[Τέλος] Η απόδραση απ'το Impel Down και τα γιγάντια κοτόπουλα

[Αρχή]

Περίμενα τόση ώρα, μέχρι που τελικά κοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα, το warship άρχισε να κόβει ταχύτητα και σταμάτησε.
-Θα αποβιβαστούμε εδώ αναγκαστικά. Πρώτη φορά έχω βρεθεί με τόσο άθλιο πλήρωμα. Πώς σας τελείωσαν τα τρόφιμα; Είχαμε αρκετά για 2 βδομάδες!!! οριόταν ο Vice-Admiral.
-Αυτή είναι η ευκαιρία μου!!! σκέφτηκα και βγήκα απ'την κρυψώνα μου.
Έλεγξα ότι το όπλο μου είχε σφαίρες και ότι το στιλέτο ήταν στη ζώνη μου. Ήμουν σίγουρος ότι έπρεπε να τους πολεμήσω, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.

Φωνές ακούστηκαν απ'το κατάστρωμα και στη συνέχεια πυροβολισμοί και αναταραχή. Απ'ότι φαίνεται η τύχη ήταν με το μέρος μου. Άνοιξα την πόρτα του αμπαριού και βγήκα στο κατάστρωμα. Μόνο μια σειρά από Marines βρίσκονταν παρεταγμένοι στην άκρη του καραβιού και πυροβολούσαν προς τα κάτω. Παρατήρησα ότι ακούγονταν και.. κρωξίματα πέρα απ'τους πυροβολισμούς και τις φωνές. Έτσι πλησίασα τη σειρά των Marines για να δω τι συμβαίνει.

-Τι γίνεται; Γιατί όλη αυτή η φασαρία;
-Ο!!! Ο Kuran Kaname!!!!
-Α ναι.. εγώ είμαι αυτός. Καλημέρα!
Δυο απ' τους Marines γύρισαν να με πυροβολήσουν, αλλά εκσφενδόνισα τα μουσκέτα τους στην στεριά χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του φρούτου μου.
-Ευχαριστώ για το μεταφορικό. Θα σας σκότωνα, αλλά θέλω να δω τι συμβαίνει και φυσικά, δε θέλω να σκοτώνω έτσι από δω και πέρα. Ελπίζω να μη με εμποδίσετε κύριε Ναύτη.
Με αυτά τα λόγια, πήδηξα στο έδαφος και αντίκρισα κάτι κυριολεκτικά.... μα τι στο καλό ήταν αυτά!?

Οι Marines μάχονταν απεγνωσμένα ενάντια σε 3 γιγαντιαία πουλιά! Το μέγεθος τους ξεπερνούσε τα 10 μέτρα και απ'ότι φαίνεται, οι Marines αποδεκατίζονταν. Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμουν σε δίλημμα. Να τους βοηθούσα ή όχι; Η παρατήρηση που είχα λάβει ήταν όντως σημαντική και με είχε βάλει σε προβληματισμό... Παρ'όλο που ήταν Marines δεν άξιζαν τέτοιο τέλος. Μερικοί απ'αυτούς ίσως ήταν άξιοι υπηρέτες της "δικαιοσύνης". Τότε όμως συνέβη κάτι που με έβγαλε απ'τους προβληματισμούς μου. Ο τύπος που θεωρούσα Vice-Admiral μπήκε ανάμεσα στους άντρες του και στα πουλιά και μουρμούρησε κάτι. Μια φωτεινή λεπίδα πετάχτηκε απ'το πόδι του αποκεφαλίζοντας το ένα πουλί.

