Rhulad The Bandit - Τέλος

Σχεδόν τρεις μέρες είχαν περάσει από τη μέρα που ξεφύγαμε από το πλήρωμα των Bloody Pirates και μόλις σήμερα το πρωί πρωτοείδαμε ένα νησί στον ορίζοντα. Επειδή η απόδρασή μας δεν ήταν εύκολη, δεν είχαμε πάρει μαζί μας τίποτα. Τα μόνα πράγματα που είχαμε ήταν κάτι κουρέλια για ρούχα και τα σπαθιά που χρησιμοποιήσαμε στην μάχη, τα οποία ήταν σχεδόν σπασμένα από την χρήση. Σε αυτές τις τρεις μέρες δεν είχαμε φαει ή πιει τίποτα και φοβόμασταν ότι δεν θα καταφέρναμε να βρούμε στεριά πριν πεθάνουμε.

‘Tehol! Ξύπνα! Βλέπω στεριά!’ Του φώναξα μόλις είδα το νησί.
‘Ε..? Τι είπες?’ Σηκώθηκε αργά και αφού ανοιγόκλεισε τα μάτια του λίγες φορές για να σιγουρευτεί ότι έβλεπε σωστά άρχισε να φωνάζει, ‘Νησί! Νησί! Επιτέλους! Νόμιζα ότι θα πεθαίναμε μέσα σε αυτή την βάρκα.’
‘Αυτό θα ήταν τραγικό… Να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από ένα πειρατικό πλοίο και να πεθάνουμε από την πείνα στην βάρκα με την οποία ξεφύγαμε. Αρνούμαι να πεθάνω με τέτοιον άθλιο τρόπο…’
‘Αχ, επιτέλους θα φαμε..’ Είπε και άρχισε να κάνει κουπί μαζί μου.

Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε στο νησί. Ήμασταν αρκετά τυχεροί και βγήκαμε σε ένα μικρό λιμάνι που άνηκε σε ένα χωριό. Αφού δέσαμε την βάρκα, πλησιάσαμε έναν άντρα που καθόταν σε μία ψαρόβαρκα. Ήταν γεροδεμένος, με μούσι και κοντά μαλλιά και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκληρά. Μας παρατήρησε για λίγο καθώς πηγαίναμε προς το μέρος του, αλλά φάνηκε να χάνει κάθε ενδιαφέρον που μπορεί να είχε για εμάς, αφού συνέχισε να κοιτάει την θάλασσα μετά από λίγη ώρα.

‘Συγνώμη, πως λέγετε αυτό το νησί?’ Τον ρώτησα μόλις φτάσαμε κοντά του.
‘Τι σημασία έχει αυτό..’ Είπε ο Tehol, ‘Δεν μας νοιάζει, που είναι η ταβέρνα του χωριού?’
‘Είστε στο νησί Toroa και η ταβέρνα είναι το κέντρο του χωριού. Είναι μικρό χωριό, θα την βρείτε. Τώρα φύγετε, με ενοχλείτε.’

Όταν μας είπε ότι τον ενοχλούμε κοιταχτήκαμε, δεν φαινόταν να κάνει τίποτα, αλλά δεν μιλήσαμε και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το χωριό. Ήταν λίγο μικρότερο από το δικό μας και δεν θα το έλεγα μικρό, αλλά δεν είχαμε φύγει ποτέ από το Barrie Island, πέντε χρόνια σε πειρατικό πλοίο δεν μας άφηναν να πάμε στην στεριά για να μην ξεφύγουμε. Ίσως σε σύγκριση με άλλα νησιά, να είναι μικρό.

Καθώς προχωρούσαμε στο χωριό είδαμε δύο Marine να έρχονται προς το μέρος μας. Δεν ανησυχήσαμε, μπορεί να ήμασταν πειρατές αλλά αυτό το αποφασίσαμε πριν τρεις μέρες. Δεν υπήρχε πιθανότητα να μας ξέρουν και να μας κυνηγάνε από τώρα. Φαινόντουσαν ανήσυχοι για κάποιο λόγο, τον οποίο μάθαμε μόλις έφτασαν κοντά μας.

