Dinosaurs and Candles (part 2) [Τέλος]

Στην προηγούμενη ιστορία
Φτάνοντας στο νησί παρατήρησα ότι υπάρχουν προϊστορικά φυτά και πλάσματα σε αυτό. Αφού αντιμετώπισα ένα από τους δεινόσαυρους και περιπλανήθηκα μέσα στο πυκνό δάσος βρήκα έναν γίγαντα που μου φάνηκε σαν να μου επιτέθηκε και, έπειτα από μία σύντομη αλλά αρκετά βίαιη μάχη, τον σκότωσα κόβοντάς του το κεφάλι.

Τώρα

Ο αντίπαλός μου κείτεται δίπλα μου νεκρός... Ένα ηφαίστειο συνεχίζει να εκρήγνυται κάπου στο νησί. Κι εγώ κάθομαι και ξεκουράζομαι από την προηγούμενη μάχη. Μόλις ξεκουραστώ είχα σκοπό να πάω να εξερευνήσω περισσότερο το νησί και να δω και τι ήταν το τόσο σημαντικό που ήθελε να πάει προς αυτό ο γίγαντας που σκότωσα. Αφού κάθισα στο ίδιο σημείο για αρκετή ώρα ακόμα αποφάσισα ότι ήταν ώρα να αρχίσω την εξερεύνηση. Σηκώθηκα και αφού κοίταξα για λίγο τα κομμάτια που είχα κόψει τον αντίπαλό μου και άρχισα να απομακρύνομαι. Μπήκα και πάλι σε μέρη της ζούγκλας που δεν είχα εξερευνήσει, κοιτώντας παράλληλα γύρω μου για τυχόν κάποιον άλλο κίνδυνο. Μέχρι στιγμής είχα πολεμήσει έναν γίγαντα και ένα δεινόσαυρο οπότε ήξερα ότι αυτό το νησί δεν ήταν φυσιολογικό και έπρεπε να είμαι προσεκτικός.

Οι εκρήξεις ηφαιστείων στο νησί συνεχίζονταν ακατάπαυστα. Όμως, κάθε φορά γυρνούσα το κεφάλι μου προς το σημείο που άκουγα μία έκρηξη αφού τρόμαζα μόνο στην ιδέα ότι ένα ηφαίστειο κάπου πάνω στο νησί μπορεί να το γεμίσει με καυτή λάβα η οποία θα καταστρέψει τα πάντα και μαζί με αυτά και εμένα. Καθώς συνέχισα να προχωράω μέσα στη ζούγκλα, άκουσα στα δεξιά μου κάτι σαν τιτίβισμα πουλιού αλλά πολύ πιο άσχημο σε ήχο. Γύρισα το κεφάλι μου ενστικτωδώς και είδα ένα μικρό γκριζωπό πλάσμα με φτερά, που έμοιαζε με κάποιο είδος πτηνού, να είναι η αιτία του τιτιβίσματος. Φαινόταν τραυματισμένο και ανήμπορο να σηκωθεί. Αφού το πλησίασα καχύποπτος άρχισε να "τιτιβίζει" ακόμα πιο δυνατά και να με κοιτάει. Το σήκωσα στα χέρια μου και εκείνο κοίταξε στον ουρανό σαν να προσπαθούσε να μου δείξει κάτι.
- Τι θες? Δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ μαζί σου. Εκείνη την στιγμή με δάγκωσε σαν να κατάλαβε τι είπα.
- Αουτς! Τι κάνεις ρε %#^%$ ? Κάτσε ψόφα εδώ πέρα μόνο σου! Είπα και αφού το πέταξα κάτω γύρισα την πλάτη για να φύγω. Εκείνο όμως συνέχισε να τιτιβίζει.
-
Αφού το σκέφτηκα λίγο γύρισα και κοίταξα στο σημείο που κοιτούσε πιο πριν στον ουρανό. Πάνω σε ένα από τα πελώρια δέντρα που υπήρχαν γύρω μας βρισκόταν μια φωλιά.

Αμέσως υπέθεσα ότι πρέπει να έχει πέσει από εκεί πάνω και με ήθελε να το ανεβάσω. Στην αρχή σκέφτηκα να μην κάνω καν τον κόπο αφού θα ήταν χάσιμο χρόνου αλλά τελικά μπορεί και να μου έβγαινε σε καλό. Ίσως μέσα στην φωλιά να υπήρχαν μερικά αυγά τα οποία θα έπαιρνα για να ψήσω! Επίσης θα ήταν πολύ καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ λίγο, μακρυά από όλα αυτά τα πελώρια ζώα που υπήρχαν στο νησί. Η φωλιά βρισκόταν ανάμεσα στα μεγάλα κλαδιά 2 δέντρων και στην ουσία τα "ένωνε" με αυτό τον τρόπο. Έτσι έβαλα το περίεργο πτηνό στον ώμο μου και άρχισα να σκαρφαλώνω στο ένα από τα 2 δέντρα. Δεν άργησα πολύ και τελικά έφτασα στην φωλιά. Αφού άφησα το πτηνό μέσα μπήκα κι εγώ για να κοιτάξω για το φαγητό μου αλλά και για να ξεκουραστώ. Όταν κάθισα πάνω σε αυτή, παρατήρησα ότι ήταν πολύ πιο μεγάλη από ότι φαινόταν από χαμηλά. Μάλιστα μέσα σε αυτή, υπήρχαν άλλα 3 πτηνά παρόμοια με αυτό που ανέβασα να βρίσκονται λίγο πιο πέρα. Κανένα από αυτά δεν μου έδωσε σημασία, ούτε καν αυτό που ανέβασα πάνω. Δυστυχώς αυγά δεν υπήρχαν, οπότε έπρεπε να ψάξω αλλού το φαγητό μου για σήμερα. Πριν κατέβω και αρχίσω το ψάξιμο, ξάπλωσα και με τα χέρια πίσω από το κεφάλι κοιτούσα τον ουρανό. Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή που βρήκα λίγο χρόνο για να χαλαρώσω από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το νησί. Άκουγα τους διάφορους, απόκοσμους για τα όσα είχα ζήσει μέχρι τώρα, ήχους του νησιού και προσπαθούσα να απολαύσω αυτές τις λίγες στιγμές ηρεμίας.

