[Τέλος] Ένα γεύμα από μαργαριτάρια

Ήμουν καθ' οδόν για το νησί του Baratie ή για να το θέσω καλύτερα στο θαλάσσιο εστιατόριο του Baratie. Διότι το συγκεκριμένο νησί ήταν ένα θαλάσσιο εστιατόριο. Ένα τεράστιο πλοίο-εστιατόριο το οποίο φημιζόταν για την καλή του κουζίνα και τα γευστικά φαγητά του. Είχα φύγει εσπευσμένα από την West Blue κι αρμένιζα προς την East και το Baratie μετά από ένα μήνυμα που έλαβα πριν από μερικές ημέρες. Η Ρέα είχε τα 30 γενέθλιά της κι ο Isami (ο μέντοράς μου και πατέρας της) αποφάσισε να της κάνει το τραπέζι στο Baratie για να γιορτάσουν το γεγονός και συνάμα να κάνουν και λίγες διακοπές σ' ένα άλλο μέρος. Μου έιχε στείλει ένα γράμμα, το οποίο άργησε λίγο να παραδωθεί, για να πάω να τους πάρω από το νησί, αλλιώς θα τους συναντούσα εκεί. Έβαλα πλώρη λοιπόν μέσα στη φούρια για να πάω να τους βρω. Δεν σκόπευα να χάσω το γεγονός.

Ανυπομονούσα για αυτή τη συνάντηση. Είχα καιρό να πάω να τους δω και δεν ήξερα σε τι κατάσταση ήταν κι οι δύο. Πως να ήταν άραγε; Να είχαν αλλάξει καθόλου; Πως τα περνούσαν, τι να έκαναν; Λογικά υπέθετα πως η Rea θα είχε παντρευτεί με κάποιον κι ο Isami θ' ασχολούνταν όλη μέρα με τον κήπο του. Εξ' άλλου είχε αποσυρθεί απ' το κυνήγι εδώ και καιρό τώρα. Μάθαινα ελάχιστα νέα τους κι αυτά μόνο από τα γράμματα που ανταλλάσσαμε κατά καιρούς. Οπότε αυτή η πρόσκληση ήταν μια σπουδαία ευκαιρία να ξαναδώ τον μέντορά μου και την κόρη του. Ταξίδευα με ούριο άνεμο όλη την ώρα. Αγωνιούσα μήπως φτάσω αργά. Δεν ήθελα να καθυστερήσω. Πέρασα τη γραμμή των θαλασσών, έκανα την τελετή μου μες τη βιασύνη κι όρμησα προς το Baratie.

Η θάλασσα ήταν ακόμη ήρεμη αν και σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται στον ουρανό. Πόσο να απείχα ακόμη; Θα έφτανα πριν την καταιγίδα ή θα με προλάβαινε αυτή; Πήρα το ρίσκο και καθώς ο άνεμος δυνάμωνε άνοιξα όλα τα πανιά. Η ταχύτητά μου διπλασιάστηκε αυτοστιγμής. Το πλοιάριό μου όρμησε μπροστά με υπερηχητική ταχύτητα. Οι αρμοί του έτριζαν από την πίεση που δέχονταν. Το πανί τεντώθηκε τόσο πολύ ώστε να κινδυνεύει να σκιστεί ανά πάσα στιγμή. Τα σκοινιά έτριζαν έτοιμα να κοπούν. Η βάρκα μου υπέφερε από την επιλογή μου αυτή αλλά δεν μ' ένοιαζε. Θα έφτανα στην ώρα μου με οποιοδήποτε κόστος. Ευτυχώς η καταιγίδα δεν είχε ξεσπάσει ακόμα. Είχα ακόμα χρόνο. Πόσο όμως; Συνέχισα να πλέω με την ίδια ταχύτητα καταπονώντας το σκάφος μου. Πέρασε έτσι η πρώτη μου μέρα στην East Blue.

