χορεύοντας με τους δράκους : το νεο μέλος του πληρώματος και το απρόσμενο φινάλε.[ΤΕΛΟΣ]

ο αλεξαντερ μου την είχε σπάσει πολύ με αυτα που έλεγε έκανε λες και ήμουν κάνα μικρο φοβητσιάρικο κοριτσάκι.πραγματικά μόλις τελείωνα με αυτά τα ράμματα θα τον σκότωνα.
περάσαμε με τον γιατρό μέσα στο ιατρείο.ήταν ένας μεσήληξ με άσπρα μαλλιά και ένα μουστάκι στριφτό προς τα επάνω ακόμη φορούσε μια ρόμπα στην οποία κυριολεκτικά κολυμπούσε μέσα της..
<κάθισε στο κρεβάτι και άσε με να δω τα τραύματα σου..>μου είπε με φιλικό τόνο ο γιατρός εγώ έβγαλα την καμπαρτίνα μου και κάθισα στο κρεβάτι δείχνοντας του τα τραύματα μου...η αλήθεια ήταν πως και εγώ δεν τα είχα δει...ήταν δύο τεράστια κοψίματα βασικά στο αριστερό χέρι κάπου περίπου σταματούσε το κόψιμο και μετά συνέχιζε..λογικά ήταν επειδή ήταν το άλλο μου χέρι απο πάνω...τα δύο κοψίματα ήταν κατά μήκους της μπροστινής πλευράς των πήχεων μου. ήταν πολύ βαθιά..πάνω πάνω η σάρκα έμοιαζε να ξεχείλιζε . τριγύρω υπήρχε ξεραμένο αίμα αλλά και φρέσκο καθώς αιμορραγούσα ακόμα...πονούσα αφάνταστα...και ζαλιζόμουν..λογικά εξαιτίας της απώλειας αίματος... μου φαινόταν περίεργο..είχα να κοπώ απο τοτε που είχα φάει το φρούτο...αλλά αυτή την φορά δεν μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά...αν χρησιμοποιούσα το φρούτο μου απλά η λεπίδα θα με διαμέλιζε και θα χτύπαγε την μάγια , πράγμα που δεν ήθελα...

ο γιατρός κοίταξε τα τραύματα έκπληκτος...
<θεέ μου!!! πώς έπαθες κάτι τέτοιο!!????είσαι τυχερή που δεν σου κόπηκαν τα χέρια..>είπε και άρχισε να μου πιάνει τα χέρια με τέτοιο τρόπο ώστε να δει αν έχει σπάσει κανένα κόκαλο..
<εμμ...είχα ενα ατύχημα...χεεχ>του απάντησα εγω.
<εδω πονάς?>με ρώτησε πιέζοντας που το χέρι.
<αχ...ναι..όχι...δηλαδή πονάει η πληγή αλλά το κόκαλο δεν έχει σπάσει...>του είπα εγώ και με κοίταξε με ένα βλέμμα έτοιμος να με σκοτώσει.
<χμμ...ενταξει...ας προχωρήσουμε τότε...>είπε και πήγε και έφερε ένα τραπεζάκι με ρόδες...αφού φόρεσε τα πλαστικά του γάντια άρχισε να μου απολυμαίνει και να μου καθαρίζει την πληγή στο ένα χέρι...με έτσουξε λίγο αλλά όχι τόσο ώστε να πω πως πονούσα...
μετά πέρασε μια πετονιά σε μια βελόνα και άρχισε να μου κάνει τα ράμματα.
<πονάς?>με ρώτησε χαμογελαστά..
<όχι, κάντε όσο πιο γρήγορα μπορείτε...>απάντησα εγώ αδιάφορα..
αυτός με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο κακία..δεν μπορούσα να το εξηγήσω..

το πιο περίεργο ήταν πως συνέχιζε να με κοιτάει και να με κοιτάει μέχρι που έραψε το ένα χέρι μου..
<χεχ λοιπον..το άλλο τώρα..>του είπα εγώ και του χαμογέλασα αυτός παρέμεινε ανέκφραστος. με κοίταξε και πάλι, πήρε ένα βαμβάκι και άρχισε να καθαρίζει την πληγή στο άλλο χέρι...
<ναι>απάντησε κοφτά και άρχισε να ράβει και πάλι....
κάποια στιγμή πέρασε την βελώνα και την άφησε εκεί...με κοίταξε και με έπιασε απο τον λαιμό.
<ξέρω ποια είσαι. είσαι μια δολοφόνος. δεν θέλω να σε βοηθήσω αλλά πρέπει μνα το κάνω επειδή είμαι γιατρός.εσείς οι πειρατές δεν υπολογίζετε τίποτα!!!>είπε και με άφησε καθώς σηκώθηκε όρθιος.
<αν θέλετε τελειώστε με ...και έτσι θα φύγουμε μια ώρα αρχύτερα...βασικά τώρα που το σκέφτομαι αφήστε με έτσι..θα με τελειώσω εγώ.. πηγαίνετε σας παρακαλώ όμως να δείτε την μάγια....περάσαμε άσχημη μέρα..>του είπα ήρεμα εγώ..δεν είχα εκνευριστεί μαζί του...είχε δίκιο.
<κάτσε κάτω.>μου είπε και συνέχισε να με ράβει...αφού τελικά τελείωσε τα ράμματα μου τα κάλυψε με επιδέσμους και μου είπε κάθε μέρα να αλλάζω τους επιδέσμους και να καθαρίζω τα τραύματα...
αφού τον ευχαρίστησα έβαλα τη καμπαρτίνα μου και βγήκα έξω..

H ανησυχία της Μαγια ήταν εμφανής. Δεν είχε καθήσει καθόλου. Συνέχεια πήγαίνε πάνω-κατω. Μετά απο λίγη ώρα, άνοιξε η πόρτα και νγήκε η Sakura.
-Τι έγινε; Είσαι καλά; Τι σου είπε ο γιατρός;
-Μια χαρά είμαι, μην ανησυχεις. Θα κρατήσω λίγο καιρό τους επιδέσμους και μετά θα είναι όλα μια χαρά.
-Φτου!!! Και είχα μια ελπίδα.....
Με αγριοκοίταξε.
-Με εσένα θα τα πούμε αργότερα..... Μάγια, πήγαινε να σε εξετάσει ο γιατρός.
-Μα δεν έχω κάτι. Αλλωστε αν είχα τραυματιστεί πουθενά τόση ώρα θα φαινόταν σωστά;
-Δεν έχει σημασία. Εσυ για καλό και κακό πήγαινε να σε εξετάσει.
-Εντάξει. Θα πάω

