[Τέλος] Η μάχη στο Dawn Island κι ο Higuma

Πήγα προς την ταβέρνα μας. Ήμουν σίγουρος ότι όλοι θα ήταν εκεί. Και είχα δίκιο. Όταν έφτασα έξω απ'
το μικρό μαγαζί μας, υπήρχε πολύς συνωστισμός. Μπήκα στο τσούρμο για να βοηθήσω τον πατέρα μου με
την εξυπηρέτηση. Ίσως να μην αντιπαθούσα τόσο μαγείρεμα. Ίσως να γινόταν το χόμπι μου από δω
και στο εξής. Χαιρετήθηκα με αρκετούς συγχωριανούς μου και φτάνοντας στον πατέρα μου έπιασα δουλειά. Ήταν μεγάλη μέρα για το χωριό μας. Επιτέλους οι κάτοικοι μπορούσαν να κυκλοφορούν
άφοβα και να κάνουν ότι θέλουν. Το γλέντι είχε πάρει φωτιά. Πλέον όλοι οι χωριανοί είχαν μαζευτεί
έξω απ'την ταβέρνα μας και επειδή δε χωράγαμε βγάλαμε τα τραπέζια και τις καρέκλες έξω.
Κόντευε να νυχτώσει, αλλά δεν λέγαμε να σταματήσουμε, όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει
κάτι πολύ σημαντικό. Ενημέρωσα τον πατέρα μου ότι θα φύγω για ένα διήμερο και παίρνοντας το
σπαθί και το πιστόλι μου, έτρεξα προς το δάσος όπου ζούσε ο Izuru. Οι αντοχές μου και η ταχύτητά μου
είχαν βελτιωθεί κατά πολύ. Θα έφτανα στην καλύβα του πολύ πιο γρήγορα τώρα.

Καθώς πέρναγα τους λόφους, παρατήρησα μια μορφή να έρχεται προς το μέρος μου. Σταμάτησα για
να την επεξεργαστώ και έτοιμος για μάχη. Όταν μπήκε στο οπτικό μου πεδίο, ο άνθρωπος μου σήκωσε το
χέρι και έσπευσα να το βοηθήσω. Απ'ότι φαίνεται ο Izuru είχε πληροφορηθεί για τα αποτελέσματα της μάχης μου με τους Marines και ήρθε ο ίδιος στο χωριό μου. Κουβαλούσε μια μεγάλη σχεδία και φαινόταν
αρκετά κουρασμένος απ'το ταξίδι. Αφού τον έπεισα να με αφήσει να την κουβαλήσω, του είπα:
-Ευχαριστώ για όλα!
-Άρχισες πάλι; Χαχαχαχα! Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να τα καταφέρεις με τόση άνεση.
Μόνο δύο πληγές;
-Ναι! Και η μια δε μετράει γιατί με χτύπησε με.... με.... δε θυμάμαι, αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω.
-Μήπως εννοείς Kairoseki;
-Ναι! Έτσι ακριβώς το είπε!
- . Ήρθα στο χωριό σου, σου έφερα μια σχεδία για να φύγεις. Ελπίζω να έχεις να με ταίσεις.
-Χαχαχα! Μα φυσικά! Έχουμε γλέντι στο χωριό. Πάμε!
Και έτσι κινήσαμε πάλι για το χωριό μου, όπου και φάγαμε, ήπιαμε και στη συνέχεια κοιμηθήκαμε για
κάμποσες ώρες. Γνώρισα τον Izuru στους χωρικούς και φάνηκαν να τα πηγαίνουν αρκετά καλά. Μια
μέρα αργότερα, ο γέρος ξιφομάχος αποχώρησε απ'το χωριό μου, ενώ εγώ και οι χωρικοί επιδιορθώναμε
τις διάφορες ζημιές που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια της τυραννίας.

Μια βδομάδα είχε περάσει απ'τη μέρα που σκότωσα τους Marines. Δεν έπρεπε να μείνω άλλο.
Τόσες μέρες ήταν ήδη παρακινδυνευμένο, δε γινόταν άλλο. Ξύπνησα μετά από άλλη μια κουραστική
μέρα, καθώς ξανά φτιάχναμε το χωριό. Πήγα στην ταβέρνα όπου ο πατέρας μου ετοιμαζόταν για άλλη
μια απαιτητική μέρα.
-Καλημέρα μπαμπά.
-Καλημέρα Kuran. Θα πας να βοηθήσεις τους χωρικούς πάλι;
-Όχι. Σήμερα... Άκου. Σκότωσα πολύ κόσμο και χαίρομαι που δεν το σχολιάζετε μπροστά μου.
Επίσης χαίρομαι που κανένας δεν έχασε την εκτίμησή του απέναντί μου, αλλά δε γίνεται να μείνω άλλο
εδώ. Η Κυβέρνηση θα με αναζητάει από δω και στο εξής και αν μείνω εδώ θα θέτω και εσάς τους ίδιους
σε κίνδυνο. Έλειπα τόσο καιρό για να μην έχετε τέτοιου είδους προβλήματα και θα τηρήσω την επιλογή
μου αυτή. Σήμερα .. φεύγω και αυτή τη φορά για πάντα. είπα με βαριά καρδιά.
-Το περίμενα ότι θα το πεις αυτό. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να σε μεταπείσω και δεν έχω σκοπό να το
δοκιμάσω. Είσαι άντρας πλέον και θα ζήσεις όπως επιθυμείς εσύ τη ζωή σου.
-Ευχαριστώ! Δώσε τα χαιρετίσματά μου σε όλους για μένα. Ζήστε όπως σας αξίζει. Ελεύθερα!!! είπα με ένα πλατύ χαμόγελο.
Ο πατέρας μου σήκωσε το χέρι του και με ένα δάκρυ να κυλάει μου φώναξε:
Να προσέχεις!!!