Τη δεύτερη μέρα μου ο καιρός ήταν ο ίδιος κι εγώ συνέχισα να πλέω με τον ίδιο τρόπο. Ώρες ολόκληρες περνούσαν και τα μίλια έφευγαν πίσω μου. Πλησίαζα στο στόχο μου. Όμως είχα ακόμα μια έκπληξη να περιμένω. Καταμεσής της θάλασσας είδα ένα άλλο πλοιάριο. Σημαία δεν μπορούσα να δω και δεν ήξερα αν ήταν φίλος ή εχθρός. Διόρθωσα την πορεία μου και πήγα να τον αποφύγω. Αλλά τότε διέκρινα την πειρατική του σημαία. Αμέσως άλλαξα πορεία προς το μέρος του. Θα τον έπιανα και θα τον έφερνα στο Baratie. Μετά θα τον παρέδιδα στις αρχές. Καθώς τον πλησίαζα παρατηρούσα το πλοίο του. Δεν άλλαξε κατευθυνση. Άρα ήθελε να με πολεμήσει. Έκανα το πλοίο μου αόρατο και τον πλησίασα. Καώς περνούσα από δίπλα του κοίταξα μέσα και είδα τον πειρατή να μην κοιτάει καν προς το μέρος μου. Τόσην ώρα δεν με είχε καν πάρει χαμπάρι. Τι απίστευτη τύχη.

Έβγαλα το σπαθί μου και του όρμησα αόρατος. Τον χτύπησα στη βάση του κεφαλιού του. Ζαλίστηκε κι έπεσε κάτω. Άλλο ένα τέτοιο χτύπημα και τον άφησα λιπόθυμο. Τον επιθεώρησα με μια ματιά. Σημάδια από πληγές και χτυπήματα, ξεραμένα αίματα κι επίδεσμοι πρόσφατα αλλαγμένοι μου αποκάλυψαν πως είχε πολεμήσει με κάποιον αρκετά δυνατό στο κοντινό παρελθόν. Ακόμα δεν είχε αναρρώσει. Ένοιωσα άσχημα πουυ του επιτέθηκα έτσι αλλά δεν κάθισα να το σκεφτώ παραπάνω. Ήμουν Κυνηγός κι αυτός πειρατής. Ήταν το φυσικό επακόλουθο της συνάντησής μας. Τον έδεσα και τον μετέφερα στο πλοίο μου. Το δικό του το έδεσα από πίσω από το δικό μου. Με δύο πλοία πια η ταχύτητά μου μειώθηκε αισθητά. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δεν θα προλάβαινα να φτάσω εγκαίρως. Όπως όμως μου είχε πει κάποτε ο Kondo: "Το καθήκον πάνω απ' όλα."

Η διαδρομή συνεχίστηκε για το υπόλοιπο της ημέρας ήρεμα κι ομαλά. Απλά ο καιρός μύριζε καταιγίδα. Πότε θα ξεσπούσε; Μου ήταν παντελώς άγνωστο. Αχνά και μακρυά φάνηκε ο προορισμός μου. Ένα μεγάλο κτίριο το οποίο στεκόταν στη θάλασσα. Ήξερα πως δεν ήταν κτίριο αλλά πλοίο, αν κι από την απόσταση φαινόταν ως τέτοιο. Ένας στρόγγυλος θόλος ξεχώριζε πάνω στο πλοίο. Πιθανότατα η τραπεζαρία. Αμέσως μετά ξεκαθάρισε η όρασή μου κι είδα πως δεν ήταν ποτέ στρόγγυλος ή θόλος. Το εστιατόριο ήταν χτισμένο σε επίπεδα, σαν χωράφια σε βουνό. Ο "θόλος" μου ήταν το τελευταίο επίπεδο στο οποίο υπήρχε ένα κτίσμα σαν μικρό σπίτι. Καθώς πλησίαζα είδα πολλά πλοία αραγμένα στην προβλήτα του πλοίου. Κάθε λογής πλοίο. Μικρά ατομικά πλοία, πειρατικά, κρουαζιερόπλοια κι άλλα. Έφτασα την προβλήτα κι έδεσα το πλοίο μου. Έδεσα και το πλοίο του πειρατή. Από ένα φυλλάδιο επικυρήξεων είδα πως ήταν ο Alexander D. Dreik. Ένας άσημος μικροπειρατάκος της σειράς. Αν κι όλοι έτσι ξεκινούσαν. Οπότε ας τον έστελνα Impel Down τώρα, μπας κι αποφύγουμε τα χειρότερα αργότερα. Τον άφησα δεμένο και φιμωμένο μέσα στο πλοίο μου. Του έδωσα άλλη μια για να είμαι σίγουρος πως δεν θα ξυπνήσει.