-Τι στο... έχει φάει Φρούτο του Διαβόλου!?
Το επόμενο πουλί είχε την ίδια τύχη, ενώ στη συνέχεια τράβηξε το σπαθί του και αποφεύγοντας μερικά θανατηφόρα χτυπήματα του πτηνού, το έκοψε στα δύο. Τι ήταν αυτή η περίεργη δύναμη; Δεν είχα ξαναδεί όμοια της και σίγουρα ήταν τρομακτική. Το ίδιο τρομακτική ήταν και η δύναμή του. Κατάφερε να αποφύγει πολλά χτυπήματα και να κόψει ένα πλάσμα 10 μέτρων στα δύο με ένα χτύπημα. Τι ήταν;

-Είδα ότι έχουμε επισκέπτες. Ε; Kuran Kaname? Νόμιζες ότι θα γλίτωνες; Κανένας δε ξεφεύγει απ'το Impel Down! Κανένας!!!
-Χμμμ... έπρεπε να χα φύγει τελικά..
-Θα σε κανονίσω ο ίδιος. Δε θα θέσω σε κίνδυνο τη ζωή των αντρών μου! Ετοιμάσου! Soru!
Ξαφνικά, εμφανίστηκε πίσω μου και πήγε να με κόψει, αλλά ευτυχώς τα αντανακλαστικά μου ήταν γρήγορα και απέφυγα την κίνησή του.
-Ενδιαφέρον ικανότητα. Πριν έριξες μια αχτίνα, τώρα τηλεμεταφέρθηκες... δε νομίζω να είναι Φρούτο του Διαβόλου. Τι είναι;
-Σίγα μην πω σε ένα σκουλήκι σαν εσένα τις ικανότητες των Marines! Ψόφα! Rankyaku!

Η ίδια αχτίνα με πριν εκτοξεύτηκε απ'το πόδι του και με πέτυχε ξυστά στον δεξί μου μπράτσο. Ένιωσα λες και με έκοβε σπαθί, αλλά φυσικά δεν υπέκυψα στον πόνο. Πλέον, αυτά τα τραύματα δεν ήταν τίποτα. Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να τον πολεμήσω. Τα όπλα των Marines άρχισαν να έλκονται προς το μέρος μου και ετοιμάστηκα να τον νικήσω με τη μια με το Destructive Fist.
Τα όπλα κάθονταν το ένα μετά το άλλο στο δεξί μου χέρι και σε λίγα δεύτερα, το χέρι μου είχε μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο μεταλλικό χέρι ύψους 10 μέτρων. Για κάποιο λόγο προσπαθούσα να ξεπεράσω τις δυνάμεις μου και να γίνω όλο και πιο ισχυρός.

Συγκρατούσα τα μέταλλα με δυσκολία, αλλά έπρεπε να μάθω να ελέγχω μεγαλύτερες ποσότητες.
Σήκωσα το μεταλλικό μου χέρι και ετοιμάστηκα να τον χτυπήσω.
-Destructive Fist!!!
Η τεράστια γροθιά, κατευθύνθηκε με τεράστια ορμή προς το μέρος του Marine Vice-Admiral. Ξάφνου, το μεταλλικό μου χέρι αποσυνθέθηκε.
-Μα πώς!? Δεν έχασα τον έλεγχο. αναφώνησα έκπληκτος.
-Yo δικέ μου!!! ακούστηκε μια περίεργη φωνή.
-Εδώ είν το νησί μου και κάνω γω κουμάντο! Yo!
-Ποιος είσαι;
-Καλύτερα που δε με ξέρεις γιατί αν με μάθεις θα υποφέρεις !
-Φίλε... αν αυτό που κάνεις είναι ραπ... τότε είναι το χειρότερο πράγμα που έχω ακούσει στη ζωή μου...

-Τι εννοείς δικέ μου!?
-Soru!!!
Ο Marine βγήκε πίσω απ'τον περίεργο τύπο και πήγε να τον κόψει. Με απίστευτη ταχύτητα απέφυγε το σπαθί του Vice-Admiral και του έριξα μια γροθιά στην πλάτη, κολλώντας τον στο έδαφος.
-Με λένε Kuni που βγαίνει απ'της θείας μου το Yuki!
- Σταμάτα να το κάνεις αυτό!!! Μου καις τον εγκέφαλο....
Ξαφνικά, ο Vice-Admiral σηκώθηκε και πάλι φωνάζοντας: Shigan!
-Πο ρε δικέ μου. Δεν το έχεις, δηλαδή δεν το κατέχεις. Πάρε τους βρωμοάντρες σου και πήγαινε να παίξεις.
Ο άγνωστος άπλωσε το χέρι του και ο Marine εκτινάχτηκε στον αέρα και έφτασε στο warship. Οι ναύτες μαζί με μένα, είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δε γνώριζα τι δύναμη ήταν αυτή, αλλά αν κρίνω απ'το ότι διέλυσε τα μαγνητικά μου κύματα έτσι, τότε δεν είχα καμία ελπίδα.

