ο μασκοφόρος προστάτης μου[ΤΕΛΟΣ]

μετά την αποχώρηση μου απο το πλωτό εστιατόριο η κατάσταση κυλούσε περίεργα...ήμουn ψυχολογικά φορτισμένη...απο την μία όλο αυτό το άρωμα θανάτου που με περιέκλειε και απο την άλλη τα νέα για την μητέρα μου και το 'δώρο' του ζέφου με είχαν κάνει να χάσω τον μπούσουλα.
είχα ξαπλώσει και έπινα ρούμι κοιτώντας τα αστέρια..γενικά εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν τίποτα ούτε περίμενα κάτι...βρισκόμουν στο βασίλειο των αποξενωμένων πραγμάτων και της μοναξιάς...ένιωθα ότι ένα κομμάτι μου έλειπε...σε μια στιγμή μου ήρθε στο μυαλό ο yahiko που τον είχα αφήσει πίσω στην σελ ταουν...τι να έκανε άραγε..? να με σκεφτόταν καθόλου...ξεφύσιξα βαριά και άναψα ένα τσιγάρο. μετά σηκώθηκα και κοίταξα την πυξίδα και τον χάρτη...βρισκόμουν κοντά στο κόμμι άισλαντ...έτσι σταθεροποίησα το τιμόνι χαράσσοντας πορεία για εκεί και αφέθηκα σε αυτή τη γλυκιά μελαγχολία που με κατέκλυζε για μία ακόμη φορά.

η ώρες περνούσαν και πρέπει να ήταν ήδη μεσάνυχτα.ο ουρανός ξάστερος και ένα απαλό αεράκι χάιδευε το πρόσωπό μου, θα φαντάζονταν κανείς πως φιγούρες θαλασσοπνιγμένων χόρευαν εδώ και εκεί κάτω απο τα φως του φεγγαριού εδώ και εκεί και πως ψιθύριζαν το δικό τους μελαγχολικό τραγούδι έτσι και εγώ άρχισα να σιγοτραγουδώ στίχους ενός άγνωστου ποιητή..
Γλείφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου
Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια
Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει
Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

το νόημα αυτών των στίχων τριγύριζε στο μυαλό μου, το πως ταυτίζονταν απόλυτα με την κατάσταση που βρισκόμουν...έμοιαζε με τραγική ειρωνεία..καθώς για άλλη μια φορά η ζωή μου έπαιζε παιχνίδια προσπαθώντας να με αποτρελάνει...έτσι λοιπόν με πήρε ο ύπνος και με έβαλε σε έναν κόσμο χάρτινο που καθοδηγούσα με την σκέψη μου...βρισκόμουν λέει σε μια παιδική χαρά ολομόναχη και έκανα κούνια αμήχανα...φυσούσε ζεστός αέρας και παντού υπήρχε σκόνη...τότε εμφανίστηκαν 2 αγόρια...ο gost και J , ανέβηκαν στις διπλανές κούνιες και άρχισαν να κουνιούνται.εγώ μόνο τους κοιτούσα χωρις να βγάλω άχνα. σαν να μην τους ήξερα, ενώ ήξερα πως τους ήξερα...! τότε απότομα πετάχτηκα ιδρωμένη. έβαλα τα χέρια στο πρόσωπό μου και τράβηξα τις αφέλιές μου πίσω, μετά ξεφύσησα και ξαναξάπλωσα.

το υπόλοιπο βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, απλώς στριφογύριζα....είχα τρομερή υπερένταση. αυτό όμως με έκανε να μπορέσω να απολαύσω την ανατολή, πράμα που είχα να κάνω πολύ καιρό τώρα...έτσι καθόμουν και περίμενα μέχρι να αρχίσει να αχνοφαίνεται επιτέλους το κομμι..
κατά τα άλλα ήμουν για άλλη μια φορά ντίρλα και το κακό ήταν πως οι προμήθειες μου είχαν τελειώσει, οπότε έπρεπε να ανεφοδιαστώ σε αυτό το νησί.κάθισα στο κατάστρωμα και αγνάντευα το πέλαγος μέχρι που τελικά έφτασα στο κομμι. έτσι έδεσα την βάρκα και κατέβηκα.