Με τα λόγια αυτά έφυγα απ'την ταβέρνα και κίνησα για την κοντινότερη ακτή, όπου και είχα αφήσει τη σχεδία του Izuru. Έφτασα στην ακτή σε λίγα λεπτά, αλλά κάποιοι ήταν εκεί πριν
από μένα. Ήταν ένας ψηλός άντρας, αλλά φορούσε έναν μακρύ μαύρο μανδύα και δε
μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Ο άντρας ήταν περικυκλωμένος από 4 ληστές.
Τα πρόσωπά τους μου φαίνονταν γνωστά. Ήταν απ'τα τσιράκια του Higuma που απλά τραυμάτισα.
Μετά τη μάχη θα κατέφυγαν στην ακτή κι αυτός ο άντρας έπεσε πάνω τους. Δεν μπορούσα να
τον αφήσω μόνο του. Έπρεπε να τον σώσω.
-Επ επ επ επ!! Τι κάνετε εκεί; Μάλλον δε χορτάσατε ξύλο έτσι;
Με το που με είδαν άρχιζαν να ουρλιάζουν...
-Φ...Φύγε από δω τέρας!!!! Τρέξτε!!
-Όχι! Ας τον πολεμήσουμε! Τώρα ξέρουμε τι μπορεί να κάνει. Δε θα τη ξανά πατήσουμε! και μου επιτέθηκαν μαζί.
-Δε μαθαίνετε ποτέ έτσι; είπα τραβώντας το πιστόλι μου και με γρήγορες
κινήσεις τους πυροβόλησα όλους στο κεφάλι.

-Είσαι καλά; Σε πείραξαν;
-Kuran Kaname. Σωστά;
-Πώς ξέρεις το όνομά μου; ρώτησα με περιέργεια.
-Έχω τις πηγές μου... Έμαθα ότι προκάλεσες μεγάλο πλήγμα στην Κυβέρνηση.
-Αν εννοείς για τη βάση τους εδώ πέρα, ναι, εγώ τους σκότωσα και δεν το μετανιώνω.
Στο άκουσμα αυτών, ο μυστηριώδης άντρας γέλασε. Συνέχισα να μην μπορώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του κάτω απ'το μανδύα του. Για κάποιο λόγο, αυτός ο άντρας μου προκαλούσε δέος.
Δεν τον είχα ξαναδεί, αλλά παρόλα αυτά, είχα μια αίσθηση ότι θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.
-Πράγματι είσαι όπως ακριβώς σε περιέγραψαν. Θα σου κάνω μερικές ερωτήσεις αν συμφωνείς.
-Είμαι όλος αυτιά. του δήλωσα.
-Θες να καταστρέψεις την Κυβέρνηση;
-Ναι!
-Θες έναν κόσμο όπου όλοι μπορούν να ζουν ελεύθεροι δίχως κινδύνους και καταχρήσεις;
-Ναι!
-Απάντησες εύστοχα και στις δύο ερωτήσεις μου. Θες να γίνεις ένας από μας;
-Ένας από σας;!
-Ένας Επαναστάτης! Να γίνεις ένα μέλος της οργάνωσης που κάποια μέρα.. θα καταστρέψει την Κυβέρνηση και θα πετύχει στη δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου!
-Δέχομαι την πρόσκλησή σου! του απάντησα αμέσως.
-Καλωσόρισες στην οργάνωση μας. είπε και άρχισε να γελάει.

-Έχω και γω μερικές ερωτήσεις.
-Φυσικά! Ρώτα με ότι θες.
-Πού μαζεύονται οι Επαναστάτες;
-Όταν έρθει η ώρα θα μάθεις!
-Έχουν κάποιο σύμβολο;
-Ναι! Παραχωρείται σε όσους έχουν αποδείξει την πίστη και την αξία τους στην οργάνωσή μας. Είναι μια
σημαία, την οποία βάζεις στο κεντρικό κατάρτι του πλοίου που σου δίνουμε και κάνεις γνωστό σε όλο
τον κόσμο ότι οι Επαναστάτες είναι εδώ.
-Μάλιστα.
-Ένα πλοίο θα έρθει να σε πάρει από δω κατά το ηλιοβασίλεμα. Να είσαι έτοιμος νέε Επαναστάτη.
Φρόντισε να βάλεις τη σφραγίδα σου στη δημιουργία ενός νέου κόσμου! και με αυτά τα λόγια άρχισε να απομακρύνεται.
-Εμμμ... Μισό λεπτό! Έχω άλλη μια ερώτηση. Πώς λέγεσαι;
-Ξέρεις... υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν χρειάζεται να ξέρεις. Το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ
προς το παρόν, είναι ότι θα ξανασυναντηθούμε στο μέλλον. και σιγά σιγά χάθηκε απ'το οπτικό μου πεδίο.