-Ε! Εσύ ο ψηλός με τα καρφάκια!
-Εμένα λες;
-Βλέπεις κανάν άλλο να έχει καρφάκια?? σου λείπουν τα γυαλάκια μάλλον!
-Δεν έχω καρφάκια τυφλέ.. ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΙΛΑΑΑΣ!!! ΕΙΣΑΙ ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΟΣ!!!
-Δε ξέρω τι μου λες! Απλ' άκολουθησέ με και σου υπόσχομαι να ζήσεις κι άσε τι σου λένε!
-Έχεις δίκιο έρχομαι. ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ!!!
Ακολούθησα τον άγνωστο στο δάσος που εκτεινόταν πίσω απ'την ακτή όπου μπάρκαρε το καράβι. Ο τύπος ήταν πολύ ενοχλητικός και το μόνο που έκανε είναι να μιλάει με τον ίδιο τρόπο...

-Πού με πας;
-Όπως είπα πριν είμαι ο Kuni και είμαι Επαναστάτης. απάντησε για πρώτη φορά με φυσιολογικό τόνο.
- Τιιιιιιι;;;;
-Δέξου το! Είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια, χωρίς περικοπές και περιπλοκές!
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα του απάντησα: Και τι κάνεις εδώ αν είσαι Επαναστάτης; Είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι. Επίσης.. τι είναι αυτή η δύναμη που έχεις;
-Όπα όπα! Πολλά ρωτάς και με μπερδεύεις... Λοιπόν. Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω να πας πίσω!

-Τι εννοείς; Πώς θα με βοηθήσεις;
-Ρε δικέ μου... πώς το λένε.. ήξερα ότι θα έρθει το πλοίο εδώ κι ότι εσύ ήσουν μέσα. Γκέγκε;
-Π..Πώς το γνώριζες αυτό;
-Υπάρχουν επαναστάτες που είναι για συμπλοκές και άλλοι που κάνουν άλλες "δουλειές". Ε λοιπόν είμαι από τους άλλους!
-Δε σου έχουν μάθει να μιλάς απλά και κατανοητά!? Τέλος πάντων... τι είναι αυτή η δύναμη που έχεις; Σίγουρα δεν είναι Φρούτο του Διαβόλου.
-Φυσικά και δεν είναι!!! Είμαι cool, φοβερός, τρομερός κι όταν τα παίρνω τιμωρός!!!!
-Θα σε βαρέσω...

-Πολύ καλά! Θα σου πω μερικά πράγματα. Η οργάνωση μας αποτελείται από τον Kakumeika που είχες την τύχη να συναντήσεις δυο φορές. Φυσικά, ο Kakumeika δε θα μπορούσε να διευθύνει μόνος του μια οργάνωση εκατομμυρίων αντρών. Έτσι δημιουργήθηκε μια πυραμίδα ιεραρχίας.
-Και εσύ είσαι μέσα σ'αυτήν;
-Φυσικά και όχι... εγώ είμαι ο αποδιοπομπαίος τράγος!
-Είσαι αισχρός. Τι εννοείς;
-Είμαι εδώ για να σώζω όσους ηλίθιους πιάνονται απ'τους Marines. Γκέγκε;
-Ευχαριστώ για το κοπλιμέντο! Τι είναι οι δυνάμεις σου.. δεν μου απάντησες.

