[Διαγωνισμός][Τέλος] ‘Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα

Ήχος κανονιών με ξύπνησε απότομα. Είχα κοιμηθεί ελάχιστα την προηγούμενη μέρα και σήμερα όπως διαγραφόταν και πάλι δεν θα κατάφερνα να ξεκουραστώ. Έτσι ήταν όμως στον πόλεμο. Κανένας δεν έκανε αυτό που ήθελε. Μόνο αυτό που του υπαγόρευαν οι ανώτεροί του ή στην περίπτωσή μου η μοίρα. Άρπαξα όπλα και σακίδιο κι έτρεξα έξω. Άλλη μια μάχη ξεκινούσε. Άλλη μια μέρα θα κυλούσε σαν πιστό αντίγραφο των προηγούμενων. Απ' το πρωί ως αργά το βράδυ τα κανόνια και τα όπλα ηχούσαν. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός. Οι σφαίρες σφύριζαν γύρω απ' τον καθένα μας διψώντας για αίμα κι ανθρώπινες ζωές. Πολλοί ήταν αυτοί που είχαν αφήσει τη ζωή τους εδώ, σε παρόμοιες αψιμαχίες. Σήμερα βέβαια η "αψιμαχία" μετατρεπόταν σε κανονική μάχη με αρκετές μονάδες να συμμετέχουν σε αυτή. Οι πολιορκητές μας προσπαθούσαν κάθε μέρα να εισέλθουν στη βάση και κάθε μέρα τους απωθούσαμε πίσω. Ευτυχώς για 'μένα είχα επιζήσει ως τώρα καθώς η τύχη γι' άλλη μια φορά είχε αποφασίσει να μου χαρίσει την εύνοιά της με σκανδαλώδη προθυμία. Κόντευε μεσημέρι και πολεμούσαμε ήδη απ' το χάραμα. Όπου να 'ναι οι πολιορκητές θ' αποσύρονταν. Αμέσως μετά εμείς θα βγαίναμε για κυνήγι. Αρκετοί Επικυρηγμένοι υπήρχαν στο νησί. Το οποίο με τη σειρά του σήμαινε αρκετή λεία και κέρδη για τους Κυνηγούς.

Τα κέρδη ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίον τόσοι πολλοί Κυνηγοί θα μαζευόταν σ' ένα νησί στο οποίο υπήρχε πόλεμος. Κέρδη, φήμη, δόξα όλες αυτές οι επείγηες αμοιβές ήταν αυτές που μας έφεραν εδώ. Αυτές και η ενθουσιώδης φωνή του αρχηγού μας. Θυμάμαι ακόμα και τώρα στην ήσυχη γωνιά στο δωμάτιο το οποίο μοιραζόμουν αρχικά με άλλους Κυνηγούς και τώρα πια με κανέναν, την ομιλία του στο νησί στο οποίο είχαμε στεγάσει τα κεντρικά αρχηγεία μας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, μέσα στην ησυχία το μυαλό μου δεν μπορεί να ηρεμήσει. Σκέφτομαι τα όσα συνέβησαν τόσες μέρες. Όλα όσα συνέβησαν από τότε που επιβιβάστηκα στο πλοίο για το Banaro. Μόλις είχα επιστρέψει από μια αποστολή στο νησί και αντίκρυσα ένα πρωτόγνορο θέαμα. Πάρα πολλοί Κυνηγοί ήταν μαζεμένοι στο νησί μας και συζητούσαν κάτι για κάποιο πόλεμο σε άγνωστο μέρος. Ένα μέρος πολύ μακρυά, στην άγνωστη Μεγάλη Γραμμή. Μαζευτήκαμε όλοι στη μεγάλη αίθουσα και παρακολουθήσαμε τον αρχηγό μας να μας μιλά.

