(ΤΕΛΟΣ)Escaping the forest. Boss Higuma apears.

Σ'αυτή την ιστορία: Φανερώνεται το σχέδιο απόδρασης, μπαίνει σε δράση. Αλλά αποτυγχάνει και, μετά από παρέμβαση μιας ανάμνησης στο όνειρό μου αποφασίζω να παλέψω. Συναντώ για πρώτη φορά τον Higuma και εκτυλίσσεται μια τεράστια μάχη μαζί του. Φεύγω από το dawn island και ανοίγομαι στη θάλασσα για να ακολουθήσω το δρόμο μου για το ONE PIECE!!!!!!

Τελευταίο ποστ προηγούμενης ιστορίας:

ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΟ!!! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!!!!!!!!!!!!, γρύλισε αυτός. Άρπαξε ένα σπαθί και βγήκε έξω.
Head Kick!, είπα και πήδηξα στον αέρα και με μια, σκοπίμως, αδέξια κίνηση , το πόδι μου βρέθηκε στο χέρι του. Ουπς...μάλλον δεν είμαι και τόσο δυνατός, ε?
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!, γέλασε και κινήθηκε προς την καλύβα.
Μόλις μπήκαμε μέσα, με έδεσε μ' ένα σκοινί από το ταβάνι, πήρε τη δεύτερη κοπέλα κι έφυγε. Μάλλον θα την πήγαινε στην άλλη καλύβα. Έπειτα από λίγο γύρισε πίσω και είπε τα εξείς:
Είναι αργά. Ξεκουράσου γιατί αύριο έχουμε πολύ δρόμο για το θησαυρό και αν ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΛΙΠΟΘΥΜΗΣΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ!!!!, φώναξε. Εσένα θα σε εκτελέσω αύριο, είπε, απευθυνόμενος σ' εμένα κι έφυγε.

...Πέρασε κάποια ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν με παίρνει ο ύπνος. Από τις ανήσυχες ανάσες της κοπέλας, η οποία ήταν κρεμασμένη δίπλα μου, υπέθεσα πως ούτε εκείνη είχε ύπνο.

...Πέρασε κανένα δύωρο, όταν η πρώτη σχισμή φωτός έπεσε πάνω στα μάτια μου, περνώντας, συμπτωματικά, από τη χαραμάδα "μου". Μετά από λίγα δευτερόλεπτα άκουσα τη φωνή της κοπέλας να λέει κάτι προφανώς σ'εμένα...
____________________________________________________________________________________

Π...Ποιος εί...είσαι...και τι κάν...τι κάνεις εδώ;
Το όνομά μου είναι Luke. Παρακολουθούσα το όλο σκηνικό από εκείνη τη χαραμάδα εδώ και πολλή ώρα, ως που αποφάσισα να βοηθήσω.
Α...Α...Αποκλείεται να ήρθες ν...να τα βάλεις μαζί μ'...μ'αυτόν, χωρίς να ξέρεις αν είσαι πιο δυν...δυνατός, έτσι απλά για να μας...για να μας βοηθήσεις...Το μόνο που κατά...το μόνο που κατάφερες είναι να σε πιάσει κι εσένα...
Είναι όλα μέσα στο σχέδιό μου. Δεν πρόκειται να κάτσουμε για πολύ ακόμα εδώ., απάντησα εγώ Απλά ήταν πολύ επικίνδυνο να αρχίσω μάχη μ' εσάς τις δύο παγιδευμένες εδώ μέσα..
Ακούστηκε ένας θόρυβος απ'έξω, σαν κάποιος να ερχόταν προς τα εδώ.
Γρήγορα, προσποιήσου ότι κοιμάσαι!
Ο πειρατής μπήκε μέσα στην καλύβα για να δει τι κάναμε. Μόλις κατάλαβε πως κοιμόμαστε, ή τουλάχιστον μόλις νόμισε πως κοιμόμαστε, έφυγε.
Περίμενε μόνο μέχρι αύριο το πρωί...έχω ένα αλάνθαστο σχέδιο.