‘Η κατάσταση έχει γίνει πολύ άσχημη. Δεν μπορούμε πια να τους σταματήσουμε. Χρειαζόμαστε ενισχύσεις.’ Είπε ο ένας.
‘Το ξέρω, αλλά δεν πρόκειται να μας στείλουν κανέναν. Ούτε το νησί είναι αρκετά σημαντικό, ούτε ο Rhulad. Δεν έχει καν bounty.’
‘Ναι, αλλά κάτι πρέπει να γίνει! Ξέρουμε μέχρι και που είναι το κρησφύγετο του. Αλλά είμαστε πολύ λίγοι. Δεν μπορούμε να τον νικήσουμε...’
‘Μη το λες σε εμένα. Εγώ το ξέρω. Και το κακό είναι ότι το ξέρει και ο Rhulad. Γι’ αυτό δεν διστάζει να κάνει επιθέσεις στα χωριά του νησιού.’
‘Ίσως αν μαζεύαμε τους άντρες από τα χωριά για να μας βοηθήσουν... Οι περισσότεροι έχουν χάσει οικογένεια και περιουσίες από τις λεηλασίες των ληστών.’
‘Μη λες ανοησίες. Δεν μπορούμε να ζητήσουμε από απλούς πολίτες να κάνουν την δουλειά μας. Αυτό το θέμα πρέπει να το λύσουν οι Marines.

Δεν μπορέσαμε να ακούσουμε άλλα γιατί οι Marines είχαν απομακρυνθεί, αλλά αυτά ήταν αρκετά. Η ιδέα χωριών που τα λεηλατεί κάποιός ήταν απαγορευμένη για εμάς. Δεν είχαμε ξεχάσει τι είχε γίνει στο νησί μας και δεν νομίζω να μπορέσουμε ποτέ να το ξεχάσουμε. Γύρισα και κοίταξα τον Tehol ο οποίος σχεδόν έτρεμε από τον θυμό του. Χαμογέλασα γιατί αυτά που είχαμε περάσει θα άλλαζαν πολλούς. Θα μπορούσαμε να είχαμε συνηθίσει τις λεηλασίες και τα προβλήματα αυτού του χωριού να μη μας ενδιέφεραν. Αλλά η αντίδραση του Tehol ήταν απόδειξη ότι δεν είχαμε αλλάξει αρκετά. Τουλάχιστον αυτός...

‘Trull...’
‘Το ξέρω. Θα τους βρούμε και θα τους σταματήσουμε.’
‘Να ρωτήσουμε αυτούς τους Marines που είναι το κρησφύγετο τους.’
‘Δεν νομίζω οι Marines να μας πουν. Όπως είπαν, δεν θα έβαζαν σε κίνδυνο απλούς πολίτες και δεν μπορούμε να τους πούμε ότι είμαστε πειρατές. Θα ρωτήσουμε πρώτα στην ταβέρνα και αν δεν βρούμε απάντηση, βλέπουμε τότε.’

Έγνεψε καταφατικά και συνεχίσαμε να μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά στο χωριό ψάχνοντας την ταβέρνα και λίγη ώρα αργότερα, την βρήκαμε. Δε δυσκολευτήκαμε να την βρούμε αφού, όπως μας είπε ο άντρας στο λιμάνι, ήταν στο κέντρο του χωριού και ήταν το μόνο μέρος που είχε τέτοια φασαρία. Μπήκαμε μέσα και είδαμε ότι ήταν γεμάτη με κόσμο. Όχι ότι περιμέναμε κάτι διαφορετικό, ξέραμε από τον καιρό που δουλεύαμε στην ταβέρνα των γονιών του Tehol ότι τέτοια ώρα δύσκολα θα βρεις άδειο τραπέζι στην ταβέρνα. Για καλή μας τύχη, βρήκαμε ένα μικρό τραπέζι σε μία γωνία και αφού κάτσαμε, παραγγείλαμε φαγητό και ποτά. Φυσικά δεν είχαμε χρήματα, αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε και πολύ. Φάγαμε με λαιμαργία χωρίς να μιλήσουμε, είχαμε να φαμε κανονικό φαΐ πολύ καιρό, αφού όταν ήμασταν στο πλήρωμα των Bloody Pirates μας δίνανε αποφάγια.

