Παρελθόν-How It All Begun-Τέλος

Ήταν μία συνηθισμένη μέρα του καλοκαιριού στο Barrie Island και τίποτα δεν θα έκανε τους κάτοικους να υποψιαστούν τι θα γινόταν σε λίγες ώρες. Οι περισσότεροι συνέχιζαν την καθημερινή ρουτίνα τους. Άλλοι ήταν σπίτια τους με τις οικογένειες τους, άλλοι δούλευαν και άλλοι διασκεδάζανε στις ταβέρνες του χωριού. Εγώ έψαχνα τον Tehol Beddict, τον καλύτερο και ίσως τον μόνο φίλο που είχα στο νησί. Είχα έρθει στο Barrie Island όταν ήμουν μωρό, ποιος και γιατί με έφερε εδώ, δεν ξέρω και δεν νομίζω πως θα μάθω ποτέ. Μου είπαν ότι με βρήκε η οικογένεια των Beddict στην παραλία, λες και κάποιος με είχε αφήσει εκεί για να με βρουν και από τότε ζω μαζί τους. Στην ίδια παραλία, πιο νότια, ήξερα ότι θα βρω τον Tehol. Ήταν ένα απόμερο μέρος, κρυμμένο από την υπόλοιπη παραλία, το οποίο είχαμε βρει με τον Tehol και τον Brys, τον μεγάλο αδερφό του Tehol όταν εξερευνούσαμε το νησί. Του Tehol του άρεσε να βλέπει την θάλασσα και ονειρευόταν πως μία μέρα θα έπαιρνε ένα πλοίο θα γινόταν πειρατής. Η ιδέα να γίνω πειρατής και να ταξιδεύω στην θάλασσα άρεσε και σε εμένα αλλά προτιμούσα την μαγειρική. Ένα από τα όνειρά μου ήταν και είναι να γίνω ο καλύτερος μάγειρας του κόσμου. Αν μπορούσα βέβαια να συνδυάσω τη θάλασσα με την μαγειρική, θα το έκανα ευχαρίστως.

Έφτασα στο κρυφό μέρος της παραλίας και όπως περίμενα, βρήκα το Tehol καθιστό να κοιτάει την θάλασσα και να ονειροπολεί. Αν κατάλαβε ότι είχα έρθει, δεν έκανε κάτι για να το δείξει και έτσι πήγα και κάθισα δίπλα του.

‘Έφυγες μόλις τελείωσες το φαγητό.’ Του είπα. ‘Έπρεπε να με περιμένεις.’
‘Δεν μπορούσα. Είχαν αρχίσει να μου λένε πάλι να ασχολούμαι πιο πολύ με την ταβέρνα ή να γίνω Marine σαν τον Brys’
‘Που να ξέρανε και ότι θέλεις να γίνεις πειρατής.’
‘Θα γίνω πειρατής! Θα γίνουμε πειρατές. Δεν θα έρθεις μαζί μου?’
‘Φυσικά και θα έρθω. Αρκεί να με αφήσεις να είμαι ο μάγειράς σου.’
‘Φυσικά και θα είσαι ο μάγειρας! Πως αλλιώς θα τρωμε?!’
‘Πρέπει να το πούμε στους γονείς σου κάποια στιγμή. Δεν θα τους αρέσει όμως.’ Του είπα μετά από λίγη ώρα.
‘Το ξέρω.’ Μου απάντησε λυπημένα.
‘Κανένας δεν θα μας πάρει στα σοβαρά. Στην αρχή τουλάχιστον. Θα μας λένε πάλι ότι είμαστε πολύ μικροί! Όπως κάνουν κάθε φορά που πάμε να κάνουμε κάτι...’
‘Θα τους δείξουμε ότι κάνουν λάθος!’ Είπε καθώς σηκώθηκε θυμωμένος. ‘Και δεν είμαστε μικροί! Είμαστε κιόλας 13!

