Robots and bubbles[Τέλος]

Στην προηγούμενη ιστορία
O Ren, o Kayle κι εγώ φτάσαμε στο νησί της Arabasta αναζητώντας μια νέα πρόκληση. Όμως μετά από πολλά που περάσαμε στο νησί ένας τύπος από μία άγνωστη σε εμένα οργάνωση μέχρι τότε, τους σκότωσε και τους 2. Στην αναζήτηση του δολοφόνου τους για να πάρω εκδίκηση, συνάντησα τον Rikkido και συνεργαστήκαμε για λίγο αφού είχαμε κοινό εχθρό. Μετά την σύντομη συνεργασία μας, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν και πάλι… Εγώ βρήκα τον δολοφόνο των φίλων μου και αφού τον σκότωσα κυνήγησα τον αρχηγό της οργάνωσης. Λίγο αργότερα έμαθα ότι ο Rikkido τον νίκησε και έτσι έφυγα από το νησί.

Τώρα…
Άλλη μια περιπέτεια είχε τελειώσει! Ήταν πολύ πιο οδυνηρή σχεδόν από οποιαδήποτε άλλη, λόγω του χαμού του Ren και του Kayle. Προσπάθησα να μην το σκέπτομαι και πολύ και να χαλαρώσω. Έτσι πήρα μια μπύρα από το ψυγείο και άραξα στο κατάστρωμα. Κοιτούσα την Log Pose και προσπαθούσα να μαντέψω ποιος μπορεί να ήταν ο προορισμός που σημάδευε. Όχι πως είχε ιδιαίτερη σημασία αν θα την κοιτάζω η όχι στο να μαντέψω που με οδηγούσε αλλά έτσι ένοιωθα πιο κοντά στο να το βρω. Σκεπτόμουν για λίγη ώρα και όπως ήταν φυσικό δεν μπόρεσα να καταλήξω σε κανένα αποτέλεσμα.

Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να τα παρατήσω αφού ήξερα ότι ήταν ανώφελο αυτό που έκανα. Έτσι κάθισα στο πάτωμα με την πλάτη μου να ακουμπήσει σε έναν τοίχο του πλοίου, και κοιτούσα τον ουρανό. Δεν πέρασαν 5 λεπτά και άκουσα από μακριά φωνές. Αμέσως σηκώθηκα όρθιος και είδα κάτι που με έκανε να γεμίσω ζωντάνια! Ένα πλοίο ερχόταν καταπάνω στο δικό μου. Ένας χοντρός τύπος με ένα αστείο καπέλο και το ένα μάτι καλυμμένο, κρατούσε ένα σπαθί και το είχε στραμμένο προς το μέρος μου.
- Παραδώσου και δώσε μας ότι έχεις στο πλοίο σου, μικρέ πειρατή!! φώναξε ένα άτομο από μακριά.
- Έτσι εύκολα θα παραδοθώ?? Χωρίς μάχη?? απάντησα χαμογελώντας γεμάτος ενθουσιασμό για αυτή την απρόσμενη πρόκληση.

Ήθελα κάπου να ξεσπάσω όλον αυτό το θυμό που έκρυβα μέσα μου και αυτοί θα ήταν το θύμα μου.
- Πραγματικά πιστεύεις ότι θα μας νικήσεις?? Χαχαχαχα!! Μπορείς να κρατήσεις σπαθί η όπλο?? είπε γεμάτος υπεροψία ο αντίπαλος καπετάνιος.
- Δεν χρειάζομαι ούτε σπαθιά ούτε όπλα για να σε κάνω κομματάκια! απάντησα κάνοντας μερικές ασκήσεις γυμναστικής για ζέσταμα.
- Ναι ε?? Πρόσεχε τα λόγια σου μικρέ!! Έχουμε έρθει στην Grand Line για να βρούμε το One Piece! Όποτε είμαστε αρκετά δυνατοί για να νικήσουμε έναν μοναχικό πειρατή. Αν συνεχίσεις έτσι τότε δεν σε γλυτώνει τίποτα!
- Από τι δεν με γλυτώνει τίποτα?? ρώτησα προσπαθώντας να τον θυμώσω.
- Μα από τον θάνατο βλάκα! Τώρα μπορεί να σου χαρίσω την ζωή αλλά αν με θυμώσεις θα σε φανέ τα σκυλόψαρα.