Μας είπε για τον πόλεμο που διεξαγόταν στο Banaro. Για τους Επαναστάτες που ήθελαν να κλέψουν ένα κρατικο μυστικό έγγραφο πολύ μεγάλης σημασίας για την Κυβέρνηση. Μας είπε πως έπρεπε να πάμε εκεί να βοηθήσουμε. Να κάνουμε αυτό που ξέραμε, να κυνηγήσουμε επικυρηγμένους οι οποίοι είχαν μαζευτεί εκεί κατά μάζες. Είχε τόσους πολλούς εκεί που θα κάναμε χρυσές δουλειές. Μας μίλησε μετά για την ευκαιρία που θα είχαμε να κάνουμε την Οργάνωση πλουσιότερη, πιο φημισμένη και με μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Φωνάξαμε με πάθος, με ελπίδα και γεμάτη χαρά. Επιβιβαστήκαμε στα ειδικά ναυλωμένα πλοία της Οργάνωσης κι όσοι θέλαν πήγαν με τα δικά τους, αφού τους δώθηκαν κατάλληλες πυξίδες για το ταξίδι, κι αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας. Μας περίμενε πολυήμερο και κοπιαστικό ταξίδι. Κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι ήμασταν χαρούμενοι και γεμάτοι μ' ελπίδες κι όνειρα. Όνειρα για μια καλύτερη ζωή μετά τις αμοιβές που θα παίρναμε απ' τον πόλεμο. Το θεωρούσαμε τόσο εύκολο.

Οι μέρες μέχρι τη Red Line κύλησαν γρήγορα κι εύκολα. Κανένα απρόοπτο δεν τάραξε τη γαλήνη, το κέφι και την ονειροπόλησή μας. Αν κι αμφιβάλω αν και το παραμικρό συμβάν θα μπορούσε να το πετύχει. Πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας. Ήμασταν όλοι τόσο σίγουροι πως θα πηγαίναμε και θα μας υποδέχονταν σαν ήρωες. Και θα γινόμασταν ήρωες σε λίγες μέρες. Θα βγάζαμε μια περιουσία και θα αποκτούσαμε αξιώματα και τιμές. Τέτοιες σκέψεις κάναμε και τέτοια λόγια λέγαμε νομίζοντας πως ο πόλεμος είναι ένα παιχνίδι. Ένα αστείο. Κανένας μας δεν ήξερε τότε και κανένας μας δεν ήταν προετοιμασμένος γι' αυτά που ακολούθησαν. Μετά καταλάβαμε το σφάλμα μας. Διότι αγνοούσαμε τότε πως οι εχθροί μας δεν ήταν τ' αμούστακα παιδαρέλια και οι ανίκανοι κι αδύναμοι Επικηρυγμένοι των αρχικών θαλασσών. Ήταν οι παντοδύναμοι και σκληροτράχηλοι Επαναστάτες και Πειρατές της Μεγάλης Γραμμής. Αντίπαλοι πολύ πιο αδίστακτοι και ικανοί από όλους όσους είχαμε αντιμετωπίσει ως τώρα. Αλλά εμείς ακόμα δεν είχαμε ιδέα που πηγαίναμε.

Η Red Line ήταν όπως όλοι περιμέναμε εκθαμβωτική. Μια τεράστια μάζα βράχων μας χώριζε από την θρυλική Μεγάλη Γραμμή. Αλλά το πιο περίεργο δεν ήταν αυτό. Ήταν το ίδιο το νερό. Κυλούσε από μια πλαγιά αλλά προς τα πάνω. Αψηφώντας κάθε νόμο της φυσικής το νερό της θάλασσας σκαρφάλωνε την πλαγιά του βουνού και κυλούσε προς την άλλη μεριά. Λες και κάποιο αόρατο χέρι το έσπρωχνε να κινηθεί έτσι. Όλοι κοιτούσαμε με δέος αυτό το παράδοξο θέαμα. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ο πλοηγός μας έδωσε στο πλοίο μας κατεύθυνση προς το κέντρο της εισόδου της πλαγιά και του ρεύματος. Νιώσαμε την απότομη επιτάχυνση όταν μπήκαμε στα όρια αυτού του ρεύματος. Μια τεράστια δύναμη μας έσπρωχνε μπροστά μ' εξωπραγματική ταχύτητα. Πηγαίναμε τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν είχαμε χρόνο να δούμε τίποτα γύρω μας. Απορούσαμε πως κατάφερνε το πλήρωμα να κρατάει το σκάφος στην πορεία του με τόσο δύσκολα νερά. Αλλά είμασταν πολύ χαρούμενοι που το κατάφερναν. Τα συντρίμμια γύρω μας μαρτυρούσαν το αποτέλεσμα της αποτυχίας.