Εγώ δεν ήξερα πόσο χρονών ήμουν ακριβώς, ούτε τι μέρα είχα γενέθλια, αλλά οι γονείς του Tehol διαλέξανε την μέρα που με βρήκαν για τα γενέθλια μου και πάντα έλεγα ότι έχω την ίδια ηλικία με τον Tehol.
Συνεχίσαμε να μιλάμε για λίγη ακόμα ώρα πριν ξεκινήσουμε για το χωριό. Έπρεπε να βοηθήσουμε στην ταβέρνα των γωνιών του Tehol και από τότε που έφυγε ο Brys χρειαζόντουσαν πιο πολύ βοήθεια. Ο Brys ήταν περίπου 18 και πριν λίγους μήνες έγινε μέλος των Marines. Για ένα διάστημα ήταν ακόμα στο χωριό μας, αλλά μετά από μερικές εβδομάδες τον έστειλαν σε ένα άλλο νησί. Αυτόν και τους περισσότερους από τους Marines του Barrie Island. Που ακριβώς δεν θυμάμαι αλλά το γεγονός ότι ο μεγάλος γιος των Beditct είχε γίνει Marine έκανε την οικογένεια του πιο σεβαστή στο νησί. Συνεπώς, οι πειρατές δεν είχαν καλή φήμη στο νησί, κάτι που μας έκανε να κρατάμε μυστικό ότι θέλουμε να γίνουμε πειρατές.
Συνεχίσαμε να μιλάμε για το πως φανταζόμασταν ότι είναι η ζωή ενός πειρατή για και για τα σχέδιά μας για το μέλλον μέχρι που φτάσαμε στην ταβέρνα.

Ήταν σχεδόν άδεια, ο περισσότερος κόσμος ήταν ακόμα στα σπίτια του και οι μόνοι πελάτες που είχαμε τόσο νωρίς το απόγευμα, ήταν αυτοί που είχαν ξεμείνει στην ταβέρνα από το μεσημέρι. Προχωρήσαμε προς την κουζίνα και βρήκαμε τους γονείς του Tehol να μιλάνε με τον μάγειρα. Όταν μας είδαν, μας χαιρετήσανε και μας είπαν τι δουλειές να κάνουμε.
Το απόγευμα πέρασε χωρίς να γίνει κάτι σημαντικό και αφού φάγαμε βραδινό, κλείσαμε την ταβέρνα και γυρίσαμε σπίτι. Ήταν ήδη αρκετά αργά και επειδή εγώ με τον Tehol ήμασταν κουρασμένοι, αποφασίσαμε να πάμε στα κρεβάτια μας και αφού καληνυχτίσαμε τους γονείς του, ξαπλώσαμε. Δεν είχα προλάβει ακόμα να κοιμηθώ όταν άκουσα τον Tehol να γυρνάει στο κρεβάτι του.

‘Ε, Trull, κοιμάσαι?’ Με ρώτησε μετά από λίγη ώρα.
‘Όχι,’ Του απάντησα, ‘σκέφτομαι αυτά που λέγαμε νωρίτερα. Πραγματικά θέλω να γίνω πειρατής, ότι και αν λένε οι άλλοι.’
Ανακάθισε στο κρεβάτι του και για λίγη ώρα με κοίταζε πριν μου πει ‘Θα γίνουμε! Θα περιμένουμε λίγο καιρό για να γίνουμε πιο δυνατοί και να μαζέψουμε αρκετά Beli από το χαρτζιλίκι μας για να πάρουμε μία βάρκα... Όχι, ένα πλοίο καλύτερα!’

Συνεχίσαμε για ώρα να κάνουμε σχέδια και να γελάμε, αρκετά ήρεμα όμως για να μην ξυπνήσουμε τους γονείς του. Δεν μπορούσαμε όμως να φανταστούμε ότι θα ταξιδεύαμε με ένα κανονικό πειρατικό πλοίο πολύ νωρίτερα απ’ ότι σχεδιάζαμε. Χωρίς την θέληση μας...

Ξύπνησα από τις φωνές και το θόρυβο. Δεν ήξερα τι ώρα ήταν και αν και ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα, υπήρχε ένα μουντό φως στο δωμάτιο. Γύρισα και κοίταξα τον Tehol ο οποίος είχε ξυπνήσει και αυτός και κοίταζε έξω από το παράθυρο τρομοκρατημένος. Ακολούθησα το βλέμμα του και βρήκα την πηγή του φωτός. Ο ουρανός ήταν κόκκινος, το χρώμα του από τις φωτιές που είχαν ανάψει στο χωριό. Άνθρωποι έτρεχαν και φώναζαν τρομαγμένοι, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω ακόμα γιατί. Είδα και μερικούς Marines να τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τα εκεί που μάλλον υπήρχε το πρόβλημα, αλλά δεν ήμουν σίγουρος.
Πριν προλάβουμε να μιλήσουμε, οι γονείς του Tehol μπήκαν τρέχοντας στο δωμάτιο και άρχισαν να μας λένε τι να κάνουμε.