Δεν πέρασε πάνω από ένα πεντάλεπτο από την στιγμή που είχα ανέβει εδώ πάνω και είχα ξαπλώσει χαλαρωμένος και άκουσα ένα δυνατό κρώξιμο, πολύ πιο δυνατό από αυτό που έκαναν τα περίεργα πτηνά που βρίσκονταν λίγο πιο πέρα από εμένα. Αμέσως, πετάχτηκα όρθιος και κοίταξα γύρω μου. Αυτό που εντόπισα στον ορίζοντα δεν μου άρεσε καθόλου και άτι μου έλεγε πως δεν θα μπορούσα να μείνω για πολύ ακόμα σε αυτή τη φωλιά. Ένα γιγάντιο πτηνό βρισκόταν μερικές εκατοντάδες μέτρα μακρυά και πλησίαζε προς το μέρος μου με ταχύτατους ρυθμούς. Έκανα όσα βήματα προς τα πίσω μου επέτρεπε ο χώρος της φωλιάς αλλά από εκεί και πέρα δεν ήξερα τι να κάνω. Μόλις έφτασε αρκετά κοντά ώστε να μπορώ να διακρίνω καθαρά το κεφάλι του, κατάλαβα ότι κοιτούσε εμένα, ίσως προσπαθώντας να καταλάβει το τι έκανα στην φωλιά του. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα προσγειώθηκε πάνω στην φωλιά και εγώ έβαλα το ένα μου χέρι μπροστά για να προστατέψω το πρόσωπό μου από τα διάφορα φύλλα και μικρά κλαδάκια που πετούσαν στον αέρα μετά από τα δυνατά φτερουγίσματά του. έπειτα χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, άρχισε να κινείται απειλητικά προς το μέρος μου.

Λίγο πριν με χτυπήσει με ένα σάλτο πέρασα κάτω από το φτερό του και βρέθηκα ακριβώς δίπλα στα 4 μικρά πτηνά. Αμέσως γύρισε ολόκληρο το σώμα του για να μου επιτεθεί ξανά.
- Να σου εξηγήσω!!! του φώναζα μπας και με ακούσει! Ανέβασα αυτό το πράγμα εεε... το πτηνό επειδή είχε πέσ... Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και αυτή την φορά είχε βρει στόχο. Το χτύπημά του ήταν αρκετά δυνατό για να με σηκώσει στον αέρα και να με πετάξει έξω από τα όρια της φωλιάς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αρχίσω να πέφτω από αυτό το υψόμετρο στο έδαφος. Η πτώση κράτησε για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα με πολύ δύναμη έσκασα στο έδαφος. Παρόλο που πριν πέσω κάτω, είχα μετατρέψει το σώμα μου σε ατσάλι για να μην πάθω μεγάλη ζημιά, το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που με άφησε σχεδόν αναίσθητο. Η ατσάλινη μορφή μου εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως και για μερικά λεπτά όλα γύρω μου περιστρέφονταν από την ζαλάδα και δεν μπορούσα να κουνηθώ από τον πόνο. Ξαφνικά όμως κάτι με πλησίασε και μετά από άλλο ένα χτύπημα στο κεφάλι έπεσα λιπόθυμος.

Δεν ξέρω πόσο χρονικό διάστημα πέρασε από την στιγμή που έχασα τις αισθήσεις μου μέχρι να ξανανοίξω τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα όλα ήταν άσπρα μπροστά μου. Από κάπου κοντά μου άκουγα κάποιον να σιγοτραγουδάει και κάποιον άλλο να μασουλάει κάτι. Μήπως με βρήκαν οι marines? αναρωτήθηκα... Από κάπου όχι και τόσο μακρυά άκουγα τους ήχους του νησιού. Άρα δεν παίζει να είχα απομακρυνθεί από αυτό. Έκανα μια προσπάθεια να σηκωθώ για να δω που είμαι αλλά ένοιωθα αδύναμος. Επίσης τα χέρια μου ήταν δεμένα οπότε γινόταν ακόμη πιο δύσκολο αυτό που προσπαθούσα να κάνω. Μετά από 3-4 προσπάθειες σταμάτησα να το παλεύω και έμεινα ακίνητος. Το σιγοτράγουδο σταμάτησε και έπειτα ακολούθησαν μερικά βήματα. Ένα χέρι με έπιασε από το μπράτσο και με έβαλε να κάτσω με τον κώλο τον πάτωμα. Τότε είδα καλύτερα που βρισκόμουν. Ήμουν μέσα σε ένα μικρό άσπρο δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν ακόμα, εκτός από τον τύπο που με σήκωσε ένα κοριτσάκι, ένα τραπεζάκι, 2 καρέκλες και ακριβώς δίπλα μου το κεφάλι του γίγαντα που σκότωσα πιο πριν. Όμως το κεφάλι δεν ήταν όπως το είχα κόψει. Είχε μία κάτασπρη απόχρωση, ίδια με αυτή που είχαν σχεδόν όλα τα πράγματα σε αυτό το δωμάτιο.