- Πραγματικά με διασκεδάζεις με αυτά που λες... Αν και ακούγεται ενδιαφέρον δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο. Δεν θα ζεις σε λίγο για να το κάνεις, κεφτέ! Αυτό τον τσάντισε ακόμα περισσότερο και απάντησε:
- Θα σε διαλύσω!! οργισμένος και έπειτα γύρισε στους δικούς του και είπε:
- Κάντε του επίθεση και μην αφήσετε στη θέση του ούτε το πηδάλιο του πλοίου! Διαλύστε το όλο παίρνοντας ότι πολύτιμο έχει μέσα!!!
- AAAYYYEE!! φώναξαν όλοι μαζί. Το πλοίο τους είχε φτάσει πολύ κοντά στο δικό μου και ήταν έτοιμοι μα ορμήσουν. Όταν πλησίασε αρκετά είπα:
- Μόλων λαβέ είπα και όρμησα καταπάνω τους.

Το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Μου όρμησαν χωρίς να ξέρουν για το φρούτο μου. Έτσι οι 2 πρώτοι που ήρθαν κατά πάνω μου κατάληξαν κατευθείαν στο νερό με βαθιές πληγές στο στομάχι και στην κοιλία. Κάποιοι δεν τους παρατήρησαν και μπήκαν μέσα στο πλοίο μου αρχίζοντας να σπάνε και να καταστρέφουν ότι έβρισκαν. Γύρισα πίσω και τους φώναξα:
- Σας έδωσα εγώ την άδεια??
Άρχισαν να γελάνε και συνέχισαν το έργο τους. Αφού με παρέβλεψαν μπήκα κι εγώ μέσα στο πλοίο και με μια γρήγορη κίνηση τους πέταξα στη θάλασσα και αυτούς, περνώντας τους μέσα από το παράθυρο της κουζίνας. Γύρω από το σημείο που έπεσαν είχε μια κηλίδα αίμα. Έπειτα βγήκα έξω για να τελειώσω με τους υπόλοιπους αλλά κάνεις δεν ήταν πάνω στο πλοίο μου. Όλοι είχαν τρομοκρατηθεί στην ιδέα ενός φρούτου του διαβόλου και είχαν μαζευτεί όλοι πίσω στο δικό τους.

- Τι έγινε? Βάλαμε την ουρά στα σκέλια και τρέχουμε? Τους είπα ειρωνικά.
- Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις τον καπετάνιο μας!!! Χαχαχαχαχα!!! Φώναζαν και γελούσαν όλοι τους…
- Σιγά.. Αυτός είναι πιο αργός και από την καθυστέρηση τόσο χοντρός που είναι… Άσε που φαίνεται και αδύναμος. Δεν θα μου κάνει ούτε γρατζουνιά.
- Πώς τολμάς βρομερό γουρούνι!
- Μην κρίνεις τους ανθρώπους από την εμφάνιση τους!!! Άρχισαν να φωνάζουν προς το μέρος μου και κάποιοι προσπαθούσαν να με πετύχουν με τις χλέπες που μου πέταγαν.
- Θα τα πληρώσετε όλα αυτά τους φώναξα, έτοιμος να επιτεθώ. Ξαφνικά όλοι σταμάτησαν να μιλάνε και έκαναν στην άκρη. Μέσα από όλο το πλήθος πέρασε ο χοντρός τύπος με το αστείο καπέλο και το μάτι καλυμμένο και όπως υπέθεσα αυτός ήταν ο καπετάνιος τους.
- Δεν νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να σταματήσεις να παίζεις με αυτούς τους άθλιους και να επικεντρωθείς στην μάχη σου μαζί μου? Είπε φανερά σίγουρος για τον εαυτό του.

