[Αρχή - Παρελθόν] Αφήγηση σε ένα μικρό (α' μέρος): Ένα Dojo στην Hesclusia[Τέλος]

Εισαγωγή στην ιστορία: Στην ισόγεια βεράντα του ξύλινου Dojo του νησιού, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ένα δάσος, κάθονται ο Hellgar και η Μika. Το Dojo έχει τυλιχτεί στις φλόγες, άγνωστο το τι την προκάλεσε.

Εικόνες και χρώματα πρωταγωνιστών ιστορίας:

• Εγώ:
  
  
  
• Μικρή:
  
  
  
• Πατέρας
  
  
• Μητέρα
  
  
• Η Τριάδα:
  
  

Παρατήρηση:Με λοιπά χρώματα δείχνονται οι διαλόγοι άλλων (Μη πρωταγωνιστές). Στο σημείο θα αναφέρεται ποιός μιλάει.

Υ.Γ:Αυτό το Ποστ δεν μετράει στο σύνολο των Ποστ της ιστορίας. Δημιουργήθηκε προς διευκόλυνση των αναγνωστών!!!

Έξω από ένα κατεστραμμένο Dojo που ακόμη φλέγεται, καθισμένες στην βεράντα δίπλα-δίπλα, δύο κόκκινες μορφές, προστατευμένες, από το παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ, από τις πελώριες φλόγες που αναδύονται από τους τοίχους του Dojo, συνομιλούν...
-Αδερφούλη γιατί έφυγες πριν δυο χρόνια ενώ σε παρακαλούσα να κάτσεις;;;
-...Έπρεπε...Είσαι πολύ μικρή και ανώριμη ακόμη για να σου εξηγήσω...
-Δεν είμαι ανώριμη!
-Μην μουτρώνεις τώρα...Έλα κάτσε φρόνιμα εδώ δίπλα μου να σου πω μια ιστορία...
Ήρθε η μικρή και έκατσε δίπλα μου...Η φωτιά πίσω μας θέριευε μα μας ζέσταινε και μας προστάτευε από την παγωνιά αυτής της κρύας νύχτας...Η μικρή, πριν καν προλάβω να ξεκινήσω να διηγούμαι την ιστορία μου, είχε ξαπλώσει στο μαυροκόκκινο παντελόνι μου και με ροδοκόκκινα μάγουλα μου φώναξε, ενώ ήταν έτοιμη να την πάρει ο ύπνος...
-Άντε αδερφούλη ξεκίνα την ιστορία...Θέεελω ιστορίαααα...
Την κοίταξα, ήταν μικρή, πολύ μικρή. Μα και τόσο ταλαντούχα για την ηλικία της...
Όταν μεγαλώσει θα γίνει πάρα πολύ δυνατή...Σκέφτηκα.
Την σκέψη μου διέκοψε απότομα ένα δυνατό τράβηγμα του κοκκινοβαμμένου παλτού μου...
-Άντε ρε αδερφούλη...Είπε και σκεπάστηκε με την άκρη του παλτού μου.
-Καλά, καλά, γκρινιάρα...
-ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΚΡΙΝΙΑΡΑ!!!
-Χαχαχαχαχα...Έλα κάτσε φρόνιμα...
Την κοίταξα...Τόσο αθώα, τόσο όμορφη όταν θυμώνει...Έχω πολύ καιρό να γελάσω...Βασικά ποτέ δεν θυμάμαι να γελάω...Ούτε να συνομιλώ έτσι με ένα "στόχο" μου...Την ξανακοίταξα...Τόσο αθώα...
Ξεκίνησα να μιλάω γιατί ήταν έτοιμη να εκραγεί...
-Εεε,εεε...χμμ...Ααα,ναι...Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν περίπου στην ηλικία σου...
-Πρέπει να ήσουν πολύ άσχημο παιδί...
-Τι είπες γλωσσοκοπάνα?
-Χαχα, είσαι σαν μικρό παιδί...
Αυτό το παιδί, τι είναι αυτή η ζέστη...Δεν είναι η φλόγα πίσω μου...Η ζέστη είναι...είναι μέσα μου...
-Νιάνιαρο,μπορώ να συνεχίσω την ιστορία μου;
Λοιπόν, που είχα μείνει, ααα ναι, όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν περίπου στην ηλικία σου...

...Κάποια ωράια πράγματα που θυμάμαι αν και τα είχα αφήσει κλειδαμπαρωμένα στο μυαλό μου...

-Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω γιατρός σαν εσένα μαμά...Θα βοηθάω τους ανθρώπους χωρίς να ζητάω χρήματα...Απλά θα τους κάνω καλά...
-Χαχαχα, μακάρι μικρούλη μου...Άντε φάε τώρα να μεγαλώσεις...
-Ναι, φάε, να δυναμώσεις και να γίνεις ένας δυνατός ξιφομάχος...Σαν τον πατέρα σου...Έχεις πάρει το ταλέντο μου...
-Σιγά το ταλέντο, κυνηγάς δεξιά και αριστερά ανώριμους και βίαιους πειρατές...Το παιδί γιατρός θα γίνει, χειρούργος σαν εμένα. Και μαλιστα πολύ καλός...Του έχω ήδη ετοιμάσει ένα σημειωματάριο με όλες τις ιατρικές μου γνώσεις...Το παιδί μας θα γίνει ένας θαυμάσιος γιατρός!!!

...Ο πατέρας μου ήταν Διοικητής των Marine στο νησί όπου ζούσαμε. Ήταν πολύ γνωστός και δυνατός και συνέχεια κυνηγούσε κακοποιούς... Η μητέρα μου καταγόταν από πολύ πλούσια οικογένεια και ήταν Γιατρός. Ήταν πάρα πολύ καλή από όσο θυμάμαι γιατί είχε ασθενείς, που ήθελαν αυτή να τους κουράρει, και σε άλλα νησιά της North Blue εκτός από το δικό μας...

Μια μέρα καθώς ο πατέρας μου με προπονούσε στην ξιφασκία...
-Μπαμπά, πως είναι καλύτερα να κρατάω το σπαθί; Και γιατί έχω μόνο ένα; Έχω δει τόσους άλλους που κυνηγάς ή που δουλεύουν μαζί σου να έχουν 2 ή ακόμη και 3 σπαθιά...
-Μικρέ μου, πόσα σπαθιά έχω εγώ;
-Ένα, μπαμπά.
-Και έχω χάσει από πολλούς;
-Σιγά μην έχεις χάσει από κανέναν... Είσαι ο πιο δυνατός μπαμπάς του κόσμου...
-Όχι, δεν είμαι ο πιο δυνατός μπαμπάς του κόσμου, και σίγουρα δεν κερδίζω τους πάντες, και η ήττα γιε μου αν την χειριστείς σωστά γίνεται νίκη...Είμαι αρκετά καλός ξιφομάχος με ένα ξίφος γιατί το χειρίζομαι αρκετά καλά και κρατώντας το με 2 χέρια του δίνω διπλάσια δύναμη και έχω και περισσότερη σιγουριά στα χτυπήματα. Με 2 σπαθιά δεν θα ήμουν το ίδιο καλός γιατί κερδίζεις μεν στην ταχύτητα αλλά πρέπει να εστιάζεις σε πολλά σημεία και η δύναμη σου μειώνεται στο μισό...Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά όλοι ξεκινούν από ένα σπαθί...Αρχάριος με 2 σπαθιά καταλήγει μουσικός, μάγειρας ή ΓΙΑΤΡΟΣ...
-Μπαμπά εγώ θα γίνω γιατρός όταν μεγαλώσω ότι και να λες...Το έχω υποσχεθεί και στην μαμά:Γιατρός των Marines που χειρίζεται τέλεια το ξίφος σαν εσένα...
Ο πατέρας με αγκάλιασε...
-Τι καλό γιο έχω εγώ...
Με άφησε γρήγορα και φώναξε...
-Όχι έτσι το σπαθί, κράτα το ίσια...
Κοίταξα πίσω μου και είδα στο παράθυρο του σπιτιού την μητέρα μου να μας κοιτάει...

Πέρασε κοντά ένας χρόνος από τότε...Κάθε μέρα γινόμουν και καλύτερος ξιφομάχος...
Μέχρι που ήρθαν αυτοί...


-Μπαμπά, γιατί οι μεγάλοι πηγαίνετε στα μπαρ?
-Πηγαίνουμε για να συζητάμε οι μεγάλοι άνετα...
...Πήγαμε στο μπαρ του χωριού και ο πατέρας μου βρήκε έναν άλλον κύριο, Μαρίν και αυτός, κανείς τους δεν φόραγε τα διακριτικά των Μαρίνς, και κάθισαν και μιλούσαν για δουλειές, Πειρατές και τέτοια...Εγώ καθόμουν δίπλα τους και μην βρίσκοντας ενδιαφέρον σε αυτά που έλεγαν καθόμουν και έπινα το γάλα μου κοιτώντας τους λιγοστούς ανθρώπους τριγύρω να φωνάζουν και να γελούν, μα όποτε έστρεφαν το βλέμμα τους στον πατέρα μου ησύχαζαν και ηρεμούσαν τελείως. Σκεφτόμουν πόσο ήθελα να γίνω σαν τον πατέρα μου, να με σέβονται όλοι...

...Ξαφνικά!