Αφού το επεξεργάστηκα λίγο γύρισα και πάλι το βλέμμα μου στον τύπο που βρισκόταν μπροστά μου. Ήταν ένας αδύνατος άνθρωπος με γυαλιά και μαύρα μαλλιά που σχημάτιζαν πάνω από το κεφάλι του τον αριθμό 3. Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο και για μια στιγμή πίστεψα ότι έφταιγε το χτύπημα από το πέσιμο...
- Ποιος είσαι εσύ? τον ρώτησα με απότομο ύφος. Εκείνος χαμογέλασε και απάντησε:
- Είμαι ο Mr. 3!
- Δεν με βοήθησες και πολύ. είπα αλλά φάνηκε να αδιαφορεί τελείως για αυτό...
- Εσύ δεν χρειάζεται να συστηθείς! Σε ξέρω από το wanted poster σου! συνέχισε να μιλάει δείχνοντας μου την αφίσα με την μούρη μου πάνω και από κάτω το ποσό της επικήρυξης. Όσον αφορά το "γιατί σε έπιασα",νομίζω είναι προφανές. Για να σε προσθέσω στην συλλογή με τα κέρινα ομοιόματά μου! είπε γεμάτος χαρά.
- Δεν ήταν τόσο προφανές αυτό. απάντησα, αλλά δεν φάνηκε να με ακούει. Ταυτόχρονα, όμως, μου δημιουργήθηκε μία απορία.
- Πώς έκανες το κεφάλι του γίγαντα έτσι και πώς θα κάνεις και εμένα σαν αυτόν? ρώτησα χωρίς να περιμένω καμία λογική απάντηση αφού από όσο είχα μιλήσει μαζί το δεν φαινόταν να έχει και πολύ μυαλό. Αφού έσκασε ένα χαμόγελο μου απάντησε:
- Μα φυσικά με τις δυνάμεις από το φρούτο του διαβόλου που έχω φάει! Μου επιτρέπει να παράγω άφθονες ποσότητες κεριού και να το χρησιμοποιώ όπως θέλω. Πώς νομίζεις ότι φτιάχτηκε αυτό το δωματιάκι μέσα στην ζούγκλα? με ρώτησε γεμάτος περηφάνια και χωρίς να περιμένει απάντηση.

Για λίγα δευτερόλεπτα δεν μιλούσε κανείς και προς στιγμή χάρηκα ότι δεν θα αρχίσει πάλι να μιλάει αλλά μάταια το ήλπιζα.
- Μα πόσο τυχερός είμαι? Ήρθα σε αυτό το νησί για να πιάσω αυτούς τους 2 γίγαντες, δείχνοντας μου 2 wanted posters από 2 γίγαντες εκ των οποίων ο ένας ήταν αυτός που είχα σκοτώσει και είχαν 100.000.000 bounty o κάθε ένας, και βρήκα στον δρόμο μου τον ένα σκοτωμένο και μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα τον πιο επικηρυγμένο πειρατή στον κόσμο σχεδόν αναίσθητο! Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την μεγάλη χαρά που μου έδωσες! συμπλήρωσε και άρχισε να γελάει σατανικά.
- Είσαι καθυστερημένος... του είπα και αυτή την φορά γύρισε το κεφάλι του να με κοιτάξει!
- Παραβλέπω τα πικρόχολα σχόλια και συνεχίζω σε αυτό που έλεγα!
-
- Επειδή με βρήκες στις καλές μου θα σου βάλω μια δοκιμασία. ΑΝ καταφέρεις να γλυτώσεις τότε είσαι ελεύθερος να φύγεις... Όχι πως έχεις και πολλές ελπίδες... Πρόσθεσε στο τέλος χαζογελώντας. Η δοκιμασία σου έχει ως εξής: Οι χειροπέδες που φοράς είναι από kairoseki. Και αυτά, είπε και κάνοντας μια κίνηση με τα χέρια του δημιουργήθηκαν εκατοντάδες κλειδιά τα οποία γέμισαν όλο το δωμάτιο, είναι κλειδιά.
- Εεεέλα! τον διέκοψα κοροϊδευτικά.
- ΜΗΝ ΜΕ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙΣ! είπε και μου έριξε μία κλωτσιά.

Πονούσα που πονούσα από την πτώση από το δέντρο, το χτύπημα του έμοιαζε αφόρητο. Εχεμ... Ένα από αυτά λοιπόν ανοίγει την κλειδαριά που έχουν οι χειροπέδες σου.
Κατάλαβα που το πήγαινε... Θα με έβαζε να ψάξω μέσα σε όλα αυτά τα κλειδιά αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα το έκανε ακόμα πιο δύσκολο, έως ακατόρθωτο όπως είπε αυτός, για να μην μπορέσω να φύγω... Εκείνος συνέχισε τον μονόλογό του χωρίς να δέχεται να το διακόψω.
- Όσο εσύ θα ψάχνεις να το βρεις, εγώ θα πάω να κάνω κέρινο ομοίωμα και τον άλλο γίγαντα! είπε και το πρόσωπό του άστραφτε από χαρά. Θα πρέπει να βρεις το κλειδί που ανοίγει τις χειροπέδες σου, λοιπόν, μέχρι να επιστρέψω σε αυτό το δωμάτιο. Η μικρή από εδώ θα "προσέχει" τις κινήσεις σου.
Είχα ξεχάσει τελείως το κοριτσάκι που βρισκόταν στο δωμάτιο. Μετά από το τελευταίο που είπε ο τύπος όμως μου δημιουργήθηκε μία απορία... Πώς ακριβώς θα μπορούσε να με σταματήσει? Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να το δω αυτό στην πορεία.
- Και πώς ξέρω εγώ ότι δεν λες ψέματα και δεν υπάρχει το κλειδί που ανοίγει τις χειροπέδες μου εδώ μέσα? ρώτησα αφού ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι απλά ήθελε να με κάνει να παιδευτώ άδικα και στο τέλος να γελάει με εμένα.