Το ρεύμα μας άρπαξε και μας εκσφενδόνισε στον ανήφορο. Η αίσθηση του ιλίγγου της ταχύτητας ήταν μεθυστική. Ουρλιάζαμε από χαρά κι ευχαρίστηση. Η αδρεναλίνη έρεε άφθονη στις φλέβες μας. Φτάσαμε στην κορυφή του βουνού κι εκεί αντικρίσαμε τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Νερά από τρεις διαφορετικές πλαγιές ενώνονταν εδώ σ' ένα κοινό ρεύμα καθόδου προς τη Μεγάλη Γραμμή. Στρίψαμε το καράβι προς τα εκεί και πήραμε να κατεβαίνουμε την κατηφόρα. Ακόμα μια υπέροχη αίσθηση, ακόμα μια ωραία έκρηξη αδρεναλίνης στο αίμα. Η έξοδος φάνηκε από μακρυά. Μια γιγάντια φάλαινα στεκόταν στην είσοδο και μας περίμενε. Σάλπισε στον ερχομό μας και μας κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει ποιοί ήμασταν. Αφού δεν μας αναγνώρισε βούτηξε κι απομακρύνθηκε. Στα δεξιά μας στεκόταν ένας φάρος. Αριστερά μας κομμάτι γης. Πίσω μας το βουνό. Κι όλες οι θάλασσες του κόσμου μαζί. Διότι εμείς είχαμε πια αφήσει πίσω μας αυτόν τον κόσμο κι είχαμε μπει σ' έναν άλλο. Στον σκληρό κι ανελέητο κόσμο της Μεγάλης Γραμμής.

Είχαμε διανύσει το μισό και λίγο παραπάνω ταξίδι μας. Κανείς μας δεν ήξερε πως όμως αυτό που έμενε ήταν το δυσκολότερο. Οι κοινές πυξίδες δεν έπιαναν εδώ. Όλες έδειχναν ενδείξεις τελείως παράλογες. Χρειαζόμασταν ειδικές πυξίδες οι οποίες προσαρμόζονταν στα τελείως διαφορετικά μαγνητικά πεδία της Γραμμής. Ο χρόνος προσαρμογής διέφερε από τόπο σε τόπο καθιστώντας το διάπλου της Γραμμής πολύ δύσκολο και χρονοβόρο. Επίσης το κλίμα δεν ήταν σταθερό αλλά εξαρτώταν κι αυτό από το νησί στο οποίο ήμασταν. Έτσι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας προς το Banaro συναντήσαμε όλων των ειδών τους καιρούς και τις αλλαγές. Μια μέρα ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, την άλλη χιόνιζε, μέσα σε λίγες ώρες έβρεχε και σταματούσε για να ξαναρχίσει μετά από λίγο. Ο καιρός ήταν τρελός και μαζί μ' αυτόν και τα σώματά μας. Άλλοι αρρώστησαν από κρυολόγημα κι άλλοι από άλλες πρωτάκουστες και σπάνιες αρρώστιες. Οι γιατροί του πλοίου δεν σταματούσαν να θεραπεύουν αρρώστους από κάθε λογής πλήγμα. Όταν επιτέλους είδαμε το νησί όλοι βρισκόμασταν σε άθλια κατάσταση.