Εκείνη τη στιγμή ένα πλοίο φάνηκε να φεύγει από την άλλη μεριά του εστιατορίου. Ένα πλοίο της Κυβέρνησης. Τέλεια. Ευκαιρία να ξεφορτωνώμουν τον πειρατή. Έκανα σινιάλα στο πλοίο. Με είδαν και πλησίασαν. Τους παρέδωσα τον αιχμάλωτο και το πλοίο με τα υπάρχοντά του. Μου έδωσαν μια ωραία αμοιβή καθώςε και την άδεια να πάρω ότι θα μου φαινόταν χρήσιμο από το πλοίο του Dreik. Πήρα ξάρτια σχοινιά και ξύλα για επισκευές, τρόφιμα και νερό. Τίποτα άλλο δεν χωρούσε. Αφού τακτοποίησα κι αυτή τη λεπτομέρεια προχώρησα στην μεγάλη τραπεζαρία του Baratie για να βρω τον Isami και τη Rea. Στην είσοδο έδωσα το όνομα και με οδήγησαν στο τραπέζι. Πριν καθίσω όμως, ζήτησα από τον υπάλληλο μια χάρη.
-"Μπορώ να χρησιμοποιήσω κάποιο λουτήρα για να ξεπλύνω τη βρώμα του ταξιδιού παρακαλώ;" Στην αρχή ήταν διστακτικός αλλά μετά με οδήγησε στις τουαλέτες του πληρώματος. Εκεί έκανα μπάνιο σαν άνθρωπος κι έβαλα καθαρά ρούχα. Ήμουν έτοιμος.

Βγήκα στην μεγάλη αίθουσα και κατευθύνθηκα προς το τραπέζι. Ο Kondo κι η Rea ήταν ήδη εκεί. Δεν με είχαν προσέξει. Έγινα αόρατος και πλησίασα το τραπέζι. Πήρα κάτι λουλούδια από ένα άλλο τραπέζι και τα άφησα δίπλα στη Rea. Ξαφνιάστηκε και άρχισε να κοιτάει γύρω της απορημένη. Ο Kondo απλά γελούσε. Αμέσως μετά κι εκείνη κατάλαβε τι είχε συμβεί. Γύρισε προς το μέρος όπου υπέθετε πως ήμουν και μου είπε:
-"Φανερώσου αυτή τη στιγμή μικρέ ταραξία! Νομίζεις πως τα αστεία σου έχουν πλάκα; Έλα εδώ να τιμωρηθείς παραδειγματικά!"
Φανερώθηκα αμέσως. Σηκώθηκε και μου τράβηξε το αυτί όπως έκανε πάντα και μου έδωσε μια καλή διάλεξη περί της σωστής αίσθησης του χιούμορ. Αμέσως μετά με άφησε να την αγκαλιάσω και να της ευχηθώ χρόνια πολλά. Κάθισα κι αμέσως άρχισα να ρωτάω τα νέα τους.

Το γεύμα αποδείχθηκε εξαιρετικό. Όπως φημολογούνταν, το εστιατόριο είχε εξαιρετική κουζίνα με πάρα πολλά και διαφορετικά φαγητά για όλα τα γούστα. Χανόσουν στον κατάλογο, με τις γλαφυρές περιγραφές. Στην αρχή δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Οι τιμές του επίσης ήταν τόσο μικρές που αναρωτιόμουν αν όντως έγραφαν την αλήθεια. Μπορούσα να έχω ένα λουκούλειο γεύμα και να πληρώσω ελάχιστα. Ήταν υπέροχο. Μέχρι να ετοιμαστούν τα πιάτα μας τα ορεκτικά και το καλό κρασί μας καράτησαν συντροφιά. Οι συζητήσεις μας περί της ζωής μας διήρκησαν αρκετά. Είχα τόσα να τους πω κι άλλα τόσα να μάθω. Όταν σερβιρίστηκε η παραγγελία μας έμεινα έκπληκτος από το μέγεθος και την εμφάνιση των πιάτων. Ήταν τόσο μεγάλα που έλεγες πως ένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει να τα φάει όλα. Η πείνα μου όμως είχε άλλα σχέδια.