Εκείνος αφού έμεινε για λίγο σιωπηλός το πρόσωπό του έλαμψε ολόκληρο και μου απάντησε γεμάτος αυτοπεποίθηση.
- Δεν το ξέρεις! Χαχαχα! Φεύγω κι εγώ τώρα. Πάω να φτιάξω ένα γιγάντιο κέρινο ομοίωμα! Και χαρούμενος άνοιξε την πόρτα για να βγει από το δωμάτιο και να φύγει!
- Περίμενε! του φώναξα πριν βγει έξω.
- Τι θες?
- Θέλω να πάω για κατούρημα!!!!
- Μην με θυμώνεις... Θα σε κάνω κέρινο ομοίωμα πριν από τον γίγαντα...
- Μα θα σκάσω!
- Ε σκάσε!!! είπε σχεδόν φωνάζοντας κι έκλεισε πίσω του την πόρτα και απομακρύνθηκε...
- Γαμώτο... Πρέπει να βρω το κλειδί γρήγορα, αλλιώς την έβαψα!
Δεν ήξερα αν υπήρχε κλειδί που θα άνοιγε την κλειδαριά αλλά δεν έπρεπε να αφήσω έστω και την παραμικρή πιθανότητα για την ύπαρξή του να πάει χαμένη. Πριν αρχίσω το ψάξιμο κοίταξα το κοριτσάκι το οποίο συνέχιζε να τρώει μπισκότα, να πίνει τσάι και να με κοιτάει με το ίδιο βλέμμα από την στιγμή που συνήλθα, χωρίς να έχει πει ούτε μία κουβέντα.
- Πες τίποτα ρε μικρόβιο! είπα ενοχλημένος από το βλέμμα του.
- Είναι πολύ νόστιμα αυτά τα μπισκότα! είπε με μια πολύ ήρεμη και μονοκόμματη φωνή και μετά σήκωσε ένα φλιτζάνι τσάι και ήπιε λίγο.
- Δεν περίμενα να ακούσω αυτό... Βοήθα με αν δεν θες να με δεις να κατουράω εδώ μέσα!
- Δεν έχεις ελπίδα να σε βοηθήσω! Ίσα ίσα που θα κάνω και την προσπάθεια σου πιο δύσκολη... είπε με ένα σατανικό χαμόγελο.
- Δεν σε έχω ανάγκη. Θα το βρω μόνος μου! απάντησα και με τα χέρια μου δεμένα με τις χειροπέδες μπροστά από το σώμα μου, άρχισα να δοκιμάζω ένα ένα τα κλειδιά.

Υπήρχαν αμέτρητα κλειδιά μπροστά μου και δεν ήξερα πόσα από αυτά θα προλάβαινα να δοκιμάσω μέχρι να γυρίσει ο τύπος που έλεγε ότι θα με κάνει κέρινο άγαλμα. Κάθε ένα που δοκίμαζα και δεν έκανε το πετούσα πίσω μου, εκεί που ήταν και το κέρινο κεφάλι του γίγαντα, που υπήρχε αρκετός χώρος ώστε να μπορώ να ξεχωρίζω πια έχω χρησιμοποιήσει και πια όχι. Αφού είχα δοκιμάσει γύρω στα 20 κλειδιά, το κοριτσάκι σηκώθηκε όρθιο και έψαξε κάτι μέσα σε μία τσάντα που είχε δίπλα της. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα έβγαλε μία παλέτα και ένα πινέλο. Από την στιγμή που σηκώθηκε, κοιτούσα συνεχώς τις κινήσεις τις αφού μέχρι τώρα δεν είχε κάνει τίποτα άλλο από το να πίνει τσάι και να τρώει μπισκότα. Έπειτα, κάθισε ακίνητη όρθια και με κοιτούσε. Δεν κατάλαβα τι θα χρειαζόταν αυτά που κρατούσε πάντως σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί της και συνέχισα να δοκιμάζω κλειδιά και σχεδόν αμέσως να τα πετάω πίσω μου, το ένα μετά το άλλο. Πέρασε λίγη ώρα και είχα χάσει το μέτρημα των κλειδιών που είχα δοκιμάσει. Πλέον δεν μπορούσα να πω ούτε στο περίπου πόσα είναι. Ξαφνικά το κοριτσάκι άρχισε να κουνιέται πάλι και με πλησίασε.
- Warai no Kiiro! είπε και ύστερα από μερικές περίτεχνες κινήσεις με το πινέλο, ξαναγύρισε στην αρχική της θέση.

Από την στιγμή που έκανε τις κινήσεις που έκανε με το πινέλο, άρχισα να γελάω. Ήθελα να σταματήσω να γελάω για να συνεχίσω το ψάξιμο του σωστού κλειδιού, που θα με ελευθέρωνε, αλλά δεν γινόταν. Μέσα στο μυαλό μου είχε "περαστεί" ότι έπρεπε να γελάω.
- Τι μου... έκανες?? κατάφερα να πω μέσα στο γέλιο μου. Εκείνη αφού έπιασε ένα μπισκότο μου απάντησε:
- Color Traps... Με τα χρώματα μπορώ να ελέγχω τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις σου! και χωρίς να εξηγήσει τίποτα άλλο άρχισε να μασουλάει το μπισκότο που είχε πάρει πριν λίγο. Εγώ συνέχισα να γελάω χωρίς να μπορώ σταματήσω.
- Σταμάτα το!!!! της φώναζα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από περίπου ένα πεντάλεπτο που απλά γελούσα έτσι όπως καθόμουν, άρχισα να κυλιέμαι στο πάτωμα από τα γέλια. Με την κίνηση του σώματός μου έσπρωχνα τα κλειδιά και ύστερα από λίγο εκείνα που είχα χρησιμοποιήσει και εκείνα που δεν είχα δοκιμάσει ακόμα έγιναν και πάλι ένα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, σταμάτησα απότομα να γελάω.