- Και με ποιο τρόπο ακριβώς νομίζεις ότι θα με νικήσεις?? Ρώτησα γεμάτος απορία αφού από όποια μεριά και αν το έβλεπα δεν υπήρχε τρόπος να με νικήσει αυτός. Ακόμα και φρούτο να είχε δεν υπήρχε περίπτωση να το έχει αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι ικανός να νικήσει το ατσάλι. Όλοι οι πειρατές του πληρώματος χασκογελούσαν και ο καπετάνιος είχε ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη.
- Για να δούμε τι θα κάνεις απέναντι σε αυτό!!! Φώναξε ο καπετάνιος τους και έπειτα το σώμα του άρχισε να αλλάζει. ¨αρχισε να κοντένει αλλά δεν φαινόταν καθόλου να χάνει έστω και λίγο από το βάρος του αφού το μέγεθός του οριζόντια μεγάλωνε. Τα χέρια του μεγάλωναν αρκετά μέχρι που έγιναν 2 μεγάλες κόκκινες δαγκάνες. Το υπόλοιπο σώμα του είχε μετατραπεί σε ένα κόκκινο πράγμα με πολλά πόδια.
- Ιδού η δύναμη του Kani Kani no Mi!!!! Είπε γελώντας σχεδόν υστερικά. Είχε μετατραπεί ολόκληρος σε έναν κάβουρα.

- Εεεε… Τώρα δηλαδή εσύ είσαι αντίπαλος που πρέπει να πάρει κάποιος στα σοβαρά?
- ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ!!! ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ??? Φώναζε εκνευρισμένος.
- Καλά αυτό θα το δούμε.. είπα και του επιτέθηκα. Εκείνος έβαλε μπροστά τις δαγκάνες του και απέκρουσε το χτύπημά μου. Έπειτα με πέταξε μακριά και είπε:
- Κανείς δεν μπορεί να διαπεράσει αυτό το υπέροχο καβούκι του κάβουρα!!! Χαχαχα!!
- Για όλα υπάρχει πρώτη φορά! Είπα και του ξαναεπιτέθηκα. Και πάλι απέκρουσε την επίθεσή μου, όπως το περίμενα, όμως φαινόταν γενικά από τις κινήσεις του ότι μετά βίας με προλάβαινε και γενικά ήταν πολύ αργός. Οι επόμενες επιθέσεις μου ήταν το ίδιο διερευνητικές και κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Έτσι αποφάσισα να τρέχω γύρω από αυτόν συνέχεια μέχρι να μην μπορεί να με ακολουθήσει άλλο με τις κινήσεις του και έπειτα να του επιτεθώ.

Έτσι κι έγινε. Καθώς έτρεχα γύρω του δεν μπορούσε να με ακολουθήσει και κάποια στιγμή του επιτέθηκα από πίσω. Όμως το μόνο που κατάφερα να του κάνω ήταν μία γρατζουνιά στην πλάτη.
- Πως τόλμησες??? Τώρα με θύμωσες ακόμα περισσότερο! Ταχύτητα θες? Ταχύτητα θα έχεις!! Είπε και έπειτα άρχισε να αλλάζει πάλι μορφή. Αύτη την φορά έγινε μισός κάβουρας μισός άνθρωπος και η διαφορά φαινόταν μόνο από το πρόσωπό του που ήταν κανονικό και πάλι .
- Εγώ ίδιο σε βλέπω…
- ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΙΔΙΟΣ ΜΕ ΠΡΙΝ ΗΛΙΘΙΕ!!! Φώναξε και έπειτα με μεγάλη ταχύτητα που με ξάφνιασε εμφανίστηκε σε απόσταση αναπνοής μπροστά μου. Έπιασε το κολιέ που φορούσα (οικογενειακό κειμήλιο) και το τράβηξε με την δαγκάνα του. Αυτό έσπασε στα 2 και έπειτα εκείνος είπε:
- Αυτό ήταν μόνο μία προειδοποίηση…