Έπεσα με τα μούτρτα στο φαΐ. Έτρωγα γρήγορα και με την πείνα ανθρώπου που δεν έχει φάει εδώ και καιρό. Εν μέρει ήταν αλήθεια, μιας και το παστό κρέας και ψάρι, και το κονσερβαρισμένο φαγητό δεν ήταν και το καλύτερο γεύμα. Τα διαλλείματα καλού φαγητού στα διάφορα νησιά ήταν ο παράδεισός μου. Όπως και τώρα. Έφαγα το πρώτο πιάτο μέσα σε δευτερόλεπτα. Παρείγγειλα και δεύτερο και μετά κάθισα ξανά να συμμετέχω στη συζήτηση. Ο Isami κι η Rea γελούσαν όλη αυτή την ώρα. Όταν τους εξήγησα για τη διατροφή μου κατά τη διάρκεια των ταξιδιών και των αποστολώ ν το σχόλιο της Rea ήταν:
-"Εντάξει, είναι εύκολο να λυθεί αυτό. Βάλε μια μικρή κουζίνα στο πλοίο σου."
Λες κι ήταν εύκολο να γίνει. Μετά από λίγη ώρα απολαυστικής κουβέντας ήρθε και το δεύτερο πιάτο μου το οποίο έφαγα σιγά σιγά ώστε να το απολαύσω καλύτερα. Ήατν κι αυτό άριστα μαγειρεμένο.

Μόλις τελειώσαμε το γεύμα παραγγείλαμε το γλυκό μας και συνεχίσαμε να πίνουμε ωραίο κρασί. Ο Isami έβγαλε την πίπα του και κάπνιζε ήσυχα. Οι συζητήσεις μας κινούνταν γύρω από την πειρατεία και τους πειρατές. Προσπαθούσα να καθησυχάσω τους άλλους για την αυξανόμενη δράση πειρατών στον κόσμο. Αν κι ως συνήθως η Μεγάλη Γραμμή ήταν ήσυχη. Ο Destro παραμόνευε εκεί κάθε κακοποιό.
-"Τι καλά να ερχόταν προς τα εδώ. Θα καθάριζε και την εδώ κατάσταση." είπε η Rea.
-"Ε κι εγώ τι κάνω εδώ, το διακοσμητικό στοιχείο;" Το σχόλιό της με έθιγε.
-"Όχι γλυκέ μου αλλά όσο να 'ναι είναι πιο δυνατός από 'σένα κι είναι κι Admiral κάτι παραπάνω θα μπορεί να κάνει." Συνέχιζε. Είχε όμως δίκιο. "Κάποια μέρα θα γίνω κι εγώ Destro. Θα τους πιάνω όλους!" ορκίστηκα εκείνη τη στιγμή.
Ένας κρότος μ' έβγαλε απ' την ονειροπόλησή μου. Οι πόρτες του εστιατορίου είχαν ανοίξει διάπλατα.

Ο πιο περίεργος άνθρωπος που είχα δει στη ζωή μου στεκόταν μπροστά μου. Ήταν σχετικά ψηλός, αδύνατος, και μυώδης. Όμως το παράξενο ήταν η πανοπλία από μαργαριτάρια που φορούσε. Ήταν μια σιδερένια ολόσωμη πανοπλία από σίδερο με ωραίους σχεδιασμούς, την οποία σε διάφορα σημεία κοσμούσαν μαργαριτάρια. Όχι από εκείνα τα μικρά που όλοι ξέρουμε αλλά μεγάλα, σαν μικρές μπάλες κανονιών. Στεκόταν μόνος του με ένα τσούρμο άντρες από πίσω του οι οποίοι είχαν τραβηγμένα τα όπλα τους. Μπήκε στην αίθουσα με τον αέρα του κατακτητή κι αμέσως έκανε γνωστές τις προθέσεις του.
-"Κυρίες και κύριοι την προσοχή σας παρακαλώ. Είμαι ο Pearl από το πλήρωμα του Don Krieg. Θα ήθελα όλα σας τα χρήματα, τα τιμαλφή σας και τα τρόφιμα του καταστήματος. Όποιος δεν συνεργαστεί θα τιμωρηθεί παραδειγματικά." Αμέσως οι άντρες πίσω του πλησίασαν και σε κάθε τραπέζι έτειναν τσουβάλια για να συγκεντρώσουν τα λάφυρα.

