χρόνια ακόμα για να δοκιμάσει κάτι τέτοιο. Μήπως θα μπορούσες να προσπαθήσεις να του πεις πως είναι κάπως νωρίς γι'αυτόν να κάνει κάτι τέτοιο? Έχει επίσης και το...

-Κατάλαβα. Ξέρεις που μπορώ να τον βρω?
-Συχνάζει στο μέρος προπόνησης των Marine... εκεί είναι συνεχώς βασικά.
Έφυγα αμέσως και βγήκα από το σπίτι. Περπάτησα μέχρι την πόλη. Εκείνη την ώρα άναβαν τα φώτα στους δρόμους διότι βράδιαζε σιγά σιγά. Αν θυμάμαι καλά το μέρος προπόνησης ήταν δίπλα ακριβώς από την βάση τους. Άρα θα περνούσα σίγουρα από εκεί. Ο δρόμος για εκεί είχε ενδιάμεσα να περάσω και την πλατφόρμα εκτέλεσης του άθλιου πειρατή Gol D Roger. Εκείνος έδωσε ψεύτικα όνειρα στους χαζούς και ευκολόπιστους πειρατές για θησαυρούς που ποτέ δεν θα φαντάζονταν. Και έτσι γεμίσαμε όλοι βρωμιάρηδες.

Έκατσα και την κοίταξα λίγο αλλά μετά θυμήθηκα το καθήκον μου και έφυγα τρέχοντας. Όταν έφτασα κοντά στην βάση είδα πολλούς Marine τριγύρω να φυλούν την βάση σαν σπίτι τους. Αυτό και μόνο αποτελούσε τρομερή πίστη και αφοσίωση στο έργο τους. Ήταν φυσικά η έμπνευσή μου και το πρότυπό μου ως συνάδελφός τους. Τους πέρασα χωρίς να τους δώσω και ιδιαίτερη σημασία και συνέχισα ακάθεκτος προς το μέρος προπόνησης. Η βάση είχε γίνει διπλάσια από ότι ήταν πριν και αυτό ενίσχυε τις ελπίδες των κατοίκων. Όμως δεν ένιωθα όπως αρχικά. Ένιωθα προδωμένος από τους ίδιους τους Marine και ψιλοένιωθα άβολα ανάμεσά τους. Κάτι μου συνέβαινε...

Το φεγγάρι με οδηγούσε πιστά μέχρι που έφτασα έξω από τις πύλες. Κανείς δεν ήταν εκεί για να τις φρουρεί. Πήγα να ανοίξω τις σιδερένιες πόρτες αλλά με το που άγγιξα την πρώτη τότε αμέσως άνοιξε και χτύπησε από την πίσω πλευρά του τοίχου. Έσπασε και έπεσε κάτω. Το μέρος από ότι είδα είχε παραμεληθεί. Φάνηκε πως είχαν πολύ καιρό να έρθουν εδώ για προπόνηση. Μάλλον θα το είχαν μεταφέρει κάπου αλλού. Προχώρισα μέσα και κοίταξα γύρω γύρω. Κανείς δεν φαινόταν προς το παρόν. Περπάτησα πιο μέσα και είδα πως πολλά σκουπίδια ήταν πεταμένα. Σακούλες από έτοιμα φαγητά και κουτάκια από αναψυκτικά.

Ένιωσα κάποια κίνηση πίσω από ένα τεράστειο κορμό δέντρου και πήρα στάση άμυνας. Ένα μαχαίρι πετάχτηκε προς το μέρος μου αλλά εγώ το έπιασα στον αέρα και το έστειλα πίσω από εκεί που ήρθε. Ακούστηκε μία φωνή. Είδα κάποιον να πέφτει από την δεξιά πλευρά του κορμού. Δεν είχε τραυματιστεί, απλά είχε τρομάξει πολύ. Όμως κατάλαβα ποιός ήταν από την φωνή.
-Goro! Πόσο καιρό είχα να σε δω αδερφέ μου!
-Αδερφέ?
Έτρεξε κατευθείαν προς το μέρος μου και με αγκάλιασε σφικτά. Είχε ψηλώσει πολύ και οι μυς του είχαν μεγαλώσει. Πρέπει να έκανε πολλές και σκληρές προπονήσεις συνεχώς για να έφτασε σε αυτό το σημείο από μία τέτοια ηλικία.

ο Goro ήταν ένα πολύ καλό και υπάκουο παιδί και πάντα μα πάντα ολοκλήρωνε κάτι όταν ήδη το είχε αρχήσει. Η ίδια περίπτωση ήταν και εδώ.
-Θα μου πεις μετά πως τα περνάς και θα σου μιλήσω και για τις περιπέτειές μου. Πρώτα όμως πρέπει να μου πεις γιατί έφυγες από το σπίτι. Ξέρεις πως οι γονείς ανησύχησαν πάρα πολύ για εσένα. Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό...
-Πρέπει να με καταλάβουν! Θέλω να γίνω ένας Marine και έχω τις δυν...
-Χαχαχαχα τί έχουμε εδώ?
Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα πίσω μου. Γούρλωσα τα μάτια μου καθώς αυτό που είδα δεν ήταν και ότι το καλύτερο.

