[Τέλος-Παρελθόν] The birth...

15 χρόνια πριν σ’ ένα ήσυχο χωριουδάκι…

-Έλα, έλα γρήγορα πέτα μου την μπάλα!!!
-Μη, πρόσεχε έρχεται από πίσω σου, θα στην κλέψει!!!!
-Νια, νια, νια , νια , την πήρα, την πήρα!!!

Ο γέρο-δήμαρχος καθόταν κάτω απ’ το μεγάλο δέντρο στην πλατεία του χωριού και παρατηρούσε τα μικρά παιδάκια που έπαιζαν με την μπάλα διάφορα παιχνίδια της ηλικίας τους. Τη ανέμελη ζωή που κάνουν, σκέφτηκε, και τι δε θα έδινα να μπορούσα να ήμουν κι εγώ στην ηλικία τους, να ήμουν ένα απ’ αυτά και να παίζω ξέγνοιαστος όλη μέρα… Αααα δυστυχώς όμως για τον γέρο δήμαρχο, η ζωή αυτή είχε περάσει προπολλού. Τώρα έπρεπε να ζήσει και να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα που έχουν οι ενήλικες αλλά όχι μόνο τα δικά του. Ως δήμαρχος είχε στο κεφάλι του και τα προβλήματα όλων των συγχωριανών του.

Ενώ λοιπόν καθόταν αμέριμνος και παρακολουθούσε τα χωριατόπουλα ήρθε τρέχοντας κοντά του μια νεαρή κοπέλα λαχανιασμένη και καταϊδρωμένη.
-Τι έχεις Κίκο και είσαι έτσι?? Ρώτησε ανήσυχος ο γέρος..
Μοιάζεις λες και σε κυνηγούσαν κ έτρεχες να γλιτώσεις τη ζωή σου!!!
Η Κίκο πήρε μια βαθειά ανάσα προτού καταφέρει να αρθρώσει λέξη.
-Κύριε-δήμαρχε….Ο εγγονός σας…Ο εγγονός σας….
-Τι έκανε πάλι αυτό το παιδί??? Ρώτησε έντρομος ο γέρος..
-Ήρθαν στην είσοδο της πόλης, άντρες του ναυτικού για να εισπράξουν τους φόρους. Ο Ρομπ άρχισε να τους πετάει πέτρες και να τους βρίζει. Προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε αλλά δεν άκουγε. Συνέχισε να τους προκαλεί. Έτσι ένας άντρας νευρίασε και πήγε να τον πιάσει!!
-Και τι έγινε?? Είναι καλά?? Μήπως τον….
-Όχι ακόμα, αλλά πρέπει να βιαστούμε.. Έχουν τραβήξει ξίφη!!!!

Ο γέρος κ η Κίκο κινήθηκαν προς την είσοδο του χωριού για να προλάβουν το κακό. Αγόρι μου, σκέφτηκε ο γέρος, σε παρακαλώ ζήσε, μην κάνεις κάτι ανόητο, δεν θα αντέξω να χάσω και σένα, σε παρακαλώ!!! Λίγη ώρα μετά είχαν φτάσει στην είσοδο του χωριού. Ο γέρος είδε παρατεταγμένους τους μαρινς να έχουν κυκλώσει τον μικρό του εγγονό. Με όση δύναμη του είχε απομένει φώναξε προς το μέρος τους.

-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!!!
Όλοι τα μάτια καρφώθηκαν πάνω του.
-Μα τι κάνετε εκεί πέρα?? Δεν βλέπετε πως είναι ένα μικρό αγόρι??
-Ένα μικρό αγόρι με μεγάλη γλώσσα….. Είπε ένας μαριν…
-Σκεφτόμαστε να του την κοντύνουμε λίγο γιατί είναι πολύ μεγάλη για το μπόι του!! Τι λέτε και σεις παιδιά??
-Ναι, ναι κάντο!!! Το αγόρι πρέπει να συμμορφωθεί!