Όταν μπήκε η Μαγια μέσα και έκλεισε η πόρτα, η Sakura ήρθε απειλητικά προς το μέρος μου.
-Μη μου πεις οτι θες να πλακωθούμε;;;
-Είσαι τυχερός που είμαστε σε γιατρείο. Αλλιώς....
-Αλλιώς θα με σκότωνες. ξερω, ξέρω....
-Με ειρωνεύεσαι ρε;;;;!!!
-Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί όλη αυτή η εχθρική σου σταση απέναντί μου;
-Μου σπας τα νεύρα. Εσυ, η συμπεριφορά σου, ο τρόπος που μιλάς...τα πάντα πάνω σου με νευριάζουν.
-Ο λόγος που συμπεριφέρομαι έτσι είναι γιατί όσο καιρό είμαστε μαζί, προσπαθώ να σπάσει ο πάγος που εχεις δημιουργήσει μεταξύ μας. Αλλα αυτό δεν είναι πάγος...παγόβουνο είναι!!!
-Δηλαδή τί; Θες να με κάνεις να σε συμπαθήσω, να γίνουμε φίλοι και να ταξιδεύουμε σε νέες περιπέτειες;;;
-Χαχαχα....οχι βέβαια. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει.
-Συμφωνώ. Μπορείς όμως να μου πεις γιατι;
-Γιατί Sakura, είτε σου αρέσει είτε όχι, εμείς οι δύο μοιάζουμε σε αρκετά πράγματα. Έχουμε περάσει και οι δύο δύσκολες καταστάσεις, έχουμε παρόμοιο χαρακτήρα και όπως καταλαβαίνεις εδώ είναι το πρόβλημα.
-Δηλαδή;
-Είναι θέμα...χημείας. Δεν έχεις ακούσει που λένε οτι τα ετερόνυμα έλκονται; Αυτό τι σημαίνει; Οτι τα ομόνυμα...απωθούνται. Αρα εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να συνυπάρξουμε.
-Συμφωνώ απόλυτα.
-Αλλα αυτό δεν αναιρεί το γεγονός, οτι μου αρέσεις σαν άνθρωπος. Και για αυτό το λόγο προσπαθώ να σε πλησιάσω. Γιατί μου αρέσει η παρέα σου. Εχεις πολύ πλάκα. Το πως αντιδράς, το οτι θες να σκοτώνεις τους πάντες.....Ειλικρινά σου μιλάω, όσο καιρό ταξιδεύω στη θάλασσα, πρώτη φορά διασκεδάζω τόσο.

αυτά που μου είπε ο αλεξάντερ δεν μου είχαν περάσει απο το μυαλό..είχε δίκιο...
<μμμ ναι...κοίτα μου φαίνεται πως έχεις δίκιο...αλλά θα σου πω κάτι παρόλο που με εκνευρίζεις και ώρες ώρες μου έρχεται να σε δείρω σε συμπαθώ...πιστεύω πως θα μπορούσα να κάνω πολύ καλή παρέα μαζί σου...!! γενικα...θέλω να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που έκανες μέχρι τώρα για μένα.. . του είπα εγώ και έκανα μια κίνηση που τον ξάφνιασε. τον αγκάλιασα. ένιωσα την αναπνοή του να κόβεται...
<πραγματικά λίγα άτομα μου έχουν φερθεί όπως εσύ...σε ευχαριστώ πραγματικά...το εκτιμώ...και η αλήθεια ειναι πως σε συμπαθώ...πολύ!!>συνέχισα εγώ
<χαχ...ουαου...>τον άκουσα να λέει αμήχανα καθώς περνούσε το χέρι του πίσω απο την μέση μου..
<τι εγινε? η σκληρή σάκουρα λέει ευχαριστώ?ενδιαφέρον...χαχα!>είπε εκείνος προσπαθώντας να γλυτώσει απο την αμηχανία που ένιωθε....
<αμαν μωρε! μια φορά πήγα και εγώ να γίνω καλή αι παράτα μας!.του είπα και τον έσπρωξα καθώς τον χτύπησα χαλαρά με την γροθιά μου στο μπράτσο.

με κοίταξε και αρχίσαμε και οι δυο να γελάμε όταν ξαφνικά σταμάτησα απότομα.
<τι συμβαίνει σάκουρα..?κάτι σε απασχολεί...έχεις αλλάξει ύφος απο την ώρα που βγήκες απο εκεί μέσα...>μου είπε με σοβαρό ύφος καθώς με τράβηξε απο το χέρι στον καναπε.
<τι κάνεις?>του είπα και για μια ακόμη φορά του μίλησα επιθετικά απο παρόρμηση.
<θέλω να μου πεις τι έχεις>μου είπε ήρεμα...μάλλον τελικά είχε αρχίσει να μην 'πεφτει' απο την επιθετικότητα μου...τέλεια...
<τι να σου πω μωρε απλα είχα μια άσχημη συζήτηση με τον γιατρό...μου είπε ακριβώς αυτή την φράση : ξέρω ποια είσαι. είσαι μια δολοφόνος. δεν θέλω να σε βοηθήσω αλλά πρέπει μνα το κάνω επειδή είμαι γιατρός.εσείς οι πειρατές δεν υπολογίζετε τίποτα...αυτά μου είπε...δεν ξέρω απλά τώρα τελευταία τα ακούω συχνά...και δεν ξέρω με κάνουν να νιώθω περίεργα.. >του απάντησα εγώ και εκείνος με κοίταξε σκεπτικός..
<έχεις μετανιώσει μήπως?για όσα έχεις κάνει?>με ρώτησε αυτός η με έβαλε σε σκέψεις..είχα μετανιώσει?
<κοίτα...απο την στιγμή που το επέλεξα δεν έχω να μετανιώσω για τίποτα...και αν το είχα κάνει θα είχα σταματήσει. ελπίζω να σε κάλυψα..>αυτό που του είπα το πίστευα...αλλά δεν περίμενα να με ρωτούσε κάτι τέτοιο...

Είχα εκπλαγεί. Απο τη στιγμή που βγήκε η Sakura απο το γιατρό, ήταν αλλος άνθρωπος. Συνήθως όσες φορές τιης μιλούσε με αποπαιρνε όλη την ώρα, ενώ τώρα αρισε το παίρνει στη πλάκα. Μάλλον ο γιατρός θα της έκανε καμια περίεργη ένεση. Βέβαια αυτό που μου προκάλεσε μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η "εξομολόγηση" της. Δεν λέω, ο πάγος είχε αρχίσει να σπάει μεταξύ μας, αλλα δεν περίμενα να μου το πει τόσο εύκολα. Παλιότερα θα έλεγε ενα να μη σε ενδιαφέρει και εκεί θα τελείωνε η συζήτηση. Καλά, αν μου έλεγαν και μένα αυτά που της είπε ο αλλος ο άχρηστος, ισως και εγώ να ήθελα να τα συζητήσω σε κάποιον. Το οτι όντως δεν είχε μετανιώσει για τις πράξεις της ως τώρα με έκανε να την εκτιμήσω ακόμη περισσότερο.
-Χαχαχαχαχα!!!!
-Γιατί γελάς;
-«Απο την στιγμή που το επέλεξα δεν έχω να μετανιώσω για τίποτα», εεε; Χαχαχα!!! Τελικά άρχισες να ξυπνάς.
-Δεν κοιμόμουνα.
-Ίσως. Αλλα είναι καλό που το παραδέχτηκες. Καλό για σενα. Γιατί έτσι δεν θα έχεις πρόβλημα αργότερα.
-Τι πρόβλημα;
-Οι σκέψεις Sakura δεν φεύγουν απο τη μια μέρα στην αλλη. Καποια στιγμή...
-Καποια στιγμή τι;;;
-Καποια στιγμή θα σου ξαναπεράσει αυτό απο το μυαλό και τότε θα έχεις τις ίδιες αμφιβολίες. Μόνο που τότε θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Αλλα είσαι τυχερή.
-Τι εννοείς;
-Τώρα πια ξέρεις. Όταν έρθει εκείνη η στιγμή, που αυτές οι αμφιβολίες θα τριβελίζουν το μυαλό σου, δεν πρόκειται να ξαναπας σε κάποιο στενό και να κλαίς. Θα τις αντιμετωπίσεις και θα τις διαλύσεις. Γιατί τώρα ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου.

