[Τέλος] ...Garbage!

-Άκουσες άκουσες? Βρέθηκαν 6 πτώματα χτες λίγο πιο κάτω.
-Σοβαρά? Άρα ο δολοφόνος είναι ακόμα εκεί έξω? Πόσους νεκρούς μας κάνει με τους χτεσινούς που λες?
-Δεν μπορώ να μιλάω άλλο γι'αυτό. Τρομάζω και μόνο στην σκέψη...
-Καλά λες. Αλλά πρέπει να προσέχουμε. Πολλοί λένε πως τον είδαν και κρατάει πάντα ένα σπαθί. Έτσι εξηγούνται και τα κομμένα σώματα των νεκρών...

Fufufu... Όλοι τους το νιώθουν. Αυτό το τρομερό συναίσθημα που ο καθένας το έχει νιώσει έστω και μία φορά στη ζωή του. Τρέμεις, μένεις άφωνος ή ουρλιάζεις, μιλάς μόνος σου, αγχώνεσαι ιδρώνεις, ξεκινούν οι σπασμοί σε ολόκληρο το σώμα σου, μένεις εντελώς ακίνητος, αγχώνεσαι, τρελένεσαι. Πόσο διασκεδάζω βλέποντας κάποιον έτσι, να παρακαλάει για έλεος, για μία δεύτερη ευκαιρία. Εκεί φαίνεται ο κανονικός χαρακτήρας του ανθρώπου. Εκεί όπου ο καθένας εγκαταλείπει τα πάντα για τον εαυτό του.

...Φόβος!

Η πόλη που ήμουν ήταν τεράστεια. Πολύς κόσμος και μαγαζιά σε κάθε γωνιά. Όλοι τους τελευταία μιλούσαν συνεχώς για τις δολοφονίες που έγιναν πρόσφατα. Μόνο και μόνο από την σκέψη χαμογελούσα. Σχεδόν όλοι ήταν σε ομαδούλες και περπατούσαν μαζί. Αυτοί που βρίσκονταν μόνοι τους ήταν κυρίως οι φτωχοί οι οποίοι γέμιζαν κάθε μικρό κενό και ζητιάνευαν. Πλησίασα μία παρέα παιδιών τα οποία μιλούσαν για το συμβάν επίσης.
-Με συγχωρείτε φίλοι μου!
Εκείνοι γύρισαν και με κοίταξαν λίγο τρομαγμένα αφού είδαν το σπαθί μου να εξέχει από την μέση μου.
-Ορίστε, κύριε. Τί θα θέλατε?
-Μπορείτε να μου μιλήσετε για το θέμα που συζητάτε?
-Φυσικά. Απλά δεν έχουμε και πολλές πληροφορίες πέρα από το ότι ο φίλος μας εδώ τον είδε αμέσως μετά από...
-Σσσσς! Σταμάτα! Τι κι αν....
Κατάλαβα αμέσως την κατάσταση και κοίταξα το αγόρι που πίστευε ότι είδε τον δολοφόνο. Του χαμογέλασα αλλά δεν νομίζω να κατάλαβε τι εννοούσα με αυτό το πράγμα...

-Ευχαριστώ πολύ. Βλέπετε είμαι ξένος και προσπαθώ να μπω στον ρυθμό της πόλης σας. Αντίο!
Έφυγα με το ίδιο χαμόγελο ξέροντας ότι δεν πολυέπεισα τα παιδιά ότι είμουν ένας απλός κάποιος. Πήγα να πάρω κάτι να φάω γιατί με είχε θερίσει η πείνα. Μπήκα σε ένα τυχαίο μαγαζί και πήρα ότι βρήκα μπροστά μου. Στην περίπτωση αυτή το "οτιδήποτε" ήταν ένα μήλο. Βγήκα έξω και πρόσεξα πως τα παιδιά στα οποία μιλούσα με κοιτούσαν με επιφυλακτικότητα. Χάθηκα στο πλήθος αλλά δεν έφυγα για να παρακολουθήσω τους μικρούς μου φίλους. Όταν πέρασε λίγη ώρα, τους είδα να κινούνται και σιγά σιγά να αποχωρίζονται μέχρι που έμειναν 2 άτομα, το παιδί που είδε τον δολοφόνο και ένα άλλο. Όταν έφτασε η στιγμή να χωριστούνε και αυτοί, έκανα την κίνησή μου. Προχώρησα μέσα από το στενάκι που πήγε αυτός που με ενδιέφερε και τον σταμάτησα.

