[Τέλος-Αποστολή] Η δυστυχισμένη πόλη και οι τύραννοι.

Ξιφομαχούσα και ταυτόχρονα χρησιμοποιούσα τις δυνάμεις του φρούτου μου όποτε τα έβρισκα σκούρα.
Πολεμούσαμε έτσι για δέκα λεπτά περίπου. Είχα σκοτώσει περίπου 50 άτομα και οι σκάλες είχαν γεμίσει
με πτώματα, τόσα που οι φρουροί δυσκολεύονταν να προχωρήσουν. Αυτό μου έδινα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα και σε λίγη ώρα είχα σκοτώσει και τους υπόλοιπους δέκα που με πίεζαν προς τα πάνω.
Σκούπισα τον ιδρώτα που κυλούσε σαν ποτάμι στο πρόσωπό μου και έκατσα κάτω για να ξεκουραστώ.
Αυτή η εμπλοκή μου φάνηκε σαν αιώνας. Όσο καθόμουν γέμισα το πιστόλι μου και ετοιμάστηκα ψυχολογικά για την επόμενη μάχη μου. Αυτή τη φορά θα επέλεγα ανοιχτό χώρο. Θα χρησιμοποιούσα τις δυνάμεις μου για να τελείωνα μια ώρα νωρίτερα.

Σηκώθηκα και κατέβηκα βιαστικά τις σκάλες. Πέρασα στον πρώτο όροφο, αλλά ήταν άδειος. Μάλλον όσοι
βρίσκονταν εκεί είχαν ανέβει στο δεύτερο και βρήκαν το θάνατο. Δε μου άρεσε η εικόνα αυτή. Παρόλα αυτά, είδα ότι υπήρχε ένα δωμάτιο στην άκρη του ορόφου και κατευθύνθηκα προς τα κει. Σε αντίθεση με τον τελευταίο, ο πρώτος όροφος είχε 4 μεγάλα γραφεία εφοδιασμένα με Den den-mushi και αρχεία.
Προφανώς εδώ γίνονταν οι αναφορές για να ήταν τόσο οργανωμένα. Έφτασα έξω απ'την ξύλινη πόρτα του
δωματίου και την άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια σκονισμένη βιβλιοθήκη που κάλυπτε όλο το δωμάτιο. Είχε περίπου 10 μέτρα πλάτος και 3 μήκος. Όταν είδα τι περιείχε η αίθουσα, απλά έκλεισα την πόρτα και αποφάσισα να βγω στο προαύλιο όπου και λογικά θα με περίμεναν μερικά ναυτάκια.

Πράγματι. Με το που βγήκα έξω, μια ντουζίνα Marines ήταν παραταγμένοι με τα μουσκέτα έτοιμα.
-Πυυυυυυυυρ!!! φώναξε ένας απ'αυτούς και πυροβόλησαν.
-Αστραπιαία σήκωσα το χέρι μου και με τη σειρά μου φώναξα: -Repel!!!
Οι σφαίρες λίγο πριν με χτυπήσουν, άλλαξαν κατεύθυνση και με αφύσικη ταχύτητα τους τραυμάτισαν.
Δυο Marines κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και τράβηξαν τα σπαθιά τους.
-Δεν έχει νόημα αυτό που κάνετε. Δεν έχετε ελπίδα απέναντι μου.
-Κλείσε το στόμα σου εγκληματία! Δε θα χάσουμε ποτέ από αποβράσματα σαν εσένα. Περάσαμε τόσα πολλά και θα πεθάνουμε έτσι;! Ποιος νομίζεις ότι είσαι;
-Είμαι ένα μυρμήγκι. Ένα μυρμήγκι που θα κάνει ότι μπορεί για να διαλύσει αυτό που καλείτε εσείς δικαιοσύνη.