Εκείνη τη στιγμή, άνοιξε η πόρτα και βγήκε η Μαγια μαζί με τον γιατρό.
-Ολα είναι μια χαρά! Ο γιατρός είπε οτι δεν έχω κάτι να φοβάμαι, απλώς να ξεκουραστώ μόνο.
Μας κοίταζε απορημένη.
-Εεε...παιδιά; Συμβαίνει κάτι;
-Τι εννοείς;
-Εεε..να. Σας μιλάω και είναι λες και βρίσκεστε αλλου.
-Είναι επειδή είμαστε κουρασμένοι. Αυτό είναι όλο.
-Σίγουρα;
-Ναι, ναι. Μην ανησυχεις. Λοιπόν γιατρέ. Σε ευχαριστούμε για όλα. Εμείς να πηγαίνουμε.
-Εεε!!! Που πάτε;; Δεν θα με πληρώσετε;
-Ααα, ναι. Σωστά.
Αφού πλήρωσα και τον ταρίφα τον γιατρό(λειτούργημα σου λέει μετά)φύγαμε απο το γιατρείο.
-Πωωωπω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο κουρασμένη είμαι.
-Και εγώ το ίδιο.
-Οπότε πάμε για ύπνο;
-Ύπνο;;!!! Τέτοια ώρα;;;
-Καλα λέει η Sakura. Nωρίς είναι.
-Καλά θα με τρελάνετε;;;;!!! Και εσύ ρε Alexander, δεν είπες οτι είσαι κουρασμένος;;;
-Το είπα. Αλλα δεν θα έλεγα όχι σε ένα μπουκαλάκι ρούμι...
-Μέσα στο μυαλό μου είσαι!!!! Φύγαμε;;
-Πάμε!!!
-Για σταθείτε ρε παιδιά!!! Που θα τρέχουμε μέσα στη νύχτα;;;!!!!Πάμε να κοιμηθούμε!!
-Ελα ρε συ. Καλα θα περάσουμε.
-Εχει δίκιο ο Alexander.
-Aπο πότε εσείς οι δύο αρχίσατε να συμφωνείτε;;;
-Αστο....είναι μεγάλη ιστορία.
-Αντε πάλι.....

έτσι λοιπόν αφού πείσαμε και την μάγια πως θα ήταν ωραία ιδέα ένα μπουκαλάκι ρούμι αρχίσαμε να πλανιόμαστε ψάχνοντας κανένα μπαρ...
ο αλεξάντερ με την μάγια χαζολογούσαν αλλά εγώ σκεφτόμουν...σκεφτόμουν οτι αυτό το άτομο είχε κάτι διαφορετικό...ένιωθα πως για πρώτη φορά κάποιος (εκτώς απο τον αδελφό μου) με καταλάβαινε...και αυτό ήτα υπέροχο...ίσως να μπορούσα επιτέλους να μοιραστώ με κάποιον τις σκέψεις μου...αλλά αν τελικά δεν ήταν αυτός που πίστευα? αν ήθελε το κακό μου? πώς θα το μάθαινα αυτό?αλλά όχι ,όχι....δεν μου φαινόταν για τέτοιος τύπος...τότε ο αλεξαντερ διέκοψε τους συνειρμούς μου:
<τι σκέφτεσαι?>με ρώτησε δίχως να πει ούτε μια παραπάνω λέξη...
<ε? τίποτα...τίποταα....>του απάντησα εγώ αμήχανα...με είχε αιφνιδιάσει.
<εντάξει..όπως επιθυμείς.>μου απάντησε αυτός χαμογελαστά, καθώς συνεχίζαμε την άγνωστη πορεία μας.
και τι να του έλεγα πως σκεφτόμουν? πως μετά απο όλα αυτά είχα ακόμη αμφιβολίες για αυτόν?..τότε με διέκοψε ξανά.
<πώς είναι τα χέρια σου? πονάς?>με ρώτησε και φάνηκε να ενδιαφέρεται.
<εμμ...η αλήθεια είναι πως πονάω αρκετά, αλλά θα μου περάσει μόλις πιω λίγο ρούμι..το πιστεύω.>του απάτησα εγώ και χαμογέλασα πλατιά.
<τότε καιρός να βρούμε ένα μπαρ!!!>απάντησε εκείνος με ενθουσιασμό.
<χαχα1!!ναι!!!>είπα εγώ προσποιούμενη πως ήμουν ευδιάθετη.
μετά από λίγα ακόμη λεπτά περπατήματος βρήκαμε μπροστά μας ένα παλιό και άδειο μπαρ.

