Dinosaurs and Candles (part 1) [Τέλος]

Στις προηγούμενες ιστορίες
Μετά από μία μεγάλη μάχη που έγινε στο Sabaody Archipelago ανάμεσα σε επαναστάτες και marines στην οποία πήραμε μέρος και εγώ και ο Rikkido, o Luster και ο Destro πέθαναν. Έτσι κηρύχθηκε "ανακωχή" για τις 2 μεριές για να μαζέψουν τα πτώματα και να τους κάνουν κηδείες όπως τους άξιζε. Έτσι ακολούθησα τους επαναστάτες στο νησί Baltigo για την κηδεία του Luster. Ο Kakumeika Dragon μετά την κηδεία μου είπε για μια δύναμη που είχα μέσα μου, την δύναμη haki. Αφού μου εξήγησε όλες τι λεπτομέρειες γι' αυτήν την δύναμη, τον παρακάλεσα να με αφήσει να προπονηθώ στο νησί μαζί του κάτι το οποίο δεν δέχτηκε. Έτσι έφυγα από το νησί για 2 λόγους: για την αναζήτηση νέων περιπετειών και για να προπονηθώ ούτως ώστε να καταφέρω να κυριεύσω την νέα αυτή δύναμη.

Το ταξίδι μου για τον επόμενο προορισμό μου ξεκίνησε... Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και τις καλύτερες προδιαγραφές αφού λίγο μετά από την στιγμή που έφυγα από το Baltigo άρχισε να βρέχει. Καθόμουν στο τιμόνι του πλοίου μέσα στην βροχή και ενώ το κρατούσα στην πορεία που μου έδειχνε η Log Pose, το βλέμμα μου ήταν χαμένο στο βάθος του ορίζοντα. Σκεφτόμουν Το τι έχω περάσει μέχρι τώρα για να αποκτήσω την δύναμη που είχα και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν αυτή η δύναμη να μην είναι αρκετή για να καταφέρω να σώσω τους φίλους μου... Βράδιαζε και πεινούσα. Οι σκέψεις μου δεν με οδηγούσαν σε κανένα λογικό συμπέρασμα κι έτσι, πήγα στην κουζίνα κι ετοίμασα κάτι να φάω. Δεν ήξερα πόσο θα διαρκέσει το ταξίδι ή πόσο απείχε το επόμενο νησί από το σημείο που βρισκόμουν αλλά είχα μαζί μου αρκετές προμήθειες, χάρης τους επαναστάτες στο Baltigo. Έτσι δεν ανησυχούσα για αυτό το θέμα. Αφού τελείωσα και μάζεψα το άδειο, πλέον, πιάτο μου, πήγα για ύπνο.

Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι για πολύ ώρα αφού δεν έλεγε να με πάρει ο ύπνος. Σιγά σιγά τα μάτια μου έκλεισαν και επιτέλους κοιμήθηκα...
Ξαφνικά όλα μέσα στο κεφάλι μου άρχισαν να περιστρέφονται... Μετά από λίγα δευτερόλεπτα που δεν έβλεπα τίποτα όλα φώτισαν και έγιναν πολύ ζεστά... γεμάτα άμμο.... Βρισκόμουν στην Arabasta... έξω από το Spiders Cafe. Μπροστά μου εκπλησσόταν μια σκηνή γνώριμη αλλά ταυτόχρονα επώδυνη για εμένα... Έβλεπα πολύ κόσμο να βγαίνει από το Cafe και εμένα με τον Ren και τον Κayle να είμαστε απέξω. Πλησίασα για να προλάβω το κακό που επρόκειτο να γίνει. Στην αρχή, έκανα αργά βήματα μέχρι που έφτασα σε σημείο που άκουγα τι γινόταν.
- Εγώ λέω ότι είναι κατάσκοποι και κρυφάκουγαν!! Είπε ο περίεργος τύπος κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό του λες και χόρευε μπαλέτο.
- Ότι και να είναι δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε… 3 άνθρωποι λιγότεροι σε αυτό τον κόσμο δεν είναι και μεγάλη διαφορά.
- Συμφωνώ… είπε μία ψηλή γυναίκα με μπλε αφανέ μαλλιά που ήταν μαζί τους.

