[ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ] εισ την αναζήτησην της μεγίστης δυνάμεως.(ΤΕΛΟΣ)

ούτε και εγώ ήξερα πόσες μέρες ταξίδευα....δεν είχα φάει τίποτα και η μόνη μου συντροφιά ήταν κάτι μπουκάλια με ρούμι που μου είχαν ξεμείνει...όταν θα τελείωναν και αυτά....θα βρισκόμουν μόνη μου...γιατι απλά πίνοντας μεταφερόμουν σε έναν άλλο κόσμο...η μέθη μου με ταξίδευε σε όνειρα σπασμένα...με έκανε να θυμάμαι στιγμές που είχα περάσει με τον αδελφό μου και μου αφήνει την δυνατότητα....να ζω μαζί του στην φαντασία μου δημιουργώντας τον τέλειο κόσμο για μένα....αλλά μετά όταν ξυπνούσα και αντίκριζα την μιζέρια στην οποία ζούσα, καταδικασμένη απο τις ίδιες μου τις πράξεις...δεν άντεχα στην ιδέα πως αν τα πράγματα είχαν έρθει διαφορετικά θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν οι πιο βαθιές μου επιθυμίες...βέβαια..εαν ήταν όλα όπως ήθελα έστω και στο ελάχιστο...ποιος ξέρει τι θα σκεφτόμουν..μπορεί να μετάνιωνα που δεν θα ακολουθούσα το όνειρό μου...η να μην εκτιμούσα αυτά που θα είχα...
έτσι λοιπόν ένα απο αυτά τα περίεργα πρωινά ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο απο το μεθύσι της προηγούμενης νύχτας..αναρωτήθηκα που βρισκόμουν και έτσι άνοιξα τον χάρτη και την πυξίδα μου που ήταν ακουμπισμένα πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα της καμπίνας. αφού λοιπόν επεξεργάστηκα στο μυαλό μου τις συντεταγμένες κατάλαβα πως βρισκόμουν κοντά στο banaro island. έτσι λοιπόν βγήκα απο την καμπίνα και πήγα στο τιμόνι της βάρκας μου...άρχισα να χαράσσω πορεία προς αυτό το νησί...καθώς κρατούσα τα χέρια μου στο τιμόνι, το μυαλό μου ήταν κενό, η απάθεια είχε κυριεύσει το σώμα μου...όταν ξαφνικά απο το πουθενά σαν θύελλα γέμισαν το μυαλό μου βαριά συναισθήματα και ένα ασήκωτο βάρος...μήπως ευθύνονταν τα γεγονότα του παρελθόντος? ποιος ήξερε...το μόνο που ήταν σίγουρο ήταν πως ήθελα να τα διαγράψω, να τα θάψω βαθιά μέσα μου....ή αντιθέτως να τα αποβάλω κομμάτι κομμάτι απο μέσα μου, καθώς τα δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό μου...

απο μακριά είχε ήδη αρχίσει και αχνοφαινόταν το νησί...δεν είχα ακούσει και πολλά για αυτό....παρα μόνο το ότι εκεί πάντα έβρεχε...βέβαια..υπήρχε και ένας μύθος....για μία παραλία του νησιού..'η παραλία των μαύρων ψυχών'...ο μύθος λέει πως όποιος αγγίξει το νερό της βλέπει πράγματα απο την κόλαση και τον παράδεισο. ακόμα πως εκεί μια φορά το χρόνο δημιουργείται το φαινόμενο του κυκλώνα το οποίο μεταφέρει τα νερά της παραλίας στο ποτάμι και στις άλλες παραλίες...έτσι πολλοί άνθρωποι που πίνουν η πλένονται με αυτό το νερό τρελαίνονται γιαυτό υπάρχει και ένα ψυχιατρείο εκεί...
και αυτό ήταν που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον...το νησί φαινόταν όλο και πιο πολύ και μαζί με αυτό η χαρακτηριστική καταιγίδα που το συνοδεύει πάντοτε...κεραυνοί άστραφταν μέσα απο τα γκρι σύννεφα που απο μακριά έκαναν το θέαμα να φαντάζει ιδανικό...υπέροχο....σίγουρα θα ήταν ένα υπέροχο και μελαγχολικό νησί...το περίεργο όμως ήταν πως όσο πιο πολύ πλησίαζα όλο πιο παράξενο μου φαίνονταν και όλο πιο πολύ με μαγνήτιζε...έτσι λοιπόν το αποφάσισα..θα προσπαθούσα να βιώσω και εγώ την εμπειρία...να νιώσω την κόλαση και τον παράδεισο...και αυτό γιατί? είναι απλό...είχα μια ελπίδα μήπως ανακαλύψω τον αδελφό μου κάπου εκεί μέσα...και δεν με ενδιέφερε ακόμα και αν αυτό με οδηγούσε στην τρέλα. δεν είχα κανένα απολύτως σκοπό στην ζωή μου...
λίγα λεπτά αργότερα έφτασα στο λιμάνι, όπου έδεσα την βάρκα μου και άρχισα να προχωράω μέσα στο χωριό φορώντας πάντα την κουκούλα μου...έβρεχε δυνατά αλλά παρατήρησα πως αυτό δεν απασχολούσε τους πολίτες, οι οποίοι φαίνονταν αναστατωμένοι...σαν κάτι να είχε συμβεί... παρατήρησα και πολλούς μαρίν αλλά και περίεργους τύπους που θα μπορούσα να βάλω το χέρι μου στην φωτιά πως ήταν επαναστάτες. γενικά υπήρχε μία αναμπουμπούλα αλλά δεν με ενδιέφερε διόλου...μετά απο κάμποσο περπάτημα και αρκετή σκέψη αποφάσισα να πάω στο τρελοκομείο. ήθελα να ρωτήσω τους τρελούς για τα πράγματα που είδανε...θα ήταν πολύ ενδιαφέρον...να ξέρω περίπου τι με περιμένει. έτσι σταμάτησα έναν περαστικό
<συγγνώμη...μπορείς να μου πεις πού είναι το ψυχιατρείο?>τον ρώτησα και αυτός πάγωσε...
<ναι....ε...είναι στα δυτικά του νησιού...είναι καμια ώρα περπάτημα απο εδώ...πήγαινε στα δεξιά αυτού του δρόμου και μην στρίψεις πουθενά. θα το βρεις.>μου απάντησε και έφυγε τρέχοντας...έτσι εγώ άρχισα να περπατώ προς τα εκεί....

