[Τέλος-Παρελθόν] Φρούδες Ελπίδες

Διέφυγα μέσα στη νύχτα μακρυά από το πλοίο των επαναστατών. Κωπηλάτησα όσο περισσότερο μπορούσα κι έβαλα μια μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο πλοίο και σε 'μένα. Αποκαμωμένος από την εξαντλητική προσπάθεια αφέθηκα να με παρασύρει το ρεύμα. Η βάρκα κουνούσε ρυθμικά με το ρυθμό του κύματος. Απαλά και αρκετά σιγά. Έπεσα εξαντλημένος στον πάτο κι έκλεισα τα μάτια. Ήθελα απλά να χαλαρώσω, να ξεκουραστώ για λίγο και μετά θα συνέχιζα να κωπηλατώ. Δεν ήμουν και σίγουρος πως οι Επαναστάτες θα με άφηναν να ξεφύγω τόσο εύκολα. Πίστευα πως θα με κυνηγούσαν και θα προσπαθούσαν να μου πάρουν το φρούτο. Οπότε η αμέσως επόμενη κίνηση θα ήταν να βρω ένα ασφαλές μέρος να κρυφτώ και ν' αρχίσω να εκπαιδεύομαι στη χρήση του φρούτου. Το λίκνισμα της βάρκας ήταν τόσο απαλό και ρυθμικό. Με νανούριζε τόσο ωραία. Ο ύπνος ήρθε και με πήρε αμέσως. ο Μορφέας με αγκάλιασε και με κράτησε για ώρες στην αγκαλιά του. Ξύπνησα απότομα αρκετές ώρες αργότερα, από ένα προαίσθημα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αμέσως κοίταξα γύρω μου. η ώρα είχε περάσει, είχε ξημερώσει και δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν. Καταμεσής στη θάλασσα με το μόνο θέαμα γύρω μου το απέραντο γαλάζιο. Τροφή και νερό δεν είχα. Βιαζόμουν πάρα πολύ για να πάρω από το πλοίο προμήθειες. Η μόνη λύση που μου απέμενε ήταν να διαλέξω μια κατεύθυνση στην τύχη και να ελπίζω πως θα βρω κάποιο νησί να κρυφτώ. Με περίμενε μια μακρά εκπαίδευση με το φρούτο μου.

Για δύο μέρες κωπηλατούσα ασταμάτητα κάτω από τον ήλιο και το γαλάζιο ουρανό. Είχα αρχίσει να υποφέρω από ηλίαση κι αφυδάτωση. Η έλλειψη τροφής επίσης είχε αρχίσει να γίνεται εμφανής. Κουραζόμουν εύκολα και ήμουν συνέχεια σε κατατονική κατάσταση. Ήξερα πως αυτή ήταν η μέθοδος του οργανισμού μου να κλείσει άχρηστες λειτουργίες του και να εξοικονομήσει ενέργεια. Αυτό βέβαια δε ήταν λύση διότι στο τέλος ο θάνατος ήταν βέβαιος. Αν και δεν θα καθόμουν να πεθάνω από αφυδάτωση, αυτό ήταν σίγουρο. Με τις τελευταίες μου δυνάμεις έκανα ακόμα μια προσπάθεια. Έλαμνα για αρκετή ώρα ώσπου η εξάντληση με νίκησε. Έπεσα λιπόθυμος στον πάτο της βάρκας. Ξύπνησα πολύ αργότερα, με μεγάλη πείνα κι έντονη δίψα. Δεν θ' άντεχα παραπάνω από δυο μέρες το ήξερα. Η ματιά μου έπεσε στο φρούτο. Λογάριαζα να το φάω αργότερα αλλά αυτή την στιγμή προσέφερε την ιδανική λύση. Του όρμησα με μανία και το έφαγα με βουλιμία. Η γεύση του ήταν περίεργη σαν να έτρωγα άμμο. Κι υφή του στο φάρυγγα. Ξεγέλασα για λίγο την πείνα μου κι έπεσα για ύπνο. Γι' άλλη μια φορά τα κύματα κυβέρνησαν τη βάρκα μου. Δεν είχα ιδέα που με πήγαιναν και που θα μ' έβγαζε το ρεύμα. Εμπιστεύτηκα την τύχη του τυχοδιώκτη και αφέθηκα στη μοίρα. Η οποία μετά από τόσα σκληρά χτυπήματα μου είχε χαμογελάσει επιτέλους και ξανά πάλι απέσυρε την εύνοιά της. Τόσο μεγάλη αδικία. Αλλά είχα λογαριάσει για μια φορά χωρίς τον ξενοδόχο. Διότι η επίσημη γυναίκα κάθε ναυτικού αποφάσισε να πάρει τα ηνία της ζωής μου στα χέρια της. Αποφάσισε (πράγμα σπάνιο) να με βοηθήσει να ζήσω και να παλέψω άλλη μια μέρα ακόμη. Με μετέφερε λοιπόν προς ένα νησί, ένα απόμερο ήσυχο νησί χωρίς κατοίκους. Το ιδανικό μέρος για εξάσκηση.