‘Μετά από τόσα χρόνια, είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι να τρως κανονικό φαΐ..’ Είπε ο Tehol μόλις τελείωσε.
‘Εμένα μου λες... Θα μπορούσα να μείνω εδώ και να τρωω όλη μέρα.’
‘Και τώρα να ρωτήσουμε για τους ληστές...’ Σηκώθηκε όρθιος και φώναξε. ‘Ποιος θα μου πει που είναι το κρησφύγετο του Rhulad?!’

Μόλις ο Tehol είπε το όνομα του αρχηγού των ληστών, όλοι όσοι βρίσκονταν στην ταβέρνα, σταμάτησαν να τρωνε και να πίνουνε και μας κοιτάξανε φοβισμένοι. Για λίγη ώρα το μόνο που ακουγόταν ήταν ψίθυροι και σιγά σιγά οι περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν. Η αντίδρασή τους με εξέπληξε. Ήξερα ότι κανένας δεν θα μίλαγε εύκολα για τους ληστές, αλλά απ’ ότι φαίνετε η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη. Σύντομα η ταβέρνα είχε σχεδόν αδειάσει και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε όταν ένας άντρας που καθόταν στο μπαρ μας μίλησε.

‘Ε μικρέ, έλα εδώ.’

Πήγαμε στο μπαρ και κάτσαμε δίπλα του. Ήταν αρκετά μεγάλος, περίπου στα 60 και είχε μακριά άσπρα μαλλιά και μούσια. Γύρισε και αφού μας κοίταξε για λίγο έστρεψε την προσοχή του πίσω στο ποτό του.
‘Έχετε κάτι να μας πείτε?’ Τον ρώτησα.
‘Γιατί σαν ενδιαφέρει που είναι το κρησφύγετο του Rhulad? Ξέρω όλους του κατοίκους του νησιού και εσείς δεν είστε καν από εδώ.’
‘Μη τους μιλάς γέρο! Αν οι ληστές μάθουν ότι μιλάμε γι’ αυτούς θα έχουμε προβλήματα!’ Είπε ένας από τους ανθρώπους που είχαν παραμείνει στην ταβέρνα.
‘Εσύ σταμάτα! Αν φοβάσαι τόσο πολύ, φύγε!’ Του απάντησε και γύρισε την προσοχή τους σε εμάς, ‘Λοιπόν, περιμένω απάντηση.’
Αφού κοίταξα για λίγο την ταβέρνα, είδα ότι όλοι, ακόμα και αυτός που έκανε παράπονα, περίμεναν να απαντήσουμε. ‘Σκοπεύουμε να τον σκοτώσουμε.’ Τους είπα ψυχρά.

Ο γέρος μας κοίταξε με έκπληξη. Αυτός και όλοι όσοι είχαν μείνει στην ταβέρνα.

‘Κανένας δεν έχει αντισταθεί στον Rhulad μέχρι τώρα. Μόνο οι Marines μερικές φορές, αλλά είναι πολύ λίγοι για να νικήσουν. Εσείς είστε μόνο δύο. Πως θα καταφέρεται να τον σκοτώσετε? Και θα ήθελα να ξέρω τον λόγο για τον οποίο τον κυνηγάτε.’
‘Είμαστε πειρατές και έχουμε κάνει αρκετή εξάσκηση για μάχες για να πιστεύουμε ότι μπορούμε να σκοτώσουμε μερικούς ληστές. Όσο για τον λόγο, θα τον κρατήσουμε στον εαυτό μας.’
Μας μελέτησε για λίγη ώρα και αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν θα αλλάζαμε γνώμη είπε, ‘Εντάξει! Θα σας πω που είναι το κρησφύγετο του και την ιστορία αυτού του νησιού.’
‘Είσαι τρελός? Θα καταστρέψεις το χωριό μας! Εγώ δεν θα πάρω μέρος σε ότι αποφασίσετε να κάνετε.’ Είπε ο άντρας που έκανε παράπονα προηγούμενος και βγήκε θυμωμένος από την ταβέρνα.

Αγνοώντας τον, ο γέρος άρχισε να μας λεει την ιστορία του χωριού.

