Rhulad The Bandit - Τέλος

Η έκπληξη ήταν φανερή στα πρόσωπα του μόλις είδαν το σπαθί που είχε στην ζώνη του ο Tehol. Για λίγη ώρα κανένας δεν μίλησε και ήλπιζα ότι θα μας άφηναν να φύγουμε αφού σκοτώσαμε τον χειρότερο εγκληματία του νησιού. Από την μάχη μας μαζί του ήμασταν πολύ κουρασμένοι και δεν θα επιβιώναμε αν μα επιτiθώντουσαν τόσοι Marines. Δυστυχώς αυτοί είχαν άλλα σχέδια.

‘Σας είμαι ευγνώμων που σκοτώσατε τον Rhulad, αλλά όσο είστε πειρατές δεν μπορώ να σας αφήσω να φύγετε από το νησί. Ελάτε μαζί μου ειρηνικά και δεν θα σας επιτεθούμε.’ Μας είπε ο Ensign.
‘Σιγά μην παραδοθούμε! Αν θέλετε να μας πιάσετε, θα πρέπει να μας σκοτώσετε πρώτα!’ Είπε ο Tehol τραβώντας το σπαθί του.
Όχι! Δεν μπορούμε να τους πολεμήσουμε! Θα πεθάνουμε!’ Του είπα και άρχισα να τον τραβάω.

Αρχίσαμε να τρέχουμε μέσα στα στενά του χωριού προσπαθώντας να τους χάσουμε, αλλά δεν ξέραμε το χωριό όσο καλά όσο το ήξεραν αυτοί και γι’ αυτό ήταν πάντα πίσω μας. Κάποια στιγμή όπως τρέχαμε, είδαμε μία πόρτα να ανοίγει από την οποία βγήκε ο γέρος που είχαμε δει στην ταβέρνα και μας έκανε νόημα να μπούμε στο σπίτι. Αφού έκλεισε την πόρτα πίσω μας, σταθήκαμε λίγο να πάρουμε ανάσα.

‘Ευτυχώς που άκουσα τον θόρυβο στους δρόμους και σας είδα. Καθίστε λίγο να ηρεμίσετε.’
‘Πως ξέρανε οι Marines ότι είμαστε πειρατές. Δεν το κρύψαμε, αλλά δεν το είπαμε και σε πολλά άτομα.’ Τον ρώτησα αφού ηρέμισα λίγο.
‘Θυμάστε τον άντρα που είχε παράπονα όταν είπατε ότι θα σκοτώσετε τον Rhulad? Αυτός φώναξε τους Marines όταν φύγατε. Προσπάθησα να τον σταματήσω, αλλά δεν μπόρεσα.’
‘Τον μπάσταρδο! Ήξερε ότι θέλαμε να βοηθήσουμε το χωριό και πήγε και μας πρόδωσε στους Marines. Δεν είχε λόγο να τους φωνάξει.’ Του απάντησε ο Tehol.
‘Δεν ξέρω, αλλά δεν έχει νόημα να το σκέφτεστε άλλο. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτά που έχουν ήδη γίνει. Τώρα πείτε μου τι έγινε με τον Rhulad.’
‘Τον σκοτώσαμε. Ο Tehol έχει το σπαθί του’ Του είπα ξερά. ‘Το ξέρω ότι σου είπαμε πως θα προσπαθούσαμε να μην τον σκοτώσουμε, αλλά αν δεν το κάναμε εμείς, θα το έκανε αυτός.’

Μας κοίταξε για λίγη ώρα και μετά αναστέναξε λυπημένα και αφού είπε, ‘Όπως είπα και πριν, δεν μπορούμε να αλλάξουμε ότι έχει ήδη γίνει. Ακολουθήστε με.’ Άρχισε να κατευθύνετε προς το πίσω μέρος του σπιτιού.

