[Τέλος-Αποστολή] Μια αόρατη μάχη

Όλα είχαν κυλήσει ομαλά με την παράδοση του Marv, και πέρασα μερικές μέρες ήσυχα και άνετα σ' ένα καλό ξενοδοχείο στο νησί. Μέχρι να έρθει η νέα αποστολή απόλαυσα μερικές μέρες διακοπών και ξεκούρασης. Όπως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι τέλειωσε κι η δική μου περίοδος χάριτος. Μια ωραία μέρα έλαβα το γράμμα και την περιγραφή της αποστολής μου. Έπαιρνα μετάθεση. Μ' έστελναν στην West Blue ώστε να συνεχίσω εκεί το έργο μου. Πρώτη στάση το Holger Island. Μία περίεργη στάση. Έπρεπε να βρω ένα χωριό γεμάτο Ninja το οποίο ήταν κρυμμένο στο νησί. Έπρεπε να ανιχνεύσω και να δω τις προθέσεις τους ως προς την Κυβέρνηση και να συντάξω αναφορά. Κατά την εκτέλεση της αποστολής μου θα δοκίμαζα την ικανότητα αυτών των ninja, για να εξάγω καλύτερα συμπεράσματα.

Ξεκίνησα από το νησί χωρίς απρόοπτα. Κανένα επεισόδιο όσο έμεινα στο νησί, κανένα κι όταν έφυγα. Όλα κύλησαν ομαλά. Θα μου έπαιρνε πολύ καιρό να φτάσω στο νησί του προορισμού μου. Τουλάχιστον δύο εβδομάδες ταξίδι μέχρι την είσοδο της West Blue και μετά άλλη μία μέχρι το Holger. Ένα μακρύ ταξίδι κι αρκετά κουραστικό. Προμηθεύτηκα χάρτες και οδηγούς για τη West Blue, όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κάτι για το νησί που πήγαινα παρά μόνο ένα μικρό βιβλιαράκι από κάποιον άγνωστο εξερευνητή. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου έπρεπε να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για το νησί και τη θάλασσα που πήγαινα. Δεν ήθελα να με πιάσει απροετοίμαστο καμμιά αναποδιά. Αν και συνήθως αυτές τις προσέλκυα σαν το σίδερο ο μαγνήτης. Σε κάθε μέρος που πατούσα το πόδι μου κάτι συνέβαινε. Ήλπιζα τώρα να τη γλιτώσω.

Τι ωραία που θα ήταν να είχα μια ήσυχη κι άνετη αποστολή. Σαν κι αυτή στο Destiny Island. Χωρίς επεισόδια και μάχες για τη ζωή μου. Χωρίς μπελάδες και καυγάδες. Χωρίς κάθε φορά να χρειάζεται να τραβάω τον άσσο από το μανίκι μου κάθε φορά. Δεν ζητούσα και πάρα πολλά. Το ταξίδι μου ήταν ομαλό ως την έξοδο της South Blue. Εκεί στάθηκα. Στη νοητή γραμμή που χώριζε τις δύο θάλασσες. Κοίταξα πίσω μου τη Νότια θάλασσα. Άφηνα πίσω μια περίοδο γεμάτη περιπέτειες και συγκινήσεις. Μπροστά μου ανοιγόταν μια άγνωστη θάλασσα, εξίσου γεμάτη με προκλήσεις. Έβγαλα το μπουκάλι με το σάκε κι ήπια σε ανάμνηση αυτών που πέρασαν, ξανγέμισα το ποτήρι κι ήπια στην υγειά αυτών που έρχονταν. Το τρίτο ποτήρι το έριξα στη θάλασσα, σπονδή για να εξαγοράσω τη συνεργασία της.

