χορεύοντας με τους δράκους : το νεο μέλος του πληρώματος και το απρόσμενο φινάλε.[ΤΕΛΟΣ]

με τούτα και με εκείνα είχα αποσυντονιστεί πλήρως..και τελικά πριν το καταλάβω βρεθήκαμε σε ένα αδιέξοδο. η θάλασσα δίπλα μας κόντευε να αγγίξει τα πόδια μου...και μπροστά μας ένας φυσικός τοίχος απο βράχους που υψωνόταν ούτε και εγώ ξέρω πόσα μέτρα, ο οποίος ήταν καλυμμένος με φυτά που κρέμονταν απο πάνω και τον έκαναν να μοιάζει με ένα πράσινο καταρράκτη. αφήσαμε κάτω τον καθρέφτη και τον βγάλαμε απο την θήκη που τον είχαμε τοποθετήσει νωρίτερα. ο γέρος πλησίασε τον βράχο και με το χέρι του άρχισε να παραμερίζει τα φυτά..
<κάπου εδώ θα πρέπει να είναι...>ψέλλισε ο γέρος.
<κάνε στην άκρη>του είπα και τράβηξα το κατάνα. δεν σκόπευα να κουνάω πέρα δώθε τα φυτά κουρτίνες για να βρω το σημείο. έτσι με μία κίνηση έκοψα οριζοντίως τα φυτά. οι τέσσερις μας αρχίσαμε να ψάχνουμε εξονυχιστικά τον βράχο ούτε και εγώ ξέρω για πόση ώρα. ήταν τόση πολλή που είχα αρχίσει να πιστεύω πως είχαμε κάνει τόσο δρόμο για το τίποτα.
τότε όμως η φωνή του αλεξάντερ ακούστηκε
<την βρήκα! εδώ είναι!!>είπε εκείνος και εμεις εξετάσαμε το σημείο γεμάτοι δέος!!!! όντως υπήρχαν αυτά τα σημεία χαραγμένα...ένα αίσθημα ικανοποίησης με κατέκλεισε...το είχαμε βρει!!επιτέλους!!! αν και ήμου περίεργη με ποιον μαγικό τρόπο θα άνοιγε η είσοδος....

Οταν μας είπε ο γέρος που είναι η πύλη, αρχίσαμε να ψάχνουμε βράχο-βράχο. Αλλα δεν μπορούσα να μη σταματήσω να σκέφτομαι. Απο τη στιγμή που κατεβήκαμε στη παραλία δεν είχα σταματήσει να το σκέφτομαι. Κατηγορούσα συνέχεια τον εαυτό μου, για αυτό που έγινε. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως έκανα τέτοιο λάθος. Σε όλη μου τη ζωή, ποτέ δεν επέτρεψα στα συναισθήματα μου να με κυριεύσουν. Και όμως τώρα το έκανα. Και για ποιον; Για κάποια που ήξερα μόνο για λιγες μέρες. Δεν μπορούσα να έτρεφα τόσο μεγάλη συμπάθεια για τη Sakura για να κάνω ένα τόσο τραγικό λάθος. Αλλα όταν είδα το αίμα στα χέρια της, σαν κάτι να με τάραξε και έτσι δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Γιατί όμως; Γιατί δεν το εκμεταλεύτηκε; Όταν μπήκα μπροστά και άρχισα να ανοίγω δρόμο, αυτός βρέθηκε πίσω απο όλους μας. Έτσι είχε όλο τον χρόνο και κάθε ευκαιρία για να μας σκοτώσει. Και όμως....Δεν το εκμεταλεύτηκε. Γιατί όμως;

Συνέχεια το σκεφτόμουν. Όλες οι πληροφορίες, όλα τα γεγονότα γύριζαν μέσα στο μυαλό μου. Μάλλον, δεν ήταν αυτό που σχεδίαζε. Λογικό. Αλλωστε είχε να κάνει με δύο πειρατές και μάλιστα η μια ήταν πασίγνωστη σε όλες τις θάλασσες. Οπότε δεν μπορεί να σκεφτόταν αυτό. Άρα κάτι αλλο σχεδίαζε. Τι όμως;
Εκείνη τη στιγμή βρήκα το μέρος οπου ήταν η πύλη και τους φώναξα. Μόλις ήρθαν απευθύνθηκα στον γέρο:
-Αυτή είναι;
-Εεε...ναι. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτή είναι.
-Ωραία. Και τώρα που τη βρήκαμε τι κάνουμε;
-Εεεε...μπορείς να το καθαρίσεις;
-Εντάξει.
Αρχισα να κόβω τα υπόλοιπα χόρτα που υπήρχαν. Όταν το καθάρισα είδα μια τρύπα στον βράχο. Δεν ήταν ακριβώς σαν σπηλιά. Έμπαινε βέβαια μέσα στον βράχο αλλα όχι αρκετά. Σε αυτη τη "τρύπα" υπήρχε κάτι σαν βωμός.
-Τι είναι αυτό;
-Αυτό είναι το πιο βασικό στοιχείο για να ανοίξεις τη πύλη.
Εκείνη τη στιγμή έβγαλε ένα κρύσταλο απο τη τσάντα του. Τον τοποθέτησε πάνω στη βάση.
-Τέλεια. Τώρα μένει μόνο ένα πράγμα....

-Ωραία. Και τώρα που βάλαμε το....."πιο σημαντικό στοιχείο', τι κάνουμε;
-Είναι πολύ απλό. Τώρα θα πρέπει να βάλουμε τον καθέφτη πάνω στην είσοδο.
-Δεν νομίζω να είναι και τόσο δύσκολο.
-Και όμως. Είναι πιο περίπλοκο απο όσο νομίζεις.
-Δηλαδή;
-Θα πρέπει να βάλουμε τον καθρέπτη σε απόλυτη ευθεια με τα σύμβολα που βλέπεις πάνω στον βράχο. Μόλις το κάνουμε αυτό, οι ακτίνες του ήλιου θα χτυπήσουν τους κρυστάλους του καθρέφτη. Τότε το φως τους θα πέσει πάνω σε αυτά τα σύμβολα.
-Και τι θα γίνει μετά;
-Τα σύμβολα αυτά είναι ειδικοί μηχανισμοί. Μόλις πέσει το φως πάνω τους, θα το ρίξουν με τη σειρά τους στο κρύσταλο που έβαλα πρίν απο λίγο, και έτσι θα ανοίξει η πύλη.
-Ωραία λοιπόν. Ας το κάνουμε.
Πιάσαμε τον καθρέφτη με τον γέρο και σιγά-σιγά τον τοποθετήσαμε πάνω στην είσοδο. Όταν είδαμε οτι ήταν ακριβώς πανω στα σύμβολα απομακρυνθήκαμε. Τότε έπεσε το φως του ήλιου πάνω τους. Οι κρύσταλοι άρχισαν να φωτίζουν πολύ δυνατά. Σε κάποια στιγμή είδα γραμμές φωτός να πέφτουυν πάνω στον κρύσταλο. Αρχισε τότε να φωτίζει και αυτός. Σε μια στιγμή ακούστηκε έναν πολύ δυνατός θόρυβος τον οποίο τον διαδέχτηκε ένα εκτυφλωτικό φως τον οποίο με ανάγκασε να στρέψω το βλέμμα μου. όταν άνοιξα τα μάτια μου, δεν πίστευα αυτό που είδα. Ήταν λές και είμασταν σε τελείως διαφορετικό μέρος. Τη μικρή τρύπα στον βράχο, την διαδέχτηκε μια τεράστια πύλη η οποία είχε ένα κυκλικό σχήμα και οι κρύσταλοι του καθρέφτη ήταν ενσωματωμένοι σε αυτή. Πλέον, είμασταν ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο μας.