Μόλις άκουσα το τι συζητούσαν άρχισα να τρέχω προς το μέρος τους φωνάζοντας να σταματήσουν.
Πριν πουν τίποτα άλλο τους όρμισα με τα χέρια μου σε μορφή ατσαλιού αλλά καθώς πήγα να τους κόψω πέρασα από μέσα τους. Αυτοί συνέχιζαν κανονικά την συζήτησή τους σαν να μην ήμουν ποτέ μπροστά τους και τους βαρούσα.
- Τότε θα πρέπει να τους σκοτώσουμε στα σίγουρα… είπε πάλι ο γεροδεμένος.
Εκείνη την στιγμή σταμάτησα να βαράω και έτσι όπως ήμουν ακίνητος άρχισα να του φωνάζω...
- Σταμάτα... Σταμάτα... Σταμά... Δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά μου αφού ήξερα ότι ήταν αναπόφευκτο αυτό που ακολουθούσε...
Με μία γρήγορη κίνηση πέρασε ανάμεσα από τον Ren και τον Kayle και τους έκοψε και τους 2 στην κοιλιά. Τους έκανε μια τόσο βαθιά πληγή που τα εντόσθιά τους έπεσαν πάνω στην καυτή άμμο που υπήρχε από κάτω μας.
Αμέσως μετά, άρχισαν να σκοτεινιάζουν όλα και χάθηκα μέσα στην μαυρίλα.

Το τοπίο γύρω μου είχε αρχίσει να "συναρμολογείται" ξανά. Αυτή την φορά βρισκόμουν σε ένα μέρος με εκρήξεις και πυροβολίσμούς να ακούγονται από παντου γύρω μου. Βρισκόμουν στο Sabaody Archipelago! Από μακρυά είδα εμένα να πολεμάω με ένα από τα 2 Pacifista και λίγο πιο πέρα Kakumeika Dragon και Luster εναντίον Rikkido και Admiral Destro να δίνουν τη δική τους μάχη. Για άλλη μια φορά ήξερα πώς θα εξελιχθεί η σκηνή. Για άλλη μία φορά προσπάθησα χωρίς αποτέλεσμα να την αποτρέψω...
- Τι έπαθες Black Luster?φαίνεσαι κουρασμένος...πως θα προστατεύσεις έτσι την Violetta σου? μάλλον θα την προστατεύσω εγώ για σένα..μην ανησηχείς...χαχαχαχα! Είπε ο Rikkido Metaru θέλόντας να προκαλέσει τον Luster ώστε να επιτεθεί.
- Τώρα θα σου δείξω εγώ! φώναξε φανερά εκνευρισμένος ο Luster καθώς γινόταν από την μέση και κάτω καπνός με στόχο να τρέξει και να επιτεθεί προς τον Rikkido.
- Σταμάτα Luster!!!!!! Φώναξε ο Kakumeika καθώς κατάλαβε την πρόκληση του Rikkido Metaru.
Ο Luster δεν άκουσε τις φωνές του Kakumeika και καθώς γινόταν καπνός επιτέθηκε προς τον Rikkido Metaru ο οποίος με ένα πονηρό χαμόγελο είπε:
- Destro τώρα! ο Destro πετάχτηκε μπροστά στον Rikkido καθώς είχε πάρει την μορφή του φρούτου του και αιφνιδίασε τον Luster και του επιτέθηκε...
- Tero jigoku! ο Destro ''αγκάλιασε'' τον Luster και δημιούργησε μια τεράστια έκρηξη η οποία εκτόξευσε τον Kakumeika και τον Rikkido με πολύ δύναμη.

Μετά την έκρηξη, ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα. Αμέσως, έκατσα καθιστός στο κρεβάτι και βαριανάσαινα λαχανιασμένος, λες και έτρεχα σε μαραθώνιο. Δεν μπορούσα να σκεφτώ γιατί μου ήρθαν αυτές οι αναμνήσεις την στιγμή που κοιμόμουν αλλά αυτός ο ύπνος σίγουρα μονό χειρότερα με έκανε... Σηκώθηκα πάνω και βγήκα έξω για να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Κάθισα σε μια καρέκλα μέσα στο σκοτάδι και σκεφτόμουν διάφορα πράγματα. Τους nakama μου, το ταξίδι μου στην Grand Line, την νέα μου δύναμη, το νησί που μεγάλωσα και γενικά όλα όσα είχα περάσει στην ζωή μου. Για κάποιο λόγο με είχε πιάσει μελαγχολία αλλά δεν ήξερα γιατί. Όλο το βράδυ το πέρασα στην καρεκλά και σκεφτόμουν...