Το παιδί τρομοκρατήθηκε με το που το ακούμπησα στον ώμο. Σιγά σιγά τον έστρεψα στον τοίχο στα δεξιά μου. Είχε νυχτώσει μέχρι να γίνουν όλα αυτά και έτσι αυτό με έκανε ακόμα πιο τρομακτικό από ότι φαινόταν. Έσκυψα στο ύψος του παιδιού και το κοίταξα με ένα κενό βλέμμα. Εκείνο ήταν έτοιμο να λιποθυμίσει από την ένταση μέχρι που μίλησα.
-Είπες ότι είδες τον δολοφόνο. Fufufu... πήγαινέ με εκεί που τον είδες. Και πες μου ότι ξέρεις για αυτόν ή την κατάσταση.
Το παιδί έτρεμε και απλά έννευσε. Το κακό ήταν ότι δεν το έβλεπα να ξεκινάει.
-Προχώρα...
Και πάλι δεν κουνιόταν. Με κοιτούσε με βλέμμα ετοιμοθάνατου. Κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να κουνηθεί λόγω της τρομάρας του και έτσι αναγκάστηκα να το ξαναπιάσω από τον ώμο και να το σπρώξω μπροστά. Δούλεψε και κουνήθηκε. Προχωρήσαμε για αρκετή ώρα μέχρι που σταμάτησε σε ένα σημείο μέσα σε κάτι στενάκια.

Αίματα βρίσκονταν παντού σε όλο το μέρος καθώς δεν τα είχαν καθαρίσει ακόμα. Μπορούσες να παρατηρήσεις τις πατημασιές από αίμα που είχαν σχηματιστεί στο έδαφος από κάποιον. Γέλασα με το που το είδα. Προχώρησα αργά προς το σημείο όπου είχε γίνει ο φόνος. Έσκυψα και έλεγξα το αίμα στο έδαφος. Είχε στεγνώσει αλλά όχι εντελώς. Το δάκτυλό μου βάφτηκε σε μερικά σημεία και τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό το αίμα δεν ήταν χτεσινό. To παιδί βρισκόταν πίσω μου. Πήγα στην πλάτη του και τότε έπιασα την λαβή του σπαθιού μου.
-Fufufu... Ξέρεις πιστεύω τι γίνεται σε αυτούς που γίνονται μάρτυρες σε πράγματα που δεν έπρεπε να γίνουν. Πριν τελειώσει αυτό θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Βρισκόταν κανείς άλλος μαζί σου?
-Ν-ναι... η-η-ήταν και ένας ενήλικας κοντά μου που τον είδε....
-Τότε δεν έχω τίποτα άλλο να πω...
Τράβηξα το σπαθί μου και το έφερα μπροστά μου. Το έστρεψα πλάγια και τότε το έφερα προς το παιδί με ταχύτητα...