Το άλλο πρωί, είχα ήδη προετοιμαστεί. Είχα καταφέρει να λύσω από το σκοινί τα χέρια μου, μια και ήταν λάστιχο και παραμορφώνονταν πολύ εύκολα έτσι ώστε να χωρέσουν από τις σχισμές. Ακούστηκαν βαριά βήματα να έρχονται απ' έξω. Κράταγα τι σκοινί με τα χέρια μου για να μην πέσω και καταλάβει, αφού το είχα περάσει γύρω μου χωρίς όμως να το δέσω.
Ξυπνήστε. Ώρα να με πας στο θησαυρό κι εσύ να...χμμμ...για να θυμηθώ...α, ναι, να πεθάνεις., είπε ο πειρατής με ένα ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Με κατέβασε από το σκοινί και, με τράβηξε έξω, ακριβώς μπροστά απ'την πόρτα.
~Gomu-Gomu NOOOOOOOOOOOO..., σκέφτηκα καθώς τέντωνα τα χέρια μου προς τα μέσα της καλύβας. Ο πειρατής δεν κατάλαβε τίποτα, αφού τα χέρια μου έπρεπε ούτως ή άλλως να ήταν δεμένα πίσω μου και δεν μπορούσε να τα δει αφού ήταν μέσα στην καλύβα. Περπάτησε 10 βήματα πίσω, έκανε μεταβολή και φώναξε:
DRAW SLASH!
Πριν όμως προλάβει να κάνει το παραμικρό εγώ φώναξα:
ΒΑΖΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΚΑ και τον χτύπησα τόσο δυνατά, που εκτινάχτηκε προς τα πίσω και πήρε μαζί του 6 ξεριζωμένα δέντρα πριν τον σταματήσει το 7ο. Ήξερα πως ήταν δυνατός και πως είχαμε μόλις 10 λεπτά πριν να απελευθερωνόταν από τα δέντρα. Μπήκα γρήγορα στην καλύβα, έλυσα την κοπέλα, της οποίας το όνομα παραδόξως δεν είχα ακόμα ρωτήσει και πήγαν να απελευθερώσω τη φίλη της.

Μόλις έφτασα μπήκα όμως στην καλύβα, ξαφνιάστηκα, γιατί είδα 2 φρουρούς να προσέχουν την κοπέλα.
Gomu-Gomu noooo..., είπα αλλά τότε και οι δύο φρουροί με πυροβόλησαν αστραπιαία. Αυτές οι σφαίρες όμως είχαν κάτι διαφορετικό από τις υπόλοιπες. Δεν ήταν σαν τις υπόλοιπες, τις οποίες μπορούσα να αποκρούσω λόγω του φρούτου μου. Αυτές οι σφαίρες ήταν μυτερές και κατάφεραν να διαπεράσουν τη λαστιχένια άμυνά μου, αφήνοντας ένα τραύμα στην κοιλιά μου. Έπεσα κάτω, τα πάντα έσβησαν, σκοτάδι παντού....................

......Ξύπνησα. Το σκηνικό είχε αλλάξει τελείως, ήμουν στη μέση ενός πολέμου. Μπροστά μου είδα ένα μικρό παιδί στην ηλικία των 4-5 ετών που μου έμοιαζε τρομερά. Κοίταξα γύρω μου. Είδα έναν άντρα να με σημαδεύει με 2 πιστόλια, αλλά ήταν πολύ αργά για να αντιδράσω. Πυροβόλησε. Ήξερα πως, λόγω του φρούτου μου δεν μπορούσε να με τραυματίσει με αυτές, τις κανονικές, σφαίρες αλλά αυτό που έγινε ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να γίνει: και οι 2 σφαίρες πέρασαν μέσα από το σώμα μου χωρίς να με αγγίξουν. Κοίταξα πίσω μου. Μια γυναίκα είχε μόλις χτυπηθεί από αυτές τις σφαίρες. Το παιδί που είχα δει πριν παρακολουθούσε το σώμα της γυναίκας καθώς έπεφτε στο χώμα, κλαίγοντας. Ήταν λες και οι τρεις τους αγνοούσαν εντελώς την ύπαρξή μου. Πήγα κοντά στο πτώμα της γυναίκας και κοίταξα το πρόσωπό της και τότε ξαφνιάστηκα..............