ήταν ξημερώματα και στο νησί απλωνόταν ομίχλη με αποτέλεσμα να μην βλέπω σχεδόν τίποτα...αν και η αλήθεια ήταν πως δεν με πείραζε...άρχισα να περπατώ κατά μήκος του λιμανιού.. το νησί αυτό ήταν πολύ περίεργο..δεν υπήρχε ψυχή και εγώ ήθελα μέρος να φάω κάτι και να ξεκουραστώ.έτσι λοιπόν άρχισα να κινούμαι άσκοπα στην πόλη προσπαθώντας να βρω ένα τέτοιο μέρος...καθώς προχωρούσα πέτυχα έναν τύπο σε μια γωνία που φαινόταν απελπισμένος. έτσι χωρίς να ξέρω και η ίδια τον λόγο τον πλησίασα για να τον ρωτήσω τι του συμβαίνει.

<με συγχωρείτε...είστε καλά?>ρώτησα τον τύπο και αυτός πετάχτηκε προς τα πίσω...
<ποια είσαι εσύ?! και τι θέλεις!?δεν είσαι απο εδώ...>μου είπε εκείνος ξαφνιασμένος και με ένα επιθετικό ύφος
<με λένε σάκουρα....συγνώμη αν σας τρόμαξα....απλά σας είδα και μου φάνηκε πως δεν είστε καλά...μήπως θα μπορούσα να κάνω κάτι για να σας βοηθήσω..?ναι...μόλις έφτασα στην πόλη.. >του απάντησα εγώ σε φιλικό τόνο.
<όχι!!! δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!!!φύγε απο εδώ όσο είναι καιρός!!ο αρλονγκ θα σε σκοτώσει!!!>μου είπε αυτός και πετάχτηκε όρθιος.
αρλονγκ?αυτό το όνομα που έφερνε άσχημες αναμνήσεις...

Πραγματικά κια μόνο στο άκουσμα αυτού του ονόματος με διαπέρασε μια τρομερή ανατριχίλα....στηγμιαία πέρασαν απο το μυαλό μου αναμνήσεις που ήταν βαθιά θαμμένες.
<χαχαχα....μην ανησυχείτε κανείς δεν θα με σκοτώσει....μήπως θα θέλατε να πάμε σε ένα μπαρ να σας κεράσω ένα μπουκάλι με ρούμι και να μου πείτε τι έχετε?>του είπα εγώ και πλησίασα λίγο προς το μέρος του
<γιατί το κάνεις αυτό?>μου είπε εκείνος κοιτάζοντας με περίεργα
δεν ξέρω....μάλλον με πέτυχες στις καλές μου...> του απάντησα εγώ κια η αλήθεια ήταν πως δέν ήξερα!!!τι δουλειά είχα εγώ με αυτό τον τύπο??μήπως έψαχνα παρέα?ποιος ξέρει...
<χμμμ...ωραία...ξέρω ενα μπαρ εδώ κοντά...πάμε...>είπε εκείνος και εγώ τον ακολούθησα...

γιατί βοηθούσα αυτόν τον τύπο?ούτε το όνομά του δεν ήξερα!!! γενικά πίστευα πως ίσως είχα γίνει κάπως πιο ευαίσθητη εξ αιτίας τω τελευταίων γεγονότων αλλά και πάλι ήταν τόσο περίεργο...
περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε στον λιθόστρωτο δρόμο μέσα στην ομίχλη...το τοπίο ήταν τόσο βουκολικό...οι βουνοκορφές του νησιού ίσα ίσα που ξεχώριζαν και το σκοτεινό ύφος το άγνωστου ανθρώπου που περπατούσε μαζί μου βάραινε ακόμα πιο πολύ την ατμόσφαιρα.
βρισκόμασταν σε μία άσχημη περιοχή και περπατούσαμε σε κάτι σκοτεινά στενά.τελικά μπήκαμε σε ένα κτήριο και κατεβήκαμε κάτω.ήταν ένα μεγάλο μπαρ σκοτεινό και γεμάτο κακοποιούς και αλήτες..όταν μπήκα μέσα όλοι με κοίταζαν αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία. καθίσαμε με τον τύπο σε ένα τραπέζι και παράγγειλα 2 μπουκάλια με ρούμι.σχετικά κοντά εκεί που καθίσαμε υπήρχε ένα μικρό ξύλινο βάθρο και επάνω του έπαιζε ένας μεθυσμένος κιθαρίστας ο οποίος καθόταν σε μία καρέκλα, ήταν τόσο κομμάτια που δεν μπορούσα καν να καταλάβω τι έλεγε.