‘Tehol! Trull! Γρήγορα, σηκωθείτε από τα κρεβάτια!’ Είπε η μητέρα του Tehol καθώς μάζευε μερικά από τα ρούχα μας και μας τα έδωσε. ‘Πάρτε αυτά τα ρούχα και ελάτε! Πρέπει να φύγουμε αμέσως!.’

Για λίγες στιγμές κοιταχτήκαμε με τον Tehol μέχρι να καταλάβουμε, και μετά πήραμε τα ρούχα και σηκωθήκαμε.
Αρχίσαμε όλοι μαζί να τρέχουμε προς την έξοδο του σπιτιού. Όλα τα δωμάτια που περάσαμε ήταν ακατάστατα, πιθανότατα, από την βιασύνη των γονιών του Tehol να πάρουν όσα περισσότερα πράγματα μπορούσαν, σε όσο το δυνατό λιγότερο χρόνο. Και οι δύο κουβαλούσαν σακίδια με ρούχα και προμήθειες.

‘Τι συμβαίνει?’ Τους ρώτησα λίγο πριν βγούμε από το σπίτι.
‘Πειρατές.’ Είπε ο πατέρας σταματώντας. Γύρισε και μας κοίταξε. ‘Πειρατές ήρθαν και κάνουν επίθεση στο χωριό μας. Δεν έχουμε πολύ χρόνο πρέπει να φύγουμε γρήγορα. Μόλις βγούμε έξω ακολουθήστε με και μη κοιτάτε γύρω σας. Καταλάβατε?’

Γνέψαμε και οι δύο καταφατικά και τον ακολουθήσαμε.

Ήμασταν και οι δύο κατάπληκτοι. Πειρατές. Αυτό που ονειρευόμασταν να γίνουμε. Αλλά δεν ήταν καθόλου όπως τους φανταζόμασταν. Αντίθετος, κάνανε επίθεση στο χωριό μας. Όλα μας τα όνειρα, διαλύονταν ένα ένα. Όταν σκεφτόμασταν το μέλλον μας ως πειρατές, φανταζόμασταν ανθρώπους ελεύθερους, χωρίς όρια και κανόνες. Βγαίνοντας από το σπίτι η εικόνα αυτή άλλαξε. Σχεδόν το μισό χωριό καιγόταν. Άνθρωποι έτρεχαν και ούρλιαζαν ενώ τους κυνηγούσαν άντρες – πειρατές – με τα όπλα τους ματωμένα από αυτούς που είχαν ήδη σκοτώσει. Οι λίγοι Marines του νησιού μας προσπαθούσαν να τους απωθήσουν, δυστυχώς χωρίς επιτυχία αφού συνεχώς λιγόστευαν και υποχωρούσαν. Οι πειρατές είχαν νικήσει αυτή τη μάχη. Μερικοί έμπαιναν στα σπίτια και αφού έπαιρναν ότι αντικείμενο αξίας μπορούσαν να βρουν, τα έκαιγαν. Άλλοι πολεμούσαν κάποιους από τους κατοίκους που δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν. Όποιες γυναίκες και παιδιά έβρισκαν ή τα σκότωναν, ή τα έπαιρναν μαζί τους.