καθ' όλη την διαδρομή σκεφτόμουν πως θα ήταν να μιλάς με τους τρελούς. αν θα έβγαζα κάποια άκρη απο τα λεγόμενά τους....
τελικά όντως μετά απο μία ώρα περπατήματος περίπου και αφού τα πόδια μου με είχαν πεθάνει έφτασα στο ψυχιατρείο. ήταν χτισμένο στην άκρη ενός γκρεμού, γύρω του υπήρχαν πολύ υψηλοί σιδερένιοι φράχτες και η μόνη είσοδος ήταν απο την κεντρική είσοδο. έτσι πλησίασα εκεί. απο την μέσα μεριά υπήρχε ένα δωματιάκι και και μέσα σε αυτός ένας φύλακας.
<μπορείτε να μου ανοίξετε?>είπα στον φύλακα και αυτός με κοίταξε με ύφος γεμάτο απορία.
<τι θέλει μια νεαρή κοπέλα σε αυτό το μέρος?>με ρώτησε καχύποπτα.
<θα ήθελα να δω τον υπεύθυνο αυτού του μέρους.>απάντησα εγώ κοφτά. ο φύλακας κοντοστάθηκε λίγο και σκέφτηκε...τελικά μετά απο λίγο μου άνοιξε και φώναξε κάποιον να με οδηγήσει στον υπεύθυνο. λίγα λεπτά μετά ένας άλλος φύλακας, με λευκή ρόμπα αυτή την φορά ήρθε και με πήρε για να με οδηγήσει στο γραφείο.
μπήκαμε μέσα στο τεράστιο κτήριο. υπήρχαν παντού μαρμάρινοι διάδρομοι και που και που έβλεπες ανθρώπους σε γωνίες να κλαίνε. αγονία με είχε κατακλύσει. να κατάφερνα άραγε να μιλήσω σε κάποιους απο αυτούς.?καν αν τ κατάφερνα θα έβγαζα κάποια άκρη.?
αφού προχωρήσαμε λίγο βρήκαμε μπροστά μας κάτι σκάλες τις οποίες και ανεβήκαμε. ο φύλακας χτύπησε την πόρτα που ήταν στα αριστερά απο τις σκάλες και μετα μπήκαμε μέσα.
<γιατρέ, η δεσποινίδα που ήθελε να δει τον υπεύθυνο.>είπε σε έναν τύπο με λευκή ρόμπα που καθόταν σε ένα γραφείο, και μετά έφυγε.
<καθίστε δεσποινίς μου, θα ζητήσω να σας φέρουν στεγνά ρούχα.>μου είπε ο γιατρός και εγώ κάθισα σε μία καρέκλα μπροστά του.
<τι θα μπορούσα να κάνω για εσάς?>με ρώτησε γεμάτος ενδιαφέρον
<καταρχήν ονομάζομαι σάκουρα, θα ήθελα αν μπορούσατε να με αφήνατε να μιλήσω σε κάποιους απο τους ασθενείς σας...>του απάντησα εγώ. δεν ήξερα αν ήταν καλή ιδέα που του είπα το πραγματικό μου όνομα. απλά ευχόμουν να μην με αναγνωρίσει.

ο γιατρός με κοίταξε γεμάτος απορία.
<χάρηκα δεσποινίς.ονομάζομαι Rustelvogenaberschrihtenhabenkkrckenrockensteinmillerlussy αλλά μπορείτε να με φωνάζετε Edd..είμαι περίεργος να μάθω τον λόγο για τον οποίο θέλετε να το κάνετε αυτό...δεν μπορώ να αφήσω την οποιαδήποτε να τους μιλήσει ξέρετε..>απάντησε εκείνος. εγώ σκέφτηκα γρήγορα.
<κάνω μια έρευνα για την 'παραλία των μαύρων ψυχών'. έχω έρθει απο πολύ μακριά . παρακαλώ δώστε μου δύο μέρες ώστε να μπορέσω να μιλήσω στους ασθενείς.>του απάντησα εγώ. εκείνος παρέμεινε για λίγο σκεπτικός μέχρι που τελικά δέχτηκε. ακόμη κανόνισε να μου δοθεί ένα δωμάτιο αλλά και στεγνά ρούχα όπως και τροφή.
οι δύο επόμενες μέρες ήτανε δύσκολες. μίλησα με τους περισσότερους ασθενείς, αλλά δεν έβγαλα άκρη απο κανένα. ένας όμως μου κίνησε το ενδιαφέρον...ήταν ένας γέρος που μου είπε μια περίεργη ιστορία.αυτή η ιστορία λεγόταν 'το προσωπείο του κόκκινου θανάτου'
ο λόγος γινόταν για έναν πρίγκηπα, του οποίου η χώρα είχε ρημαχτεί απο μια θανατηφόρα ασθένεια. εκείνος όμως δεν ενδιαφερόταν για τον λαό του παρά παρέμενε ερμητικά κλεισμένος μέσα στα ανάκτορα του μαζί με τους ανθρώπους της βασιλικής αυλής. τα ανάκτορα ήταν πλήρως εφοδιασμένα με κάθε λογής τρόφιμα. τον έκτο μήνα λοιπόν της απομόνωσης του και ενώ έξω η ασθένεια ρήμαζε τον λαό, ο πρίγκηπας Πρόσπερο αποφάσισε να διασκεδάσει τους χιλιάδες φίλους του με έναν μεγαλοπρεπή χορό μεταμφιεσμένων....υπήρχαν κάποιες αίθουσες στις οποίες θα φιλοξενούσαν. ήταν ακανόνιστα διασκορπισμένες σε αντίθεση με άλλα ανάκτορα που ήταν στην σειρά. ήταν διάσπαρτες σε διαδρόμους τόσο πολύ που μεταβίας το βλέμμα σου έπιανε μία την φορά. επιβλητικά γοτθικά παράθυρα με χρωματιστά τζάμια στόλιζα τους διαδρόμους. τα τζάμια είχαν την ανάλογη απόχρωση με τα δωμάτια στα οποία ανοίκαν. η πρώτη αίθουσα βρισκόταν στο ανατολικό άκρο και μέσα της επικρατούσε το κυανό και το γαλάζιο όπως αντίστοιχα και στο παράθυρο που τν στόλιζε. η δεύτερη αίθουσα είχε ταπετσαρία και στολίδια πορφυρά και οι υαλοπίνακες και εδώ ήταν πορφυροί. στην τρίτη αίθουσα επικρατούσε το πράσινο, όπως και τα τζάμια της, η τέταρτη αίθουσα ήταν όλη πορτοκαλί, η πέμπτη λευκή, η έκτη βιολετιά. η έβδομη αίθουσα ήταν καλυμμένη με μαύρες βελούδινες ταπισερί, που κρέμονταν απο την οροφή και σκέπαζαν τους τοίχους, πέφτοντας σε βαριές πτυχές πάνω σε ένα χαλί απο το ίδιο ύφασμα και στην ίδια απόχρωση.μόνο που σε αυτή την αίθουσα τα τζάμια δεν ήταν μαύρα αλλά άλικα στο βαθύ χρωμα του αίματος.σε κανένα δωμάτιο δεν υπήρχε κανένας πολυέλαιος κανένα κηροπήγιο. αλλά έξω απο κάθε μία υπήρχε ένας τρίποδας με κεριά το οποίο έστελνε φως μέσα απο τα χρωματιστά τζάμια. στο μαύρο όμως δωμάτιο η εντύπωση που δημιουργούσαν οι ακτίνες φωτός καθώς περνούσαν μέσα απο τα τζάμια ήταν απέσια και έδινε μία πολύ άγρια όψη στα άτομα τα οποία έμπαιναν εκεί μέσα, ΄τσι ώστε ελάχιστοι είχαν το θάρρος να μπουνε εκεί. ακόμα σε αυτή την αίθουσα υπήρχε ένα τεράστιο εβένινο ρολόι. το βαρίδι του ταλαντεύονταν σε έναν βαρύ και μουντό ήχο και όταν ο λεπτοδείκτης ολοκλήρωνε τον κύκλο του κάθε μία ώρα έβγαζε έναν τρομερό βαθύ και μουσικό ήχο τόσο υπέροχο που ακόμα και οι μουσικοί της ορχήστρας σταματούσαν για να ακούσουν το ήχο.