Έτσι εξανεμίστηκαν όλα μας τα όνειρα για μια ηρωική εμφάνιση στον πόλεμο. Όταν τελικά καταφέραμε ν' αποβιβαστούμε στο λιμάνι απλά παρακαλούσαμε για ένα μέρος να πέσουμε να κοιμηθούμε για να ηρεμήσουν τα σώματά μας και να αναρρώσουμε από τις ασθένειες. Αντ' αυτού μας πέταξαν κατευθείαν στη μάχη. Άπειροι όπως ήμασταν μας ανέθεσαν να βοηθήσουμε στην άμυνα των τειχών της βάσης στα οποία οι επιθέσεις δεν ήταν και πολύ ισχυρές. Ευκαιρία για μας ν' αποκτήσουμε λίγη πείρα στις μάχες. Αλλά αυτό που ακολούθησε ξεπερνούσε και τους χειρότερους εφιάλτες μας. Οι πρώτοι δέκα από εμάς θερίστηκαν σαν στάχυα από σφαίρες που ούτε καταλάβαμε από που ήρθαν. Οχυρωθήκαμε όπως όπως κι απλά περιμέναμε να εμφανιστεί κάποιος. Αλλά όχι μόνο δεν εμφανίστηκε κανένας αλλά με την παραμικρή υποψία εξέχουσας σάρκας μας πυροβολούσαν και μας πετύχαιναν χωρίς λάθος. Είχαμε πανικοβληθεί. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Οι αντίπαλοι το είχαν καταλάβει και συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους για επίθεση από αυτή την πλευρά. Βλέπαμε τις δυνάμεις να έρχονται και δεν είχαμε δυνατότητα να επιτεθούμε. Ήμασταν καθηλωμένοι.

Αμέσως έσπευσαν πολλοί για να μας ενισχύσουν. Φοβισμένοι, υπό την κάλυψη των φιλικών πυρών μπορέσαμε να πιάσουμε καλές θέσεις και σιγά σιγά αρχίσαμε να πολεμάμε. Η μάχη ήταν δύσκολη κι είχαμε αρκετές απώλειες. Άλλοι πέντε από εμάς πλήρωσαν την απειρία τους και τον ενθουσιασμό τους με τη ζωή τους. Στην έφοδο που επιχείρησαν οι επιτιθέμενοι καταφέραμε με μεγάλη δυσκολία να τους αποκρούσουμε. Στο τέλος της μάχης βρεθήκαμε όλοι λουσμένοι στο αίμα και κυριευμένοι από τη φρίκη. Κανένας δεν ήταν προετοιμασμένος γι' αυτό. Οι αντίπαλοί μας είχαν περισσότεροι πείρα κι ικανότητα από μας. Οπότε μάθαμε με το δύσκολο τρόπο ένα απαραίτητο μάθημα. Πάντα να φυλαγόμαστε και ποτέ να μην υποτιμάμε τον αντίπαλο. Στις μέρες που ακολούθησαν την πρώτη μάχη, είχαμε πολλές ευκαιρίες ν' αναδείξουμε την αξία μας. Πάρα πολλοί από μας έχασαν τη ζωή τους σ' αυτές της μάχης. Οι περισσότεροι νεαρά παιδιά ή μόλις άντρες σκοτώθηκαν άδοξα. Όσοι επέζησαν όμως απόκτησαν πολύτιμη πείρα για τις μάχες που ήρθαν μετά. Πείρα που τους βοήθησε να επιβιώσουν από αυτές και να σκορπίσουν τον όλεθρο στους εχθρούς τους.