Εμείς συνεχίζαμε να τρέχουμε, προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τα βάσανα που μας περίμεναν αν μας έπιαναν οι πειρατές. Πάνω στην βιασύνη μου δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο εκτός από το να τρέχω, αλλά άμα κοίταγα τον Tehol θα έβλεπα τον τρόμο στο πρόσωπο του. Το πιθανότερο είναι ότι οι σκέψεις του ήταν ίδιες με τις δικές μου, αν και δεν τον ρώτησα ποτέ. Κάτι άλλο που θα έβλεπα αν κοιτούσα λίγο προς τα πίσω, είναι οι δύο πειρατές που μας είχαν φτάσει. Όχι ότι θα υπήρχε καμία διαφορά, αφού λίγα δευτερόλεπτα μετά είχαν ήδη πιάσει τον Tehol. Οι κραυγές του ήταν το μόνο πράγμα που μας έκανε να σταματήσουμε και να κοιτάξουμε τι είχε συμβεί. Μόλις οι γονείς του, είδαν τον Tehol να προσπαθεί να ξεφύγει από τα χέρια ενός από τους πειρατές, άρχισαν να τους παρακαλάνε. Εγώ είχαν παγώσει από τον φόβο μου. Κάτι μου είπε η μητέρα του Tehol αλλά δεν κατάλαβα τι. Ίσως να μου είπε να τρέξω για να ξεφύγω από τον πειρατή που δεν είχα δει, αυτόν που ήταν πίσω μας. Την επόμενη στιγμή έπεσε κάτω αναίσθητη και λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη και σε εμένα. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν η μητέρα του Tehol αναίσθητη και ο πατέρας του να ορμάει στους πειρατές.

Ξύπνησα από το νερό που μου έριξαν. Ήμουν στον κατάστρωμα ενός πλοίου, πιθανότατα του πλοίου των πειρατών που επιτέθηκαν στο χωριό μας. Που σημαίνει ότι οι Marines τελικά δεν κατάφεραν να τους διώξουν. Πως έφτασα στο πλοίο δεν θυμάμαι. Κοίταξα γύρω μου και είδα αρκετούς από τους κατοίκους του χωριού. Κυρίως γυναίκες και παιδιά, οι περισσότεροι ήταν ήδη ξύπνιοι και έδειχναν τρομοκρατημένοι. Κάπου μέσα στο πλήθος είδα και τον Tehol, αλλά δεν μπορούσα να βρω τους γονείς του. Κοίταξα το πλοίο πιο προσεκτικά. Ήταν αρκετά μεγάλο αλλά αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η σημαία του πλοίου. Δεν ήταν πολύ εντυπωσιακή, αλλά ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μία. Γύρισα και είδα τον Tehol να με πλησιάζει και όταν το κοίταξα λίγο πιο προσεκτικά είδα ότι ήταν γεμάτος μελανιές και κοψίματα. Όπως και εγώ... Όπως και όλοι οι κάτοικοι του χωριού που οι πειρατές είχαν πάρει αιχμαλώτους. Αφού κοιταχτήκαμε για λίγο κάθισε δίπλα μου χωρίς να μιλήσει. Οι λέξεις ήταν περιττές, ξέραμε και οι δύο πως ένιωθε ο άλλος. Ένας από τους πειρατές, ο καπετάνιος τους όπως μάθαμε αργότερα, πήγε στη μέση του καταστρώματος και φώναξε ‘Βρίσκεσθε στο κατάστρωμα των Bloody Pirates και σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σας!’
Και τότε όλοι, ακόμα και αυτοί που προσπαθούσαν να το αρνηθούν, κατάλαβαν ότι οι ζωές τους θα άλλαζαν δραστικά.

Πέντε χρόνια είχαν περάσει από εκείνη την μέρα του καλοκαιριού , όπου οι Bloody Pirates επιτέθηκαν και λεηλάτησαν το χωριό στο Barrie Island. Εγώ και ο Tehol είχαμε παραμείνει στο πλήρωμα όλο αυτό τον καιρό σχεδόν σαν σκλάβοι, κάνοντας δουλειές όπως το καθάρισμα του καταστρώματος και η μαγειρική. Θα μπορούσαμε να είχαμε αρνηθεί να δουλέψουμε για το πλήρωμα που κατέστρεψε το χωριό μας, αλλά η μόνη εναλλακτική ήταν ο θάνατος, κάτι που είχαν διαλέξει αρκετοί από τους πρώην κατοίκους του Barrie Island. Σε αυτά τα πέντε χρόνια, το πλήρωμα είχε λεηλατήσει και άλλα χωριά σε άλλα νησιά, αλλά εμείς δεν παίρναμε μέρος. Ο καπετάνιος φοβόταν ότι θα ξεφεύγαμε και έτσι, από τους αιχμάλωτους του, μόνο οι λίγοι που αποφάσιζαν να πάρουν το μέρος του είχαν προνόμια. Οι υπόλοιποι μέναμε στο πλοίο όπου μας φρουρούσαν μερικοί από τους πειρατές. Στις περιόδους που ήμασταν στην θάλασσα, το μεγαλύτερο διάστημα δηλαδή, εξασκούμασταν έτσι ώστε σε περίπτωση μάχης με άλλο πειρατικό πλήρωμα, να μην πεθάνουμε άπραγοι αν και δεν μας επιτρεπόταν να έχουμε όπλα χωρίς λόγο. Και εγώ και ο Tehol είχαμε γίνει αρκετά καλοί πολεμιστές, πιθανότατα το μόνο καλό απ’ όλη αυτή την ιστορία.