τέλος πάντων τελικά έφτασε το βράδυ του χορού. όλοι ήταν μασκαρεμένοι και το πρόσωπο κανενός δεν φαινόταν. οι αίθουσες γεμάτες κόσμο που διασκέδαζε εκτός απο εκείνη την μαύρη αίθουσα. κάποια στιγμή το ρολόι σήμανε μεσάνυχτα και τότε όλοι σταμάτησαν για να ακούσουν τον ήχο του ρολογιού.όλοι είχαν μείνει άναυδοι. τότε παρατήρησαν την παρουσία μιας μαυροφορεμένης μορφής που κανείς μέχρι τώρα δεν είχε αντιληφθεί. η μεταμφίεση της μορφής αυτής είχε ξεπεράσει σε ακρότητα ακόμα και τον ηρώδη! η μορφή ψηλόκορμη και αποστεωμένη, σαβανωμένη απο την κορφή ως τα νύχια με τα ενδύματα του τάφου.η μάσκα που φορούσε είχε την μορφή του άκαμπτου πτώματος. μόλις ο πρίγκηπας είδε την μορφή φώναξε ¨'ποιος τολμάει να μας προσβάλλει με αυτή την βλάσφημη περιβολή? βγάλτε του την μάσκα να δούμε ποιος είναι να τον κρεμάσουμε απο τις πολεμίστρες!!'. όταν ο πρίγκηπας πρόφερε αυτά τα λόγια βρισκόταν στην ανατολική κυανή αίθουσα...η μορφή άρχισε να κινήται αλλά κανείς δεν άπλωσε το χέρι να την συλλάβει. έτσι ο πρίγκηπας την κυνήγησε σε όλες τις αίθουσες μέχρι που έφτασε στην έβδομη και μαύρη αίθουσα.όταν έφτασε μπροστά της σταμάτησε. είχε δειλιάσει. γεμάτο; οργή για την αντίδρασή του τράβηξε το σπαθί του και μπήκε μέσα, βρισκόταν σε ενάμισι μέτρο απόσταση απο την μορφή τώρα η οποία απομακρύνονταν. οταν έφτασε στο πιο ανατολικό σημείο της αίθουσας γύρισε απότομα και κοίταξε τον διώκτη της. τότε απο εκεί ακούστηκε μι πνιχτή κραυγή και ο πρίγκηπας σωριάστηκε νεκρός. το ρολόι χτύπησε και πάλι και η μορφή στεκόταν όρθια μπροστά στο θύμα... τότε όλοι οι καλεσμένοι έπεσα πάνω στην μορφή και τράβηξαν τα ρούχα και τη μάσκα.τότε αντίκρισαν το πιο τρομερό πράγμα. κάτω απο τα ρούχα του τάφου δεν υπήρχε απολύτως τίποτα ήταν άδεια απο απτή ύλη. αυτή ήταν η ιστορία που μου είχε πει ο άρρωστος..δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελε να μου πει.....γιατί όμως μου το είπε αυτό? τι ήθελε να μου δείξει?
την 3η μέρα της άφιξης μου στο νησί αποχώρησα απο το ψυχιατρείο με καθόλου πληροφορίες παρά μόνο μια περίεργη ιστορία. έτσι αποφάσισα να γυρίσω στο χωρίο να μαζέψω απο εκεί...