Ένας γδούπος με ξύπνησε μέσα στη νύχτα. Πετάχτηκα πάνω κάθιδρος και φοβισμένος. Αμέσως έψαξα να βρω την τρύπα στη βάρκα και τον ύφαλο που είχα βρει. Δεν υπήρχε τίποτα. Χαλάρωσα κάπως. Αλλά τι ήταν αυτός ο γδούπος; Τι είχε συμβεί; Ερεύνησα το τοπίο γύρω μου και κόντεψα να τρελαθώ απ' τη χαρά μου. Επιτέλους είχα βρει νησί. Η βάρκα μου μες τη νύχτα είχε προσαράξει σε μια παραλία. Ευχαρίστησα τη θάλασσα που μ' έφερε εδώ και την τύχη μου που με βοήθησε. Μόλις τελείωσαν οι εκδηλώσεις χαράς αποφάσισα να βρω αμέσως νερό και φαγητό. Βγήκα από τη βάρκα και προχώρησα μερικά βήματα. Το σώμα μου δεν με κρατούσε πια, κατέρρευσα αμέσως. Σύρθηκα όσο μπορούσα προς την ενδοχώρα του νησιού. Δεν έφτασε. Μερικά μέτρα μόνο ήταν το αποτέλεσμα της άκαρπης προσπάθειάς μου. Σιγά σιγά το σκοτάδι με καταλάβαινε. Βυθίστηκα στον ύπνο. Ένοιωσα σαν σε όνειρο κάποιον να με τραβάει και να με φιλάει, νόμιζα πως είδα τους γονείς μου να με φωνάζουν να ζήσω. Είδα τη μητέρα μου να σκύβει από πάνω μου και να μου πιάνει το χέρι ένοιωσα δροσιά με το άγγιγμα της. Μου είπε να πάρω τη ζωή της και να ζήσω εγώ. Άπλωσα το χέρι μου και την έπιασα. Άρχισα να ρουφάω τη δροσιά. Δεν ήθελα να χαθεί η δροσιά, ήταν τόσο ανακουφιστική. Πήγε να φύγει κάτι είπε αλλά δεν έδωσα σημασία. Τράβηξα τη δροσιά μέσα μου, όσο πιο δυνατά μπορούσα. Ούρλιαξε εκείνη, φώναξε δεν μ' ένοιαζε. Έπαιρνα ζωή δεν θα την άφηνα να φύγει.

