[Τέλος-Αποστολή] Μια πτήση με στυλ

Κοίταξε το χωριό και διέταξε το κανόνι ν' ανοίξει πυρ σ' ένα σπίτι. Το διέλυσε συθέμελα.
-"Αυτά παθαίνουν όσοι σκέφτονται να επαναστατήσουν εναντίον μου. Μόνο όσοι με υπηρετούν θα ζήσουν. Αλλά δεν είμαι άφρων ούτε αγνώμων. Αν μου παραδώσετε τους αρχηγούς σας και παραδοθείτε θα σας αφήσω να προσπαθήσετε άλλη μια φορά να μου αποδείξετε πως είστε χρήσιμοι και πιστοί υπηρέτες. Αλλιώς θα πεθάνετε όλοι.".
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εκείνον. Είμασταν πλέον σε αδιέξοδο. Εαν επέμενα να γίνει η μάχη όλο το χωριό θα καταστρεφόταν, αν παραδινόμουν δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω ζωντανός. Αλλά τί να έκανα; Η δικαιοσύνη δεν μου επέτρεπε να υπηρετήσω το προσωπικό μου όφελος. Οι ζωές των χωρικών είχαν μεγαλύτερη σημασία. Θυμήθηκα τον πατέρα μου να μου λέει κάποτε:
-"Να θυμάσαι παιδί μου, η ζωή σου είναι μια και δεν πρέπει ποτέ να σταματήσεις να παλεύεις γι' αυτήν, αλλά όταν η ζωή σου μπορεί να γίνειτο τίμημα να σωθούν πολλές άλλες τότε έιναι μια θυσία που αξίζει να γίνει."

Προχώρησα σταθερά προς το μέρος του Marv. Με κοιτούσε μ' ένα χαιρέκακο ύφος. Πίστευε πως είχε νικήσει. Αποφάσισα πως θα του έσβηνα το χαμόγελο από τα χείλι. Στη στιγμή έγινα αόρατος κι έτρεξα προς το ύψωμα. Δεν το περίμενε αιφνιδιάστηκε. Κοίταξε προς τους άντρες του.
-"Πύρ, σκοτώστε τους όλους!"
Η κανονιά ακούστηκε σε όλο το φαράγγι, κι άλλο ένα σπίτι ανατινάχτηκε. Αλλά καθώς οι άντρες γέμιζαν το κανόνι έφτσα κοντά του. Άρπαξα τον πυρσό από τα χέρια αυτού που τον κρατούσε και τον πέταξα στο βαρέλι με το μπαρούτι. Έτρεξα σαν τρελός να φύγω εβώ οι σφαίρες σφύριζαν γύρω μου. Μία με είχε ήδη πετύχει στον ώμο καθώς άρπαζα τον πυρσό. Το τραύμα πονούσε και με δυσκόλευε στην κίνηση. Είχα φύγει αρκετά μακριά όταν άκουσα την εκωφαντική έκρηξη και τις κραυγές. Το φαράγγι τραντάχτηκε και μερικοί βράχοι έπεσαν. Κοίταξα πίσω να δω τ' αποτελέσματα της δουλειάς.

Οι περισσότεροι άντρες του Marv ήταν ανεπηρέαστοι από την έκρηξη. Αλλά απέμεναν αρκετοί για να κρατήσει το μέρος. Μόνο δέκα πέθαναν από την έκρηξη κι άλλοι πέντε σοβαρά τραυματίες. Απέμεναν όμως τουλάχιστον άλλοι τριάντα με πενήντα. Τότε άκουσα τις κραυγές των χωρικών. Είχαν έρθει και μπει στη μάχη. Πυροβολισμοί και ουρλιαχτά ακούγονταν από παντού. Οι χωρικοί προσπαθούσαν αν σπάσουν το οχύρωμα κι οι αμυνόμενοι να το κρατήσουν πάση θυσία. Καθόλου έυκολη δουλειά αν αναλογιστεί κανείς πως ήταν αριθμητικά λιγότεροι, αλλά εείχαν τα όπλα και τη διαμόρφωση τοπυ εδάφους να τους βοηθάει. Εύκολα κατάφεραν να συγκρατήσουν τις πρώτες επιθέσεις των χωρικών. Οι απώλειές τους ήταν βαριές αλλά τελικά άρχισαν να γυρνάνε την πλάστιγγα υπέρ τους. Σιγά σιγά η υπεροχή των αριθμών μίλησε. ένας ένας οι αμυνόμενοι πέφταν και καθώς δεν υπήρχαν πολλοί να τους αναπληρώσουν σε μερικά σημεία άρχισαν αν σχηματίζονται ρήγματα. Αυτή ήταν κι αρχή του τέλους.