έτσι άρχισα να περπατάω προς το χωριό...το περίεργο ομως ήταν πως όσο πλησίαζα τόσο πιο πολύ διέκρινα μία περίεργη αναμπουμπούλα σαν κάτι να συνέβαινε και τόσο πιο δυνατά ακούγονταν κραυγές κλάμματα παιδιών ήχοι απο κανόνια και όπλα που πυροβολούσαν.οταν τελικά έφτασα, είδα πως γινόταν μια μάχη λίγο πιο έξω απο το χωριό. δεν μου φαινόταν όμως για μια συνηθισμένη μάχη. το μέρος είχε γεμίσει κυβερνητικούς και μαρίνς όπως και άλλους ανθρώπους που θεώρησα πως ήταν επαναστάτες ή πειρατές. έτσι έκανα τον κύκλο προσπαθώντας να προσπεράσω την μάχη όσο πιο πολύ γινόταν και να πάω στο χωριό. μέσα μου ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά αλλά αυτό που επρόκειτο να ανακαλύψω θα με άφηνε ακόμα πιο έκπληκτη.
όταν έφτασα στο χωριό το αντίκρισα σε άσχημη κατάσταση. σπίτια ερειπωμένα, γυναίκες και παιδιά να κλαίνε. έτσι πλησίασα ένα νεαρό αγόρι όχι πολύ μικρότερο απο εμένα.
<είδα μια μάχη έξω απο το χωριό. ξέρεις μήπως τι συνέβηκε?>ρώτησα το αγόρι και αυτό με κοίταξε στα μάτια. το βλέμμα του με έκανε να παγώσω.
<ήρθαν οι μαρινς και κατάσχεσαν απο εμάς κάτι έγγραφα για ένα αρχαίο όπλο λέγοντάς μας πως το έκαναν για να μην το πάρουν οι επαναστάτες.τώρα οι άνδρες του χωριού, με διάφορους επαναστάτες και πειρατές πολεμούν εναντίων τους ο καθένας για τον δικό του σκοπό. ο πατέρας μου είναι εκεί και μπορεί να πεθάνει χάρις τους κυβερνητικούς!!>μου απάντησε το αγόρι και τώρα τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα...σφίχτηκε η καρδιά μου! κάτι τέτοιο ήταν ανήκουστο και πραγματικά θα προτιμούσα να είχαν το όπλο οι επαναστάτες παρά οι κυβερνητικοί!αλλά πάνω απ όλα να τα είχε ο λαός στον οποίο πραγματικά ανήκε. έτσι το μυαλό μου δεν με κατέφθυνε πια...η καρδιά μου αντίθετα μου έλεγε να πάω εκεί και να βοηθήσω να ανακτηθούν τα έγγραφα ακόμα και αν χρειαζόταν να δώσω την ζωή μου...έτσι κοίταξα το αγόρι και αφού έσκυψα δίπλα του του είπα
<όλα θα πάνε καλά>εκείνο με κοίταξε όλο απορία ενώ εγώ γύρισα και έτρεξα προς το πεδίο της μάχης. θα πήγαινα να βοηθήσω τους άγνωστους....για ποιο λόγο όμως?ήθελα πραγματικά να το κάνω ή και πάλι αυτή η διψά για αίμα με κατεύθυνε? μάλλον και τα δυο.

έτρεξα λοιπόν στο πεδίο της μάχης και χώθηκα σκοτώνοντας όποιον έβλεπα μπροστά μου. η βροχή σε συνδυασμό με τους ήχους των κανονιών και τις κραυγές των ανθρώπων με έκανε να θυμάμαι την ιστορία του γέρου...ίσως τελικά να εννοούσε αυτό. κανείς δεν ξεφεύγει απο τον θάνατο!
<bara bara no...touch of death!!!> ξαπόλησα μανιωδώς την επίθεσή μου καθώς οι καρποί μου αποκολλήθηκαν και άρχισαν να στριφογυρίζουν τα χέρια μου μαζί με τα όπλα δίνοντάς τους μεγαλύτερη ταχύτητα. τότε εγώ άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς ένα τσούρμο μαρίνς με τους ώμους στραμμένους προς τα πίσω και μετά γυρνώντας του απότομα μπροστά τα διαμελισμένα χέρια μου με τα όπλα στράφηκαν μανιωδώς επάνω τους κλέβοντας τους τις ζωές. μετά επέστρεψαν και πάλι στο άρχοντά τους- εμένα-.
μετά και πάλι άρχισα να χτυπώ τριγύρω μου μαζί με τους άγνωστους συντρόφους μου. θερίζοντας σαν την κόκκινη επιδημία, σαν την παγωμένη μορφή του θανάτου. απαθείς...λουζόμουν με το αίμα των νεκρών που και πάλι ξέπλενε η δυνατή βροχή που με το ζόρι έβλεπες τι συμβαίνει γύρο σου. αν δεν ήξερα πως αυτό είναι το νησί που βρέχει πάντα θα έλεγα πως ο ουρανός προσπαθούσε να μας σταματήσει εξαπολύοντας τις τρομερές του αστραπές που σαν πύρινες γλώσσες του θανάτου πέφταν πάνω στην ξεραμένη γη και εξαυλώνοντας κάποιες φορές και δικούς μας και δικούς τους...

αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε όλη μέρα μέχρι που το σκοτάδι μας αγκάλιασε όλους αναγκάζοντάς μας να σταματήσουμε μέχρι να ξαναέρθει η μέρα.. ακολούθησα τους άγνωστους συντρόφους μου ένα χιλιόμετρο περίπου μακριά όπου ήτανε στημένες κάποιες σκηνές. μπήκα μέσα σε μία και κάθισα μαζί με κάμποσους άνδρες και λιγότερες γυναίκες. ένας απο αυτούς μου πρόσφερε φαγητό και ένα μπουκάλι με ρούμι. εγώ τον ευχαρίστησα και κάθισα σε μία άκρη κοντά στην φωτιά όμως. έβγαλα την κουκούλα και την καμπαρτίνα και έστυψα τα ξανθά μαλλιά μου πριν αρχίσω να τρώω σαν τρελή το ρύζι που μου είχαν προσφέρει.
<σε ξέρω εσένα!!!! την ξανθιά!!>ακούστηκε μια φωνή στο βάθος και όλοι γύρισαν προς το μέρος μου. εγώ κοίταξα αφθόρμητα και είδα έναν όμορφο ψηλό κια ξανθό άνδρα να πλησιάζει.
<σε ξέρω...dark assassin sakura.>είπε και με κοίταξε στα μάτια. όλοι απο πίσω κοιτούσαν αμήλητοι. ούτε εγώ ήξερα τι να πω...άφησα το μπολάκι στο πάτωμα, σηκώθηκα όρθια και του άπλωσα το χέρι.
<σακουρα...χαρηκα. μπορώ να έχω και εγώ το όνομά σου?> του είπα και αυτός με κοίταξε έκπληκτος. αφού το σκέφτηκε λίγο άπλωσε το χέρι του και μου συστήθηκε.
<damian.πες μου όμως τι κάνει μια πειρατίνα σαν και εσένα εδώ? ...ξέρω!!!ήρθες και εσύ για το όπλο!!!!καταραμένοι πειρατές!!>είπε και εφυγε προς τα πίσω.
<και εδώ είναι που κάνεις λάθος ντειμιαν!!ήρθα εδώ για έναν δικό μου λόγο και έπεσα πάνω στην μάχη!!τελικά αποφάσισα να εμπλακώ επειδή θέλω να έχει το όπλο οποιοσδήποτε άλλος εκτός απο τους μαρινς και τους κυβερνητικούς!>του απάντησα και αυτός με κοίταζε άναυδος όπως και οι περισσότεροι απο εκεί μέσα.
<μην την ακούς!!!οι πειρατές έιναι ψεύτες!>ακούστηκε μια φωνή στο βάθος. εγώ τράβηξα το κατάνα απο την ζώνη στην μέση μου και το φλέιλ απο την πλάτη μου. όλοι τρόμαξαν αλλά εγώ τα άφησα κάτω.
<δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύετε.>είπα ψυχρά και ξανακάθισα στην θέση μου με σκοπό να συνεχίσω το ρύζι μου.