Κάποια στιγμή η ευχάριστη αυτή αίσθηση τελείωσε. Στ' όνειρό μου η ζωοδότρια μητέρα μου μου ευχόταν καλή συνέχεια στη ζωή μου και να προσέχω. Τ' άλλα όνειρα δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση μ' αυτό. Ξύπνησα αργά το άλλο πρωί, με μια περίεργη αίσθηση γαλήνης κι ανακούφισης. Δεν μπορούσα να πω πως είχα συνέλθει αλλά ήμουν πολύ καλύτερα από χθες. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου. Πετάχτηκα έντρομος. Δίπλα μου υπήρχε η νεκρή και παραμορφωμένη σιλουέτα ενός παράξενου ζώου. Έμοιαζε με συνδυασμό από δύο γνωστά ζώα, αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο παράξενο πάνω του. Έμοιαζε στεγνό, λες και κάποιος είχε απορροφήσει τα υγρά του. Αμέσως συνδύασα τ' όνειρο και το ζώο και κατάλαβα τι είχε συμβεί. Το δύστυχο ζώο είχε πληρώσει τα παιχνίδια του μυαλού μου. Αλλά πώς; Πώς το είχα κάνει; Δεν το ήξερα και δεν το έκανα συνειδητά. Με ποιόν τρόπο είχε γίνει; Αμέσως ήρθε στο νου μου η εικόνα του Επαναστάτη ανακριτή να μου λέει:
"Όσοι τα φάνε αποκτούν περίεργες δυνάμεις, πέρα από τη φαντασία."
Πρέπει να ήταν μια δύναμη του φρούτου. Δεν μπορούσε να εξηγηθεί αλλιώς. Αλλά τι δύναμη ήταν αυτή, τι έκανε; Τι τρομακτικό φρούτο είχα πάρει;
Προσπάθησα ν' αναγκάσω το φρούτο μου να κάνει κάτι, οτιδήποτε, για να πάρω ένα στοιχείο. Τίποτα. Καμία επιτυχία. Συνέχισα την προσπάθεια αλλά δεν απέφερε καρπούς, μόνο κούραση. Σηκώθηκα και πήγα προς το κέντρο του νησιού, έπρεπε να βρω ένα βολικό μέρος να μείνω. Έψαξα ώρα, ώσπου βρήκα μια πηγή με δροσερό νερό. Ήπια και χόρτασα. Μάζεψα καρπούς και φρούτα απ' το δάσος. Δεν είχα ακόμα αντοχές να κυνηγήσω. Μετά από αρκετές μέρες έτρωγα ξανά γευστικό φαγητό. Ένοιωθα σαν να είχε έρθει ο παράδεισος.

Πέρασα τις επόμενες μέρες μου προσπαθώντας να συνέλθω από την ταλαιπωρία μου κι εξερευνώντας το νησί. Ανακάλυψα πολλές ωραίες πηγές με δροσερό νερό και μια πολύ ωραία μικρή αλλά ευρύχωρη σπηλιά για να μείνω. Με τα πανιά που βρήκα στη βάρκα και ότι άλλο μπορούσα να χρησιμοποιήσω από 'κει άρχισα να στήνω το κατάλυμα μου. Έφτιαξα χωρίσματα και μάζεψα άχυρα κι άλλα χορταρικά και κλαδιά για να φτιάξω ένα μαλακό στρώμα. Μου έλειπαν όμως πάρα πολλά. Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα και δεν είχα κάνει καμία εξάσκηση με το φρούτο μου. Ακόμα δεν είχα καταφέρει να κάνω το φρούτο μου να ξυπνήσει και να μου δείξει τι ικανότητες είχε. Έτσι τη νύχτα μπροστά απ' τη φωτιά μου αποφάσισα αύριο να κάνω κάτι γι' αυτό. Ξύπνησα με καλή διάθεση. Βγήκα μάζεψα το πρωινό μου και ο έφαγα με όρεξη. Ξεκίνησα λοιπόν με μοναδικό σκοπό στο μυαλό μου να βρω έναν αντίπαλο. Πίστευα πως αν παλέψω με κάποιον μπορεί το φρούτο μου να ξυπνούσε, να μου έδειχνε ένα στοιχείο ως προς την ταυτότητά του. Είδα πολλά ζώα να περιφέρονται στο νησί, το ένα πιο παράξενο από το άλλο. Σκέφτηκα να επιτεθώ σ' ένα από αυτά για δοκιμή. Δεν είχα και πολλά να χάσω. Διάλεξα το μεγαλύτερο και το φαινομενικά πιο μεγάλο και του όρμησα. Αποδείχθηκε τελικά πως είχα υποτιμήσει τους κατοίκους του νησιού.