Αρκετή ώρα αργότερα ο άντρας τελείωσε την ιστορία του και εμείς ξέραμε ότι το κρησφύγετο των ληστών ήταν κάπου στο δάσος βόρεια του χωριού, που ακριβώς δεν μπορούσε να μας πει κανένας στο χωριό, εκτός των Marines, γιατί κανένας δεν είχε γυρίσει ζωντανός από εκεί. Σηκωθήκαμε για να φύγουμε.

‘Σε ευχαριστούμε γέρο.’ Είπε ο Tehol όταν φτάσαμε στην πόρτα της ταβέρνας.
‘Θα προσπαθήσουμε να το λύσουμε ειρηνικά, αν και δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα.’ Είπα εγώ.
‘Α, περίμενε,’ Είπε η γυναίκα που δούλευε στην ταβέρνα, ‘δεν πληρώσατε.’
‘Ε, ναι...’ Ο Tehol γύρισε και με κοίταξε, ‘Trull, τρέχα!’

Αρχίσαμε να τρέχουμε στα στενά του χωριού χωρίς να ξέρουμε που πάμε ή αν μας κυνηγούσε ακόμα κάποιος. Όταν σταματήσαμε ήμασταν λαχανιασμένοι και είχαμε φτάσει σχεδόν στο τέλος του χωριού. Μπορούσαμε να δούμε το δάσος , αν και ήταν αρκετά μακριά, όπου απ’ ότι μας είπε ο γέρος βρισκόταν η βάση των ληστών. Σταθήκαμε και πήραμε μερικές ανάσες για να ηρεμίσουμε.

‘Χαχαχα. Φάση είχε αυτό’ Είπε ο Tehol γελώντας.
‘Χα... Δεν ήταν άσχημο. Και κάτι μου λεει ότι θα το κάνουμε συχνά. Τώρα όμως πρέπει να βρούμε κάποιον να μας πάει στο κρησφύγετο.’
‘Γιατί να μην πάμε απλώς στο δάσος και να ψάξουμε?’ Μου απάντησε κατσουφιασμένος.
‘Ο γέρος είπε ότι κανένας δεν έχει γυρίσει ζωντανός από το δάσος. Το πιο πιθανό είναι ότι θα υπάρχουν παγίδες και άμα ψάχνουμε στα τυφλά, όχι μόνο θα μας πάρει πολύ ώρα να το βρούμε, αλλά μπορεί και να μας στήσουν ενέδρα.’
‘Καλά, ότι πεις. Οι μόνοι που θα ξέρουν που είναι το κρησφύγετο είναι οι ληστές και οι Marine. Ας βρούμε κάποιον να ρωτήσουμε.’

Για αρκετή ώρα προχωρούσαμε στο χωριό, χωρίς να δούμε κάποιον ληστή. Τους Marines τους αποφύγαμε για τώρα, αφού το πιθανότερο είναι ότι θα έκαναν πολλές ερωτήσεις σχετικά με τους στόχους μας. Άμα όμως δεν βρίσκαμε ληστές σύντομα δεν θα είχαμε άλλη επιλογή. Ευτυχώς δεν χρειάσθηκε αφού όταν αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε και πάλι προς την έξοδο του χωριού είδαμε τέσσερις άντρες – ληστές – να χτυπάνε έναν άντρα. Τους πλησιάσαμε και για λίγο ακούγαμε τι του έλεγαν για να καταλάβουμε τι ήθελαν. Beli, τι έκπληξη. Τους παρατηρήσαμε καλύτερα για να σκεφτούμε πως θα τους νικήσουμε. Ήταν και οι τέσσερις μετρίου αναστήματος, αλλά απ’ ότι φαινόταν είχαν αρκετή μυϊκή μάζα. Δεν είχαν τραβήξει τα όπλα τους και απ’ ότι μπορούσαμε να δούμε είχαν ο καθένας από ένα μακρύ μαχαίρι. Άλλα όπλα δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε. Δεν θα ήταν πολύ δύσκολό να τους νικήσουμε.

‘Εϊ, εσείς εκεί, είστε οι ληστές του Rhulad?’ Φώναξε ο Tehol καθώς συνεχίσαμε να τους πλησιάζουμε.
Και οι τέσσερις γύρισαν και μας κοίταξαν, ‘Ναι, έχετε κάποιο πρόβλημα?’ Είπε ο ένας.