- Πάλι καλά σταμάτησα και μερικά κλειδιά την γλύτωσαν πριν μπερδευτούν κι αυτά... αναφώνησα ανακουφισμένος. Σήκωσα τα χέρια μου για να σκουπίσω τον ιδρώτα που είχε λούσει το πρόσωπό μου. Με αυτή την κίνηση το βλέμμα μου έπεσε στην μπλούζα που φορούσα. Πέρα από τα αίματα του γίγαντα και τα δικά μου, είχε και ένα περίεργο κίτρινο σχήμα πάνω της το οποίο δεν υπήρχε εκεί πριν. Μάλιστα ένα σημείο του είχε μουντζουρωθεί, πιθανότατα όπως κυλιόμουν στο πάτωμα από τα γέλια.
- Αυτό ήταν που με έκανε να γελάω? είπα στο κοριτσάκι το οποίο απάντησε καταφατικά απλά κουνώντας το κεφάλι του.
- Και τώρα πρέπει να ξαναψάχνω από την αρχή???? φώναξα νευριασμένος και αγανακτισμένος... Τόσος κόπος είχε πάει σχεδόν χαμένος. Το κοριτσάκι χασκογελούσε και μου έσπαγε ακόμα περισσότερο τα νεύρα. Γύρισα την πλάτη μου και άρχισα να δοκιμάζω και πάλι τα κλειδιά. Όμως ενώ δεν είχα δοκιμάσει ούτε 10 κλειδιά το κοριτσάκι ζωγράφισε και πάλι κάτι πάνω μου.
- Kanashimi no Ao είπε καθώς τελείωσε αυτό που ζωγράφιζε.

Ξαφνικά ένοιωσα τέτοια λύπη που είχα να νιώσω από όταν έβλεπα κάποιον από τους φίλους μου να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου.
- Εσύ φταις και γι' αυτό? ρώτησα ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι η απάντηση θα ήταν θετική! Εκείνη δεν απάντησε οπότε υπέθεσα ότι η σιωπή της ήταν προς απάντησή μου... Αμέσως άρχισα να ψάχνω πάνω μου για να βρω το σημάδι που ήταν υπαίτιο για αυτό το κύμα λύπης και στενοχώριας που ένοιωθα. Όμως όσο κι αν έψαχνα δεν μπορούσα να το βρω πουθενά.
- Που είναι?? της φώναζα αλλά χωρίς να πάρω απάντηση. Απλά καθόταν και απολάμβανε να με βλέπει να βασανίζομαι να το βρω. Για περίπου ένα τέταρτο ακόμα έψαχνα, αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στην εύρεση του συμβόλου. Ενώ ήθελα με όλη την ψυχή να νευριάζω μαζί της, κάτι με "διέταζε" να είμαι λυπημένος... Τελικά αποφάσισα ότι το μόνο σημείο που μπορεί να ήταν ήταν η πλάτη μου, αφού μόνο εκεί δεν μπορούσα να κοιτάξω. Έτσι άρχισα και έτριβα την πλάτη μου στον τοίχο για να μουτζουρωθεί το σύμβολο. Και πράγματι πέτυχε! Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όλη η λύπη που ένοιωθα χάθηκε και την θέση της πήρε ο θυμός μου προς το πρόσωπο της μικρής!

Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα στον τοίχο. Αυτή την φορά ήταν ένα μπλε το χρώμα του σχήματος, αφού μπλε μπογιά είχε μείνει στον τοίχο από το τρίψιμο. Ύστερα έστρεψα την προσοχή μου στο κοριτσάκι.
- Κόψε τις ^%$%^$ νιάνιαρο! Μην τα βάζεις μαζί μου! της φώναξα. Εκείνη έδειξε να τρομοκρατείτε και αμέσως έκανε άλλη μία περίεργη κίνηση.
- Nagomi no Midori είπε με τρεμάμενη φωνή, αυτή τη φορά. Δεν πέρασαν παρά μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου μέχρι να νιώσω χαλαρωμένος από τα πάντα. Ήθελα να πάω κοντά στο κοριτσάκι και να αρχίσω να πίνω τσάι μαζί του. Ταυτόχρονα όμως μέσα μου ήξερα ότι ήθελα να σπάσω στο ξύλο αυτό το μυξιάρικο που τα έβαζε μαζί μου. Έτσι αφού έκανα μερικά βήματα προς αυτό, πήρα ένα φλιτζάνι τσάι και έκατσα μπροστά της στο πάτωμα, παρά την θέλησή μου.
- Πολύ ωραίο τσάι... μου ξέφυγε μετά την πρώτη γουλιά που ήπια... Όμως όσο περνούσαν τα λεπτά, έπαιρνα πίσω τον έλεγχο του σώματός μου. Καθώς σήκωσα το φλιτζάνι, μηχανικά, για να πιω άλλη μια γουλιά, προσπάθησα και το κούνησα παραπάνω έτσι ώστε να μην πιω άλλο... Έτσι το τσάι χύθηκε πάνω μου και με λέρωσε από τον θώρακα μέχρι την πλάτη...
- Δεν θέλω άλλο από αυτό το άθλιο τσάι!!!!!! φώναξα κάποια στιγμή ενώ πετάχτηκα όρθιος. Δεν ξέρω αν το τσάι που έπεσε στην πλάτη με έσωσε από το μαρτύριο του τσαγιού, πάντως είχα ξεφύγει από άλλο ένα ανόητο κόλπο αυτής της μικρής.