-Ωραια. Απο οτι φαίνεται την ανοίξαμε.
-Ναι. Όλα πήγαν μια χαρά.
-Και τώρα τι κάνουμε;
-Τώρα...θα πρέπει να μπείτε μέσα.
-Να μπούμε; Γιατί εσύ που θα είσαι;
-Εγώ δεν μπορώ να έρθω.
-Γιατί;
-Εεεε...να. Εγώ είμαι γέρος και δεν έχω ποια δυνάμεις για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στον ρόλο μου. Για αυτό θα πάτε εσείς που είστε νέοι και μπορείτε να ανταπεξέλθετε. Εγώ θα μείνω εδώ για να κρατάω τη πύλη για να μη κλείσει.
-Δη..δηλαδή μπορεί να κλείσει η πύλη;;; Τον ρωτησε με αγωνία η Magia.
-Ναι...υπάρχει αυτή η πιθανότητα.
Ωστε αυτό σχεδίαζες εεε;;; Κρίμα. Γιατί δεν θα πετύχει.
-Ωραία. Θα πάμε εμείς. Εσυ θα μείνεις εδώ. Μαζί με τη Sakura.
-Tι;;;!!!! Δεν μιλάς σοβαρά;;;!!!
-Εχει δίκιο το κορίτσι. Δεν χρειαζεται να μείνει.
-Και όμως. Αν έρθει, θα μας είναι βάρος.
-Τι είπες ρε;;;!!! Αυτή τη φορά θα πεθάνεις

Η Sakura είχε αγριέψει για τα καλά. Μαλιστα ήταν έτοιμη να τραβήξει το κατάνα της.
-Κοίτα τα χέρια της. Είναι γεμάτα αίμα. Οπότε δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Για αύτό καλύτερα να μείνει πίσω.
-Ναι...έχεις ένα δίκιο. Αλλα....
-Οχι αλλα. Η Sakura θα μείνει μαζί σου.
Πήγα προς το μέρος της.
-Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη, της είπα και πήγα λίγο παραπέρα.
-Τι θες; Θες να με παρακαλέσεις να σου χαρίσω τη ζωή;;;
-Ακουσε με προσεκτικά. Αυτό που ήθελε απο την αρχή ήταν να μας φέρει εδώ, να μας βάλει μέσα και να κλείσει τη πύλη.
-Τι πραγμα;;!!!!!
-Αυτό που άκουσες.
-Θα τον σκοτώσω!!!!
-Κατσε...κάτσε κοπέλα μου. Θα γίνει και αυτό. Ακουσε με όμως πρώτα. Ακου τι θα κάνουμε. Θα μπούμε εγώ με τη Μάγια μέσα...
-Θα έρθω και εγώ!!!
-Ναι...θα έρθεις και εσύ. Ακουσε με πρώτα. Θα πάω εγώ με τη Μαγια. Περίμενε 1-2 λεπτά και μετά πάρτον με το ζόρι, και πέταξε τον μέσα και έλα και εσύ.
-Μου αρέσει αυτό. Αλλα...η πύλη; Αν κλείσει;
-Δεν πρόκειται. Για την επόμενη ώρα τουλάχιστον.
-Τι εννοείς;
-Η πύλη μένει ανοιχτή όσο οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν στους κρυστάλους. Αρα θα είναι ανοιχτή μέχρι τη δύση του ηλίου. Δηλαδή σε περίπου μια ώρα.
-Δεν έχουμε και πολύ χρόνο, αλλα τελοςπάντων.
-Τώρα. Αυτό που θέλω να σου ζητήσω. Αν θυμάμαι καλά....είχες ένα στιλέτο.
-Ναι....Και;
-Θέλω να μου το δώσεις.
-Για ποιό λόγο;
-Δεν ξέρω τι θα συναντησουμε εκεί πέρα. Οπότε χρειάζομαι ένα όπλο. Και τα στιλέτα είναι η...ειδικότητα μου.
-ΟΚ. Εντάξει.
Όταν μου το έδωσε το έβαλα πίσω στη ζώνη μου.
-Ωραία. Είμαστε έτοιμοι. Μάγια.... Είσαι έτοιμη;
-Εεε;;; Ναι..ναι. Νομίζω δηλαδή.
-Ωραία. Οι κυρίες προηγούνται.
Με κοίταξε, κοίταξε και τη Sakura, πήρε μια βαθιά ανάσα και πέρασε απο τη πύλη.
-Νομίζω πως ήρθε η σειρά μου. Λοιπόν....Τα λέμε σύντομα, είπα και πέρασα τη πύλη.

ήξερα πως ο αλεξάντερ είχε δίκιο αλλά δεν ήξερα κατά πόσο καλή ήταν η ιδέα να πάνε αυτοί οι 2 μέσα μόνοι τους...μπορεί να τους συνέβαινε το οτιδήποτε και η αλήθεια ήτα οτι ανισυχούσα. ξαφνικά η φωνή του παράξενου, γέρου οδηγού μας αντήχησε στα αυτιά μου:
<πώς και δεν πήγες μαζί τους?>μου είπε και εγώ πραγματικά αιφνιδιάστηκα!
<τι εννοείς?>τον ρώτησα κοφτά και με ύποπτο ύφος καθώς παράλληλα σκεφτόμουν απο μέσα μου την ερώτηση που του έκανα πιο ολοκληρωμένα :<τι εννοείς?σε πείραξε που σου χαλάσαμε τα σχέδια?>
<δεν σε είχα να άφηνες τους φίλους σου μόνους τους σε ένα άγνωστο μέρος που μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο για αυτούς.ακόμη απο ότι κατάλαβα γενικά είσαι πιο δυνατή απο αυτούς.> μου είπε με πονηρό ύφος. ήταν λες και με προέτρεπε να πάω μέσα.
<άκουσες τι είπε ο αλεξάντερ. ίσως να είναι κακό για εμένα, ίσως επιδεινωθεί η κατάστασή μου....>του απάντησα εγώ. αυτός όμως δεν σταμάτησε. συνέχισε να προσπαθει να με πείσει πως πρέπει να πάω μέσα.
<ναι όμως ίσως χρειαστούν την βοήθειά σου.>είπε με ένα κυνικό απαίσιο ύφος.τότε εγώ προσποιήθηκα την σκεπτική.
<χμμμ ναι...ίσως να έχεις δίκιο....>του απάντησα και η χαρά του φάνηκε στα μάτια του. ίσως τελικά να ήλπιζε πως θα τον άφηνα μόνο του εδώ.
<είδες? καλύτερα να πηγαίνεις λοιπόν.>που απάντησε με ένα χαμόγελο κρυφό, ελαφρό που ίσα ίσα κατάφερα να το διακρίνω.
<δίκιο έχεις! φύγαμε> του είπα και τον τράβηξα απο το χέρι.
τότε εκείνος έκπληκτος με κοίταξε και με ρώτησε:
<φύγαμε? εγώ για ποιο λόγο να έρθω?!>
<ωωωω....δεν πιστεύω να νόμισες πως θα σε άφηνα μόνο σου...ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να σου τύχει. δεν ακούω κουβέντα.> του είπα και τον τράβηξα μέσα στην είσοδο χωρίς να τον αφήσω καν να πει κουβέντα.