μπήκαμε μέσα στο μπαρ...κυριολεκτικά με το που πάτησα το πόδι μου με διαπέρασε ένα ανεξήγητο ρίγος. φυσικά το αγνόησα και προχώρησα με τους άλλους απο πίσω μου προς ένα παλιό ξύλινο τραπέζι. καθίσαμε εκεί και οι καρέκλες βόγκηξαν τρίζοντας καθώς είχαν μετρήσει πολλά δωδεκάμηνα εκεί. το μαγαζί ήταν σκοτεινό, με παλιές σκονισμένες αλλα περίτεχνες λάμπες πετρελαίου να κρέμονται σε διάφορα σημεία των τοίχων. μια έντονη χαρακτηριστική μυρωδιά σάπιου ξύλου δέσποσε στον αέρα και σου φαινόταν πως στους τεράστιους μπαρόκ ρυθμού καθρέφτες, οι οποίοι κρέμονταν σε κάθε γωνιά του μαγαζιού,μικροί και μεγάλοι μη αφήνοντας καμία μορφή να μην αποθηκευτεί μέσα σε αυτούς, πως έβλεπες ανθρώπους μέσα να χάνουν τα χρόνια τους σε αυτό το κατευόδιο. και τότε εμφανίστηκε μια γέρικη μορφή ρωτώντας μας :
<τι θα πάρετε παιδιά?.>είπε τραυλίζοντας μία αδύναμη φωνή που μόλις ακούστηκε. εγώ γύρισα πίσω απότομα. ήταν ένας γέρος, με ένα μάτι.ήταν ψηλός αλλά πολύ αδύνατος, μου φαινόταν πως τα κοκαλιάρικα ποδαράκια του δεν θα τον κρατούσαν.
<τρία μπουκάλια με ρούμι παρακαλώ.>είπα εγώ και εκείνος κίνησε προς την μπάρα στην οποία υπήρχε εξίσου ένας μεγάλος καθρέπτης μόνο που σε εκείνον υπήρχε κάτι διαφορετικό.αντί για ξύλινη βαριά μπαρόκ μπορντούρα είχε μία ε πολύ περίεργα μικρά σκαλιστά σχέδια που δεν μπορούσα να διακρίνω απο εδώ. έμοιαζε λες και ήταν φτιαγμένη απο πάγο, και αναρωτιόσουν για πότε θα έλιωνε...μέσα ο καθρέπτης ήταν ραγισμένος και ε σημάδια σκουριάς...δεν ξέρω γιατί αλλά μου είχε κάνει εντύπωση. αποφάσισα να σταματήσω να περιεργάζομαι αυτά που βρίσκονταν γύρο μου και να μιλήσω στον αλεξάντερ.
<λοιπόν φίλτατε...μιας και περάσαμε όλα αυτά μαζί...θα έρθεις μαζί μας στην αναζήτηση των δράκων...και δεν σηκώνω κουβέντα για αυτό...όμως αυτό που πραγματικά θέλω να σου πώ είναι πως αν θέλεις και εσύ...εαν συνεχίσουμε να τα πηγαίνουμε καλά και αφού τελειώσουμε με αυτή την ιστορια...θα ήθελα να μας ακολουθήσεις, να μπεις στο πλήρωμα.>του είπα σε σοβαρό τόνο. παρατήρησα πως αυτός και η μάγια με κοιτούσαν έκπληκτοι.προφανώς δεν το περίμεναν...κατάλαβα πως ο αλεξάντερ δεν ήξερε τι να πει αν και εν τέλει μετά απο μερικά λεπτά μου απάντησε.
<αν είσαι όντως σίγουρη για αυτό....ναι. >είπε και χαογέλασε. τότε ο γέρος μας έφερε τα μπουκάλια έτσι εμείς τα τσουγκρίσαμε φωνάζοντας ''καμπάι'' και τα κατεβάσαμε μονομιάς.

για τις δύο επόμενες περίπου ώρες πίναμε και πίναμε χωρίς σταματημό, το περίεργο ήταν όμως πως κανένας απο εμάς δεν ήταν μεθυσμένος.τότε ένα γεγονός ήρθε για να αναστατώσει την βραδιά μας. ο γέρος μπάρμαν μας πλησίασε, όμως αυτή την φορά ήταν διαφορετικός...έμοιαζε σκοτεινός .. επικίνδυνος.
<πείτε την αλήθεια. γιατί είστε εδώ?!>είπε ο γέρος χαλαρά αλλά περνώντας μια λεπίδα γύρο απο τον λαιμό της μάγια.εγώ αυτομάτως πετάχτηκα.
<άστη κάτω!!!!>του φώναξα αλλά αυτός δεν φάνηκε να τρόμαξε.
<μια ακόμη κίνηση και η φιλεναδίτσα σου θα πάει ταξιδάκι δίχως επιστροφή στον άδη.τώρα πέστε μου τι θέλετε.>απάντησε απειλητικά εκείνος
<μα τι λέτε?! τι να θέλουμε?!!! ήρθαμε να πιούμε!ήταν το μόνο ανοιχτό μπαρ που βρήκαμε!>του απάντησα εγώ αλλά εκείνος δεν φάνηκε να με πιστεύει.
<άρα δεν είσαι απο την πόλη...αφού δεν ξέρεις πως κανεις δεν πατάει εδώ το πόδι του τα τελευταία 14 χρόνια...απο τότε που αυτή η άχρηστη πειρατίνα η enma ai προσπάθησε να μου αποσπάσει τις πληροφορίες για τον καθρέπτη και τους δράκους.> είπε εκείνος και εγώ στο άκουσμα αυτού του ονόματος...έχοντας τόσα χρόνια να το προφέρω...πάγωσα.
<και τώρα έρχεται η κόρη της. τι άλλο θα μπορούσε να θέλει?! καλύτερα να φύγετε αμέσως.>συνέχισε εκείνος...enma ai....η μητέρα μου!!ήταν εδώ! έψαχνε και εκείνη για τους δράκους!!!
<στάσου!!!!! ξέρεις την μητέρα μου!!! ξέρεις μήπως που είναι?! έχω να την δω χρόνια...!!!> του είπα και εκείνος με κοίταξε έκπληκτος.
<ώστε....δεν είσαι εδώ για αυτό...δεν ήξερες πως εχεις τον ίδιο στόχο που είχε και η μητέρα σου...πριν χρόνια...ωραία θα σου δώσω μια πληροφορία ...η μητέρα σου είχε μάθει την ημερομηνία και είχε πει πως θα επιστρέψει τότε για να ανακαλύψει την αλήθεια...η αλήθεια όμως κρύβεται αλλού.>είπε ξανά ο γέρος. τώρα είχε αφήσει την μάγια και φαινόταν ήρεμος και πρόθυμος να μας μιλήσει. πως γινόταν αυτό αφου πριν λίγο δεν ήθελε καν να μας μιλήσει?

<κατσε κάτι δεν μου κολλάει εδώ...πριν λίγο ήθελες να μας σκοτώσεις και μόλις σου είπα αυτό για την μητέρα μου άλλαξες στάση.!!>του είπα εγώ καχύποπτα.
<η μητέρα σου με βασάνισε με σκοπό να μου αποσπάσει τις πληροφορίες!!!!αυτή μου έβγαλε το μάτι!!!αλλά εγώ δεν μίλησα...γιατί ήταν το χρέος μου...αλλά μου φαίνεται πως δεν είσαι σαν και αυτή. έχω ακούσει πολλά για εσένα ...αλλά βλέπω στα μάτια σου πως κάπου βαθιά μέσα σου υπάρχει καλό. και γιαυτό θα σου αποκαλύψω το τελευταίο μυστικό. το κλειδί. άκου λοιπόν....εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια η οικογένειά μου προστατεύει το μυστικό των δράκων πάντα υπήρχαν απόγονοι...όμως τελικά η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι σε εμάς....μια άγνωστη ασθένεια χτύπησε τα δύο μου αδέλφια τα οποία πέθαναν σε νεαρη ηλικία...εγώ ποτέ δεν βρήκα κάποια γυναίκα ώστε να κάνω οικογένεια...και εν τέλει κατέληξα να είμαι ο τελευταίος απόγονος ...είμαι γέρος και άρρωστος...οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να κοιμηθώ τον αιώνιο ύπνο...αλλά το μυστικό δνε πρέπει να έρθει μαζί μου..πρέπει να ορίσω κάποιον άλλο φύλακα του μυστικού... ήγκηκεν η ώρα της πτώσης του οίκου των ντραγκομιρ...οπότε θα σας πω το μυστικό...αυτός ο καθρέπτης πίσω μου...έχει επάνω του την αναπαράσταση του χορού των δράκων...γιατί είναι τόσο σημαντικός? γιατί τοποθετώντας τον στο σημείο των βράχων που αντιστοιχεί ακριβώς....στο σημείο που μαζεύονται οι δράκοι...ανοίγει την πύλη για την σπηλιά που διεξάγεται αυτό το υπέροχο γεγονός.. όλοι οι δράκοι κινούνται τελετουργικά και κραυγάζουν...πριν απελευθερωθούν για να γεννήσουν τα αυγά τους...αυτός είναι ο σκοπός της οικογένειάς μας...να ανοίγουμε την πύλη.γιαυτό δνε πρέπει να χαθούμε....γιατι τότε...οι δράκοι δεν θα ξανακάνουν τα αυγά τους ποτέ εδώ...>είπε εκείνος και σταμάτησε να πάρει μια ανάσα...εγώ τον άκουγα έκπληκτη...ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο....