προς έκπληξή μου μερικά λεπτά αργότερα ο ντέιμιαν ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
<καλύτερα να φύγεις . δεν είναι δικός σου αυτός ο πόλεμος.>μου είπε και ήπιε μια γουλιά ρούμι.
<ειναι και δικός μου. το όπλο αυτό θα μπορέσει να βοηθήσει στην εξόντωση των εχθρών. δεν με ενδιαφέρει ποιος θα το πάρει απο εμας...με ενδιαφέρει το πως θα το χρησιμοποιήσει>του απάντησα εγώ αρπάζοντας το δικό μου ρούμι..ο ντειμιαν κοίταζε σκεπτικός. δεν με ενδιέφερε τι σκεφτόταν ήταν η αλήθεια. εγώ ήθελα απλά να πετύχω τον στόχο μου.
<σακουρα...είναι μάταιο...δεν θα τα καταφέρουμε...είναι πολύ περισσότεροι απο εμάς....είμαστε όλοι καταδικασμένοι>είπε εκείνος και ξεφύσηξε. πραγματικά με άφησε έκπληκτη με την απαισιοδοξία του!!!
<χαμένοι είστε όλοι όσοι σκέφτεστε έτσι!!!!>αυτή την φορά φώναξα. ήμουν έξαλλη. όλοι γύρισαν προς το μέρος μου αλλά εγώ δεν ενδιαφέρθηκα.
<το παιχνίδι έχει λήξει για αυτούς που δεν πιστεύουν πως μπορούν να τα καταφέρουν!!για αυτούς που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους!!!για αυτούς που δεν μπορούν να πετύχουν τους σκοπούς τους!!!αλλά όχι! όχι ντειμιαν! εγώ δεν είμαι ένας απο αυτούς!!> είπα και όλοι με κοίταζαν έκπληκτοι.
<μα σάκουρα! εσύ είσαι πειρατίνα! αυτό κάνεις! σκοτώνεις! δεν σε νοιάζει αν πεθάνεις! δεν έχεις τίποτα να αφήσεις πίσω!!>είπε ο ντέιμιαν και αυτό με εξόργισε ακόμα πιο πολύ.
<έτσι νομίζεις! πιστεύεις πως δεν φοβάμαι τον θάνατο?! φυσικα και τον φοβάμαι! αλλά είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου! και όσο το θέλω δεν θα πεθάνω! δεν θα αφήσω κανένα να μου στερήσει την ζωή! και αν θες να ξέρεις....έχω άτομα για τα οποία νοιάζομαι και αγαπώ!!!εσύ όμως τι κάνεις?! δεν τα χάλια σου! όλοι σας κοιτάξτε τα χάλια σας!!!κάθεστε ολόκληροι άνδρες και κλαίγεστε!!! \και φοβάστε ότι θα πεθάνετε!! ναι κάποιοι απο εσάς ναι!!! αλλά πρέπει να βοηθήσετε στο να εξοντωθεί ο εχθρός!!!μόνο έτσι θα εξασφαλίσετε την σωτηρία σε κάποιους και πάνω απ όλα στους εαυτούς σας!!> του είπα γεμάτη οργή. όλοι με κοιτούσαν άναυδοι. αλλά δεν με ένοιαζε!!! είχα ξεθυμάνει...

<και τι να κανουμε?!!!πώς να τους εξοντώσουμε!!!στο πεδίο της μάχης είναι πολύ καλύτεροι!!>απάντησε ο ντειμιαν...τότε εγώ έκανα μερικούς κύκλους σκεπτική.όλοι μας παρακολουθούσαν...προσπαθούσα να σκεφτώ κάποιο τρόπο ώστε να τους αιφνιδιάσουμε....
<ας τους αιφνιδιάσουμε...!>είπα και όλοι με κοίταξαν με βλέμμα γεμάτο απορία.
<λοιπόν...προτείνω να μαζευτούμε μια ομάδα και να πάμε να βάλουμε εκρηκτικά στο μέρος που κατασκηνώνουν...έτσι θα σκοτώσουμε πολλούς...θα έχουμε το πλεονέκτημα τηνςβροχής και της νύχτας που θα μας κάνουν σχεδόν αόρατους....λοιπόν? ποιος είναι μαζί μου?!>είπα και οι γύρο μου φάνηκαν σκεπτικοί...ίσως τους είχα δώσει ένα ερέθισμα...
<μα θα έχουν φύλακες...>είπε ο ντέιμιαν και εγώ χαμογέλασα στραβά.
<αυτό είναι το πιο εύκολο.....θα τους σκοτώσουμε πριν μας πάρουνε χαμπάρι..>είπα και διαμέλισα το σώμα μου. πολλοί λογικά δεν ήξεραν πως ήμουν χρίστης φρούτου αν έκρινα σωστά απο τις αντιδράσεις τους..
<δηλαδή?>ρώτησε ο ντειμιαν και φάνηκε να τον ενδιαφέρει η ιδέα μου,
<ακουστε τι σκέφτηκα. θα κινηθούμε γρήγορα. θα χωριστούμε σε δύο ομάδες και θα πάμε προς το στρατόπεδο. εκεί θα σκοτώσουμε τους φύλακες. δεν θα είναι πολλοί γιατί δεν μας θεωρούν απειλή....θα το κάνουμε ήσυχα.μετά οι δύο ομάδες θα τοποθετήσουμε εκρηκτικά σε μεγάλη ποσότητα κοντά στις σκηνές χωρίς να μας δούνε και θα βάλουμε τα χρονόμετρα ίσα ίσα μέχρι να φύγουμε πιο πέρα ώστε να είμαστε ασφαλής. και...μπαμ! λοιπον τι λέτε?>τους πρότεινα το σχέδιο μου. στην αρχή δεν υπήρχε συμμετοχή αλλά σιγά σιγά όλοι σήκωσαν το χέρι τους. όλοι εκτός απο τον ντέιμιαν.
<ντέιμιαν?>του είπα και στο τέλος δέχτηκε και αυτός. τέλεια όλα πήγαιναν κατ ευχήν..είχαμε μαζευτεί καμια 50αριά άτομα.