~Δεν μπορεί, είναι αδύνατο να είναι αυτή, έχει πεθάνει εδώ και 17 χρόνια., σκέφτηκα.
Κοίταξα γύρω μου. Σαν αναλαμπή μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα αυτού το μέρους, λες και κάπου το είχα ξαναδεί. Καθώς σκεφτόμουν μου ήρθε μια ιδέα για το τι μπορεί να ήταν αυτό το μέρος. Άρχισα να τρέχω σαν τρελός προς μία κατεύθυνση...
.....Έφτασα σε ένα κατεστραμμένο κτήριο, όπως και τα περισσότερα κτήρια γύρω μου, προφανώς λόγω του πολέμου που λάμβανε μέρος εκείνη τη στιγμή. Μπήκα μέσα. Έμοιαζε με καθιστικό, μόνο που ήταν κατεστραμμένο, με μπάζα στο πάτωμα και σκισμένα καλύμματα και κουρτίνες. Στην άλλη μεριά του δωματίου ήταν μια πόρτα. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί και μπήκα στο επόμενο δωμάτιο, το οποίο, για την ακρίβεια δεν ήταν δωμάτιο, παρά ένας απλός διάδρομος που οδηγούσε στο τέλος του σε μία σκάλα. Ανέβηκα στον πάνω όροφο. Είδα ένα δωμάτιο το οποίο έκλεινε μια λευκή πόρτα, για την ακρίβεια μισή πόρτα, αφού το άλλο μισό ήταν μέσα στο δωμάτιο πεσμένο. Άνοιξα ό,τι είχε απομείνει από την πόρτα και μπήκα στο δωμάτιο. Κοίταξα γύρω, τους τοίχους του δωματίου. Παρόλο που ήταν κατεστραμμένη και κατακαμένη, θα αναγνώριζα παντού αυτή την ταπετσαρία...........

...Ήτα το παιδικό μου δωμάτιο...άρα το παιδί που μου έμοιαζε ήμουν εγώ...άρα αυτό θα είχε κάτι να κάνει με το παρελθόν μου, για το οποίο δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα...Θυμόμουν μόνο 2 πράγματα τα οποία έβλεπα κάθε μέρα όταν ήμουν μικρός: την ταπετσαρία στους τοίχους του δωματίου μου και το πρόσωπο της μητέρας μου..........
........Είχα πια γυρίσει στο μέρος που πρωτοείδα μόλις μπήκα στην ανάμνηση. Το παιδί ακόμα έκλαιγε πάνω από το πτώμα της νεκρής μητέρας του...μετά όλα έγιναν μαύρα για άλλη μια φορά...
.......ξαφνικά κάτι είδα, ένα φως στο βάθος που ερχόταν πιο κοντά με μεγάλη ταχύτητα...Ήμουν μέσα σε ένα δωμάτιο. Μπροστά μου ήταν εκείνο το παιδί, δηλαδή εγώ, με τον πατέρα μου. Έμοιαζα ένα χρόνο μικρότερος.
Μπαμπά, κάποια μέρα θα γίνω κι εγώ πειρατής, όπως κι εσύ!, δήλωσε χαρούμενα ο μικρός.
Αλήθεια;Κοίτα όμως να μην σε πιάσουν., απάντησε αυτός.
~Πως μπορώ να γίνω πειρατής, όταν δεν μπορώ ούτε την πρώτη μου μάχη..., σκέφτηκα. Τότε όλα μαύρισαν πάλι...............

....Ήμουν ξαπλωμένος στο χώμα. Κοίταξα προς τα πάνω, ο λαμπερός ήλιος του μεσημεριού με τύφλωσε. Είχα μια περίεργη αίσθηση ναυτίας. Αυτό το είχα ξανανιώσει μόνο μια φορά στο παρελθόν, όταν καταλάθος είχα πιει λίγο υπνωτικό, πριν 4 χρόνια.
~Ώστε γι' αυτό ήμουν αναίσθητος όλο το πρωί...Αποφάσισα να σταματήσω να τρέχω και να αντιμετωπίσω τον πειρατή............
Κοίταξα γύρω μου. Δεν ήμουν στο ίδιο μέρος που έπεσα. Το κατάλαβα επειδή η καλύβα έλειπε. Έκανα να κουνηθώ, αλλά πόναγα πολύ, μάλλον ο πειρατής θα νόμιζε πως με σκότωσε......Σηκώθηκα όρθιος και κίνησα ενστικτωδώς προς μια κατεύθυνση. Μετά από δύο με τρεις ώρες περπάτημα έφτασα πίσω από την καλύβα. Κοίταξα στην μπροστινή πλευρά. Δεν ήταν κανένας εκεί, μάλλον ο πειρατής θα ξεκίνησε για το θησαυρό. Άνοιξα την πόρτα της καλύβας οπού πριν φυλασσόταν η δεύτερη κοπέλα και κοίταξα μέσα. Τα πάντα ήταν κατεστραμμένα και στο πάτωμα ήταν το πτώμα της κοπέλας...Θύμωσα όσο δεν έπαιρνε άλλο.
~Πως τόλμησε να αθετήσει την υπόσχεσή του...θα το πληρώσει ακριβά ο δειλός!!!