Ο γέρος δεν άντεξε κι έπεσε στα γόνατα. Με δάκρυα στα μάτια άρχισε να ζητάει έλεος για τον εγγονό του απ’τους προστάτες της δικαιοσύνης αλλά αυτή δεν τον άκουγαν. Είχαν πάρει την απόφασή τους.
Ένας απ’τους μαριν πλησίασε με αργά βήματα το αγόρι. Όλοι όσοι βρίσκονταν στο σκηνικό παρακολουθούσαν αμίλητοι. Μόνο οι κραυγές και οι ικεσίες του γέρου ακούγονταν στον ορίζοντα!! Τίποτα άλλο εκτός απ’την απόλυτη σιωπή!!! Ο μαριν είχε φτάσει ακριβώς πάνω στο μικρό αγόρι και ήταν έτοιμος να χρησιμοποιήσει το σπαθί του. Και τότε έγινε κάτι που θα άλλαζε τη ζωή του αγοριού αλλά και όσων ήταν εκεί και παρακολουθούσαν το συμβάν. ΜΠΑΜ!! Ήταν ο ήχος ενός πιστολιού. Η σφαίρα πέρασε απ’το στήθος του μαριν και βγήκε απ’την άλλη μεριά!! Πανικός επικράτησε στο πλήθος. Όλοι άρχισαν να φωνάζουν σαν υστερικοί δεξιά κι αριστερά!! Οι μαρινς ήταν κι αυτοί σαστισμένοι δεν ήξεραν τι είχε συμβεί!! Δεν ήξεραν από πού τους ήρθε!!!

-Τώρα παιδιά, πάνω τους!!!!
Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή να λέει δυνατά! Η φωνή αυτή κάλυψε την ατμόσφαιρα. Διαπέρασε τα κόκκαλα όλων των ανθρώπων που ήταν εκεί!! Στο άκουσμα αυτής της φωνής η φάτσα του αρχηγού των μαριν συσπάστηκε!
-Αυτή είναι…
Είπε με απάθεια, γλείφοντας τα χείλη του!! Ήταν ένας άντρας μετρίου αναστήματος, ξανθός με γκριζωπούς κροτάφους που έδειχναν την ηλικία του, αρκετά αδύνατος, έχοντας ένα πιστόλι δεμένο στη ζώνη του. Στο λαιμό φορούσε έναν γλάρο περασμένο σε μία ασημένια αλυσίδα. Συνοδευόταν από έξι άντρες, όλοι τους ντυμένοι στα κυανόλευκα των μαριν, φορώντας τα λευκά καπέλα τους και έχοντας περασμένα ξίφη στις ζώνες τους. Δύο απ’αυτούς είχαν περασμένα τυφέκια στους ώμους τους.

Απ’την εξαμελή συνοδεία του επικεφαλή φοροεισπράκτορα των μαριν οι πέντε είχαν μείνει όρθιοι σχηματίζοντας κλοιό γύρω απ’τον αρχηγό τους. Ο έκτος ήταν αυτός που είχε δεχτεί την σφαίρα και ήταν πεσμένος στο έδαφος μέσα σε μία λίμνη αίματος.

-Θέλω να την σκοτώσετε!! Την θέλω νεκρή!!
Βρυχήθηκε ο φοροεισπράκτορας στους άντρες του!!

-Χα!! Αν θέλεις το όμορφο μου πτώμα τότε θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ σκληρά ξανθούλη!! Και μόνο με 5 ανόητους μαριν δε νομίζω να έχεις αρκετά ποσοστά επιτυχίας ανόητε!!!

-Πόρνη, θα σε ξεκοιλιάσω εγώ ο ίδιος!!! Φέρτε την μου εδώ παιδιά!!!
Οι άντρες υπάκουσαν αμέσως στην εντολή του αρχηγού τους και έτρεξαν προς το μέρος της νεαρής κοπέλας!!!