Τα ρήγματα στην άμυνα των αντρών του Marv όσο περνούσε η ώρα μεγάλωναν. Ήταν πλέον φανερό ποιός θα νικούσε. Αλλά η διαταγή για την απράδοση δεν ερχόταν ποτέ. Μάλλον ο Marv πίστευε πως θα γλίτωνε με κάποιο τρόπο. Τότε κατάλαβα το σχέδιό του. Προσπαθουσε να τραβήξει τους χωρικούς μακριά από το χωριό. Αλλά γιατί;;; Τί είχε εκεί;;; Η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου. Την ευκαιρία να ξεφύγει. Θα έπαιρνε μερικούς από τους πιο πιστούς του ακολούθους, τα χρήματ και τους θησαυρούς του και θα έφευγε. Όλοι όσοι πολεμούσαν εδώ δεν ήταν παρά μόνο μια καλή κάλυψη. Κρατούσαν τους χωρικούς καθηλωμένους και απασχολημένους όσο εκείνος ξεγλιστρούσε. έτρεξα αόρατος ανάμεσα στις γραμμές των πολεμιστώ προς το σπίτι. Αδέσποτες σφαίρες και βέλη περνούσαν μπρος στα μάτια μου, κάποια από αυτά παραλίγο να με πετύχουν. Άντρες που πολεμούσαν μου κλείναν το δρόμο και με έβαζαν να κάνω παρακάμψεις. Τελικά βγήκα από το πεδίο.

Όρμησα στο σπίτι για ν' ανακαλύψω πως είχα έρθει ήδη αργά. Οι θησαυροί είχαν ήδη συσκευαστεί και ο χτύπος της πόρτας μου δήλωσε πως οι φυγάδες βρίσκονταν καθ' οδόν. Βρήκα μια καραμπίνα την άρπαξα, μαζί με σφαίρες και μπαρούτι κι όρμησα στο παράθυεο δίπλα στην πόρτα. Τους είδα που τρέχανε προς την έξοδο. Κανένας δεν τους ακολουθούσε διότι κανένας δεν τουςς είχε καταλάβει. Όπλισα και πυροβόλησα. Ένας έπεσε για ναμην ξανασηκωθεί. Οι άλλοι εν κινήση έβγαλαν τα πιστόλια τους και πυροβόλησαν. Αστόχησαν. Όπλισα και δεύτερη φορά. Και πάλι βρήκ στόχο αλλά αυτή τη φορά απλά τον ταρυμάτισα. Είχαν σχεδόν βγει από το βεληνεκές μου. Ο τραυματίας σηκώθηκε και συνέχισε να τρέχει. Έτρεξα έξω από το σπίτι. Σκοπόσ μου ήταν να μπω ξανά στο βεληνεκές και ν' αποτελειώσω ότι άρχισα. Δεν ήταν εύκολο. Οι άλλοι δεν με περίμεναν. Έφευγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Μόνο ο τραυματίας έμεινε ξωπίσω. Στάθηκα και πυροβόλησα ξανά πριν κάποιος έρθει σε βοήθειά του. Τον πέτυχα και τον αποτελείωσα πριν προλάβει ο σύντροφός του να τον τραβήξει.