Μου επιτέθηκαν και οι 2 ταυτόχρονα. Τράβηξα το σπαθί μου και αρχίσαμε να ξιφομαχούμε.
Κατάφερναν να με πιέζουν αρκετά. Είχαν πολύ καλό συγχρονισμό και δεν έκαναν λάθος κινήσεις. Έπρεπε να απομακρυνθώ από αυτούς για λίγο.. δε μου άφηναν χώρο να χαλαρώσω.
Με όλη μου τη δύναμη απέκρουσα ένα χτύπημα και έστειλα τον Marine 3 βήματα πίσω. Πήδηξα
προς τα πίσω και τράβηξα το όπλο μου, σημάδεψα τον Marine και τον πυροβόλησα στο στήθος.
-Να σε πάρειιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!! ούρλιαξε ο άλλος Marine και μου επιτέθηκε με μανία.
-Δεν εξασκούμασταν τόσα χρόνια γι αυτό. Δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε για να μας σκοτώνει όλους ένας εγκληματίας. Πώς θα κυκλοφορούν μετά οι άνθρωποι αν ξέρουν ότι κάποιοι σαν εσένα είναι ελεύθεροι; Δεν πρέπει να ζήσεις!
-ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ? ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΛΕΒΕΤΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ? ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΑΣ?
Ε ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΕΧΟΜΑΙ!!!!!!

Συγκρουστήκαμε ξανά, αλλά με μεγαλύτερη δύναμη. Κανένας απ'τους δυο μας δεν είχε σκοπό να χάσει, αλλά κανείς δεν είχε ελπίδα απέναντι στις ικανότητές μου. Έσπρωξα με δύναμη τον
Marine και έβγαλα μια σφαίρα απ'την τσέπη μου. Την έστρεψα προς το μέρος του και φώναξα
-Repel!!!
Η σφαίρα διαπέρασε το στήθος του και έπεσε νεκρός. Γονάτισα λαχανιασμένος και άρχισα να σκουπίζω τον
ιδρώτα που έτρεχε σαν ποτάμι στο πρόσωπό μου. Αφού πήρα μερικές ανάσες σηκώθηκα και παρατήρησα
το μέρος εκπαίδευσης. Ένα κτήριο υπήρχε στην άκρη του προαυλίου και αμέσως κίνησα προς τα κει.
Δεν υπήρχε άλλο πιθανό μέρος να έχουν τα χρήματα των κατοίκων.

Σε λίγα λεπτά βρισκόμουν μπροστά στην ξύλινη πόρτα. Ένα λουκέτο ήταν τυλιγμένο γύρω από το πόμολο,
ενώ φωνές και πυροβολισμοί ακούγονταν απ'τη βάση. Δεν είχα πολύ χρόνο και φυσικά όχι αρκετή αντοχή
για να τα βάλω με όλους τους Marines. Πυροβόλησα το λουκέτο, το οποίο έπεσε με θόρυβο στο έδαφος και άνοιξα την πόρτα. Το θέαμα ήταν αδιανόητο. Περίπου 40 σάκοι γεμάτοι χρήματα ήταν στιβαγμένοι
ο ένας πάνω στον άλλο. Το ίδιο αίσθημα μίσους άρχισε να με κυριεύει. Είχα σφίξει τις γροθιές μου με όλη
μου τη δύναμη, ενώ ταυτόχρονα όλο μου το σώμα έτρεμε απ'το θυμό. Δεν σκέφτηκα καν την επόμενη κίνηση μου, απλά βγήκα έξω για να αντιμετωπίσω τον όχλο των Marines.
-Και μετά το παίζετε μεγάλοι φρουροί. Είστε οι προστάτες όλων και καλά ε; Η δικαιοσύνη ε; Θα σας δείξω
τώρα τι είναι η δικαιοσύνη.
-Σταματήστε όλοι!!!! ακούστηκε μια βαριά και επιβλητική φωνή.

Ένας ψηλός και γεροδεμένος άντρας κατέβαινε τα σκαλιά της βάσης. Φορούσε μια μπέρτα που έγραφε
"Δικαιοσύνη" όπως αυτή όλων των διοικητών. Είχε κάτι περίεργο πάνω του. Το σαγόνι του ήταν μεταλλικό,
ενώ όπως απεικόνιζε το άγαλμα στην ταράτσα, είχε ένα τσεκούρι στο χέρι του, αλλά δεν το κρατούσε...
το ίδιο του το χέρι ήταν τσεκούρι.
-Τι παριστάνεις εσύ; είπα αυθόρμητα και επιθετικά.
-Δεν περίμενα τίποτα καλύτερο από έναν πειρατή! Είμαι ο Morgan και στο όνομα του νόμου θα πάρω τη ζωή σου.
-Για αρχάριους, δεν είμαι πειρατής είμαι Επαναστάτης! Επίσης, θα ήθελα πολύ να σε δω να προσπαθείς.
Με τα λόγια αυτά, επιτέθηκα στον Morgan. Εκείνος απέκρουε τα συνεχόμενα χτυπήματα μου, ενώ οι υπόλοιπο Marines είχαν χωριστεί σε όλο το προαύλιο. Το μίσος μου για την Κυβέρνηση όσο πήγαινε μεγάλωνε. Έβλεπα αυτόν τον άντρα να φοράει μια μπέρτα που έγραφε "Δικαιοσύνη" τόσο εύκολα και απλά, ενώ το μόνο που έκανε στην πραγματικότητα ήταν να καταχράται την εξουσία του. Αυτό δεν μπορούσα να το ανεχτώ άλλο.