Το κοριτσάκι φάνηκε να τα χάνει όταν κατάφερα να ξεφύγω και από αυτό το κόλπο της. Έτσι, μέσα στον πανικό της έκανε ένα κόκκινο σχήμα στο πάτωμα!
- Τόσο πολύ πανικοβλήθηκες που αστόχησες?? Χαχα... Καλά κάνεις και με φοβάσαι! της είπα θολωμένος από τα όσα μου είχε κάνει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Από την μία ήξερα ότι δεν έπρεπε να βαρέσω γυναίκα και μάλιστα τόσο μικρή! Αλλά με είχε φέρει στα όριά μου! Έτσι ετοίμασα την γροθιά μου για να την χτυπήσω και την κατεύθυνα προς τα πάνω της. Όμως για ένα περίεργο λόγο το χέρι μου άλλαξε κατεύθυνση και χτύπησε πάνω στο κόκκινο σύμβολο!
- Δεν είναι δυνατόν αυτό. Κάποιο λάθος θα έκανα... σκέφτηκα, αν και η πιθανότητα να σημάδεψα εκεί αντί για τον κανονικό μου στόχο ήταν μηδαμινές. Αμέσως μετά έκανα άλλη μία προσπάθεια η οποία όμως είχε την ίδια κατάληξη με την προηγούμενη. Το χέρι μου χτύπησε και πάλι στο πάτωμα, στο σημείο που βρισκόταν το κόκκινο σύμβολο.
- Εσύ το έκανες και αυτό ε? της φώναξα και άρχισα να τρίβω το σύμβολο στο πάτωμα μέχρι που μουτζουρώθηκε.

- Τώρα δεν θα μου ξεφύγεις της φώναξα και αφού κινήθηκα πολύ γρήγορα, έφτασα δίπλα της και της έριξα μία κλοτσιά στο κεφάλι. Εκείνη πετάχτηκε πίσω και αφού χτύπησε στον κέρινο τοίχο, ο τοίχος ράγισε. Από το χτύπημα έχασε τις αισθήσεις τις και έπεσε στο πάτωμα.
- Αααχ... Τώρα μπορώ να ψάξω με την ησυχία μου για το κλειδί... είπα και άρχισα και πάλι να δοκιμάζω ένα ένα τα κλειδιά! Δοκίμασα πάρα πολλά κλειδιά αλλά δεν είχα βρει ακόμα αυτό που έψαχνα, ενώ είχε περάσει τουλάχιστον μισή ώρα από τότε που ξεκίνησα. Είχαν φύγει από την μέση τουλάχιστον τα μισά και είχα αρχίσει να σκέφτομαι μήπως με παιδεύει τόση ώρα τζάμπα, ενώ δεν υπάρχει κλειδί. Όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο το σκεφτόμουν. Ευτυχώς ο τύπος με τα κεριά φαινόταν ότι θα αργούσε αφού ήδη είχε περάσει περίπου μιάμιση ώρα από όταν έφυγε και ακόμα δεν είχε φανεί, οπότε, λογικά, είχα χρόνο να ψάξω και τα υπόλοιπα. Έπρεπε να βρω το κλειδί πριν έρθει πάση θυσία γιατί αν με έβρισκε με χειροπέδες τότε σίγουρα θα είχα προβλήματα. Αν πάλι κατάφερνα να τις βγάλω, δεν αντιμετώπιζα κανένα πρόβλημα απέναντι σε έναν τέτοιο τύπο.

Πέρασε άλλο ένα τέταρτο ψαξίματος και τα νεύρα μου είχαν γίνει κουρέλια.
- Δεν αντέχω άλλο... Κατουριέμαι!!! φώναξα σαν να περίμενα κάποιον να έρθει αν με σώσει αν και μέσα μου ήξερα ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει.
- Έτσι και ξεφύγω από εδώ θα ψάξω να τον βρω και θα τον κάνω μαύρο από το ξύλο... είπα δοκιμάζοντας άλλο ένα. Ξαφνικά άκουσα τον "μαγικό" ήχο που περίμενα σχεδόν 2 ώρες τώρα. Η κλειδαριά άνοιξε και το ένα μου χέρι ελευθερώθηκε από τα δεσμά. Σήκωσα τα χέρια ψηλά και φώναξα:
- ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Αμέσως ελευθέρωσα και το άλλο μου χέρι και αφού πέταξα τις χειροπέδες και τα κλειδί κάτω βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο. Πήγα κοντά σε ένα δέντρο και μετά από τόση ώρα που προσπαθούσα να κρατηθώ "αφέθηκα ελεύθερος". Μόλις τελείωσα ήμουν έτοιμος για μερικές μπουνιές. Δεν με ένοιαζε τι θα έβρισκα μπροστά μου θα το πλάκωνα στο ξύλο για να ξεσπάσω. Αφού πίεσα τα δάχτυλά μου και έστριψα στο πλάι τον σβέρκο μου τον σβέρκο μου και έκαναν "κρακ", μετέτρεψα τα χέρια μου σε λεπίδες και φωνάζοντας "Sendan Surashu!" έκοψα ένα δέντρο σχεδόν από το σημείο που βγαίνει από το έδαφος για να ξεμουδιάσω.

- Με τις χειροπέδες κόντεψα να ξεχάσω πόσο ωραίο είναι να χρησιμοποιείς αυτή την δύναμη... παρατήρησα σχεδόν έκπληκτος με τον εαυτό μου! Έπειτα ξαναμπήκα μέσα στο δωματιάκι που είχε φτιάξει ο Mr. 3, πήρα τα πράγματά μου και άρχισα να περιπλανιέμαι για την αναζήτηση φαγητού και ενός θύματος για ξύλο. Καθώς προχωρούσα σκεφτόμουν ότι αν ήξερα να χρησιμοποιώ την δύναμη που μου είπε ο Kakumeika ίσως να μπορούσα να ξεφύγω πιο εύκολα από εκεί μέσα, χωρίς να έχω περάσει όλα αυτά από το μικρό κοριτσάκι. Όσο το σκεφτόμουν, μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Κάποια στιγμή σταμάτησα και έριξα μια ατσάλινη γροθιά σε ένα δέντρο.
- Πρέπει να πλακώσω κάποιον στο ξύλο!!!!! φώναξα και άκουσα ένα βρυχηθμό από πίσω μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα τυρανόσαυρο να με κοιτάει και να του τρέχουν τα σάλια. Δεν πέρασαν 2 δευτερόλεπτα και άρχισε να τρέχει καταπάνω μου.
- Λάθος άτομο έβαλες στόχο σαυροειδές... είπα και αφού πέταξα κάτω τον σάκο με τα πράγματά μου, έκανα κι εγώ το ίδιο προς το μέρος του.