κοίταξα στα μάτια τον τύπο που με είχε φέρει εδώ και τον ρώτησα
<λοιπον..? θα μου πεις το όνομά σου?>
εκείνος χαμογέλασε ελαφρώς και μου απάντησε
<με λένε Genzo....και είμαι ο άνθρωπος που προσπαθεί να προστατέψει το ανθρώπινο γένος αυτού του νησιού...>
<δηλαδή τι εννοείς? απο τι να το προστατέψεις?>των ρώτησα έκπληκτη και σοβαρά δεν είχα ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσε!!!
<δηλαδή δεν ξέρεις?!!>με ρώτησε εκείνος σαστισμένος
<εεε....οχι?! ξέχασες? μόλις τώρα έφτασα εδώ...>του απάντησα ξύνοντας αμήχανα το κεφάλι μου
<..σωστά?>είπε και ξεφύσιξε, μετά συνέχισε
<λοιπόν θα σου πω όλη την ιστορία...>

ξερόβηξε και άρχισε να μου μιλάει.
<καταρχήν αυτό το νησί απαρτίζεται απο δύο φυλές: τους ανθρώπους και τους ψαρανθρώπους.ο αρλονγκ είναι ο αρχικός των ψαρανθρώπων και έχει επιβάλλει σε εμάς τους ανθρώπους μια πολύ βαριά φορολογία ως αντάλλαγμα για την ζωή τους. ακόμα ζουν εις βάρως τον ανθρώπων και έχουν δημιουργήσει τους δικούς τους νόμους. το αρχηγείο του άρλονγκ είναι στην άλλη πλευρά του νησιού και ονομάζεται arlong's park.το πρόβλημα είαι πως βρισκόμαστε σκλαβωμένοι για πολλά χρόνια και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να απελευθερωθούμε και η κυβέρνηση απο την άλλη μας έχει παρατήσει, δεν μας έχει δώσει καμία απολύτως βοήθεια. πραγματικά βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο...δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει αυτή η κατάσταση...> είπε και ξεφύσιξε βαριά,μετά ήπιε μια γουλιά ρούμι.

ένιωσα μια ανακατοσούρα μέσα μου...πώς ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι? πώς το ανέχονταν?!πρέπει να είναι πολύ δύσκολα...ξεροκατάπια. το είχα πάρει απόφαση.
<...εμ..το αποφάσια...θα σας βοηθήσω..>του είπα και αυτός με κοίταξε έκπληκτος.
<τι?! πώς?> με ρωτούσε με ένα βλέμμα όλο απορία
<θα πάω και θα τον σκοτώσω...θα σας ελευθερώσω..>του είπα και εκείνος πετάχτηκε απότομα.
<όχι όχι!!!θα φας το κεφάλι σου!!>μου ξαναείπε και τώρα φαινόταν αγχωμένος
<δεν θα γίνει τίποτα μην αγχώνεσαι.> του απάντησα εγώ και σηκώθηκα απο το τραπέζι, ήπια το υπόλοιπο ρούμι και έφυγα απο το μαγαζί.
βασικά ήμου ηλίθια διότι είχα ξεχάσει να τον ρωτήσου που ακρυβώς θα τον έβρησκα αλλά λογικά δεν ήταν δύσκολο καθώς μου είχε πει οτι ήταν στην άλλη πλευρά του νησιού.

βγήκα απο το μαγαζί και άρχισα να περπατάω στα άσχημα στενάκια. είχε ξημερώσει αλλά ακόμα μου φαίνοντα επικίνδυνα αν και δεν ανισυχούσα, είχα την δύναμη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.σε έναν τοίχο ήταν στιρηγμένοι δύο τύποι οι οποίοι έκαναν χόρτο και γελούσαν σαν χαμένοι, εγώ δεν έδωσα σημασία αλλά εκείνοι μου μίλησαν.
< ωραία πόδια κοπελιά!> είπε ένας που με κόζαρε απο την κορυφή ως τα νύχια. λογικά θα μιλούσε για τις σκισμένες σε κάποια σημεία διχτυωτές κάλτσες μου τις οποίες κρατούσαν κάτι ζαρτιέρες που αχνοφαίνονταν κάτω απο το κοντό φόρεμα μου
<βρε δεν πας στον δ*&^%$ ?> του απάντησα εγώ.εκείνος όμω με τράβηξε απο το χέρι και εγώ τότε το διαμέλισα έτσι ώστε να του 'μείνει' στα χέρια, μετά γύρισα και του έχωσα μια γερή μπουνιά στην μούρη με αποτέλεσμα να του σπάσει η μύτη.