-Το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι ότι είναι συγκεκριμένη τακτική μάχης για να... φαίνομαι cool.
- πολύ καλά... έχω άλλη μια ερώτηση... ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΣ???
Συζητούσαμε αρκετή ώρα και είχαμε διανύσει ένα μεγάλο μέρος του δάσους. Το φύλλωμα των δέντρων ήταν τόσο πυκνό, που έκρυβε τον ουρανό, ενώ γύρω μας υπήρχαν κάθε λογής φυτά.
-Λοιπόν! Θα βρούμε μερικά γερά ξύλα και θα φτιάξουμε μια σχεδία. Μετά θα πας προς το Gekko Island όπου και θα σε περιμένει μια αποστολή.
-Αυτές είναι διαταγές;
-Φυσικά και όχι. Είναι αυτοσχέδιες οδηγίες που δίνω για να φαίνομαι cool!
-

Καταλήξαμε σε αδιέξοδο. Μπροστά μας υπήρχε ένα τεράστιο.. δέντρο, το οποίο έμοιαζε να αγγίζει τον ουρανό.
-Εδώ είμαστε!!!
-Αυτό είναι το δέντρο που έλεγες;
-Ναι! Απλά πρόσεχε καθώς το κόβεις γιατί ζουν τα κοτόπουλα πάνω.
-Είσαι πειραγμένος έτσι;
-Καλά το κάνω εγώ...
Πράγματι το έκανε. Ακούμπησε με το δεξί του χέρι το δέντρο και βάζοντας δύναμη, έκοψε ένα τεράστιο κομμάτι του, το οποίο έπεσε με θόρυβο στο έδαφος. Τι στο καλό ήταν αυτή η δύναμη...
Ξάφνου, κροξίματα ακούστηκαν και 5 γιγαντιαία πουλιά πετούσαν προς το μέρος μας.

-Να πάρει... Δεν υπάρχουν μέταλλα τριγύρω.
Έτσι, τράβηξα το πιστόλι μου και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του φρούτου μου, άρχισα να τα πυροβολώ. Παρόλο που οι σφαίρες έφευγαν με εξωπραγματική ταχύτητα, δεν έμπαιναν βαθιά στο σώμα των πτηνών, παρά τα γρατζουνούσαν. Το ράμφος ενός πτηνού σχεδόν με άγγιξε, αλλά πέφτοντας στα αριστερά κατάφερα και απέφυγα το ράμφισμα του. Ο Kuni έτρεχε προς το δάσος.
- Πού πας???? ούρλιαξα και ακολουθώντας το παράδειγμά του, άρχισα να τρέχω για να γλιτώσω. Ύστερα από αρκετό τρέξιμο τα πουλιά έπαψαν να μας καταδιώκουν.
-Πας καλά? Γιατί με άφησες μόνο!?
-Είσαι χαζός δικέ μου? Θα γινόμασταν τροφή για κοτόπουλα..
-Τότε γιατί έκοψες το δέντρο!!!
-Επειδή είναι ανθεκτικό.

-Να χαίρεσαι που είσαι Επαναστάτης... θα σε είχα κάνει γαλοπούλα αλά κρεμ!!!
Εν τέλει, πήγαμε προς την άλλη μεριά του δάσους. Μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στην καλύβα του Kuni. Σε αντίθεση με αυτή του Izuru, ήταν μικρή και είχε μόνο ένα κρεβάτι και ένα μικρό τραπέζι με 2 καρέκλες. Δεν ήταν πολύ καλά φτιαγμένη, καθώς υπήρχαν αρκετά κενά μεταξύ των κολλημένων ξύλων.
-Αυτή 'ναι η καλύβα μου! Έχει ένα δωμάτιο μα έχει και κρεβάτι~~ και άμα θες να κοιμηθείς!!! στρώσε στο χαλάκι!!!! Yo!
- Θα σε σπάσω στο ξύλο! Μην αρχίζεις!!!
-Καλά ρε δικέ μου χαλάρωσε!!!