Καθώς η λεπίδα πλησίαζε το παιδί, το είδα να χτυπιέται από διάφορους σπασμούς σε ολόκληρο το σώμα του. Πήρα μια κοφτή αναπνοή και ανέβασα την λεπίδα τόσο ώστε να περάσει πάνω από το κεφάλι του και συνέχισα την πορεία του μέχρι να φτάσει πίσω μου. Τότε άκουσα το πολυαναμενόμενο ήχο που κάνει το σπαθί όταν βαράει άλλο σπαθί.
-Fufufu νόμιζες ότι δεν σε είχα καταλάβει τόση ώρα? Περίμενα πολύ αυτήν την στιγμή! Αλλά από ότι φαίνεται δεν είσαι και πολύ δυνατός.
Κοίταξα το παιδί μπροστά μου και το παρατήρησα να πέφτει στο έδαφος λιπόθυμο. Άσκησα περισσότερη δύναμη στο σπαθί και τότε αυτός έκανε ένα άλμα προς τα πίσω. Γύρισα και τον είδα. Ήταν αρκετά ψηλός με λεπτή φορεσιά και μία γελοία μάσκα στο πρόσωπό του. Κρατούσε ένα μαχαίρι στο χέρι του με το οποίο επιχείρησε να με σκοτώσει και με το οποίο σκότωσε ήδη τόσους ανθρώπους.

Δεν μίλησε καθόλου και απλά όρμησε με ταχύτητα πάνω μου και με το μαχαίρι στραμμένο μπροστά έτοιμο να με καρφώσει από στιγμή σε στιγμή.
-Σε βλέπω...
Έστρεψα προς τα πάνω το σπαθί μου και τότε το κατέβασα με ταχύτητα. Πέρασε πίσω μου με ένα χαμόγελο, νομίζοντας ότι με είχε κόψει αλλά τότε συνειδητοποίησε τι πραγματικά είχε συμβεί. Αμέσως μούσκεψε το ρούχο του με το ίδιο του το αίμα, αλλά δεν έπεσε στο έδαφος. Αντιθέτως, ξαναόρμησε πάνω μου με τις κινήσεις του να μην έχουν γίνει καθόλου αργότερες.
-Γιατί σκότωνες όσους ερχόντουσαν εδώ? Όλες οι δολοφονίες έγιναν σε αυτό το μέρος και φαίνεται πως ήδη σκότωσες κι άλλον σήμερα. Να υποθέσω πως ήταν ένας από τους 2 μάρτυρες? Fufufu... θέλω να μάθω τόσα πολλά αλλά δεν μπορώ να βλέπω κάποιον αδύναμο σαν και εσένα να ζει... Ααααααααααααα... Σκουπίδι!

Το μέρος γέμισε με μία πισίνα αίματος. Κλώτσησα το πτώμα αρκετές φορές μέχρι που το ρούχο του έφυγε κάπως και αποκάλυψε ένα τατουάζ. Μετά γύρισα και κοίταξα τον μικρό ο οποίος είχε λιποθυμίσει. Το μάτι μου έπιασε και κάτι άλλες φιγούρες πίσω από μία στροφή και πρόσεξα πως ήταν οι φίλοι του. Είχαν τρομάξει τόσο που δεν μπορούσαν να κινηθούν. Άρχισα να περπατώ προς το μέρος τους και τους πέρασα. Δεν γύρισαν καν να με δουν ή να φύγουν. Με το που απομακρύνθηκα τους είδα που έτρεξαν προς τον φίλο τους. Εγώ απλά συνέχισα τον δρόμο μου μέχρι που κατάλαβα και κάποιον άλλον εκεί έξω. Με παρακολουθούσαν αρκετοί και λογικά θα μου έκαναν επίθεση από στιγμή σε στιγμή. Το περπάτημά μου έγινε πιο γρήγορο μέχρι που άρχισα να τρέχω μέσα στα στενά. Προσπάθησα να τους κάνω να με χάσουν προσωρινά και με μεγάλη επιτυχία. Μετά από λίγη ώρα με έψαχναν σε ολόκληρο το τετράγωνο αλλά δεν με έβλεπαν. Ακόμα και ένας από αυτούς που βρισκόταν στην οροφή του σπιτιού και μπορούσε να διακρίνει κινήσεις καλύτερα, δεν είδε την λεπίδα μου να διαπερνά το στερνό του...