Μετά τις μάχες εκεί που η κούραση είχε φτάσει στο μέγιστο άρχιζε μια άλλη μάχη. Η μάχη του Κυνηγού και του θηράματος. Μια μάχη που διεξαγόταν ύπουλα και κρυφά, στις σκιές. Μόλις τέλειωναν οι μάχες οι Κυνηγοί αναλαμβάναμε δράση. Βγαίναμε σαν σκιές στα στενά κι εισβάλαμε σε ομάδες στα κτίρια, ή και μόνοι μας όσοι μπορούσαμε, και στους καταυλισμούς όλων αυτών των Επικηρυγμένων και προσπαθούσαμε να πιάσουμε όσους περισσότερους μπορούσαμε. Ήταν ένας βρώμικος πόλεμος φθοράς του αντιπάλου, αλλά κατά τ' άλλα πολύ αποτελεσματικός. Αρκετές φορές είχαμε γυρίσει πίσω με διάφορους Επαναστάτες ή Πειρατές οι οποίοι μας δίναν παχυλές αμοιβές και φήμη. Νεκροί ή ζωντανοί δεν είχε σημασία. Στη συγκεκριμένη συγκυρία η αμοιβή ήταν η ίδια. Κι έτσι όσοι τολμούσαμε εξορμούσαμε για την καλύτερη λεία. Δεν είχαμε εξασφαλισμένη επιτυχία. Υπήρχαν αρκετές φορές που από θηρευτές γινόμασταν θηράματα και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που γλυτώναμε τελευταία στιγμή ή δε γλυτώναμε καθόλου. Πολλοί καλοί Κυνηγοί άφησαν την τελευταία τους πνοή σε τέτοιες επιχειρήσεις.

Το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια μαζί μου. Μπροστά στα μάτια μου περνούσαν φιγούρες που τις ήξερα λίγο, πολύ, ή ελάχιστα. Όλοι ήταν Κυνηγοί. Στο πλοίο μου ή στα άλλα που ξεκίνησαν και συνέχιζαν να έρχονται. Άνθρωποι που είδα να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου. Ενισχύσεις που έρχονταν μόνο και μόνο για να πεθάνουν και με το θάνατό τους να μεγαλώσουν τον κατάλογο των θυσιών για αυτόν τον πόλεμο. Τροφοδοτούσαν την μηχανή που λέγεται πόλεμος με τη ζωή τους κι αυτή φούντωνε και ήθελε κι άλλη τροφή. Κι όλα αυτά γιατί; Για ποιά αιτία; Δεν ξέραμε. Αργότερα μάθαμε. Για ένα μάτσο χαρτιά. Μια δέσμη παλιών περγαμηνών. Σχέδια κατασκευής ενός αρχαίου όπλου απίστευτης καταστροφικής ισχύος. Εάν κατασκευαζόταν ποτέ η πλευρά η οποία θα το είχε θα κέρδιζε αυτομάτως κάθε πόλεμο. Φυσικά καμία πλευρά δεν ήθελε να μείνει αυτό το έγγραφο στα χέρια της άλλης. Αυτό θα σήμαινε οριστική ήττα. Οπότε ένας πόλεμος είχε στηθεί για να αποφασιστεί ποιός θα είχε στην κατοχή του το όπλο. Και σ' αυτόν τον πόλεμο οι ανθρώπινες ζωές δεν κόστιζαν τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Επιτέλους κατάφερα να κοιμηθώ. Αλλά ακόμα και στα όνειρα το μυαλό μου δεν μ' άφησε σε ησυχία. Έβλεπα όνειρα σχετικά με τον πόλεμο και τις μάχες που έζησα. Ξανάζησα στιγμές τις οποίες ήθελα να μείνουν ξεχασμένες στο βάθος των αναμνήσεών μου. Στο τέλος του ονείρου μου έβλεπα τα σχέδια του όπλου. Έβλεπα πως τα έπαιρνα και τα εξαφάνιζα, πως τα έκαιγα και απλά σταματούσε αυτός ο ανούσιος πόλεμος. Αλλά οι ήχοι της μάχης με ξύπνησαν πάλι. Με προσγείωσαν στην πραγματικότητα. Στην άγρια φρίκη μιας ακόμα μάχης. Πολεμούσαμε τόσο καιρό τώρα. Είχαμε ισοπεδώσει το νησί. Η πόλη που κάποτε ήταν όμορφη κι ήσυχη είχε μετατραπεί σε σωρούς ερειπίων. Συντρίμμια φανέρωναν τα σημεία που το πυροβολικό και των δύο πλευρών είχε χτυπήσει. Οι κάτοικοι του νησιού είχαν βίαια συρθεί σε αυτόν τον πόλεμο και είχαν χάσει τα πάντα. Είχαν αναγκαστεί να εκκενώσουν το νησί και να φυγαδευτούν. Κάποιοι έμειναν και πολέμησαν είτε για τη μια ή για την άλλη πλευρά. Αλλά και πάλι η καταστροφή είχε γίνει. Με τέτοια δυσοίωνη διάθεση βγήκα στη μάχη. Μια μάχη που έμελλε να είναι η τελευταία.

