[Τέλος-Αποστολή] Η "εκθρόνιση" των ψαρανθρώπων

Φάνηκαν απογοητευμένοι και δυσαρεστημένοι απ'αυτό που άκουσαν, αλλά έπρεπε να καταλάβουν. Άσχετα απ'το τι δυνάμεις είχα, έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι θα τους βοηθούσα.
-Μέσα θα υπάρχουν πολλοί ψαράνθρωποι και μέσα σε αυτούς ο Arlong. Όπως είπα και προηγουμένως, αφήστε τον σε μένα. Θα κανονίσω και το χταπόδι που ήταν μαζί του. Εσείς πολεμήστε τους υπόλοιπους. Όταν τελειώσω θα έρθω να σας ενισχύσω!
Εκείνοι απάντησαν με ένα νεύμα και με το σήμα μου, περάσαμε την πύλη.

Ξαφνικα καθως μπαινετε μεσα η γη ανοιγει κατω απο τα ποδια σας και βρισκεστε ολοι στην θαλασσα! Το τελευταιο πραγμα που βλεπεις πριν χασεις τις αισθησεις σου ειναι ενα πελωριο sea king να ερχεται προς το μερος σας.



Ξυπνας καποιες ωρες αργοτερα. Συνειδητοποιεις οτι εισαι δμενος χειροποδαρα με kairouseki χειροπεδες. Απο πανω σου ειναι ο Arlong μαζι με τα τους υπολοιπους ψαρανθρωπους και τον ακους να σου λεει:
-Μονο εσενα αφησα να ζησεις γιατι θελω να σε βασανισω πριν σε σκοτωσω. Ολοι οι αλλοι ειναι νεκροι, ειδα τον sea king να τους κομματιαζει μπροστα στα ματια μου! Και μην ελπιζεις να ξεφυγεις! Τα κλειδια για τις χειροπεδες τα πεταξα στη θαλασσα και δεν σπανε με τιποτα! XAXAXAXAXAXAXAXA!!!!!

Βρισκόμουν μπροστά απ'το μεγάλο κτήριο που αποκαλούσαν Arlong's Park. Είχα χειροπέδες στα χέρια μου και άκουγα τον ξιφία να γελάει με το ίδιο ηλίθιο γέλιο. Οι χωρικοί νεκροί? Ένα Sea King εμφανίστηκε, αλλά πού είναι? Ξαφνικά, μια τεράστια αγελάδα πετάχτηκε απ'το νερό που μόλις πρόσεξα. Η βάση ήταν έτσι κατασκευασμένη, ώστε η μισή να βρεχόταν απ'τα νερά του ωκεανού. Πολύ έξυπνο για ψάρια.

Η γιγάντια αγελάδα πλησίασε το μέρος όπου βρισκόμουν.
-Σταμάτα Momo! Είναι δικός μου! ΧαααααΧαχαχαχα!
-Πράγματι θα ήμουν, αλλά... αν όντως οι χειροπέδες ήταν από Kairoseki, τότε έπρεπε να νιώθω πιο αδύναμος και φυσικά να μην έχω αίσθηση των δυνάμεών μου. Τι περίεργο... δε νιώθω καθόλου αποδυναμωμένος. είπα με ένα φαρδύ χαμόγελο.
-Ha... HATCHAN!!!!
-Magnet Crush
Οι χειροπέδες άρχισαν να συμπιέζονται και σε λίγα δεύτερα διαλύθηκαν. Ο άλλος ψαράνθρωπος που συνόδευε τον Arlong πριν μπούμε στη βάση, έτρεξε γρήγορα κοντά του.

Ήταν ένα χταπόδι και είχε 6 θήκες στη ζώνη του.
-Μάλιστα αρχηγέ Arlong!
-Γιατί έσπασε τις αλυσίδες του!!!!!!!!!!!!!!
-Nyouuu... δε ξέρω..... α! Αυτές είναι οι χειροπέδες Kairoseki.. αυτές είναι απλές που φοράει.
-Ηρέμησε ψηλέ. Θα το τελειώσω γρήγορα.
Ένα δυνατό μουγκρητό ακούστηκε και το Sea King μου επιτέθηκε. Συγκρούστηκε με το έδαφος διαλύοντας μεγάλο μέρος του, αλλά χάρη στην ευελιξία μου κατάφερα να αποφύγω την επίθεση.