Κοίταξα το κολιέ που έσπασε και θυμήθηκα την στιγμή που μου το έδωσε η μάνα μου…
- Δεν έρεπε να το κάνεις αυτό του είπα ήρεμα και έπειτα έτρεξα με όλη μου την ταχύτητα προς το μέρος του. Εκείνος εμφανώς ξαφνιασμένος από την ταχύτητά μου δεν πρόλαβε να αντιδράσει παρά την αύξηση της δικής του ταχύτητας και τον κάρφωσα στο στήθος και με τα 2 χέρια με δύναμη.
- Θυσίασες λίγη από την άμυνα σου για περισσότερη ταχύτητα και το πλήρωσες του είπα ενώ τον έβλεπα να πέφτει κάτω γεμάτος αίματα. Όλοι γύρω μου άρχισαν να τρέχουν έντρομοι πάνω στο πλοίο καθώς ο καπετάνιος τους ήταν έτοιμος να πεθάνει. Δεν τους έδωσα σημασία και σήκωσα το σπασμένο κολιέ. Αφού το κοίταξα λίγο, έστρεψα το βλέμμα μου σε αυτούς που προσπαθούσαν να σωθούν και τους είπα:
- Δώστε μου τους θησαυρούς σας και θα σας αφήσω να ζήσετε.
Εκείνοι αμέσως έτρεξαν και τους έβαλαν στο πλοίο μου. Ανέβηκα πάνω σε αυτό και άρχισαν να απομακρύνονται όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

Όση ώρα πολεμούσα με τους πειρατές, η πορεία μου είχε αλλάξει. Καθώς κοίταξα την Log Pose είδα ότι ακολουθούσα μία πορεία κάθετη με αυτήν που έπρεπε να ακολουθώ. Αυτό όμως με έφερε κοντά σε ένα νησί. Από μια μακρινή ακόμα απόσταση έβλεπα ένα νησί με πολλά ψηλά δέντρα πάνω να ξεπροβάλει στον ορίζοντα.
- Μια γρήγορη στάση για προμήθειες και να φτιάξω και το κολιέ δεν θα ήταν και άσχημη… σκέφτηκα. Θα πήγαινα στο νησί μόνο για λίγο και πριν αλλάξει την κατεύθυνση που κοιτάζει η Log Pose θα έφευγα από το νησί. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να ξέρω τον χρόνο που χρειάζεται για να αλλάξει. Χαμένος μέσα σε αυτές τις σκέψεις έφτασα στο νησί.

Όπου κι αν κοίταζα τεράστια δέντρα υπήρχαν και κάλυπταν το τοπίο μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι μου. Αυτό που όμως ήταν πιο εντυπωσιακό σε αυτό το νησί ήταν ότι από το έδαφος έβγαιναν τεράστιες φούσκες. Το τοπίο συμπλήρωναν μερικά μικρά κτήρια γύρω από τα δέντρα. Έδεσα το πλοίο κοντά σε ένα δέντρο που είχε το αριθμό 25 πάνω του γραμμένο. Δεν ήξερα αν αυτό σήμαινε κάτι αλλά σίγουρα μου έδινε την αίσθηση ότι δεν θα έχανα την τοποθεσία που βρίσκεται το πλοίο μου μέσα σε όλο αυτό το τεράστιο μέρος γεμάτο με σχεδόν ολόιδια δέντρα. Αφού ετοίμασα ένα σακίδιο με μερικά απαραίτητα πράγματα, κατέβηκα από αυτό και άρχισα να περπατάω στο νησί. Δεν ήξερα που πήγαινα, απλά περπατούσα για να το δω καλύτερα. Δεν υπήρχαν πολλές ελπίδες να είμαι πάλι σε ένα τέτοιο μέρος, οπότε προσπαθούσα να το απολαύσω όσο περισσότερο γινόταν.