Χωρίς να τους απαντήσουμε, τραβήξαμε τα σπαθιά μας και τους επιτεθήκαμε. Η αντίδρασή τους ήταν αργή από την έκπληξή τους, αλλά αυτός που μας μίλησε, είχε προλάβει να βγάλει το μαχαίρι από τη θήκη του πριν τους φτάσουμε. Προσπάθησε να κάνει μία αδέξια επίθεση χωρίς να μπορεί να αποφασίσει σε ποίον θα έπρεπε να επιτεθεί πρώτα, αλλά ο δισταγμός του, κόστισε τη ζωή του καθώς του άνοιξα τον λαιμό ενώ ο Tehol που είχε καταλάβει τι θα κάνω απλά τον προσπέρασε για να επιτεθεί στους άλλους. Οι άλλοι τρεις είχαν τραβήξει τα μαχαίρια τους και ήταν έτοιμοι να αμυνθούν μέχρι να τους φτάσει ο Tehol. Η έκπληξή τους όμως από τον θάνατο του πρώτου έδωσε την ευκαιρία στον Tehol να χτυπήσει τον κοντινότερό του στο πρόσωπο, με την λαβή του σπαθιού του, σπάζοντας του την μύτη και ρίχνοντάς τον κάτω αναίσθητο.

Η αντίδρασή του ήταν φυσική, αφού σε αυτό το νησί με τους λίγους Marines, οι οποίοι δεν τους αντιστέκονταν, δεν θα έβρισκαν συχνά αντιπάλους που να ήξεραν να πολεμούν. Ο τρίτος επιτέθηκε στον Tehol πριν αυτός προλάβει να ετοιμασθεί και θα είχε καταφέρει να τον χτυπήσει αν δεν είχε ξεχάσει ότι ήμουν και εγώ εκεί. Σταμάτησα την επίθεσή του με το σπαθί μου, δίνοντας αρκετό χρόνο στον Tehol να τον καρφώσει στο στομάχι. Ο τελευταίος ήταν έτοιμος να μας επιτεθεί, αλλά βλέποντας ότι ήταν ο μόνος που είχε μείνει όρθιος, η επίθεσή του ήταν αδέξια και ο Tehol την σταμάτησε εύκολα ενώ εγώ τον κάρφωνα στο στομάχι διαγώνια προς τα πάνω, περνώντας το σπαθί μου πίσω από τα πλευρά του, μέχρι που έφτασε στην καρδιά του.

Αφού ελευθέρωσα το σπαθί μου, κοίταξα τη σκηνή. Τρία πτώματα και ένας αναίσθητος με σπασμένη μύτη. Ο άντρας από τον οποίο προσπαθούσαν να πάρουν Beli, είχε ήδη φύγει, μάλλον μέσα στην σύγχυση την μάχης. Όχι ότι περιμέναμε να μείνει και να μας ευχαριστήσει. Για λίγη ώρα, ο Tehol παρακολουθούσε τον αναίσθητο ληστή, ενώ εγώ έβγαζα τα πτώματα έξω από το χωριό για να μη βρεθούν εύκολα. Αφού τελείωσα, κάλυψα τα αίματα από την μάχη με άμμο και σκόνη από το έδαφος και πλησίασα τον Tehol. Σκουπίσαμε τα αίματα από τα όπλα μας και πήραμε ένα μαχαίρι ο καθένας και πλησιάσαμε τον ληστή. Σιγουρευτήκαμε ότι ήταν ακόμα αναίσθητος, τους πήραμε τα όπλα και τον ξυπνήσαμε. Μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί τρομοκρατήθηκε και προσπάθησε να ξεφύγει, χωρίς αποτέλεσμα αφού ο Tehol τον ακινητοποίησε και τον απείλησε με το σπαθί του.