Αν όντως οι χωριανοί ήταν νεκροί, τότε δε χρειαζόταν να περιορίσω τις δυνάμεις μου. Άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα. Οι ψαράνθρωποι είχαν μείνει να με κοιτούν, καθώς μέταλλα το ένα μετά το άλλο ενώνονταν μεταξύ τους μπροστά στο δεξί μου χέρι. Ήμουν έτοιμος να ξανακάνω την τελευταία μου επίθεση, μόνο που αυτή τη φορά θα την έκανα καλύτερα χωρίς να χάσω όλη μου την ενέργεια. Έπιασα τον πύραυλο και ετοιμάστηκα να τον στείλω προς τον Arlong, αλλά τότε θυμήθηκα ότι το Sea King βρισκόταν πίσω μου. Έτσι, στόχευσα το περίεργο πλάσμα και ετοιμάστηκα να του ρίξω.

-Metallic... Javelin!!!
Ο πύραυλος καρφώθηκε με μεγάλη ταχύτητα στο κρανίο του ζώου, σκοτώνοντας το. Άρχισε να βυθίζεται, ενώ εγώ κοίταξα τον Arlong, ο οποίος με τη σειρά του κοιτούσε έκπληκτος το αποτέλεσμα της επίθεσής μου. Τράβηξα το στιλέτο του Buggy απ'την ζώνη μου και ετοιμάστηκα να του το πετάξω, αλλά το χταπόδι μπήκε μπροστά μου.
-Δε θα πειράξεις τον αφέντη Arlong!!!
-Άκρη του είπα κοιτώντας τον με μίσος. Εκείνος μαρμάρωσε μπροστά στο βλέμμα μου. Ένιωθα να φλέγομαι. Είχαμε συγκεντρωθεί για να νικήσουμε τους ψαρανθρώπους γεμάτοι ελπίδα και πίστη. Τώρα βρισκόμουν μόνος μου, ενώ έμαθα ότι όλοι οι χωρικοί ήταν νεκροί. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Κάθε κύτταρο μου φώναζε για εκδίκηση. Ήθελα να λιώσω αυτόν το ψάρι.

Η οργή μου, όσο πήγαινε, φούντωνε όλο και περισσότερο. Άρχισα να σφίγγω με όλη μου τη δύναμη το στιλέτο, ενώ το βλέμμα μου δεν είχε ξεκολλήσει πάνω απ'τον Hatchan. Τον πλησίασα και πριν προλάβει να αντιδράσει, τον κάρφωσα στο στήθος. Εκείνος έπεσε στο έδαφος πιάνοντας την πληγή του. Τότε κίνησα προς τον Arlong, ο οποίος με τη σειρά του με κοιτούσε με το ίδιο άγριο βλέμμα γεμάτο μίσος.
-Πώς τολμάς να πειράζεις τους άντρες μου!!!
-Repel!!!
Το στιλέτο μπίχτηκε βαθιά στο δεξί ώμο του, κάνοντάς τον να παραπατήσει.
-ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣΣΣ!!!!!!

Τράβηξε ένα μεγάλο όπλο, που βρισκόταν πίσω από ένα βράχο στα δεξιά του. Είχε μεγάλη λαβή και 6 αιχμές στη μια πλευρά του. Οι αιχμές είχαν το ίδιο μέγεθος με τις παλάμες μου και φάνταζαν πολύ φονικές όσο έπεφτε πάνω τους το φως του ήλιου. Όρμηξε κατά πάνω μου δείχνοντας τα μυτερά σαν μαχαίρια δόντια του.
-Pull φώναξα και το όπλο του έφυγε απ'τα χέρια του.
Κατευθυνόταν προς τα πάνω μου, αλλά έπαψα να το έλκω. Περιστρεφόταν με τεράστια ταχύτητα και δεν σταμάτησε. Παραμέρισα και εκείνο συνέχισε την πορεία του, καρφώνοντας τον Hatchan στην πλάτη, που βρισκόταν γονατισμένος λίγο πίσω μου. Το χταπόδι σωριάστηκε νεκρό στο έδαφος, ενώ ο Arlong φαινόταν χαμένος.