Επανέλαβα ευλαβικά την τελετουργία και σε αυτή τη θάλασσα. Όπως είχα κάνει όταν μπήκα στη Νότια. Η Δυτική θάλασσα με περίμενε. έβαλα πλώρη για το Holger Island. Είχα κάνει το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού μου. Τώρα άρχιζε το πιο ενδιαφέρον. Κάθε μέρα που περνούσε σημείωνα τα γεγονότα στο "ημερολόγιο" του πλοίου. Περιγραφές και όσο καλύτερα μπορούσα σχεδιασμένοι χάρτες (ευτυχώς είχα καλά όργανα σχεδίου ειδαλλώς δεν θα μπορούσα ούτε ευθεία γραμμή να χαράξω) όλων των νησιών που πήγα. Βέβαια όλα αυτά έπιαναν χώρο. Σιγά σιγά θα έπρεπε ν' αγοράσω μεγαλύτερο πλοίο. Πέρασα μερικές μέρες βάζοντας μια τάξη στον τόπο. Το πηδάλιο δεμέενο κρατούσε την πορεία. Η θάλασσα γαλήνια κι ακυμάτιστη. Λες κι είχε δεχτεί την προσφορά μου.

Πέρασε έτσι ομαλά κι ήσυχα ο χρ'ονος του ταξιδιού μου. Το νησί του προορισμού μου φάνηκε στον ορίζοντα. Ένα καταπράσινο νησί σπάνιας ομορφιάς. Ήταν όλο μια πεδιάδα, μια ατελείωτη ευθεία. Καθώς πλησίαζα είδα στην αμμουδιά να περιφέρεται ένας πάνθηρας. Άρα το νησί κατοικούνταν από ζώα. Ωραία δεν θα πεινούσα τουλάχιστον. Αλλά πουθενά άνθρωπος. Λογικό αφού το νησί δεν είχε εξερευνηθεί. Φήμες θέλανε να κατοικείται από ninja αλλά χωρίς καμμία επαλήθευση μέναν απλά φήμες. Πάντως θα ανακάλυπτα σύντομα την αλήθεια ή όχι των πληροφοριών. Έφτασα κι άραξα στην αμμουδιά. Κάρφωσα τους πασσάλους στην άμμο κι έδεσα τα σκοινιά που θα συκγρατούσαν τη βάρκα. Μετά βγήκα με το τσεκούρι που είχα πάρει από τους δουλέμπορους του Torino για να κόψω ξύλα.

Ίσα που πρόλαβα να μαζέψω τα απαραίτητα για ν' ανάψω φωτιά για το βράδυ. Μαγείρεψα το βραδινό μου, έφαγα, ήπια κι έπεσα για ύπνο νωρίς. Με περίμενε μεγάλη μέρα αύριο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ένοιωσα δονήσεις στη βάρκα και νόμιζα πως άκουσα φωνές αλλά όταν βγήκα να ελέγξω δεν έιδα κανένα και τίποτα. Μόνο το δάσος με κοίταζε απειλητικά. Πήρε το μάτι μου μια κίνηση αλλά ήταν απλά ένας λύκος που είχε βγεί για κυνήγι. Τίποτα το ανησυχιτικό. Αλλά εγώ δεν ηρεμούσα. Κοιμήθηκα με το ένα μάτι ανοιχτό, αν και μάταια. Δεν συνέβη το παραμικρό. Όποιος ή ότι είχε δημιουργήσει το θόρυβο χθες είχε φύγει. Το πρωί μια πιο προσεκτική έρευνα φανέρωσε πως ότι κι αν ήταν το ον που σκαρφάλωσε τη βάρκα το έκανε με τα δύο χέρια. Άρα ήταν άνθρωπος. Το νησί κατοικούνταν.

Είχα στα χέρια μου την αναμφισβήτητη απόδειξη πως στο ησί υπήρχαν άνθρωποι. Άρα εν μέρη η φήμες αλήθευαν. Κάποιοι από αυτούς είχαν έρθει να μ' επισκεφτούν το βράδυ. Προφανώς με είχαν εντοπίσει να έρχομαι κι είχαν στείλει αναγνωριστική αποστολή. Η οποία είχε αποτύχει αφού είχα ξυπνήσει. Βέβαια η πιθανότητα να μην ήταν αναγνωριστική η αποστολή αλλά καθαρά αποστολή δολοφονίας δεν ήταν μικρή, αλλά προς το παρόν ήθελα να σκεφτώ θετικά. Για καλό και για κακό όμως πήρα τα μέτρα μου το βράδυ και κοιμήθηκα με κλειδωμένη την πόρτα στον χώρο αποσκευών. Η μέρα είχε αποβεί άκαρπη. Αφού οι κάτοικοι δεν ήθελαν να βρεθούν 'ηξερα πως θα ήταν πολύ δύσκολο να τους βρω εγώ. Όχι χωρίς βοήθεια τουλάχιστον.