‘Και τώρα θα μας πας στο κρησφύγετό του αρχηγού σου.’ Του είπε.
‘Και γιατί να κάνω κάτι τέτοιο?’
‘Γιατί αν δεν το κάνεις θα σε σκοτώσουμε τώρα.’ Του είπα δείχνοντάς του το όπλο μου.
‘Αν σας πάω στο κρησφύγετο, μόλις σας σκοτώσει, ο Rhulad θα σκοτώσει και εμένα. Δεν έχω τίποτα να χάσω.’
‘Δεν νομίζω πως θα είναι ικανός να κάνει τίποτα, ειδικά να σκοτώσει κάποιον, όταν τελειώσουμε μαζί του.’ Του απάντησε ο Tehol.
‘Χαχαχα. Στο κρησφύγετο δεν θα παλέψετε με τέσσερα άτομα, και εκεί είναι οι πιο δυνατοί της συμμορίας μας. Θα σας πάω στον Rhulad... Μόνο και μόνο για να δω πως θα πεθάνετε.’ Είπε και άρχισε να γελάει.

Τον σηκώσαμε και άρχισε να μας οδηγεί προς και στην συνέχεια, μέσα στο δασός. Στο βάθος του ήταν πιο πυκνό και μεγάλο απ ‘ότι φαινόταν και είδαμε αρκετές παγίδες, τις οποίες θα μας είχε πάρει αρκετή ώρα να προσπεράσουμε αν δεν είχαμε μαζί μας κάποιον που να ήξερα καλά το δάσος. Προχωρούσαμε για αρκετή ώρα, έπρεπε να πάρουμε διάφορα μονοπάτια για να αποφύγουμε άλλους ληστές και παγίδες όπως έλεγε ο ληστής, αλλά εμείς δεν ήμασταν τόσο σίγουροι. Όχι ότι είχε κάτι να κερδίσει με το να μας κάνει να περπατήσουμε περισσότερο στο δάσος, αλλά μπορεί αν μας πήγαινε σε μέρος όπου μας είχαν στήσει ενέδρα. Τελικά άδικα ανησυχούσαμε, αφού μετά από λίγη ώρα μας έδειξε ένα ξέφωτο, περιτριγυρισμένο με ένα ξύλινο τείχος.

‘Ορίστε, σας έφερα. Υπάρχουν δύο φύλακες στην είσοδο.’
‘Σ’ ευχαριστούμε’ Του είπα και του έκοψα τον λαιμό από πίσω με το μαχαίρι.
‘Δεν χρειαζόταν να το κάνεις αυτό.’ Μου είπε ο Tehol αλλά η μόνη απάντησή μου ήταν ένα ανασήκωμα των ώμων.

Ο Tehol τράβηξε το σπαθί του και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τους φύλακες. Μόλις μας είδαν προσπάθησαν να πουν κάτι, αλλά τρέχοντας πάνω τους, μαχαίρωσα στον λαιμό τον ένα. Ο άλλος τράβηξε το σπαθί του και φωνάζοντας, μου επιτέθηκε, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την επίθεσή του επειδή το σπαθί του Tehol του πήρε το κεφάλι. Ο θόρυβος και η φωνή των φυλάκων δημιούργησε αναστάτωση στο κρησφύγετο και σύντομα η πύλη άνοιξε και βγήκαν τρεις ακόμα ληστές τους οποίους σκοτώσαμε σχεδόν μόλις βγήκαν αφού δεν περίμεναν επίθεση. Περιμέναμε λίγο αλλά δεν βγήκε κανένας άλλος και έτσι αποφασίσαμε να μπούμε στο κρησφύγετο και καταλάβαμε γιατί δεν ερχόταν να μας επιτεθεί κανένας. Οι μόνοι που ήταν στον κρησφύγετό εκείνη την στιγμή, ήταν αυτοί που είχαμε σκοτώσει.

Προχωρήσαμε προς την μεγαλύτερη σκηνή στο βάθος το ξέφωτου, που ανήκε μάλλον στον αρχηγό των ληστών. Αφού ψάξαμε για λίγη ώρα βρήκαμε αρκετά Beli και έναν χάρτη. Έδειχνε μάλλον το σημείο που βρισκόταν ένας θησαυρός σε κάποιο νησί. Δεν νομίζω να ήταν για το Toroa Island αφού άμα ήταν εδώ, οι ληστές θα είχαν ήδη βρει τον θησαυρό. Για πιο νησί ήταν, δεν ξέραμε, αλλά αποφασίσαμε τον πάρουμε μαζί μας. Η σκέψη ότι αυτά τα χρήματα προερχόντουσαν από της λεηλασίες που έκαναν οι ληστές μας θύμισε το χωριό μας, αλλά διώξαμε την σκέψη. Έπρεπε να είμαστε έτοιμοι για μάχη και γι’ αυτό χρειαζόμασταν ηρεμία και καθαρό μυαλό. Συνεχίσαμε να ψάχνουμε για πολύτιμα αντικείμενα για λίγη ώρα ακόμη και αφού δεν βρήκαμε τίποτα άλλο κάτσαμε σε μία σκηνή και περιμέναμε τον Rhulad.