Ξάπλωσα στην άμμο, ενώ η συζήτησή μου με τον άγνωστο άντρα περνούσε ξανά και ξανά απ'το μυαλό μου.
-Επαναστάτης ε; Ίσως αυτό χρειαζόμουν εξαρχής... σκέφτηκα.
Δεν ήξερα τι θα ακολουθήσει. Το μόνο που γνώριζα, ήταν ότι έπρεπε να φύγω απ'το νησί όσο το
δυνατόν γρηγορότερα. Έμεινα εκεί ξαπλωμένος με τον ήλιο να με βαράει κατάμουτρα. Είχα κλείσει
τα μάτια μου και απλά περίμενα. Δεν ήθελα να ξαναπάω στο χωριό μου. Είχα πει ότι θα έφευγα.
-Έτσι όπως είσαι τώρα, θα είχες πεθάνει πριν προλάβεις να ανοίξεις τα μάτια σου.
-Διαφωνώ. Θα είχα προλάβει.
-Ώστε δέχτηκες ε;
-Κάποιος γνωρίζει πολλά ή μου φαίνεται; είπα συνεχίζοντας να έχω κλειστά τα μάτια μου.
-Κάποτε ήμουν κι εγώ Επαναστάτης! Όταν ήμουν στην ηλικία σου περίπου, αλλά έγινε μια παρεξήγηση
με κάποια μέλη και έπρεπε να αποσυρθώ. Ευτυχώς μερικά άτομα συνέχιζαν να τρέφουν σεβασμό
απέναντι στο πρόσωπό μου.
-Γιατί θεωρείς ότι αρμόζω γι αυτή την οργάνωση;
-Είσαι ακριβώς όπως ήμουν εγώ. Μόνο που εσύ δε θα τα κάνεις θάλασσα. Κάποια μέρα, θα είσαι βασικό
μέλος και αναγκαίος για την αλλαγή αυτού του κόσμου. Απλά μου δίνεις αυτό το αίσθημα μικρέ!
-Ευχαριστώ...

Καθόμασταν ξαπλωμένοι κοιτώντας τον ορίζοντα. Ο ήλιος έδυε σιγά σιγά και με είχε πιάσει μια ανυπομονησία. Άρχισα να χτυπώ ρυθμικά τα δάχτυλα μου.
-Έχεις άγχος;
-Όχι... απλά δε ξέρω πώς θα είναι.
-Όλοι το ίδιο σκέφτονται! και γέλασε.
Ξάφνου, κανονιές ακούστηκαν απ'τη μεριά του χωριού. Γύρισα προς τα κει και άρχισα να τρέχω. Τι είχε
γίνει πάλι; Πέρασα απ'την πλατεία, πέρασα την ταβέρνα μας, μέχρι που έφτασα στο τέλος του χωριού,
όπου υπήρχε ένας γκρεμός και από κάτω η θάλασσα και βράχια. Ένα πλοίο που είχε στη δεξιά και
αριστερή μεριά του ως σήμα ένα δράκο, ερχόταν προς τη μεριά των βράχων. Ακριβώς από πίσω του,
υπήρχε ένα πλοίο των Marines, το οποίο τους επιδίωκε μανιωδώς.
-Αυτοί είναι! ~~~ Οι Επαναστάτες ήρθαν. είπε προσπαθώντας να ανασάνει ο Izuru.
Με όση δύναμη είχα, φώναξα: -ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΥΥΥΥΣ!!!! και πήδηξα στο καράβι από κάτω. Χαιρέτησα τον Izuru κουνώντας το χέρι μου κι εκείνος μου ανταπέδωσε το χαιρετισμό.
Το πλοίο γυρνούσε για να αντιμετωπίσει τους Marines τώρα. Αυτή θα ήταν η πρώτη μου εμπλοκή στη θάλασσα... και η αρχή μιας νέας ζωής, δίχως περιορισμούς. Μιας ζωής, που απέβλεπε σε έναν καλύτερο κόσμο. Μια ζωή που ήλπιζα βαθιά μέσα μου πώς θα αξίζει τον κόπο στο τέλος!!!

[Τέλος]

Όνομα:FonikoKriari
Haki Points: -
Player of the Week Points:9
Beli:48.000
Bounty/Fame Points:+12.000.000

Υ.Γ Αν δεν βιαζόσουν τόσο πολύ για την μάχη με τον Higuma θα ήταν πολύ καλύτερη !