[Τέλος] Μια νέα φυσιογνωμία και η προετοιμασία για την εξέγερση! [Part 1]

[Αρχή]

Έπλεα για περίπου μια μέρα. Ο καιρός από φουρτουνιασμένος είχε γίνει τόσο ήρεμος, που δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου αέρας, κάνοντας το ταξίδι μου αρκετά αργό. Δε με ενοχλούσε ιδιαίτερα, καθώς το τραύμα που μου δημιούργησε ο Kuro με ενοχλούσε αρκετά και δε μου επέτρεπε να κινούμαι όπως επιθυμούσα. Από τότε που πήρα πίσω το καράβι μου δεν είχα χρησιμοποιήσει καθόλου το γυμναστήριο και με εκνεύριζε αρκετά το γεγονός ότι οι τακτικοί τραυματισμοί μου ευθύνονταν γι αυτό. Είχα την αίσθηση ότι ήμουν εκτός φόρμας και γενικότερα ανίκανος να προφυλάξω τον εαυτό μου.

Καθόμουν στην πλώρη, όπως πάντοτε, έχοντας σταθερή πορεία. Ήμουν ξαπλωμένος και παρατηρούσα τα σχήματα που δημιουργούσαν τα σύννεφα, τα οποία άλλαζαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η πλάτη μου με πονούσε αρκετά συχνά και σίγουρα δε θα σταματούσε εάν κάποιος δεν της έριχνε μια ματιά. Ένιωθα απελπιστικά μόνος... Τελικά ήταν όντως βαρετά να ταξιδεύει κανείς μόνος του. Πόσο ωραία θα ήταν αν έπλεαν και μερικοί σύντροφοι μαζί μου... Τέτοιες σκέψεις κυριαρχούσαν στο μυαλό μου, όταν ένα αεράκι άρχισε να φυσά και το πλοίο απέκτησα σταδιακά μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτό με έκανε να σηκωθώ και να συγκεντρωθώ στην πορεία μου, ενώ ταυτόχρονα ήλπιζα να συμβεί κάτι συναρπαστικό στη διαδρομή για να μου τονώσει το ηθικό.

Το ταξίδι συνεχίστηκε με τον ίδιο ρυθμό, μέχρι που ήχοι κανονιών έφτασαν στ' αυτιά μου. Κοίταξα προς την κατεύθυνση που προερχόταν ο ήχος και διέκρινα τέσσερα πλοία να ναυμαχούν. Έβγαλα αμέσως τα κιάλια μου και προσπάθησα να καταλάβω ποιοι ήταν. Τα τρεια απ'αυτά, ανήκαν στους Marines και το άλλο σε κάποιον άγνωστο σε εμένα πειρατή. Η μάχη είχε ουσιαστικά κριθεί και μόνο απ'τη διαφορά στον αριθμό, αλλά δε φαίνονταν να το βάζουν κάτω. Έλεγξα τους χάρτες μου και διαπίστωσα ότι ήμουν αρκετά κοντά στο Tequila Wolf. Έτσι, σταμάτησα να παρατηρώ τη ναυμαχία και συγκεντρώθηκα και πάλι στην πορεία μου.

Οι κανονιές δεν έλεγαν να σταματήσουν. Τι στο καλό έκαναν τόση ώρα? Ήταν μόνο ένα πειρατικό καράβι. Το χειρότερο ήταν ότι οι κανονιές έμοιαζαν να προέρχονται από όλο και πιο κοντά μου. Γύρισα πίσω για να καταλάβω τι συμβαίνει, αλλά αυτό που είδα με εξέπληξε. Το ένα πλοίο με είχε ακολουθήσει και για κάποιο περίεργο λόγο με έφτανε κι όλας.
-Τι στο... Πώς? αναφώνησα, ενώ έψαχνα τρόπο διαφυγής, αλλά μάταια. Για κάποιο περίεργο λόγο το καράβι με τη σημαία των Marines πήγαινε με μεγαλύτερη ταχύτητα απ'του δικού μου. Δίχως να έχω άλλη επιλογή, γύρισα το καράβι για να αντιμετωπίσω τους αντιπάλους μου. Αμέσως, πήδηξα στο κατάστρωμα και από εκεί στο αμπάρι. Έπιασα όσες κανονόμπαλες μπορούσα και με τη βοήθεια του φρούτου μου τις ανέβασα στο κατάστρωμα.