ο άλλος άρχισε να ουρλιάζει και εγώ τράβηξα το κατάνα και τον σημάδεψα στο λαιμό.
<δώσε μου έναν καλό λόγο για να μην δολοφονήσω δύο βάρη της κοινωνίας όπως είστε εσείς...αχαχαχαχα...ακούγεται πολύ δελεαστικό και ενδιαφέρον...να μπήγω την λεπίδα του σπαθιού μου μέσα στο τρυφερό λαιμουδάκι σου ενώ εσύ να σφαδάζεις στον πονο....ούτος η άλλος δεν έχει σημασία αν ανέβει λίγο ακόμα το μπάουντί μοθ...>είπα εγώ σαρκαστικά. τότε πετάχτηκε ο άλλος με την σπασμένη μύτη και είπε
<όχι!!!μην τον σκοτώσεις!!!>
<χαχααχχχαχαχα είστε τόσο ψευτόμαγκες...get a life!χαχαχαχααχ> είπα καθώς απομάκρυνα το κατάνα απο το λαιμό του αλήτη και συνέχισα τον δρόμο μου αφήνοντας αυτούς τους 2 να με κοιτάνε σαν χάνοι.

Περπατούσα και σκεφτόμουνα πώς στο καλό θα πήγαινα στο άλλο μέρος του νησιού, από την άλλη όμως θα μπορούσα να ρωτήσω κάποιον περαστικό να μου δείξει κάποιον δρόμο που θα μπορούσα ν' ακολουθήσω. Έτσι ρώτησα έναν γέρο και αυτός μου υπέδειξε ν' ακολουθήσω ένα μονοπάτι στο τέλος αυτού του δρόμου. Συνεπώς άρχισα να κινούμαι προς μία άγνωστη κατεύθυνση χωρίς να ξέρω τι με περιμένει απλά προσπαθώντας να πετύχω τους στόχους μου. Καθώς περπατούσα, σκεφτόμουνα με ποιον τρόπο θα μπορούσα να αιφνιδιάσω τον Arlong διότι θα είχα μεγάλο πρόβλημα εξ' αιτίας των πολυάριθμων ψαρανθρώπων που θα βρίσκονταν εκεί. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η κατάσταση θα ήταν αρκετά δύσκολη και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο άρχισα να καταστρώνω ένα σχέδιο στο μυαλό μου.
Θα κρυβόμουν για λίγες ώρες με σκοπό να παρακολουθήσω την κίνηση και μετά θα δρούσα ανάλογα. Επιπλέον σκόπευα να προκαλέσω τον Arlong σε μονομαχία ένας εναντίον ενός χρησιμοποιόντας ως επιχείρημα το ότι ήξερε πως δεν μπορούσε να με νικήσει μόνος του και γι' αυτό θα έβαζε τους υπόλοιπους να με πολεμίσουν.

έτσι και έκανα λοιπόν...είχα κρυφτεί πίσω απο τον μεγάλο τοίχο που περιέκλειε το arlong's park και παρακολουθούσα την κίνηση για κανα 2ωρο περίπου.ψαράνθρωποι πηγαινοέρχονταν καθώς έπιναν κάπνιζαν και γελούσαν και ευτυχώς για μένα δεν με είχαν πάρει χαμπάρι.
τελικά μετά απο αρκετή σκέψη αποφάσισα να πάω να βρω τον άρλονγ, αλλά όχι στα κλεφτά. θα πήγαινα κανονικά και θα εμφανιζόμουν μπροστά σε αυτόν και στο πλήρωμά του.έτσι και έκανα. σηκώθηκα όρθια και άρχισα να περπατώ προς τα εκεί η μακρυά δερμάτινη καμπαρτίνα μου κάλυπτε τα δύο όπλα μου που κρέμονταν απο την μέση μου δεξιά και αριστερά.στο αριστερό μου χέρι είχα το φλέιλ ενώ με το δεξί ακουμπούσα το stealth katana που βρισκόταν στην θήκη του.