Επιτέθηκα στο άμοιρο ζωντανό ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενε. Δέχθηκε ένα χτύπημα τόσο δυνατό που στην αρχή ζαλίστηκε, παραπάτησε και με κοίταξε ξαφνιασμένο. Πήρα θέση για δεύτερο χτύπημα αλλά σταμάτησα. Κάτι είχε αλλάξει, το ένοιωθα. Το οσμιζόμουν στον αέρα. Κοίταξα το ζώο. Δεν ήταν πια φοβισμένο, αλλά αφηνιασμένο. Εξοργισμένο που ένας ανόητος πήγε να το χτυπήσει μου επιτέθηκε. Εκεί τα χρειάστηκα. Ήταν πολύ πιο γρήγορο, ανθεκτικό και δυνατό από 'μένα. Αλλά δεν μ' ένοιαζε αυτό ήθελα. Να παλέψω. Μια πολύ ωραία κι απολαυστική μάχη ξεκίνησε. Αποφεύγαμε χτυπήματα κι ανταλλάσσαμε πληγές και μώλωπες για ώρα. Τα φυσικά του προτερήματα έναντι μου υπερίσχυαν. Ακόμα και τώρα το φρούτο μου αρνιόταν να με βοηθήσει. Σε μια στιγμή απροσεξίας ένοιωσα το κέρατο του ζώου να με σουβλίζει σαν αρνί. Όταν με άφησε είχα μια τεράστια πληγή να αιμορραγεί.
"Έτσι θα πεθάνω; Σαν το σκυλί στ' αμπέλι; Όχι αρνούμαι, δεν θα το δεχτώ. Θα παλέψω. Πρέπει να επιζήσω." σκέφτηκα απελπισμένος. Ούρλιαξα με δύναμη απευθυνόμενος στον εαυτό μου:
-"Ξύπνα! Ξύπνα ηλίθιο φρούτο! Ξύπνα που να σε πάρει ο διάολος αλλιώς δεν θα υπάρχει αύριο για κανέναν μας."
Είδα το ζώο να έρχεται αποφασισμένο να τελειώνει μια και καλή μαζί μου. Είπα την προσευχή μου κι ετοιμάστηκα να δεχτώ την επίθεση. Τότε όμως το φρούτο μου αποφάσισε να εμφανιστεί. Λίγο πριν το ζώο με πετύχει Το σώμα μου άλλαξε. Έγινε αμμώδες. Είχα μετατραπεί σε άμμο. Το ζώο πέρασε από μέσα μου και βγήκε από την άλλη πλευρά. Είχα μείνει άφωνος.

Δεν πίστευα αυτό που συνέβαινε. Ήμουν ακόμα άμμος, δεν ήξερα πως να γυρίσω στην ανθρώπινη μορφή μου. Έκανα το μόνο πράγμα που μου έμενε. Σκέφτηκα τον εαυτό μου να υλοποιείται κι αμέσως έγινε πραγματικότητα. Γέλασα χαρούμενος. Είχα πετύχει κάτι. Είδα ξανά το ζώο να έρχεται, φαντάστηκα τον εαυτό μου να γίνεται άμμος και ν' αποφεύγει την επίθεση. Έγινε όντως έτσι. Είχα βρει το μηχανισμό λειτουργίας. Μάλιστα. Αυτό ήταν καλό. Το ζώο όρμησε ξανά και ξανά κάθε φορά με το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν παραιτήθηκε όμως. Προσπάθησε πάλι. Αυτή τη φορά πειραματίστηκα λιγάκι, αποφάσισα να του πετάξω λίγη άμμο. Το κόλπο πέτυχε. Μια ριπή άμμου το πέτυχε όχι αρκετά δυνατά για να το ανακόψει. Απέφυγα πάλι την επίθεση κι αυτή τη φορά, έστειλα μια μεγαλύτερη ριπή. Κάθε λεπτό που περνούσε αύξανα την ποσότητα και την ταχύτητα της ριπής. Κάποια στιγμή, τα κατάφερα. Βρήκα τη σωστή αναλογία. Το ζώο ούρλιαξε από πόνο. Συνέχισα τις προσπάθειες μου. Τώρα αποφάσισα να δώσω σχήμα στη ριπή μου. Το έκανα. Το τελικό στάδιο ήταν ο έλεγχος της πυκνότητας και κατ' ουσίαν της ανθεκτικότητας, της σκληρότητας και της δύναμης της επίθεσης. Αυτό μου πήρε πάρα πολύ ώρα. Απέτυχα πολλές φορές. Πάρα πολλές για το καλό μου. Αλλά στο τέλος βγήκα νικητής. Το ζώο κείτονταν αναίσθητο στα πόδια μου. Δεν το σκότωσα. Το άφησα να ζήσει, θα το χρειαζόμουν στο μέλλον σίγουρα. Μόλις είχα δημιουργήσει έναν θανάσιμο εχθρό.