Αφού ανέβασα μερικές ακόμα γέμισα τα κανόνια με μπαρούτι και τις τοποθέτησα μέσα. Στη συνέχεια έστριψα τα κανόνια προς το μέρος των αντιπάλων μου και περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Το καράβι μου δεν είχε πολλά περιθώρια να δεχθεί ζημιές. Είχε ήδη πάθει αρκετές στην καταιγίδα που πέρασα πριν περίπου μια βδομάδα για να πάω στο Gecko Island, εάν δεχόταν κι άλλες κατά πάσα πιθανότητα θα βυθιζόταν και φυσικά δε μπορούσα να το επιτρέψω. Το πλοίο των Marines παρατάχθηκε μπροστά μου και ετοιμάστηκε να με πυρπολήσει με τα κανόνια του. Τότε, άναψα το φιτίλι καθενός απ'τα κανόνια και περίμενα να δω το αποτέλεσμα. Ο εκκωφαντικός ήχος ακούστηκε και κανονιές ακούγονταν από όλες τις κατευθύνσεις. Χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του φρούτου μου, κατάφερα να ξαποστείλω τις οβίδες και ετοιμάστηκα να ξαναγεμίσω τα κανόνια. Δυστυχώς ήταν πολύ χρονοβόρο και μέχρι να γεμίσω το ένα, οι Marines ήταν έτοιμοι να ξαναρίξουν.

-Δε βαριέσαι.. θα το κάνω με τον παραδοσιακό τρόπο. μουρμούρισα αφήνοντας την οβίδα στο κατάστρωμα, ενώ μια ομοβροντία ακούστηκε και καμιά δεκαριά κανονόμπαλες εκτοξεύτηκαν προς το μέρος μου.
-Repel! φώναξα και με ορμή οι οβίδες άλλαξαν κατεύθυνση σφυροκοπώντας το πλοίο των Marines. Οι ζημιές που τους είχαν επιφέρει οι βολές μου ήταν καταστροφικές. Το μέρος που "έβλεπε" εμένα είχε καταστραφεί και τα περισσότερα κανόνια είχαν φύγει απ'τη θέση τους και βουλιάξει στη θάλασσα.
-Βλάκες ναύτες.. δεν έχετε ελπίδα σε μια μάχη με τόσο μέταλλο. μουρμούρισα και πάλι και χρησιμοποιώντας ξανά τις δυνάμεις μου έστειλα μια δεκαριά ακόμα οβίδες κατά πάνω τους. Το τελευταίο χτύπημα ήταν και το τελειωτικό. Το κεντρικό κατάρτι κατέρρευσε, ενώ το κάτω μέρος του καραβιού κόντευε να διαλυθεί με αποτέλεσμα να πέσει ολόκληρο το πλοίο.

Έτρεξα στο πηδάλιο και γύρισα το πλοίο προς τη μεριά που βρισκόταν το Tequila Wolf. Καθώς απομακρυνόμουν, έστελνα τις οβίδες που είχαν απομείνει στο κατάστρωμα προς τους Marines για να βεβαιωθώ ότι δε θα μου δημιουργούσαν άλλα προβλήματα. Όταν μου τελείωσαν τα πυρομαχικά συγκεντρώθηκα στην πορεία μου, ενώ το εχθρικό καράβι είχε γίνει πλέον συντρίμμια. Η συμπλοκή αυτή ανέβασε την αδρεναλίνη μου και με προετοίμασε για αυτά που θα συναντούσα στο νησί. Λίγη ώρα αργότερα, ένα νησί φάνηκε στον ορίζοντα, αλλά είχε κάτι το διαφορετικό. Εκεί όπου κανονικά το νησί τελείωνε, υπήρχε μια γιγαντιαία γέφυρα που εκτεινόταν μέχρι εκεί που δεν έφτανε το μάτι μου. Περιέργεια με κυρίευσε και θέλησα να μάθω περισσότερα γι αυτό που συνέβαινε. Πέρα απ'αυτό, θα έβρισκα ένα μηχανικό και μια ομάδα επαναστατών, οι οποίοι ήθελα να με βοηθήσουν να κάνω "αισθητή" την ταυτότητά μου.

Όταν έφτασα στην ακτή, παρατήρησα ότι δεν υπήρχαν άλλα πλοία τριγύρω, αλλά προτίμησα να μην το ριψοκινδυνεύσω. Έκανα μια περιφορά γύρω απ'το νησί, αλλά δε βρήκα κάποιο καλό σημείο για να ρίξω άγκυρα. Έτσι, αποφάσισα να το αφήσω κάτω απ'τη τεράστια γέφυρα. Δε μπορούσα να δω μέχρι που έφτανε, πάντως το πλάτος της ήταν εξωφρενικά μεγάλο. Κάτω απ'τη σκιά της ήμουν σίγουρος ότι το πλοίο μου δε θα κινδύνευε και αφού έριξα άγκυρα, κατέβασα τη βάρκα και κάνοντας κουπί έφτασα στην ακτή. Είχε βραδιάσει και η ορατότητα μου δεν ήταν τέλεια, αλλά το μέρος φάνταζε ερημικό και μίζερο, λες και ήθελε να σε διώξει. Ακολουθώντας το μοναδικό μονοπάτι, ξεκίνησα την περιπλάνηση μου στο νησί. Σύντομα έφτασα σε ένα μέρος γεμάτο σπίτια, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Μπροστά απ'τη συνοικία υπήρχε μια ομάδα περίπου είκοσι ατόμων που φρουρούσαν την είσοδο. Δεν ήξερα περί τίνος πρόκειται, αλλά δεν μπορούσα να φανερωθώ. Παρόλα αυτά, η μοναδική είσοδος ήταν αυτή και δεν υπήρχε άλλος δρόμος...