ένιωσα τεράστια ικανοποίηση που όλοι μέσα στην σκηνή δέχτηκαν να έρθουν μαζί μου..αλλά πρώτα απ όλα έπρεπε να βρούμε τα εκρηκτικά και να μιλήσω με τον αρχηγό...που δεν ήξερα καν ποιος ήταν!
<ντειμιαν....λογικά κάποιος θα ηγείται της ομάδας έτσι? θέλω να τον δω..>είπα στον ντέιμιαν και εκείνος χαμογέλασε στραβά.
<φυσικά είναι ο δήμαρχος!!! χαχαχααχ λοιπόν έλα θα σε πάω σε αυτόν.>είπε και εγώ τον ακολούθησα έξω απο την σκηνή...στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε σε μια άλλη.
εκεί καθόταν ο δήμαρχος, ο ντέιμιαν με σύστησε σε αυτόν και εγώ αφού του εξήγησα το σχέδιό μου του ζήτησα να μας δώσει τα εκρηκτικά που χρειαζόμασταν.
<δεν ξέρω...μου ακούγεται πολύ επικίνδυνο...>είπε ο δήμαρχος καθώς έπαιζε με το μούσι του.
<πρέπει να δράσουμε γιατί αλλιώς θα χάσουμε! στο πεδίο της μάχης είναι καλύτεροι απο πολλούς εδω μέσα!>του απάντησα εγώ. αυτός φάνηκε σκεπτικός και εν τέλει μετά απο λίγα δευτερόλεπτα μου απάντησε.
<καλά. θα σου δώσω τα εκρηκτικά. αλλά να ξέρεις είμαι κατά του σχεδίου σου. μην περιμένεις καμία βοήθεια απο εμένα.>μου απάντησε εκείνος. δεν ήταν ακριβώς η απάντηση που περίμενα αλλά τουλάχιστον μας έδωσε την εκρηκτική ύλη...έτσι αφού τον ευχαρίστησα πήραμε τα εκρηκτικά και τα μεταφέραμε στην σκηνή μας. εκεί φτιάξαμε ματσάκια με μεγάλα φιτιλιά καθώς κανείς μας δεν ήξερε να φτιάχνει βόμβες.
ήταν 3 το πρωί και εμείς επιτέλους είχαμε τελειώσει. είχαμε 2 ώρες να πάμε εκεί να τους ανατινάξουμε και να φύγουμε. όλοι φόρεσαν μαύρες κάπες με κουκούλες. όπως και εγώ την δικιά μου.και κάπως έτσι ξεκινήσαμε για μια δύσκολη επίθεση. ποιος ξέρει τι θα μας επιφύλασσε η μοίρα...θα τα καταφέρναμε άραγε? η αλήθεια ήταν πως αυτή η αμφιβολία βασάνιζε το μυαλό μου....

έτσι λοιπόν αθόρυβοι πλανιόμασταν μες στο σκοτάδι σαν σκιές...σαν τις ψυχές των νεκρών που δεν γίνονται αντιληπτές απο κανέναν θνητό.όλοι με βαριά καρδιά και πίστη...πίστη στον εαυτό μας...πίστη στην δύναμή μας...πίστη στο ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε....πίστη στην δύναμη της θέλησής μας!
χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και κινηθήκαμε προς την κατασκήνωση τους. η μία ομάδα στα αριστερά και η δική μου προς τα δεξιά. ο ντειμιαν ηγούνταν της αριστερής ενώ εγώ της δεξιάς.
δεν υπήρχε καμία βλάστηση για να κρυφτούμε καθώς το νησί ήταν άγονο και ξηρό. έβρεχε συνέχεια. ελπίζαμε πως δεν θα γινόμασταν αντιληπτοί. για καλή μας τύχη στις σκηνές που είχαμε αναλάβει να ανατινάξουμε δεν υπήρχε κανένα αναμμένο φως. τριγύρω όμως υπήρχαν αρκετοί φρουροί-μαρίνς. έτσι έκανα νόημα και κάποιοι απο την ομάδα μου αναλάβανε μερικούς , όπως και εγώ ένα ζευγάρι δύο μαρίνς που κουβεντιάζανε.
<bara bara no...coup!>είπα χαμηλόφωνα και το σώμα μου διαμελίστηκε και όλα τα κομμάτια μου έπεσαν επάνω τους χτυπώντας τους μέχρι που εν τέλει τα χέρια μου με τα όπλα τους σκότωσαν. η ομάδα μου επίσης είχε καθαρίσει τους υπόλοιπους. έτσι τους έκανα νόημα. χωριστήκαμε στα δύο ώστε να τοποθετήσουμε εκρηκτικά πίσω απο δύο σκηνές. τα εκρηκτικά ενώνονταν με ένα φιτίλι το οποίο οδηγούσε σε εμάς. επειδή είχαμε όμως το πρόβλημα της βροχής είχαμε φροντίσει να τοποθετήσουμε τα φιτίλια μέσα απο μεταλλικούς σωλήνες κάνοντας σε αυτούς μερικές τρύπες ώστε να είμαστε σίγουροι πως θα υπάρχει οξυγόνο. εγώ άναψα το φιτίλι και όλοι τρέξαμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε.ΜΠΑΜ!!ακούστηκε μια πρώτη έκρηξη και εμείς πέσαμε στο έδαφος. ΜΠΑΜ!! και η δεύτερη έκρηξη.. ακολούθησε μια σειρά από εκρήξεις που υπέθεσα πως ήταν της ομάδας του ντειμιαν. με τν ομάδα μου τρέξαμε να βρούμε την ομάδα του ντέιμιαν που θα μας συναντούσε λίγο πιο κάτω απο της σκηνές....