(Μπουπ!!!)...Η πόρτα του μπαρ, από την οποία μπήκαν 3 τύποι με όπλα κάθες λογής στις ζώνες τους, από ξίφη και μαχαίρια μέχρι πιστόλια και καραμπίνες.
-ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΜΠΑΡΜΑΝ ΒΑΛΕ ΜΠΟΛΙΚΟ ΡΟΥΜΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ...ΜΟΛΙΣ ΜΑΘΑΜΕ ΟΤΙ ΤΟ BOUNTY ΜΑΣ ΑΥΞΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ 5.000.000!!!
-Μάλιστα...
...Έδειχναν να τους φοβούνται, αλλά δεν ξέρω γιατί όλοι αντί να κοιτούν αυτούς κοιτούσαν εμάς, τον πατέρα μου. Αυτός όμως καθόταν ατάραχος, ούτε βλέμμα δεν τους έριξε.
Αυτοί φασαριόζικα κάθισαν σε ένα τραπέζι και φώναζαν συνεχώς τον μπάρμαν να τους φέρει ρούμι, άφθονο ρούμι...
Οι υπόλοιποι τριγύρω συνέχιζαν να κοιτούν τον πατέρα μου σαν να περίμεναν να κάνει κάτι αξιοπερίεργο...Μέχρι και ο Μαρίν που καθόταν στο τραπέζι μας τον κοιτούσε στα μάτια. Ο πατέρας μου όμως καθόταν ήρεμος, ατάραχος και έπινε την μπύρα του...

...Την λάτρευε την μπύρα...Μια φορά μου είχε δώσει.Την είχα βρει τουλάχιστον αηδιαστική!!!...

Ξαφνικά ο Μαρίν που καθόταν με τον πατέρα μου, έβγαλε τρία κιτρινισμένα χαρτιά με φωτογραφίες και τα έδειξε στον πατέρα μου...Όλο το μαγαζί εκτός από τους 3 φασαριόζους τον κοιτάγανε. Ο πατέρας μου του είπε ότι το ξέρει από την πρώτη στιγμή...
-Το ξέρω, αλλά τι να κάνω, το μπαρ χρειάζεται χρήματα...
Το είπε πολύ δυνατά...Όλοι τριγύρω φτύσαν τα ποτά τους ξαφνιασμένοι και γούρλωσαν τα μάτια τους...
Ο πατέρας μου γέλασε δυνατά...

...Εγώ πάλι δεν καταλάβαινα και πολλά, μικρός και άβγαλτος βλέπεις...

...Αφού ήπιαν οι 3 πειρατές φωνάζοντας, και γενικά κάνοντας τρελή φασαρία, αφού καυχιόντουσαν για τα κατορθώματα τους και τις παρανομίες τους, αφήσαν κάποια λεφτά στο τραπέζι τους και σηκώθηκαν να φύγουν...
Περνώντας από το τραπέζι μας ο ένας χτύπησε τον πατέρα μου, εμφανώς με πρόθεση, στον ώμο του. Όλοι στο μπαρ τινάχτηκαν πάνω...Λες και περίμεναν κάτι το τρομαχτικό να συμβεί...Μα δε συνέβη τίποτα, ο πατέρας μου δεν αντέδρασε...Από την άλλη ο πειρατής του είπε:
-Είπες κάτι...ΦΙΛΕ;
Ο πατέρας μου πάλι δεν είπε τίποτα και ήπιε την μπύρα του αδιάφορα...Το μπαρ τριγύρω άρχισε να αδειάζει...Όλοι κοιτούσαν τον πατέρα μου...Ο πειρατής συνέχισε...
-Πολλοί μ'αρέσει όταν όλοι φοβούνται και κάνουν τις κοτούλες...
...Και βγήκαν έξω από το μπαρ...
Με το που βγήκαν, ο πατέρας μου σηκώθηκε και αφήνοντας λεφτά στο τραπέζι είπε στον φίλο του...
-Πρόσεχε τον μικρό...
Είπε και βγήκε βιαστικά έξω από το μπαρ...

Δεν το πίστευα...Ο πατέρας μου ήταν φοβιτσιάρης και δειλός...Ήμουν σχεδόν έτοιμος να βάλω τα κλάματα...Ο φίλος του με κοίταξε και μου είπε:
-Τι έπαθες εσύ; Χμμ, νομίζω ξέρω... Έλα μαζί μου να δεις κάτι...

...Βγήκαμε έξω από το μπαρ και είδα ένα απερίγραπτο θέαμα, μπορώ να πω ότι στην αρχή σοκαρίστηκα αλλά μετά από λίγο κατάλαβα πολλά πράγματα παρότι ήμουν πολύ μικρός...
-Τι είδες αδερφούλη, πες μου, θέλω αναλυτικά, ότι θυμάσαι...
-Είσαι λίγο μικρή αλλά θα σου πω...Μπροστά στα μάτια μου είδα...