Τι θα έκανα λοιπόν? Για να περάσω έπρεπε να αποκαλύψω την ταυτότητά μου, ενώ αν δεν περάσω δε θα βρω ένα μηχανικό για να επισκευάσει τις ζημιές που έχει υποστεί το καράβι μου. Απ'ότι φαίνεται δεν είχα άλλη επιλογή. Σήκωσα την κουκούλα του μανδύα μου και κίνησα προς το μέρος των φρουρών. Όταν με αντιλήφθηκαν, δύο άντρες ήρθαν προς το μέρος μου κρατώντας μουσκέτα.
-Ποιος είσαι και τι θέλεις εδώ?
-Είμαι περαστικός και χρειάζομαι ένα μηχανικό. Το πλοίο μου χρειάζεται επειγόντως επισκευή.
-Χμμ!? Για περαστικός, πολύ ύποπτος είσαι.. τι λες κι εσύ John?
-Ναι.. πολύ ύποπτος. απάντησε ο δεύτερος φρουρός με ένα ύπουλο χαμόγελο.
-Τς.. βλάκες Marines.. τα θέλετε και τα παθαίνετε.. τους είπα και έβγαλα μια χούφτα σφαίρες, τις οποίες εκτόξευσα προς το μέρος τους. Οι δυο φρουροί μαζί με δέκα περίπου ακόμα έπεσαν νεκροί. Την επόμενη στιγμή, ένιωσα κάτι μεταλλικό να με χτυπάει στο κεφάλι και έχασα τις αισθήσεις μου.

Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου, ενώ ένιωθα το κεφάλι μου να κουδουνίζει. Προσπάθησα τρίψω το πρόσωπό μου, αλλά τα χέρια μου ήταν δεμένα. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε ένα κελί. Μου φαινόταν ότι είμαι σε φυλακή. Παντού γύρω μου υπήρχαν κελιά, μερικά φιλοξενούσαν κάποιους και άλλα ήταν άδεια.
-Ποοο... πού είμαι? Άουυ... ψέλλισα με δυσκολία, καθώς το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει.
-Tequila Wolf. ακούστηκε μια φωνή από δίπλα.
Απ'ότι φαίνεται με είχαν τοποθετήσει στο τελευταίο κλουβί και στο διπλανό υπήρχε ένας τύπος στην ίδια μοίρα με μένα. Είχε κι αυτός δεμένα χέρια και φορούσε μια κόκκινη μπαντάνα. Είχε διάφορα αξεσουάρ στα μαλλιά του και μούσι. Τα ρούχα του ήταν παραμελημένα και λιτά, ενώ στην άκρη του κελιού του υπήρχε ένα καπέλο.
-Ευχαριστώ.. αυτό το ξέρω κι εγώ. Κάτι ποιο συγκεκριμένο?
-Χμμ.. μάλλον σε φυλακή.
- Φίλε.. είσαι σε άλλο πλανήτη.
-Μπορεί. Η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι.. και έχω ξεμείνει κι από ρούμι...
-Υπάρχει περίπτωση να βγούμε από δω μέσα?
-Με δουλεύεις? Αυτό είναι γελοίο... ποιος βγάζει τώρα τα σχοινιά όμως..

-Είσαι αισχρός... πόσο καιρό είσαι εδώ?
-Λιγότερο από σένα. Ήρθα μερικές ώρες αφού σε έφεραν εδώ.
-Μα... πώς σε πιάσανε?
-Έπλεα ήρεμα με το πλήρωμα μου και δεν ενοχλούσα κανέναν, όταν ξαφνικά τρία πλοία των Marines άρχισαν να μας καταδιώκουν. Βυθίσαμε το ένα και το άλλο για κάποιο λόγο έφυγε, αλλά ήταν πολλοί και δεν καταφέραμε να γλιτώσουμε. Το πλήρωμα μου κατάφερε να ξεφύγει φυσικά, αλλά είπα να τους καθυστερήσω λίγο παραπάνω.
-Α! Ώστε εσύ πολεμούσες εκεί πέρα? Το ένα πλοίο ακολούθησε εμένα...
-Ο.. συγκινητικό. Λες να το σκάσουμε?
-Δεν μπορώ τα κλειστά μέρη και ιδιαίτερα όσα έχουν κάγκελα..
-Καλά... ΦΡΟΥΡΟΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!!!!!!!! ΦΡΟΥΡΟΙΙΙΙΙ!!! άρχισε να ουρλιάζει ο πειρατής κάνοντας πολύ φασαρία. Λίγη ώρα αργότερα ποδοβολητά και φωνές ακούστηκαν απ'το διάδρομο και ένας φρουρός εμφανίστηκε μπροστά απ'το κελί του.