Πίσω μου βρίσκονταν πειρατές. Ήταν περίπου 10 άτομα. Τους ήξερα επειδή είχαν προκαλέσει χάος σε μερικά νησιά της θάλασσας αυτής. Έβγαλαν σπαθιά και όπλα και μας σημάδεψαν. Δεν μου άρεσε όταν κάποιος διέκοπτε τις συζητήσεις μου ειδικά αν ήταν συζήτηση με την οικογένειά μου. Και μάλιστα μας διέκοψε ένας πειρατής. Τους κοίταξα με άγριο βλέμμα και εκείνοι δίστασαν για λίγο. Ενστικτωδώς άπλωσα το χέρι μου προς έναν από αυτούς και σκέφτηκα πως θα ήταν άραγε χωρίς το χέρι με το οποίο κρατούσε το πιστόλι. Αυτόματα τότε το χέρι του κόπηκε από τον ώμο και έπεσε. Αίμα άρχισε να τρέχει σαν σιντριβάνι από την πληγή. Όλοι έμειναν σιωπηλοί... μαζί με εμένα...

-Ααααα!!! Τί έκανεε? Είναι δαίμονας! Φύγετε όλοι!!!
-Δεν έχετε να πάτε πουθενά άθλιοι... είπα αφού είχα εμφανιστεί από πίσω τους μέσω Shadow Step. Το μαχαίρι βγήκε από την θήκη του και τότε άρχισα να τους σκοτώνω έναν έναν χωρίς σταματημό. Δεν έδωσα πολύ σημασία σε αυτό που έγινε στην αρχή γιατί μου φάνηκε άκρως φυσικό και δεν ήξερα για ποιο λόγο. Συνέχισα να τους καρφώνω μέχρι και τον τελευταίο και κανείς δεν έκανε τον κόπο να με κόψει με το σπαθί του ή να με πυροβολήσει. Όλοι πέθαναν γρήγορα και χωρίς πόνο εκτός από εκείνον που του κόπηκε το χέρι. Άκουσα τρέξιμο έξω από τον χώρο προπόνησης και μετά είδα Marines να μπαίνουν μέσα και να μας σημαδεύουν με τα όπλα τους.

-Μα φυσικά κύριε! Θα τον δοκιμάσουμε και θα τον εντάξουμε με το που αποδειχθεί ότι είναι καλός.
-Αδερφέ... ευχαριστώ πολύ!
Του χαμογέλασα και προχώρησα με τους υπολοίπους προς την βάση. Θα έλεγα παράλληλα και ένα "γειά" στον αρχηγό του νησιού. Μόλις μπήκαμε μέσα στην βάση τότε αμέσως ήρθαν άτομα δίπλα μας και μου έβαλαν χειροπαίδες από Kairoseki από ότι πρόσεξα. Εκείνη τη στιγμή όμως κάτι έπαθα και ένιωσα υπέρκουρασμένος ενώ έπεσα κάτω. Ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό μου. Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Και από ότι ήξερα το Kairoseki ενεργεί μόνο σε εκείνους που έχουν φάει εκείνα τα καταραμένα φρούτα...

Μπορεί απλά η κούραση να ήταν τυχαία και να την ένιωσα τώρα. Εξάλλου είχα καιρό να κοιμηθώ και η μάχη πριν λίγο πρέπει να με κούρασε ακόμα περισσότερο. Ήταν η μόνη λογική εξήγηση. Με ρώτησαν αν είμουν καλά και τους απάντησα καταφατικά. Μου έφεραν λίγο νερό και με βοήθησαν να πάω να καθίσω σε μία καρέκλα μέσα σε ένα άλλο δωμάτιο. Λίγο αργότερα ήρθε ένας μεγαλόσωμος τύπος δίπλα μου με άσπρα μαλλιά από ότι πρόσεξα. Με το που ήρθε έβηξα γιατί μύριζε ολόκληρος καπνό από τσιγάρα ή πούρα. Τον κοίταξα καλύτερα και μου φάνηκε γνώριμος.
-Ώστε έφτασες επιτέλους Jellal! Σε περίμενα αρκετό καιρό εδώ! Γιατί δεν μας έκανες καμιά επίσκεψη?

-Δεν ήταν από όπλο? Όχι... είμαι σίγουρος ότι το έκανα με το μαχαίρι μου. Με σημάδεψε και εγώ του το έκοψα.
-Μα η πληγή και το κόψιμο είναι σαν να έγιναν από τέλειο επαγγελματία στο θέμα αυτό... πράγμα που εσύ δεν είσαι.
-Έχω βελτιώσει πολύ την ακρίβειά μου δάσκαλε! Εξάλλου είμαι μαθητής σου! Περίμενες κάτι λιγότερο?...
Με κοίταξε καχύποπτα και είχε και δίκιο. Σίγουρα η πληγή δεν έγινε από μαχαίρι μου και το παράξενο ήταν ότι έγινε από απόσταση 20 μέτρων και από εμένα αφού άπλωσα το χέρι μου προς τον πειρατή. Τώρα είχα τρομάξει λιγάκι για τον εαυτό μου. Πρώτα τα όνειρα, μετά ο εσωτερικός μου εαυτός και τώρα αυτό.