ένα τρομερό άγχος με είχε κυριεύσει και ένιωθα 10 κιλά ελαφρύτερη!! όσο να 'ναι με την ιδέα μου είχα πάρει στον λαιμό μου τόσους ανθρώπους και πραγματικά είχα μείνει άκρως ευχαριστημένη απο το αποτέλεσμα της αποστολής μας.
συνεχίσαμε να τρέχουμε μακριά μέχρι που φτάσαμε πίσω απο δύο λόφους...εκεί θα ήμασταν για λίγο κρυμμένοι μέχρι να έρθει η ομάδα του ντέιμιαν και μέχρι να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα ώστε να μπορέσουμε να την κάνουμε με ελαφρά σαν να μην έγινε τίποτα....
κανά πεντάλεπτο αργότερα ο ντέιμιαν με την ομάδα του έφτασε.
<ντέιμιαν!!δόξα τον θεό!!!πως πήγες?>τον ρώτησα με ενθουσιασμό αλλά εκείνος δεν φάνηκε ιδιαίτερα χαρούμενος..
<το σχέδιο πήγε όπως έπρεπε...αλλά..>απάντησε εκείνος μπερδεμένος.
<τέλεια!!!>απάντησα εγώ βιαστικά αγνοώντας το αλλά που είχε αναφέρει.
<ΑΛΛΑ.....>ξαναείπε τονίζοντας του και εγώ τότε πάγωσα. ένα αίσθημα τρόμου με κυρίευσε.
<αλλά τι?!>τον ρώτησα έκπληκτη.
<νομίζω πως μας ακολούθησαν.....όταν έγινε η έκρηξη κάποιοι φάνηκαν να είναι σε ετοιμότητα σε μια απο τις σκηνές που δεν ήταν κοντά μας...να..βγήκαν έξω και εμείς το σκάσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε...νομίζω πως τους ξεφύγαμε αλλά καλό θα ήταν να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα.>είπε εκείνος με αγχωμένος...εγώ από την άλλη δεν πίστευα στα αυτιά μου...τους είχε αφήσει να τον ακολουθήσουν..και δεν έφτανε αυτό...τους οδήγησε και στο σημείο που θα βρισκόμασταν!!!
<πωπω....καλά ότι έγινε έγινε...πάμε να φύγουμε τώρα...να γυρίσουμε πίσω στην βάση όσο προλαβαίνουμε.>είπα εγώ και αρχίσαμε και πάλι να ανεβαίνουμε τον λόφο για να γυρίσουμε πίσω.

όλοι ελπίζαμε μέσα μας να μην μας ακολούθησαν. εγω προσωπικά το σκεφτόμουν αυτό όχι γιατί φοβόμουν να δώσω μάχη ή κάτι τέτοιο αλλά γιατί απλά θα ήταν μεγάλη ατυχία.
δυστυχώς για εμάς μόλις ανεβήκαμε τον λόφο αντικρίσαμε το πιο φρικτό θέαμα...μιση διμοιρία μαριν και κυβερνητικών απλωνόταν σαν θάλασσα μπροστά μας...'ήρθε το τέλος μας' σκέφτηκα, αλλά δεν σκόπευα να δειλιάσω... οι άνδρες φαίνονταν ανήσυχοι...τότε παρατήρησα δίπλα μου τον ντειμιαν.
<αυτό ήταν έτσι?>μου είπε καθώς ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου. ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
<τίποτα δεν τελείωσε ακόμα...>προσπάθησα να πω ώστε να το πιστέψω και εγώ η ίδια αλλά εκείνος με διέκοψε.
<σάκουρα είμαστε καταδικασμένοι...>είπε και μπήκε μπροστά μου.
<οχι!!αν έρθουν οι άλλοι...ίσως μπορέσουμε να τους νικήσουμε..>απάντησα προσπαθώντας μανιωδώς να μας προσφέρω λίγη ελπίδα...
<άκουσες τι είπε ο αρχηγός. είναι κατά δεν θα έρθουν!!>τα λόγια του με 'εκαναν να λυπηθώ...δεν μπορούσαν να μας αφήσουν έτσι...εμάς που ρισκάραμε την ζωή μας για να δώσουμε κάτι σε αυτόν τον πόλεμο..τότε ο ντειμιαν διέκοψε τον συνειρμό μου...
<σάκουρα χάρηκα πολύ που σε γνώρισα...και..>δεν συνέχισε την φράση του απλά με έπιασε και με φίλησε..με τόσο πάθος που έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει...
λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το φιλί σταμάτησε..εγώ τον κοίταξα στα μάτια και του χαμογέλασα.μετά γύρισα προς το μέρος των ανδρών.

<θα πεθάνουμε όλοι εδώ!!!αλλά θα πεθάνουμε ηρωικά!!!>φώναξα εγώ και όλοι μας αρχίσαμε να τρέχουμε προς τον ίδιο μας τον θάνατο..η μάχη ήταν σκληρή. υπήρχαν αίματα παντού και άψυχα κορμιά πετσοκομμένα.άνθρωποι να παλεύουν με νύχια και με δόντια για την ζωή του σκοτώνοντας οποιον έβλεπαν γύρο τους..
εγώ πλάι πλάι με τον ντέιμιαν εξοντώναμε τους αντιπάλους καθώς εκείνοι μας έλουζαν με το αίμα τους...
<bara bara no...deception!> εξαπέλυσα την επίθεσή μου και το σώμα μου διαμελίστηκε σε άπειρα μικρά κομμάτια τα οποία στριφογύριζα γύρο απο ένα τσούρμο μαρίνς...τα χέρια μου ,που κρατούσαν τα όπλα τους εξόντωναν έναν προς έναν χωρις εκείνοι να καταλαβαίνουν κάν απο που τους ήρθε...
έτσι λοιπόν η μάχη προχωρούσε και όλο και πιο πολλοί δικοί μας χάνονταν...και μέσα σε αυτόν τον χαμό, σε όλους τους νεκρούς ανθρώπους κάτι στίχοι ρίζωσαν στο μυαλό μου...
~Θολώνει η νύχτα μπροστά στα μάτια μου..
Μονή σε έναν κόσμο δικό μου
Να αναρωτιέμαι τι έχασα, τι κέρδισα
Τι δεν ηταν ποτε δικο μου
Όλα τα άψυχα πλοία βυθίζονται
τα χάρτινα ιερά γκρεμίζονται
Σαν ένα γυάλινο κάστρο
Σαν ενα πύργο απο άμμο
Που το τρώει το κύμα και η αλμύρα
Που χάνεται στο λυκόφως
Σε εναν αδιο κόσμο
Μαζι με σκιάχτρα που καίονται
Με ματια που φλέγονται
Με δάκρυα που κυλούν
Και εμενα να φωνάζω γιατι....~
μέσω αυτών των στίχων προσπαθούσα ουσιαστικά να αναθεωρήσω ποια ήμουν πραγματικά..να αντιληφθώ την ζωή μου..και όλα αυτά γιατί το τέλος ήταν μια ανάσα απο το πρόσωπό μου..ο μασκαρεμένος σαν τον θάνατο -ο οποίος ήταν ο ίδιος ο θάνατος- ήταν δίπλα μου και περίμενε να θερίσει την ψυχή μου με το δρεπάνι του.....