Ένας εχθρός στον οποίο χρωστάω πολλά. Τις επόμενες μέρες, ασταμάτητα εξασκούμουν στην χρήση του φρούτου. Δοκίμαζα επιθέσεις και χρήσεις, εξεζητημένες και μη. Άμοιρα δέντρα και ζώα έγιναν στόχοι μου. Έκοβα δέντρα με χίλιους δυο τρόπους, μετά πέρασα στα πιο σκληρά υλικά όπως βράχια και τα συναφή. Σιγά σιγά καθώς ο χρόνος κυλούσε και οι μέρες διαδέχονταν η μια την άλλη βελτιωνόμουν. Το ζώο το οποίο αντιμετώπισα την πρώτη φορά με προκάλεσε κι άλλες. Πολλές φορές αναμετρηθήκαμε κι αρκετές από αυτές νίκησα αλλά κι άλλες έχασα πανηγυρικά. Αλλά κάθε φορά έβγαινα δυνατότερος. Οι μήνες περνούσαν κι εγώ συνέχιζα την εκπαίδευσή μου. Πλέον είχα αποκτήσει απίστευτη εξοικείωση με το φρούτο. Είχα καθιερώσει ένα μεγάλο αριθμό από επιθέσεις και τακτικές τις οποίες τελειοποιούσα όλη την ώρα. Ένα χρόνο εντατικής εκπαίδευσης αργότερα κι είχα γίνει ένας πανίσχυρος μαχητής. Τίποτα δεν μου αντιστεκόταν πια στο νησί. Αλλά πλέον είχα ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν είχα πια μέσο διαφυγής. Η βάρκα με την οποία είχα έρθει είχε πια καταστραφεί από μια θαλασσοταραχή και τα κομμάτια της είχαν φτιάξει όλα αυτά τα σκεύη κι εργαλεία τα οποία χρειάστηκα αν καιρούς για να επιζήσω. Έτσι λοιπόν συνέχισα να προπονούμαι σκληρά περιμένοντας κάποιο περαστικό πλοίο για να φύγω. Το οποίο δυστυχώς άργησε να έρθει κατά ένα χρόνο. Ευτυχώς όμως συνέβη κάτι που με κράτησε σε φόρμα για όλο αυτό το διάστημα.

Όλες αυτές οι μάχες με τα ζώα που είχα κάνει είχαν ασφαλώς τραβήξει την προσοχή και φυσικά πλέον τα ζώα με απέφευγαν αμέσως. Κανένα δεν με πλησίαζε και μόλις κάποιο έμπαινε στ' οπτικό μου πεδίο το έσκαγε πριν προλάβω έστω και μια κίνηση να κάνω. Αυτό δεν μπορώ να πω πως μ' ενθουσίαζε ιδιαίτερα μιας και μου στερούσε τους καλύτερους στόχους για προπόνηση. Έπρεπε να βρω κάτι για να κάνω προπόνηση. Κάτι για να εξασκηθώ ακόμα περισσότερο. Αν και βαθιά μέσα μου ήθελα να επιστρέψω στη ζωή του τυχοδιώκτη την οποία είχα ξαφνικά παρατήσει. Ήλπιζα να έρθει ένα πλοίο να με σώσει απ' τη μιζέρια μου. Αλλά ευτυχώς για 'μένα το νησί μου επιφύλασσε μια πολύ ωραία έκπληξη. Έναν ακόμα αντίπαλο να πολεμήσω. Λεγόταν Gaimon κι ήταν ο πιο περίεργος άνθρωπος που είχα συναντήσει ως τώρα. Μιας κι ήταν ο μοναδικός άνθρωπος ο οποίος ήταν κλεισμένος σε σεντούκι. Το σώμα του είχε ενσωματωθεί σε αυτό το σεντούκι εδώ και πολλά χρόνια με αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να πάρει το σχήμα του και να αφομοιωθεί με αυτό. Τα μαλλιά του και όλα τα μέλη του που μεγάλωναν το έκαναν σε ομοιομορφία με το σεντούκι. Αυτό του προσέφερε κάποια πλεονεκτήματα τα οποία φάνηκαν αργότερα στις μεταξύ μας μάχες. Διότι οι μάχες μου με τον Gaimon ήταν πολλές κι αρκετά καλές. Μπορώ να πω πως χάρη σ' αυτόν τελειοποίησα αρκετές ακόμα επιθέσεις κι έμαθα αρκετές άλλες καινούργιες. Σιγά σιγά τον συνήθισα αλλά την πρώτη φορά που τον είδα μου προξένησε τρομερή έκπληξη.