Ξάφνου τα χαρακτηριστικά του άλλαξαν και πάλι και πήραν την ίδια άγρια μορφή.
-ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ ΑΝΘΡΩΠΕΕΕ!!! ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ!? και μου όρμηξε για άλλη μια φορά. Το χέρι με το οποίο κρατούσα το στιλέτο είχε αρχίσει να τρέμει. Ένιωθα ολόκληρο το χέρι μου να μουδιάζει απ'το σφίξιμο.
-Πώς τόλμησες να αγγίξεις τους χωρικούς... πώς τόλμησες! του απάντησα και έτρεξα προς το μέρος του σηκώνοντας τη γροθιά μου. Οι γροθιές μας συγκρούστηκαν, αλλά κανένας δε λύγισε. Η δύναμη του ήταν πολύ μεγαλύτερη απ'τη δική μου, μπορούσα να το αισθανθώ. Κάθε μέρος του σώματος μου αγκομαχούσε για να κρατήσει αντίσταση.

Με όλη μου τη δύναμη, έσπρωξα το χέρι του και πήδηξα προς τα πίσω. Κρύος ιδρώτας άρχισε να κυλά στο πρόσωπό μου. Είχα χρησιμοποιήσει αρκετά τις δυνάμεις και το γεγονός ότι είχα κατάλαβα πως να χρησιμοποιώ την ισχυρότερη μου επίθεση, δεν σήμαινε ότι δεν με εξουθένωνε.
Ο Arlong πήδηξε αστραπιαία στη θάλασσα και χάθηκε απ'το οπτικό μου πεδίο. Το στιλέτο έπεσε κάτω, ενώ το αριστερό μου χέρι, με το οποίο το κρατούσα, δεν είχε άλλη δύναμη. Το πιστόλι μου είχε χαθεί κι αυτό μέσα στο χαμό της μάχης. Δεν είχα τι άλλο να κάνω, παρά να περιμένω να εμφανιστεί ο αντίπαλός μου.

-Shark on Darts ακούστηκε η φωνή του Arlong.
Ξαφνικά, πετάχτηκε απ'το νερό με τεράστια ορμή και πέρασε ξυστά από δίπλα μου, κόβοντας τον δεξί μου μπράτσο. Η μύτη του καρφώθηκε στο κτήριο πίσω μου και αφού την ξεκόλλησε ετοιμάστηκε να μου ξαναεπιτεθεί. Έτρεξε και πάλι προς το νερό, αλλά τον πρόλαβα και του έριξα μια γροθιά με όλη μου τη δύναμη στο πρόσωπο, ρίχνοντας τον 3 μέτρα μακριά.
-Βρωμιάρη άνθρωπε! Θα σε κάνω να κλάψεις!!! φώναξε, ενώ μερικά δόντια του είχαν σπάσει.
-Τότε.. έλα!!! του φώναξα, ενώ η οργή μου με έκανε να θέλω να σκοτώσω. Ήθελα τόσο να τον διαλύσω που δεν ένιωθα καθόλου πόνο. Λες και δεν με είχε τραυματίσει ποτέ.

Τότε έκανε κάτι πολύ περίεργο. Έβγαλε ο ίδιος τα δόντια του και τα τοποθέτησε στην παλάμη του. Ήταν σαν να έβγαζε μασέλα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου τα δόντια του είχαν ξαναβγεί. Έκανε το ίδιο πράγμα και τοποθέτησε την άλλη οδοντοστοιχία του στο άλλο του χέρι. Τα δόντια του ξαναβγήκαν και ετοιμάστηκε να μου επιτεθεί.
-Shark on Tooth!!! Ετοιμάσου να δεχθείς την ισχυρότερη μου επίθεση!
-Εμπρός! Κάνε ότι θες, το αποτέλεσμα δε θα αλλάξει!! ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ Γ******Ε!!!!
Άρχισε να ανοιγοκλείνει τις μασέλες με υπερφυσική ταχύτητα στα χέρια του, ενώ ταυτόχρονα ήταν έτοιμος να δαγκώσει χρησιμοποιώντας το στόμα του. Ήταν όντος τρομακτικός συνδυασμός, αλλά δεν πολεμούσα πλέον για κάποιον.