Εξέτασα αρκετά γρήγορα τον πλέον νεκρό άντρα και πρόσεξα πως είχε και αυτός ένα παρόμοιο τατουάζ, σαν τον προηγούμενο. Έπιασα το σώμα του και το πέταξα από κάτω. Δεν μπόρεσα να απολαύσω την πτώση του καθώς άκουσα κάποιον να πλησιάζει προς το μέρος μου. Πήδηξα στην απέναντι οροφή που δεν βρισκόταν πολύ μακριά και έσκυψα. Δύο άτομα έφτασαν από κάτω και είδαν το πτώμα. Ταυτόχρονα κοιτούσαν γύρω τους μήπως με βρουν αλλά οι ματιές μας δεν διασταυρώθηκαν ποτέ. Όμως δεν ήταν οι μόνοι που βρίσκονταν σε τέτοια απόσταση με εμένα. Ήδη ένιωσα κάποιον να με παρακολουθεί και τελευταία στιγμή πρόσεξα πως σημαδευόμουν. Πήδηξα προς τα πίσω γρήγορα και έβγαλα το σπαθί από τη θήκη του για άλλη μία φορά. Το φεγγάρι με την λεπίδα μου έκαναν αντανάκλαση του φωτός και το χρησιμοποίησα προς όφελός μου. Έφερα την λεπίδα στην κατάλληλη γωνία και πλευρά. Το αποτέλεσμα φαινόταν στο πρόσωπο αυτού που με σημάδευε με το όπλο του. Τυφλώθηκε για κλάσματα δευτερολέπτου... όσο μου χρειαζόταν για να κόψω στα 2 άλλον έναν άθλιο αντίπαλο...

Η κραυγή που θα έβγαζε ο καθένας σε μία τέτοια στιγμή δεν βγήκε. Θα χρειαζόταν άλλα 0.2 δευτερόλεπτα για να κάνει κάτι τέτοιο και ο χρόνος σίγουρα δεν του έφτασε. Σκέφτηκα για μια στιγμή τι να έκανα αλλά δεν μου ήρθε κάτι στο μυαλό πέρα από το να "παίξω" με τους νέους μου φίλους όσο είχα καιρό. Κοίταξα από κάτω και προς μεγάλη μου εντύπωση πρόσεξα πως δεν υπήρχε κανείς. Έκανα να ψάξω σε παράλληλους δρόμους ή λίγο πιο μακριά αλλά τότε κατάλαβα τι συνέβαινε. Γύρισα απότομα και είδα μία ομάδα 10 περίπου ατόμων με διάφορα όπλα όπως λωστούς, σπαθιά και ρόπαλα. Η μάχη που θα ακολουθούσε θα ήταν αρκετά διασκεδαστική...
-Ναι... ναι!! 10 άτομα... γιατί όχι...
Άρχισα να υποκύπτω στην τρέλα μου σιγά σιγά. Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ βλέποντας τόσα πολλά άτομα να προσπαθούν να με σκοτώσουν. Οι φλέβες μου πετάχτηκαν σε ολόκληρο το σώμα μου και ένιωσα τον ιδρώτα να διασχίζει το μέτωπό μου. Ξεκινούσε...

Ο πρώτος ξεκίνησε τρέχοντας με τον λωστό προς τα πάνω μου. Απέφυγα την πρώτη του κίνηση και με το σπαθί μου στο χέρι τον κάρφωσα στα πλευρά διαπερνώντας τους πνεύμονές του. Άκουσα ένα μικρό θόρυβο από πίσω μου και ενστικτωδώς πήδηξα στον αέρα. Στηρήχθηκα στο καρφωμένο σπαθί και έριξα διπλή κλωτσιά πίσω μου πετυχαίνοντας κάποιον και ρίχνοντάς τον κάτω. Το στήριγμά μου δεν άντεξε πολύ και ο καρφωμένος έπεσε κάτω νεκρός. Σηκώθηκα γρήγορα, τράβηξα το σπαθί από το πτώμα και έκοψα έναν τρίτο που είχε επιχειρήσει να χώσει ένα μαχαίρι στο στήθος μου. Δεν σταμάτησε όμως και έπιασε και τον λωστό του πρώτου. Δεν έδωσα σημασία σε αυτόν καθώς 3 άτομα με είχαν περικυκλώσει και έκαναν ταυτόχρονη επίθεση από όλες τις γωνίες. Καθυστέρησαν για 1 δευτερόλεπτο όταν είδαν το πλατύ χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπό μου.
-Μην καθυστερείτε όταν απειλείται η ζωή σας, όσοι και να είστε! Σημαίνει σίγουρος θάνατος!!