έτσι μπήκαμε μέσα σε μία υγρή και σκοτεινή σπηλιά. άρπαξα έναν παλιό δαυλό που υπήρχε στο τοίχωμα της σπηλιάς και τον άναψα με κάτι σπύρτα που είχα στην τσάντα μου.καθώς περπατούσαμε όλο και πιο βαθιά στην σπηλιά μου έρχονταν αναμνήσεις στο μυαλό...αναμνήσεις απο πολύ καιρό πριν...όταν ήμουν ακόμα στην πόλη μου την σελλ ταουν...ο γέρος που τότε με είχε σώσει κατουκούσε σε μια σπηλιά και που εν τέλει τον είχα βρει νεκρό απο τους άντρες του μοργκαν και του αρλονκγ...τους οποίους κυνηγούσα να σκοτώσω εκείνη την εποχή...ένιωσα μία παράξενη νοσταλγία για την πατρίδα μου και τον γιάχικο....τελικά αποφάσισα να αποβάλλω ατό το συναίσθημα απο μέσα μου και να μιλήσω στον αντιπαθητικό γέρο που βρισκόταν απο πίσω μου.
<λες να τους συναντήσουμε σύντομα?>τον ρώτησα και αυτός έβγαλε έναν ήχο σαν να έκανε <χα!> απο τα πνευμόνια του.
<μην ανησυχείς. θα τους βρούμε εκεί που πρέπει. εκτός και αν έχουν πάρει τον λάθος δρόμο.>απάντησε και εγώ σάστισα με αυτό που είπε!
<λαθος δρόμο?! ποιον λάθος δρόμο?!!> τον ρώτησα έκπληκτη.
<υπάρχουνε δύο δρόμοι που μπορεί κάποιος να ακολουθήσει. και οι δύο οδηγούν στο σωστό μέρος. μόνο που ο ένας είναι γεμάτος παγίδες..μου απάντησε ήρεμα εκείνος και εγώ ένιωσα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι.
<τι?!! και γιατί δεν τους προειδοποίησες?!>του απάντησα εκνευρισμένη
<γιατί ούτε και εγώ ξέρω ποιος είναι ο σωστός...ούτως ή άλλως θα το έβρισκαν μόνοι τους. απλά ελπίζω οι επιλογές σου να είναι σωστές. πρέπει να πάμε στο σωστό μέρος το συντομότερο.>απάντησε με τόση ηρεμία που δεν άντεξα. τράβηξα το κατάνα και πριν το καταλάβει γύρισα προς αυτόν και τον σημάδεψα στον λαιμό.
<έτσι και πάθουν το παραμικρό....θα σου πάρω το κεφάλι!!και ποιο είναι αυτό το σωστό μέρος που όλη την ώρα μου τσαμπουνάς?!>του είπα εγώ. εκείνος φάνηκε φοβισμένος.
<σσσσ δεν πρέπει να σε ακούσουν οι δράκοι..αυτό το μέρος είναι εκεί που χορεύουν οι δράκοι. έχω ακούσει πως είναι ένα μέρος γεμάτο πολύτιμους λίθους και κρυστάλλους. αλλά κανείς δεν πρέπει να αγγίξει τίποτα διότι τότε τίποτα δεν τον σώζει απο την οργή των δράκων. είναι ο θησαυρός τους. ο θησαυρός του βασιλιά τους. του ανθρώπου που τους έσωσε...>είπε εκείνος και εγώ κατέβασα το κατάνα.
<χορός των δράκων? τι είναι αυτό?> τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια.
<η ιεροτελεστία που ακολουθούν πριν βγούνε έξω...>απάντησε εκείνος. τότε εγώ γύρισα μπροστά και πάλι. αφού προχωρήσαμε λίγο ακόμα μπροστά μας φάνηκαν δύο μονοπάτια τα οποία θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε. έπρεπε να επιλέξουμε όμως...για αυτό λογικά θα μιλούσε ο γέρος...

Όταν πέρασα τη πύλη, βρέθηκα στο σκοτάδι. Δεν μπορούσα να δω καθαρά.
-Μάγια!!! Μάγια!!! Είσαι εντάξει;;
Εκείνη τη στιγμή ενα χέρι με έπιασε.
-Εδώ είμαι. Μια χαρά είμαι. Μπορείς να καταλάβεις που βρισκόμαστε;
-Αν κρίνω απο τον περιορισμένο αέρα και την υγρασία που υπάρχει σε αυτόν, μάλλον είμαστε σε μια σπηλιά.
-Πρεπει να βρούμε κανα δαυλό, για να μπορούμε να βλέπουμε.
Πήγαμε ο καθένας σε μια πλευρά και αρχίσαμε να ψάχνουμε.
-Βρήκα.....,μου φωναξε η Μαγια.
Μόλις τον ανάψαμε είδαμε έναν μακρύ διάδρομο.
-Τι κάνουμε;
-Τι να κανουμε; Θα προχωρησουμε φυσικά;
-Και η Sakura;
-Ποιος νοιάζεται για αυτήν;;;
Η Μαγια μου έριξε ενα αγριο βλέμμα.
-Μην ανησυχείς....Θα είναι μια χαρά. Όλο και κατι θα σκεφτεί, της ειπα χαμογελοντας και ξεκινησαμε.