Πολεμούσα για τον εαυτό μου και για να ικανοποιήσω το θυμό μου. Δεν είχα καν στο μυαλό μου τους χωρικούς που είχαν χάσει τη ζωή τους, σύμφωνα με τον Arlong. Ίσως γι αυτό συνέβαινε αυτό τώρα. Αν οι χωρικοί ήταν νεκροί, είχα απογοητεύσει για άλλη μια φορά τους Επαναστάτες και δε θα άντεχα να τους ξανά αντικρίσω. Όσο τα σκεφτόμουν αυτά, ένιωθα ότι τρελαινόμουν. Ένιωθα λες και είχε πάρει φωτιά το σώμα μου, ενώ το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Πέρα απ'αυτά, ο Arlong ερχόταν κατά πάνω μου με μια φονική τεχνική. Αν έμενα κι άλλο έτσι δε θα κατάφερνα να αντιδράσω εγκαίρως.

Τότε, διάφορες εικόνες και λόγια πέρασαν απ'το μυαλό μου. Είδα τον πατέρα και τη μητέρα μου να μου χαμογελούν, τον Izuru να χαίρεται με την πρόοδο μου, τον Yao και μετά τον Kuni. Θυμήθηκα τον Kakumeika στο Dawn Island όπου αποφάσισα να τον ακολουθήσω και όλα τα ενθαρρυντικά λόγια που μου είχαν πει. Η οργή μου άρχισε να κατασταλάζει και είχα πάλι τον έλεγχο. Δεν με κυρίευε πλέον το αίσθημα να σκοτώσω οτιδήποτε γύρω μου και κυρίως τον Arlong. Άρχισα να νιώθω ξανά, σαν να κάνω κάτι σημαντικό.

Με σβέλτες κινήσεις πήδηξα προς τα δεξιά αποφεύγοντας την επίθεση του ξιφία και έβγαλα τις τελευταίες 5 σφαίρες απ'την τσέπη μου. Ο Arlong γύρισε και έτρεξε το ίδιο απειλητικά με πριν κατά πάνω μου.
-Shark on Tooth!!!
-Συγγνώμη.. δε θα σου κάνω την τιμή. του είπα και έστειλα τις δυο σφαίρες με υπερφυσική ταχύτητα προς τα πάνω του. Εκείνες, τον πέτυχαν στο στήθος και οι μασέλες έπεσαν απ'τα χέρια του. Το βλέμμα του άρχισε να χάνει τη λάμψη του και να θολώνει.
-Δε θα νικηθώ από έναν βρωμιάρη άνθρωπο... είπε απλώνοντας το χέρι του.
-Κι όμως... νικήθηκες! του απάντησα και έστειλα άλλη μια σφαίρα στο κεφάλι του.

Το σώμα του Arlong σωριάστηκε στο έδαφος. Κοίταξα γύρω μου και παρατήρησα τη γεμάτη καταστροφές αυλή του κτηρίου. Είχα νικήσει 4 ψαρανθρώπους, αλλά... δεν μπορεί να ήταν μόνο 4. Πού ήταν όλο το πλήρωμα? Ξαφνικά, φωνές και δυνατοί βηματισμοί ακούστηκαν έξω απ'το Arlong's Park. Η πύλη άνοιξε ορθάνοιχτα και μέσα ξεχύθηκαν οι χωρικοί που θεωρούσα νεκρούς. Φαίνονταν έκπληκτοι και ήταν φανερό ότι είχαν δώσει μεγάλη μάχη, κρίνοντας απ'τα τραύματά τους.
-K..Kaname?? Είσαι ζωντανός??
-Έτσι φαίνεται.. Εσείς πώς ζείτε? Ο Arlong μου είπε ότι σας κατασπάραξε ο Sea King.
-Τον άθλιο. Είπε ψέματα. Ο Sea King διέλυσε τη γραμμή μας και μας διαχώρισε. Στη συνέχεια οι άντρες του Arlong μας πίεσαν και μας έβγαλαν έξω απ'τη βάση, ενώ σε αιχμαλώτισαν. Καταφέραμε και τους νικήσαμε και ήρθαμε για τον Arlong, αλλά δεν περιμέναμε να ζούσες και μάλιστα να τον έχεις σκοτώσει! Ευχαριστούμε!