Με αστραπιαίες κινήσεις γύρω από όλους όσους με είχαν περικυκλώσει κατάφερα θανατηφόρα χτυπήματα στους περισσότερους. Ο καθένας είχε τουλάχιστον μία τρύπα ή και κάποιο κομμένο μέλος στο σώμα του. Όταν έφτασα πίσω τους και είμασταν πλάτη με πλάτη, ξεκίνησε το συντριβάνι αίματος από όλους. Ξέχασα όμως κάτι σημαντικό και δεν πρόλαβα έγκαιρα να το ελέγξω. Αμέσως ένιωσα έντονο πόνο στο αριστερό μου χέρι και είδα ένα μαχαίρι να περνάει ξυστά από δίπλα του γρατζουνώντας το. Το kimono μου γέμισε με αίμα. Κοίταξα απευθείας αυτόν που κατάφερε το χτύπημα και φαινόταν εντελώς τρομαγμένος. Είχε μουσκέψει από τον ιδρώτα, αλλά τί άλλο να περίμενα... Όσοι καταφέρνουν τέτοια τυχερά χτυπήματα δεν είναι άλλοι από... σκουπίδια!
-Oi, Oi... μου λέρωσες το ρούχο μου με το αίμα μου. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό?
Του έδωσα λίγο χρόνο να καταλάβει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Αυτό μεγένθυνε τον τρόμο του και ξεκίνησε να σιγοκλαίει. Αμέσως, του έδωσα ένα άκρως "χαριτωμένο" χαμόγελο, γεμάτο "Αγάπη" και "Στοργή".
-Θα πρέπει να πλύνω τώρα το ρούχο μου με το αίμα σου. Fufufu...

Η νύχτα κύλησε ήρεμα πλέον και γρήγορα. Δεν βρέθηκε κάποιος άλλος στο δρόμο μου και έτσι η βόλτα μου τελείωσε αρκετά βαρετά. Δεν μπορούσε να γίνει όμως διαφορετικά. Η έλλειψη ενδιαφέροντος στην βραδινή μου βόλτα ισοβαθμίστηκε με το παιχνίδι που έπαιξα λίγες ώρες πριν με κάτι πολύ ενδιαφέρον ανθρώπους. Είπα να γυρίσω προς το παρόν στο ξενοδοχείο που έμενα και να κοιμηθώ. Τα σχέδιά μου όμως άλλαξαν όταν πέρασα από έναν δρόμο ο οποίος είχε στο τέλος του ένα μαγαζί με μία πολύ γνώριμη ταμπέλα. Ήταν παρόμοια με εκείνο το σημάδι που είχαν οι άνθρωποι που σκότωσα το βράδυ που πέρασε. Ήθελα ούτος η άλλος να ερευνήσω λίγο αυτό το σημάδι αλλά από ότι φαινόταν δεν θα χρειαζόταν να ιδρώσω και πολύ. Άρχισα να προχωρώ προς το μαγαζί εκείνο αλλά σταμάτησα απότομα αφού το μάτι μου καρφώθηκε σε λίγο αίμα. Το ρούχο μου ήταν λερωμένο και δεν πίστευα πως θα με άφηναν να μπω έτσι μέσα. Τελικά το ξενοδοχείο έγινε ο τελικός προορισμός μου.