Όπως και το προηγούμενο βράδυ άκουσα ελαφριά βήματα στο κατάστρωμα. Σήμερα όμως ήταν πολύ πιο προσεκτικοί. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχα αντιληφθεί τίποτα. Ευγνομονούσα την καλή ακοή μου η οποία με είχε προφυλάξει χθες και σήμερα. Δεν ήξερα τις διαθέσεις των ανθρώπων αυτών και δεν ήθελα να ρισκάρω κάποια μάχη μαζί τους. Τουλάχιστον όχι τη δεδομένη χρονική στιγμή, όταν δεν γνώριζα τίποτα για τις μαχητικές τους ικανότητες. Στο μέλλον όταν θα τις μάθαινα θα ήμουν πιο καλά προετοιμασμένος για να τους αντιμετωπίσω. Έκατσα λοιπόν και περίμενα ακούγοντας τους να εξερευνούν το σκάφος μου.

Πέρασαν λίγα μόνο λεπτά πριν τελειώσουν την έρευνα και φύγουν αλλά εμένα μου φάνηκαν αιώνες. Είχαν ψάξει το σκάφος απ' άκρη σ' άκρη (όσο μπορούσαν) κι είχαν δοκιμάσει ν' ανοίξουν την κλειδαριά αλλά δεν τα κατάφεραν. Δεν είχα μαφιβολία πως αύριο θα έρχονταν πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι. Αύριο μάλλον θα είχα την πρώτη μου γεύση από μια μάχη με τους κατοίκους του χωριού. Άραγε να ήταν τόσο καλοί όσο φημολογούνταν ότι είναι; Θα το μάθαινα. Κοιμήθηκα όσο περισσότερο μπορούσα. Την επομενη το πρωί δεν πήγα πουθενά. Ασχολήθηκα με το ν' ασφαλίσω όλα τα αγαθά του πλοίου μου και τις περισευούμενες ώρες έκανα εξάσκηση με τα όπλα μου. Όφειλα να ήμουν έτοιμος για το βράδυ.

Το βράδυ ήρθε αργά και βασανιστικά. Έπεσα για ύπνο λες κι ήταν μια ακόμα συνηθισμένη μέρα. Ήξερα καλά πως δεν ήταν. Αργά το βράδυ άκουσα έναν ανεπαίσθητο ήχο. η πόρτα του αμπαριού άνοιγε. Ευτυχώς είχαν σκουριάσει οι μεντεσέδες κι είχα ξεχάσει να τους λαδώσω. Τελικά ήταν πολύ καλοί. Δεν είχα αντιληφθεί τίποτα. Έγιαν αμέσως αόρατος και μετακινήθηκα από το κρεβάτι. Εκείνοι το πλησίασαν και στάθηκαν από πάνω του. Δύο μαχάιρια έλαμψαν στο σκοτάδι και καρφώθηκαν στα άδεια σκεπάσματα. Αμέσως συνειδητοποίησαν πως κάτιδεν ήταν καλά και τέθηκαν σ' επιφυλακή. Δεν τολμούσα να κουνηθώ από το φόβο μήπως με προδώσει ο ήχος των βημάτων μου.

Δεν ανησυχούσα. Ήξερα πως θα ερχόταν αυτοί σε 'μένα. Εξάλου γι αυτό είχα κάτσει στη βάση της σκάλας του αμπαριού. έψαξαν το χώρο σπιθαμή προς σπιθαμή. Δεν με βρήκαν. Χωρίς να βιάζονται τότε πήγαν στο γραφείο κι άναψαν φως. Έψαξαν τα χαρτιά μου και αφού τα μελέτησαν για λίγο, γύρισαν να φύγουν. Στη βάση της σκάλας κοντοστάθηκαν. έριξαν μια ματιά τριγύρω κι άρχισαν ν' ανεβαίνουν. Τότε επιτέθηκα. Ο τελευταίος από τους δύο ένοιωσε την λεπίδα μου να του τρυπάει την καρδιά κι έπεσε αμέσως νεκρός. Ο άλλος σαν να το περίμενε γύρισε αμέσως να μ' αντιμετωπίσει. Μια σύντομη μάχη ξέσπασε. Πολύ γρήγορασ τον αφόπλισα και κινήθηκα να τον ακινητοποιήσω αλλά πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε έπεσε στο πάτωμα κι άρχισε να σφαδάζει και μετά από λίγο πέθανε.