Θυμάμαι ακόμα και σήμερα την παράταξή μας. Όλοι οι διαθέσιμοι άντρες είχαν παραταχθεί στα σημεία άμυνας. Ομοίως κι οι επιτιθέμενοι. Ο άνεμος κινούσε τα λάβαρα μας και τα δικά τους. Έβλεπες μια πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Ο διοικητής βγήκε και μας είπε πως σε απόσταση μιας ημέρας ήταν καράβι του Ναυτικού με έναν Vice-Admiral μέσα για να παραλάβει τα σχέδια. Έπρεπε να κρατήσουμε ακόμα μια μέρα, μια μάχη και θα είχαμε κερδίσει. Μια μάχη ακόμα. Έτσι εξηγούνταν η τόσες πολλές δυνάμεις στο πεδίο. Θα γινόταν η τελική επίθεση. Μια μεγάλη επίθεση τόσο ευρείας κλίμακας, ένα χτύπημα τόσο δυνατό ώστε ή θα συνέτριβε την άμυνά μας ή θα επέφερε την ήττα. Οι Επαναστάτες κι οι συμμαχοί τους ρίσκαραν τα πάντα σε μια κίνηση. Όχι πως είχαν και πολλές επιλογές. Αν τα σχέδια έφταναν στο καράβι δεν θα κατάφερναν ποτέ να τα πάρουν πίσω. Έδιναν έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο. Όπως κι εμείς. Ο διοικητής μας αποσύρθηκε κι εμείς πήραμε τις θέσεις μας και περιμέναμε. Αφήσαμε τους αντιπάλους να κάνουν την πρώτη κίνηση. Ήταν ούτως ή άλλως υποχρεωμένοι να το κάνουν. Πυροβολισμοί και κανονιές από το μέρος των Επαναστατών ανακοίνωσαν την έναρξη της μάχης. Το ρολόι είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα.

Η πρώτη έφοδος τους αποκρούστηκε με ευκολία. Το έδαφος μπροστά στα οχυρώματά μας στρώθηκε με πτώματα. Αλλά αυτοί ήταν πολλοί. Πολλοί κι αποφασισμένοι. Όμως κι εμείς ήμασταν εξίσου πολλοί κι αποφασισμένοι. Όσο περνούσε η ώρα κι η κούραση μεγάλωνε αρχίσαν να δημιουργούνται ευκαιρίες για ρήγματα στη γραμμή άμυνας. Οι Επαναστάτες έμοιαζαν πια ατελείωτοι. Καταλάβαμε πως την προηγούμενη νύχτα είχαν δεχθεί πάρα πολλές ενισχύσεις. Για κάθε έναν που σκοτώναμε ένας άλλος έπαιρνε τη θέση του. Εμείς δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια πάντα. Στην αρχή ναι, αλλά όσο προχωρούσε η μάχη τόσο αραίωναν οι γραμμές μας. Καταλάβαμε πως αυτό θα μας κόστιζε μακροπρόθεσμα. Έπρεπε να υποχωρήσουμε στη δεύτερη γραμμή οχυρωμάτων. Όπερ κι εγένετο. Υποχωρήσαμε με όση περισσότερη τάξη και πειθαρχία και πήραμε θέσεις στη δεύτερη γραμμή. Ήταν πιο στενός κύκλος οπότε μπορούσαμε να αναδιατάξουμε καλύτερα τις δυνάμεις μας. Αλλά και πάλι ήταν θέμα χρόνου να χρειαστεί να ξαναυποχωρήσουμε. Ακόμα δεν είχε πάει μεσημέρι. Μόλις είχε ακουστεί η καμπάνα των 12. Είχαμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι το πρωί.