Όπως κάθε μέρα, ένας από τους πειρατές μας ξύπνησε νωρίς το πρωί για να ξεκινήσουμε τις δουλειές μας. Ήμασταν περίπου δέκα άτομα σε κάθε καμπίνα, οι οποίες μοιράζονταν στην τύχη και έτσι δεν ήμουν στην ίδια με τον Tehol. Ετοιμάστηκα γρήγορα και βγήκα στο κατάστρωμα για να τον βρω. Δεν άργησε να βγει, και όταν με είδε, ήρθε προς το μέρος μου.

‘Δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή.’ Μου είπε κοιτάζοντας τη θάλασσα.
‘Σσς. Όχι εδώ, μπορεί να μας ακούσουν. Και εσύ δεν έλεγες ότι ήθελες να ταξιδέψεις στις θάλασσες σε ένα πειρατικό πλοίο?’ Του είπα χαμογελώντας.
Γύρισε και με αγριοκοίταξε. ‘Ναι, ως ο καπετάνιος του πλοίου. Όχι ως σκλάβος κάποιου...’
Πήγαμε σε μία μακρινή γωνία του καταστρώματος που δεν είχε πολλά άτομα κοντά και αρχίσαμε να καθαρίζουμε εκεί.

‘Πρέπει να φύγουμε από αυτό το πλοίο.’ Του είπα όπως δουλεύαμε.
‘Ναι και να σκοτώσουμε τον καπετάνιο και τους πειρατές.’
‘Λίγο δύσκολο βλέποντας πως είμαστε δύο και αυτοί είναι ολόκληρο πλήρωμα. Σκεφτόμουν κάτι πιο πολύ σαν απόδραση.’
‘Το θέμα είναι να βρούμε την κατάλληλη στιγμή για να φύγουμε χωρίς να μας κυνηγήσουνε. Και ίσως να γυρίσουμε και στο Barrie Island όταν μπορούμε...’
‘Tehol...’
‘Το ξέρω Trull. Το πιο πιθανό είναι ότι οι γονείς μου έχουν πεθάνει, αλλά δεν χάνουμε τίποτα να το σιγουρευτούμε.’
‘Τότε όταν φύγουμε από αυτό το πλοίο θα πάμε να δούμε.’ Του είπα γνέφοντας καταφατικά.

Η μέρα συνεχίστηκε κανονικά χωρίς να συμβεί κάτι αξιοσημείωτο, μέχρι που ένας πειρατής από αυτούς που κρατούσαν σκοπιά σε περίπτωση που πλησιάζαμε νησί ή άλλο πλοίο, πειρατικό ή Marine άρχισε να φωνάζει. Εγώ με τον Tehol είχαμε τελειώσει τις δουλείες μας για το μεσημέρι και καθόμασταν στο κατάστρωμα. Μερικοί πειρατές βγήκαν έξω για να δουν τι γίνετε και ο άντρας που φώναζε είπε σε έναν να φωνάξει το καπετάνιο. Εμείς πλησιάσαμε για μπορούμε να ακούσουμε καλύτερα τι θα έλεγαν. Λίγη ώρα αργότερα ο καπετάνιος βγήκε από την καμπίνα του και πήγε στην μέση του καταστρώματος.

‘Καπετάνιε, πειρατικό πλοίο Περίπου 30 μοίρες αριστερά από την πορεία μας!’ Του είπε ο πειρατής που τον είχε ζητήσει.
‘Δώσε μου το κιάλι!’ Του είπε ο καπετάνιος και αφού κοίταξε για λίγο προς την κατεύθυνση που του υπόδειξε ο πειρατής είπε, ‘Άντρες, αλλάξτε την πορεία μας και ετοιμαστείτε για μάχη!’