περπατούσα ανάμεσα στους ψαρανθρώπους και εκείνοι με κοίταζαν με μισό μάτι αλλά εγώ δεν έδινα σημασία περπατούσα μέχρι να φτάσω μπροστά απο τον άρλονγκ. εκείνος όταν με είδε έσφιξε τις γροθιές του, παράλληλα ένας ψαράνθρωπος ήρθε καταπάνω μου αλλά ο άρλονγκ του φώναξε.
<αφήστε την!!!!!dark assassin sakura....τι θέλεις?>μου είπε με έναν πολύ ειρωνικό τόνο και άρχισε να γελάει πονηρά μαζί με τους ψαρανθρώπους
<ήρθα να σε προκαλέσω σε μάχη!!!! οι δυο μας!!! εκτός φυσικά αν δεν μπορείς να με νικήσεις μόνος σου....χαχα!!> είπα εγώ και τράβηξα το στελθ κατάνα απο την θήκη..
ένας ψαράνθρωπος ψιθύρισε κάτι στον άρλονκγ και τότε εκείνος φώναξε
<οχι!!!!!δεν με νοιάζει!!!!dark assassin sakura δέχομαι την πρόκλησή σου!!!> είπε και σηκώθηκε όρθιος και έβγαλε το μεγάλο οδοντωτό σπαθί του και ήρθε κατά επάνω μου προσπαθώντας να μου επιτεθεί αλλά εγώ μπλόκαρα το σπαθί του με το κατάνα μου και τράβηξα απότομα το φλέιλ και αφού το στριφογύρισα μερικές φορές στον αέρα και μετά τον χτύπησα στο κεφάλι πριν προλάβει να αμυνθεί. αυτός έπεσε κάτω

ούρλιαξε απο τον πόνο και σηκώθηκε εκνευρισμένος μετά με ένα σάλτο μπήκε μέσα στο νερό. κοίταζα τριγύρω μα δεν τον έβλεπα πουθενά και άκουγα του ψαρανθρώπους απο πίσω μου να γελάνε. ήξερα πως θα προσπαθούσε να με αιφνιδιάσει, γιαυτό προσπαθούσα να είμαι όσο πιο ήρεμη μπορούσα και σε ετοιμότητα παράλληλα. τότε πετάχτηκε μέσα απο το νερό μαζί με έναν πίδακα και ακούστηκε η φωνή του:
<shark on darps>είπε αυτός και πετάχτηκε απο τον πίδακα ερχόμενος κατά επάνω μου, εγώ πάλι δεν πρόλαβα να αμυνθεί και με κάρφωσε στην κοιλιά. το περίεργο ήταν ότι με χτύπησε κανονικά έπιασα την κοιλιά μου και έτρεχε κόκκινο αίμα. τότε ένας ψαράθρωπος από το πλήρωμα του arlong πετάχτηκε και μου έδωσε μια πολύ δυνατή μπουνιά στο στομάχι στο σημείο που μόλις με είχε καρφώσει ο αρλονγκ. εγώ έφτυσα αίμα και έπεσα πίσω κάτω. ο άλλος με σημάδευε με το όπλο και πραγματικά πίστευα πως θα πέθαινα.. πως είχε έρθει το τέλος. η αλήθεια ήταν πως απο την μια χαιρόμουν που θα πήγαινα στα αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά απο την άλλη δεν ήθελα να πεθάνω..είχα πολλά ακόμη πράγματα να κάνω στην ζωή μου αν και κάποιος θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει ανιαρή ή χωρίς νόημα.

έκλεισα τα μάτια και περίμενα να έρθει η σφαίρα που θα έκανε τα πάντα να τελειώσουν. μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έγινε μπροστά στα μάτια μου ένα φλας μπακ της ζωής μου αλλά τότε ένιωσα πιτσιλιές στο πρόσωπό μου. δεν ήταν θαλασσινό νερό διότι δεν με αποδυνάμωσε....άνοιξα ευθείς τα μάτια μου και τότε είδα τον ψαράνθρωπο που μου είχε επιτεθεί να πέφτει κάτω αποκεφαλισμένος και απο το σβέρκο του να πετάγονται πίδακες αίματος. κοίταξα δίπλα μου και τότε τον είδα. ένας ψηλός τύπος με μακρύ μαλλί, ψηλό καπέλο μαύρα ρούχα και μία δερμάτινη καμπαρτίνα που θύμιζε την δική μου. το πιο περίεργο όμως επάνω του ήταν μία μαύρη μάσκα που φορούσε, μάσκα αυτή κατέβαινε σε όλο το μήκος των μάγουλων του με 2 γωνίες. αυτός με κοίταξε με τα γαλανά του μάτια και κούνησε το κεφάλι του σαν να μου λέει ξύπνα!!!εγώ τότε άρπαξα το κατάνα και έκοψα το ένα πόδι του arlong αναγκάζοντάς τον να πέσει κάτω. μετά με το φλέιλ τον χτύπησα στο στήθος και του συνέθλιψα τον θώρακα, αυτός έφτυσε αίμα και εγώ συγκέντρωσα όλη μου την δύναμη στο stealth katana και τον αποτελείωσα καρφώνοντας τον στο στήθος. αμέσως μετά γύρισα προς τον άγνωστο μασκοφόρο και ψιθύρισα
<σε...ευχαριστω...> είπα και μετά λιποθύμησα στα χέρια του