...Έβλεπα τους απλούς ανθρώπους να κοιτούν το θέαμα που βρισκόταν στην πλατεία μπροστά στο μπαρ και κατάλαβα ότι τον πατέρα μου δεν το σέβονται στο νησί...Αυτό που έβλεπα στο μπαρ και που ξεκάθαρα βλέπω τώρα στα μάτια των ανθρώπων είναι ΦΟΒΟΣ!!!

...Μπροστά μου είχα τον πατέρα μου όρθιο να κρατάει από το λαιμό τον ένα από τους πειρατές στον αέρα με το ένα του χέρι...Γύρω του διαμμελισμένα μέλη και αίματα...
"Οι άλλοι δύο πειρατές..." Σκέφτηκα!

-Ο φόβος είναι καλός, και αν φοβόσουν θα γνώριζες ότι σε αυτό το νησί υπάρχουν δυνατοί Μαρίνς πριν έρθεις διαλαλώντας ότι έχεις Bounty...
-Αν θέλεις τα λεφτά από το Bounty μου, παρέδωσε με...Δεν χρειάζεται να σκοτώσεις και εμένα...Αρκετό αίμα έχυσες...
Η φωνή του πατέρα μου ακουγόταν τόσο καθαρά και ήταν τόσο δυνατή...Σε αντίθεση με του πειρατή που η φωνή του έσβηνε και ίσα ίσα ακουγόταν...
-Το Bounty σου και νεκρό να σε παραδώσω, το παίρνω...Έπρεπε να ενημερωθείς καλύτερα πριν έρθεις στο νησί όπου διοικητής είναι ο Schiffer Baltazar!
Λίγο πιο πέρα ένας άλλος Μαρίν εξηγεί σε ένα μικρό παιδί τα συναισθήματα του πειρατή...
-O πειρατής γουρλώνει τα μάτια του...Κατάλαβε ποιόν έχει μπροστά του, ξέρει για αυτόν...Το βλέπεις μικρέ; Σίγουρα μετάνιωσε για όλες του τις κινήσεις στο νησί ενώ νιώθει το ξίφος του πατέρα σου να τρυπάει τα σωθικά του...Μετά από αυτό το χτύπημα, αν παρατήρησες το βλέμμα του, θα καταλάβαινες ότι είχε συνειδητοποιήσει ότι θα πεθάνει σύντομα, πολύ σύντομα, μα ο θάνατος του δεν πρόκειται να είναι γρήγορος, ούτε ανώδυνος... Μπροστά του έχει τον πιο αιμοβόρο Μαρίν που υπάρχει... Αυτός είναι ο πατέρας σου... Το παρελθόν και λογικά και το μέλλον σου...

Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου...Τα μάτια μου καρφωμένα στο αιματοβαμμένο τοπίο και στον πατέρα μου που κατακρεουργεί τον μπάσταρδο που έχει στο χέρι του...Το δάκρυ κατέληξε στα χείλη μου όπου έχει ζωγραφιστεί ένα αρρωστημένο χαμόγελο...Μόλις συνειδητοποίησα, σε τόση μικρή ηλικία, ότι μ'αρέσει το αίμα...Ότι λατρεύω αυτό το θέαμα με τα κατακρεουργημένα κορμιά μέσα λε αυτή την ζεστή λίμνη αίματος...
Τελικά πήρα KAI από τους δυο γονείς μου!!!Την αγάπη τους για το ΑΙΜΑ!!!

Σταμάτησα την αφήγηση μου...Κάτι δεν μου άρεσε...Κάτι ακούγεται μέσα στο δάσος...Και μια μυρωδιά...Άσχημη μυρωδιά σαν σαπισμένο πτώμα πολλών ημερών (ναι, ξέρω αυτή την μυρωδιά)...

-Αδερφούλη τι έγινε...; Γιατί σταμάτησες;
-Κάνε λίγο ησυχία, θέλω να ηρεμήσω λίγο...Θα συνεχίσω σε λίγο την ιστορία...Απλώς ξεράθηκε η γλώσσα μου...