Είχε καταπιεί μια κάψουλα με δηλητήριο οποία ήταν κρυμμένη σ' ένα ψέυτικο δόντι. Απομάκρυνα τα πτώματα τα οποία άφησα στο κατάστρωμα. Τις υπολοιπες ώρες κοιμήθηκα ανήσυχα. Το άλλο πρωί έκοψα ξύλα κι έστησα μια νεκρική πυρά για τους δύο επίδοξους δολοφόνους μου. Τους έκαψα κι έβαλα τις στάχτες τους σε δοχεία τα οποία άφησα στην παραλία σε ευδιάκριτο σημείο μαζί με όλα τα υπάρχοντά τους. ήλπιζα να εξευμένιζα κάπως την οργή και το μένος των διωκτών μου. Κατά τη διάρκεια της ημέρας κυνήγησα και μάζεψα χόρτα για το δείπνο μου. Το βράδυ κομήθηκα πάλι ανήσυχος αλλά κανείς δεν με ενόχλησε. είχα μια μέρα ησυχίας. Την άλλη μέρα είδα πως τα δοχεία έλειπαν καθώς και τα υπάρχοντα των δύο ninja. Τα είχαν πάρει πίσω λοιπον. Καλό αυτό. Έμενε μόνο τώρα να δω πως θ' αντιδρούσαν από δω και πέρα.

Για δύο μέρες είχα βρεί την ησυχία μου. Κανείς δεν μ' ενοχλούσε. Η περίοδος χάριτος βέβαια δεν θα διαρκούσε για πολύ ακόμα ήμουν σίγουρος αλλά όσο διαρκούσε ήταν καλά. Έκανα τις δουλειές μου ανενόχλητος αλλά χωρίς επιτυχία. Είχα ψάξει παντού στο νησί, χωρίς να βρω τίποτα. Το χωριό ήταν σαν φάντασμα. Αποκαμωμένος κι εξουθενωμένος έκατσα να ξεκουραστώ κάτω από ένα δέντρο. Μπροστά μου ανοιγόταν ένα μονοπάτι που δεν το είχα πάρει άλλη φορά. ήταν σκοτεινό λες και τα δέντρα είχαν επιτηδες μαζευτί έτσι για να κρύβουν το φως. ήμουν ήδη αόρατος και δε θα μ' έβλεπε κανείς αλλά ο ήχος από το περπέτημά μου θ' ακουγόταν. Ξεκίνησα την εξερεύνηση όσο πιο ήσυχα γινόταν. Στη αρχή ο δρόμος ήταν έρημος, μετά όμως καθώς τα μάτια μου συνήθισαν εντόπισα σώματα ανθρώπων να κάθονται στα δέντρα.

Ολόκληρος ο δρόμος ήταν διάσπαρτος με φρουρές. Σε διάφορα δέντρα υπήρχαν ξύλινες πλατφόρμες στις οποίες εγκατεστημένες ομάδες φρουρούσαν το δρόμο. Ευτυχώς που ήμουν αόρατος και δε με είδαν. Συνέχισα να περπετάω όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Τώρα ήξερα πως ήμουν στο σωστό δρόμο. Ήμουν καθ' οδον για το χωριό. Περπάτησα κάμποση ώρα ώσπου να φτάσω στην ξύλινη περίφραξη του χωριού. Απ' έξω θύμιζε ένα οποιοδήποτε χωριό, οποιουδήποτε νησιού. Κανένας δεν θα φανταζόταν πως αυτό το μέρος ήταν η πατρίδα των περιβόητων ninja. Ακόμα κι εγώ περίμενα κάτι πιο επιβλητικό. Αν κι όπως είχα μάθει η εμφάνιση δεν είναι το παν. Μερικές φορές είναι απλά μια εξαπάτηση. Δεν έπρεπε να αφεθώ να πέσω στην παγίδα. Η προσοχή μου δεν έπρεπε να χαλαρώσει.

