[Τέλος] "Μια πρόταση που δεν μπορείς ν' αρνηθείς"

Έπλεα στα κύματα πολλές εβδομάδες. Τα τρόφιμα μου είχαν τελειώσει εδώ και λίγες μέρες, το νερό ευτυχώς όχι. Είχα βρει ένα πλοίο στο δρόμο μου και μου είχε δώσει καινούργιο απόθεμα. Πεινούσα πολύ. Πάρα πολύ, το στομάχι μου γουργούριζε ενοχλητικά. Τόσο ενοχλητικά που εδώ και λίγο καιρό ξυπνούσα από τον ύπνο μου. Αρμένιζα δίχως προορισμό. Απλά ταξίδευα κι όπου με πήγαινε η θάλασσα θα πήγαινα. Εδώ κι αρκετό καιρό όμως δεν με πήγαινε πουθενά. Έβλεπα μόνο θάλασσα, απέραντο γαλάζιο κι ούτε ίχνος στεριάς. Αναρωτιόμουν που να ήμουν, σε ποιες συντεταγμένες, σε ποιο κομμάτι της θάλασσας. Απείχα άραγε πολύ από κάποιο νησί; Μήπως είχα προσπεράσει κάποια νησιά και δεν το κατάλαβα; Με βασάνιζαν διάφορα τέτοια ερωτήματα. Ερωτήματα στα οποία ήξερα πως δεν είχε νόημα να ψάχνω την απάντηση. Διότι είτε δεν θα μου άρεσε ή δεν θα την έβρισκα ποτέ. Απλά έπαιρνα τα πράγματα όπως αυτά έρχονταν και πάλευα για να τ' αλλάξω προς το καλύτερο. Έτσι και τώρα απλά έπιασα τα κουπιά κι άρχισα να προχωράω προς μια κατεύθυνση. Δεν ήξερα αν ήταν η σωστή απλά το ένστικτό μου έλεγε να πάω κατά εκεί, το ρεύμα με πήγαινε προς τα 'κει. Εμπιστεύτηκα γι' άλλη μια φορά την κρίση της θάλασσας για 'μένα. Έλαμνα για μέρες, κουράστηκα να κωπηλατώ. Είχα σκεφτεί να τα παρατήσω. Η μικρή αυτή βάρκα δεν με βοήθαγε. Στην πρώτη στάση μου θα έπρεπε να πάω ν' αγοράσω μια μεγαλύτερη με πανιά. Τουλάχιστον θα γλύτωνα την κωπηλασία και την κούραση. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια, κουπί, κουπί και πάλι κουπί. Δεν μπορεί κάποτε θα εμφανιζόταν ένα καταραμένο ξερονήσι. Τόσα υπήρχαν, ένα δε θα έβρισκα εγώ;

Κοιμήθηκα με μεγάλη δυσκολία, το άγχος μου δεν με άφηνε να κλείσω μάτι. Τσακισμένος από την κούραση το χάραμα κοιμήθηκα. Κοιμήθηκα ώρες ατελείωτες. Όταν ξύπνησα ήταν απόγευμα κι ο ήλιος χαμήλωνε. Αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος διότι είχα ακούσει τον ήχο των πουλιών.
Αυτό σήμαινε ένα και μόνο πράγμα. Νησί. Ένα νησί ήταν κοντά μου. Κοίταξα τα ψαροπούλια και ακολούθησα την νοητή γραμμή της πορείας τους. Είδα από μακρυά ν' αχνοφαίνεται μια τεράστια σκιά. Ώστε αυτό το νησί είχε και βουνό το οποίο μπορούσα να δω. Καλύτερα. Θα το χρησιμοποιούσα σαν σημάδι. Όμως πριν απ' το νησί είδα ένα μάτσο συντρίμμια και πτώματα. Ένα ναυάγιο πλοίου. Ένα πλοίο τεράστιο. Παντού γύρω μου υπήρχαν κομμάτια του καραβιού σκορπισμένα. Μάλλον είχε γίνει μάχη εδώ. Μεγάλη μάχη αν έκρινα από τους ναυτικούς που είδα να κολυμπάνε για να σωθούν και από τον τεράστιο αριθμό πτωμάτων. Μα καλά που στο καλό ερχόμουν; Σε ποια κόλαση του κόσμου μ' έβγαζε η μοίρα μου; Τι σήμαιναν αυτά τα συντρίμμια και ποιοι στο καλό ήταν αυτοί οι οποίοι πολέμησαν; Και γιατί; Πάντως το μόνο σίγουρο ήταν πως ο νικητής θα έπρεπε να είναι πολύ δυνατός. Δεν είχα ξαναδεί τόσους πολλούς άντρες συγκεντρωμένους κάτω από μια σημαία. Είδα έναν άντρα σε χρυσή πανοπλία να είναι ξαπλωμένος σ' ένα τεράστιο κομμάτι του καταστρώματος. Γύρω του άντρες πολλοί τον φρόντιζαν. Ένας απ' αυτούς έδινε διαταγές κι οι άλλοι έτρεχαν να υπακούσουν.