Πήγα στο χωριό και άρχισα να ρωτάω τους περαστικούς αν είδαν έναν πειρατή μαζί με ένα κορίτσι να περνάει. Έψαχνα για αρκετή ώρα, αλλά τελικά βρήκα ένα γέρο που μου είπε προς τα που πήγαιναν. Βγήκα στο δάσος από την άλλη μεριά του χωριού και ακολούθησα το μονοπάτι. Στο δάσος άκουγα πολλούς ήχους και θα ήταν πολύ δύσκολο να ακούσω τον πειρατή, αν δεν φώναζε πολύ δυνατά. Προφανώς κάτι δεν είχε πάει σύμφωνα με το σχέδιό του και φώναζε, εξαγριωμένος. Άρχισα να τρέχω προς το μέρος από όπου ακουγόταν. Έτρεχα για κάμποσες στιγμές μέσα στο δάσος, όταν είδα μπροστά μου ένα ξέφωτο. Κρύφτηκα πίσω από ένα θάμνο και παρακολουθούσα τον πειρατή. Είχε ήδη βρει το θησαυρό, αλλά κάποιος του επιτηθόταν. Κοίταξα καλά το πρόσωπο του δεύτερου άντρα, ήταν ο Higuma! Είχε μόλις νικήσει τον πειρατή σε μια μάχη. Τελικά ο πειρατής δεν φώναζε για το λόγο που νόμισα πριν. Με είδε στο θάμνο, να τον παρακολουθώ κι έγινε κόκκινος από το θυμό του.
Ώστε με παρακολουθούσες τόση ώρα, ε; ΤΩΡΑ ΘΑ ΔΕΙΣ!!!!!, είπε και πριν προλάβω να απαντήσω μου επιτέθηκε.

Εκτυλίχθηκε μια τρομερή μάχη ανάμεσά μας. Ήταν άκρως αναμενόμενο, βέβαια αφού τα έβαζα με έναν άντρα που είχε 8.000.000 bounty. Η μάχη, αν και δεν κράτησε πολλή ώρα, αλλά ήταν δύσκολη και δεν έλλειπαν αρκετά σοβαρά τραύματα, παρόλο που πείρα τη νίκη. Τα λάφυρα της μάχης δεν ήταν πολλά αλλά μου έφταναν και περίσσευαν για να αγοράσω μια βάρκα και ν' ανοιχτώ στο πέλαγο...
...Καθώς περνούσε η ώρα άρχισα να κατευθύνομαι προς την πλατεία του χωριού. Κοίταξα γύρω μου...δεν ήταν κάτι παραπάνω από μία μικρή πλατεϊτσα απέναντι από το λιμάνι με ένα άγαλμα στη μέση που απεικόνιζε έναν world noble με διάφορα μαγαζιά τριγύρω. Κάθισα σε ένα από τα μαγαζιά, το συγκεκριμένο εστιατόριο και παρήγγειλα μια μεγάλη μερίδα φαγητό, έτσι ώστε να ανακτήσω τη χαμένη ενέργεια από τη μάχη. Μόλις τελείωσα το φαγητό μου, βάλθηκα να κοιτάζω τη θάλασσα, σκοτεινή και μυστηριώδης καθώς ήταν κάτω από το ελάχιστο φεγγαρόφωτο. Σχεδίαζα με το μυαλό μου την πορεία μου προς τη δόξα, την επικήρυξη δηλαδή, και το One Piece. Το είχα αποφασίσει πια, θα έβγαινα στη θάλασσα αύριο κιόλας. Καθώς πέρναγε η ώρα, άρχισα να συλλογίζομαι τις δυσκολίες που μου έκρυβε αυτό το ταξίδι.