Ο ύπνος μου όσο ήρεμος όσο και η νυχτερινή βόλτα. Ξύπνησα κατά την δύση του ηλίου και πεινούσα. Κατέβηκα στο ισόγειο που είχε ένα μικρό μπαρ. Είπα στον μπάρμαν να μου φτιάξει κάτι να φάω και να μου φέρει και λίγο σάκε. Εκείνο το βράδυ να πήγαινα σε εκείνο το μέρος που βρήκα τα χαράματα. Μόλις το φαί μου ετοιμάστηκε και ξεκίνησα να τρώω πρόσεξα πως ο μπάρμαν με κοιτούσε περίεργα και επιφυλακτικά. Έκανα πως δεν τον κοιτούσα αλλά ήξερα ότι το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω μου. Ξαφνικά, μου φάνηκαν όλα τόσο ύποπτα. Δεν υπήρχε κανείς άλλος στο δωμάτο εκείνο πέρα από εμάς τους 2 και έναν άλλον με γυρισμένη την πλάτη. Το σπαθί μου ήταν πάντα σε αμυντική στάση άρα οτιδήποτε και αν γινόταν θα απέφευγα θανατηφόρο χτύπημα. Τότε είδα τον μπάρμαν να πλησιάζει προς το μέρος μου και τον άντρα πίσω μου να σηκώνεται και να κάνει το ίδιο.
-Ώστε τώρα ξεκινά...

Οι 2 άντρες πλησίασαν ακόμα περισσότερο μέχρι που σταμάτησαν δίπλα μου, ο ένας στην διπλανή καρέκλα μπροστά από τον πάγκο του μπάρ και ο μπάρμαν από πίσω. Κοιτάχτηκαν και τότε άρχισαν να μιλάνε για διάφορα θέματα. Ο ένας από τους 2 έβγαλε λίγα χρήματα και πλήρωσε τον μπάρμαν για αυτά που είχε παραγγείλει. Όμως δεν πίστευα ότι όλα θα τελείωναν έτσι απλά. Και οι 2 είχαν μία επιθετική αύρα που τους περίκλυε καθώς με πλησίαζαν. Ο μπάρμαν συνέχιζε να καθαρίζει μερικά ποτήρια ενώ ο άλλος ξεκίνησε να φύγει. Πριν όμως περάσει την πόρτα του μπαρ έκανα την κίνησή μου. Πετάχτηκα από την θέση μου και έβγαλα το σπαθί μου ως ένδειξη πως αν δεν κάνουν αυτό που τους λέω, τα πράγματα δεν θα ήταν καλά γι'αυτούς.
-Ποιοί είστε? Υποθέτω ότι είστε μέλη της οργάνωσης της υπέροχης χθεσινής βραδιάς σωστά? με ήρεμη φωνή.
Οι άλλοι κοιτάχτηκαν και τότε ξέσπασαν σε γέλια. Εκείνη την στιγμή όμως ένιωσα έναν τρομερό πόνο. Το κεφάλι μου πήγε να σπάσει από τον πόνο και τα αυτιά μου να καταστραφούν από ενα συνεχόμενο κουδούνισμα. Έπεσα στο έδαφος και άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου, μέχρι που λιποθύμισα και το τελευταίο πράγμα που άκουσα ήταν...
-Ναι, εμείς είμαστε... Kukukukuku!

Τέλος ...Garbage!

Όνομα: Takasugi Shinsuke
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 24.000
Bounty/Fame Points: -

Παρατηρήσεις: Την ιστορία σου την ξεκινάς και την τελειώνεις πολύ απότομα. Αρχίζεις με έναν διάλογο ο οποίος δεν δίνει πολλά στοιχεία και τελειώνεις την ιστορία σε στιγμή που περιμένει κάποιος πως θα έχει συνέχεια.