Αμέσως οι σερβιτόροι κινητοποιήθηκαν. Φώναξαν το αφεντικό τους. Βγήκε από την κουζίνα μαζί με όλους τους μαγείρους και τους υπαλλήλους. Ο Pearl επανέλαβε τα αιτήματά του. Ο ιδιοκτήτης (ονόματι Zeff) τον κοίταξε κι είπε:
-"Δώστε του ότι ζητήσει. Αρκεί να μην πειράξει τους πελάτες." Οι υπάλληλοί του τον κοιτούσαν μ' έκπληξη. Δεν περίμεναν κάτι τέτοιο.
-"Πρώτη μας προτεραιότητα είναι η ασφάλεια των πελατών μας. Κι αν μπορούμε να την εξασφαλίσουμε αναίμακτα αυτό θα κάνουμε."
Οι υπάλληλοι του συμορφώθηκαν αμέσως. Τρόφιμα από τις αποθήκες συγκεντρώθηκαν αυτοστιγμής στα πόδια του Pearl. Τα τιμαλφή και τα χρήματα των πελατών συγκεντρώθηκαν και τοποθετήθηκαν στο πλοίο του μαζί με τα τρόφιμα. Ο Pearl γέλασε.
-"Φεύγουμε τώρα. Αλλά θα ξανάρθουμε. Ένας τέτοιος παράδεισος δειλίας είναι ότι πρέπει. Να ετοιμάσετε μια από τα ίδια και τον επόμενο μήνα κοροΐδα."

Ένας από τους μάγειρες αντέδρασε άμεσα. Πέταξε ένα μαχαίρι στον Pearl το οποίο τον βρήκε στην πανοπλία του. Εκείνος γύρισε και πυροβόλησε τον άτυχο μάγειρα. Έπεσε αμέσως νεκρός. Οι συνάδελφοί του όρμησαν αμέσως στ μάχη. Ωραία, ώρα για δράση. Κοιταξα τον Isami. Μου έγνεψε σύμφωνος για το σχέδιό μου. Έγινα αόρατος κι όρμησα προς τους πειρατές. Το πρώτο ζευγάρι έπεσε νεκρό πριν καν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι έγινε. Η σφαγή είχε ξεκινήσει. Πειρατές μάγειροι κι όσοι πελάτες μπορούσαν να πολεμήσουν έγιναν ένα κουβάρι. Όσοι πελάτες δεν μπορούσαν οι δεν ήθελαν να φύγουν έτρεχαν πανικόβλητοι προς κάθε κατεύθυνση να ξεφύγουν. Αρκετοί απ' αυτούς τραυματιστηκαν στην προσπαθειά τους. Οι περισσότεροι όμως γλύτωσαν. Πλοία έφευγαν από παντού σε μια προσπάθεια να σωθούν όσοι μπορούσαν Ο Isami ήταν πλαΐ μου και πολεμούσε ενώ η Rea είχε βρει καταφύγιο στις κουζίνες. Η μάχη ήταν σκληρή και διήρκησε ώρες. Καθ' όλη τη διάρκεια της μάχης ο Pearl δεν δέχτηκε ούτε ένα χτύπημα. Η πανοπλία του τον προστάτευε.

Η ροή της μάχης έγερνε προς τον Pearl και τη συμμορία του. Αλλά δεν το έβαζε κάτω καμία παράταξη. Η μάχη με χώρισε από τον Isami κι έντρομος τον εντόπισα μετά από λίγο να παλεύει με τον Pearl. Δεν μπορούσε να του καταφέρει κανένα πλήγμα. Μια απρόσεκτη κίνηση του Isami οδήγησε στον τραυματισμό του. Όρμησα προς το μέρος του και τελευταία στιγμή εμπόδισα το σπαθί του Pearl να τον διαπεράσει.
-"Δάσκαλε το αναλαμβάνω εγώ. Εσύ βοήθα τους άλλους." Δεν έφερε αντίρρηση. Γι' άλλη μια φορά ήμουν στο επίκεντρο της μάχης. Αντιμέτωπος με τον πιο δύσκολο αντίπαλο. Πως θα τον κέρδιζα άραγε; "Το πρώτο βήμα είναι να διαπεράσω την πανοπλία του. Τα υπόλοιπα θα γίνουν μετά."σκεφτόμουν καθώς ορμούσα πάνω του. Μια θυελώδη μάχη με τον Pearl άρχιζε. Αλλά το να πράξω την σκέψη μου ήταν αδύνατο. Η πανοπλία ήταν πάρα πολύ σκληρή κι απέκρουε κάθε επίθεσή μου. Ακόμα κι οι αδέσποτες σφαίρες που χτυπούσαν πάνω της δεν είχαν αποτέλεσμα. Έπρεπε όμως να βρώ έναν τρόπο να του διαπεράσω την πανοπλία. Αλλιώς ήμουν χαμένος.