Εγώ είχα μείνει κάγκελο. Δεν ήταν μόνο όλα αυτά που είχε πει η Sakura. Τα οποία ήταν λογικό να μη τα περιμένω. Αλλωστε ποιος θα περίμενε κάτι τέτοιο; Δε λέω. Φύγαμε απο το σημείο οπου προσπαθεί να με σκοτώσει, βέβαια δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτό, και πήγαμε στο αλλο άκρο. Δηλαδη, απο εκεί που δεν με συμπαθούσε καθόλου, τώρα όχι μόνο με προσκάλεσε να ψάξουμε μαζί για τους δράκους αλλα μου ζήτησε να μπω και στο πλήρωμα της. Βέβαια ο λόγος που δέχτηκα τόσο ευκολα να την ακολουθήσω, είτε τώρα είτε μετά, ήταν οι δράκοι. Απο την αρχή γνώριζα οτι κάτι ξερουν για τους δράκους. Κατι παραπάνω απο μένα. Γιατί κάτι θα πρέπει να βρήκαν σε εκείνο το...."δωμάτιο" που συναντηθήκαμε πρώτη φορά. Όχι οτι ήθελα να τις εκμεταλευτώ ή οτιδήποτε τέτοιο. Αλλα ήξερα οτι ήταν ο μόνος τρόπος για να μάθω για τους δράκους. Ετσι και αλλιώς, δεν είχα κάποιο πρόβλημα να την ακολουθήσω. Ήταν περισσότερο καιρό πειρατής απο μένα και όλο και κάτι θα μου μάθαινε. Το κυριοτερο όμως ήταν οτι τη συμπαθούσα. Δεν ξέρω γιατί. Αλλα μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον απο την αρχή. Και με τον καιρό, όσο τη μάθαινα περισσότερο, άρχισα να τη συμπαθώ. Το κυριότερο όμως.... ήταν αυτός ο γέρος και όλα αυτά που είπε.

Μου φαινόταν πολύ περίεργος. Κατι έκρυβε. Αυτό ήταν σίγουρο. Τι όμως;;; Δεν είπα τίποτα γιατί ήθελα να δω τι θα κάνει. Αλλωστε αν επιχειρούσε κάτι περίεργο, τον σκοτώναμε και τέλος. Τι ετοίμαζε όμως;
-Και εγώ που ξέρω οτι λες την αλήθεια;
-Μην ανησυχείς. Σύντομα θα φύγουν όλες σου οι....φοβίες.
Σηκώθηκε τότε και πήγε σε ένα δωματιο που ήταν πίσω απο τον πάγκο του μπαρ.
Μόλις έφυγε, έσκυψα το κεφάλι μου προς μέσο του τραπεζιού και άρχισα να μιλάω όσο πιο σιγά γινόταν.
-Sakura.....σοβαρέψου.
-Τι πράγμα;;;
-Αυτό που άκουσες. Η μεγαλύτερη αδυναμία ενός ανθρώπου ξέρεις ποια είναι; Το συναίσθημα.
-Τι εννοείς;
-Όταν κάποιος πέσει σε μια συναισθηματική....."παγίδα", τότε κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Δηλάδή δεν σου έχει φανεί τίποτα παραξενο;
-Δε σε καταλαβαίνω.
-Σκέψου το λίγο ρε Sakura. Έρχεται αυτός απο το πουθενα και μας λέει για τους δράκους. Αλλα το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Υπάρχουν πράγματα που δεν κολλάνε. Οπως είπε, γνώρισε τη μάνα σου. Η οποία τον βασανισε και του έβγαλε το μάτι προκειμένου να μάθει για τους δράκους. Εσύ πιστεύεις πραγματικά οτι υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, ο οποίος θα βοηθούσε αυτόν που τον βασάνισε ή έστω κάποιον συγγενή του; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
-Ναι ρε συ Alexander αλλα...είπε οτι η Sakura είναι διαφορετική απο τη μάνα της. Οτι είναι...
-Οτι είναι καλό κορίτσι....Δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό. Ξερεις ποιες είναι οι φήμες γύρω απο τη Sakura σωστά; Αυτός λες να μη το ξέρει; Δεν ήταν τυχαία όλα όσα είπε.

Με κοίταξαν και οι δυο παραξενεμένες.
-Τι θες να πεις;
-Δεν ήταν μόνο το συναισθηματικό κόλπο που πήγε να σου κάνει. Προσπάθησε να σε κάνει να τον συμπαθήσεις. Οτι δηλαδή δεν είσαι σαν τη μάνα σου, οτι εσύ είσαι καλό κορίτσι και επειδή σε συμπάθησε θα σε βοηθησει. Αυτό είναι περίεργο απο μόνο του. Το πιο παράξενο όμως είναι άλλο.
-Ποιο αλλο;
-Είπε, οτι αυτός και η οικογένεια του φύλαγαν το μυστικό των δράκων εδώ και πολλά χρόνια. Φυσικά το είχαν μυστικό γιατί ήθελαν να προστατέψουν τους δράκους. Και τώρα αποφάσισε να το πει σε εσένα.
-Ε αφου, οπως είπε, θα πεθάνει και δεν υπάρχει κάποιος που να συνεχίσει το έργο του. Λογικό δεν είναι να θέλει να αφήσει κάποιον πίσω του;