οι ακτίνες του ήλιου που τύφλωσαν τα μάτια μου με έκαναν να πεταχτώ.τότε κοίταξα γύρο μου.
πού στο καλό βρισκόμουν?!με μία δεύτερη ματιά κατάλαβα πως ήμουν σε κάτι σαν ιατρείο. τότε η ξύλινη πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένας γιατρός
<επιτέλους ξύπνησες!2 μέρες κοιμάσαι!!έμαθα για την μάχη σου με τον arlong, πώς θα μπορούσα να σε ευχαριστήσω για την βοήθειά σου?! βασικά είχες μια πολύ άσχημη πληγή αλλα έχει βελτιωθεί πάρα πολύ οπότε μπορείς να φύγεις όποτε θέλεις. > είπε ο γιαρος αλλά εγω τον διέκοψα:
<πού είναι?!! ο τύπος που με έφερε!!!πού είναι?!!>τον ρώτησα και σηκώθηκα αλλά τότε ένας πόνος στο στομάχι μου με έκανε να βγάλω μια υπόηχη κραυγή..μάλλον το τραύμα μου ήταν ισχυρότερο απ ότι περίμενα
<μόλις έφυγε...>απάντησε ο γιατρός και εγώ τότε πήρα τα πράγματά μου και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. καθώς έβγαινα απο την πόρτα τον ευχαρίστησα και αψηφώντας τον πόνο άρχισα να ψάχνω για τον άγνωστο μασκοφόρο.

τον έψαχνα απεγνωσμένα για ώρες όμως δεν τον έβρισκα πουθενά. το τραύμα στο στομάχι μου πονούσε αφόρητα και εγώ δεν μπορούσα να περιμένω άλλο...έπρεπε να θέσω πορεία για την logutown... έτσι πήγα και πήρα κάποιες προμήθειες και μερικά μπουκάλια ρούμι και κινήθηκα προς την βάρκα μου..αφού μπήκα μέσα έλυσα τον κάβο και άρχισα να κινούμε με κατεύθυνση την Loguetown... σκεφτόμουν τον μασκοφόρο προστάτη μου...άραγε θα τον ξαναέβλεπα ποτέ?για ποιο λόγο με έσωσε?και το κυριότερο...ποιος ήταν?...όλες αυτές οι σκέψεις βάραιναν το μυαλό μου αλλά ακόμα πιο πολύ με πονούσε το τραύμα μου...έτσι αφού σταθεροποίησα την πορεία μου έπεσα και κοιμήθηκα.

όλοι μας έχουμε έναν φύλακα άγγελο...άσχετα αν δεν το ξέρουμε ή αν δεν το έχουμε δει..πάντα μας προστατεύει...αυτός ο άγγελος μπορεί να είναι κάποιος που έχει πεθάνει αλλά μας είχε μεγάλη αδυναμία απο την άλλοι μπορεί να είναι ένας επίγειος άγγελος. εγώ έχω 4 τέτοιους αγγέλους...τα δύο νεκρά μέλη του πληρώματός μου, τον νεκρό αδελφό μου και τον άγνωστο μασκοφόρο προστάτη μου...


[ΤΕΛΟΣ]

Όνομα: Sakura
Haki Points: 0
Player of the Week Points: 9
Beli: 19,000
Bounty/Fame Points: 0

Πολυ καλη ιστορια. 2 πραγματα:
-ειναι shark on darts
-θα ενεργοποιουσα και τον χαρακτηρα μου αν μπορουσα να γινω αυτος ο μασκοφορος!
:D