σιγά-σιγά έβλεπα όλους τους άνδρες μας..όλους που συνεργαστήκαμε για να πετύχουμε την ανατίναξη των σκηνών να σκοτώνονται...όλους εκτός απο έναν...ο ντέιμιαν ήταν ακόμα δίπλα μου και πολεμούσε...τώρα όλοι μας είχαν βάλει στόχο. μας επιτίθονταν και εμείς προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να τους απωθήσουμε...ευτυχώς για την ώρα μας προστάτευαν οι ιδιότητες του φρούτου μου τις οποίες χρησιμοποιούσα την μία μετά την άλλη. όχι μόνο για να προστατέψω εμένα αλλά και τον ντέιμιαν....οι εχθροί μας είχαν κυκλώσει και εγώ είχα αρχίσει να εξασθενώ...τότε ένας κρότος απο όπλο ακούστηκε και πλήγωσε τον ντέιμιαν κάτω απο τα αριστερά πλευρά του...εκείνος έπεσε χάμω...δεν ήξερα αν ήταν ζωντανός ή λιπόθυμος αλλά θα εκδηκούμουν αυτόν που το έκανε. τότε ξαφνικά εμφανίστηκε ένας ένστολος διοικητής ή κάτι τέτοιο των μαρίν..
<dark assassin...όλα τελείωσαν!!έφτασε η ώρα σου!!!>έιπε και μου επιτέθηκε χτυπώντας με με μία μπουνιά στο στομάχι...ήταν πολύ δυνατός...αίμα έτρεξε απο το στόμα μου..οι μαρίνς είχαν ανοίξει και παρακολουθούσαν την μάχη. λογικά ο τύπος με ήθελε δικιά του.
<bara bara no...killing hands!!είπα και τα χέρια μου διαμελίστηκαν..τον έπιασαν απο τον λαιμό, τον σήκωσαν σε μεγάλο υψος και τον πέταξαν κάτω...με την πτώση ο τύπος έσπασε το χέρι του αλλά δεν πτοήθηκε απο αυτό...μου επιτέθηκε ξανά. αυτή την φορά άρχισε να με χτυπάει με μπουνιές με τεράστια ταχύτητα ακόμα και με σπασμένο χέρι!!
<θα πεθάνεις και εσύ όπως και ο φίλος σου χαχα!!>τότε κατάλαβα...αυτός τον είχε πυροβολήσει...εγώ έβαλα τα δυνατά μου. διαμέλισα το σώμα μου και έτσι απέφυγα την υπόλοιπη επίθεσή του...μετά ξαναενώθηκα...
<bara bara no..touch of death!>.....η επίθεσή μου αποδείχτηκε μοιραία για τον συγκεκριμένο....έπεσε νεκρός....καθώς εναπόθεσα όλη την δύναμη μου σε αυτή την επίθεση..

τότε άρχισαν να ακούγονται κρότοι απο όπλα..ήταν εδώ!!!! όλος ο στρατός που υπερασπιζόταν τα έγγραφα είχε έρθει!!! έτσι με μια επίθεση γεμάτη σθένος, θέληση και ψυχική δύναμη οι δικοί μας νίκησαν τους μαρίνς που τώρα πια είχαν απομείνει ελάχιστοι...ακόμα ο τύπος που είχα σκοτώσει ήταν αυτός που κρατούσε τα έγγραφα...αυτό το κατάλαβα μετά όταν τον πλησίασα και είδα πως κρεμόταν μια δερμάτινη τσάντα απο το πλάι...την άνοιξα και τα πήρα στα χέρια μου...χωρίς δεύτερη σκέψη τα έδωσα στον αρχηγό..
<ορίστε τα έγγραφα...δεν υπάρχει λόγος να βρίσκομαι πια εδώ...>είπα και σηκώθηκα να φύγω...τότε άκουσα μια φωνή.
<σάκουρα περίμενε!!!!>ήταν ο ντέιμιαν που ερχόταν πληγωμένος...ήταν ζωντανός!!!
<αρχηγέ!! αυτά τα έγγραφα έφεραν όλη αυτή την καταστροφή!!!!!η γνώμη μου είναι πως πρέπει να καταστραφούν ώστε ποτέ ξανά να μην γίνει πόλεμος για ένα τέτοιο καταστροφικό όπλο!!>είπε και πραγματικά είχα μείνει έκπληκτη!!!! 'είσαι απίστευτος..!' είπα απο μέσα μου...το γεγονός όμως που με άφησε με ανοιχτό το στόμα ήταν πως όλοι όσοι βρίσκονταν στην ομάδα...άνθρωποι απο το χωριό, πειρατές και επαναστάτες συμφώνησαν!!!έτσι ο αρχηγός άναψε ένα σπίρτο και κατέστρεψε τα σχέδια του όπλου που ακόμα και αν δεν είχε πάρει ακόμα υλική υπόσταση είχε σπείρει την διχόνοια και τον θάνατο στην ανθρωπότητα...
έτσι λοιπόν...αφού του αποχαιρέτησα όλους...έφυγα απο το νησί...για να συνεχίσω τα ταξίδια μου...και να γνωρίσω καινούρια άτομα και τόπους ζώντας καινούριες εμπειρίες...

ΤΕΛΟΣ

ΥΓ: το διήγημα που αναφέρθηκε μέσα στην ιστορία ονόματι 'κόκκινος θάνατος' είναι γραμμένο απο τον edgar allan poe