Το όνομα της κοπέλα ήταν Νάντια!! Μια νεαρή κοπέλα όχι πολύ ψηλή, με κόκκινα μαλλιά στο χρώμα της φωτιάς, μεγάλα φωτεινά μάτια που καθρέφτιζαν την καλοσύνη της ψυχής της και συγχρόνως αποτελούσαν ένα φονικό όπλο καθώς αποπροσανατόλιζαν τους εχθρούς της κάνοντας τους να μην την θεωρούν επικίνδυνη. Η κοπέλα ήταν γνωστή στο νησί ως «η όμορφη καπετάνισσα ενός πειρατικού πλοίου». Το πλοίο βέβαια δεν το είχε δει ποτέ κανείς. Κάποιοι έλεγαν ότι της το βύθισαν μαριν, άλλοι ότι της το έκλεψε το πλήρωμα της και την παράτησε στο νησί, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριζαν ότι ποτέ της δεν είχε δικό πλήρωμα πόσο μάλλον δικό της πλοίο. Όλοι όμως συμφωνούν σε κάτι και ποτέ κανείς δεν τόλμησε να το αμφισβητήσει. Το γεγονός ότι αν και είναι πειρατής, προστατεύει τους κάτοικους του νησιού, μιας και το νησί είναι η γενέτειρά της.

-Νομίζετε ότι ένα μάτσο άχρηστοι είναι ικανοί να τα βάλουν μαζί μου?? Ας γελάσω!!

Είπε μ’ένα ειρωνικό και συγχρόνως αλαζονικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της η νεαρή πειρατίνα. Η έκφραση της έδειχνε πόσο σίγουρη ήταν για τις ικανότητες, πόσο σίγουρη ήταν για τον εαυτό της. Ο πρώτος άντρας που πήγε πάνω της, πήγε να την κόψει από πάνω μέχρι κάτω αλλά δεν τα κατάφερε. Η Νάντια με μια γρήγορη κίνηση παραμέρισε και απέφυγε το χτύπημα που αν την έπιανε θα την έκοβε στα δύο. Οι υπόλοιποι άντρες σταμάτησαν κι άρχισαν να παρακολουθούν τη μάχη που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια τους, πειράζοντας τον συνάδελφό τους.

-Άντε τη περιμένεις για να την σκοτώσεις?? Μια γυναικούλα είναι?? Σε δυσκολεύει ένα μικρό κοριτσάκι??

Ο άντρας δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να προσπαθεί να χτυπήσει την πειρατίνα παρά τα σχόλια των δικών του! Οι συνάδελφοί του έδειχναν να απολαμβάνουν τις άκαρπες προσπάθειες του να χτυπήσει το νεαρό κορίτσι. Η Νάντια απέφευγε όλα του τα χτυπήματα με διάφορες μανούβρες και με μικρά βηματάκια δεξιά κι αριστερά. Ο άντρας άρχισε σιγά-σιγά να κουράζεται. Αυτό ήταν που ήθελε κι η Νάντια. Όταν έκανε ένα βήμα να την χτυπήσει κατάφερε να γλιστρήσει πίσω του και να τον καρφώσει στην πλάτη. Αυτό ήταν. Τα χαμόγελα των μαρίν κόπηκαν όπως κόπηκε κι η πλάτη του συναδέλφου τους. Τότε έβγαλαν όλοι τα σπαθιά τους κι έτρεξαν επάνω στην Νάντια.

Το κορίτσι κινήθηκε γρήγορα και σκαρφάλωσε στην σκεπή ενός σπιτιού για να ξεφύγει απ’τους μαριν. Τότε οι δύο άντρες με τα τυφέκια τα έβγαλαν απ’τους όμως τους, τα έφεραν μπροστά τους, τα σήκωσαν ψηλά και σημάδεψαν προς το μέρος της, έτοιμοι να πυροβολήσουν. Τότε ο μικρός Ρομπ πήδηξε επάνω στον ένα τυφεκιοφόρο και προσπάθησε να τον καθυστερήσει. Ο μεγαλόσωμος άντρας όμως δεν δυσκολεύτηκε να αρπάξει το αγόρι και να το πετάξει κάτω στο έδαφος!

-Τώρα θα δεις μικρέ ότι δεν πρέπει να παίζεις με τους μεγάλους!