Καθώς προχωρούσα σε αυτό το μαγευτικό τοπίο, παρατήρησα ότι κάθε ένα από τα δέντρα έχει πάνω του έναν αριθμό. Είχα φτάσει στον αριθμό 27 και αποφάσισα να μπω μέσα σε ένα από τα κτήρια και να ρωτήσω ποιο είναι αυτό το μέρος και που υπάρχουν καταστήματα. Έτσι κι έγινε. Βρήκα ένα που είχε απ’ έξω μια πινακίδα κι έγραφε «Μπαρ: Το νεκρό γουρούνι» και μπήκα μέσα. Όλοι μέσα σε αυτό το μέρος φαίνονταν ύποπτοι και σίγουρα δεν είχαν τα χέρια τους καθαρά από κάποια παρανομία. Κατευθύνθηκα προς το μπαρ και ρώτησα τον τύπο που βρισκόταν εκεί και σκούπιζε μερικά πλυμένα ποτήρια:
- Καλησπέρα…. Ποιο είναι το όνομα αυτού του νησιού και που μπορώ να βρω προμήθειες για να αγοράσω?
- Μα πώς είναι δυνατόν να μην ξέρεις που βρίσκεσαι… Τέλος πάντων… ψιθύρισε και συνέχισε:
- Βρίσκεσαι στο Sabaody Archipelago και μαγαζιά με προμήθειες θα βρεις στα Grove 40-49…
- Ευχαριστώ! Έχεις κάνα χάρτη να με διαφωτίσεις περισσότερο γιατί δεν κατάλαβα τίποτα από όσα είπες?
- Για τον χάρτη πρέπει να πληρώσεις… είπε.
- Όλοι οι τζαμπατζήδες εδώ μαζεύτηκαν… ψιθύρισε και πάλι.

- Πάρε τα λεφτά σου και τελείωνε δώσε το χάρτη. Αφού συνέχισε να μουρμουρίζει για λίγη ώρα ακόμα μου έδωσε τον χάρτη.
- Α έχω μία τελευταία ερώτηση για εσένα. Πότε η Log Pose αλλάζει την τοποθεσία που δείχνει σε αυτό το νησί?
- Το Sabaody δεν είναι νησί!! Είναι πολλά mangroves μαζεμένα και σχηματίζουν αυτό το σύμπλεγμα το οποίο είναι κατοικήσιμο. Έπειτα αφού τον ευχαρίστησα, έφυγα και μόλις βγήκα από τo κτήριο κοίταξα τον χάρτη για να δω πως ήταν διαμορφωμένο αυτό το μέρος.

ΧΑΡΤΗΣ:

Παραξενεύτηκα από αυτό που άκουσα αλλά τουλάχιστον ήξερα ότι είχα όσο χρόνο ήθελα. Μετά από λίγο κατάλαβα τι εννοούσε ο τύπος που μου έδωσε τον χάρτη. Έπρεπε να πάω σε ένα από τα δέντρα που είχαν πάνω τον τον αριθμό 40-49. Έτσι ξεκίνησα προς εκείνη την περιοχή.

Περνούσα απο το ενα τεράστιο δέντρο στο άλλο, πάνω από κάτι γέφυρες που τα ένωναν. Παντού υπήρχαν άνθρωποι καχύποπτοι, μαζεμένοι σε μικρές ομάδες, και με κοιτούσαν περίεργα καθώς περνούσα από δίπλα τους. Δεν τους έδινα σημασία μιας και η περιοχή έδειχνε πολύ υποβαθμισμένη και δεν ήθελα να μπλέξω σε μπελάδες. Μερικοί προσπάθησαν να μπλεχτούν και να με παρασύρουν σε μάχη αλλά δεν τους έδωσα και ιδιαίτερη σημασία και τους παράβλεψα. Μετά από λίγο άκουσα μουσικές και φασαρία από κάποια μακρυνή σχετικά απόσταση από εμένα. Συνέχισα την πορεία μου προς τα εκεί περνώντας από ένα δέντρο ακόμα. Όταν έφτασα στο τέλος του, είδα ένα τεράστιο λούνα πάρκ.