Καθώς προχωρούσα έκανα ολόκληρο το σώμα μου ατσάλι. "Tora Gari" φώναξα και έπειτα με το χέρι μου προσπάθησα να καρφώσω το κεφάλι του τυρανόσαυρου και εκείνος, άνοιξε το στόμα του για να με δαγκώσει. Μετά από 2-3 δευτερόλεπτα ήμασταν και οι δύο ακίνητοι. Εγώ βρισκόμουν ανάμεσα στα δόντια του, έχοντας καρφώσει τον ουρανίσκο του, κι εκείνος προσπαθούσε να με μασήσει. Το αποτέλεσμα ήταν να με πετάξει μακρυά αφού πέρα από την πληγή στον ουρανίσκο, του είχαν σπάσει και μερικά δόντια από την προσπάθειά του να με φάει.
- Ήμουν σκληρός για τα σαγόνια σου ε? του είπα και με ένα σάλτο βρέθηκα και πάλι αρκετά κοντά στον λαιμό του. Έπειτα με τα χέρια μου σχημάτισα ένα "Χ" και τα άνοιξα κόβοντας ένα μεγάλο κομμάτι του λαιμού του. "Shouhen Kurosu" φώναξα καθώς έκανα την κίνηση αυτή. Αμέσως, ο τυρανόσαυρος άρχισε να παραπατάει προς τα πίσω και μετά από έναν τελευταίο βρυχηθμό έπεσε νεκρός στο έδαφος. Εγώ προσγειώθηκα στο έδαφος δίπλα από το σημείο που έπεσε ο δεινόσαυρος και σκούπισα στην μπλούζα μου τα γεμάτα αίματα χέρια μου.

Αφού κάθισα μερικές στιγμές για να ξελαχανιάσω είπα:
- Βρήκα φαΐ! και μετά σηκώθηκα όρθιος. Πλησίασα το νεκρό σώμα του τυρανόσαυρου και του έκοψα τελείως το κεφάλι. Έπειτα το έπιασα από την ουρά και άρχισα να το σέρνω μέσα στο δάσος, στην αναζήτησή μου για κάποιο μέρος που δεν θα υπήρχαν φυτά, για να ανάψω φωτιά. Δεν πέρασε πολύ χρόνος και βρήκα ένα τέτοιο μέρος. Ήταν δίπλα σε ένα τεράστιο βουνό και μάλιστα είχε και μερικά ξύλα με τα οποία μπορούσα να ανάψω φωτιά και με γλύτωσε από τον κόπο να πάω να βρω μερικά.
- Ίσως εδώ να έμενε ο γίγαντας που σκότωσα ή να μένει ο άλλος γίγαντας που κυνηγάει ο Mr. 3... σκέφτηκα και όσο το σκεφτόμουν τόσο πιο λογικό μου φαινόταν. Έτσι αποφάσισα να είμαι προσεκτικός με τις κινήσεις μου και μόλις δω ή ακούσω τον γίγαντα να πλησιάζει θα το έβαζα στα πόδια. Δεν θα άντεχα άλλη μία μάχη με κάποιον που είχε την δύναμη των γιγάντων οπότε ήταν θα καλύτερο να τρέξω. καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά είχα ανάψει φωτιά και έψηνα ένα κομμάτι του δεινοσαύρου. Μετά από περίπου μία ώρα το κρέας ήταν έτοιμο και το καταβρόχθισα σε ελάχιστα λεπτά.
- Να ξαναφάω δεινόσαυρο... παρατήρησα και αφού έβαλα τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι ξάπλωσα πάνω σε μία πέτρα για να χαλαρώσω λίγο.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και η πρώτη μου μέρα στο νησί να πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στο τέλος της. Έτσι σηκώθηκα από το σημείο που είχα ξαπλώσει και ετοιμάστηκα για να γυρίσω στο πλοίο μου. Όμως δεν ήξερα που ακριβώς είναι και αποφάσισα να φτάσω στην ακτή και να την ακολουθήσω μέχρι να το βρω. Έτσι και έκανα. Πριν ξεκινήσω για την επιστροφή ανέβηκα σε ένα δέντρο και είδα προς τα που ήταν η θάλασσα. Έπειτα, αφού κατέβηκα και πήρα τα πράγματά μου, ξεκίνησα να κινούμαι προς εκείνη την κατεύθυνση. Αφού έφτασα στην ακτή, άρχισα να προχωράω παράλληλα με αυτή. Ο ήλιος πλέον δεν φαινόταν στον ορίζοντα και έβλεπα μόνο λίγο από το φως του που είχε απομείνει στον ουρανό. Γι αυτό το λόγο, όσο έβλεπα ακόμα, έβγαλα την μπλούζα μου και αφού την έδεσα γύρω από ένα ξύλο που βρήκα άναψα φωτιά για να βλέπω. Μετά από αυτό συνέχισα την πορεία μου. Πέρασε περίπου μία ώρα μέχρι να δω από μακρυά το πλοίο μου. Όταν έφτασα δίπλα του φώναξα:
- Σπίτι μου, σπιτάκι μου!! και ανέβηκα πάνω. Χωρίς να κάνω τίποτα, μπήκα στο δωμάτιό μου και έπεσα στο κρεβάτι μου για ύπνο...