Το πρωί ήρθε... Εγώ ακόμα καθόμουν στην καρέκλα... Δεν είχα κοιτάξει την Log Pose καθόλου αυτό το βράδυ. Όταν με χτύπησε το πρώτο φως του ήλιου το συνειδητοποίησα. Αμέσως πανικοβλήθηκα στην ιδέα ότι μπορεί να βρισκόμουν πολύ μακριά από την επόμενη περιπέτεια μου. Ήθελα να φτάσω όσο πιο γρήγορα γινόταν στον προορισμό μου για να αρχίσω την προπόνηση σύμφωνα με τις οδηγίες που μου έδωσε ο Kakumeika. Ευτυχώς, δεν είχε αλλάξει η πορεία του πλοίου όση ώρα δεν κοιτούσα το πηδάλιο και κατευθυνόμουν στην πορεία που υποδείκνυε η Log Pose. Άλλη μια μέρα πέρασε χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Μερική προπόνηση, φαγητό και αρκετή δόση μελαγχολίας ήταν αυτά που μου συνέβησαν αυτήν την μέρα. Το επόμενο πρωί ήρθε αλλά οι ελπίδες μου για να δω ένα νησί μπροστά μου εξανεμίστηκαν όταν βγήκα έξω και κοίταξα τον ορίζοντα. Μετά από μερικές ώρες όμως είδα μια σκιά να αχνοφαίνεται στο βάθος. Ένα νησί υπήρχε μπροστά μου και σε μερικές ώρες θα βρισκόμουν εκεί...

Οι ώρες πέρασαν και επιτέλους έφτασα κοντά στο νησί. Έτσι θα μπορούσα να του ρίξω μια γρήγορη ματιά μέχρι να φτάσω σε αυτό και να ξεκινήσω την εξερεύνησή του. Ήταν ένα νησί που έμοιαζε να προέρχεται από άλλη εποχή. Παντού υπήρχαν πελώρια δέντρα, τα οποία πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο στην ζωή μου. Επίσης σε πολλά σημεία έβλεπα μερικές κορυφές βουνών από τις οποίες έβγαινε καπνός, κάτι που υποδείκνυε ηφαίστεια στο νησί. Αυτά τα στοιχεία με έκαναν να ενθουσιαστώ με τον προορισμό μου μιας και δεν είχα ξαναδεί τέτοιο μέρος στην ζωή μου και με έκανε να καταλάβω ότι ακόμα είχα πολλά καινούρια πράγματα να συναντήσω σε αυτή την θάλασσα. Μέχρι να καταφέρω να βρω όλα αυτά τα στοιχεία για το νησί είχα φτάσει στην ακτή.

Το πλοίο έπλεε παράλληλα με την ακτή κι εγώ παρατηρούσα το νησί από αυτή την απόσταση. Ήταν μια σκέτη ζούγκλα αλλά από μέσα άκουγα θορύβους που δεν είχα ξανακούσει. Έδεσα το πλοίο σε μία ρίζα ενός πελώριου δέντρου και έπειτα κατέβηκα στο νησί. Άρχισα να προχωράω μέσα σε αυτό το άγριο τοπίο. Ξαφνικά η γη άρχισε να τρέμει για μικρά χρονικά διαστήματα και έπειτα ακολούθησε από πίσω μου ένας βρυχηθμός. Γύρισα γρήγορα για να δω τι ήταν πίσω μου και έκπληκτος είδα ένα τεράστιο δεινόσαυρο. Δεν το πολυσκέφτηκα και αφού έγινα σε κλάσματα του δευτερολέπτου ολόκληρος ατσάλι, του επιτέθηκα. Κάνοντας σε σχήμα "Χ" τα χέρια μου τον πλησίασα και του έκανα ένα κόψιμο στο στόμα του το οποίο είχε κατεβάσει χαμηλά για να με δαγκώσει.

Μετά το κόψιμο, το σαγόνι του έπεσε στο έδαφος και άρχισε να χτυπιέται πάνω στα δέντρα, που βρίσκονταν δίπλα του, από τον πόνο. Άρπαξα την ευκαιρία και με άλλη μία επίθεση τον έκανα 2 κομμάτια κρέατος που έπεσαν και αυτά με την σειρά τους στο έδαφος. Με το που τον έκοψα, ανακουφίστηκα αφού και μόνο που το έβλεπα αυτό το τέρας μου ερχόταν να ξεράσω από αηδία. Ξαφνικά όμως άρχισε να κουνιέται η ουρά του!
- ΤΙ ΣΤΟ...??? φώναξα και αμέσως ξανάγινα ατσάλι και την έκοψα σε πάρα πολλά κομμάτια.
- Τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακουνηθεί... σκέφτηκα και συνέχισα να περπατάω μέσα σε αυτό το άγριο τοπίο. Κοιτούσα συνέχεια γύρω μου για να μην μου ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, μέχρι που άκουσα πάλι βήματα σαν αυτά που άκουγα πιο πριν, μόνο που αυτή την φορά ήταν πιο αργά.