Και ο Higuma είχε το ίδιο θέμα στον θάνατό του. Το χέρι του έλειπε. Ζήτησα από τον Smoker να μου βγάλει τις χειροπαίδες και μετά από λίγο δισταγμό συμφώνησε.
-Έχω μία αποστολή για εσένα και είναι επικίνδυνη. Μπορείς να την εκτελέσεις? Τί λες?
-Φυσικά! Ζήτα μου ότι θες. Σου είμαι ευγνώμων φυσικά οπότε ότι και να κάνω δεν θα στο ξεπληρώσω αυτό που έγινε τότε.
-Χαχαχαχα χαλάρωσε! Αν δεν ήθελα δεν θα το έκανα... Τέλος πάντων, πριν 2 μέρες ήρθε ένας πολύ γνωστός έμπορος στο νησί με κάτι πολύ σημαντικό επάνω του... κάτι που δεν πρέπει να χαθεί ή να κλαπεί. Φυσικά είναι κυνηγημένος από τους πάντες για να αποκτήσουν αυτό που έχει...
-Φρούτο...

-Ακριβώς! Έχει μαζί του ένα καταραμένο φρούτο και το έφερε προς πώληση. Επειδή η επικινδυνότητα είναι τεράστεια ζήτησε προστασία.
-Πότε θα γίνει η πώληση?
-Αύριο.
Με το που το άκουσα σηκώθηκα και έφυγα. Βγήκα από το δωμάτιο και περπάτησα στον διάδρομο. Με το που βγήκα έξω πρόσεξα πως ο ουρανός είχε γεμίσει μαύρα σύννεφα, πράγμα που δεν έδειχνε καλό σημάδι. Πήγα προς το σπίτι μου για να ξεκουραστώ και να ετοιμαστώ για την αυριανή μέρα όπου λογικά θα γινόταν μεγάλη μάχη. Δεν έπρεπε να είμουν κουρασμένος. Οι δρόμοι είχαν αδειάσει και φαινόταν σαν έρημη.

Έπρεπε να περάσω από πολλές στροφές για να βγω στην τελική ευθεία και αυτό δεν μου άρεσε. Μετά από πολύ ώρα έφτασα έξω από το σπίτι και χτύπησα την πόρτα. Η μητέρα μου άνοιξε και με είδε. Μου έδωσε ένα χαμόγελο και με παρότρυνε να μπω. Με το που μπήκα μέσα βρήκα τον πατέρα μου και τον αδερφό μου να κάθονται στον καναπέ και να συζητούν. Ο αδερφός μου είχε στραμμένο το κεφάλι του προς τα κάτω και μιλούσε ταυτόχρονα μάλλον με ντροπή στον πατέρα του λόγω των πραγμάτων που είχε κάνει. Χάρηκα που γύρισε πίσω. Πλέον όλα ήταν μιά χαρά. Πήγα στο κρεβάτι μου χωρίς να διακόψω την συζήτησή τους και ξάπλωσα αμέσως. Τα μάτια μου έκλεισαν από μόνα τους και τότε με πήρε ο ύπνος.

Ποιός να φανταζόταν τι θα συνέβαινε την επόμενη μέρα. Όταν πάλι ξύπνησα έκανα τις καθημερινές μου ασκήσεις και πήγα στην κουζίνα για να πάρω κάτι να φάω. Όλοι ακόμα κοιμόντουσαν ενώ δεν είχε ξημερώσει εντελώς. Πήρα λίγο ψωμί και λίγο γάλα και είπα να πάω από την βάση. Βγήκα από το σπίτι και περπάτησα προς το κέντρο της πόλης. Τότε ένιωσα κάποιον να προχωράει προς το μέρος μου από πίσω μου. Γύρισα και τον είδα. Ήταν ο Merovech από την West Blue που είχε προκαλέσει χάος εκεί. Σταμάτησα και του μίλησα.
-Τί θες εδώ? Μην νομίζεις ότι θα ξεφύγεις τώρα που εμφανίστηκες μπροστά μου. Και ειδικά με αυτό το μεγάλο Bounty! Παραδώσου...

Αυτος ο τυπος ειχε ενα κοκκινο τατουαζ στο δεξι ματι.Φαινοταν αρκετα δυνατος.Μπορουσα να διακρινω 2 θηκες μαχαιριων στην μεση του.
-Εισαι και εσυ marine ε?Μιλατε για πειρατια και τρομοκρατια οταν εσεις ειστε οι πιο διεφθαρμενοι!Φαινεσαι εξυπνος,γι αυτο κανε κατι εξυπνο και παρατα τους marine.Το μονο που κανεις ειναι να χαραμιζεις τις δυναμεις σου σε λαθος ανθρωπους και οχι εκει που πρεπει...Αλλα εαν επιμενεις οτι θα με συλλαβεις...
του ειπα και εβγαλα το μαχαιρι μου απο την θηκη του.