Τα μάτια μου πλανήθηκαν ανάμεσα στα δέντρα και τους θάμνους. Ερευνούν εξονυχιστικά σπιθαμή προς σπιθαμή τα ορατά σημεία μέσα στο δάσος. Ένα απλό μάτι δεν θα το παρατηρούσε αλλά τα μάτια ενός δολοφόνου, ενός κυνηγού που ψάχνει το θήραμα του δεν ξεγελιέται...Συντόνισα όλες μου τις αισθήσεις και ακούγοντας θροίσματα φύλλων από μια πλευρά σε συνδυασμό με την απαίσια μυρωδιά μπόρεσα να εντοπίσω με το βλέμμα μου ένα ανθρωπόμορφο πλάσμα να σταματάει την κίνηση του και να με βλέπει με κάτι κατακόκκινα μάτια (λόγω της αντανάκλασης της φωτιάς)... Ρουθούνισε και από την ανάσα του συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν άνθρωπος... Ήταν μια ανθρωπόμορφη...Ω θεέ, έτσι εξηγείται η μυρωδιά...Αυτά τα αυτιά, αυτό το σαγόνι, που είναι τόσο ισχυρό ώστε να πολτοποιεί κόκκαλα, ανήκουν σε ύαινα... Αυτός ο Υαιανάνθρωπος κάθισε για λίγα λεπτά και με παρατήρησε... Έβαλα το χέρι μου στην λαβή του ξίφους μου... Δεν φαίνεται να αποζητάει μάχη, δείχνει να έχει αποσυντονιστεί, να φοβάται την φωτιά πίσω μου... Κοιταζόμασταν ακίνητοι για μερικά λεπτά ζυγίζοντας ο ένας τον άλλον καθώς και τις προθέσεις ο ένας του άλλου. Τελικά άφησα το ξίφος μου βλέποντας τον να στρέφεται αλλού και να αρχίζει να τρέχει μέσα στο δάσος και να εξαφανίζεται, και μαζί του να εξαφανίζεται η μπόχα...

-ΑΔΕΡΦΟΥΛΗ!!!!!

Το σκασμένο με κοψοχόλιασε... Είχα αφοσιωθεί στο άγνωστο αυτό πλάσμα μην καταλαβαίνοντας ότι η μικρή μου είχε ξεχειλώσει την μπλούζα μου τραβώντας την...

-Έλα βρε νιάνιαρο...Τώρα συνεχίζω... Που είχα μείνει ...Ααα...Και μετά από κάποιο καιρό...

Μετά από κάποιο καιρό όπου ζούσα με του γονείς μου και οι οποίοι με είχαν μάθει πολλά πράγματα. Ο πατέρας να χρησιμοποιώ το σπαθί τέλεια (για την ηλικία μου) και η μητέρα μου, με μαθήματα ανατομίας και δημιουργία φίλτρων από βότανα, να μπορώ να βοηθάω αρρώστους σε πολλά νοσήματα και παθήσεις...
Ώσπου μια μέρα...ήρθαν Αυτοί...

-Παιδί μου, έλα μέσα, θα κρυώσεις...

Πριν μία ώρα...
Έχει χειμωνιάσει για τα καλά, έχουν πέσει τα πρώτα χιόνια στο νησί...Με το που σηκώθηκα από το κρεβάτι πήρα ένα χαρτί και ένα μολύβι και έτρεξα εξω από το σπίτι. Πήγα και κάθισα σε έναν βράχο, (ο οποίος ήταν κάργα παγωμένος) από όπου η θέα στην θάλασσα με τον ήλιο που μόλις ανέτειλε ήταν φανταστική!!!
Έβαλα το χαρτί πάνω στον βράχο και άρχισα να σχεδιάζω...Την θάλασσα, τα σύννεφα, τον φαντασμαγορικά μεγάλο ήλιο, ειδικά μια χειμωνιάτικη και κρύα μέρα όπως αυτή, τα δέντρα κοντά στην παραλία και ένα μικρό καράβι στην μια πλευρά της παραλίας αγκυροβολημένο...Το καραβάκι δεν το είχα ξαναδεί. Δεν έμοιαζε με κανένα στο νησί. Ήταν μαύρο και σκοτεινό. Λες και ολόκληρο βάφτηκε με πίσσα...

Ξαφνικά ένα χέρι με άρπαξε από την μέση με με κουβάλησε τρέχοντας στο σπίτι...
Πήγα να φωνάξω αλλά είδα ότι ήταν ο πατέρας μου...
-Μπαμπά...
-Κάτσε φρόνιμος...Όλα θα πάνε καλά...
Ο πατέρας μου ήταν συνοφρυωμένος, Κάτι δεν πήγαινε καλά...Μπήκαμε στο σπίτι όπου η μητέρα μου έτρεξε και αγκαλιάζοντας με μου έδωσε ένα σάκο με κάθε λογής πράγματα...
-Μικρέ μου. Αυτά θα τα χρειαστείς...Αν εγώ και ο πατέρας σου δεν...
Δεν μ'άρεσε καθόλου το βλέμμα της μητέρας μου εκείνη την στιγμή...
-Αυτό το σημειωματάριο έχει όλες μου τις γνώσεις σε ιατρικά θέματα...Όλα όσα έχω μάθει στην ζωή μου υπάρχουν σε αυτό το σημειωματάριο...Πάρτο και θα γίνεις ένας καλός γιατρός...
Με έσφιξε στην αγκαλιά της μα ο πατέρας μου με τράβηξε και με πήγε στην πίσω πόρτα του σπιτιού και δείχνοντας μου το δάσος...
Γιατί ο πατέρας μου φέρεται έτσι...Τι έχει πάθει...Τι συμβαίνει...Τις ερωτήσεις στο μυαλό μου τις διέκοψε η αιτία τους, ο πατέρας μου...
-Φύγε μικρέ μου...Από εδώ και στο εξής πρέπει να ζήσεις μόνος σου...Μην κοιτάξεις πίσω σου, ζήσε και γίνε ένας δυνατός Μαρίν. Σε αγαπάμε...
Μα γιατί μου το ζητάει αυτό;;;
-ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ!!!
Άρχισα να τρέχω...Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου καθώς απομακρυνόμουν από το μέρος που θεωρούσα σπίτι...