Αυτό τους εξαγρίωσε. Στάθηκαν όλοι κι άρχισαν να με πυροβολούν. Όρμησα πίσω από ένα σπίτι. Κι αυτοί το ίδιο. ήξεραν πως δεν έπρεπε να χάσουν χρόνο κι έτσι χωρίστηκαν για να με πιάσουν. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Ο Marv ήταν μόνος του κι οι άλλοι δύο μαζί. Ασχολήθηκα πρώτα μ' εκείνους. Είχα χρόνο για τον Marv μετά. Έγινα αόρατος τράβηξα τα σπαθιά μου και πλησίασα τον πρώτο από το ζευγάρι. Το έκοψα το λαιμο σφάζοντας τον σιωπηλα΄ενώ με το άλλο χέρι τον κρατούσα ακίνητο μπροστά μου. Ο διπλανός του με το που άκουσε τον ρογχο του συντρόφου του γύρισε και πυροβόλησε. Όμως το σώμα του πεθαμένου με προστάτεψε. Έβγαλε το σπαθί του κι όρμησε προς το μέρος μου αλλά εγώ απλά άφησα το πτώμα να πέσει κι άλλαξα κατεύθυνση. Γυρνούσε γύρω γύρω προσπαθώντας να με ακούσει ή να με αισθανθεί. Εγώ απλά περίμενα. Με το που μου γύρισε πλάτη βύθισα το σπαθί μου στο στήθος του στο ύψος της καρδιάς του. Πέθανε το ίδιο σιωπηλά με τον προηγούμενο. Τότε εμφανίστηκε ο Marv στη γωνία με το που είδε τα πτώματατράπηκε σε φυγή.

Ο ανόητος. Ήταν πολύ εύκολη λεία. Σήκωσα από κάτω ένα όπλο, όπλισα και πυροβόλισα τα πόδι του. Τον πέτυχα, έπεσε ξανασηκώθηκε και συνέχισε να τρέχει. Ξαναπυροβόλησα, ξανάπεσε και ξανασηκώθηκε. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές. Στο τέλος δεν του είχε μείνει άλλη δύναμη.
-"Τί θες απο 'μενα, λεφτά, εξουσία, να με σκοτώσεις; Ποιός σ' έστειλε; Ποιός έισαι;"
-"Είμαι Κυνηγός Επικυρηγμένων κι ήρθα να εισπράξω την επικύρηξη στο κεφάλι σου. Θα σε παραδώσω στην Κυβέρνηση και θα πληρωθώ. Θα προτιμούσα να σε πάω ζωντανό αλλά και νεκρός μου κάνεις. Αποφάσισε γρήγορα."
Παραδόθηκε αμέσως. Τον έπιασα και τον έσυρα ως το σπίτι όπου τον έδεσα και τον πε΄ταξα σε μαι γωνιά. Οι χαρουμενες κραυγές των χωρικών μαρτυρούσαν το αποτέλεσμα της μάχης. Μιας πολύ αιματηρής μάχης. Μου πήρε πολύ κόπο κι ενέργεια να πείσω τους χωρικούς να μην λιντσάρουν κατευθειαν τον Marv. Μόνο η υπόσχεση να τον δέσουμε σ' έναν πάσαλλο χωρίς νερό ή τροφή για δύο μέρες τους ηρέμησε κάπως.

Στις δύο αυτές ημέρες που πέρασα ανανεώνοντας τις προμήθειές μου σε τρόφιμα, εργαλεία κι άλλα απαιτούμενα για το ταξίδι μου οι χωρικοι έκαναν τη ζωή του τυράνου τους πολύ δύσκολη. Όταν στο τέλος τον πήρα μαζί μου, μ' ευγνωμονούσε από τα βάθη της καρδιάς του. Τον έδεσα πάνω στο κατάρτι κι έβαλα πλώρη για το κοντινότερο νησί με βάση του Ναυτικού. Παρέδωσα το πακέτο εισέπραξα την αμοιβή μου, έστειλα την αναφορά μου με το ταχυδρομείο και περίμενα την απάντηση. Μια νέα αποστολή με περίμενε.

Όνομα: Hajime Saito
Haki Points: 0
Player of the Week Points: 9
Beli: 47.000
Bounty/Fame Points: -

ΥΓ: Με μπερδεψες στα αρχικα σου τα ποστ. 2 απο αυτα πρεπει να ειναι αναποδα. Επισης για πρωτη φορα διεκρινα αρκετα γραμματικα λαθακια. Προφανως δεν επηρεασαν αλλα αφου σαρεσει, διορθωσε τα.