Είπε αυτή την φράση και σημάδεψε με το όπλο του το αγόρι. Μία σταγόνα κρύου ιδρώτα κύλησε στο μάγουλο του νεαρού αγοριού το οποίο ήταν αντιμέτωπο με τον πρόωρο θάνατο. ΜΠΑΜ!! Αυτός ο ήχος έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Ο δυνατός αυτός κρότος ήταν αρκετός για να αλλάξει όλη την υπάρχουσα ατμόσφαιρα. Από κει που υπήρχε μια υστερία, η σιωπή απλώθηκε άμεσα στην ατμόσφαιρα!! Αίμα άρχισε να κυλάει στο έδαφος και να σχηματίζει μια μικρή λίμνη. Το άψυχο πλέον σώμα του γερο-δήμαρχου έπεσε με δύναμη στο έδαφος. Ο γέρος δίχως να πει κάτι μπήκε μπροστά απ’τον εγγονό του και έδωσε τη ζωή του γι’αυτόν. Χάρισε τη ζωή στον μικρό εγγονό του πληρώνοντας το τίμημα με τη δική του. Ένας θάνατος για αντάλλαγμα μία ζωή. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που το αγόρι είδε τον παππού. Μετά όλα θόλωσαν γύρω του. Το απόλυτο σκοτάδι κυριάρχησε στη νεαρή ψυχή του.

-Μην κάνετε φασαρία θα τον ξυπνήσετε!! Πρέπει να ξεκουραστεί!!
-Σταμάτα πια Νάντια να ανησυχείς τόσο θα γίνει καλά!!
-Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να το πιστέψω γιατρέ!! Αλλά μάλλον πρέπει να σου’χω εμπιστοσύνη!
-Με πληγώνεις!! Σ’απογοήτευσα ποτέ??
-Όχι, η αλήθεια είναι. Εύχομαι να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
-Χάχα!! Με κάνεις και γελάω. Μείνε ήσυχη, θα συνεχιστεί!!

Οι δύο φιγούρες συνέχισαν να συζητάν λίγο ακόμα πάνω απ’το κεφάλι του και λίγο μετά απομακρύνθηκαν. Αυτή ήταν η ευκαιρία του. Έπρεπε να σηκωθεί και να δει τι γινόταν. Το κεφάλι του βαρύ, δεν ήξερε τι συνέβαινε, που βρισκόταν. Το μεγαλύτερο βάρος όμως βρισκόταν βαθειά μέσα του, στην καρδιά του. Μόλις σηκώθηκε και άνοιξε τα μάτια του είδε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μοναδικό φως ένα μικρό κεράκι που τρεμόπαιζε στο γωνιακό τραπέζι. Το δωμάτιο ήταν ακατάστατο και μικρό. Παρατήρησε ότι φτιαγμένο από πέτρα. Η υγρασία του τρυπούσε τα κόκκαλα. Αλλά η τρύπα που είχε στην καρδιά του ήταν μεγαλύτερη. Οι εικόνες έρχονταν συνεχώς στο μυαλό του. Οι μνήμες άρχισαν να ξυπνάνε. Τότε έβγαλε μια δυνατή κραυγή απελπισίας που γέμισε το δωμάτιο!

Η πόρτα άνοιξε με δύναμη με το άκουσμα της κραυγής. Οι δύο φιγούρες που πριν κάποια ώρα συζητούσαν μέσα σ ’αυτό το δωμάτιο μπήκαν μέσα και το άρπαξαν απ’ τα χέρια με πολύ δύναμη και τον ξάπλωσαν και πάλι στο κρεβάτι.
-Σταμάτα αγόρι μου, θα χτυπήσεις!! Κάνεις κακό στον εαυτό σου!!
-Σταματήστε αφήστε με!! Ποιοι είστε?? Τι θέλετε από μένα, που βρίσκομαι, που είναι ο παππούς μου?? Παππού που είσαι??
-Τόσες πολλές ερωτήσεις που δεν ξέρω που να απαντήσω πρώτα!! Σταμάτα είπα πριν σε δέσω!!!
Το αγόρι φάνηκε να μην υπακούει στις υποδείξεις του γιατρού αναγκάζοντας τον να του κάνει μία ηρεμιστική ένεση.
-Ουφ!! Θα ησυχάσουμε λίγο τώρα!! Αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό.
-Το αγόρι είναι δυνατό γιατρέ..Θα τα καταφέρει...Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε!

