[Τέλος-Αποστολή] Μια αόρατη μάχη

Ξύπνησα ώρες μετά. Δεν κουνιώμουν από το κρεβάτι. Κατηγορούσα τους πάντες και τα πάντα, αλλά κυρίως τον εαυτό μου. Είχα χάσει καθαρά και πανηγυρικά. Αλλά ο αντίπαλός μου δεν ήταν αυτός που περίμενα. Κάποιος άλλος με περίμενε στην αρένα. Δεν κατάλαβα γιατί. Άλλον περίμενα κι άλλος ήταν στην αρένα. Γιατί όμως; Ποιός ήταν ο σκοπός αυτής της εξαπάτησης. Απ' έξω ακουγόταν ακόμα οι ήχοι της γιορτής, αλλά εγώ δεν γιόρταζα. Είχα αποτύχει. Αύριο θα έπρεπε να φύγψ από το νησί. Το μυαλό μου ακόμα αναλογιζόταν τη μάχη. Γιατί είχα χάσει; Γιατί η δύναμή μου με είχε εγκαταλείψει στην κρίσισιμη στιγμή; Εκεί που μπορούσα να κερδίσω, έχασα. Η γιορτή έξω κρατούσε καλά. Η πόρτα άνοιξε κι οι ήχοι πλημύρισαν το δωμάτιο. Ένας άντρας στεκόταν στην πόρτα.

Κοίταξα προς τα εκεί κι αναγνώρισα τον δάσκαλο. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελα να δω.
-"Αν ήρθες να μου υπενθυμίσεις τη συμφωνία μας θα την τηρήσω. Αύριο θα φύγω."
-"Η σιωπή είναι αρετή νεαρέ, ειδικά αν δεν ξέρεις τι θέλει να σου πει ο συνομιλητής σου." Το ύφος του μ' εκνεύριζε αλλά είχε δίκιο. Ζήτησα ευγενικά συγνώμη.
-"Όπως είδες δεν είναι εύκολο να νικήσεις έναν δάσκαλο της τέχνης. Κι αυτός που πολέμησες δεν ήταν ο καλύτερος από τους άντρες μου. Είναι απλά ένας απο τους δασκάλους στην ακαδημία μου. Ένας από τους δασκάλους σου."
Δεν ήμουν σίγουρος πως είχα ακούσει καλά, γι αυτό ξαναρώτησα.

-"Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι νεαρέ μου. Από αύριο αρχίζει εκπαίδευση. Πέρασες τη δοκιμασία. Κανένας άλλος δεν έχει αντέξει τόσο πολύ όσο εσύ, και κανένας δεν έχει πιέσει τοσο πολύ τον Jidanbou. Θα σου δώσω μια ευκαιρία να δέιξεις τι αξίζεις. Αλλά μην περιμένεις κανένα έλεος, καμμία ανοχή. Απαιτώ αυστηρή πειθαρχία κι υπακοή. Αλλιώς η τιμωρία σου θα είναι δρυμία. Αύριο το πρωί σε περιμένω στην ακαδημία" Κι έτσι με μια χαμένη μάχη πραγματοποίησα την επιθυμία μου. Να εκπαιδευτώ στην τέχνη τον ninja. Ήμουν ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνω ισχυρότερος. Την άλλη μέρα ήμουν από τους πρώτους στην ακαδημία. Η προπόνηση ήταν σκληρή, καθώς κι οι εκπαιδευτές μου.

Η καθημερινή εκπαίδευση ήταν εξαντλητική, περιλάμβανε αναρίχηση με εργαλέια σε βουνό, χωρίς εργαλεία, ανάβαση σε τοίχους κι άλλες δύσκολες επιφάνειες. Κίνηση χωρίς να σ' εντοπίσουν, τρέξιμο με αθόρυβα βήματα (στο οποίο δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και κέρδισα πολλές τιμωρίες για τις αποτυχίες μου), χρήση δηλητηρίων, μαχαιριών, κι άλλων όπλων, μάχη σώμα με σώμα χωρίς όπλα, με όπλα όλων των ειδών κι άλλα χρήσιμα πράγματα. Χάρη στο φρούτο μου είχα μια υπεροχή σε όλους αυτούς τους τομείς. Επίσης λόγω των ήδη αρκετών εμπειριών μου ήμουν ήδη αρκετά μπροστά από τους νέους της ακαδημίας και πήδηξα αρκετά στάδια εκπαίδευσης. Μετά από δύο μήνες συνεχούς προπόνησης είχα σχεδόν μάθει όσα μπορούσαν να με διδάξουν.