‘Πρέπει να πάμε στο λιμάνι και να πάρουμε την βάρκα μας. Μπορείς να μας πεις κάποιον δρόμο που οι Marines δεν θα ελέγχουν?’ ΄Των ρώτησα καθώς προχωράγαμε.
‘Δεν χρειάζεται να πάτε στο λιμάνι.’ Μας είπε, ‘Όταν είδα ότι δεν μπορούσα να σταματήσω τους Marines από το να μάθουν πως είστε πειρατές, άλλαξα την θέση την βάρκας σας για να μπορείτε να ξεφύγετε αν χρειαστεί.’
‘Σε ευχαριστούμε. Αν και να πω την αλήθεια, δεν τον περίμενα. Προς τα που πρέπει να πάμε?’ Τον ρώτησα.
‘Μόλις βγείτε από το σπίτι, συνεχίστε νοτιοδυτικά. Οι Marines δεν θα περιμένουν να ακολουθήσετε αυτό τον δρόμο. Όταν δείτε την έξοδο του χωριού, ακολουθείστε το μονοπάτι. Θα σας πάει σε μία παραλία όπου έδεσα την βάρκα σας. Είναι αρκετά μακριά από το χωριό και γι’ αυτό δεν θα είναι κανένας εκεί αυτή την ώρα.
‘Ευχαριστούμε... Και αντίο.’ Του είπαμε και οι δύο και βρήκαμε από την πίσω πόρτα του σπιτιού.

Όπως μας είπε, ακολουθήσαμε τον δρόμο που οδηγούσε νοτιοδυτικά και δεν συναντήσαμε καμία αντίσταση. Συνεχίσαμε να είμαστε προσεκτικοί για να μας δουν όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα. Στο βάθος πίσω μας, προς τον κεντρικό δρόμο του χωριού, μπορούσαμε ακόμα να ακούσουμε την φασαρία που έκανα οι Marines προσπαθώντας να μας βρουν. Σύντομα φτάσαμε στην έξοδο του χωριού και όπως περιμέναμε, είδαμε το μονοπάτι. Ήμασταν οι μόνοι σε αυτόν τον δρόμο, κάτι που έκανε όσες αμφιβολίες και να είχαμε για τα λόγια του γέρου να εξαφανιστούν. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι που στην αρχή πήγαινε κυκλικά γύρο από το πυκνό δάσος και στην συνέχεια συνέχιζε παραλιακά, και περίπου μισή ώρα αργότερα είδαμε την παραλία όπου ο γέρος είχε δέσει σφιχτά την βάρκα μας σε έναν βράχο. Η βάρκα ήταν όπως την είχαμε αφήσει και αφού την λύσαμε, μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να κάνουμε κουπί.

‘Αυτοί οι Marines είναι αχάριστοι.’ Είπε ο Tehol. ΄Δεν περίμενα να μας ευχαριστήσουν, αλλά θα μπορούσαν να μας αφήσουν να φύγουμε με την ησυχία μας αφού σκοτώσαμε τον μεγαλύτερο εγκληματία του νησιού στην θέση τους.’
‘Τι περιμένεις, Είναι Marines και εμείς πειρατές. Όσο καλό και αν κάνουμε, πάντα θα μας κυνηγάνε.’
‘Έπρεπε να τους πολεμήσουμε. Τι σε έπιασε και άρχισες να τρέχεις?’
‘Αν τους πολεμούσαμε, ή θα μας είχαν σκοτώσει, ή θα μας είχαν πιάσει. Δεν μπορούσαμε να τους νικήσουμε... Όχι μετά από την μάχη μας με τον Rhulad.’
‘Δεν το ξέρεις αυτό.’ Είπε ανασηκώνοντας τους ωμούς του και συνέχισε να κάνει κουπί.

Λίγη ώρα αργότερα, αφού είχε σχεδόν βραδιάσει και το νησί δεν φαινόταν πια πίσω μας γύρισε και μου είπε, ‘Είμαστε βλάκες... Ξεχάσαμε τα πιο σημαντικά πράγματα. Να πάρουμε φαί και να ρωτήσουμε προς τα που να πάμε...’

Καθώς κοίταζα τον ορίζοντα, άρχισα να σκέφτομαι αυτά που έγιναν. Λίγες μέρες πριν, καταφέραμε να ξεφύγουμε από ένα πειρατικό πλοίο. Σήμερα φτάσαμε σε ένα νησί και είχαμε την πρώτη μας περιπέτεια. Σκοτώσαμε τον αρχηγό των ληστών του νησιού και αν και οι πράξεις μας βοήθησαν το νησί, οι Marines που βρίσκονταν εκεί αποφάσισαν να μας κυνηγήσουν. Και τώρα μας περίμεναν ακόμα μερικές μέρες χωρίς φαί, νερό και προορισμό...