Αφού φάγαμε μερικά φρούτα που μάζεψε ο Kuni απ'το δάσος, κοιμηθήκαμε. Αύριο θα έπρεπε να πάρουμε το τεράστιο ξύλο και να κατασκευάσουμε μια σχεδία. Δεν είχα ιδέα από τέτοια θέματα...
Στον ύπνο μου έβλεπα τα σημερινά γεγονότα. Τη δύναμη του Vice-Admiral, αυτή του Kuni και φυσικά τα τεράστια πουλιά. Γιατί να μην μπορούσα να σκοτώσω τόσο εύκολα τα πτηνά όπως οι 2 προηγούμενοι; Τι περισσότερο είχαν από μένα... Έπρεπε να βρω μια πιο ισχυρή επίθεση. Μια επίθεση που δε θα υπήρχε άτομο που να την αντέχει! Με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος.

Την επόμενη μέρα, ξύπνησα απ'το ενοχλητικό κρόξιμο των πουλιών. Ήταν τόσο δυνατό που απηχούσε σε ολόκληρο σχεδόν το νησί. Αφού ετοιμαστήκαμε, κινήσαμε προς το γιγάντιο δέντρο, όπου και βρισκόταν το ξύλο που χρειαζόμασταν. Ευτυχώς ο Kuni νύσταζε και δεν έλεγε τις βλακείες του. Μετά από μερικά λεπτά, ήμασταν μπροστά στο δέντρο. Τα πτηνά έκαναν κύκλους γύρω απ'την κορυφή του φυτού και προφανώς παρατηρούσαν το νησί. Ότι ήταν να κάνουμε, έπρεπε να γίνει πολύ γρήγορα.
-Έτοιμος;
- Ναι δικέ μου... όποτε είναι πες μου.. είπε κοιμισμένα.
-Πάμε!!!

Έτρεξα προς το κομμένο ξύλο, αλλά παρατήρησα ότι ο Kuni δεν με ακολουθούσε. Αντιθέτως, στεκόταν σε ένα δέντρο και κοιμόταν.
-Θα τον σκοτώσω!!!!
Έπιασα το ξύλο και το τράβηξα με όλη μου τη δύναμη. Κινήθηκε ελάχιστα, αλλά υπήρχε και χειρότερο. Τα πτηνά με είχαν αντιληφθεί και πετούσαν εναντίον μου. Τράβηξα το πιστόλι μου και τα πυροβολούσα συνδυάζοντας τις ικανότητες μου ως στοχευτή, με αυτές του φρούτου μου. Οι σφαίρες χτύπαγαν τα πουλιά δίχως να τους προκαλούν μεγάλη ζημιά. Τα ράμφοι τους καρφώθηκαν στο έδαφος, ευτυχώς χωρίς να με πετύχουν.

-Γιατί να μην παθαίνουν μεγάλη ζημιά!? Γιατί να μην πεθαίνουν όπως με τον Vice-Admiral!? Γιατί!? Εκπαιδευόμουν τόσο καιρό! Τότε γιατί δεν μπορώ να νικήσω μερικά πουλιά!!!
Δεν είχα ξανανιώσει τόσο αδύναμος στη ζωή μου. Μετά από τόσο κόπο, βρισκόμουν αντιμέτωπος με μερικά πουλιά και δεν μπορούσα καν να τα τραυματίσω σοβαρά. Δε θα επέτρεπα κάτι τέτοιο. Κάρφωσα το πρώτο πτηνό με ένα δολοφονικό βλέμμα. Εκείνο δεν κινήθηκε, παρά έμεινε να με κοιτάει. Σήκωσα το πιστόλι μου και το πυροβόλησα στο κεφάλι. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Η σφαίρα διαπέρασε το κρανίο του σκοτώνοντας το ακαριαία. Τα άλλα τέσσερα πουλιά ετοιμάστηκαν να μου επιτεθούν, αλλά δεν είχαν ελπίδα.