Ένα μεσημέρι που διαλογιζόμουν στο ησυχαστήριο ο δάσκαλος Shunsui πλησίασε.
-"Δάσκαλε" πρόφερα κι υποκλήθηκα με σεβασμό.
-Ήρθε η ώρα νεαρέ να μας αφήσεις. Έμαθες ότι μπορούσαμε να σε διδάξουμε. Πρέπει να πας να αποδείξεις την αξία σου κι όταν το κάνεις έλα πάλι πίσω να σου μάθω τις τελευταίες τεχνικές των ninja." Ήξερα πως δεν χωρούσε συζήτηση ηαπόφασή του. Έπρεπε να υπακούσω.
-"Ως απόδειξη ότι αποφοίτησες θα πολεμήσεις τον Isami. Κέρδισέ τον κι απόδειξε μου ότι δεν έκανα λάθος για 'σενα." Αύριο θα είχα την ευκαιρία να εφαρμόσω ότι έμαθα στην πράξη. Θα ήταν μια δύσκολη μάχη αλλά έπρεπε να την κερδίσω για ν' αποδείξω την αξία μου στον δάσκαλο.

Την άλλη μέρα επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Η αρένα ήταν στημένη στο κέντρο της ακαδημίας και όταν μπήκα μέσα δεν ήμουν ο εξαντλημένος κυνηγός αλλά ένας ninja που θ' αποδείκνυε την αξία του. Ο Isami με περίμενε στο κέντρο. Το ύφος του ήταν αυταρχικό και σκληρό, γεμάτο υποτίμηση όπως σε όλη τη διάρκεια της μαθητείας μου στην ακαδημία. Ποτέ δε με συμπάθησε αλλά κατέληξε απλά να εκτιμάει τις ικανότητές μου. Πολλές φορές έτυχε να παλέψω μαζί του αλλά πάντοτε έχανα. Τώρα όμως κάτι είχε αλλάξει. ήμουν πιο δυντός και πιο εξασκημένος στις τεχνικές του. Ήξερα ποιον αντιμετώπιζα. Θα τον πάλευα πλέον με ίσους όρους. η μάχη ξεκίνησε μ' εκείνον να κάνει την πρώτη κίνηση. Δεν θα με άφηνε να περάσω μια έυκολη μέρα και μου το έδειξε από την πρώτη στιγμή.

Δεν με άφηνε να πάρω ανάσα, με σφυροκοπούσε συνέχεια. Αμυνόμουν με όλες μου τις δυνάμεις και σιγά σιγά άρχισα να πέρνω το πάνω χέρι. Απέφευγα τις επιθέσεις ή τις απόκρουα ανάλογα και μετά εξαπέλυα αντεπιθέσεις με την ίδια ταχύτητα. Αλλά ο αντίπαλός μου δεν ήταν κάποιος δευτεροκλασάτος μαχητής, ήταν ένας εκπαιδευμένος ninja στο απώγειο της δυναμής του. Ο καλύτερος του χωριού του. Απέφευγε κι αυτός τις επιθέσεις μου κι απέκρουε με άνεση κι ευκολία. Η μάχη μαζί του με συνάρπαζε, με ανάγκαζε να υπερβώ τα όρια του εαυτού μου. Παλέυαμε μία ώρα κι η κούραση είχε αρχίσει να μας καταβάλει. Όμως συνεχίζαμε με αμείωτη ένταση. Ήταν ένας αγώνας όπου ο τελευταίος που θα έμενε όρθιος θα ήταν ο νικητής. Ένας αγώνας χωρίς κανόνες όπου όλα τα κόλπα επιτρέπονταν.