Παλεύαμε αρκετή ώρα πριν καταφέρω να του προκαλέσω έστω και την παραμικρή αμυχή. Η ευκαιρία μου παρουσιάστηκε απρόσκοπτα όταν επιχείρησα να τον χτυπήσω, γλύστρισα σε κάποιο κομμάτι φαγητού και δεν τον ακούμπησα. Ανάκτησα αμέσως την ισορροπία μου κι άλλαξα φορά στο σπαθί μου. Ο Pearl αντέδρασε με καθυστέρηση και το σπαθί μου του χάραξε το πρόσωπο. Αμέσως μια κραυγή ξέφυγε από το στόμα του:
-"Αίμα! Αίμα! Με μάτωσες! Με Μάτωσες! Θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις!"
Άρπαξε τις ασπίδες από μαργαριτάρια που κρατούσε κι άρχισε να τις χτυπάει με μανία. Ξαφνικά φωτιά ξεπήδησε από τις ασπίδες κι απλώθηκε σε όλο το μήκος της ασπίδας του. Μου χίμηξε με μένος απίστευτο γι' άνθρωπο. Οι υπόλοιποι πειρατές είχαν ήδη καλυφθεί πισω από τραπέζια ή ότι μπορούσαν να βρουν. Δεν είχαν κι άδικο, ο τύπος έκαιγε ότι ερχόταν σ' επαφή μαζί του. Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Αν μ' έπιανε ο Pearl θα με σκότωνε είτε με τις ασπίδες τους, ή από τη φωτιά του. Ένας πυροβολισμός τον πέτυχε στον ώμο και του απέσπασε την προσοχή.

Είδα τον δάσκαλό μου να στέκεται με το όπλο ανα χείρας. Κανένας δεν υπήρχε γύρω του. Κανένας δεν υπήρχε στην αίθουσα γενικά. Μόνο μάγειροι κι άλλοι υπάλληλοι του εστιατορίου. Οι πειρατές είχαν ακινητοποιηθεί ή είχαν ήδη φύγει. Μόνο εγώ κι ο Pearl είχαμε μείνει να πολεμάμε. Ο δάσκαλος μου με κοίταξε ήρεμα και μου είπε:
-"Θα συνεχίσεις για πολλή ώρα να φαίρεσαι σαν φοβητσιάρικο κοτόπουλο ή θα νικήσεις επιτέλους αυτό το δείγμα πειρατή;"
Στο μεταξύ ο Pearl είχε ήδη ορμήσει προς το μέρος του. Τον πρόλαβα με δύο άλματα. Ήμουν πίσω του κι έβλεπα τον εκτεθειμένο λαιμό του. Βύθισα το σπαθί μου μέχρι τη λαβή στο σώμα του. Το χτύπημα του προκάλεσε έκπληξη, αλλά το επομενο δευτερόλεπτο οι επιθανάτιοι σπασμοί δεν τον άφησαν ούτε να πεί ούτε να κάνει κάτι. Πέθανε μ' ένα βλέμμα μίσους κι απορίας στα μάτια του.

Έβγαλα το σπαθί μου από μέσα του, το σκούπισα και το θηκάρωσα. Ο δάσκαλός μου με κοιτούσε με περηφάνια. Είχαμε καταφέρει να νικήσουμε τους πειρατές και να σώσουμε τα αγαθά των πελατών. Οι οποίοι είχαν αρχίσει να γυρνάνε προς το εστιατόριο έχοντας αναθαρρύσει από τη νίκη μας. έμπαιναν ένας ένας στην αίθουσα μην μπορώντας να πιστέψουν τι είχε μόλις συμβεί. Μαζέψαμε τα λάφυρα στο κέντρο της αίθουσας και τα μοιράσαμε στους δικαιούχους. Ως συνήθως υπήρχαν δυσκολίες στη διανομή και παράπονα πως κάποιος αδικήθηκε αλλά γενικά η διαδικασία κύλησε ομαλά. Στο τέλος ο Zeff μας έκανε δωρεά τα γεύματα για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να επανορθώσει τη χαμένη υπόληψη του εστιατορίου του. Όλα αυτά έγινα όμως αφού καθαρίστηκε η τραπεζαρία ώστε να μην υπάρχει το δυσάρεστο θέαμα του αίματος και των ζημιών. Μόλις τελείωσε κι αυτό αποχαιρέτησα το δάσκαλό μου και την Rea και σάλπαρα ξανά για τη West Blue. Δεν είχα τελειώσει τη δουλειά μου εκεί. Ακόμα τουλάχιστον.