Μπήκα στο χωριό. Τα σπίτια του ήταν απλά κι απέριττα. Πουθενά δεν είχε τα μεγάλα αρχοντικά σπίτια. Όλα ήταν μικρά μονόπατα σπίτια τα οποία συνέθεταν ένα πολύ όμορφο τοπίο. Τα μόνα μεγάλα κτίρια ήταν απ' ότι είδα γυμναστήρια, στρατώνες, σιδηρουργία κι άλλα τέτοιου είδους κτίρια. Σ' ένα από αυτά ακούγονταν φωνές. Πλησίασα να δω ποιός φώναζε και γιατί. Η απάντηση ήταν προφανής. Μία ομάδα νεαρών εκπαιδευόταν στην χρήση όπλων και τη μάχη. Δύο άντρες παρακολουθούσαν την εκπαίδευση, Ο ένας ήταν ένας άντρας μέσης ηλικίας μετρίου αναστήματος αλλά δυνατός και μυώδης. Ο άλλος ηλικιωμένος αλλά το σώμα του πρόδιδε πως δεν είχε χάσει τη δυναμή του στο ελάχιστο.

Συζητούσαν έντονα μεταξύ τους.
-"Δάσκαλε έλεγε ο νεαρός οι νέο έιναι ανηπόμονοι. Πρέπει κάτι να κάνουμε με αυτό τον εισβολέα. Σκότωσε δύο καλούς πολεμιστές και γενναίους άντρες. Όλοι ζητάνε εκδίκηση. Δώσε την εντολή να πάμε να τον κυνηγήσουμε."
-"Υπομονή παιδί μου. Υποψιάζομαι πως ο εισβολέας μας δεν έχει κακές διαθέσεις. Κανένας δεν θα έμπαινε στον κόπο να κηδέψει τα πτώματά τους έτσι αν είχε κακές προθέσεις. Με προβληματίζει η στάση του. Θα μπορούσε να τους έχει ήδη επιτεθεί από την πρώτη μέρα. Γιατί άργησε τόσο; Τί να θέλει; Πρέπει να μάθουμε κάτι γι' αυτόν πριν του επιτεθούμε." Ώστε ο επικεφαλής του χωριού ήταν ο ηλικιωμένος. Ωραία τουλάχιστον ήξερα με ποιόν πρέπει να συζητήσω.

Έβγαλα τον εαυτό μου από τις σκιές κι εμφανίστη κα ανάμεσά τους. Χάος ξέσπασε καθώς όλοι μπήκαν μπροστά από το δάσκαλό τους για να τον προστατέψουν. Ένας πολύ βιαστικός νεαρός μου όρμησε. Απέφυγα την επίθεσή του, τον αφόπλισα και τον απώθησα μακριά.
-"Δεν ήρθα εδώ για μάχη" φώναξα όσο γρηγορότερα μπορούσα. Μόνο που ο νεαρός ντροπιασμένος για την ήττα του ήρθε μαινόμενος προς το μέρος μου. Το ν' αποφύγω τις επιθέσεις του ήταν εύκολο, το δύσκολο ήταν να τον χτυπήσω χωρίς να του προξενήσω καμμιά σοβαρή ζημια. Δεν μπορώ να πω πως με διευκόλυνε κιόλας.
-"Σταμάτα Jiguro". Επιτέλους ο ηλικιωμένος άντρας αποφάσισε να σταματήσει τη μάχη.

-"Και τώρα ξένε λέγε ποιός είσαι και τι θέλεις στο νησί μας. Γιατί σκότωσες τους δύο άντρες μας; Πρόσεξε καλά τι θα πεις. Από τις απαντήσεις σου εξαρτάται η ζωή σου." Έτσι άρχισε μια μακριά συζήτηση ερωτοαπαντήσεων κατά την οποία τους εξήγησα όλα όσα ήθελαν να μάθουν γύρω από το άτομό μου και την αποστολή μου καθώς και τις αιτίες που με οδήγησαν να σκοτώσω τους δύο άντρες τους. Στο μεταξύ τα νέα είχαν διαδοθεί πολύ γρήγορα και πριν περάσει πολύ ώρα όλο το χωριό είχε μαζευτεί γύρω από το κτίριο για να με δει. Οι πολεμιστές ήταν ήδη έτοιμοι με τα όπλα στα χέρια ώστε να με σκοτώσουν με το παραμικρό νεύμα του αρχηγού τους. Αυτός όμως στεκόταν ατάραχος, χωρίς καν να με κοιτάει, λες και δεν υπήρχα. Δεν χρειαζόταν ένοιωθα τη διαφορά στις δυνάμεις μας, δεν θα μπορούσα ούτε να τον αγγίξω.