Έτρεχα μέσα στο δάσος, γεμάτος δάκρυα μέχρι που κάποιος μπήκε στο δρόμο μου...
Ήταν σχετικά ψηλός και φαινόταν δυνατός. Φορούσε μια λευκή μάσκα και είχε περίεργα μαύρα μαλλιά.
Χωρίς καν να με κοιτάξει με άρπαξε και με φόρτωσε σαν σακί στον ώμο του...Ευτυχώς δεν με ανάγκασε να πετάξω το σακίδιο μου...Ωχχχ...Ο πατέρας μου είπε να φύγω...
-ΑΣΕΕΕ ΜΕ ΚΑΤΩ ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΕ...ΑΣΕ ΜΕ ΚΑΤΩ ΤΩΡΑ...

Φώναζα χτυπώντας τον με τα χέρια και τα πόδια μου. Όσο μπορούσα να τον χτυπήσω έτσι που με κουβάλαγε...
Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε σε ένα μέρος στο οποίο δεν έπρεπε. Με πήγε πίσω στο σπίτι μου από όπου ο πατέρας μου μου είπε να φύγω πάση θυσία. Τόσο άχρηστος είμαι... Ούτε να το σκάσω δεν μπόρεσα... Σκέφτηκα δακρύζοντας.
Ξαφνικά ακούστηκαν φασαρίες, κραυγές μάχης και ήχοι από χτυπήματα λεπίδων μεταξύ τους. Έτρεξα προς τα εκεί σπρώχνοντας τον τρομαχτικό τύπο που με κουβάλαγε...
Έτρεχα γύρω γύρω από το σπίτι μέχρι που άρχισα να βλέπω τον βράχο από όπου ζωγράφιζα σήμερα το πρωί...Σιγά σιγά άρχισα να βλέπω όλο το πεδίο μπροστά από το σπίτι μου και έμεινα άναυδς από αυτό που είδα...
Πραγματικά ήμουν έτοιμος να κλάψω...

Είδα τον πατέρα μου πλάτη με πλάτη με την μητέρα μου. Ο πατέρας μου εμφανώς εξουθενωμένος, με αίματα να τρέχουν από το αριστερό του χέρι, να κρατάει το ξίφος του και να έχει στάση μάχης... Η μητέρα μου κρατάει 2 χειρουργικές λεπίδες, λεπίδες που κόβουν τις ανθρώπινες σάρκες σαν να είναι τυρί... Και αυτή έδειχνε κουρασμένη και ανήσυχη...
-ΜΑΜΑΑΑ, ΜΠΑΜΠΑΑΑ!!!
Με κοίταξαν και οι 2 μονομιάς. Το βλέμα τους ήταν θλιμμένο με το που συνειδητοποίησαν ότι δεν κατάφερα να το σκάσω...
Αντίπαλοι τους ήταν ένα μικρό αγοράκι, με ασημένια μαλλιά και μάτια σχεδόν κλειστά... Είχε αρρωστημένο
βλέμμα και μόλις με είδε να τον κοιτάω, έφερε το κοφτερό, καμπυλωτό του, γεμάτο αίμα, αίμα του πατέρα μου, σπαθί κοντά στο πρόσωπο του και το έγλειψε με ψυχασθενική ευχαρίστηση...Ο άλλος που στεκόταν απέναντι από την μητέρα μου ήταν ένας τύπος με γυαλιά. Έδειχνε πολύ αδύναμος και πολύ πράος άνθρωπος...Μέχρι που...συνέβη αυτό...

Είχα ξεχάσει αυτή τη σκηνή. Είχα ξεχάσει το λόγο που είμαι αυτό που είμαι. Εκείνη την μέρα την είχα κλειδαμπαρώσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου και το κλειδί το είχα πετάξει πολύ μακρυά. Όμως η μικρή το βρήκε... Και με κάνει να αγριεύω και να θυμάμαι όλα όσα πρέπει να ξεχαστούν...Για το καλό μου...
-Αδερφούλη τι έγινε πάλι;;;Όλο σταματάς...
-Ηρέμησε μικρή μου, θα συνεχίσω...