Μερικές ώρες αργότερα ακούσαμε θόρυβο έξω από το τείχος. Είχε βραδιάσει και οι ληστές επιτέλους επέστρεψαν. Αν και είχαμε κρύψει τα πτώματα, η απουσία των φυλάκων τους έκανε να υποψιαστούν ότι κάτι είχε συμβεί, αλλά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας για εμάς. Το πιο πιθανό είναι ότι θα ήταν όλοι κουρασμένοι απ’ όπου γυρίσανε και, από τα χρόνια μας στο πλοίο, είχαμε μάθει ότι αν καταφέρναμε να νικήσουμε τον αρχηγό τους, οι υπόλοιπο θα φοβόντουσαν να μας επιτεθούν ακόμα και αν υπερίσχυσαν αριθμητικά.
Μπήκαν στο κρησφύγετο και οι υποψίες του έγιναν ακόμα μεγαλύτερες όταν δεν είδαν κανέναν μέσα, ή μάλλον όταν είδαν δύο άτομα που δεν αναγνώριζαν. Ο Rhulad μας πλησίασε και μίλησε. Ήταν ψηλότερος και από τους δύο μας και φαινόταν αρκετά δυνατός. Φορούσε δερμάτινη πανοπλία και είχε στην ζώνη του ένα μακρύ σπαθί. Από την θέση του σπαθιού στην ζώνη, φαινόταν πως ήταν αριστερόχειρας.

‘Ποiοι είστε εσείς? Που είναι οι σύντροφοι μου?’ Ρώτησε αφού σταμάτησε δέκα περίπου μέτρα μακριά μας.
‘Το ποιοι είμαστε εμείς, δεν έχει σημασία. Όσο για τους συντρόφους σου, θα τους συναντήσεις σύντομα. Είσαι ο Rhulad, σωστά?
‘Όχι μόνο δεν απαντάτε στις ερωτήσεις μου, με απειλείτε. Ναι, είμαι ο Rhulad και τώρα θα σας σκοτώσω.’

Τραβήξαμε τα όπλα μας, εγώ το μαχαίρι και ο Tehol το σπαθί του και του επιτεθήκαμε μόλις σταμάτησε να μιλάει, αλλά ήταν πιο γρήγορος απ’ ότι περιμέναμε και κατάφερε να αποφύγει την δικιά μου επίθεση, ενώ απέκρουσε αυτή του Tehol. Προσπάθησα να του επιτεθώ από πίσω όσο πίστευα ότι ήταν απασχολημένος με τον Tehol, αλλά γύρισε απότομα και αφού με κλότσησε στο στομάχι, έστρεψε την προσοχή του και πάλι στον Tehol. Μέχρι να σηκωθώ, ο Tehol δεχόταν αλλεπάλληλες επιθέσεις τις οποίες ίσα ίσα προλάβαινε να αποκρούσει. Οι επιθέσεις του Rhulad ήταν υπολογισμένες και ανάγκαζαν τον Tehol να τις αποκρούσει με τρόπους που τον κούραζαν, αφού είχε ήδη αρχίσει να λαχανιάζει. Για καλή μας τύχη, το μόνο που έκαναν οι υπόλοιποι ληστές, ήταν να ζητωκραυγάζουν αντί να μας επιτεθούν. Αν έπαιρναν μέρος στην μάχη, στην κατάσταση που ήμασταν αυτή τη στιγμή θα πεθαίναμε, η αντίδρασή τους όμως έδειχνε την εμπιστοσύνη που είχαν στον αρχηγό τους.