-"Σε πιστεύω νεαρέ μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν δείχνεις ικανός να πεις ψέμματα. Θα σε αφήσουμε να φύγεις σώος από το νησί. Ολοκλήρωσε τις ερευνές σου και φύγε. Κανένας από δω δεν θα σε πειράξει. Πολέμησες έντιμα και γενναία, και φέρθηκες με μεγαλωσύνη στους ηττημένους αντιπάλους σου. Ως ανταμοιβή για τις πράξεις σου κέρδισες τη ζωή σου. Πήγαινε."
-"Δάσκαλε θα ήθελα αν είναι δυνατό να με διδάξεις κι εμένα την τέχνη του ninja. Οι πολεμιστές σου ήταν πολύ καλοί. Δεν τους κατάλαβα πότε ήρθαν κι αν δεν είχα τύχη τώρα εγώ θα είχα πεθάνει. Θέλω να γίνω πιο δυνατός. Εκπαίδευσέ με."
Η δυσαρέσκεια ήταν άπλετη για την επιθυμάι μου αλλά κανένας δεν την εξέφραζε ανοιχτά μπροστά στο δάσκαλό τους. Απλά μουρμούριζαν αγανακτισμένοι.

-"Αυτό που μου ζητάς δεν γίνεται. Δεν είσαι μέλος της φυλής μας και δεν πρόκειται να σε διδάξω τίποτα. Είσαι ξένος ως προς τον τρόπο μας και τις συνήθειές μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε διδάξω."
-"Τότε μάθε μου να είμαι ένας από εσάς, κάνε με έναν από εσάς. Θα δεχτώ οποιαδήποτε πρόκληση, οποιαδήποτε μέθοδο πιστέψεις ότι ταιριάζει. Δίδαξέ με. "
-"Μίλησα μικρέ. Μην εκμεταλεύεσαι την υπομονή μου. Τώρα φύγε. "
-"Όχι δεν θα φύγω. Θα μείνω εδώ σε αυτό το μέρος χωρίς φαί και νερό μέχρι ν' αποφασίσεις να με διδάξεις. "
-"Κάνε ότι θες εσύ θα πεθάνεις." Μου γύρισε την πλάτη κι έφυγε μαζί με το χωριό. Κάθισα κάτω κι άρχισα να διαλογίζομαι.

Οι ώρες περνούσαν κι εγώ έμενα έτσι. Οι χωρικοί με χλέυαζαν και γελούσαν εις βάρος μου, αλλά δεν έδωσα σημασία. Η μέρα πέρασε κοιμήθηκα, ξύπνησα το άλλο πρωί αλλά δεν κουνήθηκα εκατοστό. Παρατηρούσα τη ζωή να κινήται στο χωριό, δουλειές να γίνονται χωράφια να καλιεργούνται, εκπαίδευση νεαρών κι άλλες εργασίες. Δεν κούνησα ρούπι. Κι οι μέρες περνούσαν. Άρχισα να ζαλίζομαι, ανέβασα πυρετό, αρρώστησα από την έλλειψη νερού και φαγητού αλλά δεν έφευγα. Ο μόνος λόγος που σηκωνόμουνα ήταν οι φυσικές μου ανάγκες. Έμεινα σε αυτή τη στάση για πέντε μέρες. Τη έκτη ήμουν σχεδόν νεκρός. Ολοι περίμαναν να πεθάνω. κι εγώ το ίδιο. Ο γέρος δεν είχε ενδιαφερθεί καν να έρθει να με δει. Άρχισα να σκέφτομαι να τα παρατήσω. Σαν σε όνειρο είδα τη μητέρα μου να με φωνάζει. Είχε στώσει τραπέζι. Κινήθηκα προς το μέρος της και ξαφνικά έπεσα και λιποθύμησα.