Δεν ήξερα πως το νησί κατοικούνταν κι ομολογώ πως δεν μ' ενδιέφερε καθόλου. Ούτε κι ο Gaimon ήταν πρόθυμος να μου δώσει περισσότερες πληροφορίες. Με είδε και στάθηκε μπροστά μου με ύφος επιθετικό και γεμάτο μίσος.
-"Εσύ είσαι αυτός ο οποίος ενοχλεί και πολεμάει τα ζώα του νησιού;"
-"Ναι" απάντησα με βαρεμάρα.
-"Ωραία. Απαιτώ να σταματήσεις τώρα να το κάνεις αλλιώς θα υποστείς τις συνέπειες." ο τόνος του δε σήκωνε αντίρρηση.
-"Μπα δεν νομίζω. Θα κάνω ότι θέλω, όποτε θέλω κι όπου θέλω και κανένας δεν θα μπορέσει να μ' εμποδίσει." είπα ψόφιος για καυγά. Ευκαιρία ήθελα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου ενάντια σε κάποιον άλλο εκτός από τα ζώα.
-"Απ' ότι κατάλαβα τα λόγια δεν πιάνουν σε 'σένα, μόνο τα έργα. Ας είναι λοιπόν. Θα σου εντυπώσω τότε το μήνυμα με έργα." απάντησε κι αμέσως όρμησε προς το μέρος μου προσπαθώντας να με αιφνιδιάσει χωρίς μεγάλη επιτυχία μιας και τον περίμενα.
Άρχισε έτσι η πρώτη από τις πολλές μάχες μου με τον Gaimon.

Δεν ήταν εύκολη μάχη, ούτε καμία από τις άλλες. Ειδικά η πρώτη μας μάχη ήταν η πιο δύσκολη διότι δεν είχα ξαναπολεμήσει με άνθρωπο ποτέ. Όλα τα ζώα είχαν μια τακτική και δεν την άλλαζαν ποτέ. Ο Gaimon αυτοσχεδίαζε. Άλλαζε επιθέσεις και τρόπους άμυνας κάθε στιγμή. Χρησιμοποιούσε το έδαφος όταν μπορούσε να του προσφέρει κάποιο πλεονέκτημα και πάνω απ' όλα ήταν πιο ανθεκτικός. Μέχρι να συνηθίσω τις επιθέσεις του την πρώτη φορά έφαγα αρκετό ξύλο. Παραλίγο να χάσω κιόλας διότι τον είχα υποτιμήσει πάρα πολύ. Αλλά απ' τη στιγμή που έμαθα τις μαχητικές του ικανότητες και τις επιθέσεις του όλα απλοποιήθηκαν. Μπήκα στο μυαλό του, ανακάλυψα τον τρόπο σκέψης του, τον ανέλυσα και μετά απλά προετοίμασα μια στρατηγική αντεπίθεσης. Έπιασε απόλυτα. Ο Gaimon τα χρειάστηκε, οι επιθέσεις του πια δεν έπιαναν. Αμυνόταν ακόμα αρκετά καλά αλλά το πλεονέκτημα του είχε χαθεί. Μου πήρε λίγες μάχες και μετά νικούσα τον Gaimon εύκολα. Στο τέλος οι μάχες μας μετατράπηκαν σε δοκιμασίες καινούργιων στρατηγικών. Ένας χρόνος ακόμα πέρασε έτσι. Είχα φτάσει πια τα δύο χρόνια παραμονής κι εκπαίδευσης στο νησί. Πλέον είχε έρθει η ώρα να φύγω. Κι η ευκαιρία μου δόθηκε όταν ένα πλήρωμα πειρατών άραξε στο νησί. Μ' ένα μεγάλο πλοίο γεμάτο βάρκες και διάφορα εφόδια. Ότι ακριβώς ήθελα, ένας τρόπος διαφυγής.