~ Αν δεν είχα το πλεονέκτημα του φρούτου μου, θα είχα σίγουρα πεθάνει., σκέφτηκα. Πόσο πιο δύσκολες μάχες θα έδινα άραγε μέσα στη θάλασσα; Αλλά και πάλι, μήπως είναι αυτές οι μάχες και οι δυσκολίες που κάνουν το ταξίδι μου ενδιαφέρον;...
...Ήταν περασμένη η ώρα. Ακόμα καθόμουν και σκεφτόμουν. Κοίταξα προς την πόλη. Όλα τα μαγαζιά ήταν πλέον κλειστά και κανένας δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους. Σηκώθηκα κι άρχισα να ανηφορίζω προς το σπίτι μου. Είχα να κοιμηθώ δύο ολόκληρες μέρες. Έφτασα στην άκρη ενός σκοτεινού μικρού δρόμου. Έστριψα. Ήταν σκοτεινά εκεί. Οι σκιές από τα πολυάριθμα ψηλά κτήρια έκρυβαν τελείως το φεγγαρόφωτο. Σταμάτησα μπροστά από μια πόρτα, την άνοιξα και μπήκα μέσα. Κλείδωσα πίσω μου, άναψα ένα φως και κατευθύνθηκα στον όροφο. Μόλις έκατσα στο κρεβάτι μου, στην κυριολεξία κοιμήθηκα όρθιος, τόση ήταν η κούρασή μου. Ξύπνησα την άλλη μέρα αργά το πρωί. Κοίταξα στο ημερολόγιό μου. Είχαν περάσει ακριβώς 14 χρόνια από τότε που ήρθα σε αυτό εδώ το νησί.
~Τι ειρωνεία!, σκέφτηκα. Η μέρα που θα άφηνα πίσω μου το νησί ήταν η ίδια που, πριν από 14 ακριβώς χρόνια ήρθα σε αυτό.

Αποφάσισα λοιπόν να αυξήσω ακόμα πιο πολύ την ειρωνεία της κατάστασης και να φύγω από την ίδια παραλία στην οποία ήρθα. Σηκώθηκα, πήρα το πρωινό μου και μάζεψα ότι τρόφιμα είχαν απομείνει στο ψυγείο μου. Βγήκα έξω από το σπίτι. Ποιος να ήξερε πότε θα ξαναγύριζα εδώ; Κοίταξα προς την άλλη πλευρά του στενού. Ακόμα και κάτω από τι φως του πρωινού ήλιου, αυτό το σοκάκι ήταν σκοτεινό. Βγήκα στον κεντρικό δρόμο και κατέβηκα στην πλατεία, οπού άρχισα να προμηθεύομαι τα απαραίτητα για ένα, πιθανότατα πολυήμερο, ταξίδι...
...Πέρασαν κάμποσες ώρες. Ήταν μεσημέρι και ο ήλιος ήταν ψηλά. Το γεγονός πως σήμερα θα έφευγα από το νησί μου δημιουργούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Χαιρόμουν που επιτέλους θα ξέφευγα από το νησί για να δω τον έξω κόσμο, αλλά, από την άλλη πλευρά, μου άρεσε εδώ στο νησί. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήμουν σίγουρος πως κάποια μέρα θα γύριζα εδώ.
Είχα αποφασίσει πως θα έφευγα κάτω από τον έναστρο ουρανό, απόψε. Έλυσα τη βάρκα μου, μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς την ανατολική πλευρά του νησιού. Άραξα στην παραλία και θυμήθηκα τα παλιά.

Ήταν πριν 14 ακριβώς χρόνια όταν με ξέβρασε η θάλασσα σ'αυτήν εδώ την παραλία. Δεν ήξερα ποιος ήμουν ή από που προερχόμουν. Τα μόνα που ήξερα ήταν πως είχε γίνει ένας τρομερός πόλεμος στο νησί απ' όπου προέρχομαι. 2 μόνο στοιχεία ήξερα για τον εαυτό μου: το όνομά μου, αλλά μόνο το μικρό και την ημερομηνία γέννησής μου (αν μετρήσει κανείς και την ημέρα γενεθλίων ήταν τρία τα στοιχεία). Έμεινα έξω εκείνη τη νύχτα. Είχα βρει ευτυχώς κάποια λεφτά σε ένα μικρό σεντούκι. Προφανώς κάποιος, πιθανότερα οι γονείς μου είχαν ετοιμάσει τη βάρκα εκείνη για περίπτωση ανάγκης. Την άλλη μέρα έσπευσα να νοικιάσω ένα δωμάτιο σε ένα πανδοχείο. Βρήκα και μια δουλειά σε ένα εστιατόριο δίπλα στο πανδοχείο. Με τον καιρό μάζεψα τις οικονομίες μου και αγόρασα το τωρινό μου σπίτι... Απορροφήθηκα στις σκέψεις μου. Άφησα την ώρα να περάσει...
...Ήμουν μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο. Ήταν το δωμάτιό μου στο πανδοχείο. Καθόμουν και κοιτούσα τη θάλασσα από το παράθυρο, προς την κατεύθυνση από όπου είχα φτάσει στο dawn island.