Αφού πήρα τον δαυλό αρχίσαμε να προχωράμε στο διάδρομο προς το εσωτερικό της σπηλιάς. Αφού περπατησαμε λίγη ώρα βρεθήκαμε σε δυο μονοπάτια.
-Τωρα τι κάνουμε; ......Αλεξάντερ;;;; Αλεξάντερ;;; ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ!!!!!!
-Εεεε...;;;;;;Ελα ρε; τι εγινε;
-Τι να γινει; Μια ώρα σου μιλαω και εσυ ταξιδευεις. Τι σκεφτόσουν;
-Θυμάσαι τη πρώτη φορα που συναντηθήκαμε;
-Εννοείς σε εκείνη τη καταπακτή;
-Όχι, όχι. Η πρωτη φορά ήταν στη βιβλιοθήκη.
-Τώρα που το λες...Ναι, ναι. Έχεις δίκιο. Και λοιπόν;
-Ε να...είχα διαβάσει τότε σε ένα βιβλίο το οποίο έλεγε πως κάποτε οι άνθρωποι κυνηγούσαν τους δράκους. Μαλιστα είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο παραλίγο να εξαλειφθούν. Ένας άνθρωπος όμως τους έσωσε.
-Πως τους έσωσε;
-Βρήκε ένα μέρος στο οποίο δεν θα μπορούσαν ποτέ οι άνθρωποι να το βρουν και έτσι οι δράκοι θα μπορούσαν ελεύθερα και χωρίς κανένα κίνδυνο να γεννήσουν τα αυγά τους. Επειδή όμως υπήρχε ο κίνδυνος να βρεθεί καποτε η εισοδος αυτου εδω του μέρους, αποφάσισε να βάλει κάποιες δοκιμασιες.
-Δοκιμασίες;
-Ακριβώς. Και μόνο οι αξιοι μπορουν να περάσουν.
-Οι άξιοι;
-Αυτοί οι οποιοι θα σέβονταν τους δράκους και δεν θα τους έκαναν κακό. Βέβαια δεν περίμενα ποτέ οτι θα υπήρχε και ένα δευτερο μονοπατι. Απο οτι ξέρω οι δοκιμασιες είναι τρεις. Και όχι τεσσερις.
-Τρεις;;; Ποιες;
-Η πρώτη ονομάζεται Μετάνοια. Η δευτερη Αποδοχή και η τρίτη Πίστη.

-Και τωρα τι κάνουμε; Ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε;
Βγάζω ένα κερμα απο τη τσέπη μου.
-Κορώνα αριστερα, γράμματα δεξιά.
-Συγχαρητήρια!!!! Πολυ καλή λύση βρήκες.
-Σκεφτηκες καμια αλλη;
-Οχι.
-Τοτε θα το κάνουμε ετσι.
Πεταξα το νομισμα στον αερα.
-Κορωνα. Αρα πάμε αριστερά.
-Ας ελπίσουμε οτι δεν εχουμε καποιο πρόβλημα.
Πηγαμε λοιπον απο το αριστερο μονοπάτι. Προχωρούσαμε για αρκετή ωρα. Σε καποια στιγμή βρεθήκαμε σε μια άλλη σπηλια. Καθως προχωρούσαμε, είδαμε κάτι νεκροκεφαλες και κατι ακέφαλα πτώματα στα οποια τους είχαν μείνει μόνο τα κόκκαλα.
-Μαγια!! Περιμενε.
-Τι συμβαίνει;
-Εδω αρχίζουν οι δοκιμασίες.
-Εισαι σίγουρος;
-Δε βλέπεις τα πτώματα;
-Δικιο εχεις. Τι κανουμε;
-Δωσε μου τη ζώνη σου.
-Τι να τη κάνεις;
-Δωστη μου. τη χρειάζομαι.
Εβγαλε τη ζώνη της και μου την έδωσε. Μόλις τη πήρα την "έσπασα" βγάζοντας την αγκράφα. Μετά της έδωσα το καπέλο και τη καμπαρντίνα μου.
-Περίμενε εδώ.
-Εσυ που θα πας;
-Να περασω τη δοκιμασία. Που αλλου;
-Μα ειναι επικίνδυνο.
-Ναι αλλα πρέπει να τις περάσουμε. Εσύ μείνε εδώ και περίμενε να σε φωνάξω.
-Εντάξει. Προσεχε.
-Θα προσεχω μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε μια χαρά.
Το ελπίζω.....

Προχώρησα λίγο πιο μέσα στη σπηλιά. Είχα αρχίσει να φοβαμαι λίγο. Ήταν λογικό αλλωστε. Ποιος ξερει τι στο διάολο είχε βαλει εκεινος ο αχρηστος εδω πέρα.
-Όπως και να εχει η πρωτη δοκιμασία ειναι η μετάνοια.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα απαλό αερακι, σαν κάτι να ερχόταν προς το μέρος μου.
-Ο μετανοημένος άνθρωπος πάντα προσκυνα απέναντι στο θεο, είπα και αμέσως έσκυψα. Κατι ένιωσα να περνάει απο πάνω μου. Την ίδια στιγμή το έδαφος είχε αρχίσει να τρέμει ελαφρά. Αμέσως πήδηξα κανοντας μια τουμπά. Είδα μια λεπίδα να βγαίνει απο το πάτωμα. Καθως σηκώθηκα είδα στα δεξιά μου κατι γραμμές, σαν μηχανισμός ήταν. Αμέσως πήγα και κάρφωσα την αγκράφα εκει πέρα και ο μηχανισμός κόλλησε. Τότε βγήκαν οι δυο λεπίδες, που ήταν σαν τροχοί. Η μια απο τον τοίχο και η αλλη απο το πάτωμα.
-Φιου.....παρα τρίχα. Τι μπορει να σκεφτεί κάποιος..... Τελοςπάντων. Τωρα πρέπει να συνεχίσουμε.
Φώναξα τη Μαγια και μπήκε και αυτή στη σπηλια. Ηταν διστακτική καθώς προχωρούσε.
-Μην ανησυχείς. Η πρωτη τελείωσε. Τώρα πρεπει να πάμε στη δεύτερη.
Αμέσως συνεχίσαμε να προχωραμε. Τότε βρεθήκαμε σε έναν μεγαλύτερο διάδρομο ο οποιος είχε ένα πάτωμα με γράμματα. Πήγα και πατησα με το ένα πόδι καποια απο αυτά. Αμέσως διαλύθηκαν και αποκάλυψαν ένα τεράστιο κενό.
-Να φανταστώ αυτή είναι η δεύτερη δοκιμασία.
-Ακριβώς.
-Και πως θα περάσουμε;
-Η δευτερη δοκιμασια ονομαζεται αποδοχή. Που σημαινει οτι για να περάσεις πρέπει να αποδεχτεις.
-Να αποδεχτείς τι πράγμα;
-Την ισότητα αν όχι την ανωτερότητα ακόμα των δράκων.
-Και πως θα γίνει αυτό;
-Ο "θεός" των δράκων ήταν ο πρωτος και ο αρχαιότερος όλων. Οπότε φαντάζομαι, πως πατωντας πάνω στα γραμματα του ονόματος του, θα περασουμε ασφαλείς απέναντι.
-Και πως ήταν το όνομα του;
-Ερέχθιον. Οπότε τώρα το μόνο που μένει είναι να δούμε αν έχω δίκιο.
Πήγα και πάτησα πάνω στο Ε. Δεν έσπασε. Αρα, μαλλον ειχα δικιο. Συνεχισα και στα υπόλοιπα γράμματα. Ρ.....Ε....Χ...Θ...Ι....Ο....Ν. Αμέσως πάτησα στο απέναντι(ασφαλές)πάτωμα.
-Σειρά σου, είπα στη Μαγια και αμέσως ξεκίνησε. Το πέρασε και αυτή χωρίς κανένα πρόβλημα.
-Τώρα, εμεινε μόνο μια....