Το επόμενο πρωί ήρθε αλλά εγώ, όπως ήταν λογικό, δεν είχα ξυπνήσει ακόμα. Όμως μια έκρηξη ενός κοντινού ηφαιστείου ήταν ικανή να με κάνει να πέσω κάτω από το κρεβάτι από την τρομάρα μου.
- Αι στο διάολο, μ#%$&%@#%&ο, μου χάλασες τον ύπνο... αναφώνησα και σηκώθηκα πιάνοντας το κεφάλι μου, που είχε χτυπήσει στο πάτωμα. Έπειτα βγήκα στο κατάστρωμα και κοίταξα τον ουρανό. Πολλά γκρίζα σύννεφα είχα μαζευτεί και η εμπειρία μου μου έλεγε πως αυτό σήμαινε βροχή αργά ή γρήγορα.
- Ακόμα και να βρέξει το ξύλο δεν το γλυτώνει ο Mr. 3... σκέφτηκα και αφού ετοίμασα τα πράγματά μου κατέβηκα από το πλοίο. Καθώς περπατούσα μέσα στο πυκνό δάσος σκεφτόμουν πού έπρεπε να ψάξω για να τον βρω. Το μόνο σημείο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν το δωματιάκι που είχε φτιάξει από κερί με τις δυνάμεις του, αλλά δεν ήξερα πού ακριβώς ήταν. Τόση ώρα που σκεφτόμουν είχα προχωρήσει στο δάσος μέχρι το σημείο που είχα σκοτώσει χτες τον γίγαντα. Από εκεί θυμήθηκα την διαδρομή μέχρι το δέντρο στο οποίο ανέβασα το κακάσχημο πουλί πάνω αλλά εδώ ήταν και το σημείο που έχασα τις αισθήσεις μου και με βρήκε ο Mr. 3. Οπότε δεν είχα μνήμες για το πού έπρεπε να πάω μετά...

Έτσι άρχισα να περπατάω στα τυφλά μέσα στο δάσος, μήπως και βρω στην τύχη το δωματιάκι. Όμως καθώς προχωρούσα μέσα στο δάσος άκουσα κάποιον να φωνάζει τρομοκρατημένος.
- Άσε με!! Δεν το έκανα εγώ!!! Βοήθεια!!! Χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να τρέχω προς την κατεύθυνση που άκουγα τις φωνές. Καθώς πλησίαζα ολοένα και περισσότερο το σημείο εκείνο οι φωνές του ανθρώπου δυνάμωναν και η γη είχε αρχίσει να τρέμει σαν να έτρεχε κάτι τεράστιο, όπως ένας δεινόσαυρος ή ακόμα χειρότερα ένας γίγαντας. Μετά από περίπου από άλλο ένα λεπτό τρεξίματος έφτασα σε ένα άνοιγμα. Πριν βγω σε αυτό κοίταξα τι γινόταν εκεί κρυμμένος μέσα στα φυτά. Αυτό που είδα δεν με άφησε ιδιαίτερα έκπληκτο καθώς όσο περισσότερο πλησίαζα τόσο περισσότερο το υποπτευόμουν. Ένας γίγαντας κυνηγούσε τον Mr. 3 νομίζοντας ότι αυτός είναι που σκότωσε τον γίγαντα που σκότωσα εγώ. Ο γίγαντας ήταν πιο χοντρός από τον άλλο και αυτό τον έκανε να φαίνεται πιο κοντός κάτι που στην ουσία δεν ίσχυε. Είχε μια καφέ μικρή γενειάδα και φορούσε ένα καπέλο που έμοιαζε πολύ με εκείνο των Vikings. Στο ένα του χέρι κρατούσε ένα τσεκούρι και στο άλλο μία ασπίδα.
- Αφού κατάφερες να σκοτώσεις τον Dorry πώς και δεν μπορείς να πολεμήσεις εμένα ποταπέ άνθρωπε?? φώναζε ο γίγαντας καθώς έτρεχε πίσω από τον Mr. 3, ο οποίος ομολογουμένως ήταν πολύ γρήγορος, και προσπαθούσε να τον πετύχει με ένα, παλιό και σκουριασμένο από την πολύ χρήση πλέον, τσεκούρι.

Για λίγο κάθισα και απόλαυσα το θέαμα, αφού αυτό ήταν από τα πιο ξεκαρδιστικά πράγματα που είχα δει τον τελευταίο καιρό! έπειτα αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στο μαρτύριο του Mr. 3 και βγήκα από το σημείο που ήμουν κρυμμένος. Στην αρχή δεν κατάλαβαν ότι ήμουν εκεί, αλλά μετά από περίπου ένα λεπτό ο Mr. 3 με έδειξε με το χέρι του και φώναξε:
- Αυτός το έκανε! Αυτός σκότωσε τον Dorry!! Ο γίγαντας σταμάτησε να κυνηγάει τον Mr. 3 και γύρισε το κεφάλι του για να με κοιτάξει.
- Εσύ είσαι αυτός που τον φίλο μου? με ρώτησε και με σημάδεψε με το τσεκούρι του.
- Δεν είμαι εγώ. Αυτός το έκανε! απάντησα δείχνοντας και πάλι τον Mr. 3, αφού το μόνο που ήθελα είναι να τον πλακώσω στο ξύλο και όχι να έχω στο κεφάλι μου και έναν γίγαντα να με κυνηγάει.
- Λέει ψέματα! είπε ο Mr. 3 προσπαθώντας να πείσει τον γίγαντα για κάτι το οποίο ήταν αλήθεια αλλά δεν μπορούσε να το αποδείξει.
- Εσύ λες ψέματα! Εσύ το έκανες και πας να το φορτώσεις σε εμένα! του ανταπάντησα
- Μην τον πιστεύεις!! Αυτός το έκανε!!! φώναξε σχεδόν κλαίγοντας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βγάλει αυτό βάρος από πάνω του. Ο γίγαντας κοιτούσε με μίσος πότε εμένα και πότε τον Mr. 3, ανάλογα με το ποιος μιλούσε. Μετά από την τελευταία φορά που μίλησε ο Mr. 3, με μία απότομη κίνηση κάρφωσε το τσεκούρι του στο έδαφος για να μας κάνει να σταματήσουμε να μιλάμε.