Μετά από αρκετή ώρα τα χέρια μας ανίκανα να κρατήσουν όπλα τα πέταξαν. άρχισε η μάχη σώμα με σώμα. Τα κορμιά μας σμίγαν και χωρίζονταν σε θανατερά αγκαλιάσματα και λαβές. Από μακριά μοιάζαμε σαν ένα σύμπλεγμα φιδιών. Η πάλη μας πήρε μορφή χορού έτσι όπως κινούμασταν κι οι δύο με άλματα και γρήγορες κινήσεις. Ένας χορός θανατηφόρος και συνάμα μαγευτικός. Με έιχε συνεπάρει η έκσταση της μάχης. Πάλευα χωρίς όρια και φραγμούς, όπως έκανε κι ο Isami. Είχαμε απορροφηθεί από τη μάχη μας σε τέτοιο βαθμό που δεν καταλάβαμε πότε έιχε πάει μεσημέρι παρά μόνο από τον ήχο της καμπάνας. Παλεύαμε σαν ίσοι για τουλάχιστον τρείς ώρες. Όλοι είχαν μείνει άφωνοι. Κανείς ως τότε δεν είχε καταφέρει κάτι τέτοιο. Σταθήκαμε στο κέντρο της αρένας ξέπνοοι.

Είμασταν κάθιδροι κι εξουθενωμένοι, στην αρένα. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο και περιμέναμε ποιός θα κάνει την επόμενη κίνηση αλλά κανένας δεν μπορούσε ούτε να κουνηθεί. Ήμασταν κι οι δύο πέραν των ορίων μας. Το μόνο που μας κρατούσε όρθιους ήταν η θέλησή μας να μη χάσουμε. Κανένας δεν υποχωρούσε.
-"Λοιπόν Saito, αντέχεις και γι άλλο ή να τελειώσω τη μάχη μας τώρα;"
-"Μη μου λες ψέμματα, ούτε κι εσύ αντέχεις άλλο. Αυτή θα είναι η τελευταία επίθεση και για τους δυο μας. Ο καλύτερος ας νικήσει."
Κινηθήκαμε κι οι δύο ταυτόχρονα. Φτάσαμε ο ένας τον άλλο και δώσαμε την ίδια στιγμή το χτύπημα. Ο χρόνος πάγωσε κι όσα εξελίχθηκαν μου φάνηκαν σαν αιωνιότητα.

ένοιωσα να χάνω την ισορροπία μου από την ορμή του χτυπήματος που δέχτηκα και να πέφτω κάτω. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Isami. Είχαμε καταφέρει να φέρουμε τον αγώνα στην ισοπαλία. Κι οι δύο σωριαστήκαμε στο χώμα και παραμείναμε ακίνητοι. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε απομείνει άλλη ενέργεια στα κορμιά μας για οποιαδήποτε πράξη. Ανασέναμε βαριά και με πολύ κόπο.
-"Ωραία μάχη Saito. Τελικά σε υποτίμησα. Είσαι πολυ καλός."
-"Ναι αλλά δεν μπόρεσα να νικήσω τον καλύτερο. Άρα δεν είμαι αρκετά καλός ακόμα."
-"Ναι αλλά θα γίνεις." Τότε μας έφτασαν οι θεατές οι οποίοι βλέποντας τον πρωταθλητή τους να είναι σωριασμένος στο χώμα φοβήθηκαν το χειρότερο. Έτσι δεν άκουσα ποτέ την τελευταία φράση του.
-"Εξ' άλλου ανόητε με νίκησες."

Πέρασα την επόμενη μέρα χωρίς να κάνω τίποτα. Ξεκουράστηκα και γέμισα ενέργεια. Την μεθεπόμενη έγινε η τελετή αποφοίτησης των μαθητών. Μόλις τελείωσε ο Δάσκαλος με πήρε παράμερα και μου 'δωσε μια κουκούλα.
-"Είναι η κουκούλα του Isami. Ζήτησε να στη δώσω σαν δείγμα της νίκης σου χθες. Πάρ' τη και μην φέρεις αντίρρηση. Είναι σημάδι πως είσαι πια ένας από μας. Όταν θελήσεις να γίνεις πιο δυνατός έλα ξανά εδώ να σε εκπαιδεύσω στις μυστικές τεχνικές των ninja. Τώρα πήγαινε. Η μοίρα σου σε περιμένει."
Τον ευχαρίστησα κι έφυγα. Πήρα το πλοίο μου και πήγα στο κοντινότερο νησί. Έστειλα γράμμα με τα αποτελέσματα της αποστολής μου κι ανέμεινα την επόμενη. Μαζί μου τώρα πια είχα το σύμβολο της καινούργιας μου οικογένειας, αυτής των ninja.

Όνομα: Hajime Saito
Haki Points: 2
Player of the Week Points: 6
Beli: 45.000
Fame Points: -