...Όλοι κινήθηκαν ταυτόχρονα...Σχεδόν δεν μπορούσα να τους δω. Δεν το ήξερα ότι η μητέρα μου μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις ιατρικές λεπίδες της σε μάχη, και μάλιστα τόσο περίτεχνα. Και ο πατέρας μου, οι κινήσεις του ειναι τόσο γρήγορες. Ποτέ δεν τους είχα φανταστεί τόσο...τόσο...τόσο δυνατούς.
Κι όμως, οι αντίπαλοι δεν δείχναν να βρίσκονται σε ένταση, έδειχναν σαν να μην έπαιρναν την μάχη στα σοβαρά... Βασικά φαινόντουσαν σαν να μην κουράζονται καν...
-ΜΠΑΜΠΑΑΑΑ!!!
Ξαφνικά, ο πατέρας μου βρέθηκε με το σπαθί του μικρού καρφωμένο στο στήθος του... Προσπάθησε να του γυρίσει χτύπημα με το σπαθί του αλλά ο μικρός το απέφυγε εύκολα δίνοντας του το τελειωτικό χτύπημα καρφώνοντας του το σπαθί του στον λαιμό...
Πετάχτηκα και άρχισα να τρέχω προς τα εκεί... Η μητέρα μου αμυνόταν με δυσκολία μεν αλλά ακόμη ήταν ζωντανή...Πήρα το ξίφος του πατέρα μου και έτρεξα προς το μέρος του τύπου με τα γυαλιά που στεκόταν μπροστά της...Μόλις πήγα να τον καρφώσω κτυπώντας τον κατά μέτωπο, βρέθηκε πίσω μου και με την μητέρα μου να την κρατάει από τον λαιμό. Έστριψε το σπαθί του και ήταν έτοιμος να σφάξει την μητέρα μου, ενώ ταυτόχρονα οι άλλοι 2 έτρεχαν να με ακινητοποιήσουν...
-ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Φώναξα... Ο τύπος πάγωσε για ένα λεπτό. Το ίδιο και η μητέρα μου. Ο μικρός με τα ασημί μαλλιά σωριάστηκε λιπόθυμος στο έδαφος και ο άλλος με την μάσκα πάγωσε και έδειχνε να τρέμει.
Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου...Το τελευταίο χαμόγελο που θυμάμαι...Νόμιζα τα κατάφερα... Το αίμα της μητέρας μου στο πρόσωπο μου, μαζί με το στομάχι της σουβλισμένο στην λεπίδα του γ@$#%&η, που έχει διαπεράσει το κορμί της και βρίσκεται μπροστά μου, με διέψευσαν. Έπεσα στα γόνατα....

Ο τύπος με τα γυαλιά άφησε το κορμί της μητέρας μου, άψυχο μα ζεστό από την ζωντάνια που είχε πριν ένα λεπτό, να πέσει μπροστά πέφτοντας πάνω μου και καταπλακώνοντας με...Τα κενά, ορθάνοιχτα και χωρίς λάμψη πλέον μάτια της μητέρας μου ήταν σε απόσταση χιλιοστών από τα δικά μου...Την έσφιξα στην αγκαλιά μου...Όσο πιο σφιχτά μπορούσα με την ελπίδα ότι θα ανέπνεε ξανά από την αγάπη της για μένα. Αντ'αυτού είδα μια λεπίδα να καρφώνεται από το ένα αυτί της και διαπερνώντας τον εγκέφαλο της να βγαίνει από την άλλη πλευρά. Και όλα αυτά σε απόσταση χιλιοστών πάνω από το κεφάλι μου. Ο μικρός Ασημομάλλης που μόλις είχε συνέλθει αποφάσισε να με τιμωρήσει με αυτόν τον τρόπο για την λιποθυμία του...
-Τι κόλπο ήταν αυτό;;;Τέτοια κόλπα πληρώνονται...Ακριβά!!!
Χλώμιασα....Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε μπροστά μου... Η μητέρα μου από την πανέμορφη γυναίκα που θυμόμουν είχε γίνει ένα σφαγιασμένο κομμάτι κρέας...
Σύρθηκα μέχρι το κορμί του πατέρα μου... Ήταν και αυτός νεκρός... Πήρα το σπαθί του στα χέρια μου και το κοίταξα... Ήταν πανέμορφο σπαθί... Είχε μεγάλη λαβή, χωρούσε άλλες δυο παλάμες σαν τις μικρές δικές μου... Ο χειροφυλακτήρας ήταν από ατσάλι, με τοποθετημένα και κατάλληλα προσαρμωσμένα μπλε διαμάντια. Ένα σε κάθε πλευρά. Η λεπίδα του ήταν ακονισμένη... Μόλις χτες την ακόνισα μαζί με τον πατέρα μου... Ο πατέρας μου είναι δυνατός... Μα πως... Γιατί... Η λεπίδα γύρισε σχεδόν αυτόματα προς το μέρος μου... Τα χέρια μου την κατεύθυναν προς το στομάχι μου... Η ζωή μου πρέπει να τελειώσει... Δεν αντέχω τόσο πόνο...