Ζητωκραυγές ήταν η απάντηση των πειρατών στα λόγια του καπετάνιου τους και άρχισαν να ακολουθούν τις οδηγίες του.

Αφού αλλάξανε την πορεία του πλοίου, οι πειρατές άρχισαν να μοιράζουν όπλα και να παίρνουν τις θέσεις τους. Εμείς και μερικοί άλλοι από τους αιχμαλώτους επιτρεπόταν να έχουμε όπλα σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί ο καπετάνιος δεν φοβόταν ότι θα του επιτεθούμε. Τις πρώτες φορές που κάναμε επίθεση σε άλλο πλοίο δεν καταλαβαίναμε γιατί μας εμπιστευόταν, αλλά όταν κάποιοι προσπαθήσανε να του αντισταθούν, η πηγή της σιγουριάς του έγινε φανερή. Οι προσωπικοί του φρουροί ήταν πολύ πιο δυνατοί από εμάς και ούτος η άλλος, άμα το πλήρωμά μας έχανε, θα μας σκοτώνανε οι αντίπαλοι. Τουλάχιστον μαζί του, ήμασταν ζωντανοί. Έτσι κανένας δεν επιχειρούσε πια να του επιτεθεί σε περίοδο μάχης.
Μέσα στα πέντε χρόνια που ήμουνα στο πλοίο, είχα μάθει το τρόπο με τον οποίο επιτιθόμασταν σε άλλα πλοία. Μόλις φτάναμε στη κατάλληλη απόσταση, χρησιμοποιούσαμε τα κανόνια και όταν ήμασταν αρκετά κοντά, κάποιοι έμεναν πίσω και χρησιμοποιούσαν τα πιστόλια τους, ενώ οι υπόλοιποι πηγαίναμε στο αντίπαλο πλοίο. Από εμάς, μερικοί πήγαιναν στο θησαυροφυλάκιο για να κλέψουν τους θησαυρούς των αντιπάλων και οι υπόλοιποι συγκεντρωνόμασταν στο να σκοτώσουμε ή να πιάσουμε αιχμάλωτο τον αντίπαλο καπετάνιο. Δεν ήταν ένα τέλειο σχέδιο, αλλά μέχρι στιγμής δούλευε αποτελεσματικά.

Λίγη ώρα αργότερα τα δύο πλοία ήταν δίπλα δίπλα και εμείς πηδάγαμε στο πλοίο των αντιπάλων. Ο Tehol πρέπει να σκεφτόταν, όπως και εγώ, ότι αυτή η μάχη ίσως να ήταν η μόνη ευκαιρία που θα είχαμε να ξεφύγουμε απαρατήρητοι από το πλοίο γιατί μόλις πατήσαμε στο πλοίο τον αντιπάλων, με κοίταξε και μου έγνεψε προς το πίσω μέρος του καταστρώματος. Υπήρχαν μερικές μικρές βάρκες που χωρούσαν μάλλον γύρο στα πέντε άτομα. Ήταν σκεπασμένες και δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθός τους καλά. Του έγνεψα καταφατικά και αρχίσαμε την επίθεση στους αντιπάλους. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε τις βάρκες αν δεν γινόταν κάτι για να αποσπάσει την προσοχή των πειρατών έτσι ώστε να μη μας κυνηγήσουν.
Οι αντίπαλοι ήταν περισσότεροι από εμάς, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά και έτσι, από την κάποια εμπειρία που είχαμε, ούτε εγώ, ούτε ο Tehol διστάσαμε να επιτεθούμε. O Tehol ήταν ο μόνος που με ήξερε καλά στο πλοίο και η συνεργασία μας ήταν πολύ καλή. Όταν εγώ αμυνόμουν, αυτός επιτιθόταν. Όταν εγώ επιτιθόμουν, αυτός αποσπούσε την προσοχή του αντιπάλου. Πολεμούσαμε ως ένα άτομο και αν και δεν ήμασταν πολύ καλοί, αυτό μας έδινε ένα πλεονέκτημα.