Δεν ήλπιζα να δω κάτι συγκεκριμένο ή κάτι περίεργο...απλώς δεν μπορούσα ακόμα να χωνέψω πως είχε περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από την άφιξή μου στο νησί. Σχεδόν όλοι στο νησί με μισούσαν. Ακόμα και τώρα, μετά από 14 ολόκληρα χρόνια ο λόγος που συμβαίνει αυτό μου είναι άγνωστος. Κοίταξα γύρω μου. Ήταν ένα μικρό δωματιάκι, με ένα κρεβάτι στη μία άκρη κι ένα τραπεζάκι στην άλλη. Για εμένα όμως αυτό το δωματιάκι ονομαζόταν σπίτι. Ήμουν σίγουρος πως κάποια μέρα θα έβγαινα κι εγώ στις θάλασσες, θα έβρισκα το δικό μου πλήρωμα και θα γύριζα τον κόσμο και το είχα κάνει σκοπό της ζωής μου. Προπονούμουν σε όλον μου τον ελεύθερο χρόνο, αν και αυτός ήταν ελάχιστος. Ξύπναγα νωρίς το πρωί, προπονούμουν και μετά πήγαινα στο εστιατόριο δίπλα, για να δουλέψω και να ξαναγυρίσω να προπονηθώ έως αργά το βράδυ. Αυτό κράτησε για αρκετό καιρό, γύρω στα δύο χρόνια, το ίδιο πρόγραμμα. Κοιμόμουν όμως μόνο πέντε με έξι ώρες καθημερινά και, μαζί με την σκληρή προπόνηση, είχα εξαντληθεί σε σημείο που δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου.

Ποτέ μου, μέχρι τότε δεν είχα αναρωτηθεί για το άγνωστο παρελθόν μου, αυτό δηλαδή πριν τα επτά μου χρόνια. Τότε, στη δύσκολη στιγμή ήταν που μου ήρθε, σαν αναλαμπή στο μυαλό μου μια εικόνα από τον πόλεμο που έλαβε μέρος στο νησί μου. Έβλεπα τους φίλους και τους συγγενείς μου να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου, το σπίτι μου να τυλίγεται στις φλόγες και ήμουν ανήμπορος να κάνω το παραμικρό γι'αυτό επειδή ήμουν μικρός κι αδύναμος. Επανήλθα στο παρόν. Ορκίστηκα πως δεν θα ξαναεπέτρεπα να συμβεί κάτι τέτοιο. Γι'αυτόν τον λόγο έπρεπε να γίνω δυνατότερος. Δυνατότερος από κάθε εχθρό, δυνατός για να προστατεύσω τους φίλους μου. Αυτό σαν να μου έδωσε το κίνητρο σαν να ανέκτησα όλη μου τη χαμένη ενέργεια, με έκανε να σηκωθώ αμέσως από το κρεβάτι και να αρχίσω και πάλι την προπόνηση. Δεν ήμουν παρ' όλα αυτά ξεκούραστος, ούτε στο παραμικρό, απλά η δύναμη της θέλησης με έκανε να αγνοήσω εντελώς την κούρασή μου. Εκείνη την ημέρα έπεσα για ύπνο νωρίς. Είχα αποφασίσει να μην καταπονήσω το σώμα μου τόσο πολύ ξανά.