Ακόμα θυμάμαι την αποβίβασή τους στο νησί. Πάνοπλοι άντρες, τόσοι πολλοί στον αριθμό που αναρωτιόμουν τι ήθελαν εδώ πέρα. Ήταν ένα νησί έρημο, μικρό κι απομονωμένο. Κανένας λόγος δεν συνέτρεχε για να έρθουν εδώ παρά μόνο γι' ανεφοδιασμό και ξεκούραση. Αλλά και πάλι ήταν πάρα πολλοί για κάτι τέτοιο. Θ' αρκούσε μια μικρή ομάδα έρευνας για να βρει προμήθειες και τέλος. Όμως κανένας απ' αυτούς δεν έδινε την αίσθηση πως ήταν κάτι παρόμοιο. έμοιαζαν σαν να είχαν έρθει να κάνουν πόλεμο με το ίδιο το νησί. Με το που έφτασαν στην ακτή αμέσως χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και διασκορπίστηκαν στο νησί. Η μια ομάδα μπήκε στο δάσος κι άρχισε να ψάχνει κάτι, η άλλη προχωρούσε σταθερά σαν να ήξερε ακριβώς τι έψαχνε και που θα το έβρισκε. Παραξενεύτηκα, τι στο καλό συνέβαινε εδώ; Τι ήθελαν αυτοί οι άνθρωποι εδώ; Δεν μπορούσα να καταλάβω. Συνέχισα να παρατηρώ και τότε τα μάτια μου έμειναν σ' ένα σημείο λες και τα τράβηξε μαγνήτης. Δεν είχα δει καλά τη συντροφιά αλλά τώρα που σταμάτησαν λίγο είδα ένα κόκκινο χείμαρρο μαλλιών να μιλάει με τον αρχηγό της ομάδας. Στην αρχή μου φάνηκε άντρας αλλά αμέσως μόλις γύρισε το πρόσωπό της προς την κατεύθυνση μου αντίκρισα μια πανέμορφη γυναίκα. Μικρή σχεδόν κοπελίτσα αλλά πανέμορφη. Μου κόπηκε η ανάσα όταν την είδα. Έμεινα να κοιτάω σαν χάνος. Η καρδιά μου σκίρτησε με θέρμη. Η κοπέλα μόνο με την εμφάνισή της με είχε κερδίσει.

Παρακολούθησα με τρόμο να τους επιτίθεται ένα εξαγριωμένο ζώο. Παράξενο, τα ζώα αυτά συνήθως δεν επιτίθονταν σε κανένα. Τι τα εξόργισε τόσο; Είδα τον καπετάνιο της να μπαίνει μπροστά για να τη σώσει και να τραυματίζεται. Τον πήρε στα χέρια της και τον πήγε στο πλοίο. Απ' όλο το δάσος ακουγόταν αχός μάχης. Αυτό θα τραβούσε μεγάλη προσοχή στο πλοίο και σίγουρα ο Gaimon θ' αναλάμβανε δράση. Δεν ήθελα να τους ενοχλήσει τώρα αλλά μόλις σηκώθηκα για να πάω να τον βρω σταμάτησα αμέσως. Ο Gaimon ήταν η τέλεια παγίδα για 'μένα. Αμφέβαλλα αν θα μου δίναν μια από τις βάρκες τους και προμήθειες έτσι. Άρα θα έπρεπε να τους τις κλέψω και πιθανόν θα καταλήγαμε σε μάχη. Δεν ήταν κακό άμεσα αλλά δεν ήθελα επ' ουδενί λόγω να πληγώσω την κοπέλα. Αλλά με τον Gaimon και τα ζώα του είχα την τέλεια λύση. Θα τους έστελνα πάνω στο πλήρωμα. Δεν είχα καμία αμφιβολία πως θα κατάφερναν να τον νικήσουν εύκολα αλλά στο μεταξύ θα είχα την ευκαιρία μου να δράσω ανενόχλητος. Όπερ κι εγένετο. Ο Gaimon έξαλλος που του ενοχλούσαν τα ζώα επιτέθηκε στο πλήρωμα κι όπως υπέθεσα έχασε τη μάχη κι αποχώρησε. Θα επέστρεφε αλλά προσωρινά είχε χάσει. Στο μεταξύ εγώ άρπαξα μια βάρκα και κατευθύνθηκα προς το πλοίο. Ήθελα κάποιες προμήθειες πριν φύγω. Κυρίως ήθελα νερό. Πολύ νερό. Δεν θα τη πατούσα όπως πριν. Με περίμενε μια μεγάλη διαδρομή μέσα στη θάλασσα. Έπρεπε να προετοιμαστώ κατάλληλα. Δεν επιτρεπόταν κανένα λάθος.