Είχε ήδη περάσει αρκετή ώρα, πόση δεν ξέρω. Είχα χάσει την δυνατότητα να μετρήσω τον χρόνο που πέρναγε από την κούραση, το ίδιο και οι περισσότεροι πειρατές. Η μάχη όμως δεν είχε ακόμα τελειώσει. Οι αντίπαλοι αποδείχτηκαν καλύτεροι απ’ ότι περιμέναμε και χωρίς να το καταλάβουμε, είχαμε αρχίσει να χάνουμε την μάχη. Ο Tehol κάποια στιγμή μου έκανε νόημα και μόλις βρήκαμε την ευκαιρία, πήγαμε και κρυφτήκαμε πίσω από μερικά βαρέλια.

‘Δεν θα αντέξουμε πολύ ακόμα...’ Μου είπε λαχανιασμένος.
Αφού πήρα μερικές ανάσες για να ηρεμήσω του απάντησα, ‘Αν συνεχιστεί έτσι η μάχη, όχι μόνο θα την χάσουμε, δεν θα βρούμε και ευκαιρία να ξεφύγουμε... Και το πιο πιθανό είναι ότι θα μας σκοτώσουν.’
‘Πρέπει να φύγουμε τώρα. Ακόμα και αν μας δουν θα είναι πολύ δύσκολο να μας κυνηγήσει κάποιος.’

Κοίταξα πάνω από τα βαρέλια για να δω σε τι κατάσταση ήταν η μάχη. Το κατάστρωμα ήταν γεμάτο πτώματα και αίμα. Οι αντίπαλοι είχαν χάσει πιο πολλούς άντρες από εμάς, αλλά ακόμα υπερίσχυσαν αριθμητικά. Αυτοί που ήταν στο δικό μας κατάστρωμα με πιστόλια είχαν πάρει σπαθιά και είχαν ενωθεί με τους υπόλοιπους για να βοηθήσουν. Οι δύο καπετάνιοι πάλευαν ένας με έναν στη μέση του καταστρώματος, αλλά δεν μπορούσα να δω ποιος ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Γύρισα και κοίταξα τον Tehol που περίμενε την απάντησή μου.

‘Έχεις δίκιο... Ή τώρα ή ποτέ!’

Αρχίσαμε να τρέχουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε προς τις βάρκες που είχαμε δει χωρίς να κοιτάμε πίσω. Μόλις φτάσαμε, ρίξαμε μαζί μία στην θάλασσα και ετοιμαστήκαμε να κατέβουμε. Πριν πηδήξω κοίταξα πάλι τη μάχη. Δεν φαινόταν να μας είχε δει κανένας.

‘Γρήγορα! Δεν έχουμε χρόνο!’ Μου φώναξε ο Tehol.

Έγνεψα καταφατικά και τον ακολούθησα στην βάρκα. Αρχίσαμε να κάνουμε κουπί όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και κανένας μας δεν μίλησε για πολύ ώρα. Οι πρώτες λέξεις που είπαμε ήταν από τον Tehol όταν δεν μπορούσαμε πια να δούμε τα δύο πλοία.

‘Δεν το πιστεύω ότι τα καταφέραμε. Πέντε χρόνια σε αυτό το καταραμένο πλοίο και επιτέλους ξεφύγαμε. Αν και νιώθω λίγο άσχημα για όσους μείνανε πίσω.’
‘Μη το σκέφτεσαι. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Είδες πόσο δύσκολο ήταν να ξεφύγουμε. Δεν θα τα καταφέρναμε αν προσπαθούσαμε να πάρουμε και άλλους.’
‘Έχεις δίκιο... Τώρα είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε. Trull, εγώ θα συνεχίσω να είμαι πειρατής. Όχι σαν αυτούς που μας πιάσανε όμως. Καταλαβαίνω αν εσύ δεν θες να έρθεις μαζί μου.’
‘Χαχαχα. Λες και θα καταφέρεις να επιβιώσεις χωρίς εμένα. Θα έρθω μαζί σου.’
Σηκώθηκε χαρούμενος και κοίταξε το ορίζοντα, ‘Από σήμερα ήμαστε πειρατές και όχι σκλάβοι!’
‘Και σήμερα είναι η πραγματική πρώτη μέρα την υπόλοιπης ζωής μας.’