Μπήκε ένας αγριάνθρωπος μέσα στην αίθουσα προπόνησης, ένας γορίλλας, απαιτώντας στην Shana να τον πολεμήσει... Ίσως αυτή να είναι η ευκαιρία μου, σκέφτηκα...
Η Shana διακόπτωντας την μάχη με την μικρή και χωρίς να κάτσει καθόλου να ξεκουραστεί, έστρεψε το δόρυ της προς τον άντρα... Τον είπε Augoun... Αυτός σήκωσε το όπλο του...Έναν διπλό πέλεκυ... Ταιριαστό όπλο για ένα πιθηκάνθρωπο σαν και του λόγου του...
Ξεκίνησαν την μάχη χωρίς πολλά λόγια με την Shana να αποφεύγει πανεύκολα το πρώτο αργό χτύπημα του Augoun και με ταχύτητα και χάρη τον χτύπησε με το πίσω μέρος του δοριού της στον πισινό του!!!
Αυτός τσαντίστηκε και χίμηξε καταπάνω της φωνάζοντας...Ωπα, ψέμματα, ουρλιάζοντας!!!
Αυτή με θαυμαστή ταχύτητα βρέθηκε πίσω του και χτυπώντας του με το δόρυ της τα χέρια του, τον ανάγκασε να αφήσει το βαρύ όπλο του και με το δόρυ της πλέον στον λαιμό του τον ανάγκασε να παραδεχτεί την ήττα του...
Η μικρή ζητοκραύγαζε χειροκροτώντας...
Ήταν η πιο εύκολη και γρήγορη μάχη που έχω δει στην ζωή μου...
(Σχόλιο εκτός ιστορίας: Μετά το φετινό παιχνίδι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ!!! )
Άρχισα να καταλαβαίνω ότι πλησίαζε η ώρα να κάνω την κίνηση μου...

Έβαλα μια άσπρη οστέινη μάσκα και μπήκα μέσα στην αίθουσα από το παράθυρο από όπου τους παρακολουθούσα...Ο Augoun είχε φύγει και είχαν μείνει αυτή και η στόχος μου... Η Shana μου χίμηξε καταλαβαίνοντας αμέσως ότι είμαι ο εχθρός... Η ταχύτητα της ήταν αξιοθαύμαστη αλλά έχω πολεμήσει με πολύ γρηγορότερους για να φτάσω να γίνω ένας από τους δυνατότερους δολοφόνους-εκτελεστές στην φατριά μας...
-Τι θες εδώ;
Με ρώτησε διακόπτωντας τις σκέψεις μου...
-Έχω ένα συμβόλαιο...
Της είπα προσπαθώντας να αποφύγω το δόρυ της!!!
Η μάχη μας συνεχίστηκε για αρκετή ώρα...Εγώ δεν είχα ξεθηκαρώσει ακόμη το ξίφος μου...
Υπήρχαν πολλές λάμπες με πετρέλαιο στο δωμάτιο...Αποφάσισα να τα χρησιμοποιήσω...Έριξα όσα πιο πολλά μπορούσα κάτω σπάζοντας τα με αποτέλεσμα το δωμάτιο να γεμίσει πετρέλαιο...
Έβγαλα το ξίφος μου γιατί παρόλο που η αντίπαλος ήταν γυναίκα, ήταν αρκετά ικανή, και ο σεβασμός απέναντι στους μελλοθάνατους είναι κάτι σημαντικό για μένα...
Καθώς πήγαινε να με τρυπήσει με το δόρυ της, έσυρα το ξίφος μου πάνω του (στο δόρυ) φτάνοντας μέχρι τα δάχτυλα του ενός χεριού της Shana που το κρατούσε και κόβωντας τα...
Από το αίμα που ξεπήδησε από το χέρι της λερώθηκαν τα ρούχα μου...
Άρχισε να φωνάζει κοιτώντας με με μίσος...Έριξε μια αναμμένη λάμπα στο πετρέλαιο με αποτέλεσμα φλόγες να ξεχυθούν παντού στον χώρο...Της επιτέθηκα αστραπιαία κόβωντας την στον γοφό, όμως με το δόρυ της με χτύπησε στην κοιλιά απωθώντας με... Με την φλόγες να αγριεύουν αναγκάστικα να βγω έξω από το Dojo. Είδα την μικρή να κάθεται στο μπαλκονάκι του Dojo και να κλαίει...
Πηγαίνοντας προς το μέρος της, είπα...
-Θα είναι παιχνιδάκι να εκτελέσω το συμβόλαιο!!!