Της χαμογέλασα. Τελικά...ήταν πολύ αθώα.
-Ακριβώς. Όπως είπε. Όλο αυτό, σκέψου το σαν μια μυστική οργάνωση. Οι μόνοι που γνωρίζουν την αληθεια είναι μόνο οσοι βρίσκονται σε αυτήν.
-Και το να μπεις μέσα είναι υπερβολικά δύσκολο. Για να μη πω αδύνατο.
-Ακριβως. Πιστευεις οτι αν ήταν αλήθεια αυτά που είπε θα αφηνε ως διάδοχο του κάποιον τυχαίο; Πόσο μάλλον τη κόρη του εχθρού του. Αν όντως ήταν αλήθεια, οτι δεν υπάρχει κάποιος για να συνεχισει, να είσαι σίγουρη οτι θα εχει ψάξει να βρει τον διάδοχο του. Και δεν θα είναι κάποιος τυχαίος. Θα είναι κάποιος πολύ έμπιστος.
-Δηλαδή πιστεύεις οτι είναι παγίδα.
-Sakura....στο εχω ξαναπεί. Είσαι πολλά πράγματα, αλλα χαζή δεν είσαι. Και αν δεν σου είχε πει για τη μάνα σου θα το είχες καταλάβει απο την αρχή. Απλώς σε κατέκλυσαν τα συναισθήματα και θόλωσες.
-Σε αυτό έχεις δίκιο. Οπότε τώρα τι κάνουμε; Τον σκοτώνουμε;
-Σιγά ρε κοπέλα μου, περίμενε. Αμέσως άντε πάμε να τον σκοτώσουμε.
-Αφου είναι επικίνδυνος.
-Οχι όσο εμεις. Η αλήθεια είναι πως πιστευω οτι θα μας βοηθησει αρχικά και μετά θα κάνει τη κινηση του. Αλλα σε περίπτωση που γίνει κάτι μπορούμε να τον σκοτώσουμε με μεγάλη ευκολία.
-Σε αυτό έχεις δίκιο. Οπότε περιμένουμε και βλέπουμε πως θα το πάει και πραττουμε ανάλογα. Σωστα;
-Ακριβώς.
Εκείνη τη στιγμή βγήκε ο γέρος απο το δωμάτιο. Αμέσως σταματήσαμε να μιλάμε. Ήρθε στο τραπέζι. Κρατούσε μια τσαντα η οποία όπως είχα αντιληφθεί είχε κάτι πάπυρους.
-Λοιπόν. Εχω πάρει όλα όσα χρειαζόμαστε. Μπορούμε να ξεκινήσουμε.
-Να ξεκινήσουμε για που;
-Για τους δράκους μικρή μου. Αλλωστε δεν έχουμε πολύ χρόνο. Πρεπει να φύγουμε τώρα για να ολοκληρώσουμε τις προετοιμασίες.....

αφού επεξεργάστηκα λιγάκι αυτά που μου είπε ο αλεξάντερ κατάλαβα πως είχε δίκιο! με είχε τυφλώσει το συναίσθημα και δεν έβλεπα την καθαρή αλήθεια που βρισκόταν μπροστά μου...βέβαια σκέφτηκα να αποδώσω αυτό σε μηχάνευμα κάποιου θεού που είχε σκοπό να με στείλει στην καταστροφή, έτσι θόλωσε το μυαλό μου. αμέσως όμως όταν έκανα αυτή την σκέψη έβαλα τον εαυτό μου να συνέλθει και να μην αποδίδω ευθύνες σε εξωτερικούς παράγοντες για θέματα που αφορούν εμένα και κανένα άλλο και που ευθύνομαι εγώ και μόνο ολοκληρωτικά για αυτά.έτσι λοιπόν γύρισα προς τον γέρο και του είπα:
<δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε?>του είπα και τον κοίταζα με ένα βλέμμα κατευθείαν στα μάτια με αποτέλεσμα να τον κάνω να στρέψει το βλέμμα του προς αλλού...μήπως αυτό σήμαινε ενοχή? γιαυτό απέφευγε να με κοιτάξει? η μήπως μας έλεγε την αλήθεια και παρα ήμασταν καχύποπτοι για αυτόν? θα παίρναμε σύντομα την απάντηση.
<εεε...λοιπόν...απλά πρέπει να κουβαλήσουμε αυτόν τον καθρέπτη στο σημείο εκείνο...και να τον τοποθετήσουμε στην σωστή θέση....την στιγμή που οι ακτίνες του ηλίου θα πέφτουν κατευθείαν μέσα στον καθρέπτη θα ανοίξει μια πύλη ακριβώς σε εκείνο το σημείο και το τζάμι θα διασπαστεί ώστε κάποιος να μπορεί να περάσει απο μέσα.σε αυτούς εδώ τους παπύρους αναγράφονται λεπτομερώς ο χρόνος που θα έχουμε, το σημείο που πρέπει να τοποθετηθεί και τα συναφή.καμία άλλη απορία?>είπε αυτός με ύφος κοφτό, λακωνικό, ήταν λες και απέφευγε να μας μιλάει...
πολλές υποψίες είχα αρχίσει να μου μπαίνουν στο μυαλό...και αν δεν μας έλεγε αλήθεια? και αν ήθελε να μας βλάψει? για μένα δεν με ένοιαζε τόσο όσο για την μάγια και τον αλεξάντερ....

<ναι άλλη μία. πώς ξέρουμε πως μας λες αλήθεια?!> του είπα ακουμπώντας το χέρι μου πάνω στο τραπέζι, κοιτάζοντάς τον στα μάτια και παίρνοντας ένα πονηρό χαμόγελο. εκείνος πάγωσε και απο την άλλη ο αλεξάντερ με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε. <τι ακριβώς κάνεις? θες να τα καταστρέψεις όλα?>. αλλά εμένα δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. ήθελα να δω την αντίδρασή του, για να μπορέσω απλά να κρίνω αν έλεγε αλήθεια και απ ότι φάνηκε η αλήθεια ήταν μερική....αυτό που έλεγε για τους δράκους ίσχυε (ευτυχώς γιατί δεν θα ήθελα να ξαναβρεθώ στο μηδέν) αλλά κάτι έκρυβε....και θα έσκαγα πραγματικά αν δεν το μάθαινα!!!
<εε...ε...ε... ορίστε δες και μόνη σου...!>μου είπε λίγα δευτερόλεπτα μετά ανοίγοντας μπροστά μου τους παπύρους. εγώ κοίταξα με αγωνία.
ήταν γεμάτοι με σχήματα για την θέση του καθρέπτη και έγραφε όντως αυτά που ο μονόφθαλμος γέρος είχε προαναφέρει.
<ωραία τότε...αν συμφωνούν και τα παιδιά φύγαμε!!!>είπα εγώ δεκτική και ενθουσιασμένη
<φυσικά και συμφωνούμε!!!!>είπε ο αλεξάντερ...αλλά απο το λίγο που τον ήξερα αν έκρινα σωστά απο το βλέμμα του κάτι τον απασχολούσε....
<εννοείται!!>είπε και η μάγια. έτσι σηκωθήκαμε και τυλίξαμε σε ένα χαρτί τον μεγάλο καθρέπτη ώστε κανείς στον δρόμο να μην μπορέσει να τον διακρίνει.