-Απ'ότι φαίνεται, είναι όλα καλά! Χαίρομαι που επιβιώσατε. Θα το είχα μεγάλο βάρος στη συνείδησή μου αν δεν τα καταφέρνατε. Τελειώσαμε από δω! Πάμε πίσω??
-Άμα δεν έχεις κάποια εκκρεμότητα φυσικά!
-Εκκρεμότητα? Τι θα... μισό λεπτό! Υπάρχουν χάρτες στη βάση του?
-Ναι και μάλιστα σχεδόν για όλον τον κόσμο!
-Ωραία! Θα τους χρειαστώ! Πηγαίνω να τους πάρω κι έρχομαι!
Με αυτά τα λόγια μπήκα στη βάση των ψαρανθρώπων και αφού πέρασα από αρκετούς ορόφους, έφτασα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με χάρτες. Ψαχούλεψα λίγο και βρήκα αυτούς που θα μου χρειάζονταν τώρα και στο μέλλον.

Κατέβηκα γοργά τις σκάλες και αφού βγήκα στην αυλή, συνάντησα τους κουρασμένους χωρικούς. Όταν με είδαν, ετοιμάστηκαν και όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε προς το μικρό χωριό τους.
Φτάσαμε κατά το δειλινό εξουθενωμένοι. Οι βαριά πληγωμένοι επισκέφτηκαν τον DrNako, τον ιατρό του χωριού, ενώ οι υπόλοιποι θα εξετάζονταν την επόμενη μέρα. Μου πρόσφεραν ένα δωμάτιο να κοιμηθώ και δίχως να μπορώ να αρνηθώ στην κατάσταση που βρισκόμουν, δέχτηκα και κοιμήθηκα.

Ξύπνησα την επόμενη μέρα και το σώμα μου πονούσε παντού. Είχε καταντήσει εκνευριστικό μετά από κάθε μάχη μου να πονάω... Αφού κατάφερα να σηκωθώ, κίνησα προς το ιατρείο. Ήταν άδειο, αλλά ο γιατρός βρισκόταν ακόμη εκεί σαν να περίμενε κάποιον.
-Επιτέλους! Άργησες.. θα κοιμηθώ όρθιος έτσι όπως πας...
-Γεια σας! Συγγνώμη για την αναστ..
-Ναι ναι! Ξάπλωσε εκεί να δω τι έχεις για να πάω για ύπνο. Δεν έχω κλείσει μάτι.
Δίχως να αντιμιλήσω, ξάπλωσα στο κρεβάτι που μου υπόδειξε και άρχισε να κοιτάει τα τραύματά μου. Σε μισή ώρα είχε απολυμάνει και δέσει τις πιο σοβαρές πληγές και αφού τον ευχαρίστησα, βγήκα απ'το ιατρείο

Είχα ολοκληρώσει την αποστολή μου επιτυχώς και δεν είχα τι άλλο να κάνω. Οι χωρικοί ετοιμάζονταν να γλεντήσουν το γεγονός αυτό, στήνοντας πανηγύρι.
-Έλα να γλεντήσεις μαζί μας! Δε θα τα καταφέρναμε ποτέ χωρίς εσένα.
-Λυπάμαι, πρέπει να φύγω. Έχω αρκετή δουλειά μπροστά μου... Ευχαριστώ για την πρόσκληση Genzo.
-Είναι κάπως άσχημο αυτό, αλλά ότι νομίζεις! Σου είμαστε υπόχρεοι! είπε χαμογελώντας και κάνοντας μια υπόκλιση.
-Για όνομα.. δε χρειάζεται. Λοιπόν, χάρηκα που σας γνώρισα! Αποχωρώ! Να προσέχετε από δω και πέρα!

Με αυτά τα λόγια, γύρισα την πλάτη μου και αφού πήρα τους χάρτες που θα μου χρησίμευαν στα μελλοντικά μου ταξίδια, κίνησα για το λιμάνι. Μετά από μισή ώρα περπατήματος, βρήκα τη δεμένη σχεδία μου. Ανέβηκα και αφήνοντας το σακίδιο με τα πράγματα, έκοψα το σκοινί και ανοίχτηκα. Ο άνεμος ήταν ευνοικός και θα διευκόλυνε το ταξίδι. Άραξα στην πλώρη ως συνήθως και σκεφτόμουν ξανά τι συνέβη σ'αυτό το νησί. Με τέτοιες σκέψεις άφησα πίσω μου το Commi Island και έπλευσα προς άγνωστο μέρος, όπου θα με περίμεναν κι άλλες περιπέτειες...

[Τέλος]