-Τι θες σκουλήκι?
-Α.. τίποτα. Απλά να σας πω ότι είστε ανίκανοι και κότες. Να βλέπετε, κοιμάμαι που κοιμάμαι δύσκολα, αν θυμάμαι και τις φάτσες σας θα έχω εφιάλτες!
Ο φρουρός ξεκλείδωσε την πόρτα και ετοιμάστηκε να χτυπήσει τον πειρατή με τη λαβή του μουσκέτου του. Ξάφνου, ο άντρας πετάχτηκε όρθιος και του έριξε γροθιά σωριάζοντας τον στο έδαφος.
-Δ.. Δεν ήταν δεμένα τα χέρια σου!?
-Ήταν... κάποτε. Τα χω λύσει εδώ και ώρα. Με ενοχλούν.
-Ενδιαφέρεσαι να ελευθερώσεις και μένα?
-Χμμ.. γιατί όχι, αλλά έχω κάποιους όρους. Πρώτον,
-Δεκτοί.
-Οκ! είπε και έπιασε το μουσκέτο. Ένας άλλος φρουρός μπήκε στο διάδρομο, αλλά απ'ότι κατάλαβα, ο πειρατής τον πυροβόλησε. Στη συνέχεια έσπασε την κλειδαριά του κελιού μου και μου έλυσε τα χέρια.

-Ωραία! Πάμε?
-Οπ! Πρώτα... το καπέλο μου. είπε και πιάνοντας το καπέλο απ'το κελί του, το ξεσκόνισε και το φόρεσε με έναν επιδέξιο τρόπο. Μετά, μου έκανε νόημα και προχωρήσαμε κατά μήκος του διαδρόμου. Περάσαμε από αρκετά κελιά και ο πειρατής έσπαγε μια στο τόσο αλυσίδες ελευθερώνοντας τους κρατούμενους. Λίγη ώρα αργότερα, φτάσαμε στην άκρη του διαδρόμου και ανεβήκαμε μερικά σκαλιά, στο τέλος των οποίων μας περίμενε μια ομάδα φρουρών, οι οποίοι έτειναν τα σπαθιά τους προς το μέρος μας.
-Αυτό ήταν στ' αλήθεια απαραίτητο? είπε κατσούφικα ο πειρατής.
-Suzuma Jirou και Kuran Kaname. Για την απόδραση σας θα εκτελεστείτε δημοσίως.
-Εμμ... Θα έπρεπε να υπάρχει ένα Καπετάνιος κάπου εκεί. είπε ο Jirou με ένα πλατύ χαμόγελο που αποκάλυπτε μερικά χρυσά δόντια. Οι φρουροί μας όρμησαν και η μάχη άρχισε. Εγώ χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις μου αφόπλισα τους περισσότερους, ενώ ο Jirou θέριζε τον ένα μετά τον άλλον με το μουσκέτο που είχε πάρει απ'τον φύλακα. Μερικά λεπτά αργότερα είχε μείνει μόνο αυτός που είχε αναγγείλει την ποινή μας. Έκανα ένα βήμα προς το μέρος του, αλλά εκείνος τράπηκε σε φυγή.

Ξεφυσώντας με δύναμη, γύρισα προς το μέρος του καπετάνιου, ενώ η έξοδος διαγραφόταν πίσω μας.
-Λοιπόν?
-Η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Πάμε! μου απάντησε πετώντας το όπλο στο έδαφος. Έξω επικρατούσε πολυκοσμία και αναταραχή. Παντού υπήρχαν άνθρωποι που φορούσαν τα ίδια λευκά βρώμικα ρούχα και είχαν αλυσίδες στα χέρια τους.
-Τι στο καλό συμβαίνει εδώ?
-Θα σου πω. Έλα μαζί μου πριν μας αντιληφθούν.
Έτσι τον ακολούθησα σε διάφορα στενά, μέχρι που βγήκαμε σε μια σκοτεινή κι απόμερη αλάνα.
-Το νησί ονομάζεται Tequila Wolf. Εδώ η Κυβέρνηση κατασκευάζει μια τεράστια γέφυρα με σκοπό να ενώσει την East με την West Blue. Το έργο αυτό έχει ξεκινήσει απ'το Void Century και φτάνει μέχρι σήμερα. Συνολικά έχουν περάσει 700 χρόνια, αλλά το αποτέλεσμα είναι εμφανές. Για να την κτίσουν χρησιμοποιούν κατάδικους είτε αθώους πολίτες, ενώ ο ρόλος των φρουρών είναι να τους κρατάνε στη δουλειά και να μη δραπετεύσει κανείς.
-Κατάλαβα... λοιπόν, ποιοι ήταν οι όροι με τους οποίους με ελευθέρωσες?
-Α... για αρχή θέλω ένα μπουκάλι ρούμι και μετά να με βοηθήσεις να βρω το πλήρωμα μου.
-Εύκολα πράγματα. Σου εγγυώμαι ότι θα βοηθήσω, αλλά αρχικά χρειάζομαι ένα μηχανικό.