-Destructive Fist!!!
Τα όπλα των Marines που βρίσκονταν γύρω μας ήρθαν προς το μέρος μου και "κολλούσαν" το ένα μετά το
άλλο στο δεξί μου χέρι. Όλοι τους είχαν μείνει έκπληκτοι και τρομαγμένοι. Ο Morgan έκανε ένα βήμα πίσω
για μια στιγμή, αλλά βρίσκοντας ξανά το κουράγιο του επιτέθηκε. Ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη και τον
χτύπησα με το τεράστιο πλέον χέρι μου, στέλνοντας τον 20 μέτρα μακριά. Δεν υπήρχε φυσιολογικός
άνθρωπος στον κόσμο που να μπορούσε να αντέξει τέτοιο χτύπημα. Τα όπλα έπεσαν με κρότο στο έδαφος
και σκορπίστηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Κοίταξα με μίσος τους φρουρούς και πολλοί απ'αυτούς άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι, ενώ άλλοι είχαν καγκελώσει απ'τον φόβο τους.

Γύρισα πάλι στην αποθήκη και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του φρούτου μου, έσυρα τους σάκους έξω απ'τη βάση. Προχωρούσα στους άδειους δρόμους περίπου 3 τέταρτα, όταν σιγά σιγά άρχιζα να φτάνω στο κέντρο της πόλης.
-Εει!!! Shell Town ξύπνα!!! Τα λεφτά σας επέστρεψαν! φώναξα.
Ήχοι από πατζούρια και πόρτες να ανοίγουν ακούστηκαν και διάφορα κεφάλια ξεπρόβαλαν από πολλά
σπίτια. Η πόρτα του διπλανού σπιτιού άνοιξε διάπλατα και ένας μεσήλικος άντρας βγήκε έξω. Ήταν καραφλός, είχε μια μακριά γκρίζα γενιάδα και ήταν λιτά ντυμένος.
-Τι εννοείς ξένε; είπε γεμάτος ελπίδες.
-Εννοώ ότι ο Morgan και τα τσιράκια του δε θα σας ξανά ενοχλήσουν. Αυτά είναι τα λεφτά σας. Ποιος είναι
ο δήμαρχος; Θα τα παραδώσω στον ίδιο για να τα μοιράσει.
-Εγώ είμαι ο δήμαρχος αυτής της πόλης! Ευχαριστούμε πολύ για την καλοσύνη σου. Πώς μπορούμε να σε
ανταμείψουμε; απάντησε, ενώ δάκρυα άρχισαν να κυλούν απ'τα μάτια του.
-Απλά ζήστε σωστά και χωρίς περιορισμούς. Και πάνω απ' όλα.. μην επιτρέψετε ξανά στην Κυβέρνηση να
το κάνει αυτό.

Δεν είχα πλέον λόγο να κάτσω σ'αυτήν την πόλη. Αφού χαιρέτησα και δέχτηκα τις ευχαριστίες πολλών
κατοίκων, πήγα προς την αποβάθρα που με περίμενε το πλοίο μου. Έφτασα εκεί όταν ο ήλιος είχε πλέον
δύσει. Θα σάλπαρα το πρωί για παν ενδεχόμενο. Έτσι κι αλλιώς χρειαζόμουν ξεκούραση και να φροντίσω
τις πληγές μου. Είχα πολλά ταξίδια μπροστά μου και φυσικά πολλές αποστολές. Δεν μπορούσα να περιμένω για τη μέρα όπου θα έβλεπα την Κυβέρνηση να πέφτει και τους ανθρώπους να ζουν χωρίς
προβλήματα, δυσκολίες και περιορισμούς. Έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου και να βοηθήσω σ' αυτόν τον
αγώνα. Με τις σκέψεις αυτές, τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν και σε λίγη ώρα είχα αποκοιμηθεί.

[Τέλος]