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και το αγόρι άρχισε σιγά-σιγά να συνέρχεται. Η αρχή βέβαια ήταν αρκετά δύσκολη. Η Νάντια προσπάθησε να εξηγήσει όσο καλύτερα μπορούσε στον μικρό Ρομπ το τι είχε γίνει. Πως ο παππούς του μπήκε μπροστά και έφαγε τη σφαίρα για χάρη του, πως οι κάτοικοι που ήταν παρόντες στο συμβάν εξαγριώθηκαν και κυνήγησαν τους μαριν μακριά απ'το χωριό και πως η Νάντια ανέλαβε την ευθύνη για να τον σώσει και συγχρόνως να τον μεγαλώσει. Το αγόρι στην αρχή φάνηκε διστακτικό σ'αυτήν την προοπτική αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση για τον ίδιο. Η οικογένεια του είχε πια χαθεί και κανείς δεν είχε μείνει πίσω γι'αυτόν. Έτσι αναγκαστικά έπρεπε να συμβιβαστεί και να συνυπάρξει με την Νάντια και τους πειρατές. Ίσως έτσι κατάφερνε να γίνει κάποιος και να μπορέσει να εκδικηθεί. Αυτό ήταν το μόνο που ήθελε πλέον ο Ρομπ. Εκδίκηση. Ήθελε να τους σκοτώσει όλους!

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου όπλο Ρομπ??
-Τα σπαθιά!! Πάντα ήθελα να έχω ένα όμορφο και κοφτερό σπαθί. Ο παππούς μου πάντα μου έλεγε ιστορίες για μεγάλους και δυνατούς ξιφομάχους κι έτσι αυτό έγινε ένα όνειρο για μένα. Ελπίζω να μην απογοητεύσω τον παππού εκεί που είναι!!
-Είμαι σίγουρη ότι θα τα πας περίφημα!! Έλα λοιπόν ας αρχίσουμε την προπόνηση, γιατί με λόγια τίποτα δεν γίνεται. Χρειάζονται πράξεις Ρομπ!

Και έτσι ξεκίνησε η προπόνηση του μικρού Ρομπ. Ένα μεγάλος δρόμος για την καταξίωση μόλις άρχιζε. Και ο δρόμος μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν είναι. Χρειάζεται μόχθος, πόνος, ιδρώτας και αίμα για να μπορέσει ο μικρός Ρομπ να γίνει μεγάλος και να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες και τους στόχους τους!

-Περιμένετε με λίγο ακόμα...Έρχομαι!!!!!

Και ένα δαιμονικό μειδίαμα ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.

συνεχίζεται....

Όνομα: Rob Greywind
Haki Points: -
Player of the Month Points:7
Beli: 19.000+2.000(Παρελθόν)
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Μ'άρεσε αρκετά η ιστορία σου και μάλιστα για πρώτη ιστορία ήταν αρκετά καλή. Με χάλασε λίγο που σε κάποια σημεία μιλούσες για τον Χαρακτήρα σου σε τρίτο πρόσωπο. Γενικά το σκηνικό του θανάτου του παππού του παίχτη σου μάρεσε αρκετά. Ίσως να ήθελα να αναπτύξεις λίγο παραπάνω κάποια πράγματα. Τέλος, το ότι αλλάζει η ροή της ιστορίας απότομα σε κάποια ποστ, εμένα με φέρνει σε εγρήγορση και μ'αρέσει η μυστικοπάθεια που προσδίδει, αλλά άλλοι αναγνώστες μπορεί να σου παραπονεθούν ότι χάνουν τον ειρμό τους. Αυτά. Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Συνέχισε έτσι... Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια της ιστορίας του Ρόμπ.