-Πολύ θα ήθελα να βοηθήσω, αλλά δεν έχω ξανάρθει εδώ. Χρειαζόμαστε ξεναγό!
Έτσι, αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε στα στενά του νησιού, ψάχνοντας για κάποιον που θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Το περίεργο ήταν, ότι δεν είχαμε συναντήσει κανέναν, πέρα από μερικούς φρουρούς που έτρεχαν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι σκλάβοι που χρησιμοποιούσε η Κυβέρνηση και που είχαμε δει όταν το σκάσαμε απ'τη φυλακή, ήταν κυριολεκτικά άφαντοι. Το τοπίο γύρω μας δεν έλεγε να αλλάξει. Παντού υπήρχαν ομοιόμορφα μικρά σπίτια, που φάνταζαν πολύ παραμελημένα.
-Ε Jirou.. Πού λες να ήμαστε?
-Λογικά πάνω στη γέφυρα.
-Τι εννοείς πάνω στη γέφυρα?
-Η "συνοικία" δεν περιορίζεται μόνο στη στεριά. Κάνουν συνεχώς προεκτάσεις πάνω στη γέφυρα για να μειώνεται η απόσταση μεταξύ των σκλάβων και της δουλειάς τους, καθώς και για να αυξάνουν τον αριθμό τους.

-Τι απάνθρωπο... Έχω ακούσει ότι υπάρχουν επαναστάτες εδώ, ισχύει?
-Δε ξέρω, θα μάθουμε σύντομα. Κοντά στο σημείο που ήμαστε υπάρχει το διοικητικό κέντρο. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω...
Περπατούσαμε αρκετή ώρα, αλλά το διοικητικό κέντρο δε φαινόταν πουθενά. Πέρα απ'αυτά, είχα αρχίσει να κουράζομαι και να ιδρώνω υπερβολικά, κάτι που με έκανε να απορήσω. Ένιωθα το κάθε μου βήμα βαρύ, η όραση μου που και που θόλωνε και το τραύμα στην πλάτη μου έριχνε σουβλιές ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Στάθηκα κοντά σε ένα σπίτι για να πάρω μερικές ανάσες και ο πειρατής ήρθε κοντά μου.
-Χμμ..
-Τι έγινε? ρώτησα τον Jirou
-Αν θες να ζήσεις πρέπει να βρούμε ιατρό πρώτα. Πρέπει να έχεις πυρετό.
Όντως, η μοναδική λογική εξήγηση ήταν αυτή. Το πρόβλημα όμως ήταν... πού βρισκόταν ο ιατρός? Περπατούσαμε επί ώρες και το μοναδικό πράγμα που συναντήσαμε ήταν φρουροί. Ήμασταν τόσο άτυχοι μάλιστα που το φως του ήλιου άρχιζε να υποχωρεί σιγά σιγά, δίνοντας τη θέση του στο σκοτάδι της νύχτας.

Ο ιδρώτας συνέχιζε να κυλάει σαν ποτάμι κι όσο περνούσε η ώρα ένιωθα όλο και πιο αδύναμος.
-Ίσως είναι καλύτερα να συνεχίσεις χωρίς εμένα... σε καθυστερώ άδικα...
Πριν προλάβει να απαντήσει, τρεις άντρες εμφανίστηκαν στην άκρη του δρόμου. Όταν μας αντιλήφθηκαν τράβηξαν τα σπαθιά τους και χίμηξαν προς το μέρος μας. Γνωρίζοντας ότι δεν ήμουν σε θέση να συνεχίσω με τον Jirou, αποφάσισα να αντεπιτεθώ και να κερδίσω λίγο χρόνο για να δραπετεύσει. Στην τελική με είχε βοηθήσει να ξεφύγω απ'τη φυλακή. Έτσι, συγκέντρωσα όση δύναμη διέθετα στην επόμενη επίθεσή μου. Έβγαλα μερικές σφαίρες απ'την τσέπη μου και χρησιμοποιώντας τη δύναμη του μαγνητισμού, τις εκτόξευσα κατά πάνω τους. Λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου, είδα τις σφαίρες να πετυχαίνουν τους άντρες και εκείνους να σωριάζονται στο έδαφος......