Άρχισα να σκαρφαλώνω σε ένα δέντρο για να δω τι ήταν αυτό που αυτή τη φορά με πλησίαζε. Δεν πρόλαβα να ανέβω πολύ ψηλά όταν είδα ένα πελώριο κεφάλι ανθρώπου να ξεπροβάλει λίγο πιο δίπλα από εμένα. Αμέσως κρύφτηκα πίσω από κάτι φύλλα και έμεινα ακίνητος για να τον αφήσω να περάσει χωρίς να με δει, αλλά μόλις με προσπέρασε σταμάτησε να περπατάει. Έπειτα γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και σήκωσε το χέρι του, στο οποίο κρατούσε ένα σπαθί, για να κόψει το κλαδί που ήμουν κρυμμένος. Αμέσως πετάχτηκα από τον θάμνο και του επιτέθηκα. Εκείνος κατάλαβε την κίνησή μου και αφού διέκοψε την δική του επίθεση Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω για να αποφύγει και την δική μου. Εν μέρη τα κατάφερε αλλά δεν πρόλαβε να φύγει αρκετά μακριά για να γλυτώσει και το μούσι του, το οποίο του το έκοψα σχεδόν ολόκληρο.
- Θα το πληρώσεις αυτό που έκανες γελοίο ανθρωπάκι. είπε θυμωμένος.
- Εσύ μου επιτέθηκες πρώτος... Δεν ευθύνομαι για τίποτα από αυτά που θα σου συμβούν. του απάντησα και από το κλαδί στο οποίο στεκόμουν, του επιτέθηκα.

Η επίθεσή μου αποκρούστηκε από το σπαθί του Αλλά τον ανάγκασα να κάνει ένα βήμα πίσω. Ο γίγαντας έμεινε έκπληκτος από αυτό που έκανα αλλά προσπάθησε να κρύψει την έκπληξή του όσο καλύτερα μπορούσε. Η αλήθεια είναι ότι για αρχή τα κατάφερε καλά και χωρίς να χάσει χρόνο πέρασε στην αντεπίθεση. Εγώ αμέσως μετά το προηγούμενο χτύπημά μου προσγειώθηκα στο έδαφος, αφού το κλαδί που στεκόμουν πριν ήταν αρκετά πίσω μου και δεν έφτανα να πατήσω πάλι πάνω του. Από αυτή την οπτική γωνία καταλάβαινα καλύτερα την διαφορά μεγέθους ανάμεσα σε εμένα και τον γίγαντα. Όμως δεν είχα χρόνο να το αναλύσω πάρα πολύ αφού το σπαθί του με πλησίαζε απειλητικά.
- Θα μάθεις, άνθρωπε, ότι δεν έπρεπε να τα βάλεις μαζί μου! φώναξε και το σπαθί του συγκρούστηκε με το χέρι μου κάνοντας έναν δυνατό θόρυβο.

Η επίθεσή του ήταν αρκετά δυνατή ώστε να χρειαστεί να βάλω μπροστά μου και το δεύτερο χέρι μου. Ακόμα και έτσι όμως, άρχισε να με σπρώχνει προς τα πίσω και στο έδαφος δημιουργήθηκε ένα βαθούλωμα από το σημείο που στεκόμουν μέχρι το σημείο που με έφτασε το χτύπημά του. Έπειτα, σήκωσε το σπαθί του και άρχισε να με χτυπάει με πολλά, αλλά αρκετά δυνατά ώστε να με σπρώξουν κι άλλο προς τα πίσω, χτυπήματα. Μία από τις στιγμές που σήκωσε το σπαθί του για να με ξαναχτυπήσει, έκανα ένα άλμα προς τα πλάγια και τον απέφυγα. Δεν είχα ξανασυναντήσει ποτέ έναν αντίπαλο με τόση μυική δύναμη και ομολογουμένως τα χέρια μου μετά από τόσα δυνατά χτυπήματα είχαν αρχίσει να πονάνε ακόμα και όταν ήταν σε ατσάλινη μορφή.
- Konoyaro... είπα και ετοιμάστηκα για την επόμενη επίθεσή του. Εκείνος έκανε μια κίνηση προς το μέρος του για να μου επιτεθεί και αφού με μια μικρή κίνηση στο πλάι απέφυγα το χέρι του που ερχόταν απειλητικά προς το μέρος μου, άρχισα να σκαρφαλώνω σε αυτό.