Αφου τελειώσαμε και τη δευτερη δοκιμασία συνεχίσαμε προσπαθώντας να σκεφτούμε τι μας περίμενε στη τρίτη και τελευταία δοκιμασια. Σε κάποια φάση, είδα οτι ο διάδρομος είχε αρχίσει να στενεύει, βγάζοντας σε ένα μικρό άνοιγμα. Μπήκαμε εκει πέρα προχωρόντας όσο πιο αργά γινόταν. Οταν βγήκαμε βρεθήκαμε σε ένα υπερβολικά στενο μονοπάτι που με το ζόρι χωρούσαμε και οι δυο. Απέναντι μας είδαμε μια είσοδο λογικά σε μια αλλη σπηλιά. Και στο ενδιάμεσο αυτων, το κενό. Εμοιαζε με φαραγγι. Γεφυρα δεν υπήρχε πουθενα. Και ουτε μπορούσαμε να πηδήξουμε απέναντι γιατί ήταν πολύ μακρυα. Και κοντά να ήταν πάλι δεν θα μπορούσαμε γιατί δεν είχαμε χωρο να πάρουμε φόρα. Το μόνο που υπήρχε ήταν ένα αγαλμα δράκου στα δεξια μου.
-Τι κάνουμε τώρα; Πως θα περάσουμε απέναντι;
-Μαγια....αυτή είναι η τρίτη δοκιμασία. Εεε.....
-Τι συμβαίνει;
-Αν δεν πάει έτσι οπως το εχω υπολογίσει γυρνα πίσω, και βγες έξω. Βγες απο τη πύλη που ήρθαμε.
-Δεν σε καταλαβαίνω.
-Η τρίτη δοκιμασία είναι η πίστη.
-Ναι. Και;
-Αυτός ο οποίος μετανόησε απέναντι στους δράκους και τους αποδέχτηκε σαν θεούς, τώρα θα πρέπει να αποδείξει τη πίστη του αφήνοντας τη ζωή του στα χέρια τους.
-Δηλαδή;
-Ενας θεός μπορεί να κάνει τα πάντα.
Πήγα μπροστά απο το άγαλμα.
-Ακόμα και αν πέσεις στο κενό, εκείνος θα σε προστατέψει.
Σήκωσα το πόδι μου και άρχισα να το φέρνω μπροστα.
-ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ!!!!! Τι πας να κάνεις;;;;;!!!!
Και επεσα μπροστά προς το κενό.
-Δεν μπορεί.....πως γίνεται αυτό.....πως γίνεται να.....αιωρείσαι;;;;;!!!!
-Χαχαχα....πολύ απλα. Δεν γίνεται.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Τα βλεπεις εκεινα τα χαλίκια στα πόδια σου; Παρε μια χούφτα και ριξτα προς το μερος μου.
Μόλις τα έριξε στο κενο που ήμουν, σχηματίστηκε ενα μονοπάτι.
-Απιστευτό!!!! Ενα αόρατό μονοπάτι!!!!
-Λοιπόν....δεν πρέπει να χασομεράμε....Πρεπει να πάμε απέναντι...
-Εχεις δίκιο, ειπε η Μαγια και ήρθε και αυτή στο μονοπάτι.
Προχωρούσαμε αργά και σταθερα, ωσπου φτάσαμε απέναντι. Μπήκαμε στη νέα σπηλιά η οποία ουσιαστικά ήταν ένα δωμάτιο. Υπήρχαν διάφορες τοιχογραφίες και στη μέση ένα τεράστιο αγαλμα ενός δράκου
-Τι είναι αυτό πάλι;;;; Περάσαμε ολα αυτά για να βρεθούμε σε αδιέξοδο;;;;;

κοντοσταθήκαμε για λίγο σκεπτόμενοι ποιο μονοπάτι θα ακολουθούσαμε...ο γέρος με κοίταζε με ένα πολύ περίεργο βλέμμα το οποίο δεν μπορούσα να ερμηνεύσω ήταν σαν παράλληλα να ήθελε να πάρω το λάθος μονοπάτι και να χαθώ μέσα εκεί αλλά και να διαλέξω το σωστό ώστε να σωθεί το τομάρι του. ένιωθα πολύ μπερδεμένη μην ξέροντας απο την μια τι να διαλέξω και απο την άλλη επειδή ανησυχούσα για την κατάληξη της μαγιας και του αλεξάντερ. έκλεισα τα μάτια μου και ανέπνευσα βαθιά..με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσα να επικαλεστώ το ένστικτό μου αλλά και παράλληλα την τύχη μου...έτσι λοιπόν με κλειστά τα μάτια έκανα 3 στροφές γύρω απο τον εαυτό μου με το χέρι τεντωμένο. θα διάλεγα την είσοδο που θαήταν πιο κοντά στο σημείο που είχα τεντώσει το χέρι μου. άνοιξα απότομα τα μάτια και είδα την είσοδο που είχα διαλέξει. το χέρι μου βρισκόταν ακριβώς μπροστά απο την δεξιά είσοδο. γύρισα το κεφάλι μου προς τον γέρο και του χαμογέλασα στραβά.
<από εδώ θα πάμε.> του είπα και εκείνος φάνηκε να μην ήταν σύγουρος
<είσαι σίγουρη για αυτό κοριτσάκι?>απάντησε διστακτικα.
<ναι είμαι!>απάντησα δυνατά και αρχίσαμε να προχωράμε προς τα μέσα.