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι. Το χώρο φώτιζε μια μικρή λάμπα στην ξεφλουδισμένη οροφή. Ανασηκώθηκα με δυσκολία και παρατήρησα ότι δε φορούσα τα ρούχα μου, αλλά ένα λευκό ένδυμα, ενώ δίπλα στο κρεβάτι υπήρχε ένας κουβάς γεμάτος νερό και ένα πανί στη λαβή του.
-Πού στο καλό είμαι? αναρωτήθηκα, καθώς επεξεργαζόμουν το χώρο.
Ξάφνου η πόρτα άνοιξε και δυνατές φωνές ήχησαν στο δωμάτιο. Ο άγνωστος έκλεισε την πόρτα πίσω του και με πλησίασε με αργά βήματα. Φορούσε το ίδιο λευκό ένδυμα με τους φυλακισμένους του νησιού, ενώ στο αριστερό του μάτι διαγραφόταν μια βαθιά ουλή που το είχε αχρηστεύσει.
-Kuran Kaname σωστά? με ρώτησε.
-Ναι. Πώς με αναγνώρισες?
-Χμφ... Είσαι απ'τους πιο ξακουστούς επαναστάτες στην East Blue.. Πώς θα γινόταν να μη σε καταλάβω!? Ηρέμησε, βρίσκεσαι σε καλά χέρια. Αυτή την στιγμή είμαστε σε μια βάση επαναστατών στην Tequila Wolf, αρκετά καλά κρυμμένη για να μη μας εντοπίσουν οι φρουροί της Κυβερνήσεως.
-Αλήθεια? Δόξα το Θεό.. υπάρχουν και σύντροφοι εδώ.
-Ναι και για αρκετό καιρό μάλιστα. Είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ με σκοπό να διαλύσουμε αυτήν τη δουλεία.
-Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό. Θα ήθελα να συμμετάσχω στον αγώνα σας!

-Φυσικά και θα μας βοηθήσεις, αλλά αρχικά πρέπει να απολογηθείς!
-Έκανα κάτι... κακό? ρώτησα διστακτικά.
-Οι άντρες που επιτέθηκες στο δρόμο ήταν σύντροφοι σου και μπορώ να πω ότι είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Αν και με βαρύ πυρετό οι επιθέσεις σου βρήκαν στόχο και αρκετά θανάσιμο μάλιστα.
-Σ..Σύντροφοι!? Δ..Δεν το γνώριζα! Νόμιζα ότι ήταν φρουροί.. δεν ήμουν και σε καλή κατάσταση και... είπα καθώς έπιανα το πρόσωπό μου. Είχα κάνει κάτι φριχτό. Κάτι που απαγορευόταν να διαπράξει κάθε άνθρωπος.. Είχα χτυπήσει έναν σύντροφό μου. Έναν αδερφό μου!
-Ει...Είναι καλά?
-Όπως ανέφερα, είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Αν η τύχη είναι με το μέρος μας θα επιζήσουν.
Φοβισμένος και νιώθοντας απέχθεια για τον εαυτό μου, σηκώθηκα απ'το κρεβάτι. Ένας φριχτός πόνος κυρίευσε το σώμα μου και έπεσα στα γόνατα. Η πλάτη μου με πέθαινε και ένιωθα λες και κάποιος έμπηγε καμένο μέταλλο πάνω της.
-Ανόητε!! Μην κινείσαι ακόμα! Το τραύμα σου δεν ήταν περιποιημένο και έτσι ανέβασες πυρετό. Πρέπει να μείνεις στο κρεβάτι για να αναρρώσεις!!

O επαναστάτης με βοήθησε να σηκωθώ και με έβαλε και πάλι στο κρεβάτι. Ιδρώτας άρχισε να κυλάει ξανά στο μέτωπο μου και το τραύμα στην πλάτη μου δεν έλεγε να σταματήσει να πονάει.
-Ηρέμησε! Πρέπει να ξεκουραστείς. Δεν είμαστε σε θέση να χάνουμε μαχητές τώρα.
-Μα εξαιτίας μου ίσως χάσετε τρεις!
-Όπως είπες, ίσως! Μας βρήκες στην πιο κρίσιμη κατάσταση. Σε λίγες μέρες θα κάνουμε την κίνηση μας. Σε λίγες μέρες.. θα αφανίσουμε αυτούς τους γελοίους. Για να τα καταφέρουμε χρειαζόμαστε κάθε δυνατή βοήθεια και ένα άτομο με τη δική σου φήμη είναι ότι πρέπει.
Προσπάθησα να υπακούσω τον επαναστάτη και να ηρεμήσω. Ούτως ή άλλως έπρεπε να αναρρώσω σύντομα για να βοηθήσω στην επανάσταση τους.
-Λοιπόν, ήρθα να δω πώς τα πας. Σε μια-δυο μέρες θα είσαι έτοιμος για μάχη. Μέχρι τότε ξεκουράσου. είπε και έκανε να φύγει.
Πριν κλείσει την πόρτα ξαναμπήκε στο δωμάτιο και είπε: Α ξέχασα! Ονομάζομαι Shifer, χάρηκα για τη γνωριμία. και κλείνοντας την πόρτα βυθίστηκα στο κρεβάτι μου γεμάτος τύψεις.