Αφού τα πήρε όλα, φύγαμε απο το μπαρ προκειμένου να πάμε σε εκείνη τη τοποθεσία που είπε ο γέρος. Είχα αγχωθεί αρκετα. Απο τη μια, είχα αυτή την αψυχολόγητη τη Sakura, που κάνει πάντα οτι της κατέβει. Ποιος ξέρει τι στο διάλο είχε στο μυαλό της και του τα είπε αυτά. Παραλίγο να τα χαλάσει όλα. Με αυτό που είπε και καλό εκανε και κακό. Απο τη μια με βοηθησε να καταλάβω απο την αντιδραση του οτι κάτι έκρυβε. Το κακό είναι οτι τον έκανε να αρχίσει να ψιλιάζεται οτι δεν τον πολυεμπιστευόμαστε. όπως και να είχε πάντως επρεπε να τον προσέχω. Σίγουρα είχε βάλει στο μάτι τη Sakura. Επρεπε να σιγουρέψω, οτι για την ώρα τουλάχιστον και μέχρι να φτάσουμε σε εκείνο το μέρος, δεν θα επιχειρούσε τίποτα περίεργο.
-Να σου πω.
-Σε εμένα μιλάς;
-Ναι. Θα πηγαίνεις μπροστά απο μας.
Αυτό που του είπα σαν να τον τάραξε λίγο. Αλλα έπρεπε να τον καθησυχασω γρήγορα.
-Εεε...γιατί;
-Είναι πολύ απλό. Δεν είμαστε απο το νησί. Οπότε δεν μπορούμε να ξέρουμε που στο καλό είναι αυτό το μέρος που θα πάμε. Εσύ όμως ξέρεις. Οπότε λογικό δεν είναι να προχωράς μπροστά για να μας οδηγήσεις εκει;
-Εεε;;; Ναι...ναι. Εχεις δίκιο σε αυτό.
-Ωραία τότε. Ας συνεχίσουμε.

-Συμβαίνει κάτι; μου είπε ψιθυριστά η Sakura.
-Οχι, οχι, μην ανησυχείς.
Το τελευταίο πράγμα που ήθελα αυτή τη στιγμή ήταν να νευριάσει η Sakura. Εδω θέλει πολύ λεπτό χειρισμό. Η ίδια μας η ζωή κρίνεται απο αυτό. Πριν κάνω οτιδήποτε, έπρεπε να καταλάβω τι σχεδίαζε....
Το οτι θέλει να μας σκοτώσει, είναι σχεδόν σίγουρο. Πως θα το κάνει όμως;; Το οτι τον έβαλα να πηγαίνει μπροστά, του χάλασε οποιαδήποτε ενέργεια ήθελε να κάνει όσο ήμασταν στο δρόμο. Αλλα σίγουρα δεν ήταν αυτό το σχεδιο του. Θα πρεπει να είναι πολύ ηλίθιος για να τα βάλει με τρεις τη στιγμή που δεν μπορεί να μας βγάλει απο τη μέση με τη μια. Αρα, κατι αλλο σκέφτεται. Τι όμως;
Έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ποιο ήταν το σχέδιο του. Τι μπορούσε να σκέφτεται να κάνει. Όσο και να σκεφτόμουν όμως, ακρη δεν έβγαζα.
Πρέπει να βάλω κάτω όλα τα δεδομένα. Τι μας είπε; Είπε οτι βαζουμε τον καθρέπτη σε ενα σημείο και να τον τοποθετήσουμε στην σωστή θέση....την στιγμή που οι ακτίνες του ηλίου θα πέφτουν στον καθρέπτη θα ανοίξει μια πύλη.Το τζάμι θα διασπαστεί ώστε κάποιος να μπορεί να περάσει απο μέσα. Να βάλουμε τον καθρέφτη, να πέσουν οι ακτίνες του ήλιου πάνω του, να ανοίξει μια πύλη για να περάσει κάποιος. Καθρέφτης....ακτίνες ήλιου.....ανοιγμα πύλης. Καθρέφτης...ηλιος...πύλη. Καθρεφτης..ηλι... Αυτό είναι!!!!!
Εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να περπαταω.
-Τι έγινε;
-Εεε;;; Τίποτα...τίποτα. Απλως δεν κοιμήθηκα καθόλου χθες και με πόνεσε λίγο το κεφάλι.
-Ααα...οκ. Συνεχίζουμε;
-Ναι...ναι.
Η Sakura με κοίταζε επίμονα.
-Είσαι εντάξει;
-Ναι.
-Γιατί μου φαίνεσαι καπως...πως να το πω τώρα....κάπως παράξενος.
-Οχι, οχι. Μην ανησυχείς. Τώρα, είμαι μια χαρά.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας και δεν πήρα τα μάτια μου απο πάνω του.
Ωστε αυτό σχεδίαζες απο την αρχή εεε;;; Ωραία. Ας παίξουμε το παιχνίδι σου. Μόνο που στο τέλος, εμείς θα κερδίσουμε.

ήμουν χίλια τα εκατό σίγουρη πως κάτι απασχολούσε τον αλεξάντερ....και μάλιστα είχα μια υποψία πως αφορούσε το θέμα με τον γέρο, δεν το συνέχισα όμως....αν ήθελε να μου πει θα το είχε κάνει...και αν θελήσει θα το κάνει. δεν είχα να τον πιέσω για τίποτα...
προχωρούσαμε πολύ ώρα μέχρι που φτάσαμε σε έναν γκρεμό... κάμποσα μέτρα προς τα κάτω βρισκόταν μια παραλία με λευκή άμμο αλλά έμοιαζε αδύνατη η πρόσβαση. ο περίεργος γέρος όμως μας έκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε, θα κατεβαίναμε απο ένα μονοπάτι το οποίο βρισκόταν κρυμμένο χρόνια τώρα μέσα σε μια πυκνή και μετρίου ύψους βλάστηση. έτσι τράβηξα το κατάνα μου και πέρασα μπροστά ώστε να καθαρίζω τον δρόμο. έβριζα απο μέσα μου γιατί καθώς ασκούσα δύναμη στο κατάνα οι μύες μου πονούσαν απο τις πρόσφατες πληγές μου. ένιωθα λες και θα άνοιγαν.το μονοπάτι ήταν απότομο και έπρεπε να περπατάμε με προσοχή αν και ήταν δύσκολο καθώς κουβαλούσαμε και τον καθρέπτη μαζί μας. αναρωτιόμουν τι κατάληξη θα είχε αυτή η ιστορία....προχωρούσαμε και εγώ έκοβα κλαδιά και χόρτα μέχρι που μπροστά μας εμφανίστηκε ένα εμπόδιο. ένα δέντρο είχε φυτρώσει στο μονοπάτι και δεν μας άφηνε να περάσουμε και δυστυχώς ούτε να το παρακάμψουμε μπορούσαμε καθώς τριγύρω υπήρχαν επίσης δέντρα και βράχια. έτσι τράβηξα το φλέιλ και παίδεψα το χέρι μου λίγο ακόμα. κοπάνησα αρκετές φορές τον κορμό του δένδρου μέχρι να αποφασίσει εν τέλει να πέσει. η πληγή όμως στο δεξί μου χέρι είχε αρχίσει να αιμορραγεί μεσα απο τους επιδέσμους αν και τα ράμματα δεν είχαν σπάσει. κοίταξα τον αλεξάντερ και παρατήρησα πως με κοιτούσε με ένα περίεργο βλέμμα...σαν να με ....λυπόταν?!!