προχωρούσα αγχωμένη μέσα στο στενό και πολύ τούνελ..κάποια στιγμή μάλιστα ένα σμήνος απο νυχτερίδες μας προσπέρασε κάνοντας τον γέρο να τρομάξει...εγώ απο την άλλη απαθέστατη ως συνήθως συνέχισα να προχωρώ.
είχε περάσει κάμποση ώρα και δεν είχε εμφανιστεί κάτι που θα μπορούσα να το εκλάβω ως σημάδι του μονοπατιού με τις παγίδες. φυσικά το σχόλιο του ενοχλητικού γέρου δεν άργησε καθόλου να έρθει...
<ίσως τελικά η επιλογή σου να ήταν η σωστή..οφείλω να ομολογήσω πως χαίρομαι για αυτό κοριτσάκι..>είπε εκείνος. μου φάνηκε πως τα έλεγε με μεγάλη πικρία και πως δεν ήθελε στην πραγματικότητα να το αναφέρει..αλλά τουλάχιστο έκανε τον κόπο.
<εμμ ναι μάλλον χεχε.>του απάντησα εγώ λακωνικά.
απο μακριά είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται φως..και μπορούσα να διακρίνω εναν δράκο ελαφρός φωτισμένο!!καθόταν ακίνητος και ήταν τεράστιος!!! εγώ είχα σαστίσει!!
<είχα δίκιο τελικά..εδώ είμαστε.>είπε ο γέρος με ένα χαμόγελο.
εγώ τον κοίταξα όλο απορία.
<ε? τι εννοείς?>του απάντησα.
<το πέρασμα ήταν καθαρό..και αυτός ο μισοφωτισμένος δράκος που βλέπεις δεν είναι αληθινός είναι το πέτρινο άγαλμα που βρίσκεται στο κεντρικό δωμάτιο απλά σου φάνηκε έτσι εξ αιτίας του ελαφρού φωτισμού. ο οποίος μάλιστα δεν θα έπρεπε να υπάρχει...αυτο σημαίνει πως κάποιος είναι εκεί...μάλλον τελικά οι φίλοι σου τα κατάφεραν! > απάντησε ξανά εκείνος και εγώ ένιωσα για πρώτη φορά χαρά απο τα λόγια αυτού του γέρου

χαρούμενη εγώ έτρεξα με όλη μου την δύναμη προς το φως τραβολογώντας και τον γέρο απο το χέρι καθώς δεν μπορούσα να τον αφήσω πίσω. όσο και αν έσκουζε εκείνος δεν με ενδιέφερε μια εγώ συνέχισα μέχρι που βγήκα σε ένα δωμάτιο. τότε είδα την μάγια και τον αλεξάντερ να κάθονται κουρασμένοι. έτρεξα και κάθισα δίπλα τους πέρνοντας τους αγκαλιά.
με κοίταξαν και οι δύο σαστισμένοι
<σάκουρα!!!! τι κάνεις εδώ?!>με ρώτησε η μάγια έκπληκτη
<χααχ πιστεύατε πως θα σας άφηνα μόνους σας να φάτε το κεφάλι σας? ε? αχαχααχ>απάντησα εγώ. την αγκαλιά μου όμως απέκλεισε ο αλεξάντερ..
<σταμάτα!!!! σταμάτα να χαίρεσαι!!!αποτύχαμε!!!!>μου φώναξε αφήνοντάς με έκπληκτη
<μα...για τι πράγμα μιλάς!?> τον ρώτησα.
<σακουρα αποτύχαμε! προφανώς όλα ήταν μια μπαρούφα!! γιατι το λεω αυτό? γιατι ψάξαμε τα πάντα εδώ και δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο αυτές η τοιχογραφία και αυτό το ηλίθιο πέτρινο άγαλμα!!!>είπε και πάλι εκείνος. τότε εγώ κοίταξα γύρω μου πράγμα που πριν δεν το είχα κάνει απο την χαρά μου που τους έβλεπα σώους.

εξέτασα το περιβάλλον γύρω μου.βρισκόμασταν σε ένα κυκλικό δωμάτιο γεμάτο τοιχογραφίες με ανθρώπους και δράκους. στην μέση του δωματίου υπήρχε ένα τεράστιο πέτρινο άγαλμα δράκου.
ήταν πανύψηλο και έμοιαζε σαν αληθινός...στο αριστερό του μάτι υπήρχε ένα τεράστιο κόκκινο ρουμπίνι που προσέδιδε μια ζεστασιά στην κρύα πέτρα. όλως περιέργος δεν υπήρχε στο δεξί τίποτα παρά μόνο μια τρύπα σαν κάποιος να είχε κλέψει τον πολύτιμο θησαυρό.
αν έκρινα σωστά οι τοιχογραφίες απεικόνιζαν την στιγμή που οι δράκοι άρχισαν να έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους μέχρι και το σημείο που εκδιώχθηκαν κυνηγήθηκαν και δολοφονήθηκαν απο αυτούς.
<είδες? δεν υπάρχει τίποτα....>η φωνή του αλεξάντερ ακούστηκε ξανά απογοητευμένη.
<όχι!!! κατι θα υπαρχει!! δεν είναι δυνατόν!!!>απάντησα εγώ. δεν ήθελα να το πιστέψω.κοίταξα στα μάτια τον γέρο που ήθελα να σκοτώσω παρακαλώντας τον να μου δώσει ένα στοιχείο.εκείνος φαινόταν σκεπτικός.έβαλε το χέρι του μέσα στους πολλαπλούς μανδύες και τράβηξε προς τα έξω ένα μενταγιόν που φορούσε στον λαιμο.
το μενταγιόν έμοιαζε με μια φυλακή γεμάτη σκαλιστά μοτίβα πάνω στον χρυσό που μέσα τους έκρυβαν ένα τεράστιο κατακκόκινο ρουμπίνι!

εγώ είχα μείνει άναυδη στην θέα του!! πλησίασα τον γέρο και τον κοίταξα περιμένοντας μια εξήγηση.
<δεν ξέρω...αυτό το μενταγιόν είναι οικογενειακό κειμήλιο και περνούσε πάντα στους φύλακες... παρατήρησα πως λείπει το ένα μάτι οπότε σκέφτηκα πως ίσως αυτό το μενταγιόν που είμαστε καταδικασμένοι να το φοράμε πάντα, μήπως είναι το κλειδί για κάτι..>είπε ο γέρος.
πρώτη φορά που φάνηκε να θέλει να μας βοηθήσει...εγώ τον πλησίασα και του έγνεψα α μου δώσει το μενταγιόν. εκείνος έβγαλε την μεγάλη χρυσή αλυσίδα απο τον λαιμό του και μου έδωσε το πολύτιμο χρυσό κλουβί. το πήρα στα χέρια μου και το εξέτασα.. απο κοντά ήταν ακόμα πιο όμορφο. στο πλάι του υπήρχε κάτι σαν μικρός σύρτης τον οποίο τράβηξα και τότε το κλουβί άνοιξε!!! άνοιξα διστακτικά το πορτάκι και πήρα στο χέρι μου το κατεργασμένο ρουμπίνι!! τότε μου ήρθε η ιδέα. διαμέλισα το σώμα μου απο τους αστραγάλους και ανασηκώθηκα στον αέρα μέχρι που έφτασα στο ύψος του προσώπου του δράκου,... η λεπτομέρεια του αγάλματος ήταν αξιοθαύμαστη!! πλησίασα δειλά και τοποθέτησα το ρουμπίνι στην κενή θέση...όλοι κοιτούσαν με αγωνία όπως και εγώ. παρακαλούσαμε να συμβεί κάτι,..κάτι που θα μας έδινε ένα στοιχείο.