Σκεφτόμουν συνεχώς την σκηνή όπου εκτόξευσα τις σφαίρες προς τους συντρόφους μου και όσο περνούσε η ώρα, συχαινόμουν τον εαυτό μου όλο και περισσότερο. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχα κάνει. Μπορεί να μην ήμουν καλά εκείνη την στιγμή, αλλά δε δικαιολογούσε τίποτα. Έπρεπε πάσι θυσία να απολογηθώ και να κάνω ότι περνάει απ'το χέρι μου για να με συγχωρέσουν. Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα, ελπίζοντας πώς όλα θα γίνουν καλύτερα όταν ξυπνήσω.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Δίπλα μου, δεν υπήρχε πλέον ο κουβάς με το νερό, αλλά ένα σκαμνί με ένα δίσκο γεμάτο φαγητό. Στο θέαμα του το στομάχι μου άρχισε να κραυγάζει και δίχως δεύτερη σκέψη, έπιασα το ένα πιάτο μετά το άλλο και άρχισα να καταβροχθίζω ότι υπήρχε. Αφού χόρτασα, κάθισα στο κρεβάτι, σκεπτόμενος τι θα έκανα μετά. Τις σκέψεις μου διέκοψε ο Shifer που μπήκε στο δωμάτιο.

-Οπ. Βλέπω σηκώθηκες.
-Ναι.. έχουμε νέα από τους τραυματίες?
-Όχι. Ο χρόνος θα δείξει. Προσπάθησε να ξεχάσεις προς το παρόν αυτό το συμβάν και να συγκεντρωθείς στην επανάσταση που οργανώνουμε. Θέλουμε μερικές ιδέες σου, θα βοηθήσεις?
-Εννοείται. Είμαι όλος αυτιά.
-Ωραία. Αρχικά είχαμε σκεφτεί να εξορμήσουμε προς το διοικητικό κέντρο, αλλά ο αριθμός μας δεν είναι κατάλληλος. Έτσι αποφασίσαμε να επιτεθούμε στους φρουρούς που κρατάνε τους σκλάβους και με τη βοήθεια τους να συνεχίσουμε προς αυτό.
-Όντως, πολύ καλύτερα και ασφαλή έτσι.
-Αυτό σκεφτήκαμε κι εμείς. Το πρόβλημα είναι ότι οι φρουροί είναι πολλοί και αν αντιληφθούν την κίνηση μας θα προλάβουν να οργανωθούν και τότε πάλι ο αριθμός μας υστερεί μπροστά στον εξοπλισμό τους.
-Πόσους άντρες διαθέτουμε και πόσοι φρουροί υπάρχουν?
-Είμαστε περίπου 60-70 επαναστάτες και οι φρουροί είναι περίπου 150...
-Πόσοι περίπου είναι οι φυλακισμένοι?
-Περίπου 100-120.
-Γνωρίζεις τι πυρομαχικά διαθέτουν?
-Κοίταξε... έχουν 4 αποθήκες αρκετά μεγάλες για να χωρέσουν πυρομαχικά 250 ατόμων, άρα άπλετα.
-Πράγματι... η υπεροχή μας τότε θα ήταν άχρηστη... χρειαζόμαστε ένα σχέδιο αντιπερισπασμού ή τουλάχιστον σε θέση να καταστρέψει αυτές τις αποθήκες για να τους αποδυναμώσουμε. Αυτά όμως πρέπει να γίνουν γρήγορα και "αθόρυβα".