Σε όλη τη διαδρομή είχα αλλου το μυαλό μου. Σκεφτόμουν συνέχεια πως θα μπορούσα να αντιμετωπίσω τον κωλογερο, χωρίς να πάθουν τίποτα τα κορίτσια. Ημουν τόσο βυθισμένος στις σκέψεις μου, που παραλίγο να πέσω απο το γκρεμό. Ευτυχώς όμως πρόλαβα και τον είδα γιατί αλλιως....θα εβλεπα τα ραδικια αναποδα. Ο γέρος μας εδειξε ενα μονοπάτι και η Sakura μπήκε μπροστά προκειμένου να το καθαρίσει απο τη βλάστηση. Οτι υπήρχε το έκοβε με απίστευτο μένος.
Εχει καιρό να κόψει κάποιον, απότε οπότε βγάζει τι άχτι της.
Οταν βρεθήκαμε μπροστά απο ενα δεντρο, η Sakura προσπάθησε να το κόψει, χτυπόντας με όλη της τη δύναμη. Αυτό ρίχε σαν αποτέλεσμα να αρχίσει να αιμοραγεί. Τη κοίταξα προσπαθώντας να βρω τι να της πω. Αν τη παρηγορούσα, θα με εβριζε. Αν της φώναζα, ικανή την είχα να με σκοτώσει. Με κοίταξε με ένα παραξενο βλεμμα.
Τίποτα δεν θα της πω. Αλλωστε αυτή δεν παίρνει απο λόγια.

Της πήρα το κατάνα και πήγα μπροστά.
-Τι νομίζεις οτι κάνεις;
-Μπροστά μας υπάρχει και αλλη βλάστηση. Και μη ξεχνάς, οτι μαζί ξενυχτήσαμε. Αν τα κάνεις όλα μόνη σου θα κουραστείς και μπορεί να καταρεύσεις κιόλας.
-Δεν πρόκειται να κουραστώ!!! Μια χαρά είμαι!!! Να κοιτάς τη δουλειά σου.
Πήγε να μου πάρει το κατάνα αλλα δεν την αφησα.
-Εχεις δίκιο. Απλώς είπα μια δικαιολογία για να φανώ καλός. Η αλήθεια είναι οτι δεν με ενδιαφέρει αν κουραστεις. Απλώς θέλω να κόψω και εγω μερικά για να ξεπιαστώ. Οπότε το τι θες δεν με ενδιαφέρει. Εσύ, δεν κόβεις αλλο.
Κοίταξα για λίγο τη πληγή της και μετά την ξανακοίταξα.
-Απο εδώ και πέρα, εγω θα κάνω όλα τα.....κοψίματα!!!
Με κοίταξε για λίγο. Καταλαβε που το πήγαινα.
-Πφφφ...κάνε οτι θες. Λίγο με νοιάζει.
-Δε σε ρώτησα........Αααα!!!!!
Μου τράβηξε μια κλοτσιά στο πόδι. Τη κοίταξα. Ειχε σταυρώσει τα χέρια της και κοίταζε προς τα δεξιά.
-Καλαααα....
Αρχισα να κόβω και τα υπόλοιπα φυτά που μας έκλειναν τον δρόμο, ωσπου τελικά, φτάσαμε στη παραλία. Αφήσαμε τα πράγματα κάτω για να ξεκουραστούμε λίγο.
Ερχεται η Sakura προς το μέρος μου και μου λέει:
-Που θα βάλουμε τον καθρέφτη;;
-Κοπέλα μου τη παλευεις;;;!!!! Σου μοιάζω για μάντης;;; Αυτός έχει τους πάπυρους, αυτόν ρώτα.
-Πωπωωωω...Μια ερώτηση έκανα. Δεν χρειάζεται να νευριάζεις.
-Παιδιά, δεν χρειάζεται να μαλώνετε. Μια στιγμή να βγάλω τους πάπυρους και θα δούμε.

το ενδιαφέρον του αλεξαντερ με είχε αφήσει άναυδη....βασικά εκείνος βασίστηκε στην πρόφαση πως ήθελε να ξεσπάσει λίγο όμως όταν κοίταξε το χέρι μου στιγμιαία, αυθόρμητα πήρε ένα ύφος..σαν να με λυπόταν.δεν ξέρω αν αυτό το αίσθημα που έβγαλε φάνηκε έτσι μόνο σε εμένα ή αν όντως ίσχυε, πάντως η πράξη του με έκανε να νιώσω όμορφα. ένιωσα πως νοιαζόταν για μένα αν και δεν το έδειξα.μετά του παραχώρησα το κατάνα και συνεχίσαμε να προχωράμε μόνο που αυτή την φορά άνοιγε δρόμο. πραγματικά απολάμβανα το πάθος που έβγαζε όταν έκοβε τα φυτά,ίσως στην πραγματικότητα όντως να ξεσπούσε.
τελικά λίγα λεπτά αργότερα βρεθήκαμε στην παραλία.
ο γέρος άνοιξε τους παπύρους. ήταν γραμμένα όλα σε μία περίεργη γλώσσα που εκείνος φαινόταν να την ήξερε. μας είπε πως στο τέλος της παραλίας- η οποία ήταν μικρή- μέσα στους βράχους βρισκόταν μια σπηλιά. για να την ανοίξουμε όμως έπρεπε να τοποθετήσουμε στην είσοδο τον καθρέφτη..μας είπε πως το σημείο θα το αναγνωρίζαμε απο κάτι σύμβολα που θα υπήρχαν χαραγμένα εκεί. μετά αυτά μας τα έδειξε στους παπύρους ήταν 5. το κάθε ένα διαφορετικό και περίτεχνο...έμοιαζαν με μπερδεμένες τρικουέτρες...υπήρχαν ένα για κάθε γωνία του καθρέφτη και ένα για το κέντρο στο πάνω μέρος.
έτσι διασχίσαμε την παραλία προς τα εκεί. η μεγαλη στιγμή κόντευε. θα βλέπαμε το πραγματικό του πρόσωπο...τον πραγματικό του σκοπό. πάσχιζα να σκαρφιστώ με με ποιο τρόπο θα μας έβλαπτε...αλλά γιατί ήμασταν τόσο σίγουροι πως αυτό θα έκανε? υπήρχε περίπτωση να κάναμε λάθος? μέσα μου κατακλύστηκα απο αμφιβολίες....