Έπεσα στο κρεβάτι μου. Πονούσα παντού, αλλά ήμουν ευχαριστημένος, γιατί ήξερα πως αυτή η προπόνηση θα με ευνοούσε αρκετά στο μέλλον...
...Το μυαλό μου επανήλθε στο παρόν. Είχε ποια νυχτώσει. Ήταν η ώρα. Αυτή μου η ανάμνηση έσβησε κάθε αμφιβολία που είχα. Ένιωθα δυνατός, έτοιμος να αντιμετωπίσω τα πάντα στο δρόμο μου. Μπήκα μέσα στη μικρή μου βάρκα, βόλεψα τις προμήθειές μου δίπλα μου. Έκοψα το σχοινί και ανοίχτηκα...
Ήταν ήρεμο το βραδάκι. Κοιτούσα τον ξάστερο ουρανό καθώς το ελαφρό αεράκι με παρέσερνε στα κύματα. ~Αύριο το πρωί θα έχω φτάσει στην shell town, σκέφτηκα. Απορροφήθηκα και πάλι στις σκέψεις μου. Μου συνέβαινε συχνά, όποτε σκεφτόμουν κάτι σημαντικό χανόταν κάθε στοιχείο του κόσμου γύρω μου. Ήμαστε μόνο εγώ και οι σκέψεις μου...
...Δεν πρόφτασα να χάσω το νησί από τα μάτια μου στη μαυρίλα της νύχτας όταν η βάρκα μου τραντάχτηκε απότομα. Κοίταξα το μαύρο στρώμα της, μέχρι τότε ήρεμης, θάλασσας κάτω από τη βάρκα μου.

Κοιτούσα με προσοχή, καθώς δεν έβλεπα καλά μέσα στο σκοτάδι, όταν είδα φουσκάλες να ανεβαίνουν από τον πάτο της θάλασσας. Δεν πρόφτασα να το καταλάβω καλά καλά και πετάχτηκε μέσα από το κατάμαυρο νερό το τέρας της ακτής του dawn isladnd. Στην αρχή τρόμαξα, ή μάλλον, ξαφνιάστηκα, αλλά μετά θύμωσα, καθώς συνειδητοποίησα πως μου έλειπαν ένα μεγάλο μέρος των προμηθειών μου.
-ΜΑ ΚΑΛΑ, ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;, φώναξα εξοργισμένος.
Το τέρας έβγαλε έναν δυνατό βρυχηθμό, ο οποίος έβαζα στοίχημα πως ξύπνησε το μισό νησί.
-Δεν έχω καιρό να παίξω μαζί σου, είπα. GOMU-GOMU NOOOOO.....PISTORU, φώναξα εγώ και βάρεσα το τέρας στο κεφάλι, καταφέρνοντας να το εξοργίσω ακόμα πιο πολύ. Μια τρομερή μάχη εκτυλίχθηκε ανάμεσά μας. Δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε ή πόσα χτυπήματα χρειάστηκε για να πέσει στο τέλος το τέρας, αλλά ήμουν ο νικητής, με ένα μεγάλο όμως τραύμα στο πλευρό μου από τα δόντια του τέρατος.

...κοίταξα για μια τελευταία φορά πίσω μου κι έβαλα πλώρη για να φύγω, οριστικά πλέον. Με πήρε ο ύπνος πάνω στη βάρκα............................






~~~~~~~~~~~~~~~~~ΤΕΛΟΣ~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όνομα: "Rubber Fist" Luke
Haki Points: -
Player of the Month Points: 6
Beli: 16.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Η δεύτερη κοπέλα που ήταν μαζί με τον πειρατή (όχι αυτή που σκοτώθηκε) δεν αναφέρεις τι απέγινε... Στο δάσος που βρίσκεις τον πειρατή νικημένο από τον Higuma και πολεμάς με τον Higuma, θα ήθελα καλύτερη περιγραφή. Στο τέλος που πολέμησες με το τέρας, θα προτιμούσα να το κέρδιζες με μπουνιές (μία ή περισσότερες) και να μην σε δαγκώσει παρά να σε δαγκώσει και αντί να χάσεις χέρι/πόδι/ξεκοίλιασμα, να έχεις μια δαγκωματιά λες και σε γάγκωσε σκυλί. Γενικά, για τα ανωτέρω έχασες λεφτά. Τα ποστ ήταν αρκετά καλά από περιγραφή και μέγεθος (4-5 σειρές παραπάνω και θα άγγιζες το ιδανικό), τα σκηνικά και η πλοκή μου άρεσαν αρκεί να είχες προσέξει αυτά που αναφέρω παραπάνω.

Υ.Γ: Αν μπορείς να αλλάξεις αριστερά την ειδικότητα σου από Captain σε αυτό που είσαι ή έστω Captain-Μάγειρας (ή ότι άλλο είσαι), θα με υποχρέωνες γιατί τώρα πρέπει να τρέξω στο τόπικ του χαρακτήρα σου να δω τι είσαι μην σου χρωστάω Μπέλλι.