εγώ ξαναγύρισα στα πόδια μου και κοίταξα ελπίζοντας να δώ κάτι. τότε ξαφνικά το έδαφος άρχισε να σείεται και το άγαλμα να μετακινείται εμφανίζοντας μια σκάλα απο κάτω του όπως ακριβώς και το άγαλμα δράκου στην βιβλιοθήκη!!! όλοι είχαμε μείνει έκπληκτοι και με ένα χαμόγελο στα χείλη και έτσι όλοι μαζί αρχίσαμε να προχωράμε προς τις σκάλες ελπίζοντΑς πως θα φτάναμε επιτέλους στον άγνωστο προορισμό μας.
<είδες???!!! απαισιόδοξε!!!! αμαν!!>την είπα στον αλεξάντερ και εκείνος κατέβασε κάτι μουτρα μέχρι το πάτωμα
<σκασε σακουρα!>είπε εκείνος τσαντισμένος
<νια νια ποιος είχε δίκιο τωρααααα χαχα>συνέχισα να τον πειράζω λες και ήμουν μικρό κοριτσάκι.
<κοφτο!!! αμαν !!!! με τσαντίζεις!!> είπε και πήγε να με σπρώξει αλλά εγώ διαμέλισα τα χέρια μου τα οποία τον κράτησαν
<σκάστε και οι δυο σας!!!μην αρχίζετε πάλι!!!>πετάχτηκε η μάγια και εμεις το βουλώσαμε και οι δύο κοιτάζοντας το πάτωμα.

η αλήθεια ήταν το οτι καθώς σταμάτησα να μιλάω το μυαλό μου γέμισε σκέψεις και άρχισα να συνδέω τα κομμάτια που βρίσκονταν μπροστά μου ολοφάνερα και εγώ δεν τα έβλεπα.. ο γέρος μας έδωσε το μενταγιόν του...το κλειδί που το φορούσε. φάνηκε πως δεν ήξερε ποια ήταν η χρησιμότητα του όμως το έδωσε σχεδόν αμέσως....εν τω μεταξύ στην αρχή δεν ήθελε με τίποτα να μπει μέσα στην σπηλιά...αν δεν είχε μπει τα παιδιά δεν τα είχαν καταφέρει σε καμία περίπτωση να περάσουν το δωμάτιο...τώρα υπήρχαν δύο εκδοχές.. α) ο γέρος μας δούλευε ψηλό γαζί και ήξερε πως χωρίς το μενταγιόν δεν θα πηγαίναμε πουθενά...και εδώ φαίνεται και το γιατί ήθελε να πάω και εγώ μαζί με τους άλλους...ή β) να μην ήξερε τίποτα και να το βρήκε όντως τυχαία πως ήταν το κλειδί αν και εγώ δεν πίστευα αυτη την εκδοχή. όμως αν υποθέσουμε ότι ο γέρος το ήξερε αυτό, για ποιο λόγο ήθελε να μας χώσει μέσα? για να βρουμε κάτι? και αφού ήξερε πως δεν θα ελευθερώναμε τους δράκους για ποιο λόγο μας έστειλε?
τέτοιου είδους σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου κ με έκαναν να ανησυχώ για το τι θα επακολουθούσε...

είχαμε διανύσει σχεδόν όλο τον διάδρομο στον οποίο μας είχαν οδηγήσει οι σκάλες και κατά περίεργο τρόπο στο τέλος του τούνελ υπήρχε μια σχισμή απο την οποία έμπαινε φως...το τούνελ προφανώς είχε φράξει απο κάποια κατολίσθηση καθώς ήταν χιλιάδων αιτών.
<και τώρα τι κάνουμε? ο δρόμος έχει φράξει και αν προσπαθήσουμε να τον ανοίξουμε ίσως πέσουν περισσότεροι βράχοι...μπορεί να χτυπήσει κάποιος.>είπε η μάγια λίγο ανήσυχα.
<πρέπει να τις βγάλουμε με προσοχή τότε.>είπε ο αλεξάντερ..
εγώ απο την άλλη σκεφτόμουν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε...τότε παρατήρησα το μεγάλο ξύλινο ραβδί το οποίο χρησιμοποιούσε ως μπαστούνι ο γέρος.
<ίσως υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να ξάνουμε. μπορούμε να ανοίξουμε ένα μέρος και να περάσουμε απο κάτω...και μάλιστα αυτό θα είναι ότι πρέπει για να στηρίξουμε οριζόντια τις πέτρες!>είπα και άρπαξα το μπαστούνι απο τον γέρο εκείνος πήγε να φέρει αντίρρηση αλλα εγώ τον πρόλαβα βάζοντάς το δάχτυλό μου μπροστά στο στόμα μου κάνοντάς τον να κάνει ησυχία.
με τον αλεξάντερ και την μάγια αρχίσαμε να μετακινούμε κάποιες απο τις πέτρες ώστε να καταφέρουμε να ανοίξουμε ένα μικρό και στενό πέρασμα κατω κάτω για να καταφέρουμε να περάσουμε..εγώ με το κατάνα έκοψα το μεγάλο ραβδί σε 3 ίσα κομμάτια και ο αλεξάντερ τα τοποθέτησε με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργηθεί ένα μικρό πορτάκι απο το οποίο χωρούσαμε ίσα ίσα να περάσουμε μπουσουλώντας.

έτσι λοιπόν ένας ένας περνούσε απο κάτω μέχρι που τέλος πέρασα και εγώ...αυτό που αντίκρισα με άφησε άναυδη!!!
μία απέραντη πράσινη κοιλάδα με μία καταγάλανη λίμνη και άπλετο φως!!! αναρωτιόμουν πως γινόταν να υπάρχει κάτι τέτοιο μέσα σε μία σπηλιά!!!!το 'ταβάνι' της σπηλιάς βρισκόταν σε τεράστιο ύψος, τόσο μεγάλο που δεν μπορούσα να υπολογίσω με το μάτι..κάπου εκει πάνω υπήρχε μία τρύπα απο την οποία έπεφτε νερό δημιουργώντας έναν πανέμορφο καταρράχτη που ζωγράφιζε ουράνια τόξα σε διάφορα σημεία καθώς δέσμες φωτός έπεφταν επάνω του μέχρι στο τέλος να καταλήξει στην λίμνη..το φως και αυτό προερχόταν απο το πανύψηλο ταβάνι απο το οποίο κρέμονταν και ρίζες δέντρων...ο χώρος ήταν τόσο τεράστιος που ακόμα και με όλο αυτό το φως το μάτι σου δε μπορούσε να ορίσει το τέλος του.
το πιο αξιοπερίεργο όμως ήταν ο τεράστιος αριθμός δράκων!!!δράκοι που πετούσαν ή κάθονταν και κοιμόνταν ή πίνανε νερό απο την λίμνη ή τσαλαβουτούσαν!!οι περισσότεροι ήταν μαύροι και καφέ εκτός απο έναν. αυτός ήταν ένας κατάλευκος δράκος και φαινόταν μεγάλος σε ηλικία αλλά πολύ αρχοντικός και αδάμαστος.