Δεν είχα σκοπό να μπω μέσα και να αρχίσω να παίζω σαν παιδί. Καθώς περνούσα από μπροστά, είδα μια ομάδα marines να κάνει περιπολία. Προσπάθησα να κρυφτώ για να μην με δουν, όμως από ότι κατάλαβα ήταν απασχολημένοι και δεν θα με πρόσεχαν. Σε έναν από αυτούς άρχισε το den den mushi να χτυπάει.
- Ελάτε γρήγορα στο Grove 1!!! Χρειαζόμαστε όσο περισσότερες ενισχύσεις γίνεται!!! Οι επαναστάτες κάνουν επίθεση!
"Επαναστάτες..." Είχα καιρό να ακούσω γι αυτούς. Κάτι σημαντικό συνέβαινε στο Grove 1 και δεν ήθελα να το χάσω. Μόνο που θα έπρεπε να είμαι προσεκτικός για να μην με δουν και μπλεχτώ μέσα σε κάποια μάχη. Δεν ήθελα να κάνω αισθητή την παρουσία μου στο νησί. Έτσι ξεκίνησα την πορεία μου προς τα εκεί. Μετά από λίγη ώρα είχα φτάσει σε εκείνο το σημείο.

Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα μπροστά στα μάτια μου. 2 από τους δυνατότερους άντρες της Grand Line και ο Black Luster βρίσκονταν μπροστά μου και είχαν ξεκινήσει μία μάχη. Ανακουφήστηκα που είδα τον Luster ζωντανό μιας και είχα καιρό να μάθω νέα του, αλλά αμέσως με έκανε να ανησυχήσω αφού τραυματίστηκε από τον Admiral Destro.
- Κάτσε στην άκρη να ξεκουραστείς... Τα πήγες περίφημα μέχρι τώρα είπε ο Kakumeika στον Luster κι εκείνος τον υπάκουσε. Πήγε στην άκρη και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος έμειναν ο Kakumeika με τον Admiral. Η μάχη τους ξεκίνησε και ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Που και που έριχνα ματιές στον Luster για να δω αν ήταν καλά, όμως δεν μπορούσα να πάω εκεί και να τον ρωτήσω ο ίδιος αφού θα με έπαιρναν χαμπάρι και θα μπλεκόμουν κι εγώ σε όλη αυτή την φασαρία. Όσο καθόμουν κρυμμένος η μάχη συνεχιζόταν. Οι marines υποστήριζαν τον Admiral και οι επαναστάτες όπως ήταν φυσικό τον Kakumeika.

Περπατουσα αμεριμνος πλεον αφου ειχα κανει την δουλεια μου και πηγαινα προς την βαρκα μου.Οι Μαρινς κυκλοφορουσαν ακομα, λογικα για να μαζεψουν και να ααποτελειωσουν την κατασταση...Ημουν αρκετα ξεκουραστπς παρα τις μαχες μου και σκεφτομουν πλεον πως να φυγω για να παω στο Marineford, οταν ξαφνικα "ακουσα" 4 φωνες μεσα στο μυαλο μου......
Συγκεντρωσα την προσοχη μου προς εκεινη την κατευθυνση.Κατι δεν παει καλα..δεν ειναι συνηθισμενες φωνες....κατι μεγαλο γινετε εκει περα...
Κρατησα καλα τα σπαθια μου και αρχισα να τρεχω προς εκεινη την κατευθυσνση που προερχοταν οι φωνες...Το Kenbushoku Haki ποτε δεν εκανε λαθος μεχρι τωρα...Δεν ειναι απλοι πειρατες και μαρινς αυτοι..
Μετα απο λιγο εφτασα στο μερος και το θεαμα με εκανε να σταματησω αποτομα...Διπλα σε ενα δεντρο ο γνωστος πειρατης και απο οτι διαφαινοταν αιωνιος αντιπαλος μου, Teomessi, να κοιταει προσεκτικα το πεδιο μαχης στο οποιο βρισκοταν....δεν το πιστευω...!!!
-Κοιτα να δεις....ποιος να το περιμενε οτι μια τετοια συνυθισμενη μερα θα εβλεπα κατι τετοιο...
Ο Teomessi με ακουσε και γυρισε...Εμεινε εκπληκτος μολις με ειδε μπροστα του αλλα συναμα πηρε θεση μαχης...