Έβγαλα μια χούφτα σφαίρες απ'την τσέπη μου και τις έστειλα χρησιμοποιώντας μαγνητικά κύματα προς το μέρος των πουλιών. Οι σφαίρες τα πέτυχαν, κυρίως στα φτερά, κάνοντάς τα ανίκανα να πετάξουν. Στη συνέχεια, στόχευσα το ένα πτηνό μετά το άλλο και το πυροβόλησα στο κεφάλι.
-Kuni. Αν δε σηκωθείς τώρα, θα σε σκοτώσω στ' αλήθεια!
-Μέρα δικέ μου!
-Βοήθησε με με το κούτσουρο. Δεν μπορώ να το μετακινήσω μόνος μου.
Μαζί, σύραμε με δυσκολία το χοντρό ξύλο μέχρι την καλύβα του άθλιου ράπερ.
-Πάντως τους έδειξες ποιος είναι ο αρχηγός. Peace!
-Μην αρχίζεις πάλι..
-Yeah! You're the thing! You little birds look like s##t! And now rest in peace!
- .....

Αρχίσαμε να κόβουμε το ξύλο σε διάφορα μέρη και σχήματα. Η δουλειά ήταν κουραστική και φυσικά επίπονη. Είχαμε καταφέρει να βγάλουμε το σχεδιασμό της σχεδίας και τη μορφή των ξύλων που θα χρησιμοποιούσαμε. Ο ήλιος είχε πλέον δύσει και δεν είχαμε άλλες αντοχές. Ο Kuni με οδήγησε σε ένα ποταμάκι που είχε το νησί και αφού πλυθήκαμε, πήγαμε για ύπνο.
Αν και εξουθενωμένος δεν με έπιανε ύπνος. Θυμόμουν τη μάχη μου με τα πουλιά. Πώς ξαφνικά τα σκότωσα? Πέρα απ'αυτό, ήθελα τόσο να φύγω απ'αυτό το νησί... Για κάποιο λόγο ήθελα να επιστρέψω στην αρχική μου πορεία και να ξανά αρχίσω να δουλεύω ως Επαναστάτης. Είχε περάσει καιρός από την τελευταία μου αποστολή.

Ξύπνησα το επόμενο πρωί. Ο Kuni δεν ήταν στην καλύβα, ενώ ο ήχος του σφυριού όταν χτυπάει στο ξύλο έσπαγε τη σιωπή. Αφού ετοιμάστηκα βγήκα έξω για να τον βοηθήσω με την κατασκευή της σχεδίας. Είχε ήδη φτιάξει μεγάλο μέρος της. Έπιασα γρήγορα τα εργαλεία και έσπευσα να βοηθήσω...
Τα χρώματα άλλαζαν συνεχώς στον ουρανό και πλέον είχε ένα ροδοκόκκινο χρώμα. Είχαμε τελειώσει και η σχεδία ήταν οτιδήποτε άλλο παρά αυτό που ξεκινήσαμε. Είχε ένα κατάρτι στο κέντρο, ενώ 5 χοντρά ξύλα κάλυπταν το κάτω μέρος της. Της είχαμε δώσει ανάλογο σχήμα με βάρκας και 2 σειρές ξύλων ήταν υψωμένα στις άκρες για να προφυλάσσεται απ'τα κύματα και την κακοκαιρία.
-Έτοιμη δικέ μου! Εσύ είσαι? Έχεις μεγάλο ταξίδι.
-Φυσικά. Αύριο πρωί φεύγω. Ευχαριστώ για τη βοήθεια Kuni. Δε θα τα κατάφερνα μόνος!
-Όποιος εν τέλει ευχαριστεί δεν έχει τίποτα να φοβηθεί!!!
-Το γύρισε σε ποιητής τώρα...

-Την πάμε στην ακτή?
-Μέσα!!! και τραβώντας τη σχεδία, τη σύραμε μέχρι την ακτή, μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Το warship που με έφερε εδώ δεν είχε φύγει. Αντιθέτως είχε εκμεταλλευτεί το χρόνο που είχε μπαρκάρει για να ανεφοδιαστεί και να επιδιορθώσει τις ζημιές που είχε λάβει. Οι Marines ήταν αρκετά οργανωμένοι. Μπορούσα να διακρίνω 8 σκοπούς στο κατάστρωμα και άλλους 3 στην παραλία. Αφήσαμε τη σχεδία πίσω από μερικά δέντρα για παν ενδεχόμενο και προετοιμαστήκαμε για την εμπλοκή.