-Χμμ.. δεν είναι άσχημη ιδέα. Εάν δεν έχουν πυρομαχικά θα είναι ανήμποροι.
-Αυτό θέλουμε. Και ας μη ξεχνάμε.. οι φυλακισμένοι θα είναι άοπλοι και φυσικά εξουθενωμένοι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά απ'αυτούς.
-Όντως. Θα το συζητήσω με τους υπόλοιπους και θα σε ενημερώσω για τυχόν νέα. Εσύ πώς αισθάνεσαι? Σε ενοχλεί μήπως η πληγή?
-Προς το παρόν όχι.
-Ωραία. Όσο το δυνατόν πιο γρήγορα αναρρώσεις, τόσο το καλύτερο. Πώς τα κατάφερες και σε τραυμάτισαν σε τέτοιο σημείο?
-Έχεις ακουστά τον Kuro των Black Cat Pirates?
-Εμμ... όχι ιδιαίτερα.
-Δεν πειράζει.. δεν πρόκειται να ακούσεις και τίποτα από δω και στο εξής. του απάντησα και εκείνος βγήκε απ'το δωμάτιο γελώντας.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ να τον ακολουθήσω. Δεν είχα ξαναβρεθεί σε βάση επαναστατών από τότε που πήρα αυτό το μονοπάτι στη ζωή μου και το γεγονός ότι δίπλα μου υπήρχαν τόσοι επαναστάτες μαζεμένοι ήταν αρκετά δελεαστικό. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, προσπαθώντας να κάνω όσο πιο αργές και χαλαρές κινήσεις για να μη με ενοχλήσει το τραύμα στην πλάτη μου. Τελικά κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και κίνησα προς την πόρτα.

Άνοιξα την πόρτα και παρατήρησα ότι οι φωνές που ακούγονταν πριν ώρα είχαν κοπάσει. Βρισκόμουν σε ένα διάδρομο, όχι αρκετά μεγάλο. Στη μια άκρη του υπήρχε μια πόρτα, ενώ στην άλλη σκάλες που οδηγούσαν προς τα κάτω. Προχώρησα προς αυτές, αλλά άκουσα ψιθύρους. Έτσι στάθηκα στο παρτέρι προσπαθώντας να ακούσω ποιοι ήταν και τι συζητούσαν.
-Μάλιστα. Στις αποθήκες λογικά.... Ναι. Θα επιτεθούμε με τους σκλάβους λογικά αύριο, να είστε σε ετοιμότητα.... Φυσικά, είναι μαζί μας και περιμένουμε να...... η φωνή όλο και χαμήλωνε και δεν μπορούσα να ακούσω τίποτε άλλο, αλλά σίγουρα κάποιος μιλούσε σε Den Den Mushi. Δίχως να μπορώ να ακούσω τίποτα άλλο, άρχισα να κατεβαίνω τις κυκλικές σκάλες. Όταν έφτασα στον κάτω όροφο έπεσα πάνω στον Shifer, ο οποίος έβαζε κάτι στην τσέπη του μανδύα του.
-Kuran! Με τρόμαξες. είπε με ελαφρύ χαμόγελο, ενώ το πρόσωπό του φανέρωνε ότι κάτι είχε κάνει.
-Συγγνώμη, δεν το ήθελα. του απάντησα απολογητικά Δεν μπορούσα να περιμένω και ήθελα να γνωρίσω τους συντρόφους μου.
-Δεν είναι πολύ καλό για την κατάστασή σου, αλλά πάμε. Θα στους γνωρίσω. μου είπε χαμογελώντας και με οδήγησε σε ένα νέο διάδρομο.

Μπροστά υπήρχε μια ξύλινη πόρτα, πίσω απ'την οποία υπήρχε η αίθουσα σύναξης των επαναστατών, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Shifer. Φτάσαμε μπροστά της και ο επαναστάτης την άνοιξε, παρουσιάζοντας μου μια ευρύχωρη αίθουσα με ένα μεγάλο κυκλικό τραπέζι και αρκετές καρέκλες γύρω του. Σε μερικές απ'αυτές κάθονταν άτομα, ενώ στην άκρη του δωματίου υπήρχε ένας καναπές στον οποίο αναπαυόταν κάποιος.
-Γεια σας παιδιά, έφερα τον Kuran Kaname. Επέμενε να σας συναντήσει.
-Χαίρεται. είπα διστακτικά, καθώς όλοι είχαν καρφώσει τα βλέμματα τους πάνω μου.
-Kuran κάτσε σε μια θέση για να αρχίσουμε τη συνέλευση. Πρέπει να αναλύσουμε το σχέδιο ώστε να μην υπάρχει κανένας τρόπος να αποτύχουμε. Η επανάσταση αυτή είναι απ'τις πιο σημαντικές που θα έχουν γίνει στην East Blue. Εάν τα καταφέρουμε το έργο της Κυβέρνησης θα καταστραφεί. είπε με πάθος ο Shifer και χωρίς καθυστέρηση έκατσα σε μια καρέκλα στα αριστερά του.
-Αρχικά, είπε ένας άντρας γύρω στα 50 απέναντι μου πρέπει να ενωθούμε με τους φυλακισμένους. Αυτό φυσικά είναι το εύκολο κομμάτι. Το δύσκολο είναι να απομακρυνθούν τόσα άτομα προς τις αποθήκες. Προτείνω λοιπόν να γίνει νύχτα κι όχι ημέρα όπως υπολογίζαμε.