Κοιτούσα προσεκτικά το πεδίο της μάχης και παρακολουθούσα τις εξελίξεις. Ξαφνικά ακούω κάποιον από πίσω μου να λέει:
- Κοίτα να δεις....ποιος να το περίμενε οτι μια τέτοια συνηθισμένη μέρα θα έβλεπα κάτι τέτοιο...
Αμέσως γύρισα και είδα έκπληκτος τον Rikkido.
- Εσύ εδώ? Τι στο λύκο θες και βρίσκεσαι πάντα εκεί που βρίσκομαι? Βαρέθηκα να βλέπω την φάτσα σου!! Και αμέσως πήρα θέση μάχης. Εκείνος ήταν αρκετά χαλαρός για να θεωρηθεί έτοιμος για μάχη.
- Ήμουν έτοιμος να σου πω το ίδιο... είπε ενοχλημένος και έπειτα φώναξε κοιτώντας τους marines:
- Ει εσείς!! Στραβοί είστε?? δείχνοντας εμένα.
- Οι οι... Σταμάτα... του είπα αλλά με αγνόησε. Εκείνοι δεν τον άκουσαν γιατί ήταν προσηλωμένοι στους επαναστάτες και στην μάχη του Kakumeika με τον Admiral.
- Δεν με ακούτε ρε???? φώναξε σχεδόν θυμωμένος και τότε μερικοί τον παρατήρησαν. Όσο περνούσε η ώρα όλο και πιο πολύ γύριζαν και τον κοιτούσαν και έπειτα κοιτώντας που έδειχνε το χέρι του έβλεπαν κι εμένα.

-Χαχα...μην αγχωνεσαι...απλα να σε απασχολεισω θελω... =να μην μπλεκεσαι παλι στα ποδια μου...Εξαλλου πλεον το χω παρει προσωπικα...εγω θα ειμαι αυτος που θα σε στειλω παλι μεσα.. του ειπα με ενα χαμογελο στα χειλη..
-Οι...μπακα...τι ειεπες...εγω μπλεκομαι...???τωρα θα σου πω εγω...
Εκανε την γροθια του ατσαλι και πηγε να μου ορμησει καθως νευριασε φαινετε με αυτο που του ειπα...
Μεσα στο κεφαλι μου "ειδα" το αποτελεσμα...
-Λυπαμαι ..αλλα...αστυχησες... του ειπα πριν καν φτασει σε αποσταση βολης.
Εκεινος εδειχνε να ξαφνιαζεται...
Σηκωσα γρηγορα το χερι μου και προκαλεσα ενα ρηγμα στον αερα τιναζοντας τον πανω σε ενα δεντρο...Υστερα στραφηκα στο πεδιο μαχης οπου ο Kakumeika παλευε μαζι με τον Admiral Destro...
-Χμμ...φαινετε η παρουσια μου εγινε αντιληπτη... ειπε χαμογελωντας καθως περπατουσα και επερνα θεση κοντα στον Admiral Destro...
Εκεινος τιναχτηκε και σηκωθηκε ορθιος...κοιταξε πρωτα εμενα και μετα τον Dragon...
-Κυνηγε...εμποδιζεις...εχω δουλεια...
-Κανε ονειρα...το τομαρι σου σωζω...