Και η μάχη συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση. Είχαμε φτάσει στις 15:00 κι ακόμα κρατούσαμε. Η δεύτερη γραμμή οχυρωμάτων κρατούσε καλά. Χιλιάδες άνθρωποι νεκροί και τραυματίες ήταν σκορπισμένοι σε όλο το πεδίο της μάχης. Απελπισμένοι άντρες που ζητούσαν βοήθεια, ικέτευαν για τη ζωή τους. Αλλά δεν υπήρχε οίκτος. Κανένας. Όλοι σφαγιάζονταν ανηλεώς και χωρίς διακρίσεις. Σιγά σιγά και πάλι αρχίσαμε να έχουμε τα γνωστά προβλήματα λειψανδρίας. Διατάχθηκε υποχώρηση και πάλι. Στην τρίτη γραμμή, μόλις έξω από το κεντρικό κτίριο. Η τελευταία γραμμή πριν το κτίριο. Ήμασταν χαμένοι και το ξέραμε. Μόνο ένα θαύμα μας έσωζε. Αλλά το θαύμα δεν θα ερχόταν ποτέ. Η υποχώρησησ στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Τώρα σε αυτόν τον κύκλο είχαμε τόσο λίγο χώρο να καλύψουμε που θα μπορούσαμε να πολεμάμε για ώρες ατελείωτες χωρίς να χρειαστεί να νοιαστούμε για τις απώλειες. Είχαμε και τα όπλα της βάσης εδώ για βοήθεια. Πολυβόλα και κανόνια φορητά ήρθαν προς βοήθειά μας. Λόγω έλλειψης πυρομαχικών δεν τα χρησιμοποιήσαμε εκτενώς. Το έργο μας άρχισε να γίνεται πολύ πιο εύκολο.

Κρατήσαμε την γραμμή πιστά. Βράδιασε κι ακόμα κρατούσαμε. Είχαμε μείνει πια ελάχιστοι. Οι Επαναστάτες ήξεραν πως θα κέρδιζαν κι εμείς κάναμε οτιδήποτε μπορούσαμε για να κρατήσουμε λίγο ακόμα. Πλέον ήταν φανερό πως δεν θ' αντέχαμε ως το πρωί οπότε ο διοικητής μας είχε εφαρμόσει το δεύτερο σχέδιο. ΤΟ σχέδιο φυγάδευσης των εγγράφων. Τα εμπιστεύτηκε σε δύο ειδικούς πράκτορες της Κυβέρνησης και μας διέταξε όλους να κάνουμε το παν για να κερδίσουμε χρόνο γι' αυτούς. Όμως με τη βάση περικυκλωμένοι δεν είχαν χρόνο και χώρο να ξεφύγουν. Οπότε αποφασίστηκε πως όσοι μείναν ζωντανοί θα δημιουργούσαν ένα ρήγμα ικανό για να ξεφύγουν οι πράκτορες. Μαζευτήκαμε μέσα στο κτίριο, κι αμυνόμασταν από τα παράθυρα. Οι ατσάλινες πόρτες σφραγίστηκαν και κανένας δεν μπορούσε να μπει μέσα. Μέτρο τελείως προσωρινό, διότι με τα κανόνια τους οι Επαναστάτες θα την έσπαγαν. Αφού μελετήθηκε κι εκπωνήθηκε το σχέδιο διαφυγής, δώθηκαν οι απαραίτητες διαταγές και όλοι προχωρήσαμε προς μια κρυφή πόρτα εξόδου. Την ανοίξαμε κι ορμήσαμε για την τελευταία μας απελπισμένη προσπάθεια.