Εκείνος φάνηκε να ξαφνιάστηκε από την κίνησή μου αλλά γρήγορα συνήλθε και προσπάθησε να με πετάξει από αυτό κουνώντας το πέρα δώθε. Εκείνη την στιγμή κάρφωσα τα χέρια μου στο μπράτσο του, στο οποίο είχα φτάσει, για να μην πέσω και ο γίγαντας άρχισε να φωνάζει από τον πόνο. Μετά από 2-3 δευτερόλεπτα έκανε άλλη μία προσπάθεια να με διώξει με το άλλο του χέρι. Αλλά με ένα σάλτο έφτασα στο ώμο του και του έκοψα το χέρι από εκεί και κάτω.
- Sendan Surashu!! φώναξα και την αμέσως επόμενη στιγμή το χέρι του έπεφτε στο έδαφος.
- Θα μου το πληρώσεις αυτό άνθρωπε!! φώναξε ενώ έδειχνε να προσπαθεί σκληρά να μην δείξει τον πόνο του. Έπειτα πήδηξα από τον ώμο του και όταν έφτασα στο έδαφος φώναξα:
- Tora Gari!! Καθώς περνούσα κάτω από τα πόδια του με μεγάλη ταχύτητα με τα χέρια μου τους έκανα βαθιά κοψίματα. Μόλις τελείωσα με την επίθεσή μου, τα βαριά τραυματισμένα πόδια του δεν άντεξαν το βάρος του σώματος του και έσπασαν, ρίχνοντας το σώμα του στο έδαφος.
- Δεν έπρεπε να τα βάλεις μαζί μου... του είπα χωρίς να τον κοιτάω, σκουπίζοντας ταυτόχρονα τα αίματα από τα χέρια-λεπίδες μου.

Αμέσως μετά από αυτό ένα ηφαίστειο εξερράγη. Δεν πέρασε καθόλου χρόνος και ο γίγαντας, με ότι του είχε απομείνει από το σώμα του, προσπάθησε να σηκωθεί.
- Πρέπει... να πάω... να... πολεμήσω... είπε σχεδόν ξεψυχισμένα, συνεχίζοντας τις προσπάθειες να σηκωθεί. Ότι και να έκανε ήταν μάταιο. Χωρίς πόδια από το γόνατο και κάτω και με το ένα του χέρι να λείπει δεν είχε και πολλές ελπίδες να τα καταφέρει. Μόλις ακούμπησε το κομμάτι του ποδιού του στο σημείο που το είχα κόψει στην επιφάνεια του εδάφους άρχισε να ουρλιάζει από τον πόνο. Πολλά πουλιά στο νησί τρόμαξαν και άρχισαν να πετάνε πανικόβλητα μακριά από το δέντρο στο οποίο καθόντουσαν. Αυτό που ακολούθησε με έκανε να εκπλαγώ. Παρά τον πόνο που ένοιωθε άρχισε να κάνει βήματα, προς το ηφαίστειο που εξερράγη, με τα κομμένα πόδια του. Ο πόνος ήταν σίγουρα αφόρητος και αυτό το καταλάβαινε επειδή ο γίγαντας έκλαιγε!
- Θα σε απαλλάξω από τον πόνο... του είπα και αφού ξανάκανα τα χέρια μου ατσάλι πήδηξα προς το κεφάλι του. Εκείνος έβαλε μπροστά το χέρι του με το σπαθί για να γλυτώσει την επίθεση αλλά με τα χέρια μου σε σχήμα "Χ" συνέχιζα να κατευθύνομαι προς αυτόν. Αφού, άνοιξα τα χέρια μου φώναξα:
- Gazami Dori! και έκοψα και το σπαθί και το κεφάλι του. Ένας πίδακας αίματος βγήκε από το κόψιμο στο λαιμό του και το σώμα του έπεσε προς τα πίσω. Πολύ γρήγορα μια λίμνη αίματος δημιουργήθηκε δίπλα στην πληγή. Το κομμένο σπαθί καρφώθηκε στο έδαφος λίγο πιο δίπλα από το πτώμα και το κεφάλι έπεσε λίγο πιο μακριά από το σπαθί. Η μάχη είχε τελειώσει....

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Όνομα: Messi D. Teo
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 17.000
Bounty/Fame Points:-
Παρατηρήσεις:Μ'άρεσε η ιστορία σου, τα όνειρα και η μάχη. Τα ποστ ήταν σχετικά μικρά αλλά ήταν περιεκτικά.