Γινόταν χαμός στο πεδίο της μάχης. Όλοι οι marines κοιτούσαν έκπληκτοι το τι συνέβαινε. Κανείς δεν περίμενε τόσα δυνατά άτομα να μαζευτούν στο νησί την ίδια χρονική στιγμή και να μπλεχτούν σε μια τόσο μεγάλη μάχη. Εγώ χτύπησα τα Pacifistas και άφησα για την ώρα τους επαναστάτες, ανάμεσά τους από ότι κατάλαβα ήταν και ο Luster, να πολεμήσουν με τους marines και τον Rikkido. Έτσι κατευθύνθηκα προς το μέρος που είχαν πεταχτεί τα Pacifistas μετά το χτύπημα μου. Με αργές και σταθερές κινήσεις σηκώθηκαν όρθια και πάλι. Την στιγμή που σηκωνόταν το ένα του επιτέθηκα:
- Takai... Ono φώναξα χτυπώντας το με το ένα χέρι σαν να τον χτυπούσα με τσεκούρι. Εκείνο για λίγο λύγισε από την δύναμη του χτυπήματος όμως ξανασηκώθηκε έχοντας μια μικρή γρατζουνιά στο ώμο που το πέτυχα. Το άλλο που είχε σηκωθεί ήδη άνοιξε το στόμα του και μου πέταξε μια ακτίνα σαν αυτή που είχε πετάξει πριν στον Luster και στον Kakumeika. Τελευταία στιγμή το πρόλαβα και την απέφυγα από το να με χτυπήσει και αφού έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω για να ζυγίσω την κατάσταση ξαναεπιτέθηκα.

Αφού είδα ότι η προηγούμενη μου επίθεση δεν του προκάλεσε σχεδόν καθόλου ζημιά αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι πιο δυνατό. Έτσι καθώς έτρεξα προς το μέρος του Pacifista που είχα χτυπήσει και πριν φώναξα:
- Kamishori... Souhou! και με γρήγορες κινήσεις των χεριών μου του προξενούσα πολλά μικρά τραύματα στα πόδια τα οποία αργότερα θα ήταν μοιραία για εκείνον. Αμέσως αντέδρασαν και τα 2 και μου έριξαν ακτίνες από τα χέρια. Κατάφερα να αποφύγω την ακτίνα από το Pacifista που βαρούσα αλλά η ακτίνα από το άλλο με πέτυχε ξυστά στον ώμο. Με γρήγορες κινήσεις προς τα πίσω, απομακρύνθηκα από αυτά και κοίταξα το τραύμα που μου προκάλεσε η ακτίνα. Παρόλο που ήμουν ατσάλι στο σημείο που με χτύπησε είχε δημιουργηθεί ένα μικρό έγκαυμα το οποίο είχε αρχίσει και έβγαζε λίγο αίμα. Αφού έκοψα ένα κομμάτι από την μπλούζα μου και το έδεσα γύρω από εκείνο το σημείο συνέχισα την μάχη.

Ο Teomessi ειχε βγει απο την μεση καθως παλευε με τα Pacifistas...
Επιασα τον ωμο μου και κοιταξα το χερι μου το οποιο ειχε λιγο αιμα...Χμμμ...δεν περιμενα κατι αλλο απο αυτον τον ανθρωπο...Αυτος ηταν ενας αληθινος εχθρος...
Σκουπηστικα και πηρα θεση μαχης.Απο δω και περα ξεκιναμε σοβαρα...
Αρχισα να τρεχω γρηγορα προς και τους δυο αντιπαλους μου...Λιγο πριν φτασω "ειδα" οτι θα μου επιτεθωταν και οι δυο με διαφορες επιθεσης, ετσι ενα εκανα ενα αλμα στον αερα και τις απεφυγα...
Με την βοηθεια του Kenbushoku Haki σιγουρα ειχα ενισχυση στην μαχη...
Οπως ημουν ψιλα στον αερα απο πανω τους συγκεντρωσα την δυναμη του φρουτου μου στην γροθια μου και αρχισα να πεφτω με ταχυτητα.Εσκασα ακριβως αναμεσα απο τους δυο και προκαλεσα εναν τρομερο σεισμο ο οποιος δυελυσε σχεδον τα παντα στο γυρο χωρο...Αμεσως ομως αντιληφθηκα μια ακτινα να ερχεται προς το μερος μου και ευτυχως προλαβα να την αποφυγω.Ο αερας ομως με τιναξε μακρυα...
Η ακτινα εσκασε στο σημειο οπου ειχα σκασει εγω πριν λιγο και προκαλεσε μια μεγαλη εκρηξη...
Γυρισα στον Destro απορειμενος...
-Να με σκοτωσεις θες???Δεν μπορεις να περιμενεις να φυγω???
-Μικρε...πολυ γλωσσα βγαζεις...ξερω τι κανω...