Του επιτέθηκα, αλλά και πάλι κατάφερε να αποφύγει την επίθεσή μου και αφού έριξε κάτω τον Tehol, άρχισε να επιτίθεται σε εμένα. Στην αρχή απέκρουα τις επιθέσεις του με δυσκολία, αλλά μόλις τράβηξα και το σπαθί μου, αυτό άλλαξε. Δύο όπλα μου έδιναν ένα πλεονέκτημα αφού άρχισα να αποκρούω τις επιθέσεις με το ένα και να επιτίθεμαι με το άλλο. Δεν κατάφερα να του κάνω κάποιο σοβαρό χτύπημα, αλλά τα κοψίματα που του άφησα και το αίμα που έχανε από αυτά, είχαν αρχίσει να τον κουράζουν. Σύντομα, ο Tehol ήρχε δίπλα μου και πιάνοντας με τα δύο χέρια το σπαθί του, επιχείρησε μία δυνατή επίθεση, την οποία ο Rhulad κατάφερε να σταματήσει, δίνοντας μου την ευκαιρία να του κόψω τον καρπό του χεριού με το οποίο κρατούσε το σπαθί του. Ο Tehol βλέποντας ότι δεν θα έβρισκε αντίσταση, τον κάρφωσε στο στομάχι και όπως ο Rhulad έπεφτε στα γόνατα του, του έκοψα το κεφάλι χρησιμοποιώντας και τα δύο μου όπλα σε μία γρήγορη επίθεση.

Στις τελευταίες λίγες στιγμές που μαζί με τον Tehol κάναμε την ομαδική μας επίθεση, οι ληστές είχαν σταματήσει να ζητωκραυγάζουν και όπως περιμέναμε , μόλις είδαν τον αρχηγό τους να αποκεφαλίζετε άρχισαν να φωνάζουν και να τρέχουν πανικόβλητοι. Κυνηγήσαμε και σκοτώσαμε μερικούς, για να μειώσουμε τον αριθμό τους και συνεπώς τις πιθανότητες να συνεχίσουν να είναι ληστές διαλέγοντας απλώς άλλον αρχηγό, αλλά αφήσαμε όσους πρόλαβαν και βγήκαν έξω από το τείχος.

‘Νόμιζα ότι θα πεθαίναμε για λίγο...’ Μου είπε ο Tehol μόλις έφυγε και ο τελευταίος ληστής από το κρησφύγετο.
‘Δεν θα μπορούσαμε να τον νικήσουμε ένας με έναν. Ήμασταν τυχεροί που δεν μας επιτέθηκε κανένας άλλος.’
‘Έχεις δίκιο... Πρέπει να γίνουμε πιο δυνατοί. Αλλά για τώρα, καλή δουλειά. Ας πάμε πίσω στο χωριό. Ίσως να μας δώσουν ένα δωμάτιο να κοιμηθούμε.’

Πετάξαμε τα παλιά σπαθιά μας που ήταν έτοιμα να σπάσουν από τα χτυπήματα και πήραμε άλλα, εγώ ενός ληστή ενώ ο Tehol πήρε του Rhulad. Μαζέψαμε τα Beli που είχαμε βρει και τον χάρτη και ξεκινήσαμε για το χωριό. Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε στην είσοδο από την οποία φύγαμε για το δάσος πριν μερικές ώρες, αλλά δεν περίμενα την υποδοχή που μας περίμενε. Μπορούσαμε να δούμε τουλάχιστον δέκα Marines να περιμένουν στην είσοδο του χωριού.

‘Αυτοί είναι Ensign! Είναι οι δύο πειρατές που σου έλεγα!’ Είπε ένας από τους Marine σε κάποιον που φαινόταν να είναι ο ανώτερός του.
‘Απ’ ότι μου είπαν μερικοί πολίτες, ρωτάγατε που είναι το κρησφύγετο του Rhulad. Και έμαθα ότι είστε πειρατές. Τι δουλειά έχετε με τον Rhulad?’ Μας ρώτησε ο Ensign.
‘Πράγματι είμαστε πειρατές, αλλά δεν είχαμε δουλειές μαζί του. Μόλις τον σκοτώσαμε. Αυτόν και τους μισούς άντρες του.’ Του απάντησα. ‘Ο φίλος μου έχει το σπαθί του αν θέλετε αποδείξεις.