μόλις οι δράκοι αντιλήφθηκαν την παρουσία μας αναστατώθηκαν. ένιωθα τρόμο. φοβόμουν μήπως μου επιτήθονταν. παρατήρησα τη μαγια και τον αλεξαντερ όπου και στα δικά τους μάτια διαγράφονταν ο φόβος. ο γέρος απο την άλλη ήταν απαθής ίσως και λίγο ποιο έκπληκτος απ οτι περίμενα. εμείς παραμείναμε ακίνητοι μέχρι που ο άσπρος δράκος πήδηξε απο τον βράχο που καθότανε και μας πλησίασε . είχα παγώσει ολόκληρη ενώ παράλληλα είχα θαμπωθεί απο την ομορφιά του ζώου. ο δράκος άρχισε να στριφογυρίζει γύρω μας να μας μυρίζει. δεν ήξερα αν θα επιτήθονταν αλλά ήμουν αποφασισμένη να το ρισκάρω.
<δεν θα σας πειράξουμε! είμαστε εδώ για να σας ελευθερώσουμε!> φώναξα και άφησα κάτω το κατάνα και το φλέιλ προσπαθώντας να κάνω τον δράκο να μας εμπιστευτεί.. εκείνος σηκώθηκε στα δυο του πόδια άνοιξε τα φτερά του και έβγαλε την πιο βροντερή κραυγή που είχα ακούσει.
τότε ο γέρος βρήκε ευκαιρία και άρπαξε το κατάνα μου καρφώνοντας τον αλεξάντερ στην κοιλιά!!! μας αιφνιδίασε!! και όλο αυτό έγινε απο δική μου απερισκεψία!!!
<η δόξα και ο θησαυρός θα γίνουν δικά μου!!!> φώναξε και μας άφησε έκπληκτους. για ποιο θησαυρό μιλούσε?
κρατώντας το κατανα στο χέρι ο γέρος έτρεξε προς τον δράκο σημαδεύοντας τον στον λαιμό ενώ με το άλλο χέρι κρατούσε ένα μενταγιόν με ένα παράξενο σύμβολο επάνω. ο δράκος μόλις το είδε απομακρύνθηκε ουρλιάζοντας...

ξαφνικά ένιωσα κάτι στο πόδι μου, και έντρομη κοίταξα. τελικά ήταν ο αλεξάντερ ο οποίος είχε τραβήξει το στιλέτο που ειχα στην θήκη πανω στο μπούτι μου και βάζοντας όλες του τις δυνάμεις σηκώθηκε όρθιος και φώναξε:
<προδότη!!!!μας εκμεταλλεύτηκες και τώρα θα πληρώσεις!!!>είπε και πεταξε το στιλέτο πετυχαίνοντας τον γέρο στον λαιμό απο τον οποίο αμέσως άρχισε να τρέχει αίμα ενώ ο ίδιος μετά απο λίγα δευτερόλεπτα έπεσε νεκρός. τότε ο δράκος ούρλιαξε και με το μπροστινό του πόδι πέταξε τον νεκρο γέρο κάμποσα μέτρα μακριά. μετά μας πλησίασε. εγώ τρόμαξα πίστεψα οτι θα μας σκότωνε, αυτός όμως πλησίασε τον αλεξάντερ ο οποίος τώρα βρισκόταν στο πάτωμα στην αγκαλιά της μάγιας και έγλειψε την πληγή του! όλοι είχαμε μείνει άναυδοι! μετα, ο δράκος γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με τα καταγάλανα μάτια του.
<είμαστε εδώ για να σας ελευθερώσουμε...>του είπα με ήρεμη φωνή και τότε εκείνος εκραξε και ένας ακόμη δράκος πλησίασε. ο λευκός κάθισε ακριβώς δίπλα μου και μου κίνησε το κεφάλι με τέτοιο τρόπο σαν να ήθελε να ανέβω επάνω του. εγώ πραγματικά είχα μείνει! δεν το πίστευα όλο αυτό που συνέβαινε και πόσο μάλλον το οτι ο δράκος με είχε καταλάβει ενώ δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά την ανθρώπινη γλώσσα όπως υπέθετα..

<...τι...?θελεις να ανέβω?> είπα στον δράκο και εκείνος κίνησε με τον ίδιο τρόπο το κεφάλι του. τότε εγώ σήκωσα το φλειλ όπως και το κατάνα που είχε πέσει απο το γέρο τα τοποθέτησα στις θήκες τους και πλησίασα διστακτικά τον δράκο.τελικά είχα δίκιο ο δράκος με άφησε να ανέβω ενώ ο άλλος ο μαύρος δράκος που είχε έρθει επέτρεψε στην μάγια και στον βαριά πληγωμένο αλεξάτερ να ανέβουν στην ράχη του. και οι δύο δράκοι μεγαλοπρεπείς άνοιξαν τα φτερά τους και σηκώθηκαν στον αέρα πετόντας κυκλικα μέσα στην σπηλιά. σιγά σιγά όλοι οι δράκοι άρχισαν να ακολουθούν..αυτό ήταν!!! ο περίφημος χορός των δράκων!!! το πιο περίεργο όμως ήταν πως πετούσαν όλο και πιο ψηλά και αν θα το συνέχιζαν αυτό θα καταλήγαμε να συγκρουστούμε. και όμως οι δράκοι δεν άλλαζαν πορεία!!! ο λευκός απο πίσω ο μαύρος και πίσω όλοι οι άλλοι πετούσαν όλο και πιο ψηλά μέχρι που κατάλαβα τι ήθελαν! ήθελαν να βγουν απο επάνω!!μα πως θα τα κατάφερναν?ήταν αδύνατο!!!!
<δεν μπορείτε απο εδώ! είναι αδύνατον!!!!>φώναξα εγώ και τότε ο δράκος μου άλλαξε πορεία! άρχισε να πετάει πιο βαθιά στην σπηλιά μέχρι που έφτασε σε ένα σημείο που δεν υπήρχε το παραμικρό φως!!ήξερα πως οι υπόλοιποι δράκοι ακολουθούσαν όμως καθώς τους άκουγα... άκουγα που ανέπνεαν...ο δράκος τελικά σταμάτησε κάπου και κάθισε κάτω για να κατέβω. εγώ κατέβηκα αλλά καθώς δεν έβλεπα τίποτα άναψα ένα σπίρτο (πάντα είχα στην τσάντα μου για τα τσιγάρα)..τότε κατάλαβα πως με είχε αφήσει μπροστά απο έα βάθρο στο οποίο υπήρχε ένας μεγάλος μπλε κρίσταλλος..