Έφτασα στο πλοίο των πειρατών. Δεν ήταν κανείς επάνω πλην καμιά δεκαριά άτομα για φρουρά. Δεν μου πήρε πάρα πολύ ώρα να τους βγάλω εκτός μάχης. Στην ακτή η μάχη είχε κοπάσει, όλα είχαν ηρεμήσει. Εδώ στο πλοίο η μάχη τέλειωσε γρήγορα κι αναίμακτα. Όταν όλοι κείτονταν αναίσθητοι στο κατάστρωμα αποφάσισα να βάλω σ' εφαρμογή το σχέδιό μου. Κατέβηκα στ' αμπάρια του πλοίου. Βρήκα τις αποθήκες και τις άνοιξα. Έψαξα για τρόφιμα τα οποία μπορούσα να στοιβάξω σε μια βάρκα. Κυρίως φρούτα και παστά ή κονσερβαρισμένα. Πήρα όσα περισσότερα μπορούσα και τα μετέφερα στη βάρκα όπου και τα στοίβαξα. Μετά πήγα και πήρα ένα άδειο βαρέλι και κάποια ασκιά. Αυτά τα γέμισα νερό και τα πήγα στη βάρκα. Μια πυξίδα και ένας χάρτης της θάλασσας από την καμπίνα του καπετάνιου, μαζί με καινούργια σπαθιά κι ένα πιστόλι με σφαίρες και μπαρούτι συμπλήρωσαν την λίστα με τα πράγματα. Επίσης άλλαξα ρούχα και μπότες. Βρήκα μερικά ωραία πράγματα στο πλοίο. Αφού εξοπλίστηκα αρκετά κατέβηκα από το πλοίο κι άρχισα να λάμνω μακρυά. Κινήθηκα αντίθετα από το πλοίο. Και πάνω στην ώρα διότι στην ακτή είχαν ανακαλύψει τη βάρκα που έλειπε κι έρχονταν προς το πλοίο. Απομακρύνθηκα με ταχύτητα. Συνέχισα να κωπηλατώ μέχρι που έφτασα στην άλλη άκρη του νησιού. Εκεί έκανα μια στάση για να ξεκουραστώ. Ακόμα μια φορά έφευγα κυνηγημένος.
"Τι ειρωνεία, από παντού φεύγω σαν θήραμα.", σκέφτηκα.
Κοίταξα άλλη μια φορά προς το νησί. Σχεδόν λυπόμουν που έφευγα. Σχεδόν.

Άρχισα να κωπηλατώ μακρυά από το νησί. Σιγά σιγά απομακρυνόμουν. Κωπηλάτησα για αρκετή ώρα. Καθώς πέρασα μπροστά από ένα ύψωμα είδα τον Gaimon και τον μεγάλο μου αντίπαλο το ζώο εκείνο που είχα προκαλέσει για πρώτη φορά. Δεν είπα τίποτα. Απλά κούνησα το χέρι μου σ' έναν χαιρετισμό. Έφευγα πια. Θα ησύχαζαν από 'μένα και τις μάχες μου μαζί τους. Δεν είπαν κι εκείνη τίποτα. Απλά μείναμε να κοιταζόμαστε καθώς απομακρυνόμουν. Μετά κάναν μεταβολή και μπήκαν στο δάσος. Έφυγαν κι αυτή κι άλλο ένα κομμάτι της ζωής μου μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Με ανανεωμένη δύναμη συνέχισα την κωπηλασία για τη θάλασσα. Όπου μ' έβγαζε το κύμα θα πήγαινα. Εμπιστεύτηκα γι' άλλη μια φορά την τύχη μου στη Θάλασσα. Την θεά που με προστάτευσε πριν τόσα χρόνια και μ' έστειλε στο νησί αυτό. Δεν ήξερα τι με περίμενε στο μέλλον. Αναρωτιόμουν τι να έκαναν όλοι όσοι είχα κατά καιρούς συναντήσει και δουλέψει μαζί τους. Οι δάσκαλοί μου κι οι εκπαιδευτές μου. Δεν ήξερα και δεν μ' ενδιέφερε και πολύ να μάθω. Είχα πάρει ότι ήθελα κι ότι χρειαζόμουν από αυτούς και μετά έφυγα. ΤΟ ίδιο συνέβη και μ' αυτό το νησί. Μου είχε προσφέρει ότι μπορούσε να μου δώσει και τώρα που δεν είχα να πάρω κάτι άλλο έφευγα για νέες περιπέτειες. Νέους κινδύνους και συγκινήσεις, νέους ανθρώπους να γνωρίσω, νέες γνώσεις ν' αποκτήσω και νέες δυνάμεις ν' αναπτύξω. Διότι αυτό το νησί δεν ήταν παρά μόνο η αφετηρία για το μεγαλείο και για την κορυφή.

Όνομα: Chan
Haki Points: -
Player of the Month Points: 10
Beli: 25.000 +2.000
Bounty/Fame Points:-