Μας περίμεναν από κάθε μεριά. Μετρουσαμε με το ζόρι 50 άτομα. Αλλά βάλαμε τα δυνατά μας. Ανοίγαμε δρόμο μέσα σ' ένα πλήθος εχθρών με τα σπαθιά μας. Οι δύο πράκτορες είχαν ήδη βρει τρόπο να φύγουν κι εμείς απλά κάναμε τα ζωντανά δολώματα για να τραβήξουμε την προσοχή τους. Το κόλπο έπιασε κι οι Επαναστάτες δεν αντιλήφθηκαν την απάτη. Συγκέντρωσαν τα πυρά τους σ' εμάς κι άφησαν τα σχέδια να τους ξεφύγουν. Η ομάδα μας αφού πολέμησε όσο πιο γενναία μπορούσε άρχισε να εξαλείφετε. Κανένας δεν ζήτησε έλεος. Ένας ένας πεθαίναν σαν πολεμιστές. Μέχρι τον τελευταίο άντρα. Όσο για 'μένα έγιαν αόρατος και γλύτωσα το θάνατο. Ξέφυγα κι όρμησα στο άγνωστο. Ήξερα που θα πήγαιναν οι πράκτορες. Είχα χρόνο μιας κι εγώ μπορούσα να πάω από δρόμους που αυτοί δεν μπορούσαν. Όταν επιτέλους τους πρόλαβα στάθηκα μάρτυρας μιας απίστευτης σκηνής. Οι Επαναστάτες τους είχαν ανακαλύψει και τους κυνηγούσαν. Ο ένας είχε μείνει να καθυστερήσει τους διώκτες τους κι ο άλλος έτρεχε με το κουτί στα χέρια ακολουθούμενος από μια γυναίκα. Αλλά αυτή τη γυναίκα την ήξερα. Ήταν η Sakura Elric από την Οργάνωση. Όρμησα προς το μέρος της για βοήθεια.

Μα τότε η Sakura γύρισε και κάτι φώναξε στον άντρα μπροστά της. Τους είδα να λογομαχούν και τότε η Sakura τον χτύπησε και μάχη ξέσπασε. Μετά από λίγο τον σκότωσε και του πήρε το κουτί. Την ακολούθησα παραξενεμένος και θορυβημένος γι' αυτό που έκανε. Αν το μάθαινε κανείς θα την σκότωναν για εσχάτη προδοσία. Όταν απομακρύνθηκε αρκετά άφησε κάτω το κουτί. Είδα τη Sakura από μακρυά να σπάει την κλειδαριά και να παίρνει την περγαμηνή. Επιβιβάτηκε στη βάρκα της κι έφυγε. Έτρεξα προς μια άλλη ακτή και βρήκα κρυμμένη τη βάρκα διαφυγής των πρακτόρων. Επιβιβάστηκα κι άρχισα να λάμνω σαν τρελός. Έπρεπε να φτάσω πριν τους Επαναστάτες. Αλλά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Όσο γρήγορα κι αν πήγα δεν πρόλαβα. Είδα από μακρυά τη βάρκα να εγκλωβίζεται στον ναυτικό κλοιό των Επαναστατών και κατάλαβα πως μόλις όλα είχαν τελειώσει. Αλλά τότε μια λάμψη σαν φωτιά έσκισε τον αέρα. Η Sakura κρατούσε ψηλά τις περγαμηνές οι οποίες είχαν τυλιχτεί στη φωτιά. Τις έκαιγε. Επιτέλους κάποιος έκανε τ' όνειρό μου πραγματικότητα. Τώρα κανείς δεν θα τις είχε πια. Παρακολούθησα τους διώκτες να επιβιβάζονται στη βάρκα και να μη βρίσκουν τίποτα. Μετά την άφησαν να παραδέρνει στα κύματα κι έφυγαν. Όυτως ή άλλως τα πάντα γι' αυτούς είχαν ήδη τελειώσει. Είχαν χάσει κι ας είχαν κερδίσει τον πόλεμο. Η περγαμηνή δεν υπήρχε πια. Ίσως ήταν καλύτερα έτσι.