Ξύπνησα δύο μέρες αργότερα. Μέσα σε αυτές τις μέρες σηκωνόμουν έλάχιστα, ίσα για να φάω μία σούπα που μου ετοίμαζαν οι κάτοικοι. Με είχαν σώσει χωρίς να είχαν υποχρέωση. Δεν ήξερα γιατί. Τη τρίτη μέρα με επισκέφτηκε ο γέρος.
-"Είσαι ξεροκέφαλος. Και πεισματάρης. Αλλά δεν έχω αλλάξει γνώμη. Αυτό που ζήτησες δεν πρόκειται να γίνει."
-"Τότε θα συνεχίσω την αποχή μου μέχρι να σε πείσω."
-"Θα πεθάνεις άσκοπα νεαρέ."
-"Η ζωή μου είναι δική μου για να την κάνω ότι θέλω."
Έφυγε χωρίς να πει λέξη. Για άλλη μια μέρα συνλεχισα την αποχή μου.

Την επόμενη ο γέρος μπήκε μέσα, άρπαξε ένα πιάτο φαί και μου είπε να το φάω.
-"Αποφάσισα να σου δώσω μια ευκαιρία. Αν νικήσεις τον καλύτερό μου πολεμιστή θα σε διδάξω τα μυστικά μας. Αν όχι θα φύγεις από το νησί." Δεν μου έδωσε ευκαιρία να διαφωνήσω. Αύριο θα πάλευα για την ευκαιρία μου. Έφαγα καλά και ξεκουράστηκα όλη μέρα. Το βράδυ έκαν λίγη εξάσκηση κι έπεσα νωρίς για ύπνο. ήθελα να είμαι ξεκούραστος. Με περίμενε μια σκληρή μάχη αύριο και μάλλον ο αντίπαλός μου δεν θα μου έκανε τη χάρη να χάσει εύκολα. Το εντελώς αντίθετο μάλιστα. Κάτι μου έλεγε πως θα πάλευα για τη ζωή μου αύριο. Ακόμα δεν μου είχαν συγχωρέσει το ότι σκότωσα δύο δικούς τους κι ας ήμουν σε αυτοάμυνα. Η αυριανή μάχη ήταν μεγάλο ρίσκο. Το μεγαλύτερο που είχα πάρει ως τώρα.

Την άλλη μέρα όλο το χωριό ήταν στο πόδι από νωρίς. Στο χώρο αγώνων του χωριού είχαν συγκεντρωθεί όλοι. Ήθελαν να δουν το καμάρι του χωριού τους να με κερδίζει και πιθανότατα να με σκοτώνει. Στο δρόμο για το χώρο με χλεύασαν και μου φώναζαν πως θα πεθάνω και το αίμα μου θα ξεπλύνει την ντροπή του θανάτου. Δεν πτοήθηκα είχα ένα στόχο στο μυαλό μου και δε σκόπευα ν' αποτύχω. Έπρεπε να μάθω τεχνικές ninja. Ταίριαζαν με το φρούτο μου και θα μ' έκαναν πιο δυνατό. Δεν μ' ενδιέφερε τίποτ' άλλο. Επίσης ήταν σημαντικόλ για την αποστολή μου να έχω ολοκληρωμένη άποψη γι' αυτούς τους ανθρώπους. Σήκωσα το κεφάλι μου κι αντίκρισα τον ήλιο. Ήταν μια πολύ καλή μέρα.
-"Μια τέλεια μέρα για μια μάχη" σκέφτηκα.

Δυο αντρες ερχινται σε παιρνουν και σε συνοδευουν στο γυμναστηριο. Εκει εχει ετοιμαστει μια αρενα στο κεντρο της οποιας στεκονταν ενας θηριωδης πολεμιστης. Μετα απο μια πολυλεπτη μαχη χανεις λογω της εξαντλησης σου απο την αποχη, ακομα και η χρηση του φρουτου σου δεν σε εσωσε. Καθως δεχεσαι το τελευταιο χτυπημα σωριαζεσαι κατω λυποθυμος.