Διέσχισα αυτό το νεκροταφείο και συνέχισα προς το νησί. Καθώς πλησίαζα σιγά σιγά ξεκαθάριζε το τοπίο και με περιέργεια είδα πως το νησί κάθε άλλο παρά νησί ήταν. Ήταν ένα τεράστιο πλοίο το οποίο από μακρυά φαινόταν σαν νησί. Η κορυφή του βουνού όπως μου είχε φανεί δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο θόλος του κτιρίου. Μια τεράστια πινακίδα γυάλιζε από μακρυά κι έγραφε το όνομα του πλοίου. Ένα όνομα που με γέμισε απίστευτη χαρά.
"Εστιατόριο Baratie"
Το διάσημο εστιατόριο Baratie ήταν μπροστά μου. Τοποθετημένο σ' ένα τεράστιο πλοίο σε σχήμα ψαριού το πλωτό αυτό εστιατόριο διέσχιζε τον κόσμο και πρόσφερε εκλεκτό φαγητό στους πελάτες του. Η κουζίνα του εστιατορίου ήταν τόσο καλή που άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο ερχόταν να φάνε εκεί. Αν και οι κακές φήμες ήθελαν το εστιατόριο να είναι άντρο πειρατών. Κανείς όμως δεν έδινε σημασία σε αυτές. Το σημαντικό ήταν πως θα είχα μια σπάνια ευκαιρία να γευματίσω με εξαιρετικής ποιότητας φαγητό. Ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος. Άνοιξα το κομπόδεμα που είχα κλέψει από τους πειρατές του προηγούμενου νησιού. Ήταν αρκετά μεγάλο απ' ότι ήξερα για ένα υπέροχο γεύμα. Έβαλα κατευθείαν πλώρη για το πλοίο. Ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος εκείνη τη στιγμή μιας κι η περίοδος πείνας τελείωνε με τον καλύτερο τρόπο.

Έφτασα στο πλοίο λίγο αργότερα κι έδεσα αμέσως τη βάρκα μου. Είδα συντρίμμια στο πάτωμα. Σπασμένα γυαλιά διαλυμένες τζαμαρίες και τραπέζια, και γενικά την αίθουσα φαγητού σε κακά χάλια. Οι σερβιτόροι όμως πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα. Είδα έναν νεαρό φουρκισμένο άντρα να φεύγει βιαστικά με τη βάρκα του βρίζοντας.
-"Καταραμένε, Raziel! Άχρηστο σκουλήκι. Γι' άλλη μια φορά μου έκλεψες τη δόξα. Γι' άλλη μια φορά είσαι το επίκεντρο. Εσύ και το ηλίθιο φρούτο σου. Αν δεν είχες εμφανιστεί εσύ όλα θα τα είχα κάνει εγώ. Εμένα θα δόξαζαν. Αλλά έπρεπε να εμφανιστείς να τα χαλάσεις όλα! Ηλίθιε! Κάθαρμα! Αλλά που θα πάει, μια μέρα θα γίνω αρκετά δυνατός ώστε να σε κερδίσω. Και τότε να δούμε ποιος θα είναι ο ήρωας."
Τον κοιτούσα παραξενεμένος. Απ' ότι κατάλαβα απ' τα λεγόμενά του αυτός ήταν μπλεγμένος στη μάχη εδώ κι αυτός ο Raziel ήρθε κι έκλεψε τη νίκη του. Ομολογώ πως είχε ένα δίκιο να βράζει απ' το θυμό του. Αλλά αν αυτός ο Raziel έδωσε τη νίκη αυτό σήμαινε πως ήταν αυτό που δημιούργησε εκείνο το ναυάγιο. Αν ίσχυε αυτό τότε είχα σε απόσταση αναπνοής έναν πολύ δυνατό άντρα. Έπρεπε να τον βρω άμεσα. Μπήκα μέσα στο εστιατόριο και κοίταξα τριγύρω, ποιος να ήταν ο Raziel; Είδα έναν τοίχο με επικηρύξεις. Πήγα προς τα εκεί και έψαξα τις αφίσες. Όταν βρήκα αυτή που ήθελα την κοίταξα καλά και ξαναγύρισα προς τη σάλα. Αμέσως τον εντόπισα.

Η ιστορία θα συνεχιστεί και λογικά θα τελειώσει στην ιστορία της Evriale, του Raziel, και του Ryo D. Amidamaru στο νησί. Η ιστορία είναι και η αντίστοιχη ιστορία για την ένταξη στο πλήρωμα.
Link ιστορίας συνέχειας:
http://www.onepiecegr-rpg.com/t3216-topic